ഗീതം 118

ദൈവത്തിന്റെ ഭവനത്തെ പിന്താങ്ങൽ

(മലാഖി 3:10)

1. ദൈ-വ ഗൃ-ഹ-മാം നാം ഓർ-ക്കു-കെ-ന്നും

ഉ-ണ്ട-വ-ന-ഗ-ണ്യ-മാ-യൊ-രി-ടം,

ത-ന്റെ മ-ഹൽ നാ-മ സ-വി-ധ-മായ്‌

താൻ നി-ശ്ച-യി-ച്ചൊ-രു ഭ-വ-ന-മായ്‌.

വീ-ണ്ടും സ-ത്യ സേ-വ ‘ദേ-വാ-ല-യെ’

സ്ഥാ-പി-ച്ച നെ-ഹ-മ്യാ സ-ദൃ-ശ-മായ്‌

നാം ‘ദ-ശാം-ശ’-മോ-ടെ അ-വ-നെ വാ-ഴ്‌ത്തി

ഏ-വം കാ-ണി-ച്ചി-ടാം ഹൃ-ദ-യ-സ്‌നേ-ഹം.

(കോറസ്‌)

പി-ന്താ-ങ്ങിൻ ദൈ-വ-ഗൃ-ഹ-ത്തെ.

‘ആ-രാ-ധി-പ്പിൻ’ അ-വി-ടെ നാം.

തൻ-ഭ-വ-നം തൻ കു-ടും-ബം;

താൻ പാർ-ക്കു-മ-വ-രൊ-ത്തെ-ന്നേ-ക്കും.

2. ദൈ-വ കു-ടും-ബം പാർ-പ്പൊ-രു-മ-യിൽ,

താൻ ക-ടാ-ക്ഷി-ക്കു-ന്നാ-ഭ-വ-ന-ത്തെ.

സേ-വി-പ്പു ‘വി-ചാ-ര-കൻ’ വി-ശ്വ-സ്‌തം,

തൽ-ഫ-ല-മായ്‌ ശാ-ന്തി വ-സി-പ്പ-തിൽ.

യാ-ഹിൻ ഗൃ-ഹേ ‘മൂ-ല്യ വ-സ്‌തു-ക്ക-ളാം’

‘ആ-ദ്യ-ഫ-ലം’ ഏ-കി സ്‌തു-തി-ച്ചി-ടാം.

തൻ ഗൃ-ഹ-ത്തി-ന-വൻ ആ-ശി-ഷ-മേ-കും,

നാം നി-ത്യ-മ-വ-നെ സേ-വി-ച്ചി-ടു-വാൻ.

(കോറസ്‌)