मत्तय ८:१-३४
८ मग, तो डोंगरावरून खाली उतरल्यावर लोकांचा मोठा समुदाय त्याच्यामागे जाऊ लागला.
२ आणि पाहा! एक कुष्ठरोगी त्याच्याकडे आला आणि आदराने त्याच्यापुढे वाकून* त्याला म्हणाला: “प्रभुजी, तुमची इच्छा असेल, तर तुम्ही मला शुद्ध करू शकता.”
३ तेव्हा, येशूने आपला हात पुढे करून त्याला स्पर्श केला आणि म्हणाला: “माझी इच्छा आहे! शुद्ध हो.” आणि त्याच क्षणी त्याचा कुष्ठरोग जाऊन तो शुद्ध झाला.
४ मग येशू त्याला म्हणाला: “हे बघ, कुणालाही याविषयी सांगू नकोस. तर जाऊन स्वतःस याजकाला दाखव आणि त्यांना साक्ष मिळावी म्हणून मोशेने सांगितलेलं अर्पण वाहा.”
५ तो कफर्णहूमला आला तेव्हा सैन्यातला एक अधिकारी त्याच्याकडे येऊन त्याला विनंती करू लागला
६ आणि म्हणाला: “प्रभू, माझा नोकर घरी आजारी आहे, त्याला लकवा मारला आहे आणि तो फार वाईट अवस्थेत आहे.”
७ तो त्याला म्हणाला: “तिथे आल्यावर मी त्याला बरं करीन.”
८ अधिकाऱ्‍याने त्याला म्हटले: “प्रभू, तुम्ही माझ्या घरी यावं इतकी माझी लायकी नाही. तुम्ही फक्‍त तोंडातून शब्द काढला तरी माझा नोकर बरा होईल.
९ कारण मी स्वतः दुसऱ्‍याच्या अधिकाराखाली असलेला माणूस असून माझ्या हाताखालीदेखील सैनिक आहेत; आणि मी त्यांच्यापैकी एकाला ‘जा!’ म्हटलं तर तो जातो आणि दुसऱ्‍याला ‘ये!’ म्हटलं तर तो येतो आणि माझ्या दासाला मी, ‘अमुक कर!’ असं म्हटलं तर तो ते करतो.”
१० येशूने हे ऐकले तेव्हा त्याला खूप आश्‍चर्य वाटले आणि त्याच्यामागे येणाऱ्‍या लोकांना तो म्हणाला: “मी तुम्हाला खरं सांगतो, मला इस्राएलात एवढा मोठा विश्‍वास असलेला एकही माणूस पाहायला मिळाला नाही.
११ पण मी तुम्हाला सांगतो, पूर्वेकडून व पश्‍चिमेकडून अनेक जण येतील आणि स्वर्गाच्या राज्यात अब्राहाम, इसहाक व याकोब यांच्याबरोबर एकाच मेजावर बसून जेवतील;
१२ राज्याच्या पुत्रांना मात्र बाहेर अंधारात टाकलं जाईल. तिथे ते रडतील व दात खातील.”
१३ मग येशू त्या अधिकाऱ्‍याला म्हणाला: “जा. तू दाखवलेल्या विश्‍वासाप्रमाणे घडो.” आणि त्याच वेळी त्याचा नोकर बरा झाला.
१४ मग येशू पेत्रच्या घरी आला तेव्हा त्याने पाहिले की त्याची सासू तापाने आजारी पडली आहे.
१५ त्याने तिच्या हाताला स्पर्श केला, तेव्हा तिचा ताप उतरला. मग ती उठून त्याची सेवा करू लागली.
१६ नंतर, संध्याकाळ झाल्यावर लोकांनी त्याच्याकडे दुरात्म्यांनी पीडित असलेल्या बऱ्‍याच जणांना आणले; तेव्हा त्याने केवळ आपल्या शब्दाने दुरात्म्यांना घालवले, आणि आजारी असलेल्या सर्वांना त्याने बरे केले.
१७ अशा रीतीने यशया संदेष्ट्याद्वारे जे सांगण्यात आले होते ते पूर्ण झाले: “त्याने आमची दुखणी व आमचे आजार स्वतःवर घेतले.”
१८ लोकांना आपल्याभोवती जमा झाल्याचे पाहून येशूने शिष्यांना पलीकडे जाण्याची आज्ञा दिली.
१९ तेव्हा एक शास्त्री त्याच्याकडे येऊन म्हणाला: “गुरुजी, तुम्ही जिथे कुठे जाल तिथे मी तुमच्यामागे येईन.”
२० पण येशू त्याला म्हणाला: “कोल्ह्यांना राहायला गुहा आणि आकाशातल्या पक्ष्यांना घरटी आहेत, पण मनुष्याच्या पुत्राला मात्र डोकं टेकायला जागा नाही.”
२१ मग शिष्यांपैकी आणखी एक जण त्याला म्हणाला: “प्रभुजी, आधी मला जाऊन माझ्या वडिलांना पुरू द्या.”
२२ येशू त्याला म्हणाला: “माझ्यामागे चालत राहा आणि जे मेलेले आहेत त्यांना आपल्या मेलेल्यांना पुरू दे.”
२३ मग तो एका नावेत चढल्यावर त्याचे शिष्यही त्याच्या मागे गेले.
२४ अचानक, समुद्रात मोठे वादळ आले आणि लाटा नावेवर आदळू लागल्या. पण तो मात्र झोपला होता.
२५ तेव्हा, ते त्याच्याकडे येऊन त्याला जागे करून म्हणाले: “प्रभू, वाचव, आपण बुडत आहोत!”
२६ पण, तो त्यांना म्हणाला: “इतकं का घाबरता?* किती कमी विश्‍वास आहे तुमच्यात!” मग तो उठला आणि त्याने वाऱ्‍याला व समुद्राला दटावले. तेव्हा समुद्र अगदी शांत झाला.
२७ तेव्हा शिष्यांना फार आश्‍चर्य वाटले आणि ते म्हणाले: “हा माणूस आहे तरी कोण? वारा आणि समुद्रही याचं ऐकतात.”
२८ मग तो पलीकडे गदरेकरांच्या प्रदेशात आला तेव्हा दुरात्म्यांनी पीडित असलेली दोन माणसे कबरस्तानातून येताना त्याला दिसली. ती माणसे इतकी भयंकर होती, की त्या रस्त्याने जाण्याचे कोणाचेही धैर्य होत नसे.
२९ अचानक ती माणसे किंचाळून म्हणाली: “देवाच्या पुत्रा, तुझ्याशी आमचं काय घेणंदेणं? तू नेमलेल्या वेळेआधीच आम्हाला शिक्षा द्यायला* आलास का?”
३० तिथून बऱ्‍याच अंतरावर डुकरांचा एक मोठा कळप चरत होता.
३१ त्यामुळे ते दुरात्मे त्याला अशी विनवणी करू लागले: “तू जर आम्हाला काढून टाकणार असशील, तर डुकरांच्या त्या कळपात आम्हाला पाठवून दे.”
३२ तेव्हा तो त्यांना म्हणाला: “जा!” मग ते त्यांच्यामधून निघून डुकरांमध्ये शिरले. तेव्हा, तो सबंध कळप कड्यावरून धावत गेला व खाली समुद्रात बुडून मेला.
३३ मग, कळप चारणारे तिथून पळाले व शहरात गेले आणि घडलेले सर्वकाही, तसेच दुरात्म्यांनी पीडित असलेल्या माणसांविषयीही त्यांनी लोकांना सांगितले.
३४ आणि पाहा! संपूर्ण शहर येशूला भेटायला निघाले आणि त्याला पाहिल्यावर त्यांनी त्याला आपल्या प्रदेशातून निघून जाण्याची विनंती केली.
