ഒരു കൃതജ്ഞതാ പ്രാർഥന
ഗീതം 45
ഒരു കൃതജ്ഞതാ പ്രാർഥന
1. സ്‌തു-ത്യ-നാം യ-ഹോ-വേ, കൃ-പാ-നി-ധേ,
നി-ങ്ക-ലു-യർ-ത്തു-ന്നു ശ-ബ്ദം ഞ-ങ്ങൾ,
പ്രാർ-ഥ-ന കേൾ-പ്പോ-നേ വ-ന്നീ-ടു-ന്നു,
ഞ-ങ്ങ-ളെ നിൻ കാ-വ-ലിൽ ഏൽ-പ്പി-പ്പൂ.
ദോ-ഷ-ങ്ങ-ളാൽ ഞ-ങ്ങൾ ഏ-ഴ-ക-ളായ്‌;
പാ-പ-ങ്ങൾ-ക്കായ്‌ ക്ഷ-മ നൽ-കേ-ണ-മേ.
വാ-ങ്ങി നിൻ പു-ത്ര-ര-ക്തം ഞ-ങ്ങ-ളെ.
കാം-ക്ഷി-പ്പൂ നി-ന്നോ-ടു പ-ഠി-ച്ചീ-ടാൻ.
2. നി-ന്നു-പ-ദേ-ശ പ്ര-കാ-ശ-ത്തി-നായ്‌
നിൻ ക്ഷ-ണം പ്രാ-പി-പ്പോർ ധ-ന്യ-ര-ല്ലോ.
നിൻ ഗൃ-ഹം ശു-ദ്ധം; മൊ-ഴി ദർ-ശ-കം.
നിൻ ന-ന്മ-യിൽ ഞ-ങ്ങൾ സം-തൃ-പ്‌ത-രാം.
എ-ത്ര ഭീ-തി-ദം നിൻ നീ-തി ശ-ക്തി,
നിൻ വി-ധി നാൾ ഭൂ-വിൻ ക-ഷ്ടം നീ-ക്കും.
ര-ക്ഷ-യിൻ നാ-ഥാ നിൻ അ-ക്ഷ-യ-മാം
രാ-ജ്യ-ത്തെ ഞ-ങ്ങൾ വാ-ഴ്‌ത്തി ഘോ-ഷി-ക്കും.
3. നിൻ ക-ടാ-ക്ഷം മോ-ദം ഏ-റ്റി-ട-ട്ടെ;
കാ-ണ-ട്ടെ നി-ന്നാ-രാ-ധ-ന-യെ-ങ്ങും.
രാ-ജ്യം നിൻ ന-ന്മ-യാൽ ഭൂ-ഷി-ത-മായ്‌,
രോ-ഗം, മൃ-ത്യു, ദുഃ-ഖം പോ-ക്കി-ടും ഹാ.
ദു-ഷ്ട-ത നിൻ പു-ത്രൻ നീ-ക്കി-ടു-മ്പോൾ
അ-നു-ഗൃ-ഹീ-ത സൃ-ഷ്ടി മോ-ദി-ക്കും.
ഹാ ജ-യ-ഭേ-രി-യിൽ പാ-ടി-ട-ട്ടെ
‘മ-ഹദ്‌ രാ-ജാ-വാം യാ-ഹി-ന്നു സ്‌തു-തി!’