ഗീതം 2

മനുഷ്യ​രെ​ക്കാ​ളു​പരി ദൈവത്തെ അനുസ​രി​ക്കൽ

(പ്രവൃ​ത്തി​കൾ 5:29)

1. ദൈ-വ-പ്രീ-തി-ക്കായ്‌ ചെ-യ്‌വെ-ല്ലാം

ലോ-കം പി-ന്ത-ള്ളി നാം.

വി-ശ്വാ-സ-ഹീ-നർ-ക്കാ-ശ്ച-ര്യം

നാ-മോ സ്ഥി-ര-ചി-ത്തർ.

യാ-ഹി-ന്നെ മർ-ത്യ-രെ-ക്കാൾ നാം

അ-നു-സ-രി-ച്ചീ-ടും.

ജീ-വി-ത-ത്തി-ലെ-ല്ലാ-റ്റി-നും

കേ-ന്ദ്രം അ-വ-ന-ല്ലോ.

2. “കൈ-സർ” തു-ല്യ രാ-ജാ-ക്കൾ-ക്കു

നൽ-കും നൽ-കേ-ണ്ട-ത്‌.

ദൈ-വം സ-ത്യ-വാ-നെ-ന്ന മ-

ഹ-ത്ത്വ-മ-തേ-റ്റി-ടും.

ന-മ്മു-ടെ സ്വ-ന്ത-മ-ല്ല നാം

വാ-ങ്ങ-പ്പെ-ട്ടോ-ര-ല്ലോ.

കർ-ത്താ-വി-ന്നാ-ജ്ഞ കാ-ത്തു നാം

ദൈ-വ-ത്തെ സേ-വി-ക്കും.

3. യാ-ഹി-ന്നു സ്‌തു-തി-യേ-റ്റി നാം

ശാ-ന്തി-യിൽ ജീ-വി-ക്കിൽ,

അ-ധർ-മ ലോ-കാ-സ്വാ-സ്ഥ്യ-ത്തിൽ

നാം ച-രി-ക്കു-കി-ല്ല.

അ-ത്യു-ന്ന-ത-ന്റെ വാ-ഴ്‌ച-യ്‌ക്കായ്‌

സേ-വ ചെ-യ്‌തി-ടും നാം.

ത-ന്നാ-ധീ-ശ-ത്വ-ത്തി-ന്നു സ-

ധൈ-ര്യം സാ-ക്ഷ്യം നൽ-കും.

4. പാ-വ-ന സേ-വ പ്ര-ഥ-മം

പി-ന്മാ-റു-കി-ല്ല നാം.

ദാ-ഹി-പ്പോർ രു-ചി-ച്ചീ-ടേ-ണ്ടു

ദൈ-വ-ത്തിൻ വ-ച-നം.

 ന-രർ ത-ട-സ്സ-മാ-കി-ലും

പാ-ത അ-റി-വോർ നാം:

ദൈ-വ-ത്തോ-ടൊ-ട്ടി നിൽ-ക്കും നാം;

കൈ-വി-ടു-കി-ല്ല താൻ!