“അതിസു​ന്ദ​ര​നായ വനവാസി”

സ്വീഡനിലെ ഉണരുക! ലേഖകൻ

ഒരൂ ജൂൺ മാസത്തി​ലാണ്‌ ഞാൻ അതിനെ ആദ്യമാ​യി കാണു​ന്നത്‌. അത്‌ എന്നു പറഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ ഉദ്ദേശി​ച്ചത്‌, “അതിസു​ന്ദ​ര​നായ വനവാസി” എന്ന്‌ ഇവിടെ ചിലർ വിശേ​ഷി​പ്പി​ക്കുന്ന ചാരനി​റ​ത്തി​ലുള്ള വലിയ മൂങ്ങ​യെ​യാണ്‌. ലാപ്‌ലാൻഡ്‌ മൂങ്ങ എന്നും അതിനു പേരുണ്ട്‌.

ഈ ഭീമൻ മൂങ്ങ തന്റെ ആവാസ​കേ​ന്ദ്ര​മാ​യി തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ ഫിൻലൻഡി​ന്റെ​യും വടക്കൻ സ്വീഡ​ന്റെ​യും ചില ഭാഗങ്ങ​ളും കുറേ​ക്കൂ​ടെ കിഴക്കു​മാ​റി സ്ഥിതി​ചെ​യ്യുന്ന സൈബീ​രിയ, അലാസ്‌ക, കാനഡ എന്നിവി​ട​ങ്ങ​ളു​മാണ്‌. ആരു​ടെ​യും കണ്ണിൽ പെടാതെ കഴിയാ​നാണ്‌ അതിന്‌ ഇഷ്ടം. അതു​കൊ​ണ്ടു​തന്നെ കൂട്‌ എവി​ടെ​യെന്ന്‌ അറിയി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ മൂങ്ങയെ കണ്ടെത്താൻ നന്നേ പ്രയാ​സ​മാണ്‌. എന്നാൽ അതിനെ നേരിൽ കാണാൻ കഴിഞ്ഞാൽ ഒരു സംഗതി മനസ്സി​ലാ​കും, കക്ഷി അത്ര പേടി​ത്തൊ​ണ്ട​നൊ​ന്നു​മല്ല.

വേട്ടക്കാ​രനെ കുറിച്ചു പഠിക്കു​ന്നു

ഒരു ആൺ ലാപ്‌ലാൻഡ്‌ മൂങ്ങ ഇരപി​ടി​ക്കു​ന്നത്‌ എനിക്ക്‌ അടുത്തു നിരീ​ക്ഷി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. മനോ​ഹ​ര​മായ തൂവൽക്കു​പ്പാ​യ​വു​മ​ണിഞ്ഞ്‌ ഒരു മരക്കൊ​മ്പിൽ ഇരിക്കു​ക​യാ​യി​രുന്ന അവൻ ഒരു ചുണ്ടെ​ലി​യെ കണ്ടതും പെട്ടെന്ന്‌ താഴേക്കു പറന്നു​ചെന്നു. അവന്‌ അതിനെ റാഞ്ചി​യെ​ടു​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞോ? ഉവ്വ്‌! കൂറ്റൻ ചിറകു​കൾ വിടർത്തി ഗാംഭീ​ര്യ​ത്തോ​ടെ അവൻ പതുക്കെ പൊന്തി​യ​പ്പോൾ ആ കൂർത്തു​വളഞ്ഞ നഖങ്ങളിൽ ഒരു എലി കുടു​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നത്‌ ഞാൻ വ്യക്തമാ​യി കണ്ടു. അവന്റെ ചിറകു​വി​രിവ്‌ എത്രയാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നോ? 140 സെന്റി​മീ​റ്റർ.

മറ്റു പല മൂങ്ങക​ളിൽനി​ന്നും വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​യി, ലാപ്‌ലാൻഡ്‌ മൂങ്ങാ എല്ലാ വർഷവും സന്താ​നോ​ത്‌പാ​ദനം നടത്തു​ന്നില്ല. ഈ ഭീമൻ മൂങ്ങ ചെറിയ കരണ്ടു​തീ​നി​കളെ മാത്ര​മാണ്‌ ആഹാര​മാ​ക്കു​ന്നത്‌. അതു​കൊണ്ട്‌ ഇവയെ വേണ്ടത്ര കിട്ടാ​നി​ല്ലാ​തെ വരുന്ന വർഷങ്ങ​ളിൽ സന്താ​നോ​ത്‌പാ​ദനം നടക്കു​കയേ ഇല്ല. എന്നാൽ തീറ്റ ഇഷ്ടം പോലെ ഉള്ള വർഷങ്ങ​ളിൽ ഓരോ കൂട്ടി​ലും നാലോ അതി​ലേ​റെ​യോ കുഞ്ഞു​ങ്ങളെ കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞേ​ക്കും.

മൂങ്ങക​ളു​ടെ സ്വയം​വ​രം

വസന്തമാണ്‌ മൂങ്ങക​ളു​ടെ വിവാ​ഹ​കാ​ലം. മനുഷ്യ​കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ മിക്ക പെൺകു​ട്ടി​ക​ളിൽനി​ന്നും വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​യി, സൗന്ദര്യം നോക്കി​യല്ല പെൺപക്ഷി ഇണയെ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കു​ന്നത്‌. ചില പക്ഷിനി​രീ​ക്ഷണ പഠനങ്ങൾ കാണി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ആൺപക്ഷി ഒരു വേട്ടക്കാ​ര​നെന്ന നിലയി​ലുള്ള തന്റെ കഴിവു തെളി​യി​ക്കേ​ണ്ട​തുണ്ട്‌. കുടും​ബ​ജീ​വി​തം ആരംഭി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുമ്പു​തന്നെ പൂവൻ പിടയ്‌ക്ക്‌ തീറ്റ കൊണ്ടു​വന്നു കൊടു​ക്കണം.

ഇഷ്ടം പോലെ എലികളെ കിട്ടാ​നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ക​യും പൂവൻ ‘കുടും​ബം​പോ​റ്റാൻ’ മിടു​ക്ക​നാ​യി​രി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യു​ന്ന​പക്ഷം പിട തീറ്റ തിന്നു നല്ലവണ്ണം കൊഴു​ക്കും. ഈ തൂക്കവർധ​നവ്‌ അവൾ എത്ര മുട്ടയി​ടും എന്നുള്ള​തി​ന്റെ സൂചന​യാണ്‌.

വേട്ടയാ​ടാ​നു​ള്ള മുഴു ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​വും ഇപ്പോൾ പൂവന്റെ ചുമലി​ലാണ്‌, കഠിനാ​ധ്വാ​നം ആവശ്യ​മാ​ക്കി​ത്തീർക്കുന്ന പണിതന്നെ! ഉള്ള ഊർജം മുഴു​വ​നും മുട്ടകൾ ഉത്‌പാ​ദി​പ്പി​ക്കാ​നും അവയെ പരിപാ​ലി​ക്കാ​നു​മാ​യി ചെലവി​ടുന്ന പ്രിയ​ത​മ​യു​ടെ അപേക്ഷാ​സ്വ​ര​ത്തി​ലുള്ള കരച്ചി​ലാണ്‌ ഇരതേ​ടി​പ്പോ​കാൻ പൂവനെ പ്രേരി​പ്പി​ക്കു​ന്നത്‌.

കൂടു കണ്ടെത്തു​ന്നു

ആ സുന്ദര​നായ ആൺ മൂങ്ങയു​ടെ പോക്കു​വ​ര​വു​കൾ ഞാൻ ബൈ​നോ​ക്കു​ല​റി​ലൂ​ടെ നിരീ​ക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു, ഇരയെ​യും വഹിച്ചു​കൊണ്ട്‌ എന്റെ തലയ്‌ക്കു മീതെ​കൂ​ടി ആയിരു​ന്നു അവൻ പതിവാ​യി പൊയ്‌ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നത്‌. ഒടുവിൽ അവന്റെ കൂട്‌ കണ്ടെത്താൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. ലാപ്‌ലാൻഡ്‌ മൂങ്ങകൾ സ്വന്തമാ​യി കൂടു കെട്ടാ​നൊ​ന്നും മിന​ക്കെ​ടാ​റില്ല, വനത്തിൽ പാർക്കുന്ന ഇരപി​ടി​യ​ന്മാ​രായ മറ്റു പക്ഷിക​ളു​ടെ കൂട്ടിൽ കയറി താമസി​ക്കു​ക​യാ​ണു പതിവ്‌. ചില്ലി​ക്ക​മ്പു​കൾകൊണ്ട്‌ ഉണ്ടാക്കിയ കൂടു​ക​ളോ​ടാണ്‌ അവയ്‌ക്കു പ്രിയം. കൂടൊ​ന്നും കിട്ടി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ മൂങ്ങ ഉണങ്ങി​പ്പോയ ഒരു മരക്കു​റ്റി​യിൽ താമസ​മാ​ക്കി​യേ​ക്കാം.

കൂട്ടി​നു​ള്ളിൽ, മൃദു​ല​മായ തൂവൽക്കു​പ്പാ​യ​മ​ണിഞ്ഞ ഇത്തിരി​പ്പോന്ന രണ്ടു മൂങ്ങാ കുഞ്ഞുങ്ങൾ ചുറ്റും നടക്കു​ന്ന​തെ​ല്ലാം കണ്ട്‌ അമ്പര​പ്പോ​ടെ കണ്ണുമി​ഴി​ച്ചി​രി​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വിശപ്പു സഹിക്ക​വ​യ്യാ​തെ, അടുത്തി​രി​ക്കുന്ന അമ്മയെ നോക്കി അവ ദീനദീ​നം കരയാൻ തുടങ്ങി. ഈ സമയത്ത്‌ കുഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടെ അടു​ത്തേക്ക്‌ ചെല്ലാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു നല്ലത്‌. കാരണം കുഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടെ ജീവൻ അപകട​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നെ​ങ്ങാ​നും തോന്നി​യാൽ പിന്നെ അമ്മ ശബ്ദമു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ പറന്നു​വന്ന്‌ സൂചി​പോ​ലെ കൂർത്ത നഖങ്ങൾകൊണ്ട്‌ നമ്മെ ആക്രമി​ക്കും. അതു​കൊണ്ട്‌ ജാഗ്ര​ത​യോ​ടെ, അൽപ്പം അകലെ മാറി​നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു വേണം മൂങ്ങകളെ കുറിച്ചു പഠനം നടത്താൻ.

തീറ്റലും പരിശീ​ല​ന​വും

കൂട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ, പൂവൻ നഖങ്ങളിൽ കോർത്തി​ട്ടി​രുന്ന എലിയെ കൊക്കി​ലേക്കു മാറ്റി. എന്നിട്ട്‌ ഒരു കുഞ്ഞിനെ തീറ്റാൻ തുടങ്ങി. ഒന്നിനെ തീറ്റു​മ്പോൾ തന്റെ ഊഴവും കാത്ത്‌ തൊട്ട​ടു​ത്തി​രി​ക്കുന്ന പക്ഷിക്കുഞ്ഞ്‌ കരഞ്ഞു ബഹളമു​ണ്ടാ​ക്കുക പതിവാണ്‌.

കൊതി​ച്ചി​രു​ന്ന ഭക്ഷണം അകത്താക്കി കഴിയു​മ്പോ​ഴുള്ള പക്ഷിക്കു​ഞ്ഞി​ന്റെ ഭാവം കണ്ടാൽ ശരിക്കും ചിരി​വ​രും. അതുവരെ നല്ല ഉഷാറാ​യി മുകളി​ലേക്ക്‌ നോക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രുന്ന പക്ഷിക്കുഞ്ഞ്‌ പെട്ടെന്ന്‌ മത്തുപി​ടി​ച്ച​തു​പോ​ലെ പെരു​മാ​റാൻ തുടങ്ങു​ന്നു. ഉള്ള ഊർജം മുഴു​വ​നും ആഹാരം ദഹിപ്പി​ക്കാ​നാ​യി വിനി​യോ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​ന്റെ ഫലമായി അത്‌ ഉടൻതന്നെ കുഴഞ്ഞു​വീ​ഴു​ന്നു. ആ സമയത്ത്‌ അതിനെ കണ്ടാൽ മാർദ​വ​മേ​റിയ തൂവലു​ക​ളു​ടെ ഒരു കുഞ്ഞു കൂമ്പാ​ര​മാ​ണെന്നേ തോന്നൂ. രണ്ടാമത്തെ കുഞ്ഞിന്‌ ഇതു സംഭവി​ക്കു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും ആദ്യത്തെ പക്ഷിക്കുഞ്ഞ്‌ പതുക്കെ ഉഷാറാ​കാൻ തുടങ്ങു​ന്നു. തീറ്റയു​ടെ ലഹരി​യിൽനി​ന്നും മോചി​ത​നാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാണ്‌ അത്‌.

ജൂൺ പകുതി​യാ​കു​ന്ന​തു​വരെ കാര്യങ്ങൾ ഇതു​പോ​ലെ​യൊ​ക്കെ തുടരും. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും കുഞ്ഞു​ങ്ങൾക്ക്‌ നാല്‌ ആഴ്‌ച പ്രായ​മാ​യി​രി​ക്കും. അമ്മയുടെ വിളി കേട്ട്‌ അവ വിറയാർന്ന ചിറകു​ക​ളോ​ടെ കൂടു​വി​ട്ടി​റ​ങ്ങും. ആദ്യ​മൊ​ക്കെ അവ മരത്തിൽ വളരെ വിദഗ്‌ധ​മാ​യി പിടി​ച്ചു​ക​യ​റും. മരത്തി​ലാ​കു​മ്പോൾ ഇരപി​ടി​യ​ന്മാ​രെ—നിലത്താ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്ര​യും—പേടി​ക്കേ​ണ്ട​ല്ലോ.

ക്രമേണ, കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഒരു കൊമ്പിൽനി​ന്നു മറ്റൊരു കൊമ്പി​ലേക്കു പറന്നു​കൊണ്ട്‌ പറക്കൽ പരിശീ​ലി​ക്കു​ന്നു. കുറച്ചു നാൾ കഴിയു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും തനിയെ പറക്കാ​നും വേട്ടയാ​ടാ​നും ഉള്ള കഴിവ്‌ അവ നേടി​യെ​ടു​ത്തി​രി​ക്കും. ക്രമേണ അവരുടെ ആകാര​ത്തി​നും മാറ്റം സംഭവി​ക്കും. അതേ, അവയും ‘അതിസു​ന്ദ​ര​ന്മാ​രായ വനവാ​സി​കൾ’ ആയിത്തീ​രും.

 [18-ാം പേജിലെ ചിത്ര​ങ്ങൾക്ക്‌ കടപ്പാട്‌]

© Joe McDonald

© Michael S. Quinton

 [19-ാം പേജിലെ ചിത്ര​ങ്ങൾക്ക്‌ കടപ്പാട്‌]

© Michael S. Quinton

© Michael S. Quinton