ຂ້ອຍເກີດເດືອນມີນາ ປີ 1930 ຢູ່ໝູ່ບ້ານແຫ່ງໜຶ່ງໃນເມືອງ ນຳຄຸມບາ ປະເທດມາລາວີ. ຂ້ອຍເກີດໃນຄອບຄົວທີ່ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງສັດຊື່. ໃນປີ 1942 ຂ້ອຍອຸທິດຕົວໃຫ້ແກ່ພະເຢໂຫວາແລະຮັບບັບເຕມາໃນແມ່ນໍ້າແຫ່ງໜຶ່ງທີ່ສວຍງາມ. ໃນໄລຍະ 70 ປີທີ່ຜ່ານມາ ຂ້ອຍພະຍາຍາມເຮັດໃນສິ່ງທີ່ອັກຄະສາວົກໂປໂລສະໜັບສະໜູນຕີໂມເຕໃຫ້ເຮັດ ນັ້ນຄື ‘ປະກາດພະຄຳທັງໃນເວລາທີ່ສະດວກແລະໃນຍາມຍາກລຳບາກ.’—2 ຕີໂມເຕ 4:2

ໃນປີ 1948 ພີ່ນ້ອງນາທານ ເອັດ. ນໍຣ ແລະພີ່ນ້ອງມິວຕັນ ຈີ. ເຮັນເຊວ ໄດ້ມາປະເທດມາລາວີ. ການຢ້ຽມຢາມຂອງເຂົາເຈົ້າໃນຕອນນັ້ນກະຕຸ້ນຂ້ອຍໃຫ້ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເຕັມເວລາ. ຕໍ່ມາຂ້ອຍໄດ້ພົບກັບລິດາຊີ ພີ່ນ້ອງຍິງທີ່ໜ້າຮັກ ເຊິ່ງມີເປົ້າໝາຍທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຄືກັບຂ້ອຍ. ໃນປີ 1950 ພວກເຮົາໄດ້ແຕ່ງດອງກັນ ແລະເມື່ອຮອດປິ 1953 ພວກເຮົາໄດ້ລູກສອງຄົນແລ້ວ. ເຖິງວ່າມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຫຼາຍຢ່າງໃນຄອບຄົວ ແຕ່ພວກເຮົາກໍຕັດສິນໃຈວ່າຈະເລີ່ມຕົ້ນເປັນໄພໂອເນຍ. ຫຼັງຈາກເປັນໄພໂອເນຍປະຈຳໄດ້ສອງປີ ຂ້ອຍກໍຖືກເຊີນໃຫ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ຂ້ອຍກໍໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດໃຫ້ເປັນຜູ້ດູແລໝວດໄປຢາມປະຊາຄົມຕ່າງໆ. ຂ້ອຍສາມາດເບິ່ງແຍງຄວາມຈຳເປັນຕ່າງໆຂອງຄອບຄົວແລະຍັງເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາຕໍ່ໄປໄດ້ ເພາະວ່າລິດາຊີສະໜັບສະໜູນຂ້ອຍ. * (ເບິ່ງໄຂເງື່ອນ) ເນື່ອງຈາກຢາກຮັບໃຊ້ເຕັມເວລານຳກັນ ເຮົາທັງສອງຈຶ່ງວາງແຜນຢ່າງຮອບຄອບ ແລະພວກລູກກໍໃຫ້ຄວາມຮ່ວມມືເປັນຢ່າງດີ. ໃນປີ 1960 ລິດາຊີກໍສາມາດເລີ່ມຕົ້ນຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາໄດ້.

ໃນປີ 1962 ພວກເຮົາມີຄວາມສຸກຫຼາຍກັບການປະຊຸມພາກທີ່ມີຫົວເລື່ອງວ່າ: “ຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ກ້າຫານ.” ໜຶ່ງປີຕໍ່ມາ ພີ່ນ້ອງ ເຮັນເຊວ ໄດ້ມາຢາມປະເທດມາລາວີເພື່ອຮ່ວມການປະຊຸມພິເສດທີ່ຈັດຂຶ້ນໃກ້ກັບເມືອງແບນໄທ ເຊິ່ງມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມຫຼາຍກວ່າ 10.000 ຄົນ. ເມື່ອຄຶດເຖິງສິ່ງຕ່າງໆທີ່ໄດ້ຍິນຢູ່ການປະຊຸມຄັ້ງນັ້ນ ຂ້ອຍກໍເຫັນວ່ານັ້ນເປັນການກຽມພວກເຮົາໄວ້ແລະເສີມກຳລັງພວກເຮົາທຸກຄົນໃນປະເທດມາລາວີໃຫ້ພ້ອມທີ່ຈະຮັບມືກັບເວລາທີ່ຍາກລຳບາກເຊິ່ງຈະເກີດຂຶ້ນໃນອີກບໍ່ດົນ.

ໃນປີ 1964 ພະຍານພະເຢໂຫວາຖືກກົດຂີ່ຂົມເຫງຍ້ອນພວກເຮົາບໍ່ຍອມມີສ່ວນຮ່ວມໃນເລື່ອງການເມືອງ. ຜົນກໍຄື ຫໍປະຊຸມຫຼາຍກວ່າ 100 ຫຼັງ ແລະເຮືອນຂອງພີ່ນ້ອງຫຼາຍກວ່າ 1.000 ຫຼັງຖືກທຳລາຍ. ຂ້ອຍກັບລິດາຊີຍັງເຮັດວຽກດູແລໝວດຕໍ່ໆໄປຈົນຮອດປີ 1967 ເຊິ່ງເປັນປີທີ່ລັດຖະບານສັ່ງຫ້າມວຽກງານຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາ. ລັດຖະບານຍຶດຊັບສິນຂອງສຳນັກງານສາຂາ ບັງຄັບໃຫ້ມິດຊັນນາລີອອກຈາກປະເທດ ແລະຈັບພະຍານພະເຢໂຫວາຫຼາຍໆຄົນຂັງຄຸກ ເຊິ່ງລວມທັງຂ້ອຍແລະລິດາຊີນຳ. ຫຼັງຈາກຖືກປ່ອຍ ພວກເຮົາກໍເຮັດວຽກດູແລໝວດຕໍ່ໆໄປຢ່າງລະມັດລະວັງ.

ມື້ໜຶ່ງໃນເດືອນ ຕຸລາ ປີ 1972 ສະມາຊິກກຸ່ມການເມືອງຫົວຮຸນແຮງທີ່ເອີ້ນວ່າສະຫະພັນຊາວໜຸ່ມແຫ່ງມາລາວີໄດ້ຕັ້ງເປົ້າມາທີ່ເຮືອນຂອງຂ້ອຍ ແຕ່ມີຄົນໜຶ່ງໃນກຸ່ມນັ້ນແລ່ນມາບອກຂ້ອຍກ່ອນວ່າໃຫ້ໄປລີ້ ເພາະເຂົາເຈົ້າວາງແຜນຈະຂ້າຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຈຶ່ງບອກເມຍແລະລູກໃຫ້ໄປລີ້ໃນປ່າກ້ວຍທີ່ຢູ່ໃກ້ໆ ສ່ວນຂ້ອຍໄດ້ປີນຂຶ້ນໄປຢູ່ເທິງຕົ້ນໝາກມ່ວງ. ຂ້ອຍເຫັນເຂົາເຈົ້າທຳລາຍເຮືອນແລະເຄື່ອງຂອງທຸກຢ່າງໃນເຮືອນຂອງເຮົາ.

ການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫງຮຸນແຮງຫຼາຍຂຶ້ນ ດັ່ງນັ້ນພະຍານພະເຢໂຫວາຫຼາຍພັນຄົນຈຶ່ງຕ້ອງໜີອອກຈາກປະເທດມາລາວີ. ພວກເຮົາໄປຢູ່ຄ້າຍອົບພະຍົບໃນປະເທດໂມຊຳບິກຈົນຮອດເດືອນມິຖຸນາ ປີ 1974. ຕອນນັ້ນ ຂ້ອຍກັບລິດາຊີຖືກເຊີນໃຫ້ຮັບໃຊ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດໃນເມືອງໂດມົວ ປະເທດໂມຊຳບິກ. ພວກເຮົາເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຢູ່ຫັ້ນຈົນຮອດປີ 1975 ຈາກນັ້ນລັດຖະບານກໍບັງຄັບພວກເຮົາໃຫ້ອອກຈາກປະເທດໂມຊຳບິກ ແລະພວກເຮົາກັບໄປທີ່ປະເທດມາລາວີ ເຊິ່ງຢູ່ຫັ້ນພະຍານພະເຢໂຫວາຍັງຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫງຢູ່.

ຢູ່ປະເທດມາລາວີ ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຢາມປະຊາຄົມຕ່າງໆໃນລີອອງເວ້ ເຊິ່ງເປັນເມືອງຫຼວງ. ເຖິງວ່າຈະມີການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫງແລະມີຄວາມຍາກລຳບາກຕ່າງໆ ແຕ່ຈຳນວນປະຊາຄົມໃນໝວດທີ່ພວກເຮົາຮັບໃຊ້ຢູ່ພັດແຮ່ງເພີ່ມຂຶ້ນ.

ມື້ໜຶ່ງ ພວກເຮົາໄປໝູ່ບ້ານເຊິ່ງກຳລັງຈະມີການປະຊຸມທາງການເມືອງ. ເມື່ອບາງຄົນຮູ້ວ່າພວກເຮົາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ ເຂົາເຈົ້າກໍບັງຄັບພວກເຮົາໃຫ້ນັ່ງກັບກຸ່ມແກນນຳເຍົາວະຊົນແຫ່ງມາລາວີ. ພວກເຮົາຈຶ່ງອະທິດຖານຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອແລະການຊີ້ນຳຈາກພະເຢໂຫວາ. ທັນທີທີ່ການປະຊຸມຈົບ ເຂົາເຈົ້າກໍເລີ່ມຕີພວກເຮົາ ແຕ່ທັນໃດນັ້ນກໍມີແມ່ຕູ້ຄົນໜຶ່ງແລ່ນເຂົ້າມາແລະຮ້ອງວ່າ: “ປ່ອຍເຂົາເຈົ້າເທາະ! ເຂົາເຈົ້າເປັນຫຼານຂອງແມ່ຕູ້. ປ່ອຍເຂົາເຈົ້າໄປເທາະ.” ຄົນທີ່ເປັນຫົວໜ້າການປະຊຸມຈຶ່ງສັ່ງວ່າ: “ປ່ອຍເຂົາເຈົ້າໄປ!” ພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງແມ່ຕູ້ຄົນນັ້ນຈຶ່ງເວົ້າແບບນັ້ນ ເພາະຄວາມຈິງແລ້ວພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ຈັກລາວເລີຍ ແຕ່ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າພະເຢໂຫວາໄດ້ຍິນຄຳອະທິດຖານຂອງພວກເຮົາ.

ໃນປີ 1981 ເມື່ອກຳລັງເດີນທາງ ພວກເຮົາກໍໄດ້ພົບກັບກຸ່ມແກນນຳເຍົາວະຊົນແຫ່ງມາລາວີອີກ. ເທື່ອນີ້ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເອົາ ລົດຖີບ ກະເປົ໋າເດີນທາງ ປື້ມ ແລະເອກະສານສຳຄັນກ່ຽວກັບພີ່ນ້ອງໃນໝວດ. ພວກເຮົາຟ້າວແລ່ນໜີໄປເຮືອນຂອງພີ່ນ້ອງຄົນໜຶ່ງທີ່ເປັນຜູ້ເຖົ້າແກ່ ແຕ່ກໍເປັນຫ່ວງກ່ຽວກັບເອກະສານທີ່ເຂົາເຈົ້າເອົາໄປ. ເມື່ອກຸ່ມແກນນຳເຍົາວະຊົນແຫ່ງມາລາວີກວດເບິ່ງເອກະສານ ເຂົາເຈົ້າກໍເຫັນຈົດໝາຍຫຼາຍສະບັບທີ່ພີ່ນ້ອງໃນທົ່ວປະເທດມາລາວີສົ່ງມາໃຫ້ຂ້ອຍ. ເຂົາເຈົ້າຕົກໃຈແລະຢ້ານຫຼາຍເພາະຄຶດວ່າຂ້ອຍເປັນເຈົ້າໜ້າທີ່ຄົນສຳຄັນຂອງລັດຖະບານ. ດັ່ງນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຟ້າວສົ່ງຄືນເອກະສານທັງໝົດໃຫ້ກັບຜູ້ເຖົ້າແກ່ໃນທ້ອງຖິ່ນ.

ອີກເທື່ອໜຶ່ງ ເມື່ອກຳລັງຂີ່ເຮືອຂ້າມແມ່ນໍ້າ. ເຈົ້າຂອງເຮືອເຊິ່ງເປັນຜູ້ນຳທາງການເມືອງຢາກເບິ່ງບັດພັກການເມືອງຂອງທຸກຄົນ. ເມື່ອຍ່າງໃກ້ຈະຮອດພວກເຮົາ ລາວກໍເຫັນຄົນຂີ້ລັກຄົນໜຶ່ງເຊິ່ງຕຳຫຼວດກຳລັງຊອກຫາຢູ່. ທຸກຄົນກໍເລີຍສົນໃຈຄົນຂີ້ລັກຜູ້ນັ້ນ ແລະເຈົ້າຂອງເຮືອກໍເຊົາກວດບັດພັກການເມືອງ. ນີ້ເປັນອີກເທື່ອໜຶ່ງທີ່ພວກເຮົາຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອພວກເຮົາດ້ວຍຄວາມຮັກ.

ໃນເດືອນກຸມພາ ປີ 1984 ເມື່ອກຳລັງເດີນທາງໄປເມືອງລີອອງເວ້ ເພື່ອສົ່ງລາຍງານໄປໃຫ້ສຳນັກງານສາຂາຢູ່ປະເທດຊຳບີ. ຕຳຫຼວດໄດ້ສັ່ງໃຫ້ຂ້ອຍຢຸດແລະກວດເບິ່ງກະເປົ໋າຂອງຂ້ອຍ. ເນື່ອງຈາກເຫັນປຶ້ມບາງຫົວກ່ຽວກັບຄຳພີໄບເບິນ ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເອົາຂ້ອຍໄປສະຖານີຕຳຫຼວດແລະຕີຂ້ອຍ. ຈາກນັ້ນ ລາວໄດ້ມັດແລະຂັງຂ້ອຍໄວ້ກັບນັກໂທດທີ່ເປັນຄົນຂີ້ລັກ.

ມື້ຕໍ່ມາ ຫົວໜ້າຕຳຫຼວດໄດ້ພາຂ້ອຍໄປອີກຫ້ອງໜຶ່ງ ແລະໃຫ້ຂ້ອຍເຊັນເອກະສານທີ່ບອກວ່າ “ຂ້າພະເຈົ້າ ທ້າວ ໂທຣຟິມ ອາຣ. ຊອມບາ ໄດ້ເຊົາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາແລ້ວ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເປັນອິດສະຫຼະ.” ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ຍອມເຊັນ ແລະບອກລາວວ່າ “ຂ້ອຍບໍ່ພຽງແຕ່ຍອມຕິດຄຸກເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ພ້ອມທີ່ຈະຍອມຕາຍ. ຂ້ອຍຈະຍັງເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາຕໍ່ໄປ.” ຫົວໜ້າຕຳຫຼວດໃຈຮ້າຍຫຼາຍແລະຕົບໂຕະບັກແຮງໆ ຈົນຕຳຫຼວດໃນຫ້ອງຂັງແລ່ນມາເບິ່ງວ່າເກີດຫຍັງຂຶ້ນ. ຫົວໜ້າຕຳຫຼວດບອກວ່າ: “ລາວບໍ່ຍອມເຊັນເອກະສານວ່າຈະເຊົາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ. ຖ້າເປັນແນວນັ້ນກໍໃຫ້ລາວເຊັນເອກະສານວ່າລາວເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ ແລ້ວສົ່ງໄປຂັງຢູ່ເມືອງລີອອງເວ້.” ຕອນນັ້ນ ເມຍຂອງຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຢູ່ໃສ ແຕ່ສີ່ມື້ຕໍ່ມາ ພີ່ນ້ອງບາງຄົນກໍບອກລາວວ່າເກີດຫຍັງຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ.

ຢູ່ສະຖານີຕຳຫຼວດໃນເມືອງລີອອງເວ້ ຕຳຫຼວດປະຕິບັດກັບຂ້ອຍຢ່າງກະລຸນາ. ຫົວໜ້າຕຳຫຼວດເອົາຈານເຂົ້າມາໃຫ້ແລະເວົ້າວ່າ: “ນີ້ແມ່ນອາຫານຂອງເຈົ້າ ເພາະເຈົ້າຕິດຄຸກຍ້ອນເຮັດຕາມຄຳສອນຂອງພະເຈົ້າ ແຕ່ຄົນອື່ນຕິດຄຸກຍ້ອນເປັນຄົນຂີ້ລັກ.” ຈາກນັ້ນ ລາວກໍສົ່ງຂ້ອຍໄປຄຸກຄາເຊເຣເຊິ່ງຂ້ອຍຢູ່ຫັ້ນຫ້າເດືອນ.

 ຫົວໜ້າຄຸກດີໃຈຫຼາຍທີ່ຂ້ອຍມານີ້ ເພາະລາວຢາກໃຫ້ຂ້ອຍເປັນ “ຄຸນພໍ່” ປະຈຳຄຸກແທນຄຸນພໍ່ຄົນເກົ່າ. ລາວບອກຄຸນພໍ່ຄົນນັ້ນວ່າ “ຂ້ອຍບໍ່ຢາກໃຫ້ເຈົ້າສອນເລື່ອງພະເຈົ້າຢູ່ນີ້ອີກ ເຈົ້າຕິດຄຸກກໍຍ້ອນລັກເງິນຈາກໂບດ!” ດັ່ງນັ້ນ ທຸກໆອາທິດຂ້ອຍຈຶ່ງສອນຄຳພີໄບເບິນໃນການປະຊຸມທີ່ຈັດຂຶ້ນສຳລັບນັກໂທດ.

ຕໍ່ມາ ສະຖານະການພັດພິກປີ້ນ ເຈົ້າໜ້າທີ່ຢູ່ຄຸກສອບສວນຂ້ອຍເພາະຢາກຮູ້ວ່າມີພະຍານພະເຢໂຫວາຈັກຄົນຢູ່ປະເທດມາລາວີ. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ຍອມບອກ ດັ່ງນັ້ນເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຕີຂ້ອຍຈົນສະຫຼົບ. ອີກເທື່ອໜຶ່ງ ເຂົາເຈົ້າຢາກຮູ້ວ່າສຳນັກງານໃຫຍ່ຂອງເຮົາຢູ່ໃສ. ຂ້ອຍຕອບວ່າ: “ອັນນີ້ງ່າຍຫຼາຍ ຂ້ອຍຈະບອກພວກເຈົ້າ.” ຂ້ອຍບອກວ່າມັນຂຽນໄວ້ໃນຄຳພີໄບເບິນ. ເຂົາເຈົ້າແປກໃຈແລະຖາມວ່າ: “ຢູ່ບ່ອນໃດໃນຄຳພີໄບເບິນ?”

ຂ້ອຍບອກວ່າ: “ຢູ່ເອຊາອີ 43:12.” ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງເປີດເບິ່ງຂໍ້ນັ້ນແລະອ່ານຢ່າງລະອຽດ ເຊິ່ງຂໍ້ນັ້ນພະເຢໂຫວາເວົ້າວ່າ: ‘ທ່ານທັງຫຼາຍເປັນພິຍານຝ່າຍເຮົາ ແລະເຮົາແມ່ນພະເຈົ້າ.’ ເຂົາເຈົ້າອ່ານພະຄຳພີຂໍ້ນັ້ນເຖິງສາມຮອບແຕ່ກໍຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈ ແລ້ວກໍຖາມອີກວ່າ: “ສຳນັກງານໃຫຍ່ຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາຈະຢູ່ໃນຄຳພີໄບເບິນໄດ້ແນວໃດ ບໍ່ແມ່ນຢູ່ປະເທດອາເມລິກາຫວາ?” ຂ້ອຍບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ພະຍານພະເຢໂຫວາໃນປະເທດອາເມລິກາຖືວ່າຂໍ້ນີ້ເປັນສຳນັກງານໃຫຍ່ຂອງເຂົາເຈົ້າຄືກັນ.” ເນື່ອງຈາກຂ້ອຍບໍ່ຍອມບອກສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າຢາກຮູ້ ຂ້ອຍຈຶ່ງຖືກສົ່ງໄປຄຸກຊາເລກາທີ່ຢູ່ທາງພາກເໜືອຂອງເມືອງລີອອງເວ້.

ເມື່ອຂ້ອຍຖືກສົ່ງມາຢູ່ຄຸກຊາເລກາໃນເດືອນກໍລະກົດ ປີ 1984 ມີພະຍານພະເຢໂຫວາ 81 ຄົນຕິດຄຸກຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ຄຸກນີ້ມີນັກໂທດ 300 ຄົນ ມັນແອອັດຈົນທຸກຄົນຕ້ອງນອນບຽດກັນຢູ່ພື້ນ. ແຕ່ພະຍານພະເຢໂຫວາສາມາດຈັດການປະຊຸມນ້ອຍໆໄດ້ທຸກມື້ເພື່ອພິຈາລະນາຂໍ້ພະຄຳພີ ແລະນັ້ນໃຫ້ກຳລັງໃຈພວກເຮົາຫຼາຍແທ້ໆ.

ໃນເດືອນຕຸລາ ປີ 1984 ພວກເຮົາທຸກຄົນໄປຂຶ້ນສານແລະຖືກຕັດສິນໃຫ້ຕິດຄຸກ 2 ປີ. ບໍ່ຄືກັບແຕ່ກ່ອນ ພວກເຮົາຖືກຂັງລວມກັບຄົນທີ່ບໍ່ແມ່ນພະຍານພະເຢໂຫວາ. ແຕ່ຫົວໜ້າຄຸກບອກວ່າ: “ພະຍານພະເຢໂຫວາບໍ່ສູບຢາ. ດັ່ງນັ້ນ ຜູ້ຍາມຄຸກບໍ່ຕ້ອງໄປຂໍຢາສູບນຳເຂົາເຈົ້າ ແລະບໍ່ຕ້ອງໃຊ້ເຂົາເຈົ້າໄປເອົາຖ່ານໄຟມາໄຕ້ຢາສູບໃຫ້ພວກເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າເປັນປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າ! ພະຍານພະເຢໂຫວາທຸກຄົນຄວນໄດ້ຮັບອາຫານມື້ລະສອງຄາບ ເພາະເຂົາເຈົ້າຕິດຄຸກບໍ່ແມ່ນຍ້ອນເຮັດຄວາມຜິດ ແຕ່ແມ່ນຍ້ອນເຮັດຕາມຄຳພີໄບເບິນ.”

ການປະພຶດທີ່ດີເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຫຼາຍ. ໃນຕອນກາງຄືນຫຼືຕອນຝົນຕົກ ປົກກະຕິຜູ້ຍາມຄຸກຈະບໍ່ຍອມໃຫ້ນັກໂທດອອກໄປທາງນອກ. ແຕ່ເຂົາເຈົ້າອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຮົາອອກໄປທາງນອກອາຄານໄດ້ເພາະໄວ້ໃຈພວກເຮົາແລະຮູ້ວ່າພວກເຮົາຈະບໍ່ພະຍາຍາມໜີ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ມີຄັ້ງໜຶ່ງ ເມື່ອກຳລັງເຮັດວຽກຢູ່ສວນ ຄົນຍາມຄຸກຜູ້ໜຶ່ງບໍ່ສະບາຍ ກະທັນຫັນ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຮົາຈຶ່ງຊ່ວຍກັນຫາມລາວກັບມາທີ່ຄຸກ. ເນື່ອງຈາກການປະພຶດທີ່ດີຂອງພວກເຮົາ ຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາຈຶ່ງໄດ້ຮັບການສັນລະເສີນໃນທ່າມກາງຄົນຍາມຄຸກ.—1 ເປໂຕ 2:12 *

ໃນວັນທີ 11 ເດືອນພຶດສະພາ ປີ 1985 ຂ້ອຍໄດ້ຖືກປ່ອຍອອກຈາກຄຸກຊາເລກາ ແລະຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ກັບມາຢູ່ກັບຄອບຄົວອີກຄັ້ງໜຶ່ງ! ພວກເຮົາຂອບໃຈພະເຢໂຫວາທີ່ຊ່ວຍພວກເຮົາໃຫ້ຮັກສາຄວາມສັດຊື່ຕໍ່ພະອົງໃນໄລຍະເວລາທີ່ຍາກລຳບາກແບບນັ້ນ. ພວກເຮົາຮູ້ສຶກຄືກັບອັກຄະສາວົກໂປໂລທີ່ຂຽນວ່າ: “ພວກເຮົາບໍ່ຢາກໃຫ້ທ່ານທັງຫຼາຍບໍ່ຮູ້ຈັກດ້ວຍຄວາມທຸກລຳບາກນັ້ນທີ່ໄດ້ບັງເກີດແກ່ພວກເຮົາ . . . ພວກເຮົາໄດ້ຄຶດວ່າຈະພົ້ນຊີວິດບໍ່ໄດ້. ແຕ່ວ່າພວກເຮົາໄດ້ຄຳຕັດສິນໃຫ້ຕາຍໃນຕົວເຮົາແລ້ວເພື່ອບໍ່ໃຫ້ໄວ້ໃຈໃນຕົວເອງ ແຕ່ວ່າໃຫ້ໄວ້ໃຈໃນພະເຈົ້າຜູ້ໂຜດໃຫ້ຄົນຕາຍທັງຫຼາຍຄືນມາອີກ. ພະອົງຜູ້ໄດ້ຊ່ອຍພວກເຮົາໃຫ້ພົ້ນຈາກຄວາມຕາຍອັນພິລຶກຢ່າງນັ້ນແລະຍັງຈະຊ່ອຍຢູ່ ພວກເຮົາໄວ້ໃຈໃນພະອົງວ່າພະອົງຍັງຈະຊ່ອຍພວກເຮົາຕໍ່ໄປ.”—2 ໂກລິນໂທ 1:8-10

ບາງຄັ້ງ ເບິ່ງຄືວ່າພວກເຮົາບໍ່ໜ້າຈະລອດໄດ້. ແຕ່ທຸກຄັ້ງພວກເຮົາອະທິດຖານຂໍພະເຢໂຫວາເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມກ້າຫານ ມີສະຕິປັນຍາ ແລະມີຄວາມຖ່ອມໃຈສະເໝີ ເຊິ່ງການເຮັດແບບນັ້ນເຮັດໃຫ້ຊື່ອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະອົງໄດ້ຮັບກຽດຕໍ່ໆໄປ.

ພະເຢໂຫວາໄດ້ອວຍພອນວຽກຮັບໃຊ້ຂອງພວກເຮົາທັງ ‘ໃນເວລາທີ່ສະດວກແລະໃນຍາມຍາກລຳບາກ.’ ທຸກມື້ນີ້ ພວກເຮົາຕື່ນເຕັ້ນທີ່ເຫັນສຳນັກງານສາຂາທີ່ສວຍງາມໃນເມືອງລິອອງເວ້ແລະມີຫໍປະຊຸມໃໝ່ຫຼາຍກວ່າ 1.000 ແຫ່ງໃນປະເທດມາລາວີ. ສຳລັບຂ້ອຍແລະລິດາຊີ ພະພອນທີ່ໄດ້ຮັບຈາກພະເຢໂຫວາເປັນສິ່ງທີ່ອັດສະຈັນແທ້ໆຈົນຄືກັບຄວາມຝັນ! *