मार्क ४:१-४१
४ मग, पुन्हा तो समुद्रकिनाऱ्‍यावर शिकवू लागला आणि लोकांचा खूप मोठा समुदाय त्याच्याजवळ जमला. म्हणून, तो नावेत बसून किनाऱ्‍यापासून काही अंतरावर गेला आणि सर्व लोक किनाऱ्‍यावर होते.
२ आणि तो त्यांना उदाहरणांच्या साहाय्याने बऱ्‍याच गोष्टी शिकवू लागला; तो म्हणाला:
३ “लक्ष देऊन ऐका! एक शेतकरी पेरणी करायला निघाला.
४ तो पेरणी करत असताना काही बी रस्त्याच्या कडेला पडले आणि पक्ष्यांनी येऊन ते खाऊन टाकले.
५ तर काही बी खडकाळ जमिनीवर पडले, जिथे जास्त माती नव्हती. माती खोल नसल्यामुळे ते लगेच उगवले,
६ पण, सूर्य वर येताच कडक उन्हामुळे रोपं वाळून गेली कारण त्यांनी मूळ धरलं नव्हतं.
७ काही बी काटेरी झुडपांत पडले आणि ती झुडपं वाढल्यावर त्यांनी रोपांची वाढ खुंटवली. यामुळे त्यांनी पीक दिलं नाही.
८ पण, काही बी चांगल्या जमिनीवर पडले. ते उगवून वाढू लागले आणि पीक देऊ लागले; काही तीसपट, काही साठपट आणि काही शंभरपट.”
९ मग तो असेही म्हणाला: “ज्याला कान आहेत, त्याने ऐकावं.”
१० तो एकटा असताना, त्याचे बारा प्रेषित व इतर शिष्य त्याच्याजवळ येऊन त्याने दिलेल्या उदाहरणांबद्दल प्रश्‍न विचारू लागले.
११ तो त्यांना म्हणाला: “देवाच्या राज्याचं पवित्र रहस्य समजून घेण्याचं वरदान तुम्हाला देण्यात आलं आहे, पण बाहेरच्यांसाठी ही फक्‍त उदाहरणं आहेत.
१२ म्हणून ते पाहतील, पण त्यांना दिसणार नाही आणि ते ऐकतील, पण त्यांना अर्थ समजणार नाही; तसंच ते कधीच मागे फिरणार नाहीत आणि त्यांच्या पापांची क्षमा त्यांना मिळणार नाही.”
१३ मग तो त्यांना म्हणाला: “हे उदाहरण जर तुम्हाला समजलं नाही, तर इतर उदाहरणं कशी समजतील?
१४ शेतकऱ्‍याने पेरलेले बी म्हणजे वचन.
१५ त्यामुळे, जे रस्त्याच्या कडेला पेरलेल्या बीसारखे आहेत ते लोक वचन तर ऐकतात, पण लगेच सैतान येऊन त्यांच्यामध्ये पेरलेले बी काढून नेतो.
१६ तसंच, जे खडकाळ जमिनीवर पेरलेल्या बीसारखे आहेत ते लोक वचन ऐकताच आनंदाने स्वीकारतात.
१७ पण, मूळ न धरल्यामुळे ते फक्‍त काही काळ टिकून राहतात; मग, वचनामुळे संकट आल्यास किंवा छळ झाल्यास ते लगेच अडखळून पडतात.
१८ आणि असेही काही आहेत जे काटेरी झुडपांत पेरलेल्या बीसारखे असतात. ते असे लोक आहेत ज्यांनी वचन ऐकलं आहे,
१९ पण या जगाच्या व्यवस्थेच्या* चिंता, पैशाची फसवी ताकद आणि इतर सर्व गोष्टींची इच्छा त्यांच्या मनात येऊन वचनाची वाढ खुंटवते आणि ते निष्फळ ठरते.
२० शेवटी, जे चांगल्या जमिनीवर पेरलेल्या बीसारखे आहेत ते लोक वचन ऐकतात आणि आनंदाने स्वीकारतात; मग, काही तीसपट, तर काही साठपट आणि काही शंभरपट असं पीक देतात.”
२१ त्याने त्यांना असेही म्हटले: “दिवा लावून कधी टोपलीखाली किंवा पलंगाखाली ठेवला जातो का? उलट, तो घरात एखाद्या उंच ठिकाणी ठेवला जातो, नाही का?
२२ कारण अशी कोणतीही गुप्त गोष्ट नाही, जी उघडकीस येणार नाही; आणि काळजीपूर्वक लपवून ठेवलेली अशी कोणतीही गोष्ट नाही, जी उजेडात येणार नाही.
२३ ज्याला कान आहेत, त्याने ऐकावं.”
२४ पुढे तो त्यांना म्हणाला: “तुम्ही जे ऐकत आहात त्याकडे लक्ष द्या. ज्या मापाने तुम्ही मापून देता, त्याच मापाने तुम्हाला मापून दिलं जाईल; खरंतर, आणखी जास्त दिलं जाईल.
२५ कारण ज्याच्याजवळ आहे त्याला आणखी देण्यात येईल, पण ज्याच्याजवळ नाही, त्याच्याकडून जे आहे तेसुद्धा काढून घेतलं जाईल.”
२६ मग त्याने म्हटले: “तसंच, देवाचं राज्य अशा एका मनुष्यासारखं आहे जो जमिनीत बी टाकतो.
२७ तो रोज रात्री झोपतो आणि सकाळी उठतो; यादरम्यान, पेरलेलं बी अंकुरतं आणि चांगलं वाढतं. पण हे नेमकं कसं घडलं हे त्याला कळत नाही.
२८ हळूहळू, जमीन आपोआप पीक देते; आधी अंकुर, मग कणीस आणि शेवटी कणसात भरलेला दाणा.
२९ मग, पीक तयार होताच तो विळा चालवतो कारण कापणीची वेळ आली आहे.”
३० तो पुढे म्हणाला: “देवाच्या राज्याची तुलना आपल्याला कशाशी करता येईल, किंवा कोणत्या उदाहरणाच्या साहाय्याने ते स्पष्ट करून सांगता येईल?
३१ ते मोहरीच्या दाण्यासारखं आहे, जो जमिनीत पेरताना पृथ्वीवरील सर्व बियांपेक्षा लहान असतो.
३२ पण, पेरल्यावर तो वाढतो आणि त्याचं रोप सर्व भाज्यांपेक्षा मोठं होऊन त्याला मोठमोठ्या फांद्या फुटतात आणि आकाशातील पक्षी त्याच्या छायेत घरटी करून राहू लागतात.”
३३ तर, अशी अनेक उदाहरणे देऊन त्यांना समजू शकेल अशा प्रकारे तो त्यांना देवाचे वचन शिकवायचा.
३४ खरंतर तो कधीही उदाहरणांशिवाय त्यांच्याशी बोलत नव्हता, पण आपल्या शिष्यांना तो एकांतात सर्व गोष्टी स्पष्ट करून सांगायचा.
३५ त्या दिवशी संध्याकाळी तो आपल्या शिष्यांना म्हणाला: “चला आपण पलीकडच्या किनाऱ्‍यावर जाऊ या.”
३६ तेव्हा, जमलेल्या लोकांना निरोप दिल्यानंतर ते त्याला तसेच नावेतून आपल्यासोबत घेऊन गेले आणि त्याच्या नावेसोबत इतरही नावा होत्या.
३७ मग, अतिशय जोरदार वादळ आले तेव्हा लाटा नावेवर आदळू लागल्या आणि नाव बुडण्याच्या बेतात होती.
३८ पण, येशू नावेच्या मागच्या बाजूला उशीवर डोके टेकून झोपला होता. म्हणून त्यांनी त्याला उठवले आणि म्हटले: “गुरू, आपण बुडत आहोत याचं तुला काहीच वाटत नाही?”
३९ तेव्हा तो उठला आणि त्याने वाऱ्‍याला दटावले; मग तो समुद्राला म्हणाला: “श्‍श्‌श! शांत हो!” तेव्हा वारा थांबला आणि समुद्र अगदी शांत झाला.
४० मग तो त्यांना म्हणाला: “इतकं का घाबरता?* अजूनही तुम्हाला विश्‍वास नाही का?”
४१ पण, ते अतिशय घाबरले होते आणि एकमेकांना म्हणू लागले: “हा आहे तरी कोण? वारा आणि समुद्रही त्याचं ऐकतात.”
