गीत १४५
नंदनवन—देवाचं अभिवचन
१. व-च-न हे दि-ले या-हा-ने,
‘क-रे-न मी सा-रे न-वे!’
दुः-खे सा-री जा-ता स-रु-नी,
व-से-ल सुख चो-ही-क-डे.
(कोरस)
ते नं-दन-वन पृ-थ्वी-व-री,
ये-ईल पा-हा ख-रो-ख-री,
ख्रि-स्त क-रेल श-ब्द पु-रे,
य-हो-वा-चे आ-नं-दा-ने.
२. दि-व-स तो ना दू-र आ-ता,
दु-रा-व-ले जे प्रि-य-जन,
ऐ-कु-नी हाक रा-जा ये-शू-ची,
ते तो-ड-तील मृ-त्यु-बं-धन!
(कोरस)
ते नं-दन-वन पृ-थ्वी-व-री,
ये-ईल पा-हा ख-रो-ख-री,
ख्रि-स्त क-रेल श-ब्द पु-रे,
य-हो-वा-चे आ-नं-दा-ने.
३. रा-जा दि-ला आ-म्हा तू या-हा,
ख्रि-स्त आ-ता रा-जा-स-नी!
मा-नू आ-भार तु-झे य-हो-वा,
स्वी-का-र तू आम-ची स्तु-ती!
(कोरस)
ते नं-दन-वन पृ-थ्वी-व-री,
ये-ईल पा-हा ख-रो-ख-री,
ख्रि-स्त क-रेल श-ब्द पु-रे,
य-हो-वा-चे आ-नं-दा-ने.
(मत्त. ५:५; ६:१०; योहा. ५:२८, २९ ही वचनंसुद्धा पाहा.)
