लूक ९:१-६२
-
बारा प्रेषितांना सेवाकार्याबद्दल सूचना दिल्या जातात (१-६)
-
येशूमुळे हेरोद पेचात पडतो (७-९)
-
येशू पाच हजारांना जेवू घालतो (१०-१७)
-
येशू हा ख्रिस्त असल्याचे पेत्र ओळखतो (१८-२०)
-
येशूच्या मृत्यूविषयीचे भाकीत (२१, २२)
-
येशूचा शिष्य असण्याचा अर्थ (२३-२७)
-
येशूचे रूपांतर (२८-३६)
-
दुरात्म्याने पीडित असलेला मुलगा बरा होतो (३७-४३क)
-
येशूच्या मृत्यूचे पुन्हा भाकीत (४३ख-४५)
-
श्रेष्ठ कोण याविषयी शिष्यांमध्ये वाद (४६-४८)
-
जो आपल्या विरोधात नाही तो आपल्यासोबत आहे (४९, ५०)
-
शोमरोनाच्या एका गावातील लोक येशूला नाकारतात (५१-५६)
-
येशूचे अनुकरण कसे करावे? (५७-६२)
९ मग, त्याने आपल्या बारा प्रेषितांना जवळ बोलावले आणि त्यांना सर्व दुरात्मे काढण्याचा व रोग बरे करण्याचा अधिकार व सामर्थ्य दिले.
२ आणि त्याने त्यांना देवाच्या राज्याची घोषणा करायला आणि रोग्यांना बरे करायला पाठवले.
३ तो त्यांना म्हणाला: “प्रवासात आपल्यासोबत काठी, शिदोरी, भाकरी व पैसे* असं काहीच घेऊ नका; तसंच, दोन जोड कपडेही घेऊ नका.
४ आणि ज्या घरात जाल तिथेच मुक्काम करा आणि तिथूनच निघा.
५ एखाद्या ठिकाणी लोकांनी तुमचं स्वागत केलं नाही, तर त्यांना साक्ष मिळावी म्हणून त्या शहरातून बाहेर निघताना आपल्या पायांची धूळ झटकून टाका.”
६ मग, ते निघाले आणि सगळीकडे आनंदाचा संदेश घोषित करत व रोग्यांना बरे करत गावोगावी फिरले.
७ या सर्व गोष्टी प्रांताधिकारी हेरोद* याच्या कानावर आल्या तेव्हा तो मोठ्या पेचात पडला; कारण योहान मेलेल्यांतून उठला आहे असे काही जण म्हणत होते,
८ तर इतर जण म्हणत होते, की एलीया प्रकट झाला आहे; आणि असेही काही होते, जे प्राचीन काळातील संदेष्ट्यांपैकी एक उठला आहे असे म्हणत होते.
९ तेव्हा हेरोद म्हणाला: “मी तर योहानचं डोकं कापलं होतं; मग, ज्याच्याविषयी मी या गोष्टी ऐकत आहे तो कोण?” म्हणून, त्याला पाहण्याची हेरोदला इच्छा होती.
१० मग, प्रेषित येशूकडे परत आले आणि आपण केलेल्या सर्व गोष्टींविषयी त्यांनी त्याला सांगितले. तेव्हा, एकांत मिळावा म्हणून तो त्यांना आपल्यासोबत घेऊन बेथसैदा नावाच्या शहराकडे निघून गेला.
११ पण, लोकसमुदायाला हे कळताच ते येशूच्या मागे गेले. तेव्हा, त्याने आनंदाने त्यांचे स्वागत केले आणि तो त्यांना देवाच्या राज्याविषयी सांगू लागला व ज्यांना उपचाराची गरज होती त्यांना त्याने बरे केले.
१२ मग, संध्याकाळ होऊ लागली तेव्हा बारा प्रेषित त्याच्याजवळ येऊन म्हणाले: “लोकांना पाठवून दे, म्हणजे ते जवळपासच्या खेड्यापाड्यांत जाऊन त्यांच्या राहण्याची व खाण्यापिण्याची सोय करू शकतील, कारण हे तर एकांत ठिकाण आहे.”
१३ पण, तो त्यांना म्हणाला: “तुम्हीच त्यांना काहीतरी खायला द्या.” तेव्हा ते म्हणाले: “पाच भाकरी आणि दोन मासे याशिवाय आमच्याजवळ काहीही नाही. आम्ही स्वतःच जाऊन या सर्व लोकांसाठी अन्‍न विकत आणावं अशी तुझी इच्छा आहे का?”
१४ खरे पाहता, तिथे जवळजवळ पाच हजार पुरुष होते. पण, त्याने आपल्या शिष्यांना म्हटले, की “सगळ्यांना पन्‍नास-पन्‍नासचे गट करून बसायला सांगा.”
१५ त्यांनी तसेच केले व सर्वांना खाली बसायला लावले.
१६ त्यानंतर, येशूने त्या पाच भाकरी आणि दोन मासे घेऊन वर आकाशाकडे पाहून धन्यवाद दिला. मग त्याने भाकरी मोडून लोकांना वाढण्यासाठी शिष्यांना दिल्या.
१७ तेव्हा, सर्व जण पोटभर जेवले, आणि त्यांनी उरलेले अन्‍न गोळा केले तेव्हा बारा टोपल्या भरल्या.
१८ नंतर, तो एकांतात प्रार्थना करत असताना शिष्य त्याच्याजवळ आले. तेव्हा, त्याने त्यांना विचारले: “मी कोण आहे असं लोक म्हणतात?”
१९ ते त्याला म्हणाले: “बाप्तिस्मा देणारा योहान, तर काही जण एलीया म्हणतात आणि इतर जण संदेष्ट्यांपैकी एक असं म्हणतात.”
२० मग, तो त्यांना म्हणाला: “पण, तुम्हाला काय वाटतं, मी कोण आहे?” तेव्हा पेत्रने उत्तर दिले: “तू देवाने पाठवलेला ख्रिस्त आहेस.”
२१ मग, याविषयी कोणालाही सांगू नका असे त्याने शिष्यांना कडक शब्दांत सांगितले.
२२ पण, तो त्यांना म्हणाला: “मनुष्याच्या पुत्राला बरंच दुःख सोसावं लागेल आणि वडीलजन, मुख्य याजक आणि शास्त्री त्याला नाकारतील व ठार मारतील आणि तिसऱ्‍या दिवशी त्याला उठवलं जाईल.”
२३ मग तो आपल्या शिष्यांना म्हणाला: “जर कोणाला माझ्यामागे यायचं असेल, तर त्याने स्वतःला नाकारावं आणि दररोज आपला वधस्तंभ* उचलून माझ्यामागे चालत राहावं.
२४ कारण जो कोणी आपला जीव वाचवायचा प्रयत्न करतो, तो आपला जीव गमावून बसेल, पण जो कोणी माझ्यासाठी आपला जीव गमावेल त्याला तो मिळेल.
२५ खरोखर, एखाद्या माणसाने संपूर्ण जग मिळवलं, पण आपला जीव गमावला किंवा स्वतःवर नाश ओढवून घेतला तर त्याचा काय उपयोग?
२६ कारण जर कोणाला माझी आणि माझ्या वचनांची लाज वाटली, तर मनुष्याचा पुत्र आपल्या गौरवात आणि पित्याच्या व पवित्र देवदूतांच्या गौरवात येईल, तेव्हा त्यालाही त्या व्यक्‍तीची लाज वाटेल.
२७ मी तुम्हाला खरं सांगतो, इथे उभे असलेल्यांपैकी काही जण असे आहेत, की जोपर्यंत ते देवाचं राज्य पाहणार नाहीत तोपर्यंत त्यांना मरणाचा अनुभव येणारच नाही.”
२८ या गोष्टी सांगितल्यानंतर, सुमारे आठ दिवसांनी तो पेत्र, योहान व याकोब यांना आपल्यासोबत घेऊन डोंगरावर प्रार्थना करायला गेला.
२९ आणि तो प्रार्थना करू लागला तेव्हा त्याच्या चेहऱ्‍याचे रूप बदलले आणि त्याचे कपडे पांढरेशुभ्र होऊन चमकू लागले.
३० आणि पाहा! दोन पुरुष त्याच्याशी बोलत होते; ते मोशे व एलीया होते.
३१ त्यांचे रूप अतिशय तेजस्वी होते. येशूचे जगातून जाणे कशा प्रकारे होईल व ते यरुशलेममध्ये घडेल याविषयी ते बोलत होते.
३२ पेत्रचे आणि त्याच्या सोबत्यांचे डोळे झोपेने जड झाले होते, पण ते पूर्णपणे जागे झाले तेव्हा त्यांनी त्याचा गौरव आणि त्याच्यासोबत उभे असलेल्या दोन पुरुषांना पाहिले.
३३ ते दोन पुरुष येशूपासून जाऊ लागले तेव्हा पेत्र येशूला म्हणाला: “हे गुरू, आम्ही इथे आलो हे बरं झालं. आम्हाला तीन तंबू घालू दे, एक तुझ्यासाठी, एक मोशेसाठी आणि एक एलीयासाठी.” आपण काय बोलत आहोत याची त्याला जाणीव नव्हती.
३४ पण, तो या गोष्टी बोलत असतानाच एक ढग खाली उतरला आणि त्याने त्यांना झाकून टाकले. ढगाने त्यांना वेढले तेव्हा ते घाबरले.
३५ तेवढ्यात ढगातून अशी वाणी झाली: “हा माझा पुत्र आहे, याला मी निवडलं आहे. याचं ऐका.”
३६ ही वाणी झाली तेव्हा येशू एकटाच असल्याचे त्यांना दिसले. पण, ते शांतच राहिले आणि त्यांनी ज्या गोष्टी पाहिल्या होत्या त्यांविषयी काही काळापर्यंत कोणालाही सांगितले नाही.
३७ दुसऱ्‍या दिवशी ते डोंगरावरून खाली उतरले तेव्हा लोकांचा एक मोठा समुदाय त्याच्याकडे आला.
३८ इतक्यात, लोकसमुदायातील एक माणूस मोठ्याने ओरडून म्हणाला: “गुरुजी, कृपा करून माझ्या मुलाला पाहा, कारण तो माझा एकुलता एक मुलगा आहे.
३९ एक दुरात्मा त्याला धरतो, तेव्हा तो अचानक ओरडू लागतो. मग, तो त्याच्या शरीराला पिळवटून टाकतो व मुलाच्या तोंडाला फेस येतो. दुरात्मा त्याला जखमी करून फार मुश्‍कीलीने सोडतो.
४० मी त्या दुरात्म्याला काढून टाकण्याची तुमच्या शिष्यांना विनवणी केली, पण त्यांना ते करता आलं नाही.”
४१ तेव्हा येशूने उत्तर दिले: “हे विश्‍वासहीन व भ्रष्ट पिढी! मी कुठवर तुमच्याबरोबर राहू? कुठवर तुम्हाला सोसू? तुझ्या मुलाला इथे माझ्याजवळ आण.”
४२ पण, मुलगा येशूजवळ येतच होता इतक्यात दुरात्म्याने त्याला खाली आपटले व वाईट रीतीने त्याच्या शरीराला पिळवटून टाकले. पण, येशूने त्या अशुद्ध आत्म्याला दटावले व मुलाला बरे करून त्याच्या वडिलांच्या स्वाधीन केले.
४३ देवाचे हे महान सामर्थ्य पाहून सगळे लोक थक्क झाले.
तो करत असलेली सर्व कार्ये पाहून लोक आश्‍चर्य करत असताना तो त्याच्या शिष्यांना म्हणाला:
४४ “लक्ष देऊन ऐका आणि माझे हे शब्द आठवणीत ठेवा, कारण मनुष्याच्या पुत्राचा विश्‍वासघात करून त्याला लोकांच्या हाती धरून दिलं जाईल.”
४५ पण, तो काय म्हणत होता हे त्यांना समजले नाही. खरेतर, त्यांना त्याचा अर्थ समजू नये म्हणून या गोष्टी त्यांच्यापासून गुप्त ठेवण्यात आल्या होत्या आणि याविषयी त्याला विचारण्याचे त्यांना धैर्यही झाले नाही.
४६ मग, आपल्यामध्ये श्रेष्ठ कोण याविषयी त्यांच्यात वाद सुरू झाला.
४७ तेव्हा, ते आपल्या मनात काय विचार करत आहेत हे ओळखून येशूने एका लहान मुलाला आपल्या शेजारी उभे केले,
४८ आणि त्यांना म्हटले: “जो कोणी या लहान मुलाला माझ्या नावाने स्वीकारतो तो मलाही स्वीकारतो; आणि जो कोणी मला स्वीकारतो तो ज्याने मला पाठवलं त्यालाही स्वीकारतो. कारण तुम्हा सर्वांमध्ये जो स्वतःला इतरांपेक्षा लहान समजून वागतो तोच श्रेष्ठ आहे.”
४९ तेव्हा योहान त्याला म्हणाला: “प्रभू, आम्ही एकाला तुझ्या नावाने दुरात्मे काढताना पाहिलं आणि आम्ही त्याला अडवण्याचा प्रयत्न केला कारण तो आपल्यासोबत चालत नाही.”
५० पण येशू म्हणाला: “त्याला अडवण्याचा प्रयत्न करू नका कारण जो कोणी तुमच्या विरोधात नाही तो तुमच्यासोबत आहे.”
५१ येशूला वर घेतले जाण्याची वेळ जवळ येऊ लागली* तेव्हा त्याने यरुशलेमला जाण्याचा पक्का निश्‍चय केला.
५२ म्हणून त्याने आपल्या काही शिष्यांना पुढे पाठवले. तेव्हा, ते शोमरोन्यांच्या एका गावात त्याच्यासाठी तयारी करण्याकरता गेले.
५३ पण, त्या गावातील लोकांनी त्याचे स्वागत केले नाही, कारण त्याने यरुशलेमला जाण्याचा निश्‍चय केला* होता.
५४ जेव्हा याकोब व योहान या त्याच्या शिष्यांनी हे पाहिले तेव्हा ते म्हणाले: “प्रभू, आम्ही स्वर्गातून अग्नी बोलावून त्यांचा नाश करावा अशी तुझी इच्छा आहे का?”
५५ पण, त्याने वळून त्यांना दटावले.
५६ आणि ते दुसऱ्‍या गावाकडे निघून गेले.
५७ रस्त्याने जात असताना एक जण त्याला म्हणाला: “तुम्ही जिथे कुठे जाल, तिथे मी तुमच्यामागे येईन.”
५८ पण येशू त्याला म्हणाला: “कोल्ह्यांना राहायला गुहा आणि आकाशातल्या पक्ष्यांना घरटी आहेत, पण मनुष्याच्या पुत्राला मात्र डोकं टेकायला जागा नाही.”
५९ मग, त्याने दुसऱ्‍या एकाला म्हटले: “माझ्यामागे ये आणि माझा शिष्य हो.” तेव्हा त्या माणसाने म्हटले: “प्रभूजी, आधी मला जाऊन माझ्या वडिलांना पुरू द्या.”
६० पण, तो त्याला म्हणाला: “जे मेलेले आहेत त्यांना आपल्या मेलेल्यांना पुरू दे, पण तू जाऊन देवाच्या राज्याची घोषणा कर.”
६१ आणखी एक जण म्हणाला: “प्रभू मी तुझ्यामागे येईन, पण आधी मला माझ्या घरच्यांचा निरोप घेण्याची परवानगी दे.”
६२ येशू त्याला म्हणाला: “जो कोणी नांगराला हात घातल्यावर मागे सोडलेल्या गोष्टींकडे पाहतो तो देवाच्या राज्यासाठी योग्य नाही.”
तळटीपा
^ शब्दशः “चांदी.”
^ अर्थात, हेरोद अंतिपा. शब्दार्थसूची पाहा.
^ शब्दार्थसूची पाहा.
^ शब्दशः “दिवस भरू लागले.”
^ शब्दशः “आपला चेहरा यरुशलेमकडे रोखला.”
