“നിങ്ങൾ മരിച്ചു​പോ​കും!”

ലിയാൻ കാർലിൻസ്‌കി പറഞ്ഞ പ്രകാരം

രക്തം കൂടാ​തെ​യുള്ള ഏറ്റവും മികച്ച ചികി​ത്സ​യ്‌ക്കു വേണ്ടി സ്‌പെ​യി​നിൽ ഞാൻ നടത്തിയ അന്വേ​ഷ​ണം

ലോക​ത്തിൽ എവിടെ വേണ​മെ​ങ്കി​ലും പോകാ​നുള്ള ഒരു അവസരം കിട്ടി​യാൽ, എവിടെ പോകാ​നാ​ണു നിങ്ങൾ ഇഷ്ടപ്പെ​ടുക? എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഉത്തരത്തി​നാ​യി എനിക്ക്‌ രണ്ടാമ​തൊന്ന്‌ ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​തേ​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു അധ്യാ​പി​ക​യായ ഞാൻ സ്‌കൂ​ളിൽ സ്‌പാ​നിഷ്‌ ആണു പഠിപ്പി​ക്കു​ന്നത്‌. മാത്രമല്ല, ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലെ വിർജീ​നി​യ​യിൽ ഉള്ള ഗലാക്‌സി​ലെ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഒരു സ്‌പാ​നീഷ്‌ സഭയി​ലാണ്‌ ഞാനും ഭർത്താ​വും മകനും സംബന്ധി​ക്കു​ന്ന​തും. ആയതി​നാൽ സ്‌പെ​യിൻ സന്ദർശി​ക്കാ​നാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ ആഗ്രഹം. അതു​കൊ​ണ്ടു​തന്നെ, എന്നെ സ്‌പെ​യി​നിൽ കൊണ്ടു​പോ​കാം എന്ന്‌ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ പറഞ്ഞ​പ്പോൾ എനിക്ക്‌ എത്ര സന്തോഷം തോന്നി​യെ​ന്നോ! ഭർത്താവു ജേയ്‌ക്കും മകൻ ജോയ​ലി​നും ഒപ്പം വരാൻ കഴിഞ്ഞി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ കൂടെ മാഡ്രി​ഡി​ലേക്ക്‌ വിമാനം കയറി​യ​പ്പോൾ എന്റെ മോഹം പൂവണി​യു​ക​യാ​ണ​ല്ലോ എന്ന ആഹ്ലാദ​മാ​യി​രു​ന്നു ഉള്ളു നിറയെ. ഏപ്രിൽ 21-ന്‌ ഞങ്ങൾ മാഡ്രി​ഡിൽ എത്തി​ച്ചേർന്നു. അവി​ടെ​നിന്ന്‌ വടക്കൻ സ്‌പെ​യി​നി​ലെ നവാറിൽ ഉള്ള ഒരു കൊച്ചു പട്ടണമായ എസ്റ്റെൽയാ​യി​ലേക്ക്‌ ഞങ്ങൾ കാറിൽ യാത്ര തിരിച്ചു. ഞാൻ കാറിന്റെ പിൻസീ​റ്റിൽ സൗകര്യ​മാ​യി ചാഞ്ഞി​രു​ന്നു. അധികം കഴിയും​മു​മ്പേ സുഖക​ര​മായ മയക്കത്തി​ലേക്കു വഴുതി​വീ​ഴു​ക​യും ചെയ്‌തു.

പിന്നെ, ഓർമ വരു​മ്പോൾ ഞാൻ ഒരു തുറസ്സായ പ്രദേ​ശത്തു കിടക്കു​ക​യാണ്‌. മുഖ​ത്തേക്കു തന്നെ വെയി​ല​ടി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ‘എവി​ടെ​യാ​ണു ഞാൻ? എങ്ങനെ​യാണ്‌ ഇവിടെ എത്തിയത്‌? ഞാൻ സ്വപ്‌നം കാണു​ക​യാ​ണോ?’ ഈ ചോദ്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ മനസ്സി​ലൂ​ടെ കടന്നു​പോ​കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ നടുക്ക​ത്തോ​ടെ ഞാൻ ഒരു യാഥാർഥ്യം മനസ്സി​ലാ​ക്കി. എന്തോ കുഴപ്പം സംഭവി​ച്ചു, ഇത്‌ എന്തായാ​ലും ഒരു സ്വപ്‌നമല്ല. എന്റെ ഉടുപ്പി​ന്റെ ഇടതു കൈ കീറി​പ്പ​റി​ഞ്ഞു​പോ​യി​രു​ന്നു. കൈയും കാലും അനക്കാൻ നോക്കി​യിട്ട്‌ അതിനും പറ്റുന്നില്ല. ഞങ്ങൾ സഞ്ചരി​ച്ചി​രുന്ന കാർ റോഡി​ന്റെ കൈവരി ഇടിച്ചു​ത​കർത്ത്‌ 20 മീറ്റർ താഴേക്കു മലക്കം​മ​റി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ അതിൽനി​ന്നു തെറിച്ചു വീഴു​ക​യാണ്‌ ഉണ്ടായത്‌ എന്നു ഞാൻ പിന്നീടു മനസ്സി​ലാ​ക്കി. എന്തായാ​ലും, എനിക്കോ മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്കോ അപകട​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ യാതൊ​ന്നും ഓർമ​യില്ല. അത്‌ എന്തായാ​ലും നന്നായി.

സഹായ​ത്തി​നാ​യി ഞാൻ ഉറക്കെ വിളിച്ചു. അതുകേട്ട ഒരു ട്രക്ക്‌ ഡ്രൈവർ എന്റെ അടു​ത്തേക്ക്‌ ഓടി​യെത്തി. തുടർന്ന്‌ അദ്ദേഹം ഞാൻ കിടക്കു​ന്നി​ട​ത്തു​നിന്ന്‌ കുറെ​ക്കൂ​ടെ താഴേക്കു നടന്ന്‌ കാർ കിടക്കു​ന്നി​ടത്തു ചെന്നു. എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ അതിന​കത്തു കുടു​ങ്ങി​പ്പോ​യി​രു​ന്നു. “ആംബു​ലൻസ്‌ പെട്ടെന്നു കൊണ്ടു​വ​രാൻ പറ!” കൂടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ആളോട്‌ അദ്ദേഹം ഉറക്കെ വിളി​ച്ചു​പ​റഞ്ഞു. “കാറി​ലു​ള്ള​വ​രു​ടെ നില വഷളാണ്‌!” എന്നിട്ട്‌ അദ്ദേഹം തിരിച്ച്‌ എന്റെ അരികി​ലെത്തി. അനങ്ങാൻ പോലും കഴിയാ​തെ കിടന്നി​രുന്ന എന്റെ കാലു പിടിച്ചു നിവർത്താൻ അദ്ദേഹം ശ്രമിച്ചു. സദു​ദ്ദേ​ശ്യ​ത്തോ​ടെ​യാണ്‌ അദ്ദേഹം അതു ചെയ്‌ത​തെ​ങ്കി​ലും വേദന സഹിക്കാ​നാ​കാ​തെ ഞാൻ നിലവി​ളി​ച്ചു​പോ​യി. അപ്പോൾ മാത്ര​മാണ്‌, എനിക്കു ശരിക്കും പരിക്കു പറ്റിയി​ട്ടു​ണ്ടെന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യത്‌.

പെട്ടെ​ന്നു​ത​ന്നെ ലോ​ഗ്രോ​നോ​യിൽ ഉള്ള പ്രാ​ദേ​ശിക ആശുപ​ത്രി​യി​ലെ അടിയ​ന്തിര വിഭാ​ഗ​ത്തിൽ എന്നെ എത്തിച്ചു. എനിക്ക്‌ എന്താണു സംഭവി​ച്ച​തെ​ന്നും ഞാൻ എവി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നു​മൊ​ക്കെ ആ പ്രദേ​ശ​ത്തുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കളെ അറിയി​ക്കാൻ പോലീസ്‌ സന്മനസ്സ്‌ കാണിച്ചു. വൈകി​യില്ല, എസ്റ്റെൽയാ സഭയി​ലെ​യും ലോ​ഗ്രോ​നോ സഭയി​ലെ​യും ധാരാളം സഹോ​ദ​രങ്ങൾ എന്നെ കാണാ​നെത്തി. കൂടാതെ, ആശുപ​ത്രി ഏകോപന സമിതി​യു​ടെ, സ്ഥലത്തെ അംഗങ്ങ​ളും. മുമ്പ്‌ കണ്ടിട്ടു​പോ​ലു​മി​ല്ലാത്ത ഈ പ്രിയ​പ്പെട്ട ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​രങ്ങൾ രാപക​ലെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ എന്റെ ആവശ്യ​ങ്ങൾക്കു വേണ്ടി കരുതാൻ തയ്യാറാ​യി​ക്കൊണ്ട്‌ ആ ആശുപ​ത്രി​യി​ലെ അഗ്നിപ​രീ​ക്ഷ​യിൽ ഉടനീളം എനിക്ക്‌ ആശ്വാ​സ​മാ​യി. എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്കു​വേ​ണ്ടി​യും അവർ സ്‌നേ​ഹ​പൂർവം കരുതി. അപകടം നടന്ന്‌ ഏതാണ്ട്‌ ഒരാഴ്‌ച​യ്‌ക്കു ശേഷം അവർക്ക്‌ ആശുപ​ത്രി വിടാൻ കഴിഞ്ഞു.

 ഒടിവു പറ്റിയി​രുന്ന ഇടുപ്പി​ന്റെ ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ നടത്താ​നാ​യി ബുധനാഴ്‌ച പുലർച്ചെ ഒരു മണിക്ക്‌ ഡോക്ടർമാ​രെത്തി. ഞാൻ രക്തം സ്വീക​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെന്ന കാര്യം ഡോക്ട​റോ​ടു പറഞ്ഞു. a ഞാൻ മരിച്ചു​പോ​കാൻ സാധ്യ​ത​യുണ്ട്‌ എന്ന്‌ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞെ​ങ്കി​ലും എന്റെ താത്‌പ​ര്യ​ങ്ങളെ മാനി​ക്കാ​മെന്ന്‌ അദ്ദേഹം മനസ്സി​ല്ലാ​മ​ന​സ്സോ​ടെ സമ്മതിച്ചു. ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ ഒരു വിജയ​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാലും, എന്റെ മുറി​വു​കൾ വൃത്തി​യാ​ക്കാ​ഞ്ഞ​തും പിന്നീട്‌, ബാൻഡേ​ജു​കൾ മാറ്റാ​ഞ്ഞ​തു​മെ​ല്ലാം തികച്ചും വിചി​ത്ര​മാ​യി എനിക്കു തോന്നി.

വെള്ളി​യാഴ്‌ച ആയപ്പോ​ഴേ​ക്കും എന്റെ രക്തത്തിന്റെ അളവ്‌ 4.7 എന്ന നിലയി​ലേക്കു താണു. എന്റെ ശക്തി മുഴുവൻ ചോർന്നു​പോ​കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. രക്തത്തിനു പകരമുള്ള ഒരു ചികിത്സ നൽകാൻ ഡോക്ടർ സമ്മതിച്ചു. ചുവന്ന രക്താണു​ക്ക​ളു​ടെ ഉത്‌പാ​ദ​നത്തെ ത്വരി​ത​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​നാ​യി, എരി​ത്രോ​പൊ​യി​റ്റിൻ കുത്തി​വെ​പ്പു​ക​ളും ഒപ്പം രക്തമു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തി​നും ശരീര​ത്തിൽ ഇരുമ്പി​ന്റെ അളവു കൂടു​ന്ന​തി​നു​മുള്ള സപ്ലി​മെ​ന്റു​ക​ളും ഉപയോ​ഗി​ച്ചുള്ള ഒരു ചികി​ത്സ​യാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. b അപ്പോ​ഴേ​ക്കും ജേയും ജോയ​ലും വന്നു. അവരെ കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക്‌ എത്ര ആശ്വാസം തോന്നി​യെ​ന്നോ!

എന്റെ സ്ഥിതി വഷളാ​കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, രക്തം കുത്തി​വെ​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ആശുപ​ത്രി അതി​നോ​ട​കം​തന്നെ ഒരു കോടതി ഉത്തരവു സമ്പാദി​ച്ചി​രുന്ന കാര്യം വെളു​പ്പിന്‌ ഏതാണ്ട്‌ ഒന്നര മണി​യോ​ടെ ഒരു ഡോക്ടർ ജേയെ അറിയി​ച്ചു. എന്നാൽ, സാഹച​ര്യം എത്ര ഗുരു​ത​ര​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും രക്തം സ്വീക​രി​ക്ക​രുത്‌ എന്നതാണ്‌ എന്റെ ആഗ്രഹം എന്നു ജേ ഡോക്ട​റോ​ടു പറഞ്ഞു. “അങ്ങനെ​യെ​ങ്കിൽ, അവർ മരിച്ചു​പോ​കും!” ഡോക്ടർ മറുപടി പറഞ്ഞു.

എന്റെ താത്‌പ​ര്യ​ങ്ങളെ മാനി​ക്കുന്ന ഒരു ആശുപ​ത്രി​യി​ലേക്ക്‌ എന്നെ മാറ്റുന്ന കാര്യം സംബന്ധിച്ച്‌ ജേ ആശുപ​ത്രി ഏകോപന സമിതി അംഗങ്ങ​ളു​മാ​യി ചർച്ച ചെയ്‌തു. ലോ​ഗ്രോ​നോ​യി​ലെ ആശുപ​ത്രി​യിൽ ഉള്ള എല്ലാ ജീവന​ക്കാ​രും ഞങ്ങളോ​ടു ശത്രു​ത​യോ​ടെ ഇടപെ​ട്ട​തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല ഇത്‌. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, അവിടത്തെ ഒരു ഡോക്ടർ, ഞാൻ അർഹി​ക്കുന്ന മുഴു ആദര​വോ​ടും കൂടെ​യുള്ള പരിച​രണം എനിക്കു ലഭിക്കു​ന്നു​വെന്ന കാര്യം ഉറപ്പാ​ക്കാൻ പരമാ​വധി ശ്രമി​ക്കു​മെന്നു വാക്കു​ത​ന്നി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, മറ്റു ഡോക്ടർമാർ എന്റെമേൽ സമ്മർദം ചെലു​ത്താൻ തുടങ്ങി. “കുടും​ബ​ത്തെ​യെ​ല്ലാം ഉപേക്ഷി​ച്ചിട്ട്‌ മരിക്കാ​നാ​ണോ നിങ്ങളു​ടെ ആഗ്രഹം?” അവർ എന്നോടു ചോദി​ച്ചു. രക്തം കൂടാ​തെ​യുള്ള ഏറ്റവും മികച്ച ചികിത്സ ലഭിക്കാൻ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു​വെന്ന്‌ ഞാൻ അവരോ​ടു പറഞ്ഞു. ഡോക്ടർമാർ പക്ഷേ ഇക്കാര്യ​ത്തിൽ എന്നെ സഹായി​ക്കാൻ കൂട്ടാ​ക്കി​യില്ല. “നിങ്ങൾ മരിച്ചു​പോ​കും!” ഒരു ഡോക്ടർ തുറന്ന​ടി​ച്ചു.

രക്തം കൂടാതെ എന്നെ ചികി​ത്സി​ക്കാൻ തയ്യാറുള്ള ഒരു ആശുപ​ത്രി ബാർസി​ലോ​ണ​യിൽ കണ്ടെത്താൻ ആശുപ​ത്രി ഏകോപന സമിതി​ക്കു സാധിച്ചു. ആദ്യ​ത്തേ​തിൽ നിന്ന്‌ എത്ര വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​യി​രു​ന്നു ബാർസി​ലോ​ണ​യി​ലെ ഈ ആശുപ​ത്രി! അവിടെ എത്തിയ​പ്പോൾ, രണ്ടു നേഴ്‌സു​മാർ വളരെ ശ്രദ്ധ​യോ​ടെ എന്റെ ശരീരം തുടച്ചു വൃത്തി​യാ​ക്കി. അവിടത്തെ പരിച​രണം എനിക്കു വളരെ​യേറെ ആശ്വാ​സ​മാ​യി. എന്റെ ബാൻഡേ​ജു​കൾ അഴിച്ചു മാറ്റു​മ്പോ​ഴാണ്‌ നേഴ്‌സു​മാ​രിൽ ഒരാൾ അതു ശ്രദ്ധി​ച്ചത്‌, അവ പച്ചനി​റ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മാത്രമല്ല, അവയിൽ നിറയെ രക്തം ഉണങ്ങി കട്ടപി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. തന്റെ രാജ്യ​ത്തു​ള്ളവർ ഇങ്ങനെ ചെയ്‌ത​തിൽ തനിക്കു നാണ​ക്കേട്‌ തോന്നു​ന്നെന്ന്‌ അവർ എന്നോടു പറഞ്ഞു.

ലോ​ഗ്രോ​നോ ആശുപ​ത്രി​യിൽവെ​ച്ചു​തന്നെ തുട​ങ്ങേ​ണ്ടി​യി​രുന്ന ചികിത്സ ബാർസി​ലോ​ണ​യി​ലെ ആശുപ​ത്രി​യിൽനിന്ന്‌ താമസി​യാ​തെ എനിക്കു ലഭിച്ചു തുടങ്ങി. ആരെയും അതിശ​യി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു അതിന്റെ ഫലം. ദിവസ​ങ്ങൾക്കു​ള്ളിൽ, ശരീര​ത്തി​നു​ള്ളി​ലെ പ്രധാ​ന​പ്പെട്ട അവയവ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അപകട​നില തരണം​ചെ​യ്‌തു. മാത്രമല്ല, രക്തത്തിലെ ഹീമോ​ഗ്ലോ​ബി​ന്റെ അളവ്‌ 7.3 ആയിത്തീർന്നു. ഞാൻ ആശുപ​ത്രി വിടു​മ്പോൾ അത്‌ 10.7 ആയി ഉയർന്നി​രു​ന്നു. ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലെ ഒരു ആശുപ​ത്രി​യിൽ വെച്ച്‌ കൂടു​ത​ലായ ശസ്‌ത്ര​ക്രി​യ​യ്‌ക്കു വിധേ​യ​യാ​കേണ്ടി വന്നപ്പോ​ഴേ​ക്കും അത്‌ 11.9 ആയിത്തീർന്നി​രു​ന്നു.

രോഗി​ക​ളു​ടെ താത്‌പ​ര്യ​ങ്ങ​ളോ​ടു യോജി​പ്പു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ഇല്ലെങ്കി​ലും അത്‌ അംഗീ​ക​രി​ക്കാൻ തയ്യാറുള്ള ഡോക്ടർമാ​രു​ടെ​യും നേഴ്‌സു​മാ​രു​ടെ​യും ശ്രമങ്ങളെ ഞാൻ വിലമ​തി​ക്കു​ന്നു. ആശുപ​ത്രി ജീവന​ക്കാർ ഒരു രോഗി​യു​ടെ വിശ്വാ​സ​ങ്ങളെ ആദരി​ക്കു​മ്പോൾ, അവർ ആ മുഴു വ്യക്തി​യെ​യു​മാ​ണു ചികി​ത്സി​ക്കു​ന്നത്‌, അതുവഴി, അയാൾക്ക്‌ ഏറ്റവും നല്ല ചികി​ത്സ​യാ​ണു നൽകു​ന്ന​തും.

[അടിക്കു​റി​പ്പു​കൾ]

[12-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഭർത്താവിനോടും മകനോ​ടും ഒപ്പം

[13-ാം പേജിലെ ചിത്രം]]

ആശുപത്രി ഏകോപന സമിതി​യി​ലെ രണ്ട്‌ അംഗങ്ങൾ