“ഭക്ഷണം” പക്ഷേ ഭക്ഷ്യയോഗ്യമല്ല!
“ഭക്ഷണം” പക്ഷേ ഭക്ഷ്യയോഗ്യമല്ല!
ജപ്പാനിലെ ഉണരുക! ലേഖകൻ
കണ്ടിട്ട് രുചിയൂറുന്ന വിഭവം. നിങ്ങൾക്ക് അതിൽനിന്നു കണ്ണെടുക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. വിശപ്പ് തോന്നുന്നു, വായിൽ വെള്ളം നിറയാൻ തുടങ്ങുന്നു. എന്നാൽ വിചിത്രമെന്നു പറയട്ടെ, ഈ “ഭക്ഷണത്തിന്” രുചിയില്ല, മണമില്ല, പോഷകഗുണങ്ങൾ ഒന്നുമില്ല. ഇതു ചീത്തയാകില്ല, ഫ്രിഡ്ജിൽ സൂക്ഷിക്കുകയേ വേണ്ട. എന്താണ് ഇത്? ജപ്പാനിൽ എവിടെയും ഈ ചോദ്യത്തിന് ഒരു ഉത്തരമേ കിട്ടൂ. ഇതാണ് ഭക്ഷണത്തിന്റെ പ്ലാസ്റ്റിക് മോഡൽ. ഒരു റെസ്റ്ററന്റിലെ മെനുവിൽ കാണുന്ന ഒരു ഭക്ഷണത്തിന്റെ, വിനിൽ പ്ലാസ്റ്റിക്കിൽ നിർമിച്ച മാതൃകയാണിത്. യഥാർഥ ഭക്ഷ്യവസ്തുവിന്റെ അതേ വലുപ്പവും ആകൃതിയും നിറവുമാണ് ഇതിന്.
സൂഷി പോലുള്ള പരമ്പരാഗത ജാപ്പനീസ് വിഭവങ്ങൾ മുതൽ പാശ്ചാത്യർക്കു പ്രിയങ്കരമായ പിറ്റ്സ്സ, സ്പെഗറ്റി എന്നിവവരെയുള്ള പല വിഭവങ്ങളുടെയും മാതൃകകൾ ലഭ്യമാണ്. പാനീയങ്ങൾ, അപ്പെറ്റൈസറുകൾ, ഡിസേർട്ടുകൾ എന്നിവയുടെയും പകർപ്പുകളുണ്ട്. അവയുടെ വൈവിധ്യം കണ്ടാൽ നാം അതിശയിച്ചുപോകും. ഒരു ഉത്പാദകൻ 10,000-ത്തിലധികം ഭക്ഷണപദാർഥങ്ങളുടെ പകർപ്പുകൾ ഉണ്ടാക്കുന്നു!
ഭക്ഷണത്തിന്റെ പ്ലാസ്റ്റിക് മോഡൽ കണ്ടാൽ അസ്സൽ ആണെന്നേ തോന്നൂ. ശരിക്കുള്ള ഭക്ഷണത്തിന്റെ ചെറിയ വിശദാംശങ്ങൾ വരെ കണക്കിലെടുത്താണ് ഇതുണ്ടാക്കുന്നത്. ഉദാഹരണത്തിന്, ബേക്കു ചെയ്ത കോഴിയുടെ തൊലിപ്പുറത്തെ ചെറിയ തടിപ്പുകൾ, മുറിച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു തണ്ണിമത്തനിൽ അവിടെയുമിവിടെയും
ചിതറിക്കിടക്കുന്ന കുരു, സാലഡിൽ ചേർക്കുന്ന ലെറ്റ്യൂസ് ഇലയുടെ നേർത്ത വളവ് എന്നിങ്ങനെ എല്ലാം അതിവിദഗ്ധമായി പ്ലാസ്റ്റിക് പകർപ്പിലും ആവിഷ്കരിക്കും. അതിരിക്കട്ടെ, ജപ്പാനിലെ റെസ്റ്ററന്റുകളിൽ പ്ലാസ്റ്റിക് ഭക്ഷണം ഇത്ര പ്രസിദ്ധിയാർജിച്ചത് എങ്ങനെയാണ്?19-ാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ഒടുവിൽ, ജപ്പാൻ ജനതയ്ക്ക് വിദേശഭക്ഷണം പരിചയപ്പെടുത്തുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തിൽ ചില റെസ്റ്ററന്റുകൾ തങ്ങളുണ്ടാക്കുന്ന വിഭവങ്ങളുടെ സാമ്പിളുകൾ പ്രദർശിപ്പിച്ചിരുന്നു. അതുവഴി കടന്നുപോകുന്നവർക്ക് അകത്തേക്കു വരാതെതന്നെ വിഭവം എങ്ങനെയുണ്ടെന്ന് കണ്ടു മനസ്സിലാക്കാം. എന്നാൽ വിളമ്പിവെക്കുന്ന ഈ സാമ്പിൾവിഭവങ്ങൾ കണ്ട് ആകർഷിതരായവരിൽ മനുഷ്യർ മാത്രമല്ല, മൃഗങ്ങളും ഈച്ചകളുമൊക്കെയുണ്ടായിരുന്നു. ചൂടും ഈർപ്പവും കൊണ്ട് ഭക്ഷണം കേടാകുമായിരുന്നു. മാത്രമല്ല, ദിവസേന സാമ്പിളുകൾ ഉണ്ടാക്കുക എന്നത് ചെലവുള്ള പണിയുമാണല്ലോ.
കാലാന്തരത്തിൽ, മെഴുകിനു നിറംകൊടുത്ത് വിഭവങ്ങളുടെ പകർപ്പുകൾ ഉണ്ടാക്കിവെക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്നാൽ മെഴുകിന് ഒരു കുഴപ്പമുണ്ട്, ചൂടുള്ള കാലാവസ്ഥയിൽ അത് ഉരുകാൻ തുടങ്ങും. പിന്നീട്, മെഴുകിന്റെ സ്ഥാനത്ത് വിനിൽ പ്ലാസ്റ്റിക് സ്ഥാനം പിടിച്ചു. അങ്ങനെ, ഒടുവിൽ ഈടുനിൽക്കുന്ന, ചൂടിനെ അതിജീവിക്കാൻ കഴിവുള്ള ഒരു വസ്തു ഇതിന് ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. വിൽപ്പനക്കാരുടെ മനസ്സിലുള്ള ഉപഭോക്താക്കൾ അതായത് മനുഷ്യർ മാത്രമേ ഇതിൽ ആകൃഷ്ടരാകുകയുള്ളു എന്നൊരു മേന്മകൂടി ഇതിനുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ പ്ലാസ്റ്റിക് പകർപ്പുകൾ ഉണ്ടാക്കുന്നത് എങ്ങനെയാണ്?
ആദ്യമായി, വിഭവത്തിന്റെ ഒരു അച്ച് ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കും. ഒരു മാംസക്കഷണത്തിന്റെ പകർപ്പാണ് ഉണ്ടാക്കേണ്ടതെങ്കിൽ അത് ചതുരത്തിലുള്ള ഒരു പാത്രത്തിൽ വെക്കും, എന്നിട്ട് അതിനു മുകളിലേക്ക് സിലിക്കൺ ഒഴിക്കും, മാംസക്കഷണം നന്നായി മൂടുന്നതുവരെ. സിലിക്കൺ ഉറയ്ക്കുമ്പോൾ അതു തിരിച്ചുപിടിച്ചിട്ട് മാംസം അതിനകത്തുനിന്നു പുറത്തെടുക്കും, അപ്പോൾ മാംസത്തിന്റെ ആകൃതിയിൽ ഒരു അച്ച് രൂപംകൊണ്ടിരിക്കും. തുടർന്ന്, നിറംകലർത്തിയ വിനിൽ അച്ചിലേക്ക് ഒഴിച്ച് 82 ഡിഗ്രി സെൽഷ്യസിൽ ബേക്കു ചെയ്യും. തണുത്തു കഴിയുമ്പോൾ മാംസത്തിന്റെ പ്ലാസ്റ്റിക് പതിപ്പ് പുറത്തെടുക്കും. വേണമെങ്കിൽ അതു പെയിന്റു ചെയ്യാവുന്നതാണ്.
ഇനി ഒരു സാൻഡ്വിച്ച് ഉണ്ടാക്കുന്നത് എങ്ങനെയെന്നു നോക്കാം. ബ്രഡ്, മാംസം, ചീസ്, സാലഡ് ഇല എന്നിവ ഓരോന്നും മേൽപ്പറഞ്ഞ രീതിയിൽ വെവ്വേറെ ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കണം. എന്നിട്ട് ശരിക്കുള്ള സാൻഡ്വിച്ച് ഉണ്ടാക്കുന്നതുപോലെ മാംസം, ചീസ്, ഇല എന്നിവ ബ്രഡ് സ്ലൈസുകൾക്കിടയിൽ അടുക്കിവെക്കും. എന്നാൽ പ്ലാസ്റ്റിക് സാൻഡ്വിച്ചിന്റെ കാര്യത്തിൽ അത് ഒട്ടിയിരിക്കാൻ പശ ഉപയോഗിക്കുന്നു.
ഒരുവിധത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ പ്ലാസ്റ്റിക് ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കുന്നത് ഒരുതരം കലയാണ്. “തികച്ചും തനിമതോന്നുംവിധം ഭക്ഷണത്തിന്റെ പ്ലാസ്റ്റിക് പകർപ്പുകൾ ഉണ്ടാക്കുന്നതിന് ശരിക്കുള്ള ഭക്ഷണത്തെ നന്നായി നിരീക്ഷിക്കേണ്ടതു പ്രധാനമാണ്,” ഏതാണ്ട് 23 വർഷമായി ഈ രംഗത്തു പ്രവർത്തിക്കുന്ന കാറ്റ്സുജി കാനെയാമാ പറയുന്നു. “തിന്നാൻകൊള്ളാവുന്ന ഒന്നായിട്ടാണ് ആളുകൾ ഭക്ഷണത്തെ കാണുന്നത്. ഞങ്ങൾ കാണുന്നതോ നിർമിക്കാൻ പറ്റിയ ഒന്നായിട്ടും.”
ജപ്പാൻകാരുടെ ചോറ് പാകപ്പെടുത്തിയ ഉടനെ അടുത്തു നിരീക്ഷിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ഓരോ ചോറും മറ്റൊന്നിൽനിന്നു വേർപെട്ട് കുത്തനെ നിൽക്കുന്നതു കാണാം. പാത്രത്തിലുള്ള ചോറു മുഴുവനും “മെല്ലെ പൊന്തി, നടുക്ക് ഒരു കുന്നുപോലെ നിൽക്കും,” കാനെയാമാ പറയുന്നു. ഇതുപോലെതന്നെ പകർത്തണമെങ്കിൽ ഓരോ ചോറും വെവ്വേറെ ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കണം. വെറുതെ ചോറുമണികൾ കൂട്ടിവെക്കുന്നതുകൊണ്ടായില്ല, കാരണം അവ തിരശ്ചീനമായിട്ടേ കിടക്കൂ. അതുകൊണ്ട്, നടുക്ക് കുന്നുപോലെ പൊങ്ങിനിൽക്കുന്ന ശരിക്കുള്ള ചോറാണെന്നു തോന്നത്തക്കവിധത്തിൽ ചോറുമണികൾ പശ ഉപയോഗിച്ച് അവയുടെ സ്ഥാനത്ത് ശ്രദ്ധാപൂർവം പിടിപ്പിച്ചുവെക്കണം. തനിമയാർന്ന വിധത്തിൽ പതിപ്പുകൾ ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കുന്നത് ശ്രദ്ധാപൂർവം നിരീക്ഷിക്കുന്ന കണ്ണുകളെ ഏറെ ആകർഷിക്കും.
വർഷങ്ങളുടെ അനുഭവപരിചയംകൊണ്ടേ പ്ലാസ്റ്റിക് ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കുന്നതിൽ വൈദഗ്ധ്യം സമ്പാദിക്കാനാകൂ. തൊഴിൽപരിശീലനം നേടുന്നയാൾ ആദ്യചില വർഷങ്ങൾ അടിസ്ഥാന വൈദഗ്ധ്യങ്ങൾ പഠിക്കാനാണു ചെലവിടുന്നത്. കൂണുകളുടെ മാതൃകപോലെ വളരെ ലളിതമായവയിലാണ് ഇവർ തുടക്കമിടുന്നത്. വെള്ളത്തിൽനിന്നു പിടിച്ച ഉടനെയുള്ള ഒരു മീനിന്റെ സങ്കീർണമായ ഘടനയും നിറങ്ങളുമൊക്കെ അസ്സലായി പകർത്തണമെങ്കിൽ ഏകദേശം പത്തുവർഷത്തെ പഠനം വേണം. ഈ മേഖലയിൽ വൈദഗ്ധ്യം നേടുന്നതിന് 15 വർഷംവരെ എടുത്തേക്കാം.
എന്നെങ്കിലും നിങ്ങൾക്ക് ജപ്പാനിലെ റെസ്റ്ററന്റുകൾക്കു മുമ്പിലൂടെ നടന്നുപോകാനും അവിടെ പ്രദർശനത്തിനു വെച്ചിരിക്കുന്ന, വായിൽ വെള്ളമൂറുന്ന വിഭവങ്ങൾ കാണാനും അവസരമുണ്ടായാൽ അവയുടെ പിന്നിലെ കഠിനാധ്വാനത്തെക്കുറിച്ച് ഓർക്കുക. ഏതിനാണു കൂടുതൽ വൈദഗ്ധ്യം വേണ്ടത് എന്ന് അപ്പോൾ നിങ്ങൾ ചിന്തിച്ചേക്കാം—ശരിക്കുള്ള ആഹാരം പാകം ചെയ്യുന്നതിനോ അതോ അതിന്റെ പ്ലാസ്റ്റിക് പകർപ്പ് ഉണ്ടാക്കുന്നതിനോ!
[27-ാം പേജിലെ ചതുരം]
ക്യാമറയ്ക്കു മുമ്പിലും
അടുത്ത തവണ ഒരു സിനിമയിലോ ടെലിവിഷൻ പരിപാടിയിലോ പരസ്യത്തിലോ ഭക്ഷണം വിളമ്പിവെച്ചിരിക്കുന്നതു കാണുമ്പോൾ ഒന്ന് അടുത്തു നിരീക്ഷിക്കുക. അതു ശരിക്കുള്ളത് ആയിരിക്കണമെന്നില്ല. ഒരു രംഗം ഫിലിമിൽ പകർത്താൻ ദീർഘനേരം ആവശ്യമായിവരുന്നതിനാൽ വിഭവങ്ങളുടെ പകർപ്പുകളാണ് ഏറ്റവും അനുയോജ്യമെന്ന് ലോസാഞ്ചലസിലെ ഫുഡ് സ്റ്റൈലിസ്റ്റായ ക്രിസ് ഓലിവർ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. “ശരിക്കുള്ള ഭക്ഷണം വാങ്ങുന്നതിലും ചെലവു കൂടുതലാണ് ഇതിന്. പക്ഷേ ഇതാണ് ഏറെ പ്രായോഗികം,” അദ്ദേഹം പറയുന്നു. ചൂടു പ്രവഹിക്കുന്ന ക്യാമറാ ലൈറ്റുകൾക്കു മുമ്പിൽ ശരിക്കുള്ള ഭക്ഷണത്തിനു പകരം പ്ലാസ്റ്റിക് പകർപ്പുകൾ തികച്ചും യോജിച്ചതുതന്നെ.
[26-ാം പേജിലെ ചിത്രം]
ഏതാണു ശരിക്കുള്ളതെന്നു പറയാമോ? (ഉത്തരം 27-ാം പേജിൽ)
ഉത്തരം: സ്ത്രീയുടെ വലതുകൈയിലെ ട്രേയിലുള്ളതാണ് ശരിക്കുള്ള ഭക്ഷണം.
[26-ാം പേജിലെ ചിത്രങ്ങൾക്ക് കടപ്പാട്]
താഴെയുള്ള ചിത്രങ്ങൾ: Hachiman Town, Gujyo City, Gifu Prefecture, Japan