രാജ്യവിത്തു വിതയ്‌ക്കൽ
ഗീതം 133
രാജ്യവിത്തു വിതയ്‌ക്കൽ
1. ദൈ-വ-ത്തി-ന്നായ്‌ ഹൃ-ത്ത-മർ-പ്പി-ച്ച-വ-രാം
യാ-ഹിൻ ദാ-സർ വ-ന്നി-ടു-വിൻ.
വ-ന്നി-ടിൻ അ-വൻ ത-ന്ന വേ-ല ചെ-യ്‌വാൻ;
പോ-ക നാ-ഥ-ന്റെ മാർ-ഗ-ത്തിൽ.
സൽ-ഫ-ലം നൽ-കും മ-ണ്ണിൽ വി-ത-പ്പാ-നായ്‌
ത-ന്നു ദി-വ്യ സ-ത്യ വി-ത്തു.
ദൈ-വ-സ്‌തു-തി ക-രേ-റ്റും, നീ വി-ശ്വ-സ്‌തം
വ-യ-ലിൽ പൂർ-ണ പ-ങ്കു-കൊ-ണ്ടാൽ.
2. വീ-ഴും ചി-ല വി-ത്തു വ-ഴി-യ-രി-കെ,
തി-ന്നി-ടും സാ-ത്താ-ന്റെ പ-ക്ഷി.
ചി-ല-വ-യോ മ-ണ്ണി-ല്ലാ-പ്പാ-റ-ക-ളിൽ,
ചൂ-ടേ-റ്റു വാ-ടി-പ്പോ-യി-ടാൻ.
മു-ള്ളിൻ സ-മ ദുഃ-ഖ-വും ആർ-ത്തി-യു-മെ
ഞെ-രു-ക്കും മു-തി-രും മു-മ്പേ.
ചി-ല-തു വീ-ണി-ടാം വി-ത-ച്ചി-ടു-മ്പോൾ
ഉ-ത്ത-മ ശു-ദ്ധ മൃ-ദു മ-ണ്ണിൽ.
3. ന-ല്ല മ-ണ്ണിൽ വീ-ഴും വി-ത്തെ-ത്ര-യെ-ന്ന്‌
ആ-ശ്രി-തം ഹാ നി-ന്നിൽ ത-ന്നെ.
സ്‌നേ-ഹ, ക്ഷ-മ-യാൽ സാ-ത്താ-ന്യ പ-ക്ഷി-യെ,
പീ-ഡ-ന-ത്തെ ചെ-റു-ത്തി-ടാം.
ധീ-ര-ത-യും സൗ-മ്യ-ത-യും ധ-രി-ച്ചു
മു-ള്ളു-ക-ളെ നേ-രി-ടാം നാം.
അ-പ്പോ-ഴാ-ശി-ക്കാം കൊ-യ്യാൻ നൂ-റ-ല്ലെ-ങ്കിൽ
മു-പ്പ-തു മേ-നി-യെ-ങ്കി-ലും ഹാ.