വിദ്വേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ ചങ്ങലയിൽനിന്ന്‌ മോചനം

ഹോസേ ഗൊ​മെസ്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

ദക്ഷിണ ഫ്രാൻസി​ലെ റൊൻയക്ക്‌ എന്ന കൊച്ചു പട്ടണത്തിൽ 1964 സെപ്‌റ്റം​ബർ 8-നാണു ഞാൻ ജനിച്ചത്‌. എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളും മുത്തശ്ശീ​മു​ത്ത​ശ്ശ​ന്മാ​രും ആൻഡലൂ​സി​യൻ ജിപ്‌സി​കൾ ആയിരു​ന്നു. വടക്കേ ആഫ്രി​ക്ക​യി​ലെ അൾജീ​രി​യ​യും മൊ​റോ​ക്കോ​യും ആയിരു​ന്നു അവരുടെ ജന്മദേശം. ജിപ്‌സി​ക​ളു​ടെ സംസ്‌കാ​ര​ത്തിൽ സാധാരണ കണ്ടുവ​രാ​റു​ള്ള​തു​പോ​ലെ വലിയ കൂട്ടു​കു​ടും​ബം ആയിട്ടാ​ണു ഞങ്ങളും ജീവി​ച്ചത്‌.

അക്രമ​സ്വ​ഭാ​വ​മുള്ള ഒരു വ്യക്തി ആയിരു​ന്നു എന്റെ പിതാവ്‌. അദ്ദേഹം അമ്മയെ ഉപദ്ര​വി​ക്കുന്ന രംഗങ്ങൾ ഇന്നും എന്റെ ഓർമ​യി​ലുണ്ട്‌. ഒടുവിൽ അമ്മ വിവാ​ഹ​മോ​ചനം നേടാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. അതാകട്ടെ ജിപ്‌സി​കൾക്കി​ട​യിൽ വളരെ വിരള​മായ ഒരു കാര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ എന്നെയും അനുജ​നെ​യും മൂത്ത പെങ്ങ​ളെ​യും കൂട്ടി ബെൽജി​യ​ത്തി​ലേക്കു പോയി. അവിടെ എട്ടു വർഷം ഞങ്ങൾ സ്വസ്ഥമാ​യി ജീവിച്ചു.

എങ്കിലും കാര്യ​ങ്ങൾക്കു മാറ്റം വന്നു. കുട്ടി​ക​ളായ ഞങ്ങൾ അച്ഛനെ കാണാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌ അമ്മ ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം ഫ്രാൻസി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​വന്നു. കുടും​ബം വീണ്ടും ഒന്നിച്ചു. പിതാ​വി​നോ​ടൊ​പ്പം താമസി​ക്കു​ന്നത്‌ എനിക്കു പിന്നെ​യും ചില വെല്ലു​വി​ളി​കൾ ഉയർത്തി. ഞങ്ങൾ ബെൽജി​യ​ത്തിൽ ആയിരു​ന്ന​പ്പോൾ എവിടെ പോകു​ന്ന​തും അമ്മയോ​ടൊ​പ്പ​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ എന്റെ പിതാ​വി​ന്റെ കുടും​ബ​ത്തിൽ സംഗതി​കൾ വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​യി​രു​ന്നു. പുരു​ഷ​ന്മാർ പുരു​ഷ​ന്മാ​രോ​ടൊ​പ്പം മാത്രമേ സഹവസി​ച്ചി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. അവകാ​ശ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ പുരു​ഷ​ന്മാർക്ക്‌, കടമക​ളൊ​ക്കെ സ്‌ത്രീ​കൾക്ക്‌ ഇതായി​രു​ന്നു അവരുടെ ചിന്താ​ഗതി. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ഒരു ദിവസം അത്താഴം കഴിഞ്ഞു പാത്രങ്ങൾ കഴുകാ​നും മേശ വൃത്തി​യാ​ക്കാ​നും ഞാൻ ആന്റിയെ സഹായി​ക്കാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു. പക്ഷേ ഇളയച്ഛൻ എന്നെ സ്വവർഗ​സം​ഭോ​ഗി എന്നു വിളിച്ച്‌ അധി​ക്ഷേ​പി​ക്കു​ക​യാ​ണു ചെയ്‌തത്‌. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ കുടും​ബ​ത്തിൽ പാത്രം കഴുകൽ സ്‌ത്രീ​കൾക്കു മാത്ര​മുള്ള ജോലി​യാ​യി​രു​ന്നു. ക്രമേണ, വികല​മായ ഈ വീക്ഷണം എന്റെ ചിന്താ​ഗ​തി​യെ​യും സ്വാധീ​നി​ച്ചു.

കുറച്ചു നാൾ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ പിതാവ്‌ വീണ്ടും അമ്മയെ ശാരീ​രി​ക​മാ​യി ഉപദ്ര​വി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഞാനും സഹോ​ദ​ര​നും തടസ്സം പിടി​ക്കാൻ ചെന്നാൽ അക്രമം ഞങ്ങളുടെ നേർക്കാ​കും, പിന്നെ ജനലി​ലൂ​ടെ പുറത്തു ചാടി രക്ഷപ്പെ​ടു​കയേ വഴിയു​ള്ളൂ. പല പ്രാവ​ശ്യം ഇങ്ങനെ സംഭവി​ച്ചു. പെങ്ങ​ളെ​യും പിതാവ്‌ ഉപദ്ര​വി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവസ്ഥകൾ ഇങ്ങനെ​യൊ​ക്കെ ആയിരു​ന്ന​തി​നാൽ കഴിയു​ന്നത്ര സമയം ഞാൻ വീട്ടിൽനിന്ന്‌ അകന്നു​നി​ന്നു. ആ 15-ാം വയസ്സിൽ എനിക്കു ജീവി​തത്തെ സംബന്ധിച്ച്‌ ഒരു ലക്ഷ്യവും ഇല്ലായി​രു​ന്നു.

കാലാ​ന്ത​ര​ത്തിൽ ഞാനും അക്രമ​സ്വ​ഭാ​വ​മുള്ള ഒരു വ്യക്തി​യാ​യി മാറി. ആളുകളെ വിരട്ടു​ന്ന​തും ശല്യം ചെയ്യു​ന്ന​തു​മൊ​ക്കെ എനി​ക്കൊ​രു ഹരമാ​യി​രു​ന്നു. ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ മറ്റു ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രെ ഞാൻ മനപ്പൂർവം ശുണ്‌ഠി​പി​ടി​പ്പി​ക്കും. മിക്ക​പ്പോ​ഴും കൈയിൽ കത്തിയും ചങ്ങലയും കൊണ്ടു​ന​ട​ന്നി​രു​ന്ന​തി​നാൽ എന്നോട്‌ എതിർക്കാൻ മുതി​രു​ന്നവർ ചുരു​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ, ഞാൻ വാഹനങ്ങൾ മോഷ്ടി​ച്ചു വിൽക്കാൻ തുടങ്ങി. ചില​പ്പോൾ ഞാൻ അവയ്‌ക്കു തീവെ​ക്കും, എന്നിട്ട്‌ അഗ്നിശ​മ​ന​സേന തീയണ​യ്‌ക്കു​ന്നതു നോക്കി രസിക്കും. കൂടാതെ, കടകളും സ്റ്റോറു​ക​ളും കുത്തി​പ്പൊ​ളി​ച്ചു മോഷണം നടത്തു​ന്ന​തും ഞാൻ ഒരു തൊഴി​ലാ​ക്കി. പല തവണ ഞാൻ അറസ്റ്റി​ലാ​യി. എന്നെ സഹായി​ക്കേ​ണമേ എന്ന്‌ ഓരോ തവണയും ഞാൻ ദൈവ​ത്തോ​ടു പ്രാർഥി​ച്ചു!

അതേ, എനിക്കു ദൈവ​ത്തിൽ വിശ്വാ​സ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ ബെൽജി​യ​ത്തിൽ ആയിരു​ന്ന​പ്പോൾ ഞാൻ ഒരു കോൺവെന്റ്‌ സ്‌കൂ​ളിൽ പഠിക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അതു​കൊണ്ട്‌, ഞാൻ ചെയ്യുന്ന കാര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ തെറ്റാ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ ദൈവ​വി​ശ്വാ​സം എന്റെ സ്വഭാ​വ​ത്തിൽ യാതൊ​രു പ്രഭാ​വ​വും ചെലു​ത്തി​യില്ല. തെറ്റു ചെയ്യു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ക്ഷമയ്‌ക്കാ​യി ദൈവ​ത്തോ​ടു യാചി​ക്കുക, അത്രയേ ചെയ്യേ​ണ്ട​തു​ള്ളൂ എന്നു ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു.

മോഷ​ണ​ക്കു​റ്റ​ത്തിന്‌, 1984-ൽ എന്നെ 11 മാസത്തെ തടവിനു ശിക്ഷിച്ചു. മാർസേൽസി​ലുള്ള ബോ​മെറ്റ്‌ ജയിലി​ലേ​ക്കാണ്‌  എന്നെ അയച്ചത്‌. അവി​ടെ​വെച്ചു ഞാൻ എന്റെ ശരീര​ത്തിൽ പലയി​ട​ത്തും പച്ചകുത്തി. അതി​ലൊ​ന്നിൽ ഇങ്ങനെ എഴുതി​യി​രു​ന്നു: “വിദ്വേ​ഷ​വും പ്രതി​കാ​ര​വും.” ജയിൽവാ​സം എന്റെ സ്വഭാ​വത്തെ അൽപ്പം പോലും മെച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​യില്ല, പകരം അത്‌ അധികാ​ര​ത്തോ​ടും സമൂഹ​ത്തോ​ടു​മുള്ള എന്റെ വിദ്വേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ ആഴം വർധി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു ചെയ്‌തത്‌. മൂന്നു മാസം കഴിഞ്ഞു ജയിൽ മോചി​ത​നാ​യ​പ്പോൾ, എന്റെ മനസ്സിൽ മുമ്പെ​ന്ന​ത്തേ​തി​ലും അധികം വിദ്വേ​ഷം കുമി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ ഒരു ദുരന്തം എന്റെ ജീവി​തത്തെ മാറ്റി​മ​റി​ച്ചു.

പ്രതി​കാ​ര​ദാ​ഹ​വു​മാ​യി

എന്റെ കുടും​ബം മറ്റൊരു ജിപ്‌സി കുടും​ബ​വു​മാ​യി വഴക്കി​ലാ​യി. ഞാനും ഇളയച്ഛ​ന്മാ​രും ചേർന്ന്‌ അവരോട്‌ ഏറ്റുമു​ട്ടാൻ ചെന്നു. ഇരുകു​ടും​ബ​ക്കാ​രു​ടെ​യും കൈവശം ആയുധങ്ങൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. വാക്കു​തർക്കം മൂത്ത്‌ അവർ എന്റെ പിതാ​വി​ന്റെ മൂത്തസ​ഹോ​ദരൻ പിയറി​നെ​യും മറ്റൊരു ബന്ധുവി​നെ​യും വെടി​വെച്ചു കൊന്നു. കോപാ​ക്രാ​ന്ത​നായ ഞാൻ കൈയിൽ തോക്കു​മാ​യി തെരു​വിൽ നിന്നു​കൊണ്ട്‌ അലറി​വി​ളി​ച്ചു. ഒടുവിൽ ബന്ധുക്ക​ളിൽ ഒരാൾ എന്റെ കയ്യിൽനി​ന്നു തോക്കു പിടി​ച്ചു​വാ​ങ്ങി എവി​ടെ​യോ ഒളിപ്പി​ച്ചു.

ഞാൻ പിതാ​വി​നെ​പ്പോ​ലെ സ്‌നേ​ഹിച്ച പിയർ അങ്കിളി​ന്റെ മരണം എന്നെ തീരാ​ദുഃ​ഖ​ത്തി​ലാ​ഴ്‌ത്തി. ജിപ്‌സി​ക​ളു​ടെ ആചാര​മ​നു​സ​രി​ച്ചു ഞാൻ കുറച്ചു​നാൾ വിലാപം അനുഷ്‌ഠി​ച്ചു. കുറെ ദിവസ​ത്തേക്കു ഷേവു ചെയ്യു​ക​യോ മാംസാ​ഹാ​രം കഴിക്കു​ക​യോ ചെയ്‌തില്ല. ഞാൻ ടെലി​വി​ഷൻ കണ്ടില്ല, സംഗീതം ശ്രവി​ച്ചില്ല. എന്റെ അങ്കിളി​ന്റെ മരണത്തി​നു കാരണ​ക്കാ​രാ​യ​വ​രോ​ടു പകരം ചോദി​ക്കു​മെന്നു ഞാൻ പ്രതി​ജ്ഞ​യെ​ടു​ത്തു. എന്നാൽ എന്റെ ബന്ധുക്കൾ ജാഗരൂ​ക​രാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു കാരണ​വ​ശാ​ലും തോക്ക്‌ എന്റെ കയ്യിൽ കിട്ടാ​തി​രി​ക്കാൻ അവർ പ്രത്യേ​കം ശ്രദ്ധിച്ചു.

കാലം കടന്നു​പോ​യി, 1984 ആഗസ്റ്റിൽ ഞാൻ സൈനിക സേവന​ത്തി​നു ചേർന്നു. ഐക്യ​രാ​ഷ്‌ട്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ, ലബനോ​നി​ലെ സമാധാന സേനയിൽ ചേരു​മ്പോൾ എനിക്ക്‌ 20 വയസ്സാ​യി​രു​ന്നു. കൊല്ലുക അല്ലെങ്കിൽ കൊല്ല​പ്പെ​ടുക, ഇതായി​രു​ന്നു ഞാൻ ഏറ്റെടുത്ത വെല്ലു​വി​ളി. ആ സമയത്തു ഞാൻ ഒരുപാ​ടു ഹാഷിഷ്‌ വലിക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ലഹരി മാത്രമല്ല, അപകട​മൊ​ന്നും സംഭവി​ക്കില്ല എന്ന ഒരു തോന്ന​ലും അത്‌ എനിക്കു നൽകി.

ലബനോ​നിൽ ആയുധങ്ങൾ കിട്ടാൻ എളുപ്പ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ എന്റെ അങ്കിളി​നെ കൊന്ന​വ​രോ​ടുള്ള പ്രതി​കാര നടപടി​ക​ളു​മാ​യി മുന്നോ​ട്ടു പോകാൻ ഫ്രാൻസി​ലേക്ക്‌ ആയുധങ്ങൾ അയയ്‌ക്കാൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. തദ്ദേശ​വാ​സി​ക​ളിൽനിന്ന്‌ വെടി​ക്കോ​പ്പു​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം രണ്ടു കൈ​ത്തോ​ക്കു​ക​ളും ഞാൻ വാങ്ങി. തോക്കു​കൾ അഴിച്ച്‌ രണ്ടു റേഡി​യോ​ക​ളു​ടെ ഉള്ളിലാ​ക്കി ഞാൻ അവ വീട്ടി​ലേക്ക്‌ അയച്ചു.

എന്റെ സൈനി​ക​സേ​വനം അവസാ​നി​ക്കു​ന്ന​തി​നു രണ്ടാഴ്‌ച മുമ്പ്‌ ഞാനും മറ്റു മൂന്നു സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളും കൂടി ഔദ്യോ​ഗിക അനുമതി ഇല്ലാതെ പുറത്തു​പോ​യി. ബാരക്കു​ക​ളിൽ തിരി​ച്ചെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അവർ ഞങ്ങളെ തടവി​ലാ​ക്കി. രോഷാ​കു​ല​നായ ഞാൻ അവി​ടെ​വെച്ച്‌ ഒരു കാവൽക്കാ​രനെ ആക്രമി​ച്ചു. വെറും ഒരു പെയോ—ഒരു ജിപ്‌സി അല്ലാത്തവൻ—എന്നെ തരംതാ​ഴ്‌ത്തി​യത്‌ എനിക്കു സഹിച്ചില്ല. അടുത്ത​ദി​വസം ഞാൻ വീണ്ടും വഴക്കു​ണ്ടാ​ക്കി. ഇത്തവണ ഒരു ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നോട്‌ ആയിരു​ന്നു. എന്നെ ലിയൻസി​ലുള്ള മൊൻറ്റ്‌ലൂ​യെക്ക്‌ ജയിലി​ലേക്ക്‌ അയച്ചു. സൈനി​ക​സേ​വ​ന​ത്തി​ന്റെ ശേഷിച്ച ഭാഗം ഞാൻ അവി​ടെ​യാ​ണു ചെലവ​ഴി​ച്ചത്‌.

തടവറ​യിൽ ഞാൻ സ്വാത​ന്ത്ര്യം കണ്ടെത്തു​ന്നു

മൊൻറ്റ്‌ലൂ​യെക്ക്‌ ജയിലി​ലെ ആദ്യദി​വ​സം​തന്നെ, പ്രസന്ന​വ​ദ​ന​നായ ഒരു ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രൻ എന്നെ ഊഷ്‌മ​ള​മാ​യി സ്വാഗതം ചെയ്‌തു. അദ്ദേഹം യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളിൽ ഒരാൾ ആണെന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി. അദ്ദേഹ​വും അതേ വിശ്വാ​സ​മുള്ള മറ്റു ചിലരും ആയുധം എടുക്കാ​ത്ത​തി​ന്റെ പേരിൽ മാത്ര​മാ​ണു തടവി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്നും കൂടി മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ ചിന്താ​ക്കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ലാ​യി. കൂടുതൽ അറിയാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു.

യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കൾക്കു ദൈവ​ത്തോട്‌ യഥാർഥ സ്‌നേഹം ഉണ്ടെന്നു ഞാൻ കണ്ടെത്തി. അവരുടെ ഉയർന്ന ധാർമിക നിലവാ​രങ്ങൾ എന്നിൽ മതിപ്പു​ള​വാ​ക്കി. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, എനിക്ക്‌ ഒട്ടനവധി ചോദ്യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. പ്രത്യേ​കിച്ച്‌, മരിച്ച​വർക്കു ജീവനു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി സ്വപ്‌ന​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ആശയവി​നി​മയം നടത്താൻ കഴിയു​മോ എന്ന്‌ അറിയാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു. കാരണം പല ജിപ്‌സി​ക​ളും അങ്ങനെ വിശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു. നിങ്ങൾക്കു ഭൂമി​യി​ലെ പറുദീ​സ​യിൽ എന്നേക്കും ജീവി​ക്കാൻ കഴിയും a എന്ന പുസ്‌തകം ഉപയോ​ഗി​ച്ചു ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ക്കാ​മെന്ന്‌ ഷാൻ പൊൾ എന്ന ഒരു സാക്ഷി പറഞ്ഞു.

ഒറ്റ രാത്രി​കൊണ്ട്‌ ആ പുസ്‌തകം ഞാൻ വായിച്ചു തീർത്തു. വായിച്ച കാര്യങ്ങൾ എന്റെ ഹൃദയത്തെ സ്‌പർശി​ച്ചു. ഇപ്പോൾ ഈ തടവറ​യിൽ ഞാനിതാ യഥാർഥ സ്വാത​ന്ത്ര്യം കണ്ടെത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു! അവസാനം ഞാൻ ജയിൽ വിമോ​ചി​ത​നാ​യി. വീട്ടി​ലേക്കു പോകാ​നാ​യി ട്രെയി​നിൽ കയറു​മ്പോൾ എന്റെ ബാഗു നിറയെ ബൈബിൾ പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു.

എന്റെ പ്രദേ​ശ​ത്തുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കളെ കണ്ടുമു​ട്ടാൻ ഞാൻ മാർട്ടി​ഗി​ലുള്ള രാജ്യ​ഹാ​ളി​ലേക്കു പോയി. എറിക്‌ എന്നു പേരുള്ള മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നായ യുവാ​വി​ന്റെ സഹായ​ത്തോ​ടെ ഞാൻ ബൈബിൾ പഠനം തുടർന്നു. കുറച്ചു ദിവസ​ങ്ങൾക്കു​ള്ളിൽ ഞാൻ പുകവലി നിറുത്തി. എന്നോ​ടൊ​പ്പം കുറ്റകൃ​ത്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടി​രുന്ന മുൻ സുഹൃ​ത്തു​ക്കളെ കാണു​ന്ന​തും നിറുത്തി. സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ 27:11-ന്‌ ചേർച്ച​യിൽ പ്രവർത്തി​ക്കാൻ ഞാൻ ദൃഢനി​ശ്ചയം ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. അതിങ്ങനെ പറയുന്നു: “മകനേ, എന്നെ നിന്ദി​ക്കു​ന്ന​വ​നോ​ടു ഞാൻ ഉത്തരം പറയേ​ണ്ട​തി​ന്നു നീ ജ്ഞാനി​യാ​യി എന്റെ ഹൃദയത്തെ സന്തോ​ഷി​പ്പിക്ക.” സ്‌നേ​ഹ​വാ​നായ ഒരു പിതാ​വി​നെ ഞാൻ യഹോ​വ​യിൽ കണ്ടു. അതു​കൊണ്ട്‌ അവനെ പ്രസാ​ദി​പ്പി​ക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു.

 മാറ്റം വരുത്തു​ന്ന​തി​ന്റെ വെല്ലു​വി​ളി

ക്രിസ്‌തീയ തത്ത്വങ്ങൾ ബാധക​മാ​ക്കുക എന്നത്‌ എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അത്ര എളുപ്പ​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ഞാൻ വീണ്ടും മയക്കു മരുന്നു​കൾ ഉപയോ​ഗി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഈ ദുശ്ശീലം ആഴ്‌ച​ക​ളോ​ളം നീണ്ടു​നി​ന്നു. പ്രതി​കാ​ര​ചിന്ത ഉപേക്ഷി​ക്കുക എന്നതാ​യി​രു​ന്നു എനിക്ക്‌ ഏറെ ദുഷ്‌ക​ര​മാ​യി​രുന്ന സംഗതി. എറിക്‌ അറിയാ​തെ ഞാൻ എപ്പോ​ഴും ഒരു തോക്കു കൊണ്ടു​ന​ട​ന്നി​രു​ന്നു. എന്റെ അങ്കിളി​നെ കൊന്ന​വ​രോട്‌ എങ്ങനെ പകരം വീട്ടാം എന്നതാ​യി​രു​ന്നു അപ്പോ​ഴും എന്റെ ചിന്ത. രാത്രി മുഴുവൻ ഞാൻ അവരെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു നടക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഞാൻ എറിക്കി​നോട്‌ ഈ സംഗതി സംസാ​രി​ച്ചു. എന്നാൽ ആയുധം കൈയിൽ വെക്കുന്ന, പ്രതി​കാ​ര​ദാ​ഹി​യായ ഒരുവന്‌ ദൈവ​വു​മാ​യി ഒരു നല്ല ബന്ധത്തിൽ വരാൻ സാധ്യമല്ല എന്ന്‌ എറിക്‌ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു​തന്നു. എനിക്കി​പ്പോൾ ഒരു തീരു​മാ​നം എടു​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. റോമർ 12:19-ലെ അപ്പൊ​സ്‌ത​ല​നായ പൗലൊ​സി​ന്റെ ബുദ്ധി​യു​പ​ദേ​ശത്തെ കുറിച്ചു ഞാൻ ആഴമായി ധ്യാനി​ച്ചു. അവിടെ പൗലൊസ്‌ ഇങ്ങനെ എഴുതു​ന്നു: “പ്രിയ​മു​ള്ള​വരേ, നിങ്ങൾ തന്നേ പ്രതി​കാ​രം ചെയ്യാതെ ദൈവ​കോ​പ​ത്തി​ന്നു ഇടം​കൊ​ടു​പ്പിൻ.” ഈ ബുദ്ധി​യു​പ​ദേ​ശ​വും തീക്ഷ്‌ണ​മായ പ്രാർഥ​ന​യും എന്റെ വികാ​ര​ങ്ങളെ നിയ​ന്ത്രി​ക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ച്ചു. (സങ്കീർത്തനം 55:22) അവസാനം ഞാൻ ആയുധങ്ങൾ ഉപേക്ഷി​ക്കു​ക​തന്നെ ചെയ്‌തു. ഒരു വർഷത്തെ ബൈബിൾ പഠനത്തി​നു​ശേഷം, 1986 ഡിസംബർ 26-ന്‌ എന്റെ സമർപ്പണം ഞാൻ ജലസ്‌നാ​പ​ന​ത്താൽ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി.

എന്റെ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ പ്രതി​ക​ര​ണം

ഞാൻ ജീവി​ത​ത്തിൽ വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങൾ കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളും ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു. അവർ വീണ്ടും വിവാ​ഹി​ത​രാ​യി. 1989-ൽ അമ്മ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. കാലാ​ന്ത​ര​ത്തിൽ എന്റെ കുടും​ബ​ത്തി​ലെ നിരവധി പേർ ബൈബിൾ സന്ദേശ​ത്തോ​ടു പ്രതി​ക​രി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ ആയിത്തീർന്നു.

ഒരു മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷകൻ ആകാനുള്ള എന്റെ ആഗ്രഹം 1988 ആഗസ്റ്റിൽ സഫലമാ​യി. അപ്പോ​ഴാണ്‌ എന്റെ സഭയി​ലെ​തന്നെ ഒരു യുവസ​ഹോ​ദ​രി​യായ കാറ്റ്യ​യു​മാ​യി ഞാൻ പ്രണയ​ത്തി​ലാ​കു​ന്നത്‌. 1989 ജൂൺ 10-ന്‌ ഞങ്ങൾ വിവാ​ഹി​ത​രാ​യി. വിവാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആദ്യവർഷം അത്ര സന്തോ​ഷ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. കാരണം സ്‌ത്രീ​ക​ളോ​ടുള്ള മനോ​ഭാ​വ​ത്തിൽ ഞാൻ പിന്നെ​യും ചില പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലു​കൾ വരു​ത്തേ​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. 1 പത്രൊസ്‌ 3:7-ൽ, ഭാര്യ​മാ​രെ ബഹുമാ​നി​ക്കാൻ ഭർത്താ​ക്ക​ന്മാർക്കു നൽകി​യി​രി​ക്കുന്ന ബുദ്ധി​യു​പ​ദേശം ബാധക​മാ​ക്കാൻ എനിക്കു ബുദ്ധി​മു​ട്ടു തോന്നി. എന്റെ അഹങ്കാരം ഇല്ലായ്‌മ ചെയ്യു​ന്ന​തി​നും ചിന്താ​ഗ​തി​യിൽ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തു​ന്ന​തി​നും ഉള്ള ശക്തിക്കാ​യി ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും ദൈവ​ത്തോ​ടു പ്രാർഥി​ച്ചു. കാര്യങ്ങൾ ക്രമേണ മെച്ച​പ്പെട്ടു.

അങ്കിളി​ന്റെ മരണം ഇപ്പോ​ഴും എന്നെ വേദനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേഹത്തെ കുറിച്ച്‌ ഓർക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം അറിയാ​തെ എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറ​ഞ്ഞൊ​ഴു​കും. അദ്ദേഹം കൊല​ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ട​തി​നെ കുറി​ച്ചുള്ള ഓർമങ്ങൾ എന്നെ വീർപ്പു​മു​ട്ടി​ക്കാ​റുണ്ട്‌. ഞങ്ങൾക്കു കുടി​പ്പ​ക​യു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന കുടും​ബ​ത്തി​ലെ ആരെ​യെ​ങ്കി​ലും അപ്രതീ​ക്ഷി​ത​മാ​യി കണ്ടുമു​ട്ടു​മോ എന്നുള്ള ഭീതി, സ്‌നാ​പ​ന​മേ​റ്റി​ട്ടും വർഷങ്ങ​ളോ​ളം എന്നെ പിന്തു​ടർന്നു. അവർ എന്നെ ആക്രമി​ച്ചാൽ ഞാൻ എന്തു ചെയ്യും? ഞാൻ എങ്ങനെ പ്രതി​ക​രി​ക്കും? എന്റെ പഴയ സ്വഭാവം തലപൊ​ക്കു​മോ?

അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ, ഒരു ദിവസം അടുത്തുള്ള ഒരു സഭയിൽ ഞാൻ പരസ്യ​പ്ര​സം​ഗം നടത്താൻ പോയി. അവിടെ വെച്ച്‌, എന്റെ അങ്കിളി​നെ കൊന്ന​വ​രു​ടെ ബന്ധുവായ പെപ്പ എന്ന യുവതി​യെ ഞാൻ കണ്ടു. അവളെ കണ്ടമാ​ത്ര​യിൽ എന്നിൽ വീണ്ടും പ്രതി​കാ​ര​ദാ​ഹം ഉണർന്നു​വെന്ന്‌ ഞാൻ സമ്മതി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ ക്രിസ്‌തീയ വ്യക്തി​ത്വം ശരിക്കും ശോധന ചെയ്യ​പ്പെട്ടു. പക്ഷേ ഞാൻ വികാ​ര​ങ്ങളെ അടക്കി. പിന്നീട്‌, അവളുടെ സ്‌നാപന ദിവസം, യഹോ​വയെ സേവി​ക്കാ​നുള്ള അവളുടെ തീരു​മാ​നത്തെ അഭിന​ന്ദി​ച്ചു കൊണ്ട്‌ ഞാൻ അവളെ ആലിം​ഗനം ചെയ്‌തു. കഴിഞ്ഞ​തെ​ല്ലാം മറന്ന്‌ എന്റെ ആത്മീയ സഹോ​ദ​രി​യാ​യി ഞാൻ അവളെ സ്വീക​രി​ച്ചു.

വിദ്വേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ ചങ്ങലയിൽനി​ന്നു മോചി​ത​നാ​കാൻ സഹായി​ച്ച​തിന്‌ ഞാൻ ദിവസ​വും യഹോ​വ​യ്‌ക്കു നന്ദി പറയുന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ കരുണ ഇല്ലായി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ഇന്ന്‌ എവിടെ ആയിരു​ന്നേനെ? അവന്റെ സഹായ​ത്താൽ ഞാൻ ഇന്ന്‌ ഒരു സന്തുഷ്ട കുടും​ബ​ജീ​വി​തം ആസ്വദി​ക്കു​ന്നു. എനിക്കി​പ്പോൾ ഭാവിയെ കുറിച്ച്‌ ഒരു പ്രത്യാ​ശ​യുണ്ട്‌—വിദ്വേ​ഷ​ത്തിൽനി​ന്നും അക്രമ​ത്തിൽനി​ന്നും വിമു​ക്ത​മായ ഒരു പുതിയ ലോകത്തെ കുറി​ച്ചുള്ള പ്രത്യാശ. “അവർ ഓരോ​രു​ത്തൻ താന്താന്റെ മുന്തി​രി​വ​ള്ളി​യു​ടെ കീഴി​ലും അത്തിവൃ​ക്ഷ​ത്തി​ന്റെ കീഴി​ലും പാർക്കും; ആരും അവരെ ഭയപ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യില്ല; സൈന്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ യഹോ​വ​യു​ടെ വായ്‌ അതു അരുളി​ച്ചെ​യ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു.” ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ഈ വാഗ്‌ദാ​നം നിവൃ​ത്തി​യാ​കും എന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഉറച്ച ബോധ്യ​മുണ്ട്‌.—മീഖാ 4:4. (g03 1/8)

[അടിക്കു​റിപ്പ്‌]

[17-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1985-ൽ ലബനോ​നി​ലെ യുഎൻ സമാധാന സേന​യോ​ടൊ​പ്പം

[18-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

കാറ്റ്യയോടും മക്കളായ റ്റിമി​യോ, പിയർ എന്നിവ​രോ​ടും ഒപ്പം