രണ്ട്‌ യജമാ​ന​ന്മാ​രെ സേവി​ക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു

കെൻ പാൻ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

ഞാൻ ജനിച്ചത്‌ 1938-ലായി​രു​ന്നു. യു.എസ്‌.എ.-യിലെ ന്യൂ മെക്‌സി​ക്കോ​യി​ലുള്ള എന്റെ മുത്തച്ഛന്റെ വിശാ​ല​മായ കൃഷി​യി​ട​ത്തി​ലാണ്‌ ഞാൻ വളർന്നത്‌. പർവത​ങ്ങ​ളു​ടെ പശ്ചാത്ത​ല​ത്തിൽ അരുവി​ക​ളും പുൽപ്പു​റ​ങ്ങ​ളും നിറഞ്ഞ 24,000 ഏക്കർ വരുന്ന സ്ഥലമാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ചെമ്മരി​യാ​ടു​ക​ളു​ടെ​യും കന്നുകാ​ലി​ക​ളു​ടെ​യും ശബ്ദവും കാലി​മേ​യ്‌ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ബൂട്ടു​ക​ളിൽ നിന്ന്‌ ഉയരുന്ന കിലു​ക്ക​വും എല്ലാം എന്റെ ഓർമ​ക​ളിൽ നിറയു​ന്നു. ചില​പ്പോൾ ഞാൻ പുല്ലു​കളെ തഴുകി​യെ​ത്തുന്ന കാറ്റിന്റെ മർമര ശബ്ദം ശ്രദ്ധി​ച്ചിട്ട്‌, വെള്ളം സംഭരി​ച്ചു വെച്ചി​രി​ക്കുന്ന ടാങ്കിനു ചുറ്റും ഉച്ചത്തിൽ ചിലച്ചു മറിയുന്ന കുള​ക്കോ​ഴി​ക​ളു​ടെ തുളച്ചു​ക​യ​റുന്ന ശബ്ദവു​മാ​യി താരത​മ്യം ചെയ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഇളം പ്രായ​ത്തിൽ ഒരു വ്യക്തി​യു​ടെ ജീവി​ത​ത്തിൽ ചെലു​ത്ത​പ്പെ​ടുന്ന സ്വാധീ​നം അയാളിൽ നിലനിൽക്കു​ന്ന​തും ആഴത്തി​ലു​ള്ള​തു​മായ ഫലം ഉളവാ​ക്കും. മുത്തച്ഛ​നോ​ടൊ​പ്പം ഞാൻ മണിക്കൂ​റു​കൾ ചെലവ​ഴി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. നിരവധി പാശ്ചാത്യ സാഹസിക കഥകൾ പൊടി​പ്പും​തൊ​ങ്ങ​ലും ചേർത്തു വിവരി​ക്കാൻ അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ പ്രത്യേക കഴിവാ​യി​രു​ന്നു. മാത്രമല്ല, ബില്ലി എന്നു പേരുള്ള സാമൂ​ഹ്യ​വി​രു​ദ്ധ​നായ കുപ്ര​സിദ്ധ യുവാ​വി​നോ​ടൊ​പ്പം അവന്റെ കൊല​പാ​തക പരമ്പര​ക​ളിൽ അവനെ അനുഗ​മി​ച്ച​വ​രെ​യും മുത്തച്ഛന്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ബില്ലി​യു​ടെ ഈ വിചിത്ര ഉല്ലാസം 1881-ൽ 21-ാം വയസ്സിൽ അവന്റെ ജീവൻ അപഹരി​ച്ചു.

എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ ആയിരു​ന്നു. ഏകാന്ത​മായ കൃഷി​യി​ട​ങ്ങ​ളി​ലും ഹോൺടോ താഴ്‌വ​ര​യിൽ അങ്ങോ​ള​മി​ങ്ങോ​ള​മുള്ള ഇഷ്ടിക കൊണ്ടു നിർമിച്ച ലളിത​മായ ഭവനങ്ങ​ളി​ലും ക്രിസ്‌തീയ ശുശ്രൂ​ഷ​യ്‌ക്കാ​യി പോകു​മ്പോൾ അവർ എന്നെയും കൊണ്ടു​പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ജെ. എഫ്‌. റഥർഫോർഡി​ന്റെ റെക്കോ​ഡി​ങ്ങു​കൾ ഉള്ള ഒരു ഗ്രാമ​ഫോൺ ആണ്‌ അവർ മിക്ക​പ്പോ​ഴും ഉപയോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. ആ റെക്കോ​ഡി​ങ്ങു​കൾ ക്രമേണ എന്റെ മനസ്സിൽ ആഴത്തിൽ പതിഞ്ഞു. a അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ പ്രസം​ഗങ്ങൾ ഞങ്ങൾ എല്ലാത്തരം ആളുക​ളെ​യും—കാലി​മേ​യ്‌ക്കു​ന്ന​വ​രെ​യും മെക്‌സി​ക്കൻ കർഷക​രെ​യും അപ്പാച്ചെ, പ്യൂ​ബ്ലോ​കൾ തുടങ്ങിയ സ്വദേ​ശി​ക​ളായ അമേരി​ക്ക​ക്കാ​രെ​യും—കേൾപ്പി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. മാസി​കകൾ ഉപയോ​ഗിച്ച്‌ തെരുവു സാക്ഷീ​ക​രണം നടത്തു​ന്നത്‌ എനിക്ക്‌ ഒരുപാട്‌ ഇഷ്ടമാ​യി​രു​ന്നു. യുദ്ധം അലയടി​ക്കുന്ന സമയം ആയിരു​ന്നി​ട്ടു​പോ​ലും, ഒരു ചെറിയ കുട്ടി​യായ എന്റെ പക്കൽനി​ന്നു മാസി​കകൾ സ്വീക​രി​ക്കാൻ ആരും​തന്നെ വിസമ്മ​തി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല.

അതേ, എനിക്ക്‌ നല്ല അടിസ്ഥാ​നം ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, യേശു​വി​ന്റെ പിൻവ​രുന്ന വാക്കു​കൾക്കു ചെവി​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ പരാജ​യ​പ്പെട്ടു: “രണ്ടു യജമാ​ന​ന്മാ​രെ സേവി​പ്പാൻ ആർക്കും കഴിക​യില്ല; അങ്ങനെ ചെയ്‌താൽ ഒരുത്തനെ പകെച്ചു മററവനെ സ്‌നേ​ഹി​ക്കും; അല്ലെങ്കിൽ ഒരുത്ത​നോ​ടു പററി​ച്ചേർന്നു മററവനെ നിരസി​ക്കും; നിങ്ങൾക്കു ദൈവ​ത്തെ​യും മാമോ​നെ​യും സേവി​പ്പാൻ കഴിക​യില്ല.” (മത്തായി 6:24) മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ എന്റെ ജീവിതം ആസ്വദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന്‌ എനിക്കു പറയാൻ കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്നു ഞാൻ ആശിച്ചു​പോ​കു​ന്നു. പക്ഷേ, ബാല്യ​കാ​ലത്തെ സ്വാധീ​നം മൂലം മറ്റൊരു ‘യജമാനൻ’ എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ന്റെ ഗതിമാ​റ്റി വിട്ടു, എനിക്കു മൂന്നു വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾ ആയിരു​ന്നു അതിന്റെ തുടക്കം. എന്താണു സംഭവി​ച്ചത്‌?

 പറക്കാ​നുള്ള എന്റെ തീവ്രാ​ഭി​ലാ​ഷം

ഒരു ദിവസം ധാന്യ​പ്പു​ര​യു​ടെ സമീപം ഇരട്ട സീറ്റുള്ള ഒരു വിമാനം വന്നിറങ്ങി. 1941-ൽ ആയിരു​ന്നു അത്‌. ഞങ്ങളുടെ ആടുകളെ പിടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കുന്ന ഒരിനം ചെന്നാ​യ്‌ക്കളെ വേട്ടയാ​ടാ​നാണ്‌ ഈ വിമാനം ഉപയോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. ഒരു വൈമാ​നി​കൻ ആകണ​മെന്ന്‌ അപ്പോൾത്തന്നെ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. അന്നെനിക്ക്‌ വെറും മൂന്നു വയസ്സേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. വർഷങ്ങൾ കടന്നു​പോ​യി, 17 വയസ്സാ​യ​പ്പോൾ ഞാൻ വീടു​വിട്ട്‌ ന്യൂ മെക്‌സി​ക്കോ​യി​ലെ ഹോബ്‌സി​ലുള്ള വിമാ​ന​ത്താ​വ​ള​ത്തിൽ ജോലി​ചെ​യ്യാൻ പോയി. വിമാനം പറപ്പി​ക്കാൻ പഠിപ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരമാ​യി ഞാൻ വിമാ​നങ്ങൾ സൂക്ഷി​ക്കുന്ന ഷെഡ്‌ അടിച്ചു​വാ​രു​ക​യും വിമാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ ജോലി​ചെ​യ്യു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. ക്രിസ്‌തീയ ശുശ്രൂഷ എന്റെ ജീവി​ത​ത്തിൽ പിൻനി​ര​യി​ലേക്കു തള്ളപ്പെട്ടു.

പതി​നെ​ട്ടാം വയസ്സിൽ ഞാൻ വിവാ​ഹി​ത​നാ​യി. ക്രമേണ ഞങ്ങൾക്കു മൂന്നു മക്കളും ജനിച്ചു. എന്നാൽ ഞാൻ എങ്ങനെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഉപജീ​വ​ന​ത്തി​നുള്ള വക കണ്ടെത്തി​യി​രു​ന്നത്‌? വിളകൾക്കു മരുന്ന​ടി​ക്കാ​നുള്ള വിമാ​നങ്ങൾ, ചാർട്ടർ വിമാ​നങ്ങൾ, ഇരപി​ടി​യൻ മൃഗങ്ങളെ വേട്ടയാ​ടാ​നുള്ള വിമാ​നങ്ങൾ എന്നിവ പറപ്പി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌. ഇതിനു​പു​റമേ, വിമാനം പറപ്പി​ക്കാൻ ഞാൻ പഠിപ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. ആറു വർഷത്തി​നു ശേഷം ഞാൻ ടെക്‌സ​സി​ലെ ഡലാസിൽനി​ന്നു പുറ​പ്പെ​ടുന്ന, ടെക്‌സസ്‌ ഇന്റർനാ​ഷണൽ എയർ​ലൈൻസ്‌ വിമാ​നങ്ങൾ പറപ്പി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഈ സന്ദർഭ​ത്തിൽ എന്റെ ജീവിതം കൂടുതൽ സ്ഥിര​പ്പെട്ടു, ടെന്റൺ സഭയിൽ ഒരു മൂപ്പനാ​യി സേവി​ക്കാൻപോ​ലും എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. നിരവധി ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​നങ്ങൾ എനിക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവയിൽ ഒന്ന്‌ ഒരു എയർലൈൻ ക്യാപ്‌റ്റ​നും ഭാര്യ​യും അവരുടെ കുടും​ബ​വും ഉൾപ്പെ​ട്ട​താ​യി​രു​ന്നു. അവർ എല്ലാവ​രും സത്യം സ്വീക​രി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ഞാൻ 1970 മുതൽ 1973 വരെ പ്രോ​പ്‌ജെറ്റ്‌ വിമാ​നങ്ങൾ പറപ്പിച്ചു. എന്നാൽ ഡിസി-3 വിമാ​നങ്ങൾ നിറു​ത്ത​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ എനിക്കു വിമാനം പറപ്പി​ക്ക​ലി​ലുള്ള താത്‌പ​ര്യം കുറഞ്ഞു. എങ്കിലും എന്റെ മനസ്സു മുഴുവൻ ന്യൂ മെക്‌സി​ക്കോ​യിൽത്തന്നെ ആയിരു​ന്നു. എന്നാൽ ഞാൻ ആ ജോലി ഉപേക്ഷി​ച്ചാൽ മറ്റെന്തു ജീവി​ത​മാർഗം കണ്ടെത്തും?

കലയോ​ടുള്ള അഭിനി​വേ​ശം

ഒരു ഹോബി എന്ന നിലയിൽ 1961-ൽ ഞാൻ പെയി​ന്റിങ്‌ തുടങ്ങി​യി​രു​ന്നു, ഞാൻ വരച്ച പടിഞ്ഞാ​റൻ അമേരി​ക്കൻ ചിത്രങ്ങൾ നന്നായി വിറ്റഴി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ എയർ​ലൈ​നിൽനി​ന്നും രാജി​വെച്ച്‌ മാസ്‌മ​ര​ഭൂ​മി എന്നു വിളി​പ്പേ​രുള്ള ന്യൂ മെക്‌സി​ക്കോ​യി​ലേക്കു പോയി. എന്നിരു​ന്നാ​ലും എന്റെ ജീവി​ത​ത്തിന്‌ ഒരു സമനില ഇല്ലായി​രു​ന്നു. കലാ​പ്രേമം എന്നെ വിഴു​ങ്ങി​ക്ക​ള​യാൻ ഞാൻ അനുവ​ദി​ച്ചു. പെയി​ന്റി​ങ്ങും ശിൽപ്പ​വേ​ല​യും വിമാനം പറപ്പി​ക്ക​ലും എല്ലാം​കൂ​ടി എന്റെ സമയം അപ്പാടെ അപഹരി​ച്ചു. ദിവസം 12-നും 18-നും ഇടയ്‌ക്ക്‌ മണിക്കൂർ ഞാൻ ജോലി ചെയ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു. അത്‌ എന്റെ കുടും​ബ​ത്തെ​യും ദൈവ​ത്തെ​യും അവഗണി​ക്കു​ന്ന​തി​ലേക്കു നയിച്ചു. എന്തായി​രു​ന്നു ഫലം?

എന്റെ വിവാഹം തകർന്നു, അത്‌ വിവാ​ഹ​മോ​ച​ന​ത്തിൽ കലാശി​ച്ചു. ഞാൻ മൊൺടാ​ന​യി​ലേക്കു പോയി, മദ്യപാ​ന​ത്തിൽ അഭയം തേടി. ക്രിസ്‌തീ​യ​മ​ല്ലാത്ത ജീവി​ത​ശൈലി, യേശു​വി​ന്റെ ഉപമയി​ലെ മുടി​യ​നായ പുത്രൻ പിന്തു​ടർന്ന അതേ ചിന്താ​ശൂ​ന്യ​മായ പാതയി​ലേക്ക്‌ എന്നെയും തള്ളിവി​ട്ടു. (ലൂക്കൊസ്‌ 15:11-32) അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ, എനിക്ക്‌ ആത്മാർഥ​ത​യുള്ള ഒരൊറ്റ സുഹൃ​ത്തു​പോ​ലും ഇല്ലെന്ന്‌ ഞാൻ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. ഹതാശ​രായ ആളുകളെ കണ്ടുമു​ട്ടു​മ്പോൾ ഞാൻ അവരോട്‌ ഇങ്ങനെ പറയും: “യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കളെ കണ്ടെത്തുക. അവർക്കു നിങ്ങളെ യഥാർഥ​ത്തിൽ സഹായി​ക്കാൻ കഴിയും.” അപ്പോൾ അവർ ചോദി​ക്കും: “പിന്നെ, താൻ എന്താണ്‌ ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി അല്ലാത്തത്‌?” ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി ആയിരി​ക്കാ​നും അതേസ​മയം എന്റേതു​പോ​ലുള്ള ജീവിതം നയിക്കാ​നും കഴിയില്ല എന്ന്‌ എനിക്കു സമ്മതി​ക്കേ​ണ്ടി​വന്നു.

ഒടുവിൽ, 1978-ൽ ഞാൻ ന്യൂ മെക്‌സി​ക്കോ​യിൽ എന്നെ അറിയാ​വുന്ന സാക്ഷി​ക​ളുള്ള സഭയി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​പോ​യി.  കുറെ വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷമാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ രാജ്യ​ഹാൾ കാണു​ന്നത്‌. വിങ്ങി​വി​ങ്ങി​ക്ക​ര​യാ​ന​ല്ലാ​തെ എനിക്കു മറ്റൊ​ന്നി​നു​മാ​യില്ല. യഹോവ എന്നോട്‌ എത്ര കരുണ ഉള്ളവനാ​യി​രു​ന്നു. സഭയിലെ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ എന്നോടു വളരെ ദയ കാട്ടി, തിരികെ യഹോ​വ​യു​ടെ വഴിക​ളിൽ നടക്കാൻ അവർ എന്നെ സഹായി​ച്ചു.

പുതിയ ജീവി​ത​സ​ഖി​യും പുതിയ തുടക്ക​വും

എനിക്കു ദീർഘ​നാ​ളാ​യി പരിച​യ​മുള്ള ഒരു സാക്ഷി​യായ, സുന്ദരി​യായ കാരെനെ ഞാൻ വിവാഹം കഴിച്ചു. 1980-ൽ ആയിരു​ന്നു അത്‌. അവൾക്ക്‌ മുൻ വിവാ​ഹ​ത്തിൽനിന്ന്‌ രണ്ടു പുത്ര​ന്മാർ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു, ജെയ്‌സ​ണും ജോനാ​ഥാ​നും. യഹോ​വ​യോട്‌ അവൾക്കു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന അഗാധ​സ്‌നേഹം നിമിത്തം അവൾ എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​നു സ്ഥിരത നൽകി. ഞങ്ങൾക്ക്‌ മിടു​ക്ക​രായ രണ്ട്‌ ആൺമക്കൾ കൂടെ ഉണ്ടായി—ബെന്നും ഫിലി​പ്പും. പക്ഷേ ജീവിതം ഒരു പൂമെ​ത്ത​യ​ല്ലെന്ന്‌ ഞാൻ വീണ്ടും കണ്ടെത്തി. ദുരന്തം ഞങ്ങളെ കാത്തി​രി​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ചിത്ര​ക​ല​യെ കുറിച്ച്‌ ഞാൻ ഒരു പഠനം നടത്തി, മനുഷ്യ​ന്റെ​യും മൃഗങ്ങ​ളു​ടെ​യും—പ്രത്യേ​കിച്ച്‌ കുതി​ര​ക​ളു​ടെ—ശരീര​ഘ​ട​നാ​ശാ​സ്‌ത്രം പഠിക്കാൻ ഞാൻ അനേകം മണിക്കൂ​റു​കൾ ചെലവ​ഴി​ച്ചു. അതു​പോ​ലെ ചിത്ര സംയോ​ജനം, അനുപാ​തം, ത്രിമാന ചിത്രണം എന്നിവയെ കുറി​ച്ചും പഠിച്ചു. ഞാൻ കളിമൺ ശിൽപ്പങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കാൻ തുടങ്ങി, പ്രത്യേ​കിച്ച്‌ പണ്ടത്തെ പാശ്ചാത്യ നാടിനെ ചിത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നവ. കുതി​രകൾ, കുതി​ര​പ്പു​റ​ത്തി​രി​ക്കുന്ന ഇന്ത്യക്കാർ, കൗബോ​യ്‌സ്‌, ഒറ്റക്കു​തി​രയെ പൂട്ടിയ വണ്ടിയിൽ യാത്ര​ചെ​യ്യുന്ന ഡോക്ടർ എന്നിങ്ങനെ പല ശിൽപ്പ​ങ്ങൾക്കും ഞാൻ രൂപം​നൽകി. ഈ ഉദ്യമ​ത്തിൽ ഞാൻ വിജയം നേടി​ത്തു​ടങ്ങി. അതു​കൊണ്ട്‌ ഒരു പ്രദർശന ശാല തുറക്കാൻ ഞങ്ങൾ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. കാരെൻ അതിന്‌ ഒരു പേരും കണ്ടുപി​ടി​ച്ചു, മൗണ്ടൻ ട്രെയിൽസ്‌ ഗാലറി.

താമസി​യാ​തെ, 1987 ആയപ്പോ​ഴേക്ക്‌ അരി​സോ​ണ​യി​ലെ സെഡോ​ണ​യിൽ ഇതേ പേരിൽ ഞങ്ങൾ ഒരു പ്രദർശന ശാല തുറന്നു. കാരെൻ പ്രദർശന ശാല നോക്കി​ന​ട​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ വീട്ടിലെ സ്റ്റുഡി​യോ​യിൽ ജോലി​നോ​ക്കു​ക​യും ഞങ്ങളുടെ കൊച്ചു​കു​ട്ടി​കളെ പരിപാ​ലി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ, കുട്ടി​കൾക്കു സുഖമി​ല്ലാ​താ​യി. കച്ചവട​മാ​ണെ​ങ്കിൽ മോശ​വു​മാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ കാരെൻ വീട്ടി​ലി​രു​ന്നു കുട്ടി​കളെ നോക്കി, ഞാൻ കളിമ​ണ്ണെ​ടുത്ത്‌ സ്റ്റോറിൽ കൊണ്ടു​പോ​യി ആവശ്യ​ക്കാ​രു​ടെ മുമ്പിൽ വെച്ചു​തന്നെ ശിൽപ്പങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കാൻ തുടങ്ങി. അത്‌ ഞങ്ങളുടെ കച്ചവടം എത്ര വിജയ​ക​ര​മാ​ക്കി​യെ​ന്നോ!

ഞാൻ നിർമി​ക്കുന്ന വെങ്കല ശിൽപ്പ​ങ്ങ​ളെ​പ്പറ്റി ആളുകൾ എന്നോടു ചോദി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. അതേക്കു​റി​ച്ചു വിശദീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തോ​ടൊ​പ്പം​തന്നെ ഉപയോ​ഗി​ക്കുന്ന ശിൽപ്പ​മാ​തൃ​ക​കളെ കുറി​ച്ചും ഞാൻ അവരോ​ടു പറയു​മാ​യി​രു​ന്നു. പണ്ടത്തെ പാശ്ചാത്യ നാടു​ക​ളിൽ അറിയ​പ്പെ​ട്ടി​രുന്ന പേരുകൾ, സ്ഥലങ്ങൾ, സംഭവങ്ങൾ എന്നിങ്ങനെ എന്റെ വിപു​ല​മായ വായന​യി​ലൂ​ടെ ഗ്രഹിച്ച കാര്യങ്ങൾ ഉൾപ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊണ്ട്‌ അവർക്കു ഞാൻ ഒരു ചരി​ത്ര​ക്ലാ​സ്സ്‌തന്നെ എടുക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ ഉണ്ടാക്കുന്ന ശിൽപ്പ മാതൃ​ക​ക​ളിൽ ആളുകൾ ആത്മാർഥ​മായ താത്‌പ​ര്യം കാണി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. ചിലരാ​ണെ​ങ്കിൽ പണിപ്പു​ര​യി​ലാ​യി​രി​ക്കുന്ന ഒരു ശിൽപ്പം കണ്ട്‌ അതിനു​വേണ്ടി മുൻകൂർ പണം നൽകാ​നും തുടങ്ങി. ബാക്കി പണം ശിൽപ്പം പൂർത്തി​യാ​യ​തി​നു ശേഷമാ​യി​രി​ക്കും നൽകുക. അങ്ങനെ “ശിൽപ്പം വാർക്കു​ന്ന​തി​നു മുമ്പെ വിൽപ്പന” എന്നൊരു ചൊല്ലും ഉണ്ടായി. വിജയം ദ്രുത​ഗ​തി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ ബിസി​നസ്സ്‌ തഴച്ചു​വ​ളർന്നു. തത്‌ഫ​ല​മാ​യി ഞങ്ങൾക്ക്‌ മൂന്നു പ്രദർശന ശാലക​ളും 32 തൊഴി​ലാ​ളി​കൾ ഉള്ള ഒരു വലിയ ആലയും ഉണ്ടായി. പക്ഷേ ഇതെല്ലാം എന്റെ ഊർജം ഊറ്റി​യെ​ടു​ത്തു. ശ്വാസം വിടാൻ പോലും നേരമി​ല്ലാ​തെ​യുള്ള ഈ അധ്വാ​ന​ത്തിൽനിന്ന്‌ എങ്ങനെ തലയൂ​രാം എന്നു ഞാനും കാരെ​നും ചിന്തിച്ചു. ഞങ്ങൾ ഇതേക്കു​റി​ച്ചു പ്രാർഥി​ച്ചു. ഈ സമയത്ത്‌ ഞാൻ സഭയിലെ ഒരു മൂപ്പനാ​യി​രു​ന്നു. യഹോ​വ​യ്‌ക്കു വേണ്ടി കൂടുതൽ ചെയ്യാൻ എനിക്കു കഴിയു​മെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

വീണ്ടും ഏക യജമാ​നനെ സേവി​ക്കു​ന്നു

അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ, 1996-ൽ ഞങ്ങളുടെ സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​രകൻ സഭയിൽ വന്നപ്പോൾ അദ്ദേഹം ഉച്ചഭക്ഷ​ണ​ത്തി​നാ​യി ഞങ്ങളെ ക്ഷണിച്ചു. ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ തുടങ്ങു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ അദ്ദേഹം ഞങ്ങൾ ഒട്ടും പ്രതീ​ക്ഷി​ക്കാത്ത ഒരു ചോദ്യം ചോദി​ച്ചു. നാവഹോ ഇന്ത്യക്കാർക്കാ​യി സംവരണം ചെയ്‌തി​രി​ക്കുന്ന മേഖല​യി​ലേക്കു മാറി​ത്താ​മ​സിച്ച്‌ ചിൻലി​യിൽ ഒരു പുതിയ സഭ തുടങ്ങാൻ സഹായി​ക്കാ​മോ എന്ന്‌. എത്ര വലിയ വെല്ലു​വി​ളി! ഞങ്ങൾ ആ സംവരണ മേഖല പല പ്രാവ​ശ്യം സന്ദർശി​ക്കു​ക​യും അവിടത്തെ ചില വിദൂര പ്രദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലെ പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യിൽ സഹായി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ ഇത്‌ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഒരു പുതിയ ലക്ഷ്യം തുറന്നു​തന്നു. ഭൗതി​ക​ത്വ​ത്തി​ന്റെ മടുപ്പി​ക്കുന്ന തിരക്കിൽനിന്ന്‌ ഒഴിഞ്ഞ്‌ യഹോ​വ​യെ​യും അവന്റെ ജനത്തെ​യും കൂടുതൽ സമയം സേവി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ ഞങ്ങൾക്കുള്ള അവസര​മാ​യി​രു​ന്നു ഇത്‌. അതേ, ഞങ്ങൾ ഒരു യജമാ​നനെ മാത്രം സേവി​ക്കാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു.

ഞങ്ങളുടെ ഉറ്റ സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളായ കാരു​സെ​റ്റാസ്‌ കുടും​ബം—മറ്റൊരു മൂപ്പനും കുടും​ബ​വും—ഈ സാഹസിക ഉദ്യമം ഏറ്റെടു​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം ചേർന്നു. സംവരണ മേഖല​യി​ലേക്കു പോ​കേ​ണ്ട​തിന്‌ ഞങ്ങൾ ഇരുകൂ​ട്ട​രും ഞങ്ങളുടെ സുഖക​ര​മായ പാർപ്പി​ടങ്ങൾ വിറ്റ്‌ സഞ്ചരി​ക്കുന്ന ഭവനങ്ങൾ വാങ്ങി. ഞാൻ പ്രദർശന ശാലക​ളും പിന്നീട്‌ ആലയും വിറ്റു. ഞങ്ങൾ ജീവിതം ലളിത​മാ​ക്കി. അപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ ക്രിസ്‌തീയ ശുശ്രൂഷ വ്യാപി​പ്പി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ സമയം കിട്ടി.

ചിൻലി​യിൽ, 1996 ഒക്ടോ​ബ​റിൽ, ഞങ്ങളുടെ പുതിയ സഭയുടെ ആദ്യ യോഗം നടന്നു. അന്നുമു​തൽ, പ്രസം​ഗ​വേല നാവഹോ ജനതയ്‌ക്കി​ട​യിൽ കൂടുതൽ വിപു​ല​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. നാവഹോ ഭാഷ സംസാ​രി​ക്കുന്ന തീക്ഷ്‌ണ​രായ പയനി​യർമാർ ഞങ്ങളുടെ സഭയി​ലുണ്ട്‌. പഠിക്കാൻ ബുദ്ധി​മു​ട്ടായ ഈ ഭാഷ ഞങ്ങളും മെല്ലെ പഠി​ച്ചെ​ടു​ക്കാൻ ശ്രമം തുടങ്ങി. കാരണം, ഞങ്ങൾ നാവ​ഹോ​കൾ അല്ലെങ്കി​ലും അവരുടെ ഭാഷ പറയു​മ്പോൾ അവർക്ക്‌ താത്‌പ​ര്യം തോന്നു​മ​ല്ലോ. സ്വദേശ അമരി​ന്ത്യൻ അധികാ​രി​ക​ളു​ടെ അനുമ​തി​യോ​ടെ ഞങ്ങൾ ഒരു സ്ഥലം വാങ്ങി ചിൻലി​യിൽ ഒരു രാജ്യ​ഹാൾ പണിതു. ഇക്കഴിഞ്ഞ ജൂണിൽ അതിന്റെ സമർപ്പ​ണ​വും നടന്നു.

ദുരന്തം ആഞ്ഞടി​ക്കു​ന്നു!

അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ, 1996 ഡിസം​ബ​റിൽ ഒരു ദിവസം, കാരെൻ ഞങ്ങളുടെ മക്കളെ​യും കൂട്ടി ന്യൂ മെക്‌സി​ക്കോ​യി​ലെ റൂയി​ഡോ​സോ​യി​ലേക്ക്‌ ഒരു ഹ്രസ്വ സന്ദർശ​ന​ത്തി​നു പോയി. എനിക്കു പോകാൻ പറ്റാതെ ചിൻലി​യിൽത്തന്നെ താമസി​ക്കേണ്ടി വന്നു. ഞങ്ങളുടെ 14 വയസ്സുള്ള മകൻ  ബെൻ, മഞ്ഞിൽ സ്‌കീ​യിങ്‌ നടത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ ഒരു പാറ​ക്കെ​ട്ടിൽ ഇടിച്ച്‌ മരിച്ചു എന്ന ദുരന്ത​വാർത്ത കേട്ട​പ്പോ​ഴുള്ള ഞെട്ടലും ദുഃഖ​വും ഒന്ന്‌ ഓർത്തു​നോ​ക്കൂ! ഇത്‌ ഞങ്ങൾക്കെ​ല്ലാ​വർക്കും ഒരു കഠിന പരി​ശോ​ധന ആയിരു​ന്നു. ഞങ്ങളെ താങ്ങി​നി​റു​ത്തി​യത്‌ പുനരു​ത്ഥാ​നത്തെ കുറി​ച്ചുള്ള ബൈബിൾ പ്രത്യാ​ശ​യാണ്‌. ഞങ്ങളുടെ ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ പിന്തു​ണ​യും വലിയ ആശ്വാ​സ​മാ​യി​രു​ന്നു. വളരെ​ക്കാ​ലം ഞങ്ങൾ താമസിച്ച സെഡോ​ണ​യി​ലെ രാജ്യ​ഹാ​ളിൽ വെച്ചാ​യി​രു​ന്നു ശവസം​സ്‌കാര ശുശ്രൂഷ. ഞങ്ങളുടെ അയൽക്കാർക്ക്‌ തങ്ങൾ മുമ്പെ​ങ്ങും കണ്ടിട്ടി​ല്ലാ​ത്തത്ര നാവ​ഹോ​ക്കാ​രെ അവിടെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. സംവരണ മേഖല​യിൽനി​ന്നുള്ള സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാർ 300-ലധികം കിലോ​മീ​റ്റർ ദൂരം യാത്ര ചെയ്‌ത്‌ ഞങ്ങളെ പിന്തു​ണ​യ്‌ക്കാ​നെത്തി.

ബെന്നിന്റെ ഇളയ സഹോ​ദരൻ ഫിലിപ്പ്‌ വരുത്തിയ ആത്മീയ പുരോ​ഗതി കാണു​ന്നത്‌ ഒരു അനു​ഗ്ര​ഹ​മാണ്‌. അവന്‌ നല്ല ആത്മീയ ലക്ഷ്യങ്ങൾ ഉണ്ട്‌, അതു ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഏറെ സന്തോഷം പകരുന്നു. ഇപ്പോൾ അവൻ നിരവധി ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​നങ്ങൾ നടത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു അധ്യാ​പ​ക​നോ​ടൊ​ത്തും അവൻ അധ്യയനം നടത്തി​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ എല്ലാവ​രും, യഹോവ വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തി​രി​ക്കുന്ന പുതിയ ലോക​ത്തിൽ ബെൻ തിരികെ വരു​മ്പോൾ അവനെ കാണാൻ അതിയാ​യി ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു.—ഇയ്യോബ്‌ 14:14, 15; യോഹ​ന്നാൻ 5:28, 29; വെളി​പ്പാ​ടു 21:1-5.

സ്‌നേ​ഹ​വും പിന്തു​ണ​യും നൽകുന്ന കുടും​ബ​ത്താൽ ഞങ്ങൾ അനുഗൃ​ഹീ​ത​രാണ്‌. കാരെന്റെ ആദ്യവി​വാ​ഹ​ത്തി​ലെ മകനായ ജോനാ​ഥാ​നും ഭാര്യ കെന്നയും എന്റെ ആദ്യവി​വാ​ഹ​ത്തി​ലെ ഇളയ മകൻ ക്രിസ്സും ഭാര്യ ലോറീ​യും യഹോ​വയെ സേവി​ക്കു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ പേരക്കു​ട്ടി​ക​ളായ വുഡ്‌റോ​യും ജോനാ​യും ദിവ്യാ​ധി​പത്യ ശുശ്രൂ​ഷാ​സ്‌കൂ​ളിൽ വിദ്യാർഥി പ്രസം​ഗങ്ങൾ നിർവ​ഹി​ക്കു​ന്നുണ്ട്‌. എന്റെ പിതാവ്‌ 1987-ൽ മരിച്ചു. 84 വയസ്സുള്ള അമ്മ ഇപ്പോ​ഴും യഹോ​വ​യു​ടെ സേവന​ത്തിൽ തീക്ഷ്‌ണ​ത​യോ​ടെ പ്രവർത്തി​ക്കു​ന്നു, എന്റെ ഇളയ സഹോ​ദ​ര​നായ ജോണും ഭാര്യ ചെറി​യും അങ്ങനെ​തന്നെ.

യേശു​വി​ന്റെ വാക്കുകൾ എത്ര സത്യമാ​ണെന്ന്‌ അനുഭ​വ​ത്തി​ലൂ​ടെ ഞാൻ പഠിച്ചു: “രണ്ടു യജമാ​ന​ന്മാ​രെ സേവി​പ്പാൻ ആർക്കും കഴിക​യില്ല . . . നിങ്ങൾക്കു ദൈവ​ത്തെ​യും മാമോ​നെ​യും സേവി​പ്പാൻ കഴിക​യില്ല.” ഇപ്പോൾപ്പോ​ലും കലാ​പ്രേ​മ​ത്തിന്‌ എന്റെ മേൽ ഒരു യജമാനൻ ആയിരി​ക്കാൻ കഴിയും. എന്റെ കലാവാ​സന എന്നെ ഇനിയും വഴിതി​രി​ച്ചു വിടാ​തി​രി​ക്കാൻ സമനി​ല​യും ജാഗ്ര​ത​യും ഉള്ളവനാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ന്റെ പ്രാധാ​ന്യം ഞാൻ നന്നായി മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. അപ്പൊ​സ്‌ത​ല​നായ പൗലൊസ്‌ പറഞ്ഞതു പിൻപ​റ്റു​ന്നത്‌ എത്രയോ മെച്ചമാണ്‌: “ആകയാൽ എന്റെ പ്രിയ സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രേ, നിങ്ങൾ ഉറപ്പു​ള്ള​വ​രും കുലു​ങ്ങാ​ത്ത​വ​രും നിങ്ങളു​ടെ പ്രയത്‌നം കർത്താ​വിൽ വ്യർത്ഥമല്ല എന്നു അറിഞ്ഞി​രി​ക്ക​യാൽ കർത്താ​വി​ന്റെ വേലയിൽ എപ്പോ​ഴും വർദ്ധി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​വ​രും ആകുവിൻ.”—1 കൊരി​ന്ത്യർ 15:58. (g03 7/08)

[അടിക്കു​റിപ്പ്‌]

[14, 15 പേജു​ക​ളി​ലെ ചിത്രം]

ചിൻലിയിൽ, 1966-ലെ എന്റെ വിമാനം

[15-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

“ശങ്കിച്ചു നിൽക്കാൻ നേരമില്ല” എന്നു പേരുള്ള ഒരു വെങ്കല ശിൽപ്പം

[17-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഞങ്ങൾ ബൈബിൾ പഠനത്തി​നാ​യി കൂടിവന്ന ഈ സ്ഥലത്ത്‌ പിന്നീട്‌ രാജ്യ​ഹാൾ പണിതു

[17-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഭാര്യ കാരെ​നോ​ടൊ​പ്പം

[17-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

തടിയും മണ്ണും​കൊണ്ട്‌ നിർമിച്ച ഒരു നാവഹോ പാർപ്പി​ട​ത്തിൽ സാക്ഷീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു