സസന്തോ​ഷം യഹോ​വ​യു​ടെ മാർഗ​നിർദേശം സ്വീക​രി​ക്കു​ന്നു

യുളിസസ്‌ വി. ഗ്ലാസ്‌ പറഞ്ഞ പ്രകാരം

ഒരു അസാധാ​രണ വേളയാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ബിരു​ദ​ധാ​രി​ക​ളാ​കാൻ പോകു​ന്നത്‌ വെറും 127 വിദ്യാർഥി​കൾ. എന്നാൽ അവിടെ സദസ്സിൽ ഉണ്ടായി​രു​ന്ന​തോ, പല രാജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ നിന്നുള്ള ഉത്സാഹ​ഭ​രി​ത​രായ 1,26,387 പേരും. വാച്ച്‌ടവർ ഗിലെ​യാദ്‌ ബൈബിൾ സ്‌കൂ​ളി​ന്റെ 21-ാമത്‌ ക്ലാസ്സിന്റെ ബിരു​ദ​ദാന വേളയാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ന്യൂ​യോർക്ക്‌ നഗരത്തി​ലെ യാങ്കീ സ്റ്റേഡി​യ​ത്തിൽ, 1953 ജൂലൈ 19-ന്‌ ആയിരു​ന്നു ആ ചടങ്ങ്‌. അത്‌ എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ലെ സുപ്ര​ധാന സംഭവം ആയിരു​ന്നത്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടാണ്‌? അതിനു മുമ്പ്‌ എന്റെ പശ്ചാത്ത​ലത്തെ കുറിച്ചു ചില കാര്യങ്ങൾ പറയാം.

അമേരി​ക്കൻ ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലെ ഇൻഡ്യാ​ന​യി​ലുള്ള വിൻസെൻസിൽ 1912 ഫെബ്രു​വരി 17-നാണു ഞാൻ ജനിച്ചത്‌. അതായത്‌, വെളി​പ്പാ​ടു 12:1-5-ൽ വിവരി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന മിശി​ഹൈക രാജ്യ​ത്തി​ന്റെ പിറവിക്ക്‌ രണ്ടു വർഷം മുമ്പ്‌. അതിനു തലേ വർഷം തന്നെ വേദാ​ധ്യ​യന പത്രി​ക​യു​ടെ വാല്യങ്ങൾ ഉപയോ​ഗിച്ച്‌ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ തുടങ്ങി​യി​രു​ന്നു. എല്ലാ ഞായറാഴ്‌ച രാവി​ലെ​യും ഡാഡി അതി​ലൊ​രു പുസ്‌ത​ക​ത്തിൽ നിന്നു ഞങ്ങളെ​യെ​ല്ലാം വായിച്ചു കേൾപ്പി​ക്കും. പിന്നെ ഞങ്ങൾ അതേക്കു​റി​ച്ചു സംസാ​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

കുട്ടി​ക​ളു​ടെ ചിന്തയെ രൂപ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ മമ്മി താൻ പഠിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു. ദയാലു​വും സഹായ​മ​ന​സ്‌ക​യു​മായ ഒരു നല്ല വ്യക്തി​യാ​യി​രു​ന്നു അവർ. മക്കളായി ഞങ്ങൾ നാലു പേർ ഉണ്ടായി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ഞങ്ങളോ​ടു മാത്രമല്ല അയൽപ​ക്കത്തെ കുട്ടി​ക​ളോ​ടും മമ്മിക്കു വലിയ സ്‌നേ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു. മമ്മി ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പ​മി​രുന്ന്‌ ബൈബിൾ കഥകൾ പറയു​ക​യും പാട്ടു പാടു​ക​യും ചെയ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

മുഴു​സ​മയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​രായ പലരെ​യും മമ്മി വീട്ടി​ലേക്കു ക്ഷണിക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവർ ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം ഒന്നോ രണ്ടോ ദിവസം താമസിച്ച്‌, ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ യോഗ​ങ്ങ​ളും പ്രസം​ഗ​ങ്ങ​ളും നടത്തു​മാ​യി​രു​ന്നു. കഥകളും ദൃഷ്ടാ​ന്ത​ങ്ങ​ളും പറയു​ന്ന​വരെ ആയിരു​ന്നു ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഏറെ ഇഷ്ടം. 1919-ൽ ഒരവസ​ര​ത്തിൽ, അതായത്‌ ഒന്നാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധം അവസാ​നി​ച്ചിട്ട്‌ ഒരു വർഷ​ത്തോ​ള​മാ​യ​പ്പോൾ, സന്ദർശ​ക​നായ സഹോ​ദരൻ ചർച്ച പ്രത്യേ​കി​ച്ചും കുട്ടി​ക​ളായ ഞങ്ങളി​ലേക്കു തിരിച്ചു. അദ്ദേഹം പ്രതി​ഷ്‌ഠാ​പ​നത്തെ കുറിച്ച്‌—കൂടുതൽ കൃത്യ​മാ​യി സമർപ്പണം എന്നാണ്‌ നാം ഇപ്പോൾ പറയു​ന്നത്‌—ചർച്ച ചെയ്യു​ക​യും ഞങ്ങളുടെ ജീവി​തത്തെ ഇത്‌ എങ്ങനെ ബാധി​ക്കു​ന്നു എന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ സഹായി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. പിന്നെ അന്നു രാത്രി ഉറങ്ങാൻ പോയ​പ്പോൾ, ഞാൻ എന്റെ സ്വർഗീയ പിതാ​വി​നോ​ടുള്ള പ്രാർഥ​ന​യിൽ അവനെ എക്കാല​വും സേവി​ക്കാൻ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു​വെന്നു പറഞ്ഞു.

എന്നിരു​ന്നാ​ലും, 1922-നു ശേഷം മറ്റു ജീവി​തോ​ത്‌ക​ണ്‌ഠകൾ ആ തീരു​മാ​നത്തെ രണ്ടാം സ്ഥാന​ത്തേക്കു തള്ളിമാ​റ്റി. പല സ്ഥലങ്ങളി​ലും മാറി​മാ​റി താമസി​ച്ചി​രുന്ന ഞങ്ങൾക്ക്‌ യഹോ​വ​യു​ടെ ജനത്തിന്റെ സഭയു​മാ​യി സഹവാ​സ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. റെയിൽപ്പാ​ത​യി​ലെ പണി​യോ​ടു ബന്ധപ്പെട്ട്‌ പിതാവ്‌ ദൂരെ ആയിരു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ ബൈബിൾ പഠനം പതിവാ​യി നടന്നി​രു​ന്നില്ല. ഒരു പരസ്യ​ക്കാ​രൻ ആയിത്തീ​രുക എന്ന ലക്ഷ്യ​ത്തോ​ടെ സ്‌കൂൾ കോഴ്‌സു​കൾ തിര​ഞ്ഞെ​ടുത്ത എനിക്ക്‌ ഒരു പ്രമുഖ സർവക​ലാ​ശാ​ല​യിൽ ചേരണ​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു ആഗ്രഹം.

ജീവി​ത​ത്തി​ലെ എന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ ക്രമ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു

1930-കളുടെ മധ്യത്തിൽ ലോകം വീണ്ടും ആഗോള യുദ്ധത്തി​ലേക്കു വഴുതി വീഴാൻ തുടങ്ങി. ഞങ്ങൾ ഒഹാ​യോ​യി​ലെ ക്ലീവ്‌ലൻഡിൽ താമസി​ക്കു​മ്പോ​ഴാണ്‌ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളിൽ പെട്ട ഒരാൾ ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ വന്നത്‌. കുട്ടി​ക​ളാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ പഠിച്ച കാര്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞങ്ങൾ കൂടുതൽ ഗൗരവ​മാ​യി ചിന്തി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. വളരെ കാര്യ​ഗൗ​ര​വ​മുള്ള എന്റെ മൂത്ത സഹോ​ദരൻ റസ്സൽ ആണ്‌ ആദ്യം സ്‌നാ​പ​ന​മേ​റ്റത്‌. കാര്യങ്ങൾ അത്ര ഗൗരവ​മാ​യി എടുത്തി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും 1936 ഫെബ്രു​വരി 3-ന്‌ ഞാനും സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. യഹോ​വ​യ്‌ക്കുള്ള സമർപ്പ​ണ​ത്തിൽ ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കുന്ന കാര്യ​ങ്ങ​ളോ​ടുള്ള എന്റെ വിലമ​തി​പ്പു വളർന്നു​വന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ മാർഗ​നിർദേശം സ്വീക​രി​ക്കാൻ ഞാൻ പഠിക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ വർഷം തന്നെ എന്റെ സഹോ​ദ​രി​മാ​രായ കാതറി​നും ഗെർട്രൂ​ഡും സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. ഞങ്ങൾ എല്ലാവ​രും പയനി​യർമാ​രാ​യി മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പ്രവേ​ശി​ച്ചു.

മറ്റൊ​ന്നി​നെ കുറി​ച്ചും ഞങ്ങൾ ചിന്തി​ച്ചേ​യില്ല എന്ന്‌ അതിനർഥ​മില്ല. അതിസു​ന്ദ​രി​യായ ആൻ എന്ന പെൺകു​ട്ടി​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ചേട്ടന്റെ ഭാര്യ എന്നോടു പറഞ്ഞ​പ്പോൾ എനിക്ക്‌ ആകാം​ക്ഷ​യാ​യി. സത്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു കേട്ട നിമിഷം മുതൽ അവൾ വളരെ “ഉത്സാഹ​ഭ​രിത”യായി​രു​ന്നു. മാത്രമല്ല, അവൾ ഞങ്ങളുടെ വീട്ടി​ലാണ്‌ യോഗ​ങ്ങൾക്കു വരാനി​രു​ന്ന​തും. ആ സമയത്ത്‌ അവൾ ഒരു നിയമ കാര്യാ​ല​യ​ത്തിൽ സെക്ര​ട്ട​റി​യാ​യി ജോലി ചെയ്യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു വർഷത്തി​നു​ള്ളിൽ അവൾ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. എനിക്ക്‌ വിവാഹം കഴിക്ക​ണ​മെന്ന ഉദ്ദേശ്യ​മൊ​ന്നും ഇല്ലായി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ആൻ സത്യ​ത്തോ​ടു തികച്ചും കൂറുള്ള വ്യക്തി​യാ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഉറപ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ സേവന​ത്തിൽ മുഴു​ഹൃ​ദ​യ​ത്തോ​ടെ ഏർപ്പെ​ടാൻ അവൾ ആഗ്രഹി​ച്ചി​രു​ന്നു. “എനിക്കത്‌ ചെയ്യാ​നാ​കു​മോ?” എന്ന്‌ അവൾ ഒരിക്ക​ലും ചോദി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. പകരം, “എനിക്കത്‌ എങ്ങനെ ഏറ്റവും നന്നായി ചെയ്യാൻ കഴിയും?” എന്ന്‌ അവൾ ചോദി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. നിയമനം നിറ​വേ​റ്റു​ന്ന​തിൽ അവൾ ദൃഢചി​ത്ത​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവളുടെ ആ ക്രിയാ​ത്മക മനോ​ഭാ​വ​മാണ്‌ എന്നെ ആകർഷി​ച്ചത്‌. മാത്രമല്ല, അവൾ അതിസു​ന്ദ​രി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു, ഇപ്പോ​ഴും അതെ. ഞങ്ങളുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞ ഉടനെ അവൾ എന്നോ​ടൊ​ത്തു പയനി​യ​റിങ്‌ ആരംഭി​ച്ചു.

പയനി​യർമാർ എന്ന നിലയിൽ മൂല്യ​വ​ത്തായ പരിശീ​ല​നം

സമൃദ്ധി ഉള്ളപ്പോ​ഴും ഇല്ലാത്ത​പ്പോ​ഴും ഉള്ളതു​കൊ​ണ്ടു തൃപ്‌ത​രാ​യി​രി​ക്കാ​നുള്ള രഹസ്യം പയനി​യർമാ​രായ ഞങ്ങൾ പഠിച്ചു. (ഫിലി​പ്പി​യർ 4:11-13) ഒരു ദിവസം വൈകു​ന്നേരം ഞങ്ങൾക്കു ഭക്ഷണ​മൊ​ന്നും ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. പണമായി ഞങ്ങളുടെ പക്കൽ ആകെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്‌ അഞ്ചു സെന്റ്‌ മാത്രം. ഞങ്ങൾ ഒരു ഇറച്ചി​ക്ക​ട​യിൽ  ചെന്ന്‌ ‘അഞ്ച്‌ സെന്റിന്‌ ബൊ​ലോഗ്‌ന (പൊരിച്ച സോ​സേജ്‌) തരാമോ’ എന്നു ചോദി​ച്ചു. അയാൾ ഞങ്ങളെ​യൊ​ന്നു നോക്കി​യിട്ട്‌ നാലു ഖണ്ഡം മുറി​ച്ചു​തന്നു. അത്‌ അഞ്ചു സെന്റിന്‌ കിട്ടു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ കൂടു​ത​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഉറപ്പാ​യി​രു​ന്നു. അതു കഴിച്ചു ഞങ്ങൾ വിശപ്പ​ടക്കി.

ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഏർപ്പെ​ടു​മ്പോൾ കടുത്ത എതിർപ്പു സാധാ​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ സിറക്യൂ​സിന്‌ അടുത്തുള്ള ഒരു പട്ടണ​ത്തെ​രു​വിൽ പ്രത്യേക പരസ്യ​യോ​ഗ​ത്തി​ലേക്കു ശ്രദ്ധ ക്ഷണിക്കാൻ ചെറിയ പ്ലാക്കാർഡു​ക​ളും ധരിച്ച്‌ നോട്ടീ​സു​കൾ വിതരണം ചെയ്യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾ. രണ്ടു തടിയ​ന്മാർ എന്നെ കടന്നു​പി​ടി​ച്ചു കയ്യേറ്റം ചെയ്‌തു. യൂണി​ഫോ​റം ധരിക്കാത്ത പൊലീ​സു​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു ഒരാൾ. അദ്ദേഹ​ത്തോട്‌ ബാഡ്‌ജ്‌ കാണി​ക്കാൻ അഭ്യർഥി​ച്ചി​ട്ടും കാണി​ച്ചില്ല. അപ്പോൾ ബ്രുക്ലിൻ ബെഥേ​ലിൽ നിന്നുള്ള ഗ്രാൻഡ്‌ സ്യുട്ടർ അവി​ടെ​യെത്തി പ്രശ്‌നം പരിഹ​രി​ക്കാൻ പൊലീസ്‌ സ്റ്റേഷനിൽ പോകാ​മെന്നു പറഞ്ഞു. പിന്നെ അദ്ദേഹം ബ്രുക്ലി​നി​ലുള്ള സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ ഓഫീ​സി​ലേക്ക്‌ ഫോൺ ചെയ്‌തു. ഒരു കീഴ്‌വഴക്ക കേസി​നുള്ള (test case) അടിസ്ഥാ​ന​ത്തി​നാ​യി അന്നുതന്നെ പ്ലാക്കാർഡു​ക​ളും നോട്ടീ​സു​ക​ളു​മാ​യി തെരു​വി​ലേക്കു പോകാൻ ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരോട്‌ അവർ പറഞ്ഞു. പ്രതീ​ക്ഷി​ച്ച​തു​പോ​ലെ​തന്നെ, പൊലീസ്‌ ഞങ്ങളെ അറസ്റ്റു ചെയ്‌തു. കാരണം കൂടാതെ അറസ്റ്റു ചെയ്‌ത​തി​നു ഞങ്ങൾ നിയമ​ന​ട​പ​ടി​കൾ സ്വീക​രി​ക്കു​മെന്നു പറഞ്ഞ​പ്പോൾ അവർ ഞങ്ങളെ വിട്ടയച്ചു.

അടുത്ത ദിവസം, ഒരു പുരോ​ഹി​തൻ ഇളക്കി​വിട്ട ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രായ ഒരു കൂട്ടം റൗഡികൾ ഞങ്ങളുടെ യോഗ സ്ഥലത്തേക്ക്‌ ഇരച്ചു​ക​യറി. ആ പരിസ​ര​ത്തെ​ങ്ങും പൊലീസ്‌ ഇല്ലായി​രു​ന്നു. ആ റൗഡികൾ ബേസ്‌ ബോൾ ബാറ്റുകൾ തടി​കൊ​ണ്ടു നിർമ്മിച്ച തറയിൽ അടിച്ചു ശബ്ദമു​ണ്ടാ​ക്കു​ക​യും സദസ്സി​ലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ചിലരെ ഇരിപ്പി​ട​ത്തിൽ നിന്നും തള്ളിയി​ടു​ക​യും സ്റ്റേജിൽ കയറി​നിന്ന്‌ അമേരി​ക്കൻ പതാക പിടി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ “ഇതിനെ വന്ദിക്കൂ! ഇതിനെ വന്ദിക്കൂ!” എന്ന്‌ ഉച്ചത്തിൽ വിളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ക​യും ചെയ്‌തു. എന്നിട്ട്‌ അവർ അന്ന്‌ അമേരി​ക്ക​യിൽ പ്രസി​ദ്ധ​മാ​യി​രുന്ന “ബീർ ബാരെൽ പൊൾക്കാ” എന്ന ഗാനം ആലപി​ക്കാ​നും തുടങ്ങി. അവർ യോഗം ആകെപ്പാ​ടെ അലങ്കോ​ല​പ്പെ​ടു​ത്തി. “നിങ്ങൾ ലോക​ക്കാ​രാ​യി​രി​ക്കാ​തെ ഞാൻ നിങ്ങളെ ലോക​ത്തിൽനി​ന്നു തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു ലോകം നിങ്ങളെ പകെക്കു​ന്നു” എന്നു പറഞ്ഞതി​നാൽ യേശു എന്ത്‌ അർഥമാ​ക്കി​യെന്നു ഞങ്ങൾ നേരിട്ട്‌ അനുഭ​വി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു.—യോഹ​ന്നാൻ 15:19.

അക്കാലത്ത്‌ വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ പ്രസി​ഡ​ന്റാ​യി​രുന്ന ജെ. എഫ്‌. റഥർഫോർഡ്‌ നടത്തിയ ഒരു പ്രസം​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഗ്രാമ​ഫോൺ പകർപ്പാ​യി​രു​ന്നു അന്നത്തെ പരസ്യ​പ്ര​സം​ഗം. ഞാനും ഭാര്യ​യും ആ പട്ടണത്തിൽ ഏതാനും ദിവസം തങ്ങി. ഞങ്ങൾ അവിടെ ആളുക​ളു​ടെ വീടുകൾ സന്ദർശിച്ച്‌ അവർക്ക്‌ ആ പ്രസംഗം തങ്ങളുടെ വീടു​ക​ളിൽവെ​ച്ചു​തന്നെ കേൾക്കാൻ അവസരം ഒരുക്കാ​മെന്നു പറഞ്ഞു. ചിലർ പ്രസംഗം കേൾക്കാൻ തയ്യാറാ​യി.

വിദേശ സേവന​ത്തി​നു മുന്നോ​ട്ടു വരുന്നു

കാല​ക്ര​മ​ത്തിൽ സേവന​ത്തി​ന്റെ പുതിയ മേഖലകൾ തുറന്നു. എന്റെ സഹോ​ദരൻ റസ്സലി​നും ഭാര്യ ഡോറ​ത്തി​ക്കും 1943-ൽ ഗിലെ​യാദ്‌ സ്‌കൂ​ളി​ന്റെ ആദ്യ ക്ലാസ്സിൽ സംബന്ധി​ക്കാൻ ക്ഷണം ലഭിച്ചു. പിന്നെ അവരെ മിഷന​റി​മാ​രാ​യി ക്യൂബ​യി​ലേക്ക്‌ അയച്ചു. എന്റെ സഹോ​ദരി കാതറിൻ നാലാ​മത്തെ ക്ലാസ്സി​ലാ​ണു സംബന്ധി​ച്ചത്‌. അവളെ​യും ക്യൂബ​യി​ലേക്ക്‌ അയച്ചു. പിന്നെ ഡൊമി​നി​ക്കൻ റിപ്പബ്ലി​ക്കി​ലേ​ക്കും അവി​ടെ​നി​ന്നു പോർട്ട​റി​ക്കോ​യി​ലേ​ക്കും അവൾക്കു നിയമനം ലഭിച്ചു. എന്റെയും ഭാര്യ​യു​ടെ​യും കാര്യ​മോ?

ഗിലെ​യാദ്‌ സ്‌കൂ​ളി​നെ​യും സൊ​സൈറ്റി മറ്റു രാജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലേക്കു മിഷന​റി​മാ​രെ അയക്കു​ന്ന​തി​നെ​യും കുറിച്ച്‌ അറിഞ്ഞ​പ്പോൾ വിദേശ സേവനം ഏറ്റെടു​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞങ്ങളും ചിന്തിച്ചു. ആദ്യം, ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം താത്‌പ​ര്യ​മ​നു​സ​രിച്ച്‌ മെക്‌സി​ക്കോ​യി​ലേക്കു പോയാ​ലോ എന്നു ഞങ്ങൾ വിചാ​രി​ച്ചു. പിന്നെ, ഗിലെ​യാദ്‌ സ്‌കൂ​ളിൽ സംബന്ധിച്ച ശേഷം സൊ​സൈറ്റി ഞങ്ങളെ നിയമി​ക്കു​ന്ന​തു​വരെ കാത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു നല്ലതെന്നു തോന്നി. യഹോ​വ​യു​ടെ ക്രമീ​ക​രണം അതാ​ണെന്നു ഞങ്ങൾ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു.

ഗിലെ​യാദ്‌ സ്‌കൂ​ളി​ന്റെ നാലാ​മത്തെ ക്ലാസ്സിൽ സംബന്ധി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾക്കു ക്ഷണം കിട്ടി. ക്ലാസ്സ്‌ ആരംഭി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​തി​ന്റെ തൊട്ടു മുമ്പാണ്‌ വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ അന്നത്തെ പ്രസി​ഡ​ന്റാ​യി​രുന്ന എൻ. എച്ച്‌. നോർ, കുട്ടി​ക്കാ​ലത്ത്‌ പോളി​യോ ബാധി​ച്ചതു നിമിത്തം ആനിന്‌ ഉണ്ടായ പരിമി​തി​ക​ളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ കൂടുതൽ അറിഞ്ഞത്‌. അദ്ദേഹം അക്കാര്യം സംബന്ധിച്ച്‌ ഞങ്ങളോ​ടു സംസാ​രി​ച്ചു, മറ്റൊരു രാജ്യത്തു സേവി​ക്കാൻ ഞങ്ങളെ അയയ്‌ക്കു​ന്നതു ബുദ്ധി​യാ​യി​രി​ക്കില്ല എന്നു തീരു​മാ​നി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ഏകദേശം രണ്ടു വർഷം കഴിഞ്ഞ്‌, ഞാൻ ഒരു കൺ​വെൻ​ഷ​നുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ നടത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ എന്നെ കണ്ട നോർ സഹോ​ദരൻ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഗിലെ​യാ​ദിൽ സംബന്ധി​ക്കാൻ താത്‌പ​ര്യ​മു​ണ്ടോ എന്നു ചോദി​ച്ചു. ഞങ്ങളെ വിദേ​ശത്ത്‌ വിടാനല്ല, മറ്റു ചില ഉദ്ദേശ്യ​ങ്ങ​ളാണ്‌ ഉള്ളത്‌ എന്ന്‌ അദ്ദേഹം എന്നോടു പറഞ്ഞു. 1947 ഫെബ്രു​വരി 26-ന്‌ ഒമ്പതാ​മത്തെ ക്ലാസ്സ്‌ രജിസ്റ്റർ ചെയ്‌ത​പ്പോൾ വിദ്യാർഥി​ക​ളാ​യി ഞങ്ങളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു.

ഗിലെ​യാ​ദി​ലെ ആ ദിനങ്ങൾ ഒരിക്ക​ലും മറക്കാ​നാ​വില്ല. ക്ലാസ്സുകൾ ആത്മീയ​മാ​യി സമ്പന്നമാ​യി​രു​ന്നു. ആജീവ​നാന്ത സുഹൃ​ത്തു​ക്കളെ ലഭിച്ചു. പക്ഷേ സ്‌കൂ​ളു​മാ​യുള്ള എന്റെ ബന്ധം അവിടം​കൊണ്ട്‌ അവസാ​നി​ച്ചില്ല.

ഗിലെ​യാ​ദി​നെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അറിയാൻ ഗവൺമെന്റ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു

ഗിലെ​യാദ്‌ സ്‌കൂൾ അപ്പോ​ഴും താരത​മ്യേന പുതു​താ​യി​രു​ന്നു. അമേരി​ക്കൻ ഭരണകൂ​ട​ത്തിന്‌ ഈ സ്‌കൂ​ളി​ന്റെ ഉദ്ദേശ്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ വ്യക്തമായ രൂപരേഖ ഇല്ലാതി​രു​ന്നതു നിമിത്തം അനവധി പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളും ഉടലെ​ടു​ത്തു. വാഷി​ങ്‌ടൺ ഡി. സി.-യിൽ ഒരു പ്രതി​നി​ധി​യെ നിയമി​ക്കാൻ സൊ​സൈറ്റി തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഗിലെ​യാദ്‌ ബിരുദം നേടി ഏതാനും മാസം കഴിഞ്ഞ ഞങ്ങളെ​യാണ്‌ അങ്ങോട്ട്‌ അയച്ചത്‌. മറ്റു രാജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ നിന്നു ഗിലെ​യാ​ദിൽ സംബന്ധി​ക്കാൻ ക്ഷണിക്ക​പ്പെ​ട്ട​വർക്കുള്ള വിസക​ളും മിഷനറി വേലയ്‌ക്കാ​യി ബിരു​ദ​ധാ​രി​കളെ വിദേ​ശ​ത്തേക്ക്‌ അയയ്‌ക്കു​ന്ന​തിന്‌ ആവശ്യ​മായ നിയമ​രേ​ഖ​ക​ളും ശരിയാ​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ സഹായി​ക്ക​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. ചില ഉദ്യോ​ഗസ്ഥർ സന്മനസ്സു​ള്ള​വ​രും സഹായ​മ​ന​സ്‌ക​രും ആയിരു​ന്നു. മറ്റു ചിലർക്ക്‌ സാക്ഷി​ക​ളോ​ടു കടുത്ത വിരോ​ധ​മാ​യി​രു​ന്നു. ശക്തമായ രാഷ്‌ട്രീയ ചായ്‌വു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ചിലർ, അപകട​ക​ര​മെന്നു തങ്ങൾ കരുതുന്ന ചില സംഘങ്ങ​ളു​മാ​യി ഞങ്ങൾക്കു ബന്ധങ്ങളു​ണ്ടെന്നു തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു.

ഞാൻ ഒരു ഓഫീ​സിൽ ചെന്ന​പ്പോൾ സാക്ഷികൾ യുദ്ധത്തിൽ ചേരു​ക​യോ പതാക വന്ദിക്കു​ക​യോ ചെയ്യാ​ത്ത​തി​നെ അവിടത്തെ ഉദ്യോ​ഗസ്ഥൻ ശക്തമായി വിമർശി​ച്ചു. അദ്ദേഹം കുറെ നേരം ഒച്ചപ്പാ​ടു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​ശേഷം ഞാൻ ഒടുവിൽ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ലോക​ത്തിൽ ആരുമാ​യും യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ യുദ്ധത്തിൽ ഏർപ്പെ​ടു​ന്നില്ല എന്നു താങ്ക​ളോ​ടു പറയാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു, അതു താങ്കൾക്കും അറിവു​ള്ള​താ​ണ​ല്ലോ. ഞങ്ങൾ ലൗകിക കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ കൈക​ട​ത്തു​ന്നില്ല. രാഷ്‌ട്രീ​യ​ത്തി​ലോ യുദ്ധങ്ങ​ളി​ലോ പങ്കു​ചേ​രു​ന്നില്ല. ഞങ്ങൾ തികച്ചും നിഷ്‌പ​ക്ഷ​രാണ്‌. ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾക്കുള്ള പ്രശ്‌നങ്ങൾ ഞങ്ങൾ പണ്ടേ പരിഹ​രി​ച്ചു കഴിഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ സംഘട​ന​യിൽ ഐക്യ​മുണ്ട്‌. . . . ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾ എന്തു ചെയ്യണ​മെ​ന്നാണ്‌ താങ്കൾ പറയു​ന്നത്‌? ഞങ്ങളുടെ രീതികൾ ഉപേക്ഷി​ച്ചിട്ട്‌ പകരം നിങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ പ്രവർത്തി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നോ?” അദ്ദേഹം പിന്നെ ഒന്നും മിണ്ടി​യില്ല.

ഗവൺമെന്റ്‌ അധികാ​രി​ക​ളു​മാ​യി ബന്ധപ്പെട്ട ജോലി​കൾക്ക്‌ ആഴ്‌ച​യിൽ രണ്ടു ദിവസം മുഴു​വ​നാ​യി മാറ്റി വെച്ചി​രു​ന്നു. കൂടാതെ, ഞങ്ങൾ പ്രത്യേക പയനി​യർമാ​രാ​യി സേവി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. അക്കാലത്ത്‌ ഓരോ മാസവും വയൽശു​ശ്രൂ​ഷ​യിൽ 175 മണിക്കൂർ ചെലവ​ഴി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ (പിന്നെ അത്‌ 140 മണിക്കൂർ ആയി കുറച്ചു) ദിവസ​വും വളരെ വൈകും​വരെ ഞങ്ങൾ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. വളരെ സന്തോ​ഷ​ക​ര​മായ സമയമാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. കുടും​ബാം​ഗങ്ങൾ ഒത്തൊ​രു​മി​ച്ചു പഠിക്കുന്ന അനേകം നല്ല അധ്യയ​നങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. അവർ നല്ല പുരോ​ഗതി പ്രാപി​ച്ചു. കുട്ടികൾ വേണ്ടെന്നു ഞങ്ങൾ തീരു​മാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ആത്മീയ​മാ​യി പറഞ്ഞാൽ ഞങ്ങൾക്കു കുട്ടികൾ മാത്രമല്ല, കൊച്ചു​മ​ക്ക​ളും അവരുടെ മക്കളും ഉണ്ട്‌. അവർ ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയ​ത്തിന്‌ എത്ര സന്തോ​ഷ​മാ​ണു പകരു​ന്ന​തെ​ന്നോ!

1948-ന്റെ ഒടുവിൽ എനിക്ക്‌ കൂടു​ത​ലായ ഒരു നിയമനം ലഭിച്ചു. ഗിലെ​യാദ്‌ സ്‌കൂൾ അധ്യാ​പ​ക​നും രജിസ്‌ട്രാ​റു​മായ ഷ്രോഡർ സഹോ​ദരൻ മറ്റു പ്രധാന ജോലി​കൾ നിമിത്തം തിരക്കി​ലാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നും അക്കാര​ണ​ത്താൽ ആവശ്യ​മു​ള്ള​പ്പോൾ ഗിലെ​യാദ്‌ ക്ലാസ്സു​ക​ളിൽ പഠിപ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും നോർ സഹോ​ദരൻ എന്നോടു പറഞ്ഞു. ഭയത്തോ​ടെ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഡിസംബർ 18-ാം തീയതി ആനി​നെ​യും കൂട്ടി ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ സൗത്ത്‌ ലാൻസി​ങ്ങി​ലുള്ള ഗിലെ​യാ​ദിൽ ഞാൻ തിരി​ച്ചെത്തി. ആദ്യ​മൊ​ക്കെ ഞങ്ങൾ ഏതാനും ആഴ്‌ചകൾ മാത്രം ഗിലെ​യാ​ദിൽ  തങ്ങിയിട്ട്‌ വാഷി​ങ്‌ട​ണി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ക്രമേണ, വാഷി​ങ്‌ട​ണിൽ ചെലവ​ഴി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ കൂടുതൽ സമയം ഞങ്ങൾ ഗിലെ​യാ​ദിൽ ചെലവ​ഴി​ക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഞാൻ തുടക്ക​ത്തിൽ പറഞ്ഞതു​പോ​ലെ, ഈ സമയത്താണ്‌ ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ യാങ്കീ സ്റ്റേഡി​യ​ത്തിൽ വെച്ച്‌ ഗിലെ​യാ​ദി​ലെ 21-ാമത്‌ ക്ലാസ്സിന്റെ ബിരു​ദ​ദാന ചടങ്ങ്‌ നടന്നത്‌. അധ്യാ​പ​ക​രിൽ ഒരാൾ എന്ന നിലയിൽ ബിരു​ദ​ദാന പരിപാ​ടി​യിൽ പങ്കെടു​ക്കാ​നുള്ള പദവി എനിക്കു ലഭിച്ചു.

ലോകാ​സ്ഥാ​നത്ത്‌ സേവി​ക്കു​ന്നു

1955 ഫെബ്രു​വരി 12-ന്‌ മറ്റൊരു സേവന നിയമനം ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ചു. യഹോ​വ​യു​ടെ ദൃശ്യ സംഘട​ന​യു​ടെ ലോക ആസ്ഥാനത്ത്‌ ഞങ്ങൾ ബെഥേൽ കുടും​ബാം​ഗങ്ങൾ ആയി. അതിൽ ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നത്‌ എന്തായി​രു​ന്നു? അടിസ്ഥാ​ന​പ​ര​മാ​യി പറഞ്ഞാൽ, മറ്റുള്ള​വ​രു​മാ​യി സഹകരി​ച്ചു പ്രവർത്തി​ക്കേണ്ട കൂട്ടു​പ​ദ്ധ​തി​ക​ളിൽ പങ്കെടു​ത്തു​കൊണ്ട്‌ ലഭിക്കുന്ന ഏതു നിയമ​ന​വും ചെയ്യാൻ തയ്യാറാ​കുക എന്നതാണ്‌. ഞങ്ങൾ അതു നേരത്തേ ചെയ്‌തി​രു​ന്ന​താണ്‌. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾ ഒരു വലിയ കൂട്ടത്തി​ന്റെ—ആസ്ഥാന​ത്തുള്ള ബെഥേൽ കുടും​ബം—ഭാഗമാ​കാൻ പോകു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ മാർഗ​നിർദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ തെളി​വെ​ന്നോ​ണം ഞങ്ങൾ ഈ പുതിയ നിയമനം സസന്തോ​ഷം സ്വീക​രി​ച്ചു.

വേലയു​ടെ ഒരു സുപ്ര​ധാന ഭാഗം വാർത്താ മാധ്യ​മ​ങ്ങ​ളോ​ടുള്ള ബന്ധത്തിൽ ആയിരു​ന്നു. ഉദ്വേ​ഗ​ജ​ന​ക​മായ കഥകൾക്കാ​യുള്ള ആഗ്രഹ​വും മുൻവി​ധി​യോ​ടെ​യുള്ള വിവര​ങ്ങ​ളു​ടെ ലഭ്യത​യും നിമിത്തം യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കളെ കുറിച്ചു മോശ​മായ റിപ്പോർട്ടു​ക​ളാണ്‌ പത്രങ്ങ​ളിൽ വന്നിരു​ന്നത്‌. ഈ സ്ഥിതി​വി​ശേഷം മാറ്റി​യെ​ടു​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ പ്രയത്‌നി​ച്ചു.

നോർ സഹോ​ദരൻ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ധാരാളം ജോലി​കൾ തരുമാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ പല നിയമ​ന​ങ്ങ​ളും ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ചു. അവയിൽ ചിലതിൽ ഒരു പരസ്യ​ക്കാ​രൻ എന്ന നിലയി​ലുള്ള എന്റെ കഴിവു​കൾ ഉപയോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി. മറ്റു നിയമ​നങ്ങൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്‌ സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ റേഡി​യോ നിലയ​ത്തിൽ ആയിരു​ന്നു. സൊ​സൈറ്റി നിർമിച്ച ചലച്ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളോ​ടു ബന്ധപ്പെട്ട ജോലി​ക​ളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ദിവ്യാ​ധി​പത്യ ചരിത്രം ഗിലെ​യാദ്‌ പഠനത്തി​ന്റെ ഭാഗമാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ആധുനി​ക​കാല ദിവ്യാ​ധി​പത്യ സംഘട​ന​യു​ടെ കൂടുതൽ ചരിത്ര വിശദാം​ശങ്ങൾ യഹോ​വ​യു​ടെ ജനത്തിനു പകർന്നു​കൊ​ടു​ക്കാ​നും അതു പൊതു​ജ​ന​ത്തി​നു ലഭ്യമാ​ക്കാ​നും ഉള്ള പല പദ്ധതി​ക​ളും ഇപ്പോൾ ഏറ്റെടു​ത്തു. ഗിലെ​യാദ്‌ പരിശീ​ല​ന​ത്തിൽ ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രുന്ന മറ്റൊരു സംഗതി പ്രസംഗ പരിശീ​ലനം ആയിരു​ന്നു. സഭകളി​ലുള്ള സഹോ​ദ​ര​ങ്ങൾക്കും അതിനുള്ള അടിസ്ഥാന വൈദ​ഗ്‌ധ്യ​ങ്ങൾ നേടാൻ തക്കവണ്ണ​മുള്ള ക്രമീ​ക​ര​ണങ്ങൾ ചെയ്യേ​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ ധാരാളം ജോലി​കൾ ചെയ്യാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

സ്ഥിരമാ​യി ഗിലെ​യാ​ദിൽ

സഞ്ചാര മേൽവി​ചാ​ര​ക​ന്മാ​രു​ടെ​യും ബ്രാഞ്ച്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​ന്മാ​രു​ടെ​യും പരിശീ​ലനം നടക്കാ​നി​രി​ക്കെ, 1961-ൽ ഗിലെ​യാദ്‌ സ്‌കൂൾ ബ്രുക്ലി​നി​ലേക്കു മാറ്റി. അവി​ടെ​യാണ്‌ വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ മുഖ്യ ഓഫീ​സു​കൾ ഉള്ളത്‌. ഞാൻ വീണ്ടും ഗിലെ​യാദ്‌ ക്ലാസ്സി​ലേക്കു മടങ്ങി—ഇത്തവണ ഒരു പകരം അധ്യാ​പ​ക​നാ​യി​ട്ടല്ല, പിന്നെ​യോ ഒരു സ്ഥിരം അധ്യാ​പ​ക​നാ​യിട്ട്‌. എത്ര നല്ല പദവി! ഗിലെ​യാദ്‌ സ്‌കൂൾ യഹോ​വ​യിൽ നിന്നുള്ള ഒരു ദാനമാ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഉത്തമ ബോധ്യ​മുണ്ട്‌. അവന്റെ മുഴു ദൃശ്യ സംഘട​ന​യ്‌ക്കും പ്രയോ​ജ​കീ​ഭ​വി​ക്കുന്ന ഒരു ദാനമാണ്‌ അത്‌.

ബ്രുക്ലി​നി​ലെ ഗിലെ​യാദ്‌ വിദ്യാർഥി​കൾക്ക്‌ മുമ്പത്തെ ക്ലാസ്സു​ക​ളി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​വർക്കു ലഭിക്കാ​തി​രുന്ന അവസരങ്ങൾ ലഭിച്ചു. സന്ദർശ​ക​രു​ടെ കൂടുതൽ പ്രസം​ഗങ്ങൾ അവർ കേട്ടു. ഭരണസം​ഘ​വു​മാ​യി അടുത്ത സഹവാ​സ​വും ആസ്ഥാനത്തെ ബെഥേൽ കുടും​ബ​വു​മാ​യി കൂടുതൽ സൗഹൃ​ദ​വും അവർ ആസ്വദി​ച്ചു. കൂടാതെ ഓഫീസ്‌ നടത്തി​പ്പി​ലും ബെഥേൽ ഭവനത്തി​ന്റെ പ്രവർത്ത​ന​ത്തി​ലും ഫാക്ടറി​യി​ലെ വേലയു​ടെ വിവിധ മേഖല​ക​ളി​ലും വിദ്യാർഥി​കൾക്ക്‌ പരിശീ​ല​ന​വും ലഭിച്ചു.

ഈ വർഷങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം വിദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ​യും അധ്യാ​പ​ക​രു​ടെ​യും എണ്ണം മാറി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. പല സ്ഥലങ്ങളിൽ മാറി​മാ​റി​യാണ്‌ സ്‌കൂ​ളു​കൾ നടത്തി​യി​രു​ന്നത്‌. ഇപ്പോൾ അത്‌ ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ പാറ്റേ​ഴ്‌സ​ണി​ലെ മനോ​ഹ​ര​മായ ചുറ്റു​പാ​ടു​ക​ളി​ലാണ്‌.

വിദ്യാർഥി​ക​ളോ​ടൊത്ത്‌ പ്രവർത്തി​ക്കു​ന്നു

ഈ ക്ലാസ്സു​ക​ളിൽ പഠിപ്പി​ക്കു​ന്നത്‌ എത്രയോ സന്തോ​ഷ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു! ഈ പഴയ വ്യവസ്ഥി​തി​ക്കാ​യി പ്രവർത്തി​ക്കാൻ താത്‌പ​ര്യ​മി​ല്ലാത്ത ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രു​ടെ കൂട്ടമാ​യി​രു​ന്നു ആ വിദ്യാർഥി​കൾ. അവർ തങ്ങളുടെ കുടും​ബ​ത്തെ​യും സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളെ​യും ഭവന​ത്തെ​യും സ്വഭാ​ഷ​ക്കാ​രെ​യും വിട്ടു​പി​രി​യു​ന്നു. അവർക്കു കാലാവസ്ഥ, ഭക്ഷണം, അങ്ങനെ എല്ലാം വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​കാൻ പോകു​ക​യാണ്‌. ഏതു രാജ്യ​ത്തേ​ക്കാ​ണു പോകു​ന്ന​തെന്ന്‌ അവർക്ക്‌ അറിയില്ല. എങ്കിലും അവരുടെ ലക്ഷ്യം മിഷന​റി​മാർ ആയിരി​ക്കുക എന്നതാണ്‌. അങ്ങനെ​യു​ള്ള​വർക്കു പ്രേരണ ആവശ്യ​മില്ല.

ക്ലാസ്സ്‌ മുറി​യിൽ പ്രവേ​ശി​ക്കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ വിദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ പിരി​മു​റു​ക്കം ഇല്ലാതാ​ക്കാൻ ഞാൻ ലക്ഷ്യം വെച്ചി​രു​ന്നു. പിരി​മു​റു​ക്ക​വും ആകുല​ത​യും ഉള്ള ആർക്കും നന്നായി പഠിക്കാ​നാ​വില്ല. ഞാൻ ഒരു അധ്യാ​പകൻ ആയിരു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, വിദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ അവസ്ഥ നന്നായി അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരിക്കൽ ഞാൻതന്നെ ഒരു ഗിലെ​യാദ്‌ വിദ്യാർഥി ആയിരു​ന്ന​താ​ണ​ല്ലോ. തീർച്ച​യാ​യും, അവിടെ  അവർ കഷ്ടപ്പെട്ടു പഠിക്ക​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു, അനേകം കാര്യങ്ങൾ പഠിക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അവർ അവിടെ ആയിരി​ക്കുന്ന സമയം ആസ്വാ​ദ്യ​ക​ര​മാ​ക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചി​രു​ന്നു.

തങ്ങളുടെ നിയമ​ന​ങ്ങ​ളിൽ വിജയി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ അവർക്ക്‌ ആവശ്യ​മായ ചില കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ടെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ശക്തമായ വിശ്വാ​സം ആവശ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ​തന്നെ താഴ്‌മ​യും—അതും ധാരാ​ള​മാ​യി. മറ്റാളു​ക​ളു​മാ​യി ഒത്തു​പോ​കാ​നും വ്യത്യസ്‌ത സാഹച​ര്യ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ഇണങ്ങി​ച്ചേ​രാ​നും സൗജന്യ​മാ​യി ക്ഷമിക്കാ​നും അവർ പഠി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവർ ആത്മാവി​ന്റെ ഫലം നട്ടുവ​ളർത്തു​ന്ന​തിൽ തുട​രേ​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവർ ആളുക​ളെ​യും തങ്ങളുടെ നിയമിത വേല​യെ​യും സ്‌നേ​ഹി​ക്കേ​ണ്ട​തും ആവശ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവർ ഗിലെ​യാ​ദിൽ ആയിരു​ന്ന​പ്പോൾ ഈ കാര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ​യാണ്‌ ഞാൻ എപ്പോ​ഴും ഊന്നി​പ്പ​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നത്‌.

ഞാൻ എത്ര വിദ്യാർഥി​കളെ പഠിപ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെന്ന്‌ വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ എനിക്ക​റി​യില്ല. എന്നാൽ അവരെ​ക്കു​റിച്ച്‌ എന്തു തോന്നു​ന്നു എന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാം. ക്ലാസ്സു​മു​റി​യിൽ അഞ്ചുമാ​സം അവരോ​ടൊ​ത്തു ചെലവ​ഴി​ച്ചു കഴിയു​മ്പോൾ അവരു​മാ​യി ഒരു ഉറ്റബന്ധം സ്ഥാപി​ക്ക​പ്പെ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. ബിരു​ദ​ദാന ദിവസം സ്റ്റേജി​ലൂ​ടെ നടന്നു​വന്ന്‌ അവർ തങ്ങളുടെ ഡിപ്ലോ​മകൾ സ്വീക​രി​ക്കു​ന്നതു കാണു​മ്പോൾ, കോഴ്‌സു വിജയ​ക​ര​മാ​യി പൂർത്തി​യാ​ക്കിയ അവർ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ വിട്ടു​പി​രി​യു​മ​ല്ലോ എന്നു ഞാൻ ചിന്തി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. സ്വന്തം വീട്ടിലെ ഒരംഗം വിട്ടു​പി​രി​യു​ന്നതു പോലത്തെ ഒരു അനുഭ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. തങ്ങളെ​ത്തന്നെ ലഭ്യരാ​ക്കാൻ മനസ്സൊ​രു​ക്കം കാണിച്ച, മിഷനറി സേവന​ത്തിൽ ഏർപ്പെ​ടാൻ സന്നദ്ധരായ ഈ ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രെ ഒരുവന്‌ എങ്ങനെ സ്‌നേ​ഹി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാ​നാ​കും?

വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ്‌, അവർ സന്ദർശ​ക​രാ​യി വരു​മ്പോൾ, അവരുടെ സേവന​ത്തി​ലെ സന്തോ​ഷ​ക​ര​മായ അനുഭ​വങ്ങൾ പങ്കു​വെ​ക്കു​മ്പോൾ, അവർ തങ്ങൾക്കു ലഭിച്ച പരിശീ​ലനം പ്രയോ​ജ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊണ്ട്‌ തങ്ങളുടെ നിയമ​ന​ത്തിൽ തുടരു​ന്നു​വെന്ന്‌ ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. അത്‌ എന്നിൽ ഏതുതരം വികാ​ര​മാണ്‌ ഉളവാ​ക്കു​ന്നത്‌? അത്‌ ഒരു പ്രത്യേക അനുഭൂ​തി​യാണ്‌.

ഭാവി​യി​ലേക്ക്‌ ഉറ്റു​നോ​ക്കു​ന്നു

എന്റെ കാഴ്‌ച ക്ഷയിച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോൾ അതിന്റെ ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​കൾ ശരിക്കു​മുണ്ട്‌. ഇനി ഒരിക്ക​ലും ഗിലെ​യാദ്‌ ക്ലാസ്സിൽ പഠിപ്പി​ക്കാൻ എനിക്കാ​വില്ല. ആദ്യ​മൊ​ക്കെ ആ വസ്‌തു​ത​യു​മാ​യി പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ട്ടു​പോ​കാൻ വലിയ ബുദ്ധി​മു​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, ജീവി​ത​ത്തി​ലു​ട​നീ​ളം പുതിയ പുതിയ സാഹച​ര്യ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ഇണങ്ങി​പ്പോ​കാൻ ഞാൻ പഠിച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. ഞാൻ മിക്ക​പ്പോ​ഴും പൗലൊ​സി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും അവന്റെ “ജഡത്തിലെ മുള്ളിനെ”ക്കുറി​ച്ചും ചിന്തി​ക്കു​ന്നു. മൂന്നു പ്രാവ​ശ്യം കഷ്ടതയിൽ നിന്നുള്ള ആശ്വാ​സ​ത്തി​നാ​യി പൗലൊസ്‌ അപേക്ഷി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും, കർത്താവ്‌ അവനോട്‌ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “എന്റെ അനർഹദയ നിനക്കു മതി; എന്തെന്നാൽ എന്റെ ശക്തി ബലഹീ​ന​ത​യിൽ സമ്പൂർണ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു.” (2 കൊരി​ന്ത്യർ 12:7-10, NW) പൗലൊസ്‌ ആ കഷ്ടതയും പേറി ജീവിച്ചു. അവന്‌ അതു സാധി​ച്ചെ​ങ്കിൽ, ഞാൻ അതു ശ്രമിച്ചു നോ​ക്കേ​ണ്ട​താണ്‌. ഞാൻ ക്ലാസ്സെ​ടു​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, എന്റെ ഓഫീസ്‌ സ്‌കൂ​ളി​നോട്‌ അടുത്താ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ നന്ദിയു​ള്ള​വ​നാണ്‌. ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഞാൻ അവരു​മാ​യി സംസാ​രി​ക്കാ​റുണ്ട്‌. അവരുടെ നല്ല മനോ​ഭാ​വത്തെ കുറിച്ചു ചിന്തി​ച്ചു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ എനിക്കു സന്തോഷം തോന്നു​ന്നു.

ഭാവി​യിൽ നടക്കാ​നി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ അത്ഭുതാ​വ​ഹ​മായ കാര്യ​ങ്ങ​ളാണ്‌. ഒരു അടിസ്ഥാ​നം ഇപ്പോൾ ഇടപ്പെ​ടു​ക​യാണ്‌. ഗിലെ​യാ​ദിന്‌ ഇതിൽ ഒരു പ്രമുഖ പങ്കുണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടുണ്ട്‌. മഹോ​പ​ദ്രവം കഴിഞ്ഞ്‌ വെളി​പ്പാ​ടു 20:12-ൽ പരാമർശി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന പുസ്‌ത​കങ്ങൾ തുറക്ക​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ, ആയിരം വർഷ​ത്തേക്ക്‌, യഹോ​വ​യു​ടെ വഴികളെ കുറിച്ച്‌ ഒരു ബൃഹത്തായ വിദ്യാ​ഭ്യാ​സ പരിപാ​ടി ഉണ്ടായി​രി​ക്കും. (യെശയ്യാ​വു 11:9) അവിടം​കൊ​ണ്ടും അത്‌ അവസാ​നി​ക്കു​ന്നില്ല. അത്‌ ഒരു തുടക്കം മാത്രം. നിത്യ​ത​യി​ലു​ട​നീ​ളം യഹോ​വ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു പഠിക്കാ​നും അവന്റെ ഉദ്ദേശ്യ​ങ്ങൾ നിറ​വേ​റു​ന്നതു കാണവെ ധാരാളം കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാ​നും ഉണ്ടായി​രി​ക്കും. യഹോവ തന്റെ മഹത്തായ എല്ലാ വാഗ്‌ദാ​ന​ങ്ങ​ളും നിവർത്തി​ക്കു​മെന്ന്‌ എനിക്കു പൂർണ ബോധ്യ​മുണ്ട്‌. അപ്പോൾ നമുക്കു വേണ്ടി​യുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ മാർഗ​നിർദേ​ശങ്ങൾ സ്വീക​രി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ അവിടെ ഉണ്ടായി​രി​ക്കാൻ ഞാൻ കാംക്ഷി​ക്കു​ന്നു.

[26-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1953-ൽ ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ യാങ്കീ സ്റ്റേഡി​യ​ത്തിൽ വെച്ചു നടന്ന ഗിലെ​യാദ്‌ ബിരു​ദ​ദാന ചടങ്ങ്‌

[26-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഗെർട്രൂഡും ഞാനും കാതറി​നും റസ്സലും

[26-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

കൺ​വെൻ​ഷൻ സംഘാ​ട​ന​ത്തിൽ എൻ. എച്ച്‌. നോറി​നോ​ടും (ഇടത്തേ അറ്റം) എം. ജി. ഹെൻഷ​ലി​നോ​ടും ഒപ്പം സേവി​ക്കു​ന്നു

[26-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

വാച്ച്‌ടവർ റേഡി​യോ പ്രക്ഷേപണ സ്റ്റുഡി​യോ​യിൽ

 [29-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഗിലെയാദ്‌ ക്ലാസ്സ്‌ മുറി​യിൽ

[31-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ആനിനോടൊപ്പം, അടുത്ത​യി​ടെ എടുത്ത ചിത്രം