ജനിക്കും​മു​മ്പേ പൊലി​ഞ്ഞു​പോയ എന്റെ പിഞ്ചോ​മന

രണ്ടായി​രം ഏപ്രിൽ 10 തിങ്കളാഴ്‌ച. നല്ല സൂര്യ​പ്ര​കാ​ശ​മുള്ള തെളിഞ്ഞ ഒരു ദിവസം ആയിരു​ന്നു അത്‌. പുറത്തു​പോ​യി ചില കാര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ചെയ്‌തു​വ​രാം എന്നു ഞാൻ കരുതി. എനിക്ക്‌ അപ്പോൾ നാലാം മാസം തുടങ്ങി​യതേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. അൽപ്പം ക്ഷീണമു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും പുറത്തു പോകാൻ എനിക്കു സന്തോ​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു. പലചര​ക്കു​ക​ട​യിൽ, വാങ്ങിയ സാധന​ങ്ങ​ളു​ടെ പണമട​യ്‌ക്കാൻ വരിയിൽ നിൽക്കവേ എനിക്ക്‌ ആകപ്പാടെ ഒരു അസ്വസ്ഥത തോന്നി. എന്തോ പന്തി​കേട്‌ ഉണ്ടെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി.

വീട്ടിൽ ചെന്ന​പ്പോൾ എന്റെ ഭയം അസ്ഥാന​ത്ത​ല്ലെന്നു തെളിഞ്ഞു. എനിക്കു രക്തം പോകു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മുമ്പ്‌ രണ്ടു തവണ ഗർഭി​ണി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോ​ഴും എനിക്ക്‌ ഇങ്ങനെ ഉണ്ടായി​ട്ടില്ല. ഞാൻ വല്ലാതെ ഭയന്നു​പോ​യി! എന്നെ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന ഡോക്ടർക്കു ഞാൻ ഫോൺ വിളിച്ചു. എന്നാൽ പിറ്റേ ദിവസ​ത്തേക്ക്‌ അപ്പോ​യി​ന്റ്‌മെന്റ്‌ എടുത്തി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അതുവരെ കാക്കാൻ അദ്ദേഹം നിർദേ​ശി​ച്ചു. കുട്ടി​കളെ ഉറക്കു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ ഞാനും ഭർത്താ​വും അവരോ​ടൊ​പ്പ​മി​രു​ന്നു പ്രാർഥി​ച്ചു, എന്തു സംഭവി​ച്ചാ​ലും അതു നേരി​ടാൻ ആവശ്യ​മായ ഉൾക്കരു​ത്തു പകരാൻ ഞങ്ങൾ യഹോ​വ​യോട്‌ അപേക്ഷി​ച്ചു. ഒടുവിൽ ഞാൻ ഉറങ്ങി.

എന്നാൽ ഏതാണ്ട്‌ രണ്ടു മണിയാ​യ​പ്പോൾ, കടുത്ത വേദന അനുഭ​വ​പ്പെ​ട്ട​തി​നെ തുടർന്ന്‌ ഞാൻ ഉറക്കമു​ണർന്നു. ക്രമേണ വേദന കുറഞ്ഞു. പക്ഷേ ഞാൻ ഉറക്കം പിടിച്ചു വന്നപ്പോ​ഴേ​ക്കും വീണ്ടും വേദന തുടങ്ങി. അതു കൂടു​ക​യും കുറയു​ക​യും ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. രക്തസ്രാ​വ​വും വർധിച്ചു. ഗർഭാ​ശ​യ​മു​ഖ​ത്തി​ന്റെ വികാ​സ​സ​ങ്കോ​ചം നടക്കു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. ഇങ്ങനെ സംഭവി​ക്കാൻ എന്റെ ഭാഗത്തു​നിന്ന്‌ എന്തെങ്കി​ലും വീഴ്‌ച ഉണ്ടായോ എന്നു ഞാൻ തലപു​കഞ്ഞ്‌ ആലോ​ചി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും യാതൊ​രു കാരണ​വും കണ്ടെത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

വെളു​പ്പിന്‌ അഞ്ചു മണി​യോ​ടെ, ഇനി ആശുപ​ത്രി​യിൽ പോകാ​തെ രക്ഷയി​ല്ലെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. ഞാനും ഭർത്താ​വും ആശുപ​ത്രി​യിൽ എത്തിയ​പ്പോൾ അത്യാ​ഹിത വിഭാ​ഗ​ത്തി​ലെ കരുണാ​സ​മ്പ​ന്ന​രും സഹായ​മ​ന​സ്‌ക​രും സഹാനു​ഭൂ​തി​യു​ള്ള​വ​രു​മായ ജീവന​ക്കാ​രു​ടെ കൈക​ളിൽ വന്നു​ചേർന്നത്‌ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ആശ്വാസം നൽകി. രണ്ടു മണിക്കൂ​റി​നു ശേഷം ഞങ്ങൾ ഭയന്നി​രുന്ന ആ വാർത്ത ഡോക്ടർ ഞങ്ങളെ അറിയി​ച്ചു: എന്റെ കുഞ്ഞിനെ എനിക്കു നഷ്ടമാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ലക്ഷണങ്ങൾ കണ്ടപ്പോൾത്തന്നെ ഇങ്ങനെ​യൊ​രു സാഹച​ര്യ​ത്തെ നേരി​ടാ​നാ​യി ഞാൻ തയ്യാ​റെ​ടു​ത്തി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഒരുവി​ധം ശാന്തമാ​യി ഞാൻ ആ വാർത്ത ഏറ്റുവാ​ങ്ങി. കൂടാതെ, എനിക്കു തുണയാ​യി ഭർത്താവ്‌ എപ്പോ​ഴും എന്റെ അടുത്തു​തന്നെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. എന്നാൽ കുഞ്ഞിനെ കൂടാതെ വീട്ടി​ലേക്കു ചെല്ലു​മ്പോൾ മക്കളായ ആറു വയസ്സു​കാ​രി കേറ്റ്‌ലി​നോ​ടും നാലു വയസ്സു​കാ​രൻ ഡേവി​ഡി​നോ​ടും എന്തു പറയു​മെന്നു ഞങ്ങൾ ചിന്തിച്ചു.

കുട്ടി​ക​ളോട്‌ എന്തു പറയും?

എന്തോ പ്രശ്‌ന​മു​ണ്ടെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടാണ്‌ കുട്ടികൾ ഉറങ്ങാൻ പോയത്‌. പക്ഷേ പിറക്കാ​നി​രുന്ന അവരുടെ കുഞ്ഞു​വാവ മരിച്ചു​പോ​യെന്ന്‌ എങ്ങനെ അവരോ​ടു പറയും? സത്യസ​ന്ധ​മാ​യി എല്ലാം തുറന്നു പറയാൻ ഞങ്ങൾ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. എന്റെ അമ്മ ഞങ്ങളുടെ സഹായ​ത്തി​നെത്തി, കുഞ്ഞു​വാവ ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം വീട്ടി​ലേക്കു വരിക​യി​ല്ലെന്ന്‌ അമ്മ അവരോ​ടു പറഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ വീട്ടി​ലെ​ത്തിയ പാടേ അവർ ഓടി​വന്നു ഞങ്ങളെ കെട്ടി​പ്പി​ടിച്ച്‌ ഉമ്മ തന്നു. “കുഞ്ഞു​വാ​വ​യ്‌ക്ക്‌ ഒന്നും പറ്റിയി​ല്ല​ല്ലോ?” എന്നായി​രു​ന്നു അവരുടെ ആദ്യ ചോദ്യം. എനിക്ക്‌ ഒന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്റെ ഭർത്താവ്‌ ഞങ്ങളെ എല്ലാവ​രെ​യും ചേർത്തു​പി​ടി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു: “കുഞ്ഞു​വാവ മരിച്ചു​പോ​യി.” അങ്ങനെ നിന്നു​കൊണ്ട്‌ ഞങ്ങൾ കരഞ്ഞു, വേദന ശമിക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള ആദ്യ പടിയാ​യി അത്‌ ഉതകി.

എങ്കിലും കുട്ടി​ക​ളു​ടെ പിന്നീ​ടുള്ള പ്രതി​ക​ര​ണ​ങ്ങളെ നേരി​ടാൻ ഞങ്ങൾ ഒരുങ്ങി​യി​രു​ന്നില്ല. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ഏതാണ്ട്‌ രണ്ടാഴ്‌ച കഴിഞ്ഞ്‌ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ പ്രാ​ദേ​ശിക സഭയിൽ, പ്രായം ചെന്ന ഒരു സാക്ഷി മരിച്ച​താ​യുള്ള അറിയിപ്പ്‌ ഉണ്ടായി. ഞങ്ങളുടെ ഒരു അടുത്ത കുടും​ബ​സു​ഹൃ​ത്തു​കൂ​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നു  അദ്ദേഹം. അറിയി​പ്പി​നെ തുടർന്ന്‌ ഞങ്ങളുടെ നാലു വയസ്സു​കാ​ര​നായ ഡേവിഡ്‌ നിറു​ത്താ​തെ കരച്ചിൽ തുടങ്ങി. എന്റെ ഭർത്താ​വിന്‌ അവനെ​യും​കൊ​ണ്ടു ഹാളിനു പുറത്തു പോ​കേ​ണ്ടി​വന്നു. കരച്ചിൽ അടങ്ങി​യ​പ്പോൾ, തന്റെ സുഹൃത്ത്‌ മരിച്ചത്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെന്ന്‌ ഡേവിഡ്‌ ചോദി​ച്ചു. പിന്നെ, കുഞ്ഞു​വാവ മരിച്ചത്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെന്ന്‌ അവന്‌ അറിയ​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. അടുത്ത​താ​യി അവൻ ഡാഡി​യോ​ടു ചോദി​ച്ചു: “ഡാഡീ, ഡാഡി​യും മരിച്ചു​പോ​കു​മോ?” യഹോ​വ​യാം ദൈവം എന്തു​കൊ​ണ്ടാണ്‌ സാത്താനെ ഇതുവരെ നശിപ്പി​ക്കാ​ത്തത്‌ എന്നും “കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം ശരിയാ​ക്കാ​ത്തത്‌” എന്നും അവന്‌ അറിയ​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവന്റെ കുഞ്ഞു​മ​ന​സ്സി​ലൂ​ടെ എന്തെല്ലാം കാര്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു കടന്നു​പോ​കു​ന്ന​തെന്നു കണ്ട്‌ ഞങ്ങൾ അതിശ​യി​ച്ചു​പോ​യി.

കേറ്റ്‌ലി​നും നിരവധി ചോദ്യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. പാവക​ളു​മാ​യി കളിക്കു​മ്പോൾ അതിൽ ഒരെണ്ണ​ത്തി​നു സുഖമി​ല്ലാ​ത്ത​താ​യി അവൾ നടിക്കും, മറ്റു പാവകളെ നഴ്‌സു​മാ​രോ കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളോ ഒക്കെയാ​ക്കും. കാർഡ്‌ബോർഡു​കൊണ്ട്‌ ഒരു പെട്ടി ഉണ്ടാക്കി അതിനെ അവൾ പാവക​ളു​ടെ ആശുപ​ത്രി​യാ​ക്കും. ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ തന്റെ ഒരു പാവ മരിച്ചു​പോ​യ​തു​പോ​ലെ​യും അവൾ അഭിന​യി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. മക്കളുടെ ചോദ്യ​ങ്ങ​ളും കളിക​ളും ജീവി​തത്തെ കുറി​ച്ചും പരി​ശോ​ധ​ന​കളെ തരണം ചെയ്യാൻ ബൈബി​ളി​നു നമ്മെ സഹായി​ക്കാ​നാ​കുന്ന വിധത്തെ കുറി​ച്ചും സുപ്ര​ധാന പാഠങ്ങൾ അവരെ പഠിപ്പി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾക്കു നിരവധി അവസരങ്ങൾ ഒരുക്കി​ത്തന്നു. ഭൂമിയെ എല്ലാവിധ കഷ്ടപ്പാ​ടു​ക​ളിൽനി​ന്നും വേദന​ക​ളിൽനി​ന്നും വിമു​ക്ത​മായ, മനോ​ഹ​ര​മായ ഒരു പറുദീസ ആക്കാനുള്ള ദൈ​വോ​ദ്ദേ​ശ്യ​ത്തെ കുറി​ച്ചും ഞങ്ങൾ അവരെ ഓർമി​പ്പി​ച്ചു.—വെളി​പ്പാ​ടു 21:3-5.

നഷ്ടവു​മാ​യി പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ന്നു

ആശുപ​ത്രി​യിൽനി​ന്നു വീട്ടിൽ തിരി​ച്ചെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ വൈകാ​രി​ക​മാ​യി ആകെ മരവിച്ച്‌ എന്തു ചെയ്യണ​മെ​ന്ന​റി​യാത്ത ഒരവസ്ഥ​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. കുറേ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്‌തു​തീർക്കാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും എവിടെ, എങ്ങനെ തുടങ്ങണം എന്ന്‌ എനിക്ക്‌ അറിയി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഇതേ അനുഭ​വ​ത്തി​ലൂ​ടെ കടന്നു​പോ​യി​ട്ടുള്ള ഏതാനും സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളു​മാ​യി ഞാൻ ബന്ധപ്പെട്ടു, അവർ വളരെ​യ​ധി​കം ആശ്വാസം പകർന്നു​തന്നു. പ്രിയ​പ്പെട്ട ഒരു കൂട്ടു​കാ​രി ഞങ്ങൾക്കു പൂക്കൾ അയച്ചു​തന്നു, അന്ന്‌ ഉച്ചയ്‌ക്കു കുട്ടി​കളെ തന്നോ​ടൊ​പ്പം കൊണ്ടു​പോ​കട്ടെ എന്ന്‌ അവൾ ചോദി​ച്ചു. അവൾ പ്രകട​മാ​ക്കിയ ഊഷ്‌മ​ള​മായ താത്‌പ​ര്യ​ത്തെ​യും നൽകിയ പ്രാ​യോ​ഗിക സഹായ​ത്തെ​യും ഞാൻ എത്രയ​ധി​കം വിലമ​തി​ച്ചെ​ന്നോ!

ഞാൻ കുടുംബ ചിത്ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം തരംതി​രിച്ച്‌ ആൽബങ്ങ​ളി​ലാ​ക്കി. എന്റെ കുഞ്ഞിനു വേണ്ടി തുന്നിയ കുട്ടി​യു​ടു​പ്പു​കൾ കയ്യിൽ പിടിച്ച്‌ ഞാൻ അവ നോക്കി​യി​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു—ജനിക്കും​മു​മ്പേ പൊലി​ഞ്ഞു​പോയ എന്റെ പിഞ്ചോ​മ​ന​യു​ടെ ഓർമ​യാ​യി എനിക്ക്‌ ആകെയു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നത്‌ അതായി​രു​ന്നു. ആഴ്‌ച​ക​ളോ​ളം മാനസി​ക​മാ​യി ആകെ തകർന്ന അവസ്ഥയി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ​യും സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളു​ടെ​യും പിന്തുണ ഉണ്ടായി​രു​ന്നി​ട്ടും ചില ദിവസ​ങ്ങ​ളിൽ എനിക്കു കരച്ചിൽ അടക്കാൻ കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നില്ല. ചില​പ്പോൾ ഭ്രാന്തു​പി​ടി​ക്കു​മെന്നു പോലും എനിക്കു തോന്നി. ഗർഭി​ണി​ക​ളായ കൂട്ടു​കാ​രി​ക​ളു​മൊത്ത്‌ ആയിരി​ക്കു​ന്ന​താണ്‌ എനിക്ക്‌ ഏറ്റവും വിഷമ​മാ​യി​രു​ന്നത്‌. ഗർഭമ​ല​സു​ന്നത്‌ ഒരു സ്‌ത്രീ​യെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അത്ര വലിയ കാര്യ​മാ​ണെ​ന്നൊ​ന്നും മുമ്പ്‌ എനിക്കു തോന്നി​യി​രു​ന്നില്ല. എന്നാൽ അത്‌ എത്ര വലിയ തെറ്റി​ദ്ധാ​രണ ആയിരു​ന്നു! a

 സ്‌നേഹം—ഏറ്റവും നല്ല ഔഷധം

കാലം കടന്നു​പോ​കവേ, എന്റെ ഭർത്താ​വും സഹക്രി​സ്‌ത്യാ​നി​ക​ളും കാണിച്ച സ്‌നേഹം ഫലപ്ര​ദ​മായ ഒരു ഔഷധ​മാ​ണെന്നു തെളിഞ്ഞു. ഒരു സാക്ഷി അത്താഴം തയ്യാറാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​വന്നു. സഭയിലെ ഒരു മൂപ്പനും ഭാര്യ​യും ഞങ്ങളെ കാണാൻ വന്നപ്പോൾ ഒരു ഗ്രീറ്റിങ്‌ കാർഡും പൂക്കളും തന്നു. ആ വൈകു​ന്നേരം അവർ ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം ചെലവ​ഴി​ച്ചു. അവർ എത്ര തിരക്കു​ള്ളവർ ആണെന്ന്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഞങ്ങളി​ലുള്ള അവരുടെ താത്‌പ​ര്യം ഞങ്ങളെ സ്‌പർശി​ച്ചു. മറ്റു പല സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളും പൂക്കളും കാർഡു​ക​ളും അയച്ചു​തന്നു. “ഞങ്ങൾ നിങ്ങളെ ഓർക്കു​ന്നു” എന്ന കൊച്ചു വാചകങ്ങൾ പോലും ഞങ്ങൾക്ക്‌ എത്ര ആശ്വാ​സ​മാ​ണു പകർന്നു​ത​ന്നത്‌! സഭയിലെ ഒരു സഹോ​ദരി എഴുതി: “ജീവനെ കുറിച്ച്‌ യഹോ​വ​യ്‌ക്കുള്ള അതേ വീക്ഷണ​മാണ്‌ നമുക്കും ഉള്ളത്‌—അത്‌ ഏറ്റവും അമൂല്യ​മാണ്‌. ഒരു കുരി​കിൽ നിലത്തു വീഴു​ന്നത്‌ അവൻ അറിയു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഒരു മനുഷ്യ ഭ്രൂണം വീണു​പോ​കു​ന്ന​തും തീർച്ച​യാ​യും അവൻ അറിയും.” എന്റെ ഒരു ബന്ധു എഴുതി: “ജനനം, ജീവൻ എന്നീ അത്ഭുതങ്ങൾ പൂർണ​മാ​യി മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ നമുക്കു കഴിയാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ​തന്നെ അവയ്‌ക്കു സംഭവി​ക്കുന്ന താളപ്പി​ഴ​ക​ളും പൂർണ​മാ​യി മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ നമുക്കു കഴിയു​ന്നില്ല.”

ഏതാനും ആഴ്‌ച​കൾക്കു ശേഷം രാജ്യ​ഹാ​ളിൽ ആയിരി​ക്കെ, എനിക്കു പെട്ടെന്നു കരച്ചിൽ വന്നു. യോഗം തുടങ്ങു​ന്ന​തി​നു മുമ്പേ എനിക്കു ഹാളിൽനി​ന്നു പുറത്തു​പോ​കേ​ണ്ടി​വന്നു. അതു ശ്രദ്ധിച്ച എന്റെ രണ്ടു പ്രിയ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ എന്നോ​ടൊ​പ്പം വന്നു കാറിൽ ഇരുന്നു, എന്റെ കൈകൾ പിടിച്ചു, എന്നെ ചിരി​പ്പി​ക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ്‌ ഞങ്ങൾ മൂന്നു പേരും ഹാളി​ലേക്കു മടങ്ങി​ച്ചെന്നു. ‘സഹോ​ദ​ര​നെ​ക്കാ​ളും പററുള്ള സ്‌നേ​ഹി​തർ’ ഉണ്ടായി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എത്ര വലിയ സന്തോ​ഷ​മാണ്‌!—സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ 18:24.

വാർത്ത പരന്ന​തോ​ടെ, ഇതേ അനുഭ​വ​ത്തി​ലൂ​ടെ കടന്നു​പോ​യി​ട്ടുള്ള എത്ര സഹവി​ശ്വാ​സി​ക​ളാണ്‌ ഉള്ളത്‌ എന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ അത്ഭുത​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യി. മുമ്പ്‌ എനിക്ക്‌ അത്രയ്‌ക്ക്‌ അടുപ്പ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നവർ പോലും പ്രത്യേക വിധങ്ങ​ളിൽ സാന്ത്വ​ന​വും പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​വും നൽകി. ആവശ്യ സമയത്ത്‌ അവർ നൽകിയ സ്‌നേ​ഹ​പൂർവ​ക​മായ പിന്തുണ ഈ ബൈബിൾ വാക്യം എന്നെ അനുസ്‌മ​രി​പ്പി​ച്ചു: “ഒരു യഥാർഥ സ്‌നേ​ഹി​തൻ എല്ലാ സമയത്തും സ്‌നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു, കഷ്ടതയുള്ള നാളി​ലേക്കു ജനിച്ച ഒരു സഹോ​ദ​ര​നു​മാ​ണവൻ.”—സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ 17:17, NW.

ദൈവ​വ​ച​ന​ത്തിൽനിന്ന്‌ ആശ്വാസം

ഈ സംഭവം ഉണ്ടായി പിറ്റേ ആഴ്‌ച​യാ​യി​രു​ന്നു ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ മരണത്തി​ന്റെ സ്‌മാ​രകം. ഒരു സായാ​ഹ്ന​ത്തിൽ, യേശു​വി​ന്റെ അവസാന നാളു​കളെ കുറി​ച്ചുള്ള ബൈബിൾ വിവര​ണങ്ങൾ ഞങ്ങൾ വായി​ക്കവേ പെട്ടെന്ന്‌ ഒരു കാര്യം എന്റെ മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞു: ‘നഷ്ടത്തിന്റെ വേദന യഹോ​വ​യ്‌ക്ക്‌ അറിയാം. സ്വന്ത പുത്രന്റെ നഷ്ടം അവൻ അനുഭ​വി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌!’ നമ്മുടെ പിതാ​വായ യഹോവ സ്വർഗ​ത്തിൽ ആയതു​കൊണ്ട്‌, സ്‌ത്രീ​ക​ളും പുരു​ഷ​ന്മാ​രു​മായ തന്റെ ദാസരെ അവൻ എത്ര നന്നായി മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നും അവരോട്‌ എത്ര സഹാനു​ഭൂ​തി ഉള്ളവനാ​ണെ​ന്നു​മുള്ള കാര്യം ഞാൻ ചില​പ്പോൾ മറന്നു പോകു​ന്നു. എന്നാൽ യഹോവ എന്റെ വേദന മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു​വെന്ന്‌ തിരി​ച്ച​റിഞ്ഞ ആ നിമിഷം എനിക്ക്‌ എന്തെന്നി​ല്ലാത്ത ഒരു ആശ്വാസം അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു. എനിക്ക്‌ യഹോ​വ​യോട്‌ മുമ്പെ​ന്ന​ത്തെ​ക്കാ​ളും അടുപ്പം തോന്നി.

ബൈബി​ള​ധി​ഷ്‌ഠിത സാഹി​ത്യ​ങ്ങ​ളിൽനി​ന്നും എനിക്കു വലിയ പ്രോ​ത്സാ​ഹനം ലഭിച്ചു, വിശേ​ഷി​ച്ചും പ്രിയ​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​ടെ നഷ്ടവു​മാ​യി എങ്ങനെ പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടാം എന്നതു സംബന്ധിച്ച വീക്ഷാ​ഗോ​പു​രം, ഉണരുക! മാസി​ക​ക​ളു​ടെ മുൻ ലക്കങ്ങളിൽനിന്ന്‌. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, “ഒരു കുട്ടി​യു​ടെ മരണത്തെ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കൽ” എന്ന 1988 ഒക്ടോബർ 8 ലക്കം ഉണരുക!-യിലെ ലേഖന​ങ്ങ​ളും നിങ്ങൾ സ്‌നേ​ഹി​ക്കുന്ന ആരെങ്കി​ലും മരിക്കുമ്പോൾ b എന്ന ലഘുപ​ത്രി​ക​യും വളരെ സഹായ​ക​മാ​യി​രു​ന്നു.

ദുഃഖ​ത്തിന്‌ ഒരു അവസാനം

ദിവസങ്ങൾ കടന്നു​പോ​കവേ, എന്റെ വൈകാ​രിക മുറിവ്‌ ഉണങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. കുറ്റ​ബോ​ധ​മി​ല്ലാ​തെ എനിക്കു ചിരി​ക്കാൻ കഴിയു​മെ​ന്നാ​യി. ഏതു സംഭാ​ഷ​ണ​വും ഒടുവിൽ, നഷ്ടപ്പെട്ട കുഞ്ഞിൽ വന്നെത്തുന്ന അവസ്ഥ മാറി. എങ്കിലും, എന്റെ പ്രശ്‌നം അറിഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാത്ത സുഹൃ​ത്തു​ക്കളെ കാണു​ക​യോ ഒരു നവജാത ശിശു​വി​നെ​യും​കൊണ്ട്‌ ആരെങ്കി​ലും രാജ്യ​ഹാ​ളിൽ വരിക​യോ ഒക്കെ ചെയ്യു​മ്പോൾ വീണ്ടും എന്റെ മനസ്സ്‌ കലങ്ങി​മ​റി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഒരു ദിവസം ഞാൻ ഉറക്കമു​ണർന്ന​പ്പോൾ എനിക്കു ചുറ്റും ഉരുണ്ടു​കൂ​ടി​യി​രുന്ന കാർമേ​ഘങ്ങൾ നീങ്ങി​പ്പോ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ എനിക്കു തോന്നി. കണ്ണു തുറക്കു​ന്ന​തി​നു മുമ്പു​തന്നെ, എന്റെ മുറിവ്‌ ഒടുവിൽ ഉണങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി. മാസങ്ങ​ളാ​യി ഞാൻ അനുഭ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാഞ്ഞ ഒരുതരം ശാന്തത​യും സമാധാ​ന​വും എനിക്ക്‌ അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു. എന്നാൽ കുഞ്ഞിനെ നഷ്ടപ്പെട്ട്‌ ഏകദേശം ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞ്‌ വീണ്ടും ഗർഭി​ണി​യാ​യ​പ്പോൾ മുമ്പത്തെ പോലെ ഗർഭമ​ല​സു​മോ എന്ന പേടി മനസ്സിൽ പൊങ്ങി​വന്നു. സന്തോ​ഷ​ക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ, 2001 ഒക്ടോ​ബ​റിൽ ആരോ​ഗ്യ​വാ​നായ ഒരു ആൺകു​ഞ്ഞി​നു ഞാൻ ജന്മം നൽകി.

നഷ്ടപ്പെട്ട എന്റെ കുഞ്ഞിനെ ഓർത്ത്‌ ഇപ്പോ​ഴും ഞാൻ ദുഃഖി​ക്കാ​റുണ്ട്‌. എങ്കിലും ആ സംഭവം ജീവ​നോ​ടും എന്റെ കുടും​ബ​ത്തോ​ടും സഹ ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ക​ളോ​ടും നമ്മെ ആശ്വസി​പ്പി​ക്കുന്ന ദൈവ​ത്തോ​ടും ഉള്ള എന്റെ വിലമ​തി​പ്പു വർധി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കൂടാതെ, ദൈവം നമ്മിൽനി​ന്നു കുട്ടി​കളെ എടുക്കു​ന്നതല്ല മറിച്ച്‌ ‘നമ്മു​ടെ​മേ​ലെ​ല്ലാം കാലവും മുൻകൂ​ട്ടി​ക്കാ​ണാൻ കഴിയാത്ത സംഭവ​ങ്ങ​ളും’ വന്നു ഭവിക്കു​ന്ന​താണ്‌ എന്ന ഹൃദയ​സ്‌പർശി​യായ സത്യത്തിന്‌ അത്‌ അടിവ​ര​യി​ടു​ക​യും ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു.—സഭാ​പ്ര​സം​ഗി 9:11, NW.

ഗർഭമ​ല​സു​ന്ന​തി​ന്റെ ശാരീ​രി​ക​വും വൈകാ​രി​ക​വു​മായ വേദന​യുൾപ്പെടെ എല്ലാ കഷ്ടതക​ളും ദുഃഖ​വും വേദന​യും ദൈവം നീക്കം ചെയ്യാൻ പോകുന്ന ആ സമയത്തി​നാ​യി ഞാൻ കാത്തു​കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യാണ്‌! (യെശയ്യാ​വു 65:17-23) അപ്പോൾ അനുസ​ര​ണ​മുള്ള എല്ലാ മനുഷ്യർക്കും ഇങ്ങനെ ചോദി​ക്കാൻ സാധി​ക്കും: “ഹേ മരണമേ, നിന്റെ ജയം എവിടെ? ഹേ മരണമേ, നിന്റെ വിഷമു​ള്ളു എവിടെ?”—1 കൊരി​ന്ത്യർ 15:55; യെശയ്യാ​വു 25:8.—സംഭാവന ചെയ്യ​പ്പെ​ട്ടത്‌. (g02 3/22)

[അടിക്കു​റി​പ്പു​കൾ]

[21-ാം പേജിലെ ചതുരം]

ഗർഭമലസൽ —കണക്കു​ക​ളും കാരണ​ങ്ങ​ളും

“സ്ഥിരീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെട്ട ഗർഭങ്ങ​ളിൽ 15 മുതൽ 20 വരെ ശതമാനം അലസി​പ്പോ​കു​ന്ന​താ​യി പഠനങ്ങൾ കാണി​ക്കു​ന്നു” എന്ന്‌ ദ വേൾഡ്‌ ബുക്ക്‌ എൻ​സൈ​ക്ലോ​പീ​ഡിയ പറയുന്നു. “ഗർഭധാ​ര​ണത്തെ (ബീജസ​ങ്ക​ല​നത്തെ) തുടർന്നുള്ള ആദ്യത്തെ രണ്ടാഴ്‌ച​ക​ളി​ലാണ്‌—അപ്പോൾ മിക്ക സ്‌ത്രീ​ക​ളും തങ്ങൾ ഗർഭി​ണി​ക​ളാ​ണെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​പോ​ലും ഉണ്ടാവില്ല—ഗർഭമ​ല​സാൻ ഏറ്റവും സാധ്യ​ത​യു​ള്ളത്‌.” “ഗർഭമ​ലസൽ കേസു​ക​ളിൽ 80 ശതമാ​ന​ത്തി​ല​ധി​ക​വും സംഭവി​ക്കു​ന്നത്‌ ഗർഭധാ​ര​ണത്തെ തുടർന്നുള്ള ആദ്യത്തെ 12 ആഴ്‌ച​ക​ളി​ലാണ്‌” എന്ന്‌ മറ്റൊരു പുസ്‌തകം പറയുന്നു. ഇതിൽ പകുതി​യെ​ങ്കി​ലും ഭ്രൂണ​ത്തി​ന്റെ ക്രോ​മ​സോ​മു​ക​ളി​ലെ തകരാ​റു​കൾകൊ​ണ്ടു സംഭവി​ക്കു​ന്ന​താ​ണെന്നു കരുത​പ്പെ​ടു​ന്നു. എന്നാൽ ഈ തകരാ​റു​കൾ, മാതാ​വി​ന്റെ​യോ പിതാ​വി​ന്റെ​യോ ക്രോ​മ​സോ​മു​ക​ളി​ലുള്ള സമാന​മായ തകരാ​റു​ക​ളു​ടെ ഫലമായി ഉണ്ടാകു​ന്ന​വയല്ല.

മാതാ​വി​ന്റെ ആരോ​ഗ്യ​പ്ര​ശ്‌ന​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കാം ഗർഭമ​ല​സ​ലി​ലേക്കു നയിക്കുന്ന മറ്റൊരു ഘടകം. ഹോർമോൺ തകരാ​റു​കൾ, രോഗ​പ്ര​തി​രോധ വ്യവസ്ഥ​യു​ടെ തകരാ​റു​കൾ, അണുബാധ, ഗർഭാ​ശ​യ​ത്തി​ന്റെ​യോ ഗർഭാ​ശ​യ​മു​ഖ​ത്തി​ന്റെ​യോ വൈക​ല്യ​ങ്ങൾ തുടങ്ങി​യ​വ​യി​ലേക്കു വൈദ്യ​ചി​കി​ത്സകർ വിരൽചൂ​ണ്ടു​ന്നു. പ്രമേഹം (ഉചിത​മാ​യി നിയ​ന്ത്രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നില്ല എങ്കിൽ), ഉയർന്ന രക്തസമ്മർദം തുടങ്ങിയ മാറാ​രോ​ഗ​ങ്ങ​ളും കാരണ​ങ്ങ​ളാണ്‌.

വിദഗ്‌ധ​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ, വ്യായാ​മം ചെയ്യു​ന്ന​തോ ഭാരമുള്ള വസ്‌തു​ക്കൾ എടുക്കു​ന്ന​തോ ലൈം​ഗിക ബന്ധത്തിൽ ഏർപ്പെ​ടു​ന്ന​തോ അവശ്യം ഗർഭമ​ല​സ​ലിന്‌ ഇടയാ​ക്കു​ന്നില്ല. വീഴു​ന്ന​തോ ഒരു ചെറിയ പ്രഹര​മേൽക്കു​ന്ന​തോ പെട്ടെന്ന്‌ പേടി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന​തോ ഗർഭമ​ല​സ​ലിന്‌ ഇടയാ​ക്കാ​നുള്ള സാധ്യത കുറവാണ്‌. ഒരു പരമാർശ കൃതി ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “നിങ്ങളു​ടെ ജീവൻ അപകട​പ്പെ​ടു​ത്തി​യേ​ക്കാ​വു​ന്നത്ര ഗുരു​ത​ര​മായ ഒരു ക്ഷതം സംഭവി​ക്കു​ന്നെ​ങ്കിൽ മാത്രമേ ഭ്രൂണ​ത്തെ​യും അതു ബാധി​ക്കാൻ സാധ്യ​ത​യു​ള്ളൂ.” അതേ, ഗർഭാ​ശ​യ​ത്തി​ന്റെ രൂപകൽപ്പന തീർച്ച​യാ​യും ജ്ഞാനി​യും സ്‌നേ​ഹ​വാ​നു​മായ ഒരു സ്രഷ്ടാ​വി​ന്റെ അസ്‌തി​ത്വ​ത്തി​നു തെളിവു നൽകുന്നു!—സങ്കീർത്തനം 139:13, 14.

 [23-ാം പേജിലെ ചതുരം/ചിത്രം]

കുടുംബാംഗങ്ങൾക്കും സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾക്കും സഹായി​ക്കാ​നാ​കുന്ന വിധം

ഗർഭമ​ല​സി​പ്പോയ ഒരു കുടും​ബാം​ഗ​ത്തെ​യോ സുഹൃ​ത്തി​നെ​യോ കാണു​മ്പോൾ എന്തു ചെയ്യണം അഥവാ പറയണം എന്നറി​യാ​തെ നാം വിഷമി​ച്ചേ​ക്കാം. പലരും പലവി​ധ​ത്തി​ലാണ്‌ ഈ നഷ്ടത്തോ​ടു പ്രതി​ക​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്നതു​കൊണ്ട്‌, ആശ്വാ​സ​വും സഹായ​വും പ്രദാനം ചെയ്യാൻ ഒരു ഒറ്റമൂലി ഇല്ല. എങ്കിലും ഏതാനും നിർദേശങ്ങൾ c ഇതാ:

നിങ്ങൾക്കു നൽകാൻ കഴിയുന്ന പ്രാ​യോ​ഗിക സഹായങ്ങൾ:

◆ മറ്റു കുട്ടികൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഇടയ്‌ക്കൊ​ക്കെ അവരുടെ പരിപാ​ലനം ഏറ്റെടു​ക്കുക.

◆ കുടും​ബ​ത്തിന്‌ ഒരു നേരത്തെ ഭക്ഷണം തയ്യാറാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​വന്നു കൊടു​ക്കുക.

◆ പിതാ​വി​നും പിന്തുണ നൽകുക. ഒരു പിതാവു പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം, ഒരു കമ്പനി​യും “ഇത്തരം സാഹച​ര്യ​ത്തി​ലുള്ള പിതാ​ക്ക​ന്മാർക്കു വേണ്ടി പ്രത്യേക കാർഡു​കൾ ഉണ്ടാക്കു​ന്നില്ല.”

പറയാൻ കഴിയുന്ന കാര്യങ്ങൾ:

◆ “സംഭവം ഞാൻ അറിഞ്ഞു, എനിക്ക്‌ അതിയായ ദുഃഖ​മുണ്ട്‌.”

ലളിത​മായ ഈ വാക്കുകൾ വലിയ സഹായം ചെയ്യും, ആശ്വാ​സ​പ്ര​ദ​മായ കൂടുതൽ കാര്യങ്ങൾ പറയു​ന്ന​തിന്‌ അതു വഴി തുറക്കും.

◆ “കരഞ്ഞോ​ളൂ, അതിൽ വിഷമി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മില്ല.”

ഗർഭമ​ല​സ​ലി​നെ തുടർന്നുള്ള ആദ്യത്തെ ആഴ്‌ച​ക​ളിൽ അല്ലെങ്കിൽ മാസങ്ങ​ളിൽ കരയാ​നുള്ള പ്രവണത കൂടു​ത​ലാണ്‌. വികാരം തുറന്നു പ്രകടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ ആ വ്യക്തിയെ യാതൊ​രു കാരണ​വ​ശാ​ലും നിങ്ങൾ കുറച്ചു​കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെന്ന്‌ ഉറപ്പു​കൊ​ടു​ക്കുക.

◆“എങ്ങനെ​യു​ണ്ടെ​ന്ന​റി​യാൻ അടുത്ത ആഴ്‌ച ഞാൻ വീണ്ടും വിളി​ച്ചോ​ട്ടെ?”

തുടക്ക​ത്തിൽ ഇവർക്ക്‌ ആളുക​ളിൽനി​ന്നു വളരെ​യ​ധി​കം സഹാനു​ഭൂ​തി ലഭി​ച്ചേ​ക്കാം, എന്നാൽ ദിവസങ്ങൾ കടന്നു​പോ​യ​ശേ​ഷ​വും അവരുടെ ഹൃദയ​വേദന ശമി​ച്ചെന്നു വരില്ല. അപ്പോൾ എല്ലാവ​രും തങ്ങളെ മറന്നതാ​യി അവർക്കു തോന്നി​യേ​ക്കാം. നിങ്ങൾ തുടർന്നും അവരെ പിന്തു​ണ​യ്‌ക്കു​ന്നു​ണ്ടെന്ന്‌ അവർ അറിയു​ന്നതു നന്നായി​രി​ക്കും. ആഴ്‌ച​ക​ളോ മാസങ്ങ​ളോ പിന്നി​ട്ടാ​ലും ഇടയ്‌ക്കി​ടെ ദുഃഖം അണപൊ​ട്ടി​യേ​ക്കാം. അടുത്ത കുട്ടി​യു​ടെ ജനനത്തി​നു ശേഷം​പോ​ലും അതു സംഭവി​ക്കാ​വു​ന്ന​താണ്‌.

◆“വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ എന്തു പറയണ​മെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ അറിയില്ല.”

പലപ്പോ​ഴും ഒന്നും പറയാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ നല്ലത്‌ ഇങ്ങനെ പറയു​ന്ന​താണ്‌. നിങ്ങളു​ടെ സത്യസ​ന്ധ​ത​യും ഒപ്പം ആശ്വാ​സ​വും സഹായ​വും നൽകാ​നുള്ള ആഗ്രഹ​വും ആ വ്യക്തി​യി​ലുള്ള നിങ്ങളു​ടെ താത്‌പ​ര്യ​ത്തെ പ്രകട​മാ​ക്കു​ന്നു.

പറയരുതാത്ത കാര്യങ്ങൾ:

◆ “സാരമില്ല, ഇനി ഒരു കുഞ്ഞ്‌ കൂടെ ആകാമ​ല്ലോ.”

അത്‌ ശരിയാ​യി​രി​ക്കാ​മെ​ങ്കി​ലും അത്‌ സമാനു​ഭാ​വ​മി​ല്ലാ​യ്‌മയെ പ്രതി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഏതെങ്കി​ലു​മൊ​രു കുഞ്ഞി​നെയല്ല, നഷ്ടമായ ആ കുഞ്ഞി​നെ​യാണ്‌ മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്കു വേണ്ടി​യി​രു​ന്നത്‌. മറ്റൊരു കുഞ്ഞിനെ കുറിച്ചു ചിന്തി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മുമ്പ്‌ നഷ്ടമായ കുഞ്ഞിനെ കുറിച്ച്‌ അവർ വ്യസനി​ക്കേ​ണ്ടത്‌ ആവശ്യ​മാ​യി​രു​ന്നേ​ക്കാം.

◆ “അതിന്‌ എന്തെങ്കി​ലും കുഴപ്പം ഉണ്ടായി​രു​ന്നി​രി​ക്കണം.”

അത്‌ ശരിയാ​യി​രി​ക്കാ​മെ​ങ്കി​ലും ആശ്വാ​സ​ദാ​യ​ക​മായ ഒരു പ്രസ്‌താ​വ​നയല്ല അത്‌. അമ്മയെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അവർ മനസ്സിൽ താലോ​ലി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌ ആരോ​ഗ്യ​മുള്ള ഒരു കുഞ്ഞി​നെ​യാണ്‌.

◆ “ഇപ്പോൾത്തന്നെ ഇതു സംഭവി​ച്ചതു നന്നായി, കുഞ്ഞു​ണ്ടായ ശേഷമാണ്‌ ഇതു സംഭവി​ച്ചി​രു​ന്ന​തെ​ങ്കി​ലോ?”

മിക്ക സ്‌ത്രീ​ക​ളും കുഞ്ഞ്‌ ജനിക്കു​ന്ന​തി​നു വളരെ മുമ്പു​തന്നെ അതുമാ​യി ഒരു ആത്മബന്ധം വളർത്തി​യെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. ആ കുഞ്ഞു മരിക്കു​മ്പോൾ ദുഃഖം ഉണ്ടാകു​ന്നതു സ്വാഭാ​വി​ക​മാണ്‌. അമ്മയെ പോലെ മറ്റാരും ആ കുഞ്ഞിനെ അറിഞ്ഞി​രു​ന്നില്ല എന്ന വസ്‌തുത ദുഃഖം വർധി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

◆“ഒന്നുമ​ല്ലെ​ങ്കിൽ നിങ്ങൾക്കു വേറെ കുട്ടികൾ ഉണ്ടല്ലോ.”

ദുഃഖാർത്ത​രായ മാതാ​പി​താ​ക്കളെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം, ഒരു കൈ നഷ്ടമായ വ്യക്തി​യോട്‌ “ഒന്നുമ​ല്ലെ​ങ്കിൽ നിങ്ങൾക്കു മറ്റേ കൈ ഉണ്ടല്ലോ” എന്നു പറയു​ന്ന​തി​നു തുല്യ​മാണ്‌ അത്‌.

എന്നിരു​ന്നാ​ലും, വളരെ​യ​ധി​കം പരിഗ​ണ​ന​യും ആത്മാർഥ​ത​യും ഉള്ള ആളുകൾ പോലും പറയാൻ പാടി​ല്ലാത്ത കാര്യങ്ങൾ ചില​പ്പോൾ പറഞ്ഞു​പോ​യേ​ക്കാം എന്ന സംഗതി തിരി​ച്ച​റി​യേ​ണ്ട​തുണ്ട്‌. (യാക്കോബ്‌ 3:2) അതു​കൊണ്ട്‌, ഗർഭസ്ഥ ശിശു​വി​നെ നഷ്ടമായ സ്‌ത്രീ​കൾ ക്രിസ്‌തീയ സ്‌നേ​ഹ​വും വിവേ​ച​ന​യും പ്രകട​മാ​ക്കാൻ ആഗ്രഹി​ക്കും, അബദ്ധ​മെ​ങ്കി​ലും സദു​ദ്ദേ​ശ്യ​ത്തോ​ടെ പറഞ്ഞ വാക്കു​കളെ പ്രതി അവർ മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു നീരസം പുലർത്തു​ക​യില്ല.—കൊ​ലൊ​സ്സ്യർ 3:13.

[അടിക്കു​റിപ്പ്‌]