ບົດຄວາມສຶກສາທີ 20
ໃຫ້ຄິດໃນແງ່ບວກຕໍ່ໆໄປໃນວຽກປະກາດ
‘ຈົ່ງຫວ່ານກ້າຂອງເຈົ້າ . . . ແລະຢ່າໃຫ້ມືຂອງເຈົ້າເຊົາເມື່ອຍ.’—ຜູ້ປ. 11:6
ເພງ 70 ຊອກຫາຄົນທີ່ຄູ່ຄວນ
ໃຈຄວາມສຳຄັນ *
ຫຼັງຈາກພະເຢຊູຂຶ້ນໄປສະຫວັນ ພວກລູກສິດຂອງເພິ່ນກໍໄດ້ປະກາດຢ່າງດຸໝັ່ນຫ້າວຫັນໃນເມືອງເຢຣູຊາເລັມແລະບ່ອນອື່ນໆ. (ເບິ່ງຂໍ້ 1)
1. ພະເຢຊູຢາກໃຫ້ພວກລູກສິດມີຄວາມຄິດແນວໃດຕໍ່ກັບວຽກປະກາດ ແລະເຂົາເຈົ້າເຮັດແນວໃດ? (ເບິ່ງຮູບໜ້າປົກ)
ຕອນທີ່ພະເຢຊູມີຊີວິດຢູ່ໃນໂລກ ເພິ່ນມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກສະເໝີໃນວຽກປະກາດ ແລະເພິ່ນກໍຢາກໃຫ້ລູກສິດຂອງເພິ່ນມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກຄືກັນ. (ຢຮ. 4:35, 36) ຕອນທີ່ພະເຢຊູຢູ່ນຳລູກສິດ ເຂົາເຈົ້າຕື່ນເຕັ້ນແລະຫ້າວຫັນໃນວຽກປະກາດ. (ລກ. 10:1, 5-11, 17) ແຕ່ເມື່ອເພິ່ນຖືກຈັບແລະຕາຍ ລູກສິດຈຳນວນໜຶ່ງກໍໄດ້ເຊົາປະກາດ. (ຢຮ. 16:32) ຫຼັງຈາກທີ່ພະເຢຊູຄືນມາຈາກຕາຍ ເພິ່ນກໍໄດ້ກະຕຸ້ນພວກລູກສິດໃຫ້ເອົາໃຈໃສ່ໃນວຽກປະກາດ. ແລະຫຼັງຈາກທີ່ເພິ່ນຂຶ້ນໄປສະຫວັນ ເຂົາເຈົ້າດຸໝັ່ນຫ້າວຫັນຫຼາຍໃນວຽກປະກາດຈົນພວກຜູ້ຕໍ່ຕ້ານເວົ້າໃຫ້ວ່າ: “ພວກເຈົ້າພັດແຮ່ງແພ່ຄຳສອນຂອງພວກເຈົ້າໄປທົ່ວເມືອງເຢຣູຊາເລັມ.”—ກຈກ. 5:28
2. ພະເຢໂຫວາໄດ້ອວຍພອນວຽກປະກາດແນວໃດ?
2 ພະເຢຊູໄດ້ຊີ້ນຳຄລິດສະຕຽນໃນສະຕະວັດທຳອິດໃຫ້ເຮັດວຽກປະກາດ ແລະພະເຢໂຫວາກໍໄດ້ຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໂດຍເຮັດໃຫ້ຄົນເຂົ້າມາເຊື່ອຫຼາຍຂຶ້ນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ໃນວັນເພັນເຕກອດປີ ຄ.ສ 33 ມີປະມານ 3.000 ຄົນໄດ້ຮັບບັບເຕມາ. (ກຈກ. 2:41) ນີ້ເຮັດໃຫ້ຈຳນວນຄົນທີ່ເຂົ້າມາເປັນລູກສິດເພີ່ມຂຶ້ນຫຼາຍ. (ກຈກ. 6:7) ແຕ່ພະເຢຊູຍັງໄດ້ບອກວ່າໃນສະໄໝສຸດທ້າຍຄົນຈະເຂົ້າມາໃນຄວາມຈິງຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ.—ຢຮ. 14:12; ກຈກ. 1:8
3-4. ເປັນຫຍັງການປະກາດໃນບາງເຂດອາດເປັນເລື່ອງຍາກ ແລະເຮົາຈະຮຽນຫຍັງໃນບົດຄວາມນີ້?
3 ເຮົາທຸກຄົນພະຍາຍາມມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກໃນວຽກປະກາດ. ໃນບາງປະເທດມັນບໍ່ຍາກທີ່ຈະເຮັດແບບນັ້ນ. ຍ້ອນຫຍັງ? ຍ້ອນວ່າມີຄົນສົນໃຈທີ່ຈະສຶກສາຄຳພີໄບເບິນຫຼາຍຈົນວ່າຕ້ອງໄດ້ຕໍ່ຄິວລໍຖ້າ. ແຕ່ບາງເຂດກໍຮູ້ສຶກວ່າເປັນເລື່ອງຍາກຍ້ອນບໍ່ຄ່ອຍພົບຄົນຢູ່ເຮືອນ ແລະເຖິງວ່າມີຄົນຢູ່ເຮືອນແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ຄ່ອຍສົນໃຈຄຳພີໄບເບິນ.
4 ຖ້າເຈົ້າຢູ່ໃນເຂດທີ່ຮູ້ສຶກວ່າຍາກທີ່ຈະເຈິຄົນສົນໃຈ ຄຳແນະນຳໃນບົດຄວາມນີ້ຊ່ວຍເຈົ້າໄດ້. ເຮົາຈະມາເບິ່ງວິທີທີ່ຈະພົບຄົນຫຼາຍຂຶ້ນໃນເຂດປະກາດ ແລະເຮົາຍັງຈະມາເບິ່ງວ່າເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກຢູ່ສະເໝີເຖິງວ່າຄົນຈະຟັງສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດຫຼືບໍ່ກໍຕາມ.
ໃຫ້ຄິດໃນແງ່ບວກເຖິງວ່າບໍ່ເຈິຄົນຕອນທີ່ໄປປະກາດ
5. ພີ່ນ້ອງໄດ້ເຈິບັນຫາຫຍັງແດ່ໃນເຂດປະກາດ?
5 ພີ່ນ້ອງຫຼາຍຄົນຮູ້ສຶກວ່ານັບມື້ນັບຍາກທີ່ຈະພົບຄົນຢູ່ເຮືອນ. ພີ່ນ້ອງບາງຄົນຢູ່ໃນເຂດທີ່ມີອາພາດເມັນເຊິ່ງມີຄວາມປອດໄພແໜ້ນໜາ ແລະຍາກທີ່ຈະເຂົ້າເຖິງໄດ້. ມີຄົນຍາມທີ່ບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ໃຜເຂົ້າໄປຖ້າບໍ່ໄດ້ຮັບເຊີນຈາກເຈົ້າຂອງເຮືອນ. ສ່ວນບາງເຂດພີ່ນ້ອງສາມາດໄປປະກາດຕາມເຮືອນໄດ້ ແຕ່ພົບຄົນທີ່ຢູ່ເຮືອນບໍ່ຫຼາຍປານໃດ. ສ່ວນພີ່ນ້ອງຄົນອື່ນໆຕ້ອງເດີນທາງໄກເພື່ອຈະຊອກຫາຄົນສົນໃຈ ແຕ່ບາງເທື່ອກໍບໍ່ພົບໃຜຢູ່ເຮືອນຊ້ຳ. ຖ້າເຮົາປະກາດໃນເຂດທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກແບບນີ້ ຂໍໃຫ້ເຮົາບໍ່ທໍ້ຖອຍ. ແລ້ວເຮົາຈະເຮັດແນວໃດເພື່ອສາມາດປະກາດໃນເຂດແບບນີ້ໄດ້?
6. ຜູ້ປະກາດຄືກັບຄົນຫາປາແນວໃດ?
6 ພະເຢຊູປຽບທຽບວຽກປະກາດຄືກັບວຽກຫາປາ. (ມຣກ. 1:17) ບາງເທື່ອຄົນຫາປາອາດຕ້ອງໃຊ້ເວລາໝົດມື້ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍຈັບປາບໍ່ໄດ້ຈັກໂຕ. ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ທໍ້ໃຈ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນວິທີໃໝ່ເຊັ່ນ: ປ່ຽນເວລາ ປ່ຽນສະຖານທີ່ ແລະປ່ຽນວິທີຫາປາ. ເຮົາກໍສາມາດປ່ຽນວິທີປະກາດຂອງເຮົາໄດ້ຄືກັນ. ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງຄຳແນະນຳຕໍ່ໄປນີ້.
ເມື່ອປະກາດໃນເຂດທີ່ບໍ່ຄ່ອຍມີຄົນຢູ່ເຮືອນ ໃຫ້ປ່ຽນເວລາປະກາດ ປ່ຽນບ່ອນປະກາດ ແລະປ່ຽນວິທີໃໝ່ໆໃນວຽກປະກາດ. (ເບິ່ງຂໍ້ 7-10) *
7. ມີຜົນດີແນວໃດເມື່ອປ່ຽນເວລາປະກາດ?
7 ປ່ຽນເວລາໄປຫາຜູ້ຄົນ. ເພື່ອເຮົາຈະໄດ້ພົບຄົນຫຼາຍຂຶ້ນ ເຮົາຕ້ອງໄປປະກາດໃນເວລາທີ່ເຂົາເຈົ້າຢູ່ເຮືອນ ເພາະວ່າທຸກຄົນກໍຕ້ອງໄດ້ກັບມາເຮືອນບໍ່ເວລາໃດກໍເວລາໜຶ່ງ. ພີ່ນ້ອງບາງຄົນໄປປະກາດຕອນສວາຍຫຼືຕອນແລງເພື່ອຈະໄດ້ພົບຄົນຫຼາຍຂຶ້ນ ເຊິ່ງໃນຕອນນັ້ນເຈົ້າຂອງເຮືອນອາດຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈແລະພ້ອມທີ່ຈະລົມກັບເຮົາ. ມີຄຳແນະນຳທີ່ດີຈາກຜູ້ດູແລຄົນໜຶ່ງທີ່ຊື່ເດວິດບອກວ່າ ຫຼັງຈາກປະກາດໃນເຂດນັ້ນມາໄລຍະໜຶ່ງ ລາວກັບໝູ່ກໍໄດ້ກັບໄປເຮືອນທີ່ບໍ່ມີຄົນຢູ່ໃນຕອນທຳອິດ. ລາວເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍຮູ້ສຶກແປກໃຈຫຼາຍທີ່ເຫັນວ່າມີຫຼາຍຄົນຢູ່ເຮືອນເມື່ອຂ້ອຍກັບໄປເທື່ອທີສອງ.” *
ເມື່ອປະກາດໃນເຂດທີ່ບໍ່ຄ່ອຍມີຄົນຢູ່ເຮືອນ ໃຫ້ປ່ຽນເວລາປະກາດ. (ເບິ່ງຂໍ້ 7-8)
8. ເຮົາຈະໃຊ້ຄຳແນະນຳທີ່ຢູ່ໃນຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 11:6 ໃນວຽກປະກາດຂອງເຮົາແນວໃດ?
8 ຂໍ້ພະຄຳພີຫຼັກຂອງບົດຄວາມນີ້ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກຢູ່ສະເໝີໃນວຽກປະກາດ. (ອ່ານຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 11:6) ພີ່ນ້ອງເດວິດທີ່ເວົ້າເຖິງກ່ອນໜ້ານີ້ບໍ່ທໍ້ຖອຍໃນວຽກປະກາດ. ລາວໄດ້ພະຍາຍາມກັບໄປເຮືອນຫຼັງໜຶ່ງຫຼາຍເທື່ອເຊິ່ງໃນທີ່ສຸດລາວກໍພົບເຈົ້າຂອງເຮືອນທີ່ສົນໃຈເລື່ອງໃນຄຳພີໄບເບິນ. ເຈົ້າຂອງເຮືອນຄົນນັ້ນເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍຢູ່ນີ້ໄດ້ 8 ປີແລ້ວ ແຕ່ກໍບໍ່ເຄີຍເຫັນພະຍານພະເຢໂຫວາຈັກຄົນມາເຮືອນຂ້ອຍ.” ເດວິດເວົ້າວ່າ: “ເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມໄປຫາຄົນຢູ່ເຮືອນ ສ່ວນຫຼາຍແລ້ວເຂົາເຈົ້າມັກຟັງສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດ.”
ເມື່ອປະກາດໃນເຂດທີ່ບໍ່ຄ່ອຍມີຄົນຢູ່ເຮືອນ ປ່ຽນບ່ອນປະກາດ. (ເບິ່ງຂໍ້ 9)
9. ຜູ້ປະກາດບາງຄົນໄດ້ເຮັດແນວໃດເພື່ອຈະພົບກັບຄົນທີ່ຢູ່ໃນບ່ອນທີ່ເຂົ້າຫາໄດ້ຍາກ?
9 ປ່ຽນບ່ອນປະກາດ. ເພື່ອຈະພົບຄົນທີ່ບໍ່ຄ່ອຍຢູ່ເຮືອນ ຜູ້ປະກາດບາງຄົນໄດ້ປ່ຽນບ່ອນປະກາດ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ເຂົາເຈົ້າປະກາດຢູ່ແຄມທາງໂດຍໃຊ້ລໍ້ວາງສະແດງປຶ້ມ ເຊິ່ງເປັນວິທີທີ່ດີທີ່ຈະປະກາດກັບຄົນທີ່ຢູ່ໃນອາພາດເມັນທີ່ເຂົ້າເຖິງບໍ່ໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ ໂດຍວິທີນີ້ຜູ້ປະກາດສາມາດພົບກັບຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າຫາໄດ້ຍາກ. ຜູ້ປະກາດຫຼາຍຄົນສັງເກດເຫັນວ່າ ຄົນສ່ວນຫຼາຍພ້ອມທີ່ຈະລົມແລະຮັບເອົາປຶ້ມຕ່າງໆຂອງເຮົາເມື່ອເຂົາເຈົ້າຢູ່ນອກເຮືອນເຊັ່ນ ຢູ່ບ່ອນເຮັດວຽກ ຢູ່ຕະຫຼາດ ແລະຢູ່ແຄມທາງ. ຜູ້ດູແລໝວດຄົນໜຶ່ງຊື່ໂຟຼຣັນຢູ່ໂບລີວີບອກວ່າ: “ເຮົາໄປປະກາດຢູ່ຕະຫຼາດຫຼືຢູ່ເຂດທຸລະກິດຕອນສວາຍປະມານ 1-3 ໂມງເຊິ່ງເປັນຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຄາວຽກ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງມີໂອກາດລົມກັບເຂົາເຈົ້າ ແລະບາງເທື່ອໄດ້ເລີ່ມນຳການສຶກສາ.”
ເມື່ອປະກາດໃນເຂດທີ່ບໍ່ຄ່ອຍມີຄົນຢູ່ເຮືອນ ປ່ຽນວິທີໃໝ່ໆໃນວຽກປະກາດ. (ເບິ່ງຂໍ້ 10)
10. ມີວິທີໃດແດ່ເພື່ອຈະໄດ້ພົບກັບຄົນທີ່ຢູ່ໃນເຂດປະກາດ?
10 ໃຊ້ວິທີປະກາດແບບໃໝ່. ສົມມຸດວ່າເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມຫຼາຍເທື່ອແລ້ວເພື່ອຈະໄປພົບໃຜຜູ້ໜຶ່ງ. ເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນເວລາແລ້ວ ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ພົບລາວຢູ່ເຮືອນ. ຄັນຊັ້ນເຈົ້າຈະເຮັດແນວໃດເພື່ອຈະຕິດຕໍ່ກັບລາວໄດ້? ພີ່ນ້ອງຄາຕາຣິນາເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍໄປຫາຜູ້ທີ່ຂ້ອຍບໍ່ພົບຢູ່ເຮືອນ. ໃນຈົດໝາຍນັ້ນຂ້ອຍຂຽນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຈະເວົ້າກັບລາວ.” ບົດຮຽນສຳລັບເຮົາກໍຄື ເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມພົບທຸກຄົນໃນເຂດປະກາດບໍ່ວ່າຈະໃຊ້ວິທີໃດກໍຕາມ.
ໃຫ້ຄິດໃນແງ່ບວກສະເໝີເຖິງວ່າຄົນບໍ່ສົນໃຈ
11. ເປັນຫຍັງບາງຄົນຈຶ່ງບໍ່ສົນໃຈສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດ?
11 ບາງຄົນບໍ່ສົນໃຈສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດ. ເຂົາເຈົ້າຄິດວ່າການເຊື່ອໃນພະເຈົ້າຫຼືຄຳພີໄບເບິນບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍຫຍັງ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອວ່າມີພະເຈົ້າ ຍ້ອນວ່າມີຄວາມທຸກແລະຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຫຼາຍໃນໂລກ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ສົນໃຈຄຳພີໄບເບິນ ຍ້ອນເຂົາເຈົ້າເຫັນຄວາມໜ້າຊື່ໃຈຄົດຂອງພວກຫົວໜ້າສາສະໜາ. ສ່ວນຄົນອື່ນໆກໍວຸ່ນຢູ່ກັບວຽກອາຊີບ ຄອບຄົວ ຫຼືບັນຫາອື່ນໆຈົນບໍ່ເຫັນວ່າຄຳພີໄບເບິນຈະສາມາດຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໄດ້. ເຮົາຈະມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກຕໍ່ໆໄປໄດ້ແນວໃດເມື່ອຄົນບໍ່ເຫັນຄ່າສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດ?
12. ຄຳແນະນຳທີ່ຢູ່ໃນຟີລິບປອຍ 2:4 ຊ່ວຍເຮົາແນວໃດໃນວຽກປະກາດ?
12 ສະແດງຄວາມສົນໃຈຕໍ່ຜູ້ທີ່ເຮົາປະກາດນຳ. ຫຼາຍຄົນບໍ່ສົນໃຈສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດໃນຕອນທຳອິດ ແຕ່ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປເຂົາເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນມາສົນໃຈ ຍ້ອນເຂົາເຈົ້າເຫັນວ່າເຮົາເປັນຫ່ວງເຂົາເຈົ້າແທ້ໆ. (ອ່ານຟີລິບປອຍ 2:4) ພີ່ນ້ອງເດວິດທີ່ເວົ້າເຖິງກ່ອນໜ້ານີ້ບອກວ່າ: “ເມື່ອບາງຄົນບອກວ່າບໍ່ສົນໃຈສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດ ເຮົາກໍມ້ຽນຄຳພີໄບເບິນແລະປຶ້ມຕ່າງໆແລ້ວເວົ້າວ່າ: ‘ຂ້ອຍຂໍຖາມໄດ້ບໍວ່າເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຮູ້ສຶກແບບນັ້ນ?’” ຫຼາຍຄົນບໍ່ຈື່ສິ່ງທີ່ເຮົາເວົ້າ ແຕ່ຈື່ວິທີທີ່ເຮົາປະຕິບັດກັບເຂົາເຈົ້າ. ເຖິງວ່າບາງຄົນຈະບໍ່ໃຫ້ເຮົາເວົ້າກ່ຽວກັບຂ່າວດີ ແຕ່ເຮົາກໍສາມາດສະແດງວ່າເຮົາເປັນຫ່ວງເຂົາເຈົ້າໂດຍການຍິ້ມແລະສະແດງຄວາມເປັນມິດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ.
13. ເຮົາອາດປ່ຽນເລື່ອງທີ່ເຮົາຈະເວົ້າແນວໃດເພື່ອຊ່ວຍຜູ້ຟັງໃຫ້ສົນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ?
13 ເຮົາສະແດງຄວາມສົນໃຈຕໍ່ຜູ້ທີ່ເຮົາລົມນຳໂດຍປ່ຽນເລື່ອງທີ່ຈະເວົ້າ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ຖ້າເຮົາເຫັນບາງສິ່ງທີ່ສະແດງວ່າເຮືອນນັ້ນມີເດັກນ້ອຍ ເຮົາອາດຈະລົມກັບພໍ່ແມ່ກ່ຽວກັບວິທີການລ້ຽງລູກ ຫຼືວິທີທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວມີຄວາມສຸກຫຼາຍຂຶ້ນ. ຫຼືຖ້າເຮົາສັງເກດເຫັນວ່າປະຕູເຮືອນນັ້ນມີລັອກຫຼາຍຊັ້ນ ເຮົາອາດຈະເວົ້າກ່ຽວກັບພວກຂີ້ລັກງັດແງະ ຫຼືສິ່ງທີ່ຄ້າຍໆກັນທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນທົ່ວໂລກ ແລະເຂົາເຈົ້າອາດຢາກຈະຮູ້ວິທີແກ້ໄຂບັນຫາທັງໝົດນີ້. ບໍ່ວ່າເຮົາຈະເວົ້າເລື່ອງຫຍັງກໍຕາມ ໃຫ້ເຮົາພະຍາຍາມຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຫັນວ່າຄຳແນະນຳໃນຄຳພີໄບເບິນຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໄດ້. ຄາຕາຣິນາທີ່ເວົ້າເຖິງກ່ອນໜ້ານີ້ບອກວ່າ: “ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນວ່າຄວາມຈິງໃນຄຳພີໄບເບິນເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ຊີວິດຂອງຂ້ອຍ ຂ້ອຍກໍຈະເວົ້າອອກມາດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈແລ້ວເຮັດໃຫ້ຄົນທີ່ຂ້ອຍລົມນຳຢາກຟັງສິ່ງທີ່ຂ້ອຍປະກາດຫຼາຍຂຶ້ນ.”
14. ຕາມສຸພາສິດ 27:17 ຜູ້ທີ່ໄປປະກາດນຳກັນຈະຊ່ວຍກັນແນວໃດ?
14 ໄດ້ປະໂຫຍດຈາກຄົນອື່ນ. ໃນສະຕະວັດທຳອິດໂປໂລໄດ້ສອນຕີໂມທຽວໃຫ້ຮູ້ວິທີປະກາດແລະສອນ. ແລະລາວຍັງໄດ້ແນະນຳຕີໂມທຽວໃຫ້ໃຊ້ວິທີນັ້ນເພື່ອຊ່ວຍຄົນອື່ນ. (1 ກຣ. 4:17) ເຮົາກໍໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຈາກພີ່ນ້ອງໃນປະຊາຄົມທີ່ມີປະສົບການຄືກັບທີ່ຕີໂມທຽວໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຈາກໂປໂລ. (ອ່ານສຸພາສິດ 27:17) ຂໍໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງປະສົບການຂອງພີ່ນ້ອງຊອນ. ລາວເປັນໄພໂອເນຍຢູ່ໃນເຂດທີ່ມີປະຊາຊົນບໍ່ໜາແໜ້ນເຊິ່ງເຂົາເຈົ້າພໍໃຈໃນສາສະໜາຂອງຕົວເອງ. ລາວເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະບໍ່ທໍ້ຖອຍໃນວຽກປະກາດ? ລາວບອກວ່າ: “ທຸກຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍໄປປະກາດ ຂ້ອຍຈະພະຍາຍາມໄປກັບພີ່ນ້ອງຄົນອື່ນ. ຕອນທີ່ເດີນທາງຈາກເຮືອນແຕ່ລະຫຼັງເຮົາຈະລົມກັນກ່ຽວກັບວິທີປັບປຸງການສອນເຊັ່ນ ເຮົາອາດຈະທົບທວນສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ລົມກັບເຈົ້າຂອງເຮືອນຫຼັງກ່ອນ. ເພື່ອຈະຮູ້ວ່າເຮົາຈະເວົ້າແນວໃດເມື່ອເວົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນອີກເທື່ອໜ້າ.”
15. ເປັນຫຍັງການອະທິດຖານຈຶ່ງສຳຄັນໃນວຽກປະກາດ?
15 ອະທິດຖານຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພະເຢໂຫວາ. ໃຫ້ເຮົາຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພະເຢໂຫວາທຸກຄັ້ງທີ່ເຮົາໄປປະກາດ. ຖ້າບໍ່ມີພະລັງບໍລິສຸດຊ່ວຍ ເຮົາຈະເຮັດວຽກໃຫ້ສຳເລັດບໍ່ໄດ້. (ເພງ. 127:1; ລກ. 11:13) ເມື່ອເຮົາຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພະເຢໂຫວາ ໃຫ້ເຮົາເວົ້າເຈາະຈົງເຊັ່ນ ຂໍພະເຢໂຫວາຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຈິຄົນທີ່ມີຫົວໃຈທີ່ດີແລະພ້ອມທີ່ຈະຟັງ. ຈາກນັ້ນໃຫ້ເຮັດຕາມຄຳອະທິດຖານໂດຍປະກາດກັບທຸກຄົນທີ່ເຮົາເຈິ.
16. ເປັນຫຍັງການສຶກສາສ່ວນຕົວຈຶ່ງສຳຄັນຕໍ່ວຽກປະກາດ?
16 ຈັດເວລາສຶກສາສ່ວນຕົວ. ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າ “ກວດເບິ່ງຈົນແນ່ໃຈວ່າອັນໃດແມ່ນສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດເຊິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ດີ ສົມບູນ ແລະເຮັດໃຫ້ພະອົງພໍໃຈ.” (ຣມ. 12:2) ເມື່ອເຮົາສຶກສາສ່ວນຕົວ ເຮົາກໍຈະຮູ້ຈັກພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນ. ຈາກນັ້ນ ເມື່ອເຮົາໄປປະກາດ ເຮົາຈະເວົ້າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ. ຄາຕາຣິນາທີ່ເວົ້າເຖິງກ່ອນໜ້ານີ້ບອກວ່າ: “ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ຂ້ອຍເຫັນວ່າ ຂ້ອຍຕ້ອງມີຄວາມເຊື່ອກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ພື້ນຖານຫຼາຍຂຶ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງສຶກສາຄົ້ນຄວ້າຢ່າງລະອຽດເພື່ອຈະໝັ້ນໃຈວ່າມີຜູ້ສ້າງແທ້ ພະເຈົ້າເປັນຜູ້ໃຫ້ຂຽນຄຳພີໄບເບິນ ແລະພະເຈົ້າມີອົງການຢູ່ໃນໂລກນີ້.” ຄາຕາຣິນາເວົ້າວ່າການສຶກສາສ່ວນຕົວຊ່ວຍລາວໃຫ້ມີຄວາມເຊື່ອເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ ແລະມີຄວາມສຸກຫຼາຍຂຶ້ນໃນວຽກປະກາດ.
ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງຄິດໃນແງ່ບວກຕໍ່ໆໄປໃນວຽກປະກາດ?
17. ເປັນຫຍັງພະເຢຊູຍັງມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກຕໍ່ໆໄປໃນວຽກປະກາດ?
17 ພະເຢຊູຍັງມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກຕໍ່ໆໄປເຖິງວ່າຫຼາຍຄົນບໍ່ສົນໃຈສິ່ງທີ່ເພິ່ນເວົ້າ. ຍ້ອນຫຍັງເພິ່ນຍັງມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກຕໍ່ໄປໄດ້? ຍ້ອນເພິ່ນຮູ້ວ່າຫຼາຍຄົນຈຳເປັນຕ້ອງຮູ້ຈັກຄຳສອນໃນພະຄຳພີ ແລະເພິ່ນກໍຢາກຊ່ວຍຫຼາຍຄົນເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ໃຫ້ຮູ້ຈັກເລື່ອງການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າ. ແລະເພິ່ນຍັງຮູ້ວ່າບາງຄົນທີ່ບໍ່ສົນໃຈໃນຕອນທຳອິດ ໃນທີ່ສຸດເຂົາເຈົ້າຈະຟັງ. ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຄອບຄົວຂອງເພິ່ນເອງ. ໃນລະຫວ່າງ 3 ປີເຄິ່ງທີ່ເພິ່ນປະກາດບໍ່ມີນ້ອງຂອງເພິ່ນຈັກຄົນເຂົ້າມາເປັນລູກສິດ. (ຢຮ. 7:5) ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ເພິ່ນຄືນມາຈາກຕາຍ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງເຂົ້າມາເປັນລູກສິດ.—ກຈກ. 1:14
18. ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງປະກາດຕໍ່ໆໄປ?
18 ເຮົາບໍ່ຮູ້ວ່າສຸດທ້າຍແລ້ວຈະມີຈັກຄົນທີ່ຈະຍອມຮັບຄຳສອນໃນຄຳພີໄບເບິນ. ບາງຄົນອາດຕ້ອງໃຊ້ເວລາດົນເພື່ອຈະຟັງສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດ. ເຖິງວ່າບາງຄົນທີ່ບໍ່ຢາກຟັງສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດ ແຕ່ເມື່ອເຂົາເຈົ້າສັງເກດເຫັນການປະພຶດທີ່ດີຂອງເຮົາຫຼືເຫັນວ່າເຮົາມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກ ໃນທີ່ສຸດເຂົາເຈົ້າອາດສົນໃຈແລະມາ “ຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນພະເຈົ້າ.”—1 ປຕ. 2:12
19. ຕາມ 1 ໂກຣິນໂທ 3:6, 7 ເຮົາຕ້ອງຈື່ຫຍັງໄວ້?
19 ເຖິງວ່າເຮົາຈະເປັນຄົນປູກແລະຮົດນ້ຳ ແຕ່ເຮົາຕ້ອງຈື່ໄວ້ວ່າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ເຮັດໃຫ້ເຕີບໃຫຍ່. (ອ່ານ 1 ໂກຣິນໂທ 3:6, 7) ພີ່ນ້ອງຊາຍທີ່ຊື່ເກຕາຮຸນຢູ່ເອທິໂອປີບອກວ່າ: “ຂ້ອຍເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາຄົນດຽວທີ່ຢູ່ໃນເຂດທີ່ບໍ່ມີໃຜມາປະກາດຫຼາຍກວ່າ 20 ປີ. ແຕ່ປັດຈຸບັນມີຜູ້ປະກາດທັງໝົດ 14 ຄົນ. 13 ຄົນທີ່ຮັບບັບເຕມາແລ້ວມີເມຍກັບລູກຂອງຂ້ອຍອີກ 3 ຄົນ. ຕອນນີ້ຜູ້ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມເປັນປະຈຳມີ 32 ຄົນ.” ເກຕາຮຸນດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ພະຍາຍາມປະກາດຕໍ່ໆໄປແລະລໍຖ້າຢ່າງອົດທົນເພື່ອໃຫ້ພະເຢໂຫວາຊັກນຳຄົນທີ່ມີຫົວໃຈທີ່ດີເຂົ້າມາໃນອົງການຂອງເພິ່ນ!—ຢຮ. 6:44
20. ເຮົາເປັນຄືກັບທີມງານໜ່ວຍກູ້ໄພແນວໃດ?
20 ພະເຢໂຫວາຖືວ່າມະນຸດທຸກຄົນມີຄ່າ. ເພິ່ນໃຫ້ກຽດເຮົາໂດຍໃຫ້ເຮົາເຮັດວຽກຮ່ວມກັບລູກຊາຍຂອງເພິ່ນເພື່ອເຕົ້າໂຮມຄົນຈາກຫຼາຍປະເທດໃຫ້ເຂົ້າມາໃນອົງການຂອງເພິ່ນກ່ອນຈຸດຈົບຂອງໂລກນີ້ຈະມາເຖິງ. (ອເກ. 2:7) ວຽກປະກາດຂອງເຮົາເປັນຄືກັບທີມງານໜ່ວຍກູ້ໄພ ແລະເຮົາເປັນຄືກັບສະມາຊິກຂອງທີມງານໜ່ວຍກູ້ໄພທີ່ຖືກສົ່ງໄປຊ່ວຍຄົນທີ່ຕິດຢູ່ໃນຖ້ຳ. ເຖິງວ່າເຮົາຈະບໍ່ສາມາດຊ່ວຍທຸກຄົນທີ່ຕິດຢູ່ໃນຖ້ຳໄດ້ ແຕ່ວຽກທີ່ທຸກຄົນເຮັດໃນທີມກໍສຳຄັນ. ຄ້າຍຄືກັບວຽກປະກາດທີ່ເຮົາເຮັດໃນທຸກມື້ນີ້ ເຮົາບໍ່ຮູ້ວ່າຈະມີຈັກຄົນທີ່ຈະໄດ້ຮັບການຊ່ວຍໃຫ້ລອດຈາກໂລກຂອງຊາຕານ. ແຕ່ພະເຢໂຫວາໃຊ້ເຮົາໃຫ້ຊ່ວຍເຫຼືອເຂົາເຈົ້າ. ພີ່ນ້ອງອັນເດອັດສ໌ຢູ່ໂບລີວີບອກວ່າ: “ຂ້ອຍເຫັນວ່າແຕ່ລະຄົນທີ່ຮຽນຄຳພີໄບເບິນແລະຮັບບັບເຕມາກໍເປັນຍ້ອນທຸກຄົນໃນທີມຊ່ວຍເຫຼືອກັນ.” ຖ້າເຮົາຄິດໃນແງ່ບວກຕໍ່ໆໄປໃນວຽກປະກາດ ພະເຢໂຫວາກໍຈະອວຍພອນເຮົາແລະເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກແທ້.
ເພງ 66 ປະກາດຂ່າວດີ
^ ຂໍ້ 5 ເຮົາຍັງຈະມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກໄດ້ແນວໃດເຖິງວ່າຫຼາຍຄົນບໍ່ຢູ່ເຮືອນຕອນທີ່ເຮົາປະກາດ ຫຼືບາງຄົນເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ສົນໃຈສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດ? ໃນບົດຄວາມນີ້ມີຄຳແນະນຳທີ່ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກຕໍ່ໆໄປ.
^ ຂໍ້ 7 ຜູ້ປະກາດຄວນປະກາດໃນແບບຕ່າງໆທີ່ເວົ້າເຖິງຢູ່ໃນບົດຄວາມນີ້ໂດຍທີ່ບໍ່ຂັດກັບລະບຽບກົດໝາຍ.
^ ຂໍ້ 60 ຄຳອະທິບາຍຮູບພາບ: (ແຕ່ເທິງລົງລຸ່ມ): ພີ່ນ້ອງຄູ່ຜົວເມຍໜຶ່ງປະກາດຢູ່ໃນເຂດທີ່ບໍ່ຄ່ອຍພົບຄົນຢູ່ເຮືອນ. ເຈົ້າຂອງເຮືອນຜູ້ທີໜຶ່ງຢູ່ບ່ອນເຮັດວຽກ. ເຈົ້າຂອງເຮືອນຜູ້ທີສອງໄປພົບແພດຢູ່ໂຮງໝໍ. ເຈົ້າຂອງເຮືອນຜູ້ທີສາມໄປຊື້ເຄື່ອງ. ພີ່ນ້ອງຄູ່ຜົວເມຍນີ້ພົບເຈົ້າຂອງເຮືອນຜູ້ທີໜຶ່ງໃນຕອນແລງ. ເຂົາເຈົ້າພົບເຈົ້າຂອງເຮືອນຜູ້ທີສອງຢູ່ແຄມທາງໃກ້ໂຮງໝໍຕອນທີ່ໃຊ້ລໍ້ວາງສະແດງປຶ້ມ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ລົມກັບເຈົ້າຂອງເຮືອນຜູ້ທີສາມໂດຍທາງໂທລະສັບ.
