വിശ്വാ​സ​ത്താൽ നിലനിൽക്കു​ന്നു—എഎൽഎസ്‌ രോഗ​വു​മാ​യി ജീവി​ക്കു​ന്നു

ജേസൺ സ്റ്റുവർട്ട്‌ പറഞ്ഞ പ്രകാരം

“മിസ്റ്റർ സ്റ്റുവർട്ട്‌, താങ്കളെ അമ്യോ​ട്രോ​ഫിക്‌ ലാറ്ററൽ സ്‌ക്ലീ​റോ​സിസ്‌ അഥവാ എഎൽഎസ്‌ ബാധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നെന്നു പറയു​ന്ന​തിൽ ഖേദമുണ്ട്‌, ലൂ ഗെറി​ഗ്‌സ്‌ രോഗം എന്നും ഇത്‌ അറിയ​പ്പെ​ടു​ന്നു.” a തുടർന്ന്‌ രോഗ​ത്തി​ന്റെ ഇരുണ്ട വശങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഡോക്ടർ വിവരി​ച്ചു​തന്നു: വൈകാ​തെ ചലിക്കാ​നും സംസാ​രി​ക്കാ​നു​മുള്ള എന്റെ പ്രാപ്‌തി നഷ്ടപ്പെ​ടു​ക​യും ആത്യന്തി​ക​മാ​യി ഈ രോഗം എന്റെ ജീവൻ കവർന്നെ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെയ്യും. “എത്ര കാലം കൂടെ ഞാൻ ജീവി​ച്ചി​രി​ക്കും?” ഞാൻ ചോദി​ച്ചു. “സാധ്യ​ത​യ​നു​സ​രിച്ച്‌ മൂന്നു മുതൽ അഞ്ചു വരെ വർഷങ്ങൾ” അദ്ദേഹം മറുപടി പറഞ്ഞു. എനിക്കു വെറും 20 വയസ്സേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ദുഃഖ​ക​ര​മായ ഈ വാർത്ത കേട്ട​പ്പോ​ഴും എത്രയോ വിധങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ അനുഗൃ​ഹീ​ത​നാ​ണെന്ന ചിന്തയാണ്‌ എനിക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നത്‌. ഞാൻ വിശദീ​ക​രി​ക്കട്ടെ.

അമേരി​ക്ക​യി​ലെ കാലി​ഫോർണി​യ​യി​ലുള്ള റെഡ്‌വുഡ്‌ സിറ്റി​യിൽ 1978 മാർച്ച്‌ 2-നായി​രു​ന്നു എന്റെ ജനനം. ഡാഡി​യു​ടെ പേര്‌ ജിം സ്റ്റുവർട്ട്‌, മമ്മിയു​ടേത്‌ കാത്തി. നാലു മക്കളിൽ മൂന്നാ​മ​ത്ത​വ​നാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. മാത്യു, ജെന്നിഫർ, ജൊനാ​ഥൻ—ഇവരാണ്‌ എന്റെ കൂടെ​പ്പി​റ​പ്പു​കൾ. എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്ക്‌ ദൈവ​ത്തോട്‌ ആഴമായ സ്‌നേ​ഹ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ നാല്‌ മക്കളി​ലും അവർ ആത്മീയ കാര്യ​ങ്ങ​ളോ​ടുള്ള ആഴമായ വിലമ​തിപ്പ്‌ ഉൾനട്ടു.

ഓർമ​വെച്ച നാൾ മുതൽ, വീടു​തോ​റു​മുള്ള ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പങ്കുപ​റ്റു​ന്ന​തും ബൈബിൾ പഠിക്കു​ന്ന​തും ക്രിസ്‌തീയ സഭാ​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ സംബന്ധി​ക്കു​ന്ന​തും ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബ​ച​ര്യ​യു​ടെ അവിഭാ​ജ്യ​ഘ​ട​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. യഹോ​വ​യിൽ ശക്തമായ വിശ്വാ​സം വളർത്തി​യെ​ടു​ക്കാൻ ഈ ആത്മീയ പരിശീ​ലനം എന്നെ സഹായി​ച്ചു. എന്നാൽ എന്റെ വിശ്വാ​സം പരി​ശോ​ധ​ന​യ്‌ക്കു വിധേ​യ​മാ​കു​മെന്നു ഞാൻ അപ്പോൾ വിചാ​രി​ച്ച​തേ​യില്ല.

ബാല്യ​കാല സ്വപ്‌നം പൂവണി​യു​ന്നു

1985-ൽ ന്യൂ​യോർക്കി​ലുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ലോക ആസ്ഥാന​മായ ബ്രുക്ലിൻ ബെഥേൽ സന്ദർശി​ക്കാൻ ഡാഡി കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങളെ എല്ലാവ​രെ​യും കൊണ്ടു​പോ​യി. എനിക്കു വെറും ഏഴു വയസ്സേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും, ബെഥേ​ലിന്‌ എന്തോ പ്രത്യേ​ക​ത​യു​ണ്ടെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി. എല്ലാവ​രും അവരുടെ ജോലി ആസ്വദി​ക്കു​ന്ന​താ​യി കാണ​പ്പെട്ടു. ഞാൻ ചിന്തിച്ചു, ‘വലുതാ​കു​മ്പോൾ ഞാൻ ബെഥേ​ലിൽ പോകും, യഹോ​വ​യ്‌ക്കു​വേണ്ടി ബൈബി​ളു​കൾ ഉണ്ടാക്കാൻ സഹായി​ക്കും.’

1992 ഒക്ടോബർ 18-ന്‌ യഹോ​വ​യ്‌ക്കുള്ള സമർപ്പ​ണ​ത്തി​ന്റെ പ്രതീ​ക​മാ​യി ഞാൻ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. ഏതാനും വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ്‌, എനിക്കു 17 വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾ, വീണ്ടും ബെഥേൽ സന്ദർശി​ക്കാൻ ഡാഡി എന്നെ കൊണ്ടു​പോ​യി. കുറച്ചു​കൂ​ടെ പ്രായ​മാ​യ​തി​നാൽ അവിടെ നിർവ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടുന്ന വേലയു​ടെ പ്രാധാ​ന്യ​ത്തെ കൂടു​ത​ലാ​യി വിലമ​തി​ക്കാൻ എനിക്കു സാധിച്ചു. ബെഥേ​ലിൽ പോകു​ക​യെന്ന ലക്ഷ്യം എത്തിപ്പി​ടി​ക്കാൻ പൂർവാ​ധി​കം നിശ്ചയ​ദാർഢ്യ​ത്തോ​ടെ​യാ​ണു ഞാൻ വീട്ടി​ലേക്കു മടങ്ങി​യത്‌.

1996 സെപ്‌റ്റം​ബ​റിൽ, ഞാൻ ഒരു സാധാരണ പയനിയർ അഥവാ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നാ​യി സേവി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. ബെഥേൽ സേവന​മെന്ന ലക്ഷ്യത്തിൽ മനസ്സു കേന്ദ്രീ​ക​രി​ക്കാൻ ഞാൻ ആത്മീയ കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ പൂർണ​മാ​യും മുഴുകി. ദിവ​സേ​ന​യുള്ള ബൈബിൾ വായന​യും വ്യക്തി​പ​ര​മായ പഠനവും ഞാൻ വർധി​പ്പി​ച്ചു. രാത്രി​യിൽ റെക്കോർഡു ചെയ്‌ത ബൈബിൾ പ്രസം​ഗങ്ങൾ ഞാൻ കേട്ടു. വരാനി​രി​ക്കുന്ന പറുദീ​സ​യി​ലും പുനരു​ത്ഥാ​ന​ത്തി​ലു​മുള്ള അചഞ്ചല​മായ വിശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ മരണത്തെ നേരിട്ട ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ക​ളു​ടെ അനുഭ​വങ്ങൾ ഇത്തരത്തി​ലുള്ള ചില പ്രസം​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ പരാമർശി​ക്ക​പ്പെട്ടു.  (ലൂക്കൊസ്‌ 23:43; വെളി​പ്പാ​ടു 21:3-5) വൈകാ​തെ എല്ലാ പ്രസം​ഗ​ങ്ങ​ളും എനിക്കു മനഃപാ​ഠ​മാ​യി. അത്തരം കെട്ടു​പണി ചെയ്യുന്ന വിവരങ്ങൾ സമീപ ഭാവി​യിൽ എത്ര മൂല്യ​വ​ത്താ​യി​ത്തീ​രു​മെന്നു ഞാൻ അപ്പോൾ അറിഞ്ഞി​രു​ന്ന​തേ​യില്ല.

1998 ജൂലൈ 11-ന്‌ ബ്രുക്ലി​നിൽനിന്ന്‌ ഒരു കത്തു ലഭിച്ചു. പ്രതീ​ക്ഷി​ച്ച​തു​പോ​ലെ എന്നെ ബെഥേ​ലി​ലേക്കു ക്ഷണിച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു മാസത്തി​നു​ശേഷം ഞാൻ ബെഥേൽ ഭവനത്തിൽ എത്തി​ച്ചേർന്നു. പുസ്‌ത​കങ്ങൾ ബയൻഡു ചെയ്യുന്ന വിഭാ​ഗ​ത്തി​ലാണ്‌ എന്നെ നിയമി​ച്ചത്‌. ഇവിടെ ഉത്‌പാ​ദി​പ്പി​ക്കുന്ന പുസ്‌ത​കങ്ങൾ വ്യത്യസ്‌ത സഭകളി​ലേക്കു കയറ്റി അയയ്‌ക്കു​ന്നു. എന്റെ ബാല്യ​കാല സ്വപ്‌നം സഫലമാ​യി. ‘യഹോ​വ​യ്‌ക്കു​വേണ്ടി ബൈബി​ളു​കൾ നിർമി​ച്ചു’കൊണ്ട്‌ ഞാൻ ഇതാ ബെഥേ​ലി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

രോഗ​ത്തി​ന്റെ പിടി​യി​ല​മ​രു​ന്നു

ബെഥേ​ലിൽ പോകു​ന്ന​തിന്‌ ഒരു മാസം മുമ്പാ​ണെന്നു തോന്നു​ന്നു, എന്റെ വലതു കൈയി​ലെ ചൂണ്ടു​വി​രൽ പൂർണ​മാ​യും നിവർത്താൻ സാധി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെന്നു ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഏതാണ്ട്‌ ആ സമയത്തു​തന്നെ, ഞാൻ ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന നീന്തൽക്കു​ളം വൃത്തി​യാ​ക്കുന്ന ജോലി എന്നെ എളുപ്പം തളർത്തു​ന്ന​താ​യി എനിക്ക്‌ അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു. ഞാൻ വേണ്ടത്ര ശ്രമം ചെലു​ത്തു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ വിചാരം. ഇതി​നെ​ക്കാൾ കായി​കാ​ധ്വാ​നം ആവശ്യ​മാ​യി​രുന്ന ജോലി​കൾ യാതൊ​രു പ്രശ്‌ന​വു​മി​ല്ലാ​തെ ഇതിനു​മുമ്പ്‌ ഞാൻ ചെയ്‌തി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ബെഥേ​ലിൽ എത്തി​ച്ചേർന്ന്‌, ഏതാനും ആഴ്‌ച​കൾക്ക​കം​തന്നെ ലക്ഷണങ്ങൾ വഷളായി. ഗോവ​ണി​പ്പ​ടി​കൾ കയറി​യി​റങ്ങി ചുറു​ചു​റു​ക്കോ​ടെ ജോലി ചെയ്‌തി​രുന്ന മറ്റു യുവാ​ക്ക​ളോ​ടൊ​പ്പം എത്താൻ എനിക്കു കഴിയാ​തെ​യാ​യി. ബയൻഡിങ്‌ വിഭാ​ഗ​ത്തി​ലെ എന്റെ ജോലി​യിൽ കെട്ടു​ക​ണ​ക്കി​നു പുസ്‌ത​ക​ത്താ​ളു​കൾ എടുത്തു​യർത്തു​ന്നത്‌ ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഞാൻ എളുപ്പം ക്ഷീണി​ച്ചെന്നു മാത്രമല്ല എന്റെ വലതു കൈ വളയു​ക​യും ചെയ്‌തു. കൂടാതെ എന്റെ തള്ളവി​ര​ലി​ലെ പേശി ശോഷി​ക്കാൻ തുടങ്ങു​ക​യും അധികം താമസി​യാ​തെ തള്ളവി​ര​ലി​ന്റെ ചലന​ശേഷി പൂർണ​മാ​യി നഷ്ടപ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ഒക്ടോബർ പകുതി​യോ​ടെ അതായത്‌ ഞാൻ ബെഥേ​ലിൽ എത്തി​ച്ചേർന്ന്‌ വെറും രണ്ടു മാസത്തി​നു ശേഷം, എന്റെ രോഗം എഎൽഎസ്‌ ആണെന്നു ഡോക്ടർ വിധി​യെ​ഴു​തി. ഡോക്ട​റു​ടെ മുറി വിട്ടു​പോ​രു​മ്പോൾ, ഞാൻ മനഃപാ​ഠ​മാ​ക്കി​യി​രുന്ന ബൈബിൾ പ്രസം​ഗങ്ങൾ പെട്ടെന്ന്‌ എന്റെ ഓർമ​യി​ലേക്കു വന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ ആത്മാവ്‌ എന്നോ​ടൊ​പ്പം ഉണ്ടായി​രു​ന്നി​രി​ക്കണം, കാരണം മരിക്കു​മെ​ന്നുള്ള ചിന്ത എന്നെ ഭയപ്പെ​ടു​ത്തി​യില്ല. ഞാൻ ഒന്നും സംഭവി​ക്കാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ പുറത്തു​ചെന്ന്‌, മടക്കയാ​ത്ര​യ്‌ക്കായ്‌ കാത്തി​രു​ന്നു. എന്റെ കുടും​ബാം​ഗങ്ങൾ ഈ വാർത്ത അറിയു​മ്പോൾ അവരെ ശക്തി​പ്പെ​ടു​ത്ത​ണ​മേ​യെന്നു ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ടു പ്രാർഥി​ച്ചു.

തുടക്ക​ത്തിൽ പരാമർശി​ച്ച​തു​പോ​ലെ, ഞാൻ അനുഗൃ​ഹീ​ത​നാ​ണന്നു ചിന്തി​ക്കാൻ മാത്രമേ എനിക്കു സാധി​ച്ചു​ള്ളൂ. ബെഥേ​ലിൽ പോകുക എന്ന എന്റെ ബാല്യ​കാല സ്വപ്‌നം യാഥാർഥ്യ​മാ​യി​ത്തീർന്നി​രു​ന്നു. അന്നു വൈകു​ന്നേരം ബ്രുക്ലിൻ പാലത്തി​ലൂ​ടെ നടക്കവേ, എന്റെ ലക്ഷ്യത്തിൽ എത്തി​ച്ചേ​രാൻ എന്നെ അനുവ​ദി​ച്ച​തി​നു ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ടു നന്ദി പറഞ്ഞു. മാത്രമല്ല ഈ കഠിന പരി​ശോ​ധ​നയെ നേരി​ടാൻ സഹായി​ക്ക​ണ​മേ​യെ​ന്നും ഞാൻ മുട്ടി​പ്പാ​യി അപേക്ഷി​ച്ചു.

സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ എന്നെ സന്ദർശി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ പിന്തു​ണ​യും പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​വും നൽകി. സന്തോ​ഷ​വും ശുഭാ​പ്‌തി​വി​ശ്വാ​സ​വും പ്രകടി​പ്പി​ക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും രോഗം നിർണ​യി​ക്ക​പ്പെട്ട്‌ ഏതാണ്ട്‌ ഒരാഴ്‌ച കഴിഞ്ഞ്‌ അമ്മയു​മാ​യി ഫോണിൽ സംസാ​രി​ക്കവേ, ഞാൻ ഇത്രയും ധൈര്യം പ്രകടി​പ്പി​ക്കു​ന്നതു നല്ലതാ​ണെ​ന്നും എന്നാൽ കരയു​ന്ന​തിൽ തെറ്റി​ല്ലെ​ന്നും അമ്മ പറഞ്ഞു. അമ്മ അതു പറഞ്ഞു​തീ​രു​ന്ന​തി​നു മുമ്പു​തന്നെ ഞാൻ വിതു​മ്പാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ സ്വപ്‌നം കണ്ടിരു​ന്ന​തെ​ല്ലാം എനിക്കു നഷ്ടപ്പെ​ടാൻ പോകു​ക​യാ​ണെന്നു ഞാൻ വേഗം തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു.

മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്ക്‌ എന്നെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടു​പോ​കാൻ തിടു​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു, ഒക്ടോബർ അവസാ​ന​ത്തോ​ട​ടുത്ത്‌ ഒരു ദിവസം രാവിലെ ആരോ വാതി​ലിൽ മുട്ടുന്ന ശബ്ദം കേട്ട്‌ തുറന്നു നോക്കി​യ​പ്പോൾ മുന്നി​ലതാ ഡാഡി​യും മമ്മിയും! തുടർന്നുള്ള ഏതാനും ദിവസ​ങ്ങ​ളിൽ, ഞാൻ അവരെ ബെഥേൽ ചുറ്റി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ക​യും എന്റെ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾക്കും അതു​പോ​ലെ വളരെ​ക്കാ​ല​മാ​യി ബെഥേൽ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ ഭാഗമാ​യി​രി​ക്കുന്ന പ്രായം​ചെന്ന അംഗങ്ങൾക്കും പരിച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. എന്റെ ബെഥേൽ അനുഭ​വങ്ങൾ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളു​മാ​യി പങ്കുവെച്ച ആ അസുലഭ ദിവസങ്ങൾ ജീവി​ത​ത്തി​ലെ സന്തോ​ഷ​ക​ര​മായ ഓർമ​ക​ളിൽ ചിലതാണ്‌.

അനു​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു

അപ്പോൾ മുതൽ യഹോവ എന്നെ അനേക വിധങ്ങ​ളിൽ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. 1999 സെപ്‌റ്റം​ബ​റിൽ ഞാൻ ആദ്യത്തെ പരസ്യ പ്രസംഗം നടത്തി. വ്യത്യസ്‌ത സഭകളിൽ മറ്റനേകം പ്രസം​ഗങ്ങൾ നടത്താ​നും എനിക്കു സാധിച്ചു. എന്നാൽ വൈകാ​തെ എന്റെ സംസാരം അവ്യക്ത​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും പരസ്യ​പ്ര​സം​ഗങ്ങൾ നടത്തു​ന്നത്‌ നിറു​ത്തേ​ണ്ടി​വ​രു​ക​യും ചെയ്‌തു.

എന്റെ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ​യും അതു​പോ​ലെ​തന്നെ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാർ അടങ്ങുന്ന ആത്മീയ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ​യും അചഞ്ചല​മായ സ്‌നേ​ഹ​വും പിന്തു​ണ​യു​മാണ്‌ മറ്റൊരു അനു​ഗ്രഹം. കാലു​ക​ളു​ടെ ബലം ക്ഷയിച്ച​തോ​ടെ, ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഏർപ്പെ​ടുന്ന സമയത്ത്‌ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ എന്റെ കൈപി​ടി​ച്ചു നടക്കാൻ സഹായി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.  എന്നെ ശുശ്രൂ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തിൽ സഹായി​ക്കാൻ ചിലർ ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ വരുക​പോ​ലും ചെയ്‌തു.

അമാൻഡ​യെ ഭാര്യ​യാ​യി ലഭിച്ച​താണ്‌ ഏറ്റവും വലിയ അനു​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലൊന്ന്‌. ഞാൻ ബെഥേ​ലിൽനി​ന്നു തിരി​കെ​യെ​ത്തി​യ​തി​നെ തുടർന്ന്‌ ഞങ്ങൾ സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളാ​യി. അവളുടെ ആത്മീയ പക്വത​യാണ്‌ എന്നിൽ മതിപ്പു​ള​വാ​ക്കി​യത്‌. എന്റെ രോഗ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും ഡോക്ടർ നൽകിയ വിശദീ​ക​ര​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​മെ​ല്ലാം ഞാൻ അവളോ​ടു പറഞ്ഞു. കോർട്ടി​ങ്ങി​ലേർപ്പെ​ടു​ന്ന​തി​നു​മുമ്പ്‌ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഞങ്ങൾ വളരെ​യ​ധി​കം സമയം ഒരുമി​ച്ചു ചെലവ​ഴി​ച്ചു. 2000 ആഗസ്റ്റ്‌ 5-നു ഞങ്ങൾ വിവാ​ഹി​ത​രാ​യി.

അമാൻഡ വിശദീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു: “ജേസണ്‌ ദൈവ​ത്തോ​ടുള്ള സ്‌നേ​ഹ​വും ആത്മീയ​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളോ​ടുള്ള തീക്ഷ്‌ണ​ത​യു​മാണ്‌ എന്നെ അദ്ദേഹ​ത്തി​ലേക്ക്‌ ആകർഷി​ച്ചത്‌. കുട്ടി​കൾക്കും മുതിർന്ന​വർക്കും ഒരു​പോ​ലെ ജേസണു​മാ​യി എളുപ്പം അടുക്കാൻ കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ ഒരു നാണം​കു​ണു​ങ്ങി​യും അധിക​മൊ​ന്നും സംസാ​രി​ക്കാത്ത പ്രകൃ​ത​ക്കാ​രി​യു​മാണ്‌, എന്നാൽ ജേസൺ ചുറു​ചു​റു​ക്കു​ള്ള​വ​നും തുറന്നി​ട​പെ​ടു​ന്ന​വ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾക്കു രണ്ടു പേർക്കും നർമ​ബോ​ധ​മു​ള്ള​തി​നാൽ ഞങ്ങൾ ഒത്തിരി ചിരി​ക്കാ​റുണ്ട്‌. അദ്ദേഹ​ത്തോട്‌ ഒപ്പമാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ എനിക്കു യാതൊ​രു പിരി​മു​റു​ക്ക​വും അനുഭ​വ​പ്പെ​ട്ടില്ല, കാരണം ദീർഘ​കാ​ലം പരിച​യ​മു​ള്ള​വ​രെ​പ്പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾ. തന്റെ രോഗ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും എന്താണു സംഭവി​ക്കാ​നി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്നതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും എനിക്കു പൂർണ​മായ അറിവു​ണ്ടെന്ന്‌ ജേസൺ ഉറപ്പു​വ​രു​ത്തി. എന്നാൽ ഒരുമി​ച്ചാ​യി​രി​ക്കാൻ കഴിയുന്ന കാല​മെ​ങ്കി​ലും ആസ്വദി​ക്കാ​മ​ല്ലോ​യെന്നു ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. തന്നെയു​മല്ല ഈ വ്യവസ്ഥി​തി​യിൽ എല്ലാവ​രു​ടെ ജീവി​ത​വും അനിശ്ചി​ത​ത്വം നിറഞ്ഞ​താണ്‌. ആരോ​ഗ്യ​മു​ള്ള​വ​രു​ടെ കാര്യ​ത്തിൽപ്പോ​ലും എപ്പോൾ, എന്താണു സംഭവി​ക്കുക എന്നു പറയാൻ കഴിയില്ല.”—സഭാ​പ്ര​സം​ഗി 9:11.

ആശയവി​നി​മ​യ​ത്തി​നു വഴികൾ കണ്ടെത്തു​ന്നു

എന്റെ സംസാരം കൂടുതൽ അവ്യക്ത​മാ​യ​തോ​ടെ, അമാൻഡ എന്റെ പരിഭാ​ഷ​ക​യാ​യി സേവി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്റെ സംസാ​ര​ശേഷി പൂർണ​മാ​യും നഷ്ടപ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ ഒരു പ്രത്യേക ആശയവി​നി​മയ സംവി​ധാ​നം ഞങ്ങൾ വികസി​പ്പി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. അമാൻഡ അക്ഷരങ്ങൾ പറയും, ഞാൻ പറയാൻ ആഗ്രഹി​ക്കുന്ന  വാക്കു​ക​ളി​ലെ അക്ഷരങ്ങ​ളെ​ത്തു​മ്പോൾ ഞാൻ കണ്ണു ചിമ്മും. അവൾ ആ വാക്കു തിരി​ച്ച​റി​യു​ക​യും ഞങ്ങൾ അടുത്ത​തി​ലേക്കു പോകു​ക​യും ചെയ്യും. ഈ വിധത്തിൽ മുഴു വാചക​ങ്ങൾക്കും രൂപം​കൊ​ടു​ക്കാൻ എനിക്കു സാധി​ക്കു​ന്നു. ഈ ആശയവി​നി​മയ രീതി​യിൽ ഞാനും അമാൻഡ​യും വിദഗ്‌ധ​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ആധുനിക സാങ്കേ​തി​ക​വി​ദ്യ​യു​ടെ ഫലമായി, ആശയവി​നി​മയം നടത്താൻ ഉപകരി​ക്കുന്ന ഒരു ലാപ്‌ടോപ്‌ കമ്പ്യൂട്ടർ ഇപ്പോൾ എനിക്കുണ്ട്‌. എനിക്കു പറയാ​നു​ള്ളത്‌ ഞാൻ ടൈപ്പു ചെയ്യും, കമ്പ്യൂട്ടർ അത്‌ ഉച്ചരി​ക്കും. എനിക്കു കൈകൾ ഉപയോ​ഗി​ക്കാൻ കഴിയാ​ത്ത​തി​നാൽ എന്റെ കവിളി​നെ ലക്ഷ്യം​വെ​ക്കുന്ന ഒരു ഇൻഫ്രാ​റെഡ്‌ സെൻസർ ഏതൊരു ചലന​ത്തെ​യും പിടി​ച്ചെ​ടു​ക്കും. അക്ഷരങ്ങൾ അടങ്ങുന്ന ഒരു ചതുരം കമ്പ്യൂട്ടർ സ്‌ക്രീ​നി​ന്റെ കോണിൽ പ്രത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടും. കവിളു​കൾ ചലിപ്പി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ എനിക്ക്‌ ആവശ്യ​മായ അക്ഷരങ്ങൾ എടുത്തു കാണി​ക്കാ​നും അങ്ങനെ വാക്കുകൾ ടൈപ്പു​ചെ​യ്യാ​നും സാധി​ക്കു​ന്നു.

ഈ കമ്പ്യൂട്ടർ ഉപയോ​ഗിച്ച്‌, എന്റെ ഭാര്യ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ കണ്ടുമു​ട്ടുന്ന, ബൈബി​ളിൽ താത്‌പ​ര്യ​മു​ള്ള​വർക്ക്‌ ഞാൻ കത്തുകൾ എഴുതു​ന്നു. കമ്പ്യൂട്ടർ ശബ്ദം ഉപയോ​ഗിച്ച്‌, വീടു​തോ​റു​മുള്ള ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ നേരത്തേ തയ്യാറാ​ക്കിയ അവതര​ണങ്ങൾ അവതരി​പ്പി​ക്കാ​നും ബൈബിൾ അധ്യയ​നങ്ങൾ നടത്താ​നും എനിക്കു സാധി​ക്കു​ന്നു. ഈ വിധങ്ങ​ളിൽ ഒരു നിരന്തര പയനി​യ​റാ​യി സേവി​ക്കു​ന്ന​തിൽ തുടരാൻ എനിക്കു സാധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അടുത്ത​കാ​ലത്ത്‌, ഞാൻ ശുശ്രൂ​ഷാ​ദാ​സ​നാ​യി സേവി​ക്കുന്ന സഭയിൽ ഒരിക്കൽക്കൂ​ടി പ്രസം​ഗങ്ങൾ നടത്താ​നും സഭയിലെ മറ്റു പഠിപ്പി​ക്കൽ നിയമ​നങ്ങൾ കൈകാ​ര്യം ചെയ്യാ​നും എനിക്കു സാധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

നർമ​ബോ​ധം കാത്തു​സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു

അത്യന്തം വേദന​യു​ള​വാ​ക്കുന്ന കുറെ അനുഭ​വങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കു​ണ്ടാ​യി. എന്റെ കാലുകൾ ദുർബ​ല​മാ​യ​തോ​ടെ വീഴ്‌ച ഒരു പതിവു പ്രശ്‌ന​മാ​യി. ഒന്നിൽ കൂടുതൽ പ്രാവ​ശ്യം, ഞാൻ പുറ​കോ​ട്ടു മറിഞ്ഞു​വീ​ഴു​ക​യും എന്റെ തല പൊട്ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. എന്റെ പേശികൾ നിശ്ചല​മാ​കു​മ്പോൾ ഞാൻ ഒരു തടി​പോ​ലെ താഴെ വീഴും. ചുറ്റു​മു​ള്ളവർ പരി​ഭ്രാ​ന്ത​രാ​യി എന്റെ സഹായ​ത്തി​നാ​യി ഓടി​യെ​ത്തും. അപ്പോൾ സമ്മർദ​ത്തി​നു വിരാ​മ​മി​ടാൻ ഞാൻ ഒരു തമാശ പൊട്ടി​ക്കും. നർമ​ബോ​ധം നിലനി​റു​ത്താൻ ഞാൻ എല്ലായ്‌പോ​ഴും ശ്രമി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. മറ്റെന്താണ്‌ എനിക്കു ചെയ്യാൻ കഴിയുക? എന്റെ ജീവിതം ഇത്ര ദുരി​ത​പൂർണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ എനിക്കു വേണ​മെ​ങ്കിൽ അരിശം​കൊ​ള്ളാം, എന്നാൽ അത്‌ എന്തെങ്കി​ലും പ്രയോ​ജനം ചെയ്യു​മോ?

ഒരു ദിവസം വൈകു​ന്നേരം അമാൻഡ​യോ​ടും രണ്ടു സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളോ​ടു​മൊ​പ്പം പുറത്താ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, ഞാൻ പെട്ടെന്ന്‌ പുറ​കോ​ട്ടു മറിഞ്ഞ്‌ തലയടി​ച്ചു​വീ​ണു. മൂന്നു​പേ​രും എന്നെ പകച്ചു​നോ​ക്കു​ന്ന​തും എനിക്ക്‌ എന്തെങ്കി​ലും പറ്റി​യോ​യെന്ന്‌ ഒരു സുഹൃത്ത്‌ ചോദി​ച്ച​തും ഞാൻ ഓർക്കു​ന്നു.

“ഇല്ല,” ഞാൻ പറഞ്ഞു, “ഞാൻ നക്ഷത്രങ്ങൾ എണ്ണുക​യാണ്‌.”

“നീ കാര്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണോ പറയു​ന്നത്‌?” എന്റെ സുഹൃത്തു ചോദി​ച്ചു.

“ആണെന്നേ. ദാ നോക്കൂ, എത്ര ഭംഗി​യുള്ള നക്ഷത്രങ്ങൾ,” ആകാശ​ത്തി​ലേക്കു വിരൽചൂ​ണ്ടി​ക്കൊണ്ട്‌ ഞാൻ പറഞ്ഞു. എല്ലാവ​രും ചിരിച്ചു.

ദൈനം​ദിന വെല്ലു​വി​ളി​കളെ തരണം​ചെ​യ്യു​ന്നു

എന്റെ പേശികൾ ക്ഷയിച്ചു​വ​രവേ, ഞാൻ കൂടുതൽ വെല്ലു​വി​ളി​കൾ നേരി​ടാൻ തുടങ്ങി. ഭക്ഷണം കഴിക്കുക, കുളി​ക്കുക, ടോയ്‌ലെ​റ്റിൽ പോകുക, ഷർട്ടിന്റെ ബട്ടണു​ക​ളി​ടുക എന്നിങ്ങ​നെ​യുള്ള ലഘുവായ ജോലി​കൾപോ​ലും തളർത്തു​ന്ന​തും മടുപ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ചടങ്ങു​ക​ളാ​യി മാറി. സഹായം കൂടാതെ ചലിക്കാ​നോ സംസാ​രി​ക്കാ​നോ ഭക്ഷണം കഴിക്കാ​നോ ശ്വസി​ക്കാ​നോ കഴിയാ​ത്ത​വി​ധം എന്റെ അവസ്ഥ അത്രയ്‌ക്കു മോശ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു ട്യൂബി​ലൂ​ടെ ദ്രാവ​ക​രൂ​പ​ത്തി​ലുള്ള ആഹാരം എന്റെ ഉദരത്തി​ലെ​ത്തു​ന്നു. എന്റെ തൊണ്ട​യി​ലുള്ള ഒരു ട്യൂബു​മാ​യി ബന്ധപ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കുന്ന വെന്റി​ലേ​റ്റ​റി​ന്റെ സഹായ​ത്തോ​ടെ ഞാൻ ശ്വസി​ക്കു​ന്നു.

സാധി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം കാലം സ്വന്തമാ​യി കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യണ​മെന്നു ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും എന്നെ പിന്തു​ണ​യ്‌ക്കാൻ അമാൻഡ സദാ സന്നദ്ധയാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ അവളെ കൂടു​ത​ലാ​യി ആശ്രയി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ഞാൻ അപര്യാ​പ്‌ത​നാ​ണെന്ന തോന്നൽ എന്നിലു​ള​വാ​കാൻ അവൾ ഒരിക്ക​ലും ഇടയാ​ക്കി​യില്ല. അവൾ എല്ലായ്‌പോ​ഴും എനിക്കു മാന്യത കൽപ്പിച്ചു. എത്രയോ നന്നായി​ട്ടാണ്‌ അവൾ  എന്നെ ശുശ്രു​ഷി​ക്കു​ന്നത്‌, എന്നാൽ അത്‌ എളുപ്പ​മുള്ള കാര്യ​മ​ല്ലെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാം.

അമാൻഡ തന്റെ വികാ​ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറയുന്നു: “ജേസണി​ന്റെ ആരോ​ഗ്യം ക്ഷയിച്ചു​വ​ന്നത്‌ ക്രമേ​ണ​യാ​യി​രു​ന്നു, അതു​കൊണ്ട്‌ കാര്യങ്ങൾ വികാസം പ്രാപി​ക്കു​ന്ന​തി​ന​നു​സ​രിച്ച്‌ അദ്ദേഹത്തെ ശുശ്രൂ​ഷി​ക്കേ​ണ്ടത്‌ എങ്ങനെ​യെന്നു ഞാൻ പഠിച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ശ്വസി​ക്കാൻ വെന്റി​ലേ​റ്റ​റി​നെ ആശ്രയി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ 24 മണിക്കൂ​റും ശ്രദ്ധ ആവശ്യ​മാണ്‌. വളരെ​യ​ധി​കം കഫവും ഉമിനീ​രും ശ്വാസ​കോ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ അടിഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്ന​തി​നാൽ, ഒരു ഉപകരണം ഉപയോ​ഗിച്ച്‌ അതു വലിച്ചു പുറത്തു​ക​ള​യണം. അതിന്റെ ഫലമായി ഞങ്ങൾക്കു രണ്ടു​പേർക്കും രാത്രി​യിൽ സുഖമാ​യി ഉറങ്ങാൻപോ​ലും കഴിയാ​റില്ല. എനിക്കു ചില സമയം ഒറ്റപ്പെ​ട​ലും ഇച്ഛാഭം​ഗ​വും അനുഭ​വ​പ്പെ​ടാ​റുണ്ട്‌. ഞങ്ങൾ എപ്പോ​ഴും ഒന്നിച്ചാ​ണെ​ങ്കി​ലും ആശയവി​നി​മയം നടത്താൻ ബുദ്ധി​മു​ട്ടാണ്‌. അദ്ദേഹം എത്ര പ്രസരി​പ്പുള്ള മനുഷ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു, ഇപ്പോൾ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ കണ്ണുക​ളിൽ മാത്ര​മാണ്‌ പ്രസരി​പ്പു​ള്ളത്‌. ഇപ്പോ​ഴും അദ്ദേഹം തമാശ​ക്കാ​ര​നും ബുദ്ധി​കൂർമ​ത​യു​ള്ള​വ​നു​മാണ്‌. പക്ഷേ ഒരിക്കൽക്കൂ​ടെ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സ്വരം ഒന്നു കേൾക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ, അദ്ദേഹം എന്നെ ഒന്നു കെട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചെ​ങ്കിൽ, വെറുതേ എന്റെ കൈ ഒന്നു പിടി​ച്ചെ​ങ്കിൽ എന്നൊക്കെ ഞാൻ ആശിച്ചു​പോ​കു​ന്നു.

“ഞാൻ ഈ സാഹച​ര്യ​ത്തെ എങ്ങനെ​യാ​ണു തരണം​ചെ​യ്യു​ന്ന​തെന്ന്‌ ആളുകൾ ചില​പ്പോൾ ചോദി​ക്കാ​റുണ്ട്‌. എത്രമാ​ത്രം ഞാൻ യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടെന്ന്‌ ഈ പരി​ശോ​ധന എന്നെ പഠിപ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ എന്നിൽത്തന്നെ ആശ്രയി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, എന്റെ സാഹച​ര്യം എന്നെ തളർത്തി​ക്ക​ള​യു​ന്ന​താ​യി എനിക്കു തോന്നും, ശ്വാസം കഴിക്കാൻ പോലും സാധി​ക്കാത്ത ഒരു അവസ്ഥയാ​യി​രി​ക്കും. പ്രാർഥന സഹായ​ക​മാണ്‌, കാരണം യഹോ​വ​യ്‌ക്കു മാത്രമേ എന്നെയും ഞാൻ കടന്നു​പോ​കുന്ന സാഹച​ര്യ​ത്തെ​യും പൂർണ​മാ​യി മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ സാധി​ക്കു​ക​യു​ള്ളൂ. ജേസണി​ന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളും വലിയ സഹായ​മാണ്‌. എനിക്ക്‌ അൽപ്പം വിശ്രമം ആവശ്യ​മാ​യി വരു​മ്പോ​ഴോ ശുശ്രൂ​ഷ​യ്‌ക്കാ​യി പുറത്തു​പോ​കേണ്ടി വരു​മ്പോ​ഴോ അവർ സഹായ​ത്തി​നെ​ത്തും. ഞങ്ങളുടെ സഭയിലെ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രിൽനി​ന്നു ലഭിച്ച സഹായ​ത്തെ​യും പിന്തു​ണ​യെ​യും ഞാൻ വിലമ​തി​ക്കു​ന്നു. എന്നെ സഹായി​ക്കുന്ന മറ്റൊരു കാര്യം ഈ വ്യവസ്ഥി​തി​യി​ലെ ഏതൊരു കഷ്ടപ്പാ​ടും ‘നൊടി​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു​ള്ള​തും ലഘുവു’മാണെന്ന്‌ ഓർമി​ക്കു​ന്ന​താണ്‌. (2 കൊരി​ന്ത്യർ 4:17) യഹോവ എല്ലാ രോഗ​ങ്ങ​ളെ​യും സൗഖ്യ​മാ​ക്കുന്ന, വരാനി​രി​ക്കുന്ന പുതിയ ലോക​ത്തിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീ​ക​രി​ക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമി​ക്കു​ന്നു. ഈ ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളെ​ല്ലാം മാറി, എന്റെ ആ പഴയ ജേസണെ എനിക്കു തിരി​ച്ചു​കി​ട്ടുന്ന നിമിഷം ഞാൻ ഒരേസ​മ​യം​തന്നെ കരയു​ക​യും ചിരി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യു​മാ​യി​രി​ക്കും.”

വിഷാ​ദ​ത്തി​നെ​തി​രെ പോരാ​ടു​ന്നു

ഒരു പുരു​ഷ​നായ ഞാൻ, ഒരു വീൽച്ചെ​യ​റിൽ തികച്ചും നിസ്സഹാ​യ​നാ​യി ഇരിക്കു​ന്നത്‌ ചില സമയങ്ങ​ളിൽ എന്നെ നിരാ​ശ​യി​ലാ​ഴ്‌ത്താ​റു​ണ്ടെന്ന്‌ സമ്മതി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ മൂത്ത സഹോ​ദ​രി​യു​ടെ വീട്ടിൽ ഞങ്ങളെ​ല്ലാ​വ​രും ഒത്തുകൂ​ടിയ ഒരു സന്ദർഭം ഞാൻ ഓർക്കു​ന്നു. അപ്പോ​ഴും ഭക്ഷണം അകത്തു​ചെ​ന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ എനിക്കു വിശന്നു. എല്ലാവ​രും മൊരി​ച്ചെ​ടുത്ത ഹാംബർഗ​റു​ക​ളും മുഴു​വ​നോ​ടെ വേവിച്ച ചോള​വും ആസ്വദി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. മറ്റുള്ളവർ ആഹാരം കഴിക്കു​ന്ന​തും കുഞ്ഞു​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം കളിക്കു​ന്ന​തും നോക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ ഞാൻ വിഷാ​ദ​ത്തി​ലാ​ണ്ടു. ‘എനിക്കു​മാ​ത്രം ഇതെല്ലാം ത്യജി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്നത്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടാണ്‌? എന്തു കഷ്ടമാ​ണിത്‌!’ ഞാൻ ചിന്തി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. മറ്റുള്ള​വ​രു​ടെ രസം കെടു​ത്താൻ എനിക്ക്‌ ഇഷ്ടമി​ല്ലാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ കണ്ണീര​ട​ക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ക്ക​ണ​മേ​യെന്നു ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ടു യാചിച്ചു.

വിശ്വ​സ്‌ത​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നതു വഴി ‘തന്നെ നിന്ദി​ക്കുന്ന സാത്താ​നോട്‌ ഉത്തരം പറയാൻ’ ഞാൻ യഹോ​വ​യ്‌ക്ക്‌ ഒരു അവസരം കൊടു​ക്കു​ക​യാ​യി​രി​ക്കു​മെന്നു ഞാൻ സ്വയം ഓർമി​പ്പി​ച്ചു. (സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ 27:11) ഇതെന്നെ ശക്തീക​രി​ച്ചു, കാരണം ചോളം കഴിക്കു​ക​യോ കുഞ്ഞു​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​ത്തു കളിക്കു​ക​യോ ചെയ്യു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ പ്രാധാ​ന്യ​മേ​റിയ വിഷയ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടെന്നു ഞാൻ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു.

ഒരു രോഗിക്ക്‌ തന്റെ സ്വന്തം പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളിൽ ആമഗ്നനാ​കാൻ എത്രയോ എളുപ്പ​മാ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു നന്നായി അറിയാം. കർത്താ​വി​ന്റെ വേലയിൽ ധാരാളം ചെയ്യാ​നു​ള്ളത്‌ സഹായ​ക​മാ​യി ഞാൻ കണ്ടെത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. (1 കൊരി​ന്ത്യർ 15:58) ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ തിരക്കു​ള്ള​വ​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ, എന്റെ സ്വന്തം പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പറ്റി ഉത്‌ക​ണ്‌ഠ​പ്പെ​ടാൻ എനിക്കു സമയമില്ല. യഹോ​വ​യിൽ വിശ്വാ​സം വളർത്തി​യെ​ടു​ക്കാൻ മറ്റുള്ള​വരെ സഹായി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം സന്തോ​ഷ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഉറവാണ്‌.

വിഷാ​ദ​ത്തി​നെ​തി​രെ പോരാ​ടാൻ മറ്റൊരു കാര്യം കൂടെ എന്നെ സഹായി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ദൈവ​രാ​ജ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്നതു നിറു​ത്താൻ വിസമ്മ​തി​ച്ച​തി​നാൽ തടവി​ലാ​ക്ക​പ്പെട്ട വിശ്വ​സ്‌ത​രു​ടെ, ഏകാന്ത​ത​ട​വിൽപ്പോ​ലും കഴി​യേ​ണ്ടി​വന്ന ചിലരു​ടെ, അനുഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ ധ്യാനി​ക്കാ​റുണ്ട്‌. എന്റെ മുറി തടവറ​യാ​ണെ​ന്നും ഞാൻ എന്റെ വിശ്വാ​സ​ത്തി​നു​വേണ്ടി തടവി​ലാ​ണെ​ന്നും ഞാൻ കരുതാ​റുണ്ട്‌. അവർക്കി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തും എനിക്കു​ള്ള​തു​മായ ചില പ്രയോ​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി​യും ഞാൻ ചിന്തി​ക്കാ​റുണ്ട്‌. എനിക്കു ബൈബിൾ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ ലഭ്യമാണ്‌. നേരി​ട്ടോ ടെല​ഫോ​ണി​ലൂ​ടെ​യോ ക്രിസ്‌തീയ സഭാ​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ പങ്കെടു​ക്കാൻ സാധി​ക്കു​ന്നു. എനിക്കു ശുശ്രൂഷ നിർവ​ഹി​ക്കാൻ സ്വാത​ന്ത്ര്യ​മുണ്ട്‌. സ്‌നേ​ഹ​മ​യി​യായ ഭാര്യ കൂട്ടി​നുണ്ട്‌. ഇത്തരത്തിൽ ധ്യാനി​ക്കു​ന്നത്‌ ഞാൻ എത്രയോ അനുഗൃ​ഹീ​ത​നാ​ണെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ക്കു​ന്നു.

അപ്പൊ​സ്‌ത​ല​നാ​യ പൗലൊ​സി​ന്റെ വാക്കുകൾ ഞാൻ എന്റെ ഹൃദയ​ത്തോട്‌ അടുപ്പി​ച്ചു​നി​റു​ത്തു​ന്നു: “അതു​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾ അധൈ​ര്യ​പ്പെ​ടാ​തെ ഞങ്ങളുടെ പുറ​മെ​യുള്ള മനുഷ്യൻ ക്ഷയിച്ചു​പോ​കു​ന്നു എങ്കിലും ഞങ്ങളുടെ അകമേ​യു​ള്ളവൻ നാൾക്കു​നാൾ പുതുക്കം പ്രാപി​ക്കു​ന്നു.” ഞാൻ പുറമേ ക്ഷയിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുന്ന മനുഷ്യ​നാണ്‌. പക്ഷേ മടുത്തു​പോ​കാ​തി​രി​ക്കാൻ ഞാൻ ദൃഢചി​ത്ത​നാണ്‌. പുതിയ ലോക​ത്തിൽ യഹോവ എന്നെ പൂർണ​ത​യി​ലേക്കു കൊണ്ടു​വ​രു​മെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാം. എന്റെ വിശ്വാ​സ​ക്ക​ണ്ണു​കളെ വരാനി​രി​ക്കുന്ന പുതിയ ലോക​ത്തി​ലെ അനു​ഗ്ര​ഹങ്ങൾ ഉൾപ്പെ​ടെ​യുള്ള ‘കാണാത്ത’ കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ കേന്ദ്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​താണ്‌ എന്നെ നിലനി​റു​ത്തു​ന്നത്‌.—2 കൊരി​ന്ത്യർ 4:16, 18

[അടിക്കു​റിപ്പ്‌]

[27-ാം പേജിലെ ചതുരം/ചിത്രം]

എഎൽഎസ്‌ അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള വസ്‌തു​ത​കൾ

◼ എഎൽഎസ്‌ എന്താണ്‌? അമ്യോ​ട്രോ​ഫിക്‌ ലാറ്ററൽ സ്‌ക്ലീ​റോ​സി​സി​ന്റെ ഹ്രസ്വ​രൂ​പ​മാണ്‌ എഎൽഎസ്‌. ഈ രോഗം ദ്രുത​ഗ​തി​യിൽ മൂർച്ഛി​ക്കു​ക​യും സുഷു​മ്‌ന​യി​ലും തലച്ചോ​റി​ന്റെ കീഴ്‌ഭാ​ഗ​ത്തു​മുള്ള മോ​ട്ടോർ ന്യൂ​റോ​ണു​കളെ (നാഡീ​കോ​ശങ്ങൾ) ആക്രമി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യുന്നു. തലച്ചോ​റിൽനി​ന്നു ശരീര​ത്തി​ലെ​ങ്ങു​മുള്ള ഐച്ഛിക പേശി​ക​ളി​ലേക്കു സന്ദേശങ്ങൾ എത്തിക്കു​ന്നത്‌ മോ​ട്ടോർ ന്യൂ​റോ​ണു​ക​ളാണ്‌. മോ​ട്ടോർ ന്യൂ​റോ​ണു​കൾ ക്ഷയിക്കു​ന്ന​തി​നോ നശിക്കു​ന്ന​തി​നോ എഎൽഎസ്‌ ഇടയാ​ക്കു​ന്നു. ഇതു ശരീരം ക്രമേണ തളർന്നു​പോ​കാൻ കാരണ​മാ​കു​ന്നു. b

◼ എഎൽഎസ്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടാണ്‌ ലൂ ഗെറി​ഗ്‌സ്‌ രോഗ​മെ​ന്നും അറിയ​പ്പെ​ടു​ന്നത്‌? ലൂ ഗെറി​ഗ്‌സ്‌ ഒരു പ്രശസ്‌ത അമേരി​ക്കൻ ബേസ്‌ബോൾ കളിക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. 1939-ൽ അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ എഎൽഎസ്‌ രോഗം പിടി​പെ​ട്ട​താ​യി കണ്ടെത്തു​ക​യും 1941-ൽ 38-ാമത്തെ വയസ്സിൽ മരണമ​ട​യു​ക​യും ചെയ്‌തു. ചില രാജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ എഎൽഎസ്‌ മോ​ട്ടോർ ന്യൂ​റോൺ രോഗം—എഎൽഎസ്‌ ഉൾപ്പെ​ടെ​യുള്ള കുറെ​യേറെ രോഗങ്ങൾ ഈ ഗണത്തിൽ പെടുന്നു—എന്നും അറിയ​പ്പെ​ടു​ന്നു. 1869-ൽ ഈ രോഗ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ആദ്യം വിവരിച്ച ഫ്രഞ്ച്‌ നാഡീ​ശാ​സ്‌ത്ര​ജ്ഞ​നായ ഷാൻ-മാർട്ടാൻ ചാർക്കോ​ട്ടി​ന്റെ പേരിനെ അടിസ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി അതിനെ ചാർക്കോ​ട്‌സ്‌ രോഗ​മെ​ന്നും ചില​പ്പോൾ വിളി​ക്കാ​റുണ്ട്‌.

◼ എഎൽഎസ്‌ രോഗ​ത്തിന്‌ ഇടയാ​ക്കു​ന്നത്‌ എന്താണ്‌? അതിന്റെ കാരണം കണ്ടുപി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടില്ല. ഗവേഷ​ക​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​മ​നു​സ​രിച്ച്‌ സംശയി​ക്ക​പ്പെ​ടുന്ന കാരണ​ങ്ങ​ളിൽ വൈറ​സു​കൾ, പോഷ​കാ​ഹാര കുറവ്‌, ജനിതക തകരാ​റു​കൾ (ഫമിലി​യൽ എഎൽഎസ്‌-ന്റെ കാര്യ​ത്തിൽ പ്രത്യേ​കി​ച്ചും), ഘനലോ​ഹങ്ങൾ, ന്യൂ​റോ​ടോ​ക്‌സി​നു​കൾ (ഗ്വാമ​നി​യൻ എഎൽഎസ്‌-ന്റെ കാര്യ​ത്തിൽ പ്രത്യേ​കി​ച്ചും), പ്രതി​രോധ സംവി​ധാ​ന​ത്തി​ലെ തകരാ​റു​കൾ, എൻസൈം തകരാ​റു​കൾ എന്നിവ ഉൾപ്പെ​ടു​ന്നു.

◼ രോഗ​ത്തി​ന്റെ പരിണത ഫലമെ​ന്താണ്‌? രോഗം മൂർച്ഛി​ക്കു​ന്ന​തോ​ടെ ശരീര​ത്തി​ലാ​സ​ക​ല​മുള്ള പേശികൾ ക്ഷയിച്ചു​വ​രും. അവസാന ഘട്ടങ്ങളിൽ ഈ രോഗം ശ്വസന​വ്യൂ​ഹ​ത്തി​ലെ പേശി​കളെ ദുർബ​ല​മാ​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഫലമായി രോഗിക്ക്‌ വെന്റി​ലേ​റ്റ​റി​നെ ആശ്രയി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വരും. രോഗം മോ​ട്ടോർ ന്യൂ​റോ​ണു​കളെ മാത്രം ബാധി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ രോഗി​യു​ടെ മാനസിക പ്രാപ്‌തി​കൾക്കോ വ്യക്തി​ത്വ​ത്തി​നോ ബുദ്ധി​ക്കോ ഓർമ​യ്‌ക്കോ ഒന്നും തകരാ​റു​കൾ സംഭവി​ക്കു​ന്നില്ല. അത്‌ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളെ​യും തകരാ​റി​ലാ​ക്കു​ന്നില്ല—രോഗി​കൾക്കു കാണാ​നും മണക്കാ​നും രുചി​ക്കാ​നും കേൾക്കാ​നും സ്‌പർശനം തിരി​ച്ച​റി​യാ​നും സാധി​ക്കു​ന്നു. സാധാ​ര​ണ​മാ​യി, ലക്ഷണങ്ങൾ കണ്ടുതു​ടങ്ങി മൂന്നു മുതൽ അഞ്ചു വരെ വർഷങ്ങൾക്കു​ള്ളിൽ മരണം സംഭവി​ക്കും. എന്നാൽ 10 ശതമാ​ന​ത്തോ​ളം രോഗി​കൾ പത്തോ അതില​ധി​ക​മോ വർഷം ജീവി​ച്ചി​രു​ന്നേ​ക്കാം.

◼ രോഗ​ത്തി​നുള്ള ചികിത്സ എന്താണ്‌? അതിന്‌ അറിയ​പ്പെ​ടുന്ന പ്രതി​വി​ധി നിലവി​ലില്ല. ചില ലക്ഷണങ്ങ​ളോ​ടു ബന്ധപ്പെ​ട്ടുള്ള അസ്വസ്ഥ​തകൾ കുറയ്‌ക്കാൻ സഹായി​ക്കുന്ന ചികി​ത്സകൾ ഒരു ഡോക്ടർ നിർദേ​ശി​ച്ചേ​ക്കാം. രോഗ​ത്തി​ന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ, ഘട്ടങ്ങൾ എന്നിവ​യു​ടെ അടിസ്ഥാ​ന​ത്തിൽ ഫിസി​യോ​തെ​റാ​പ്പി, ഓക്യു​പേ​ഷനൽ തെറാപ്പി, സ്‌പീച്ച്‌ തെറാപ്പി എന്നിവ ഉൾപ്പെ​ടെ​യുള്ള ചില പുനര​ധി​വാസ സേവന​ങ്ങ​ളും വ്യത്യസ്‌ത തരം ഉപകരണ സഹായി​ക​ളും രോഗി​ക്കു പ്രയോ​ജനം ചെയ്‌തേ​ക്കാം.

[അടിക്കു​റിപ്പ്‌]

[കടപ്പാട്‌]

ലൂ ഗെറിഗ്‌സ്‌: Photo by Hulton Archive/Getty Images

[25-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1985-ൽ ബെഥേൽ സന്ദർശി​ക്കു​ന്നു

[26, 27 പേജു​ക​ളി​ലെ ചിത്രം]

വിവാഹ ദിവസ​ത്തിൽ അമാൻഡ​യോ​ടൊത്ത്‌

[28-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

പ്രത്യേക ലാപ്‌ടോപ്‌ കമ്പ്യൂട്ടർ ആശയവി​നി​മയം നടത്താൻ എന്നെ സഹായി​ക്കു​ന്നു

[28, 29 പേജു​ക​ളി​ലെ ചിത്രം]

സഭയിൽ പ്രസം​ഗങ്ങൾ നടത്തു​ന്നത്‌ ഞാൻ ആസ്വദി​ക്കു​ന്നു