“သမ္မာကျမ်းစာ​ဟာ လူ့​ယဉ်ကျေးမှု​နဲ့ ဘဝ​အတွေ့အကြုံ အားလုံးကို စုစည်း​ရေးသား​ထားတဲ့ ပြိုင်စံရှား​စာအုပ် ဖြစ်တယ်” လို့ တရုတ်​နိုင်ငံ၊ ကွ​မ်​ဂျို​ပြည်နယ် ကျုံ​ရှ​မ်း​တက္ကသိုလ်​ထုတ် ဂျာနယ်​တစ်စောင်​မှာ ဖော်ပြ​ထားတယ်။ ၁၈ ရာစု​က ထင်ပေါ်​ကျော်ကြားတဲ့ အတွေးအခေါ်​ပညာရှင် အီမာ​နျူ​အယ်​ကန့်​က “လူ​ခပ်သိမ်း​အတွက် စာအုပ်​တစ်အုပ်​အဖြစ် သမ္မာကျမ်းစာ ရှိနေခြင်းက လူသားထု​အတွက် အကြီးမားဆုံး အကျိုးကျေးဇူး ဖြစ်တယ်။ သမ္မာကျမ်းစာကို တန်ဖိုး​ယုတ်လျော့သွား​စေတဲ့ ကြိုးပမ်းမှု​အားလုံးဟာ . . . လူသားထု​အပေါ် ကျူးလွန်တဲ့ ရာဇဝတ်မှု ဖြစ်တယ်” လို့ ပြောခဲ့တယ်။ အမေရိကား​နား စွယ်စုံ​ကျမ်းမှာ ဒီလို​ဖော်ပြ​ထားတယ်– “ကျမ်းစာဟာ ဂျူး​များနဲ့ ခရစ်ယာန်များ​ကို​သာ သြဇာလွှမ်း​မိုး​တာ မဟုတ်ဘူး။ . . . ယခု​အချိန်မှာ ကျမ်းစာကို လူ့​ကျင့်ဝတ်​နဲ့ ဘာသာရေး​ရတနာ​သိုက်​အဖြစ် ယူဆ​လာကြတယ်။ ယဉ်ကျေးတဲ့​ကမ္ဘာ​တစ်ခုကို ပို​မျှော်လင့်​လာကြတာ​နဲ့​အမျှ ကျမ်းစာပါ မကုန်​မ​ခန်း​နိုင်တဲ့ သွန်သင်ချက်တွေက​လ​ည်း ပို​အဖိုးထိုက်တန်​လာတယ်။”

^၂ သင်ဟာ ဘယ်​ဘာသာဝင်​ပဲ ဖြစ်ပါစေ ဒီလို​စာအုပ်​အကြောင်း သိချင်စိတ် မဖြစ်​မိ​ဘူး​လား။ ၂၀ ရာစု အကုန်ပိုင်း​မှာ သမ္မာကျမ်းစာကို တစ်အုပ်လုံး​ဖြစ်စေ၊ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း​ဖြစ်စေ ဘာသာစကား​ပေါင်း ၂,၂၀၀ ကျော်နဲ့ ပြန်ဆိုခဲ့​ပြီးပြီ။ လူ​အများစုဟာ ဖတ်ရှု​နားလည်​နိုင်တဲ့ ဘာသာစကားနဲ့ ကျမ်းစာ​တစ်အုပ် ပိုင်ဆိုင်​နိုင်ကြပြီ။ ခဲစာလုံး​အရှင် ပုံနှိပ်​စက်​တွေ တီထွင်​ပြီး​ချိန်​က​စပြီး ကမ္ဘာတစ်ဝန်းမှာ ခန့်မှန်းခြေ စောင်ရေ သန်း​လေး​ထောင်​ခန့် ပုံနှိပ်ခဲ့ပြီ။

^၃ အခု သင့်​မှာ ကျမ်းစာ ရှိမယ်ဆိုရင် မာတိကာ​ကို ဖွင့်​ကြည့်ပါ။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း​နဲ့ စပြီး ဗျာဒိတ်ကျမ်းနဲ့ ဆုံး​ထားတာကို သတိပြုမိ​ပါလိမ့်မယ်။ ကျမ်းစာမှာ​ပါတဲ့ ကျမ်းစောင် ၆၆ စောင်​ကို လူ ၄၀ လောက်​က ရေးသားခဲ့​ကြတယ်။ ပထမအပိုင်း ၃၉ စောင်​ကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်း​လို့ ခေါ်ပြီး ဟီဘရူး​လို ရေးသားခဲ့​လို့ ဟီဘရူး​ကျမ်းစောင်​များ​လို့​လ​ည်း ခေါ်​ကြတယ်။ ဒုတိယ​ပိုင်း ၂၇ စောင်​ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်း​လို့ ခေါ်ပြီး ဂရိ​ဘာသာစကားနဲ့ ရေးသားခဲ့​လို့ ခရစ်ယာန်​ဂရိ​ကျမ်းစောင်​များ​လို့​လ​ည်း ခေါ်​ကြတယ်။ တစ်ကျမ်း​ လုံး ရေးသား​ပြီးစီး​ဖို့ ဘီစီ ၁၅၁၃ ကနေ အေဒီ ၉၈ အထိ အနှစ် ၁,၆၀​၀ ကျော် ကြာ​တ​ယ်။ ကျမ်း​ရေး​သူ​တွေ တိုင်ပင်​ညှိနှိုင်း​ရေးခဲ့​ကြ​တာ မဟုတ်ဘူး။ ကျမ်းစောင်​တချို့ကို မိုင်​ထောင်ချီ​ဝေး​တဲ့ နေရာတွေမှာ တစ်ချိန်​တည်း ရေးခဲ့ကြတယ်။ ဒါတောင် သမ္မာကျမ်းစာရဲ့ အဓိက​အကြောင်းအရာဟာ တစ်ခုတည်း​ဖြစ်ပြီး တစ်ကျမ်း​လုံး အတွင်းသဘော​ချင်း ဆန့်ကျင်မှု မရှိ၊ ညီညွတ်​တယ်။ ‘နှစ်ပေါင်း ၁,၆၀​၀ ကျော်​အတွင်း အသက်ရှင်ခဲ့​သူ ၄၀ ကျော်​က အတွင်းသဘော​ချင်း​ညီညွတ်​တဲ့ ဒီ​ကျမ်းစာအုပ်​ကို ဘယ်လို ရေးသား​နိုင်ခဲ့ကြ​သလဲ’ လို့ စဉ်းစားမိမယ်။

^၄ သမ္မာကျမ်းစာကို လွန်ခဲ့တဲ့​နှစ်ပေါင်း ၁,၉၀​၀ ကျော်​က ရေးသား​ပြီးစီးခဲ့​ပေမဲ့ ပါဝင်တဲ့​အကြောင်းအရာတွေ​က အခုခေတ် အမျိုးသား/သမီးတွေကို ဆွဲဆောင်​နိုင်တယ်။ ဥပမာ၊ ယောဘ ၂၆:၇ ကို ဖွင့်​ကြည့်ပါ။ ဒါကို ဘီစီ ၁၅ ရာစု​က ရေးသားခဲ့​ကြောင်း သတိပြုပါ။ “ဘုရားက မြောက်ဘက်​မိုးကောင်းကင်ကို လဟာပြင်​ဘက် ပြန့်ကား​စေတယ်။ ကမ္ဘာမြေကို ဘာနဲ့မှ မ​ချိတ်ဆွဲ​ဘဲ ဆိုင်း​ထားတယ်” လို့ ဆိုထားတယ်။ ဟေရှာယ ၄၀:၂၂၊ ၂၃ ကိုလည်း ဖွင့်​ကြည့်ပါ။ ဒါကို ဘီစီ ရှစ်ရာစု​မှာ ရေးသားခဲ့​ကြောင်း သတိပြုပါ။ “ကမ္ဘာလုံး​ရဲ့​အထက်မှာ စံမြန်းတဲ့​အရှင်​တစ်ပါး ရှိတယ်။ ကမ္ဘာမြေပေါ် နေထိုင်​သူတွေဟာ ဘုရားရဲ့​အမြင်မှာ နှံကောင်​တွေ​လို​ပဲ။ ဘုရားက မိုးကောင်းကင်ကို ပိတ်​ကျဲ​တစ်​စ​လို ဖြန့်​ထားတယ်” လို့ ဆိုထားတယ်။ ဒီ​ကျမ်း​နှစ်ချက်​ကို ဖတ်​ရတဲ့အခါ စိတ်ထဲ ဘာ​ပေါ်လာ​သလဲ။ အာကာသ​ထဲ​က ကမ္ဘာလုံး​တစ်ခုကို မြင်ယောင်​မိ​မ​ယ်။ ယနေ့ အာကာသယာဉ်​ကနေ ပေးပို့​တဲ့​ဓာတ်ပုံ​တွေ​မှာ အဲဒီလို​ပုံကို မြင်ဖူး​ပါလိမ့်မယ်။ ‘ရှေးခေတ်​က လူတွေ​အနေနဲ့ ဒီလောက်​တိကျ​မှန်ကန်တဲ့ သိပ္ပံ​အချက်အလက်​တွေကို ဘယ်လို သိခဲ့​ကြသလဲ’ လို့ တွေးမိ​ပါလိမ့်မယ်။

^၅ သမ္မာကျမ်းစာ​နဲ့​ပတ်သက်တဲ့ နောက်​မေးခွန်း​တစ်ခုကို သုံးသပ်​ကြည့်ကြစို့။ ကျမ်းစာဟာ သမိုင်း​အရ​ကော​ တိကျ​မှန်ကန်​ပါသလား။ သမ္မာကျမ်းစာ​ဟာ သမိုင်း​အထောက်အထား မရှိတဲ့ ဒဏ္ဍာရီ​တွေ​ပါပဲ​လို့ တချို့ ယူဆကြတယ်။ ဥပမာ၊ အစ္စရေး​ဘုရင် ဒါဝိဒ်​ကို သုံးသပ်​ကြည့်ပါ။ မကြာ​သေး​ခင်​အထိ ဘုရင်​ဒါဝိဒ် အမှန်တကယ် အသက်ရှင်ခဲ့​ကြောင်း သမ္မာကျမ်းစာ အထောက်အထား​တစ်ခုတည်း​ပဲ ရှိခဲ့တယ်။ သမိုင်း​ပညာရှင်​အများစုက ဒါဝိဒ် အမှန်တကယ် တည်​ရှိခဲ့တယ်​လို့ လက်ခံ​ကြပေမဲ့ ဝေဖန်ရေး​သ​မား​တချို့ကတော့ ဂျူးတွေရဲ့ ဒဏ္ဍာရီ သူရဲကောင်း​တစ်ဦး​ပါလို့ ဆိုကြတယ်။ အထောက်အထား​တွေ​က ဘာ​ဖော်ပြသလဲ။

 ^၆ ရှေး​အစ္စရေး​မြို့ဟောင်း ဒန်​မြို့ အပျက်အယွင်း​တွေ​ကြားမှာ “ဒါဝိဒ်​အမျိုး” အကြောင်း ဖော်ပြ​ထားတဲ့ ကျောက်စာ​ကို ၁၉၉၃ ခုနှစ်မှာ တွေ့ရှိခဲ့တယ်။ အဲဒီ​ကျောက်စာ​ဟာ ဘီစီ​ကိုးရာစု​က ဖြစ်တယ်။ အစ္စရေး​လူမျိုးရဲ့ ရန်သူတွေ စိုက်ထူ​ခဲ့​တဲ့ အောင်ပွဲ​အထိမ်းအမှတ် ကျောက်တိုင် အပိုင်းအစ​တစ်ခု ဖြစ်တယ်။ ဒါဝိဒ်​နဲ့​ပတ်သက်တဲ့ ပြင်ပ​အထောက်အထား​တစ်ခု ဖြစ်တယ်။ ထူးခြား​ပါသလား။ အဲဒီ​တွေ့ရှိချက်​နဲ့​ပတ်သက်ပြီး တဲလ်အဗစ်​ တက္ကသိုလ်က အစ္စရေး ဖင်​က​လ်​စတင် ဒီလို​ပြောတယ်– “ဒါဝိဒ်​နဲ့​ပတ်သက်တဲ့​ကျောက်စာ ရှာဖွေ​တွေ့ရှိမှု​ကြောင့် ကျမ်းစာဟာ ယုံတမ်းစကား​မျှ​သာ ဖြစ်တယ်​ဆိုတဲ့ အယူအဆ ရုတ်ခြည်း ပျက်စီး​သွားတယ်။” ပါလက်စတိုင်း​မှာ နှစ်​များစွာ တူးဖော်​ရှာဖွေခဲ့​တဲ့ ရှေးဟောင်း သုတေသန​ပညာရှင် ပါမောက္ခ ဝီလျံ အောလ်​ဘ​ရိုက် ဒီလို​ပြောတယ်– “အသေးစိတ်​အချက်အလက်​များစွာဟာ တိကျ​မှန်ကန်ကြောင်း၊ ကျမ်းစာ သမိုင်း​အထောက်အထား ခိုင်လုံ​ကြောင်း ဆက်တိုက် ရှာဖွေ​တွေ့ရှိ​ထားရာတွေက ပို​လက်ခံ​လာ​စေတယ်။” ‘လင်္ကာ​တွေ၊ ဒဏ္ဍာရီ​တွေ​နဲ့ မတူဘဲ ဒီ​ရှေး​စာအုပ်ဟာ သမိုင်း​အရ ဘာကြောင့် ဒီလောက် တိကျ​မှန်ကန်​ရသလဲ’ လို့ မေးစရာ ပေါ်လာ​ပြန်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီထက်မက ရှိပါ​သေးတယ်။

^၇ သမ္မာကျမ်းစာ​ဟာ ပရောဖက်ပြုချက်​ဆိုင်ရာ စာအုပ် ဖြစ်တယ်။ (၂ ပေတရု ၁:၂၀၊ ၂၁) “ပရောဖက်ပြုချက်” လို့ ဆို​လိုက်တာနဲ့ အမည်ခံ ပရောဖက်​တွေရဲ့ မဖြစ်​မြောက်​တဲ့ စကားတွေ​လို့ ထင်​မိ​နိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကြိုတင်​ကောက်ချက်​ချမယ့်အစား ဒံယေလ အခန်းကြီး ၈ ကို ဖွင့်​ပါ။ အဲဒီမှာ ဦးချို​နှစ်ချောင်း​ရှိတဲ့ သိုးထီး​တစ်ကောင်​နဲ့ “သိသာ​ထင်ရှား​တဲ့ ချို​တစ်ချောင်း” ရှိတဲ့ အမွေး​ထူ​တဲ့ ဆိတ်​ထီး​တစ်ကောင်​ရဲ့ တိုက်ခိုက်မှု​ကို စိတ်အာရုံမှာ ဒံယေလ မြင်ခဲ့တယ်။ ဆိတ်​ထီး အနိုင်​ရသွား​ပေမဲ့ ဦးချို​ကြီး ကျိုးပဲ့​သွားတယ်။ အဲဒီ​နေရာမှာ နောက်ထပ် ဦးချို​လေးချောင်း ပေါက်​လာတယ်။ ဒီ​စိတ်အာရုံ​က ဘာ​အဓိပ္ပာယ် ရှိသလဲ။ “ချို​နှစ်ချောင်း​နဲ့ သိုးထီး​က မီးဒီးယား​နဲ့ ပါးရှား​ဘုရင်တွေကို ဆိုလိုတယ်။ အမွေး​ထူ​တဲ့ ဆိတ်​ထီး​ဟာ ဂရိ​ဘုရင်ကို ဆိုလိုတယ်။ သူ့​မျက်စိ​နှစ်လုံး​ကြား​က ချိုကြီး​ဟာ ပထမ​ဘုရင်ကို ဆိုလိုတယ်။ အဲဒီ​ချို ကျိုးသွား​ပြီး အဲဒီ​နေရာမှာ ချို ၄ ချောင်း ပေါက်​လာတယ်​ဆိုတော့ သူ့​လူမျိုး​ထဲ​ကနေ နိုင်ငံ ၄ ခု ပေါ်​လာမယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့​လောက် တန်ခိုးကြီး​မှာ မဟုတ်ဘူး” လို့ ဒံယေလကျမ်း​က ဆက်ဆို​တ​ယ်။—ဒံယေလ ၈:၃-၂၂။

^၈ ဒီ​ပရောဖက်ပြုချက် ပြည့်စုံခဲ့​သလား။ ဒံယေလကျမ်း​ကို ဘီစီ ၅၃၆ မှာ ရေးသား​ပြီးစီးခဲ့​တ​ယ်။ နှစ်ပေါင်း ၁၈၀ ကြာပြီးနောက် ဘီစီ ၃၅၆​ မှာ  မွေးဖွား​တဲ့ မက်ဆီဒိုးနီးယား​ဘုရင် မဟာ​အလက်ဇန္ဒား​က ပါးရှား​အင်ပါယာ​ကို အနိုင်​ရခဲ့တယ်။ သူဟာ​ “အမွေး​ထူ​တဲ့​ဆိတ်” မျက်စိ​နှစ်လုံး​ကြား​က  “ချိုကြီး” ဖြစ်တယ်။ ပါးရှား​အင်ပါယာ​ကို အလက်ဇန္ဒား အနိုင်​မရ​မီ ဂျေရုဆလင်​ကို ရောက်လာ​ချိန်မှာ သူ့ကို ဒံယေလကျမ်း ပြခဲ့တယ်​လို့ ဂျူး​သမိုင်း​ပညာရှင် ဂျိုစီဖတ်စ်က ဆိုတယ်။ မိမိ​နဲ့​ပတ်သက်တဲ့ ဒံယေလ ပရောဖက်ပြုချက်​က ပါးရှား​နဲ့​ဆင်နွှဲ​တဲ့ စစ်ဆင်ရေး​ကို ရည်ညွှန်း​ကြောင်း အလက်ဇန္ဒား သဘောတူ​ခဲ့​တ​ယ်။ ဘီစီ ၃၂၃​ မှာ အလက်ဇန္ဒား သေဆုံး​ပြီးနောက်  သူ့​အင်ပါယာ​သမိုင်းကြောင်းကို ကမ္ဘာ့​သမိုင်း​စာအုပ်တွေ​မှာ ဖတ်ရှု​နိုင်တယ်။ နောက်ဆုံး ဘီစီ ၃၀​၁ မှာ ဦးချို​ကြီး​နေရာမှာ ပေါက်​တဲ့ “ချိုလေးချောင်း၊” ဗိုလ်ချုပ်​လေးဦး​ဟာ သူ့​အင်ပါယာ​ကို နယ်မြေ​လေးခု​အဖြစ် ခွဲဝေ​အုပ်ချုပ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ‘နောင်​အနှစ် ၂၀၀ ကျော်​မှ​ဖြစ်မယ့် ဒီ​အကြောင်းကို ကျမ်းစာမှာ ဒီလောက်​အသေးစိတ် တိကျ​မှန်ကန်စွာ ဘယ်လို ကြိုတင်​ရေးသား​နိုင်​ခဲ့သလဲ’ လို့ မေးစရာ ထပ်​ပေါ်လာတယ်။

^၉ အဲဒီ​မေးခွန်းတွေကို ကျမ်းစာက​ပဲ ဒီလို​အဖြေ​ပေးတယ်– “ကျမ်းစောင်​အားလုံးဟာ ဘုရားသခင့် စွမ်းအားတော်ရဲ့ လမ်းညွှန်မှုနဲ့ ရေးထား” တယ်။ (၂ တိမောသေ ၃:၁၆) သမ္မာကျမ်း​စာပါ အကြောင်းအရာတွေကို ကျမ်းရေးသူ ၄၀ ကျော်​က “စွမ်းအားတော် လမ်းညွှန်မှုနဲ့ ရေး” ခဲ့တယ်။ ဆွေးနွေးခဲ့​တဲ့ သိပ္ပံ၊ သမိုင်း၊ ပရောဖက်ပြုချက်​ဆိုင်ရာ ပုံနမူနာ​တချို့က အချက်တစ်ချက်​ကို​သာ ညွှန်​ပြတယ်။ ပြိုင်စံရှား သမ္မာကျမ်းစာ​ဟာ လူ့ဉာဏ်ပညာနဲ့ ရေးသား​ထားခြင်း မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်​ဆီက ဖြစ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ လူများစွာက ကျမ်းစာ​အာဘော်ရှင် ဘုရားသခင် တည်ရှိမှု​ကို သံသယ ဝင်​ကြတယ်။ သင်ကော။