“അമർത്യത”യുടെ ജീനിനെ തേടി

മനുഷ്യ​ന്റെ മർത്യ​തയെ വിശദീ​ക​രി​ക്കാൻ ഉദ്ദേശി​ച്ചുള്ള കഥകളും കെട്ടു​ക​ഥ​ക​ളും മിക്കയി​ട​ങ്ങ​ളി​ലും ഉണ്ട്‌. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ആഫ്രി​ക്ക​യി​ലെ ഒരു ഐതി​ഹ്യ​മ​നു​സ​രിച്ച്‌, മനുഷ്യ​വർഗ​ത്തിന്‌ അമർത്യത നൽകാൻ ദൈവം ഒരു ഓന്തിനെ അയച്ചു. പക്ഷേ, അത്‌ പതുക്കെ സഞ്ചരി​ച്ച​തി​നാൽ, മരണദൂ​തു​മാ​യി അയയ്‌ക്ക​പ്പെട്ട ഒരു പല്ലിയാണ്‌ ആദ്യം എത്തിയത്‌. വിഡ്‌ഢി​ക​ളായ മനുഷ്യർ ആ പല്ലിയു​ടെ ദൂത്‌ സ്വീക​രി​ക്കു​ക​യും അമർത്യത നഷ്ടപ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെയ്‌തു​വ​ത്രെ.

മനുഷ്യൻ മരിക്കു​ന്നത്‌ എന്തു​കൊണ്ട്‌? നൂറ്റാ​ണ്ടു​ക​ളാ​യി തത്ത്വചി​ന്ത​ക​രും ഈ ചോദ്യ​ത്തിന്‌ ഉത്തരം നൽകാൻ ശ്രമി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. പൊ.യു.മു. നാലാം നൂറ്റാ​ണ്ടി​ലെ ഗ്രീക്ക്‌ തത്ത്വചി​ന്ത​ക​നായ അരി​സ്റ്റോ​ട്ടിൽ പഠിപ്പി​ച്ച​ത​നു​സ​രിച്ച്‌, ഒരാളു​ടെ ജീവൻ ചൂടി​നെ​യും തണുപ്പി​നെ​യും സന്തുലി​താ​വ​സ്ഥ​യിൽ നിറു​ത്താ​നുള്ള അയാളു​ടെ ശരീര​ത്തി​ന്റെ പ്രാപ്‌തി​യെ ആശ്രയി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: “ഏതെങ്കി​ലും വിധത്തിൽ ചൂട്‌ കുറയു​ന്ന​താണ്‌ എല്ലായ്‌പോ​ഴും മരണകാ​രണം.” എന്നാൽ അതേസ​മയം, ശരീര​ത്തി​ന്റെ മരണത്തെ അതിജീ​വി​ക്കുന്ന ഒരു അമർത്യ ആത്മാവ്‌ ഉണ്ടെന്നാണ്‌ പ്ലേറ്റോ പഠിപ്പി​ച്ചത്‌.

ഈ ആധുനിക കാലത്ത്‌ വമ്പിച്ച ശാസ്‌ത്രീയ പുരോ​ഗതി കൈവ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, നാം വാർധ​ക്യം പ്രാപി​ക്കു​ക​യും മരിക്കു​ക​യും ചെയ്യു​ന്നത്‌ എന്തു​കൊണ്ട്‌ എന്നതു സംബന്ധിച്ച ജീവശാ​സ്‌ത്ര​ജ്ഞ​രു​ടെ മിക്ക ചോദ്യ​ങ്ങൾക്കും ഉത്തരം ലഭിച്ചി​ട്ടില്ല. ലണ്ടനിലെ ഗാർഡി​യൻ വീക്ക്‌ലി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “വൈദ്യ​ശാ​സ്‌ത്രത്തെ ഏറ്റവു​മ​ധി​കം കുഴപ്പി​ക്കുന്ന ഒരു സംഗതി, ഹൃദയ-രക്തക്കുഴൽ സംബന്ധ​മായ രോഗ​മോ കാൻസ​റോ നിമിത്തം ആളുകൾ മരിക്കു​ന്നത്‌ എന്തു​കൊണ്ട്‌ എന്നതല്ല, മറിച്ച്‌ യാതൊ​രു കുഴപ്പ​വു​മി​ല്ലാ​തി​രി​ക്കെ​പ്പോ​ലും എന്തു​കൊണ്ട്‌ മരണം സംഭവി​ക്കു​ന്നു എന്നതാണ്‌. 70-ഓ അതില​ധി​ക​മോ വർഷക്കാ​ലം വിഭജി​ക്കു​ക​യും സ്വയം പുതു​ക്കു​ക​യും ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യ​കോ​ശങ്ങൾ എന്തു​കൊ​ണ്ടാണ്‌ ആ പ്രക്രിയ പെട്ടെന്ന്‌ നിറു​ത്തി​ക്ക​ള​യു​ന്നത്‌?”

വാർധക്യ പ്രക്രി​യയെ മനസ്സി​ലാ​ക്കാ​നുള്ള ശ്രമത്തിൽ അന്വേഷണ കുതു​കി​ക​ളായ ജനിതക ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​രും തന്മാത്രാ ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​രും കോശ​ത്തി​ലേക്ക്‌ തങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ തിരി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കോശ​ങ്ങൾക്ക​കത്ത്‌ ദീർഘാ​യു​സ്സി​നുള്ള നിർണാ​യക ഘടകം കണ്ടെത്താൻ സാധി​ക്കു​മെന്ന്‌ അനേകം ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​രും വിചാ​രി​ക്കു​ന്നു. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ഹൃ​ദ്രോ​ഗ​ത്തെ​യും കാൻസ​റി​നെ​യും കീഴട​ക്കാൻ ജനിതക എൻജി​നി​യ​റിങ്‌ ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞരെ സഹായി​ക്കു​മെന്ന്‌ ചിലർ പ്രവചി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ, എന്നേക്കും ജീവി​ക്കുക എന്ന മനുഷ്യ​രാ​ശി​യു​ടെ സ്വപ്‌ന​ത്തി​ന്റെ സാക്ഷാ​ത്‌കാ​ര​ത്തോട്‌ ശാസ്‌ത്രം എന്തുമാ​ത്രം അടു​ത്തെ​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു?

കോശ​ത്തി​ലെ നിഗൂ​ഢ​ത​ക​ളു​ടെ ചുരു​ള​ഴി​ക്കു​ന്നു

മുൻ തലമു​റ​ക​ളി​ലെ ശാസ്‌ത്രജ്ഞർ കോശ​ത്തി​ലെ നിഗൂ​ഢ​ത​ക​ളു​ടെ ചുരു​ള​ഴി​ക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. എങ്കിലും അവർക്ക്‌ അതു ചെയ്യാൻ ആവശ്യ​മായ സാമ​ഗ്രി​കൾ ഇല്ലായി​രു​ന്നു. ഈ കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാ​ണ്ടിൽ മാത്ര​മാണ്‌ ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞർക്ക്‌ കോശ​ത്തി​നു​ള്ളി​ലേക്ക്‌ എത്തി​നോ​ക്കാ​നും അതിലെ പല അടിസ്ഥാന ഘടകങ്ങളെ നിരീ​ക്ഷി​ക്കാ​നും സാധി​ച്ചത്‌. അവർ എന്താണ്‌ കണ്ടെത്തി​യത്‌? ശാസ്‌ത്ര എഴുത്തു​കാ​ര​നായ റിക്ക്‌ ഗോർ പറയുന്നു: “കോശം ഒരു അതിസൂക്ഷ്‌മ പ്രപഞ്ച​മാണ്‌.”

ഒരു കോശ​ത്തി​ന്റെ അതിസ​ങ്കീർണ​ത​യെ​പ്പറ്റി ഒരു ഏകദേശ ധാരണ ലഭിക്കു​ന്ന​തിന്‌ ആദ്യമാ​യി അവയുടെ ഘടനയെ കുറിച്ച്‌ ചിന്തി​ക്കുക. ഓരോ കോശ​വും അവയെ​ക്കാൾ തീരെ ചെറിയ ശതസഹ​സ്ര​കോ​ടി​ക്ക​ണ​ക്കി​നു തന്മാ​ത്രകൾ കൊണ്ടാ​ണു നിർമി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നത്‌. ഒരു കോശ​ത്തി​ന്റെ ഘടന നിരീ​ക്ഷി​ക്കുന്ന ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞർക്ക്‌ തികഞ്ഞ ക്രമവും രൂപര​ച​ന​യു​ടെ തെളി​വും കണ്ടെത്താൻ കഴിയു​ന്നു. സ്റ്റാൻഫോൾഡ്‌ യൂണി​വേ​ഴ്‌സി​റ്റി​യി​ലെ ജനിതക-തന്മാത്രാ ജീവശാ​സ്‌ത്ര അസിസ്റ്റന്റ്‌ പ്രൊ​ഫ​സ​റായ ഫിലിപ്പ്‌ ഹാന​വോൾട്ട്‌ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “ഏറ്റവും ലളിത​മായ ഒരു ജീവ​കോ​ശ​ത്തി​ന്റെ​പോ​ലും സാധാരണ വളർച്ച​യ്‌ക്ക്‌ പതിനാ​യി​ര​ക്ക​ണ​ക്കിന്‌ രാസ​പ്ര​വർത്ത​നങ്ങൾ ക്രമീ​കൃ​ത​മായ വിധത്തിൽ നടക്കേ​ണ്ട​തുണ്ട്‌.” അദ്ദേഹം തുടർന്ന്‌ ഇങ്ങനെ പ്രസ്‌താ​വി​ക്കു​ന്നു: “പ്രോ​ഗ്രാം ചെയ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കുന്ന ഈ കൊച്ചു രാസ ഫാക്ടറി​ക​ളു​ടെ കാര്യ​നിർവഹണ പ്രാപ്‌തി​കൾ, ഒരു പരീക്ഷ​ണ​ശാ​ല​യി​ലുള്ള ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞന്റെ പ്രാപ്‌തി​കളെ കടത്തി​വെ​ട്ടു​ന്ന​താണ്‌.”

 ജീവശാ​സ്‌ത്ര​പ​ര​മായ മാർഗങ്ങൾ ഉപയോ​ഗിച്ച്‌ മനുഷ്യാ​യുസ്സ്‌ നീട്ടാ​നുള്ള ഗംഭീര ശ്രമങ്ങ​ളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ചിന്തി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ. അതിന്‌, ജീവന്റെ അടിസ്ഥാന നിർമാ​ണ​ഘ​ട​ക​ങ്ങളെ കുറി​ച്ചുള്ള അപാര ജ്ഞാനം മാത്രമല്ല, ആ നിർമാ​ണ​ഘ​ട​ക​ങ്ങളെ നിയ​ന്ത്രി​ക്കാ​നുള്ള കഴിവും ആവശ്യ​മാണ്‌! ജീവശാ​സ്‌ത്രജ്ഞർ ഇന്നു നേരി​ടുന്ന വെല്ലു​വി​ളി മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ നമുക്കു മനുഷ്യ​കോ​ശ​ത്തി​ലേക്ക്‌ ഒന്ന്‌ എത്തി​നോ​ക്കാം.

എല്ലാം ജീനു​ക​ളിൽ നിക്ഷി​പ്‌തം

ഓരോ കോശ​ത്തി​നും മർമം എന്നു വിളി​ക്ക​പ്പെ​ടുന്ന സങ്കീർണ​മായ ഒരു നിയന്ത്രണ കേന്ദ്ര​മുണ്ട്‌. കോഡു ചെയ്‌തി​രി​ക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം നിർദേ​ശ​ങ്ങൾക്ക്‌ അനുസൃ​ത​മാ​യി മർമം കോശ പ്രവർത്ത​ന​ങ്ങളെ നിയ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്നു. ഈ നിർദേ​ശങ്ങൾ ക്രോ​മ​സോ​മു​ക​ളി​ലാ​ണു​ള്ളത്‌.

നമ്മുടെ ക്രോ​മ​സോ​മു​കൾ മുഖ്യ​മാ​യും നിർമി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ മാംസ്യ​വും ഡിഎൻഎ എന്ന ചുരു​ക്ക​പ്പേ​രുള്ള ഡിഓ​ക്‌സി റൈബോ ന്യൂക്ലിക്‌ അമ്ലവും​കൊ​ണ്ടാണ്‌. a 1860-കളുടെ ഒടുക്കം മുതൽ ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞർക്ക്‌ ഡിഎൻഎ-യെക്കു​റിച്ച്‌ അറിവു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, 1953-ലാണ്‌ അവർ അതിന്റെ തന്മാത്രാ ഘടന വ്യക്തമാ​യി മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യത്‌. എന്നിട്ടും, ജനിതക വിവരങ്ങൾ രേഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​വെ​ക്കാൻ ഡിഎൻഎ തന്മാ​ത്രകൾ ഉപയോ​ഗി​ക്കുന്ന “ഭാഷ” മനസ്സി​ലാ​ക്കി​ത്തു​ട​ങ്ങാൻ അവർക്ക്‌ ഏതാണ്ട്‌ ഒരു പതിറ്റാ​ണ്ടു​കൂ​ടി കാത്തി​രി​ക്കേ​ണ്ടി​വന്നു.—22-ാം പേജിലെ ചതുരം കാണുക.

ക്രോ​മ​സോ​മു​ക​ളു​ടെ അഗ്രഭാ​ഗ​ത്താ​യി ഡിഎൻഎ-യുടെ ഒരു ചെറിയ അനു​ക്രമം ഉണ്ടെന്നും ക്രോ​മ​സോ​മു​കളെ സ്ഥിരത​യു​ള്ള​താ​ക്കി നിറു​ത്തു​ന്നത്‌ അതാ​ണെ​ന്നും 1930-കളിൽ ജനിതക ശാസ്‌ത്രജ്ഞർ കണ്ടുപി​ടി​ച്ചു. ടെലോ​മിർ എന്ന അതിന്റെ പേര്‌ ടെലോസ്‌

(അഗ്രം) മെറോസ്‌ (ഭാഗം) എന്നീ ഗ്രീക്ക്‌ പദങ്ങളിൽനി​ന്നാ​ണു രൂപം​കൊ​ണ്ടത്‌. ഡിഎൻഎ-യുടെ ഈ കൊച്ചു ഖണ്ഡങ്ങൾ ഏറെയും ഷൂലേ​സി​ന്റെ അറ്റത്തുള്ള സംരക്ഷക കവചം​പോ​ലെ​യാ​ണു വർത്തി​ക്കു​ന്നത്‌. ടെലോ​മി​റു​കൾ ഇല്ലായി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ, നമ്മുടെ ക്രോ​മ​സോ​മു​ക​ളു​ടെ ഇഴ വേർപെട്ട്‌ ചെറിയ തുണ്ടു​ക​ളാ​യി വിഭജി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യോ പരസ്‌പരം ഒട്ടിപ്പി​ടി​ക്കു​ക​യോ അതുമ​ല്ലെ​ങ്കിൽ അവയുടെ സ്ഥിരത നഷ്ടപ്പെ​ടു​ക​യോ ചെയ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

മിക്ക കോശ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും കാര്യ​ത്തിൽ, ഓരോ വിഭജ​ന​ത്തി​നു​ശേ​ഷ​വും അവയുടെ ടെലോ​മി​റു​ക​ളു​ടെ നീളം കുറഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന​താ​യി പിന്നീട്‌ ഗവേഷകർ കണ്ടെത്തി. അങ്ങനെ 50-ഓ അതില​ധി​ക​മോ വിഭജനം കഴിയു​മ്പോൾ കോശ​ത്തി​ലെ ടെലോ​മിർ ചെറു​താ​യി ചെറു​താ​യി വരിക​യും കോശ​ത്തി​ന്റെ വിഭജനം നിലച്ച്‌ അതു ക്രമേണ മൃതമാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ചെയ്യുന്നു. കോശങ്ങൾ മൃതമാ​കു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ അവ എത്ര പ്രാവ​ശ്യം വിഭജി​ക്ക​പ്പെ​ടണം എന്നുള്ള​തിന്‌ ഒരു പരിധി വെച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോന്നു​ന്ന​താ​യുള്ള നിരീ​ക്ഷണം ആദ്യമാ​യി റിപ്പോർട്ട്‌ ചെയ്‌തത്‌ 1960-കളിൽ ഡോ. ലെണാർഡ്‌ ഹേഫ്‌ലിക്ക്‌ ആണ്‌. അതു​കൊണ്ട്‌ ഈ പ്രതി​ഭാ​സത്തെ അനേകം ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​രും ഹേഫ്‌ലിക്ക്‌ പരിധി എന്നാണു വിളി​ക്കു​ന്നത്‌.

കോശം വാർധ​ക്യം പ്രാപി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ കാരണം കണ്ടുപി​ടി​ക്കാൻ ഡോ. ഹേഫ്‌ലി​ക്കിന്‌ കഴിഞ്ഞോ? കഴി​ഞ്ഞെന്നു ചിലർ വിചാ​രി​ച്ചു. “എല്ലാ ജീവി​കൾക്കും, കൃത്യ​മായ സമയം നിശ്ചയി​ക്ക​പ്പെട്ട ഒരു സ്വയം-നശീകരണ സംവി​ധാ​നം, ജീവശക്തി ക്രമേണ ക്ഷയിച്ചു​വ​രു​ന്ന​താ​യി കാണി​ക്കുന്ന ഒരു വാർധക്യ ഘടികാ​രം, അവയുടെ ഉള്ളിൽത്ത​ന്നെ​യുണ്ട്‌” എന്ന്‌ വാർധ​ക്യ​ത്തെ സംബന്ധി​ച്ചുള്ള നവീന ആശയങ്ങളെ പിന്താ​ങ്ങു​ന്നവർ വിശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​താ​യി 1975-ൽ നേച്ചർ/സയൻസ്‌ ആന്വൽ പറയു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ഒടുവിൽ, ശാസ്‌ത്രജ്ഞർ വാർധക്യ പ്രക്രി​യ​യിൽത്തന്നെ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീ​ക​രി​ക്കാൻ തുടങ്ങി​യെന്ന പ്രതീക്ഷ ഉണരു​ക​യും ചെയ്‌തു.

1990-കളിൽ, മനുഷ്യ​രി​ലെ കാൻസർ കോശ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ പഠനം നടത്തുന്ന ഗവേഷകർ ഈ “കോശ​ത്തി​ലെ ഘടികാ​രത്തെ” കുറിച്ച്‌ മറ്റൊരു സുപ്ര​ധാന കാര്യം കണ്ടുപി​ടി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. “കോശ​ത്തി​ലെ ഘടികാ​രത്തെ” അതിലം​ഘിച്ച്‌ അനിശ്ചി​ത​മാ​യി വിഭജി​ക്കാൻ ഈ മാരക കോശങ്ങൾ എങ്ങനെ​യോ പഠിച്ചു എന്നാണ്‌ അവർ കണ്ടെത്തി​യത്‌. 1980-കളിൽ ആദ്യമാ​യി കണ്ടുപി​ടി​ച്ച​തും പിന്നീട്‌ മിക്ക കാൻസർ കോശ​ങ്ങ​ളി​ലും ഉണ്ടെന്ന്‌ കണ്ടെത്ത​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌ത തികച്ചും വിചി​ത്ര​മായ ഒരു എൻ​സൈ​മി​ലേ​ക്കാണ്‌ ഇത്‌ ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​രു​ടെ ശ്രദ്ധയെ ക്ഷണിച്ചത്‌. ടെലോ​മി​റാസ്‌ എന്നാണ്‌ ഈ  എൻ​സൈ​മി​ന്റെ പേര്‌. എന്താണ്‌ ഇതിന്റെ ധർമം? ലളിത​മാ​യി പറഞ്ഞാൽ, കോശ​ത്തി​ലെ ടെലോ​മി​റു​ക​ളു​ടെ നീളം വർധി​പ്പി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ അതിലെ “ഘടികാ​രത്തെ” റീസെറ്റ്‌ ചെയ്യുന്ന ഒരു താക്കോൽ പോ​ലെ​യാ​ണത്‌.

വാർധ​ക്യ​ത്തിന്‌ അറുതി​യോ?

ടെലോ​മി​റാ​സി​നെ കുറി​ച്ചുള്ള ഗവേഷണം പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ തന്മാത്രാ ജീവശാ​സ്‌ത്ര​ത്തി​ലെ അത്യധി​കം താത്‌പ​ര്യ​ജ​ന​ക​മായ ഒരു മേഖല​യാ​യി​ത്തീർന്നു. സാധാരണ കോശങ്ങൾ വിഭജി​ക്കു​മ്പോൾ ടെലോ​മി​റു​ക​ളു​ടെ നീളം കുറയു​ന്നതു തടയാൻ ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞർക്കു കഴിഞ്ഞാൽ, വാർധ​ക്യം പ്രാപി​ക്കൽ പ്രക്രിയ ഇല്ലാതാ​ക്കാ​നോ കുറഞ്ഞ​പക്ഷം ഗണ്യമാ​യി നീട്ടി​വെ​ക്കാ​നോ കഴിയു​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു അതിന്റെ അർഥം. ശ്രദ്ധേ​യ​മെന്നു പറയട്ടെ, സാധാരണ മനുഷ്യ​കോ​ശത്തെ “അനിശ്ചി​ത​മാ​യി വിഭജി​ക്കാൻ ശേഷി​യുള്ള”താക്കാൻ കഴിയു​മെന്ന്‌ ടെലോ​മി​റാസ്‌ ഉപയോ​ഗി​ച്ചുള്ള ഗവേഷ​ണങ്ങൾ തെളി​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി ഗെരോൺ കോർപ്പ​റേഷൻ ന്യൂസ്‌ റിപ്പോർട്ടു ചെയ്യുന്നു.

അത്തരം പുരോ​ഗ​തി​ക​ളൊ​ക്കെ കൈവ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, ടെലോ​മി​റാസ്‌ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ സമീപ​ഭാ​വി​യിൽ ജീവശാ​സ്‌ത്രജ്ഞർ നമ്മുടെ ആയുർ​ദൈർഘ്യം ഗണ്യമാ​യി വർധി​പ്പി​ക്കു​മെന്ന്‌ പ്രതീ​ക്ഷി​ക്കാൻ ഒരു ന്യായ​വു​മില്ല. കാരണം? ഒരു സംഗതി, വാർധ​ക്യ​പ്ര​ക്രി​യ​യിൽ ടെലോ​മി​റാ​സി​ന്റെ ശോഷ​ണ​ത്തെ​ക്കാൾ അധികം ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നതാണ്‌. ഉദാഹ​ര​ണ​മാ​യി, റിവേ​ഴ്‌സിങ്‌ ഹ്യൂമൻ ഏയ്‌ജിങ്‌ എന്ന ഗ്രന്ഥത്തി​ന്റെ എഴുത്തു​കാ​ര​നായ ഡോ. മൈക്കൽ ഫോസെൽ പറയു​ന്നതു കേൾക്കൂ: “വാർധ​ക്യ​ത്തിന്‌ ഇടയാ​ക്കു​ന്ന​താ​യി ഇന്ന്‌ അറിയാ​വുന്ന കാര്യ​ങ്ങളെ നാം കീഴട​ക്കി​യാ​ലും, അത്ര പരിചി​ത​മ​ല്ലാത്ത മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും കാരണ​ങ്ങ​ളാൽ നാം വാർധ​ക്യം പ്രാപി​ക്കും. നാം നമ്മുടെ ടെലോ​മി​റു​കൾ അനിശ്ചി​ത​മാ​യി ദീർഘി​പ്പി​ച്ചാൽ, നമുക്ക്‌ വാർധ​ക്യ​സ​ഹ​ജ​മായ രോഗങ്ങൾ പിടി​പെ​ടി​ല്ലാ​യി​രി​ക്കാം, എങ്കിലും ക്രമേണ നാം ശക്തി ക്ഷയിച്ച്‌ മരിക്കു​ക​തന്നെ ചെയ്യും.”

യഥാർഥ​ത്തിൽ, വാർധക്യ പ്രക്രി​യ​യ്‌ക്കു കാരണ​മാ​കുന്ന ജീവശാ​സ്‌ത്ര​പ​ര​മായ ഒട്ടേറെ ഘടകങ്ങൾ ഉണ്ടെന്നാ​ണു തോന്നു​ന്നത്‌. എന്നാൽ, അവ കണ്ടെത്താൻ ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞർക്ക്‌ ഇപ്പോ​ഴും കഴിഞ്ഞി​ട്ടില്ല. മസാച്ചു​സെ​റ്റ്‌സ്‌ ഇൻസ്റ്റി​റ്റ്യൂട്ട്‌ ഓഫ്‌ ടെക്‌നോ​ള​ജി​യി​ലെ ലിയൊ​ണാർഡ്‌ ഗ്വാ​രെന്റീ പറയുന്നു: “വാർധ​ക്യ​മെ​ന്നത്‌ ഇപ്പോ​ഴും ചുരു​ള​ഴി​യാത്ത ഒരു നിഗൂ​ഢ​ത​യാ​യി തുടരു​ന്നു.”—സയന്റി​ഫിക്‌ അമേരി​ക്കൻ, ഫാൾ 1999.

ജീവശാ​സ്‌ത്ര​ജ്ഞ​രും ജനിത​ക​ശാ​സ്‌ത്ര​ജ്ഞ​രും മനുഷ്യർ വാർധ​ക്യം പ്രാപി​ക്കു​ക​യും മരിക്കു​ക​യും ചെയ്യു​ന്നത്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കാ​നാ​യി കോശ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള പഠനം തുടരു​ക​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും, ദൈവ​വ​ചനം അതിന്റെ യഥാർഥ കാരണം വെളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. വളരെ ലളിത​മായ ഭാഷയിൽ അത്‌ ഇപ്രകാ​രം പറയുന്നു: “അതു​കൊ​ണ്ടു ഏകമനു​ഷ്യ​നാൽ പാപവും പാപത്താൽ മരണവും ലോക​ത്തിൽ കടന്നു. ഇങ്ങനെ എല്ലാവ​രും പാപം ചെയ്‌ക​യാൽ മരണം സകലമ​നു​ഷ്യ​രി​ലും പരന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.” (റോമർ 5:12) അതേ, ശാസ്‌ത്ര​ത്തിന്‌ ഒരിക്ക​ലും ചികി​ത്സി​ച്ചു ഭേദമാ​ക്കാ​നാ​വാത്ത ഒരു അവസ്ഥയു​ടെ—പാരമ്പ​ര്യ​സിദ്ധ പാപം—ഫലമാ​യാണ്‌ മനുഷ്യർ മരിക്കു​ന്നത്‌.—1 കൊരി​ന്ത്യർ 15:22.

എന്നാൽ യേശു​ക്രി​സ്‌തു​വി​ന്റെ മറുവി​ല​യാ​ഗം മുഖാ​ന്തരം, പാരമ്പ​ര്യ​സിദ്ധ പാപത്തി​ന്റെ ഫലങ്ങൾ ഇല്ലായ്‌മ ചെയ്യു​മെന്ന്‌ നമ്മുടെ സ്രഷ്ടാവ്‌ വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്യുന്നു. (റോമർ 6:23) വാർധ​ക്യ​ത്തി​ന്റെ​യും മരണത്തി​ന്റെ​യും ഗതി പിന്നോ​ട്ടാ​ക്കാൻ അവന്‌ അറിയാ​മെ​ന്നതു സംബന്ധി​ച്ചു നമുക്ക്‌ ഉറപ്പു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്കാം. കാരണം സങ്കീർത്തനം 139:16 ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “ഞാൻ പിണ്ഡാ​കാ​ര​മാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ നിന്റെ കണ്ണു എന്നെ കണ്ടു; നിയമി​ക്ക​പ്പെട്ട നാളു​ക​ളിൽ ഒന്നും ഇല്ലാതി​രു​ന്ന​പ്പോൾ അവയെ​ല്ലാം നിന്റെ പുസ്‌ത​ക​ത്തിൽ എഴുതി​യി​രു​ന്നു.” ജനിതക കോഡി​ന്റെ കാരണ​ഭൂ​ത​നും അത്‌ എഴുതി​വെ​ച്ച​വ​നും യഹോ​വ​യാണ്‌. അങ്ങനെ തന്റെ തക്ക സമയത്ത്‌, തന്റെ വ്യവസ്ഥകൾ അനുസ​രി​ക്കു​ന്ന​വർക്ക്‌ എന്നേക്കു​മുള്ള ജീവിതം ആസ്വദി​ക്കാൻ അവരുടെ ജീൻ അവരെ പ്രാപ്‌ത​മാ​ക്കു​മെന്ന്‌ അവൻ ഉറപ്പു​വ​രു​ത്തും.—സങ്കീർത്തനം 37:29; വെളി​പ്പാ​ടു 21:3-5.

[അടിക്കു​റിപ്പ്‌]

[22-ാം പേജിലെ ചതുരം]

ഡിഎൻഎ-യുടെ “ഭാഷ”

ഡിഎൻഎ ഭാഷയു​ടെ അടിസ്ഥാന ഘടകങ്ങൾ അഥവാ “അക്ഷരങ്ങൾ” ബേസുകൾ എന്നു വിളി​ക്ക​പ്പെ​ടുന്ന രാസ ഘടകങ്ങ​ളാണ്‌. നാലു തരം ബേസു​ക​ളാ​ണു​ള്ളത്‌: തൈമിൻ, അഡിനിൻ, ഗ്വാനിൻ, സൈ​റ്റോ​സിൻ. സാധാ​ര​ണ​മാ​യി ഇവ T, A, G, C എന്നീ ചുരു​ക്ക​പ്പേ​രു​ക​ളിൽ അറിയ​പ്പെ​ടു​ന്നു. “നാലക്ഷ​ര​മുള്ള ഒരു അക്ഷരമാ​ല​യി​ലെ അക്ഷരങ്ങ​ളാണ്‌ ഈ നാലു ബേസു​ക​ളെന്നു വിചാ​രി​ക്കുക” എന്നു നാഷണൽ ജിയോ​ഗ്ര​ഫിക്‌ മാസിക പറയുന്നു. “അക്ഷരമാ​ല​യി​ലെ അക്ഷരങ്ങൾ വിന്യ​സിച്ച്‌ നാം അർഥപൂർണ​മായ വാക്കുകൾ എഴുതു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, നമ്മുടെ ജീനിന്റെ ഘടകങ്ങ​ളായ A-കളും T-കളും G-കളും C-കളും കോശ​ത്തി​ലെ സംവി​ധാ​ന​ത്തി​നു മാത്രം മനസ്സി​ലാ​കുന്ന മൂന്നക്ഷര ‘വാക്കു​ക​ളാ​യി’ ക്രമീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.” പിന്നെ, ജനിതക “വാക്കുകൾ” ചേർന്ന്‌ “വാചകങ്ങൾ” രൂപീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഈ “വാചകങ്ങൾ” ആണ്‌ ഒരു പ്രത്യേക മാംസ്യം നിർമി​ക്കേ​ണ്ടത്‌ എങ്ങനെ​യെന്നു കോശ​ത്തോ​ടു പറയു​ന്നത്‌. ഡിഎൻഎ-യിലെ അക്ഷരങ്ങൾ വിന്യ​സി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കുന്ന ക്രമമാണ്‌, പ്രസ്‌തുത മാംസ്യം ആഹാരം ദഹിപ്പി​ക്കാൻ നിങ്ങളെ സഹായി​ക്കുന്ന ഒരു എൻ​സൈ​മാ​യോ അണുബാധ ഏൽക്കാതെ സംരക്ഷി​ക്കുന്ന ഒരു പ്രതി​വ​സ്‌തു​വാ​യോ നിങ്ങളു​ടെ ശരീര​ത്തി​ലുള്ള ആയിര​ക്ക​ണ​ക്കി​നു മാംസ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഏതെങ്കി​ലും ഒരെണ്ണ​മാ​യോ വർത്തി​ക്കു​മോ എന്നു നിർണ​യി​ക്കു​ന്നത്‌. കോശം എന്ന ഇംഗ്ലീഷ്‌ പുസ്‌ത​ക​ത്തിൽ ഡിഎൻഎ-യെ “ജീവന്റെ ബ്ലൂപ്രിന്റ്‌” എന്നു പരാമർശി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ യാതൊ​രു അതിശ​യ​വു​മില്ല.

[21-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ക്രോമസോമുകളുടെ അഗ്രഭാ​ഗങ്ങൾ (തിളങ്ങു​ന്ന​താ​യി ഇവിടെ കാണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു) വിഭജി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കാൻ കോശ​ങ്ങളെ സഹായി​ക്കു​ന്നു

[കടപ്പാട്‌]

Courtesy of Geron Corporation