Нашите гледишта и обичаи поврзани со погребите ги темелиме на Библијата. Еве некои од нив:

•   Сосема е нормално да се тагува поради смртта на некој близок. Учениците на Исус плачеле откако им починале некои од нивните блиски (Јован 11:33-35, 38; Дела 8:2; 9:39). За нас погребите не се прилика за веселба, како што се прави на некои места (Проповедник 3:1, 4; 7:1-4). Наместо тоа, во таквите прилики се трудиме да покажеме сочувство (Римјаните 12:15).

•   Мртвите не се свесни за ништо. Сеедно од кое место и култура потекнуваме, не правиме обичаи што се темелат на небиблиското учење дека душата на покојникот продолжува да живее или дека таа може да влијае врз живите (Проповедник 9:5, 6, 10). Некои од тие обичаи се бдеење, раздавање храна и дарови за душата на покојникот, обиди за комуницирање со мртвите, носење црнина и правење помени. Не ги правиме таквите обичаи бидејќи сме послушни на библиската заповед: „Одвојте се... и повеќе не допирајте ништо што е нечисто“ (2. Коринќаните 6:17).

•   Има надеж за мртвите. Библијата вели дека во иднина ќе има воскресение на мртвите и дека ќе дојде ден кога повеќе нема да има смрт (Дела 24:15; Откровение 21:4). Ова ветување ни помага да не ја изразуваме нашата тага на екстремни начини, исто како што им помогнало и на првите христијани (1. Солуњаните 4:13).

•   Библијата поттикнува на скромност (Изреки 11:2). Сметаме дека погребите не се прилика за истакнување на нечиј општествен или економски статус (1. Јованово 2:16). Затоа, не организираме раскошни погреби со цел да ги импресионираме другите, на пример, со прескапи ковчези и погребна опрема.

•   Не се обидуваме нашите гледишта за погребите да им ги наметнуваме на другите. Во врска со ова, го следиме библиското начело: „Секој од нас ќе положи сметка за себе пред Бог“ (Римјаните 14:12). Меѓутоа, ако имаме прилика за тоа, се трудиме да ги објасниме нашите верувања „благо и со длабока почит“ (1. Петрово 3:15).

 Место: Погребот се одржува на гробишта или во крематориум, а комеморацијата може да се одржи онаму каде што ќе избере семејството, на пример во Салата на Јеховините сведоци, во капела, во приватен дом, на гробишта или во крематориумот.

 Верска служба: Со цел да се пружи утеха за ужалените, се одржува говор преку кој се објаснува што вели Библијата за смртта и за надежта за воскресение (Јован 11:25; Римјаните 5:12; 2. Петрово 3:13). Можат да бидат истакнати добрите особини на починатиот и да се раскаже нешто за неговиот живот, од што другите можат да извлечат поука (2. Самоилова 1:17-27).

 Може да се испее песна која се темели на Библијата (Колошаните 3:16). Службата завршува со утешна молитва (Филипјаните 4:6, 7).

 Трошоци и прилози: Ние не ги наплаќаме нашите верски служби, вклучувајќи ги и погребните. Исто така, на нашите состаноци никој не е принуден да дава прилози (Матеј 10:8).

 Присуствување: На говор за погреб што се одржува во Салата на Јеховините сведоци може да присуствува секој што сака. Како што е случај и со нашите состаноци, таквите комеморации се отворени за јавност.

 Секој Јеховин сведок одлучува за себе, на темел на неговата совест обликувана според Библијата (1. Тимотеј 1:19). Меѓутоа, не учествуваме во верски обичаи за кои сметаме дека не се во склад со Библијата (2. Коринќаните 6:14-17).