നല്ലതും മോശ​വു​മായ സമയങ്ങ​ളിൽ യഹോ​വ​യു​ടെ സേവന​ത്തിൽ ഏകീകൃ​തർ

മിഷെൽ മ്യൂള​റും ബാബെറ്റ്‌ മ്യൂള​റും പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

“എനിക്കു നിങ്ങ​ളോട്‌ ഒരു അശുഭ വാർത്ത പറയാ​നുണ്ട്‌. ആഫ്രി​ക്ക​യി​ലെ മിഷനറി ജീവി​ത​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ മറന്നേക്കൂ,” ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു. എന്റെ ഭാര്യ ബാബെ​റ്റി​നെ നോക്കി അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: “നിങ്ങൾക്കു സ്‌തനാർബു​ദ​മാണ്‌.”

ഞങ്ങൾക്കു​ണ്ടാ​യ ഞെട്ടൽ വാക്കു​ക​ളിൽ വർണി​ക്കാ​നാ​വില്ല. ഒത്തിരി ഒത്തിരി കാര്യങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ മനസ്സി​ലൂ​ടെ മിന്നി​മ​റഞ്ഞു. ഡോക്ട​റു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കുള്ള ഈ സന്ദർശനം കേവലം അവസാ​നത്തെ പരി​ശോ​ധ​ന​യാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു ഞങ്ങൾ വിചാ​രി​ച്ചത്‌. പശ്ചിമാ​ഫ്രി​ക്ക​യി​ലെ ബെനി​നി​ലേ​ക്കുള്ള ഞങ്ങളുടെ മടക്കയാ​ത്രാ ടിക്കറ്റു​കൾ വാങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഒരാഴ്‌ച​യ്‌ക്കു​ള്ളിൽ അവിടെ മടങ്ങി​യെ​ത്താൻ ഞങ്ങൾ പ്രതീ​ക്ഷി​ച്ചു. 23 വർഷത്തെ വിവാ​ഹ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഞങ്ങൾ നല്ല സമയങ്ങ​ളും മോശ​മായ സമയങ്ങ​ളും അനുഭ​വി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. പരി​ഭ്രാ​ന്ത​രും ഭയാകു​ല​രു​മായ ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ കാൻസ​റി​നെ​തി​രെ​യുള്ള ഒരു പോരാ​ട്ട​ത്തി​നു​വേണ്ടി സ്വയം തയ്യാ​റെ​ടു​ത്തു.

ഞങ്ങൾ ആദ്യം​മു​തൽ തുടങ്ങട്ടെ. മിഷെൽ 1947 സെപ്‌റ്റം​ബ​റി​ലാണ്‌ ജനിച്ചത്‌. ബാബെറ്റ്‌ 1945 ആഗസ്റ്റി​ലും. ഫ്രാൻസിൽ വളർന്നു​വന്ന ഞങ്ങൾ 1967-ൽ വിവാ​ഹി​ത​രാ​യി. ഞങ്ങൾ പാരീ​സിൽ താമസ​മാ​ക്കി. 1968-ന്റെ ആരംഭം. ഒരു ദിവസം രാവിലെ ബാബെറ്റ്‌ ജോലി​ക്കു പോകാൻ വൈകി. മാന്യ​യായ ഒരു സ്‌ത്രീ വാതിൽക്കൽ വന്നു മതപര​മായ ഒരു ലഘുപ​ത്രിക അവൾക്കു വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തു; അവൾ അതു സ്വീക​രി​ച്ചു. അപ്പോൾ ആ സ്‌ത്രീ ഇപ്രകാ​രം പറഞ്ഞു: “നിങ്ങ​ളോ​ടും ഭർത്താ​വി​നോ​ടും സംസാ​രി​ക്കാ​നാ​യി ഞാൻ എന്റെ ഭർത്താ​വി​നെ​യും​കൂ​ട്ടി മടങ്ങി​വ​രട്ടെ?”

ബാബെ​റ്റിന്‌ അവളുടെ ജോലി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള ചിന്തയാ​യി​രു​ന്നു. ആ സ്‌ത്രീ​യൊ​ന്നു പോയി​ക്കി​ട്ടാൻ അവൾ ആഗ്രഹി​ച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌ അവൾ പറഞ്ഞു: “ആട്ടെ, ആട്ടെ.”

മിഷെൽ ഇപ്രകാ​രം വിവരി​ക്കു​ന്നു: “എനിക്കു മതത്തിൽ ഒരു താത്‌പ​ര്യ​വു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു, എന്നാൽ ആ ലഘുപ​ത്രിക എന്റെ ശ്രദ്ധ ആകർഷി​ക്കു​ക​യും ഞാൻ അതു വായി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഏതാനും ദിവസം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ജോസ്‌ലൻ ലംമ്‌വാൻ എന്ന ആ സ്‌ത്രീ ഭർത്താവ്‌ ക്ലോഡി​നെ​യും​കൂ​ട്ടി മടങ്ങി​യെത്തി. അദ്ദേഹം ബൈബിൾ ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തിൽ വളരെ വിദഗ്‌ധ​നാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ എല്ലാ ചോദ്യ​ങ്ങൾക്കും അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ പക്കൽ ഉത്തരങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്കു മതിപ്പു തോന്നി.

“ബാബെറ്റ്‌ ഒരു നല്ല കത്തോ​ലി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അവൾക്കു ബൈബി​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല, അതു കത്തോ​ലി​ക്കരെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അസാധാ​ര​ണ​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ദൈവ​വ​ചനം കാണാ​നും വായി​ക്കാ​നും അവൾ വളരെ ആവേശ​ഭ​രി​ത​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങളെ പഠിപ്പി​ച്ചി​രുന്ന പല മതാശ​യ​ങ്ങ​ളും തെറ്റാ​യി​രു​ന്നെന്നു ഞങ്ങളുടെ പഠനത്തിൽനി​ന്നു ഞങ്ങൾക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. പഠിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന കാര്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞങ്ങൾ ബന്ധുമി​ത്രാ​ദി​ക​ളോ​ടു പറയാൻ തുടങ്ങി. 1969  ജനുവ​രി​യിൽ ഞങ്ങൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റ സാക്ഷി​ക​ളാ​യി​ത്തീർന്നു. അതുക​ഴിഞ്ഞ്‌ ഉടൻതന്നെ ഞങ്ങളുടെ ബന്ധുമി​ത്രാ​ദി​ക​ളിൽ ഒൻപതു പേർ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു.”

പ്രസം​ഗകർ ആവശ്യ​മു​ള്ളി​ടത്തു സേവി​ക്കു​ന്നു

‘നമുക്ക്‌ കുട്ടി​ക​ളില്ല. അങ്ങനെ​യെ​ങ്കിൽ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂഷ ഏറ്റെടു​ത്താ​ലെ​ന്താണ്‌?’ എന്ന്‌ സ്‌നാ​പനം കഴിഞ്ഞ​യു​ടനെ ഞങ്ങൾ ചിന്തിച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌ 1970-ൽ ഞങ്ങൾ ജോലി​കൾ ഉപേക്ഷി​ക്കു​ക​യും നിരന്തര പയനി​യർമാ​രാ​യി പേർചാർത്തു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഫ്രാൻസി​ന്റെ മധ്യഭാ​ഗ​ത്താ​യി, നെവെ​യ​റി​ന​ടു​ത്തുള്ള മാൻയി-ലോം എന്ന ചെറു പട്ടണത്തി​ലേക്കു ഞങ്ങൾ താമസം​മാ​റി.

അതു വിഷമ​ക​ര​മായ ഒരു നിയമ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു. ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ ആഗ്രഹ​മുള്ള ആളുകളെ കണ്ടെത്തുക ദുഷ്‌ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾക്കു ലൗകിക തൊഴിൽ കണ്ടെത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല, അതു​കൊ​ണ്ടു വളരെ കുറച്ചു പണമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ചിലസ​മ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ഞങ്ങൾക്കു കഴിക്കാൻ ഉരുള​ക്കി​ഴങ്ങു മാത്ര​മാണ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്‌. മഞ്ഞുകാ​ലത്ത്‌ താപനില പൂജ്യം സെൽഷ്യ​സിൽനി​ന്നു 22 ഡിഗ്രി താഴു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവിടെ ചെലവ​ഴിച്ച സമയത്തെ ഞങ്ങൾ മെലിഞ്ഞ ഏഴു പശുക്ക​ളു​ടെ കാലം എന്നു വിളിച്ചു.—ഉല്‌പത്തി 41:3.

എന്നാൽ യഹോവ ഞങ്ങളെ താങ്ങി. ഒരു ദിവസം ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഒട്ടും​തന്നെ ആഹാര​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോ​ഴാ​ണു തപാൽക്കാ​രൻ, ബാബെ​റ്റി​ന്റെ സഹോ​ദരി അയച്ച ഒരു വലിയ പെട്ടി പാൽക്ക​ട്ടി​യു​മാ​യി എത്തിയത്‌. മറ്റൊരു ദിവസം ഞങ്ങൾ പ്രസം​ഗ​വേല കഴിഞ്ഞ്‌ വീട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ, ഞങ്ങളെ കാണാ​നാ​യി 500 കിലോ​മീ​റ്റർ ദൂരം വണ്ടി​യോ​ടി​ച്ചു​വന്ന ചില സുഹൃ​ത്തു​ക്കളെ കണ്ടെത്തി. ഞങ്ങളുടെ ബുദ്ധി​മു​ട്ടു കേട്ടറിഞ്ഞ ഈ സഹോ​ദ​രൻമാർ അവരുടെ രണ്ടു കാറുകൾ നിറയെ ആഹാര​വു​മാ​യി വന്നതാ​യി​രു​ന്നു.

ഒന്നര വർഷം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ സൊ​സൈറ്റി ഞങ്ങളെ പ്രത്യേക പയനി​യർമാ​രാ​യി നിയമി​ച്ചു. അടുത്ത നാലു വർഷം ഞങ്ങൾ നെവെ​യ​റി​ലും ട്രൊ​വാ​യി​ലും അവസാനം മോൻറി​ന്യേ ലേമെ​റ്റ്‌സി​ലും സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ച്ചു. 1976-ൽ മിഷെ​ലിന്‌ ഫ്രാൻസി​ന്റെ തെക്കു​പ​ടി​ഞ്ഞാ​റു ഭാഗത്തു സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നാ​യി നിയമനം ലഭിച്ചു.

രണ്ടു വർഷത്തി​നു​ശേഷം, സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​കൻമാർക്കു​വേ​ണ്ടി​യുള്ള ഒരു സ്‌കൂൾ നടന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, മിഷന​റി​മാ​രാ​യി വിദേ​ശത്തു പോകാൻ ഞങ്ങളെ ക്ഷണിച്ചു​കൊ​ണ്ടുള്ള ഒരു കത്ത്‌ വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ്റി​യിൽനി​ന്നു ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ചു; ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഛാഡ്‌ അല്ലെങ്കിൽ ബുർക്കീന ഫാസോ (അന്നത്തെ അപ്പർ വോൾട്ടാ), ഇതി​ലൊ​ന്നു തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കാ​മെന്നു കത്തിൽ പറഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ ഛാഡ്‌ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു. എന്നാൽ തഹീതി ബ്രാഞ്ചി​ന്റെ കീഴിൽ പ്രവർത്തി​ക്കു​ന്ന​തി​നു നിയമി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടുള്ള മറ്റൊരു കത്ത്‌ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ചു. ഞങ്ങൾ ഒരു വൻ ഭൂഖണ്ഡ​മായ ആഫ്രി​ക്ക​യി​ലെ സേവന​ത്തി​നു​വേണ്ടി ആവശ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഒരു കൊച്ചു ദ്വീപി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ കണ്ടെത്തി!

ദക്ഷിണ പസഫി​ക്കിൽ സേവി​ക്കു​ന്നു

തഹീതി ദക്ഷിണ പസഫി​ക്കി​ലെ മനോ​ഹ​ര​മായ ഒരു ഉഷ്‌ണ​മേ​ഖലാ ദ്വീപാണ്‌. ഞങ്ങൾ അവിടെ എത്തിയ​പ്പോൾ ഞങ്ങളെ സ്വീക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി നൂറോ​ളം സഹോ​ദ​രങ്ങൾ വിമാ​ന​ത്താ​വ​ള​ത്തിൽ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. അവർ പൂമാല ചാർത്തി ഞങ്ങൾക്കു സ്വാഗ​ത​മ​രു​ളി. ഫ്രാൻസിൽനി​ന്നുള്ള ദീർഘ​യാ​ത്ര​യ്‌ക്കു​ശേഷം ക്ഷീണി​ത​രാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഞങ്ങൾ വളരെ സന്തുഷ്ട​രാ​യി​രു​ന്നു.

തഹീതി​യിൽ എത്തി നാലു മാസം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഉണക്ക​ത്തേങ്ങാ നിറച്ച ഒരു ചെറിയ പായ്‌വ​ള്ള​ത്തിൽ ഞങ്ങൾ യാത്ര​തി​രി​ച്ചു. അഞ്ചു ദിവസ​ത്തി​നു​ശേഷം ഞങ്ങൾ പുതിയ നിയമ​ന​സ്ഥ​ലത്ത്‌ എത്തി​ച്ചേർന്നു—മാർക്കേ​സസ്‌ ദ്വീപു​ക​ളി​ലെ നൂകു ഹിവ ദ്വീപ്‌. ആ ദ്വീപിൽ ഏതാണ്ട്‌ 1,500 പേർ പാർത്തി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അവിടെ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളാ​രും ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. ഞങ്ങൾ മാത്രം.

അന്നൊക്കെ തീരെ ലളിത​മായ ചുറ്റു​പാ​ടു​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്‌. കോൺക്രീ​റ്റും മുളയും​കൊ​ണ്ടു നിർമിച്ച ഒരു കൊച്ചു വീട്ടി​ലാ​ണു ഞങ്ങൾ പാർത്തത്‌. അവിടെ വൈദ്യു​തി ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. ഞങ്ങൾക്കു ചിലസ​മ​യത്തു മാത്രം വെള്ളം​വ​രുന്ന ഒരു ടാപ്പ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ചെളി​വെ​ള്ള​മാ​ണു വന്നിരു​ന്നത്‌. ഒരു ജലസം​ഭ​ര​ണി​യിൽ ശേഖരി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രുന്ന മഴവെ​ള്ള​മാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾ മിക്ക സമയത്തും ഉപയോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. അവിടെ വെട്ടി​ത്തെ​ളിച്ച റോഡു​കൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല, പൊടി​നി​റഞ്ഞ നടപ്പാ​തകൾ മാത്രം.

ദ്വീപി​ന്റെ വിദൂ​ര​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ എത്തി​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​നു ഞങ്ങൾക്കു കുതി​ര​കളെ വാടക​യ്‌ക്കെ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​വന്നു. തടി​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​ക്കിയ കുതി​ര​ക്കോ​പ്പു​കൾ വളരെ അസ്വാ​സ്ഥ്യം ജനിപ്പി​ച്ചു. പ്രത്യേ​കിച്ച്‌, മുമ്പൊ​രി​ക്ക​ലും കുതി​ര​പ്പു​റത്തു സവാരി ചെയ്‌തി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രുന്ന ബാബെ​റ്റിന്‌. നടപ്പാ​ത​യ്‌ക്കു കുറുകെ വീണു​കി​ട​ന്നി​രുന്ന മുള വെട്ടി​മാ​റ്റു​ന്ന​തി​നു ഞങ്ങൾ വാക്കത്തി കൊണ്ടു​പോ​യി​രു​ന്നു. ഫ്രാൻസി​ലെ ജീവി​ത​ത്തിൽനി​ന്നു വളരെ​യ​ധി​കം വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌.

ഞങ്ങൾ ഞായറാ​ഴ്‌ച​ക​ളിൽ യോഗങ്ങൾ നടത്തി, ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേർമാ​ത്രമേ പങ്കെടു​ത്തു​ള്ളു​വെ​ങ്കിൽപ്പോ​ലും. ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേർമാ​ത്രം ഉണ്ടായി​രു​ന്ന​തി​നാൽ തുടക്ക​ത്തിൽ ഞങ്ങൾക്കു മറ്റു യോഗങ്ങൾ ഇല്ലായി​രു​ന്നു. പകരം ഞങ്ങൾ യോഗ വിഷയങ്ങൾ ഒരുമി​ച്ചി​രു​ന്നു വായിച്ചു.

ഏതാനും മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ, ആ രീതി തുടരു​ന്നതു നല്ലത​ല്ലെന്നു ഞങ്ങൾ ഉറച്ചു. മിഷെൽ ഇപ്രകാ​രം വിവരി​ക്കു​ന്നു: “ഞാൻ ബാബെ​റ്റി​നോട്‌ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു, ‘നാം ഉചിത​മാ​യി വസ്‌ത്രം ധരിക്കണം. നീ  അവി​ടെ​യും ഞാൻ ഇവി​ടെ​യും ഇരിക്കും. ഞാൻ പ്രാർഥ​ന​യോ​ടെ ആരംഭി​ക്കും, പിന്നെ നാം ദിവ്യാ​ധി​പത്യ ശുശ്രൂ​ഷാ​സ്‌കൂ​ളും സേവന യോഗ​വും നടത്തും. മുറി​യിൽ എന്നെ കൂടാതെ നീ മാത്രമേ ഉള്ളൂ​വെ​ങ്കി​ലും ഞാൻ ചോദ്യ​ങ്ങൾ ചോദി​ക്കും, നീ ഉത്തരം പറയും.’ ഞങ്ങൾ അതു ചെയ്‌തതു നന്നായി, എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ സഭയി​ല്ലാ​ത്ത​പ്പോൾ ആത്മീയ​മാ​യി മന്ദീഭ​വി​ക്കാൻ എളുപ്പ​മാണ്‌.”

ക്രിസ്‌തീ​യ യോഗ​ങ്ങൾക്ക്‌ ആളുകൾ വരാൻ സമയ​മെ​ടു​ത്തു. ആദ്യത്തെ എട്ടു മാസ​ത്തേക്ക്‌ ഞങ്ങൾ മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. പിന്നീട്‌, ഒന്നോ രണ്ടോ ചില​പ്പോൾ മൂന്നോ പേർ വരെ ഞങ്ങളോ​ടു ചേർന്നു. ഒരു വർഷം, ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേർ മാത്ര​മാ​യി കർത്താ​വി​ന്റെ സന്ധ്യാ ഭക്ഷണത്തി​ന്റെ വാർഷി​കാ​ച​രണം ആരംഭി​ച്ചു. പത്തു മിനിറ്റു കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ചിലർ വന്നു, അതു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ പ്രസംഗം നിർത്തി​യി​ട്ടു വീണ്ടും ആരംഭി​ച്ചു.

ഇന്ന്‌, മാർക്കേ​സസ്‌ ദ്വീപു​ക​ളിൽ 42 പ്രസാ​ധ​ക​രും 3 സഭകളു​മുണ്ട്‌. വേലയു​ടെ അധിക ഭാഗവും ചെയ്‌തത്‌ ഞങ്ങൾക്കു ശേഷം വന്നവരാ​ണെ​ങ്കി​ലും അന്നു ഞങ്ങൾ കണ്ടുമു​ട്ടിയ ചിലയാ​ളു​കൾ ഇപ്പോൾ സ്‌നാ​പ​ന​മേ​റ്റ​വ​രാണ്‌.

നമ്മുടെ സഹോ​ദ​രങ്ങൾ വില​പ്പെ​ട്ട​വ​രാണ്‌

ഞങ്ങൾ നൂകു ഹിവയിൽവെച്ച്‌ ക്ഷമ പഠിച്ചു. ഏറ്റവും അടിസ്ഥാന ആവശ്യ​ങ്ങ​ളൊ​ഴിച്ച്‌ മറ്റെല്ലാ​റ്റി​നും​വേണ്ടി ഞങ്ങൾക്കു കാത്തി​രി​ക്കേണ്ടി വന്നു. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ഒരു പുസ്‌തകം വേണ​മെ​ങ്കിൽ അതിനു​വേണ്ടി എഴുത​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു, പിന്നെ അതു വരുന്ന​തി​നു​വേണ്ടി രണ്ടോ മൂന്നോ മാസം കാത്തി​രി​ക്കണം.

ഞങ്ങൾ പഠിച്ച മറ്റൊരു പാഠം നമ്മുടെ സഹോ​ദ​രങ്ങൾ വില​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​താണ്‌. ഞങ്ങൾ തഹീതി സന്ദർശി​ച്ചു യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ പങ്കെടു​ത്ത​പ്പോൾ അവിടെ സഹോ​ദ​രങ്ങൾ പാടു​ന്നതു കേട്ടു ഞങ്ങൾ കരഞ്ഞു​പോ​യി. ചില സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ഒത്തു​പോ​കാൻ പ്രയാ​സ​മാ​ണെ​ന്നതു സത്യമാ​യി​രി​ക്കാം, എന്നാൽ സഹോ​ദ​ര​വർഗ​ത്തോ​ടൊ​പ്പ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എത്ര നല്ലതാ​ണെന്ന്‌ ഒറ്റയ്‌ക്കാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു മനസ്സി​ലാ​കു​ന്നത്‌. ഞങ്ങൾ തഹീതി​യി​ലേക്കു മടങ്ങി​ച്ചെന്ന്‌ സർക്കിട്ട്‌ വേലയിൽ സേവി​ക്ക​ണ​മെന്ന്‌ 1980-ൽ സൊ​സൈറ്റി തീരു​മാ​നി​ച്ചു. അവിടെ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഊഷ്‌മള ആതിഥ്യ​വും പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യോ​ടുള്ള അവരുടെ സ്‌നേ​ഹ​വും ഞങ്ങൾക്ക്‌ വളരെ​യ​ധി​കം പ്രോ​ത്സാ​ഹനം പകർന്നു. ഞങ്ങൾ മൂന്നു വർഷം തഹീതി​യിൽ സർക്കിട്ട്‌ വേലയിൽ ചെലവ​ഴി​ച്ചു.

ദ്വീപു​തോ​റും

അടുത്ത​താ​യി ഞങ്ങളെ മറ്റൊരു പസഫിക്‌ ദ്വീപായ റയാ​റ്റേ​യ​യി​ലെ ഒരു മിഷനറി ഭവനത്തി​ലേക്കു നിയമി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ ഏകദേശം രണ്ടു വർഷം അവിടെ താമസി​ച്ചു. റയാ​റ്റേ​യ​യി​ലെ നിയമ​ന​ത്തി​നു ശേഷം ഞങ്ങളെ റ്റൂവാ​മോ​ട്ടൂ ദ്വീപ​സ​മൂ​ഹ​ത്തിൽ സർക്കിട്ട്‌ വേലയിൽ നിയമി​ച്ചു. 80 ദ്വീപു​ക​ളിൽ 25 എണ്ണം ഞങ്ങൾ ബോട്ടിൽ  സന്ദർശി​ച്ചു. ബാബെ​റ്റിന്‌ ഇതു പ്രയാ​സ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ബോട്ടിൽ യാത്ര ചെയ്‌ത എല്ലാസ​മ​യ​ത്തും അവൾക്കു കടൽച്ചൊ​രു​ക്കു​ണ്ടാ​യി.

ബാബെറ്റ്‌ ഇപ്രകാ​രം പറയുന്നു: “അത്‌ ഭയങ്കര​മാ​യി​രു​ന്നു! ഞങ്ങൾ ബോട്ടിൽ ചെലവ​ഴിച്ച എല്ലാ സമയത്തും എനിക്ക്‌ അസുഖ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ അഞ്ചു ദിവസം കടലി​ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അഞ്ചു ദിവസ​വും എനിക്ക്‌ അസുഖ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു മരുന്നും എനിക്കു ഫലിച്ചില്ല. എന്നാൽ, എനിക്ക്‌ അസുഖ​മാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും സമുദ്രം എത്ര മനോ​ഹ​ര​മാ​ണെന്നു ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു. അത്‌ അത്ഭുത​ക​ര​മായ ഒരു കാഴ്‌ച​യാ​യി​രു​ന്നു. ഡോൾഫി​നു​കൾ ബോട്ടി​നോ​ടു മത്സരിച്ചു. കൈ കൊട്ടു​മ്പോൾ അവ പലപ്പോ​ഴും വെള്ളത്തിൽനി​ന്നു പൊങ്ങി ചാടി!”

സർക്കിട്ട്‌ വേലയിൽ അഞ്ചുവർഷം ചെലവ​ഴി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞങ്ങളെ തഹീതി​യിൽ രണ്ടു വർഷ​ത്തേക്കു വീണ്ടും നിയമി​ച്ചു. അങ്ങനെ പ്രസംഗ വേലയിൽ വീണ്ടും ഒരു നല്ല സമയം ആസ്വദി​ച്ചു. ഒന്നര വർഷം കൊണ്ട്‌ ഞങ്ങളുടെ സഭയിലെ പ്രസാ​ധ​ക​രു​ടെ എണ്ണം 35-ൽനിന്ന്‌ 70 ആയി ഇരട്ടിച്ചു. ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം ബൈബിൾ പഠിച്ച​വ​രിൽ പന്ത്രണ്ടു പേർ ഞങ്ങൾ അവിടു​ന്നു പോരു​ന്ന​തി​നു തൊട്ടു​മു​മ്പു സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. അവരിൽ ചിലർ ഇപ്പോൾ സഭയിലെ മൂപ്പൻമാ​രാണ്‌.

ഞങ്ങൾ ദക്ഷിണ പസഫി​ക്കിൽ ആകെക്കൂ​ടി 12 വർഷം ചെലവ​ഴി​ച്ചു. സഭകൾ സുസ്ഥാ​പി​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ ദ്വീപു​ക​ളിൽ മേലാൽ മിഷന​റി​മാ​രെ ആവശ്യ​മില്ല എന്നു പറഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടുള്ള ഒരു കത്ത്‌ ഞങ്ങൾക്ക​പ്പോൾ സൊ​സൈ​റ്റി​യിൽനി​ന്നു ലഭിച്ചു. ഞങ്ങൾ തഹീതി​യിൽ എത്തിയ സമയത്ത്‌ അവിടെ ഏകദേശം 450 പ്രസാ​ധ​ക​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, ഞങ്ങൾ പോരു​മ്പോൾ 1,000-ത്തിലധി​ക​വും.

ഒടുവിൽ ആഫ്രിക്ക!

ഞങ്ങൾ ഫ്രാൻസി​ലേക്കു മടങ്ങി​പ്പോ​യി, ഒന്നരമാ​സം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ സൊ​സൈറ്റി ഞങ്ങൾക്കൊ​രു പുതിയ നിയമനം നൽകി—പശ്ചിമാ​ഫ്രി​ക്ക​യി​ലെ ബെനിൻ. ഞങ്ങൾ 13 വർഷം മുമ്പ്‌ ആഫ്രി​ക്ക​യി​ലേക്കു പോകാൻ ആഗ്രഹി​ച്ച​താണ്‌, അതു​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾ വളരെ സന്തോ​ഷ​മു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു.

ഞങ്ങൾ 1990 നവംബർ 3-ന്‌ ബെനി​നിൽ എത്തി​ച്ചേർന്നു. രാജ്യ പ്രസംഗ പ്രവർത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ 14 വർഷത്തെ നിരോ​ധനം നീക്കി​യ​തിൽപ്പി​ന്നെ അവിടെ എത്തി​ച്ചേർന്ന ആദ്യത്തെ മിഷന​റി​മാ​രിൽ ഞങ്ങളു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതു വളരെ ആവേശ​ഭ​രി​ത​മാ​യി​രു​ന്നു. ജീവിതം പസഫിക്‌ ദ്വീപു​ക​ളി​ലേ​തി​നോ​ടു സമാന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ താമസ​മു​റ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ഞങ്ങൾക്കു പ്രശ്‌ന​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ആളുകൾ വളരെ സൗഹൃ​ദ​മ​ന​സ്‌ക​രും അതിഥി സൽക്കാ​ര​പ്രി​യ​രു​മാണ്‌. നിങ്ങൾക്കു തെരു​വിൽ നിന്ന്‌ ആരോ​ടു​വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും സംസാ​രി​ക്കാൻ കഴിയും.

ഞങ്ങൾ ബെനി​നിൽ എത്തി​ച്ചേർന്നു വെറും ഏതാനും ആഴ്‌ചകൾ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ബാബെറ്റ്‌ അവളുടെ സ്‌തന​ത്തിൽ ഒരു മുഴയു​ള്ള​താ​യി ശ്രദ്ധിച്ചു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾ പുതു​താ​യി സ്ഥാപി​ത​മായ ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സി​നു സമീപ​ത്തുള്ള ഒരു ചെറിയ ക്ലിനി​ക്കിൽ പോയി. ഡോക്ടർ അവളെ പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ക​യും വളരെ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ നടത്തേ​ണ്ട​തു​ണ്ടെന്നു പറയു​ക​യും ചെയ്‌തു. പിറ്റേന്നു ഞങ്ങൾ മറ്റൊരു ക്ലിനി​ക്കിൽ പോയി. അവി​ടെ​വച്ച്‌ ഞങ്ങൾ ഫ്രാൻസിൽനി​ന്നുള്ള ഒരു ഗൈന​ക്കോ​ള​ജി​സ്റ്റായ യൂറോ​പ്പു​കാ​രി​യായ ഒരു ഡോക്ടറെ കണ്ടു. ബാബെ​റ്റി​നു ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ നടത്തത്ത​ക്ക​വണ്ണം ഉടൻതന്നെ ഞങ്ങൾ ഫ്രാൻസി​ലേക്കു പോ​കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടെന്ന്‌ അവരും പറഞ്ഞു. രണ്ടു ദിവസ​ത്തി​നു ശേഷം ഞങ്ങൾ ഫ്രാൻസി​ലേക്കു വിമാനം കയറി.

ബെനി​നിൽനി​ന്നു പോകാൻ ഞങ്ങൾക്കു സങ്കടമാ​യി​രു​ന്നു. മതസ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം പുതു​ക്ക​പ്പെട്ട ആ രാജ്യത്ത്‌, പുതിയ മിഷന​റി​മാർ ഉണ്ടായി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ സഹോ​ദ​രങ്ങൾ പുളക​പ്ര​ദ​രാ​യി​രു​ന്നു, അവി​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞങ്ങളും ആഹ്ലാദ​മു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌, ഏതാനും ആഴ്‌ചകൾ മാത്രം ആ രാജ്യത്തു നിന്നിട്ട്‌ അവിടു​ന്നു പോ​കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​തിൽ ഞങ്ങൾക്കു വിഷമം തോന്നി.

ഞങ്ങൾ ഫ്രാൻസിൽ എത്തിയ​പ്പോൾ ശസ്‌ത്ര​ക്രി​യാ വിദഗ്‌ധൻ ബാബെ​റ്റി​നെ പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ക​യും അവൾക്കു ശസ്‌ത്ര​ക്രി​യ​യു​ടെ ആവശ്യ​മു​ണ്ടെന്ന്‌ ഉറപ്പു വരുത്തു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഡോക്ടർമാർ പെട്ടെന്നു പ്രവർത്തി​ച്ചു, അവർ ഒരു ചെറിയ ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ നടത്തി. ബാബെ​റ്റി​നെ പിറ്റേന്ന്‌ ആശുപ​ത്രി​യിൽനി​ന്നു വിടു​ക​യും ചെയ്‌തു. സംഗതി അതോടെ അവസാ​നി​ച്ചെന്നു ഞങ്ങൾ വിചാ​രി​ച്ചു.

എട്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ ശസ്‌ത്ര​ക്രി​യാ വിദഗ്‌ധനെ കണ്ടു. അദ്ദേഹം അപ്പോ​ഴാ​ണു ബാബെ​റ്റി​നു സ്‌തനാർബു​ദം ഉണ്ടെന്നുള്ള വാർത്ത പൊട്ടി​ച്ചത്‌.

ആ സമയത്തെ തന്റെ അനുഭ​വ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഓർമി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ബാബെറ്റ്‌ ഇപ്രകാ​രം പറയുന്നു: “ആദ്യം എനിക്കു മിഷെ​ലി​ന്റെ​യ​ത്ര​യും വിഷമം തോന്നി​യില്ല. എന്നാൽ ആ അശുഭ വാർത്ത കേട്ടതി​ന്റെ പിറ്റേന്നു ഞാൻ നിർവി​കാ​ര​യാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്കു യാതൊ​രു വികാ​ര​വു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്കു കരയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ചിരി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. മരിക്കാൻ പോകു​ക​യാ​ണെന്നു ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു. എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം കാൻസർ മരണത്തി​നു തുല്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ ചെയ്യേ​ണ്ടതു ചെയ്‌തേ​പറ്റൂ എന്നായി​രു​ന്നു എന്റെ ചിന്താ​ഗതി.”

കാൻസ​റു​മാ​യുള്ള പോരാ​ട്ടം

ഞങ്ങൾ ആ അശുഭ വാർത്ത കേട്ടത്‌ വെള്ളി​യാ​ഴ്‌ച​യാണ്‌, ചൊവ്വാഴ്‌ച ബാബെ​റ്റി​നു രണ്ടാമ​തൊ​രു ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ നടത്താൻ നിശ്ചയി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ ബാബെ​റ്റി​ന്റെ സഹോ​ദ​രി​യു​ടെ കൂടെ​യാ​യി​രു​ന്നു താമസി​ച്ചത്‌.  എന്നാൽ അവരും രോഗി​യാ​യി​രു​ന്നു, അതു​കൊണ്ട്‌ അവരുടെ ചെറിയ അപ്പാർട്ട്‌മെൻറിൽ ഞങ്ങൾക്കു താമസം തുടരാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

എവിടെ പോകു​മെ​ന്നാ​യി ഞങ്ങൾ. അപ്പോ​ഴാണ്‌ ഇവ്‌ മെർഡ​യു​ടെ​യും ബ്രിഷിറ്റ്‌ മെർഡ​യു​ടെ​യും കാര്യം ഓർമ വന്നത്‌. ഞങ്ങൾ ആ ദമ്പതി​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം മുമ്പു താമസി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. ഈ ദമ്പതികൾ ഞങ്ങളോ​ടു വളരെ ആതിഥ്യ​പൂർവം പെരു​മാ​റി​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾ ഇവിനെ ഫോണിൽ വിളിച്ച്‌, ബാബെ​റ്റി​നു ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ ആവശ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നും എവിടെ താമസി​ക്ക​ണ​മെന്നു ഞങ്ങൾക്ക്‌ അറിയാൻ പാടി​ല്ലെ​ന്നും പറഞ്ഞു. മിഷെ​ലിന്‌ ഒരു ജോലി വേണ​മെ​ന്നും ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു പറഞ്ഞു.

ഇവ്‌, മിഷെ​ലിന്‌ ഒരു ജോലി തരപ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ വീടിന്‌ അകത്തും പുറത്തു​മൊ​ക്കെ​യാ​യി ജോലി​ചെ​യ്യാൻ. അനേകം ദയാ​പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾക്കൊ​ണ്ടു സഹോ​ദ​രങ്ങൾ ഞങ്ങളെ പിന്തു​ണ​യ്‌ക്കു​ക​യും പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അവർ ഞങ്ങളെ സാമ്പത്തി​ക​മാ​യും സഹായി​ച്ചു. ബാബെ​റ്റി​ന്റെ ചികി​ത്സ​യ്‌ക്കുള്ള തുക സൊ​സൈറ്റി അടച്ചു.

ശസ്‌ത്ര​ക്രി​യ ഗുരു​ത​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ഡോക്ടർമാർക്ക്‌ ലസികാ ഗ്രന്ഥി​ക​ളും (lymph nodes) സ്‌തന​വും നീക്കം​ചെ​യ്യേ​ണ്ടി​വന്നു. അവർ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ രാസചി​കിത്സ (chemotherapy) തുടങ്ങി. ഒരാഴ്‌ച കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ബാബെ​റ്റിന്‌ ആശുപ​ത്രി​യിൽനി​ന്നും പോകാൻ കഴിഞ്ഞു. എന്നാൽ തുടർച്ച​യായ ചികി​ത്സ​യ്‌ക്കു​വേണ്ടി അവൾക്ക്‌ ഓരോ മൂന്നാഴ്‌ച കൂടു​മ്പോ​ഴും മടങ്ങി​പ്പോ​ക​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു.

ബാബെറ്റ്‌ ചികി​ത്സ​യി​ലാ​യി​രുന്ന സമയത്തു സഭയിലെ സഹോ​ദ​രങ്ങൾ വളരെ സഹായ​മാ​യി​രു​ന്നു. സ്‌തനാർബു​ദ​മു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഒരു സഹോ​ദരി വലിയ ഒരു പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്തു പ്രതീ​ക്ഷി​ക്ക​ണ​മെന്ന്‌ അവർ ബാബെ​റ്റിന്‌ പറഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും വളരെ​യ​ധി​കം ആശ്വാസം പകരു​ക​യും ചെയ്‌തു.

എങ്കിലും ഞങ്ങൾ ഭാവി​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ആശങ്കാ​കു​ല​രാ​യി​രു​ന്നു. ഇതു തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു​കൊണ്ട്‌ മിഷെൽ സെലെ​റി​യും ഷാനെറ്റ്‌ സെലെ​റി​യും ഞങ്ങളെ ഭക്ഷണത്തി​നാ​യി ഒരു റെസ്റ്റൊ​റൻറി​ലേക്കു കൂട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി.

ഞങ്ങൾക്കു മിഷനറി സേവനം ഉപേക്ഷി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നും ആഫ്രി​ക്ക​യി​ലേക്ക്‌ ഒരിക്ക​ലും മടങ്ങി​പ്പോ​കാൻ കഴിയി​ല്ലെ​ന്നും ഞങ്ങൾ അവരോ​ടു പറഞ്ഞു. എന്നാൽ സെലെറി സഹോ​ദരൻ ചോദി​ച്ചു: “എന്ത്‌? നിങ്ങൾ അത്‌ ഉപേക്ഷി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​മെന്ന്‌ ആരു പറഞ്ഞു? ഭരണസം​ഘ​മോ? ഫ്രാൻസി​ലെ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളോ? ആരാണു പറഞ്ഞത്‌?”

“ആരും പറഞ്ഞില്ല, ഞാൻ പറയു​ക​യാണ്‌,” ഞാൻ മറുപടി നൽകി.

“ഇല്ല, ഇല്ല! നിങ്ങൾ മടങ്ങി​പ്പോ​കും!” സെലെറി സഹോ​ദരൻ പറഞ്ഞു.

രാസചി​കി​ത്സ​യെ തുടർന്നു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന റേഡി​യേഷൻ ചികിത്സ 1991 ആഗസ്റ്റ്‌ ഒടുവിൽ അവസാ​നി​ച്ചു. ക്രമമായ പരി​ശോ​ധ​കൾക്കു​വേണ്ടി ബാബെറ്റ്‌ ഫ്രാൻസി​ലേക്കു മടങ്ങി​വ​രു​ന്ന​പക്ഷം ഞങ്ങൾ ആഫ്രി​ക്ക​യി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന​തിൽ തങ്ങൾ ഒരു പ്രശ്‌ന​വും കാണു​ന്നി​ല്ലെന്നു ഡോക്ടർമാർ പറഞ്ഞു.

തിരിച്ചു ബെനി​നി​ലേക്ക്‌

അതു​കൊ​ണ്ടു വീണ്ടും മിഷനറി സേവന​ത്തി​ലേർപ്പെ​ടു​ന്ന​തിന്‌ അനുവാ​ദം ചോദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾ ബ്രുക്ക്‌ളി​നി​ലെ ആസ്ഥാന​ത്തേക്ക്‌ എഴുതി. അവരുടെ മറുപടി അറിയാൻ ഞങ്ങൾ ആകാം​ക്ഷ​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. ദിവസങ്ങൾ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങി. ഒടുവിൽ മിഷെ​ലി​നു ക്ഷമകെട്ടു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങളുടെ കത്തു കിട്ടി​യോ​യെന്ന്‌ അദ്ദേഹം ബ്രുക്ക്‌ളി​നി​ലേക്കു ഫോൺ വിളിച്ചു ചോദി​ച്ചു. അത്‌ പരിഗ​ണി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യെന്ന്‌ അവർ പറഞ്ഞു—ഞങ്ങൾക്ക്‌ ബെനി​നി​ലേക്കു മടങ്ങി​പ്പോ​കാൻ കഴിയും! ഞങ്ങൾ യഹോ​വ​യോട്‌ എത്ര നന്ദിയു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു!

ആ വാർത്ത ആഘോ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേണ്ടി മെർഡ കുടും​ബം ഒരു വലിയ കൂടി​വ​രവ്‌ സംഘടി​പ്പി​ച്ചു. 1991 നവംബ​റിൽ ഞങ്ങൾ ബെനി​നി​ലേക്കു തിരിച്ചു, സഹോ​ദ​രങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഒരു വിരു​ന്നൊ​രു​ക്കി സ്വാഗ​ത​മ​രു​ളി!

ബാബെ​റ്റിന്‌ ഇപ്പോൾ സുഖമു​ള്ള​താ​യി തോന്നു​ന്നു. പൂർണ വൈദ്യ പരി​ശോ​ധ​ന​കൾക്കു​വേണ്ടി ഞങ്ങൾ ഇടയ്‌ക്കി​ട​യ്‌ക്കു ഫ്രാൻസി​ലേക്കു പോയി​രു​ന്നു. ഡോക്ടർമാർ കാൻസ​റി​ന്റെ യാതൊ​രു സൂചന​യും കാണു​ന്നില്ല. വീണ്ടും മിഷനറി സേവന​ത്തിൽ ആയിരി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞങ്ങൾ ആഹ്ലാദി​ക്കു​ന്നു. ബെനി​നിൽ ഞങ്ങൾ വേണ്ട​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​യി തോന്നു​ന്നു. യഹോവ ഞങ്ങളുടെ വേലയെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​മി​രി​ക്കു​ന്നു. മടങ്ങി​പ്പോ​യ​തിൽപ്പി​ന്നെ ഞങ്ങൾ 14 പേരെ സ്‌നാ​പ​ന​ത്തിന്‌ സഹായി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. അവരിൽ അഞ്ചു പേർ ഇപ്പോൾ നിരന്തര പയനി​യർമാ​രാണ്‌, ഒരാൾക്ക്‌ ശുശ്രൂ​ഷാ​ദാ​സ​നാ​യി നിയമനം ലഭിച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ ചെറിയ സഭ വളർന്ന്‌ രണ്ടു സഭകളാ​യി വിഭജി​ക്കു​ന്ന​തും ഞങ്ങൾ കണ്ടിരി​ക്കു​ന്നു.

ഈ വർഷങ്ങ​ളി​ലു​ട​നീ​ളം ഭാര്യാ​ഭർത്താ​ക്കൻമാ​രെന്ന നിലയിൽ ഞങ്ങൾ യഹോ​വയെ സേവി​ക്കു​ക​യും അനേകം അനു​ഗ്ര​ഹങ്ങൾ ആസ്വദി​ക്കു​ക​യും വളരെ നല്ല അനേക​മാ​ളു​കളെ അറിയാൻ ഇടവരു​ക​യും ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ കഷ്ടപ്പാ​ടു​കൾ വിജയ​ക​ര​മാ​യി സഹിച്ചു​നിൽക്കു​ന്ന​തിന്‌ യഹോ​വ​യാൽ ഞങ്ങൾ പരിശീ​ലി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ശക്തരാ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഇയ്യോ​ബി​നെ​പ്പോ​ലെ, കാര്യങ്ങൾ അങ്ങനെ സംഭവി​ച്ച​തെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടെന്നു ഞങ്ങൾക്ക്‌ എല്ലായ്‌പോ​ഴും മനസ്സി​ലാ​യില്ല. എന്നാൽ ഞങ്ങളെ സഹായി​ക്കാൻ യഹോവ എല്ലായ്‌പോ​ഴു​മു​ണ്ടെന്നു ഞങ്ങൾക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു ദൈവ​വ​ചനം പറയു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാണ്‌: “രക്ഷിപ്പാൻ കഴിയാ​ത​വണ്ണം യഹോ​വ​യു​ടെ കൈ കുറു​കീ​ട്ടില്ല; കേൾപ്പാൻ കഴിയാ​ത​വണ്ണം അവന്റെ ചെവി മന്ദമാ​യി​ട്ടു​മില്ല.”—യെശയ്യാ​വു 59:1.

[23-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

മിഷെൽ മ്യൂള​റും ബാബെറ്റ്‌ മ്യൂള​റും ബനിനി​ലെ പരമ്പരാ​ഗത വേഷം ധരിച്ച്‌

[25-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഉഷ്‌ണമേഖലാ തഹീതി​യി​ലെ പോളി​നേ​ഷ്യ​ക്കാ​രു​ടെ​യി​ട​യി​ലെ മിഷനറി വേല