ညီအစ်ကိုဘော်ဘွန်ယို အိုက်ဗာဟာ ၁၉၅၅၊ ဇန်နဝါရီလ ၁၉ ရက်မှာ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ လုပ်ငန်းကို ပိတ်ပင်ထားတုန်းပဲ။ သူနှစ်ခြင်းခံပြီးနောက် မွန်တီ အာဒန်ထရိုမြို့နဲ့ စန်တီယာဂိုမြို့မှာ ကျမ်းစာသင်အံမှုအများကြီး ကျင်းပခဲ့တယ်။ ပိတ်ပင်မှုကို ရုပ်သိမ်းလိုက်တဲ့ ၁၉၅၆ ခုနှစ်မှာ သူ့ဇနီးအပါအ၀င် ကျမ်းစာသင်သားတချို့ နှစ်ခြင်းခံကြတယ်။

၁၉၅၇၊ ဇူလိုင်လလယ်မှာ အစိုးရအရာရှိတွေက သက်သေခံတွေကို ဝေဖန်တိုက်ခိုက်ဖို့ ဆာဆေဒိုမြို့မှာ တွေ့ဆုံခဲ့ကြတယ်။ ညီအစ်ကိုအိုက်ဗာ အခုလိုပြန်ပြောပြတယ်– “အဓိကပြောဆိုဆွေးနွေးသူဖြစ်တဲ့ ဖရန်စစ္စကို ပရတ်ရာမီရက်စ်က ‘ရက်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ သူတို့ကို မျိုးဖြုတ်ပစ်မယ်’ လို့ ပြောခဲ့တယ်။” ရက်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက် ၁၉၅၇၊ ဇူလိုင် ၁၉ ရက်မှာ ရဲတွေက ဘလန်ကို အာရီဗာ၊ အယ်ဟိုဘို၊ လော့စ် ကာကွတ်စ်နဲ့ မွန်တီ အာဒန်ထရိုမြို့တွေမှာရှိတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေအားလုံးကို ဖမ်းဆီးလိုက်တယ်။

ညီအစ်ကိုအိုက်ဗာ အခုလိုပြန်ပြောပြတယ်– “အဖမ်းခံရသူတွေထဲမှာ ကျွန်တော်လည်းပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို ဆာဆေဒိုမြို့ စစ်ဌာနချုပ်ဆီ ခေါ်သွားတယ်။ အဲဒီကိုရောက်တာနဲ့ ဗိုလ်မှူးကြီးဆလာဒင်က ကျွန်တော့်ကို ရိုက်တော့တာပဲ။ ကျွန်တော်တို့ကို အော်ဟစ်ကြိမ်းမောင်းနေချိန်မှာ ဒေါသထွက်လွန်းလို့ သူ့မျက်လုံးတွေ ပြူးထွက်နေတယ်။ အဲဒီနောက် အမျိုးသားတစ်တန်း၊ အမျိုးသမီးတစ်တန်း တန်းစီခိုင်းပြီး အစောင့်တွေက အမျိုးသားတွေကို ကန်တယ်၊ ရိုက်နှက်ထိုးကြိတ်တယ်။ အမျိုးသမီးတွေကိုတော့ တုတ်နဲ့ရိုက်တယ်။ ပါးစပ်ကနေလည်း ‘ငါက ကက်သလစ်ကွ၊ မင်းတို့ကို သတ်ပစ်မယ်’ လို့ ပြောလိုက်သေးတယ်။”

ညီအစ်ကိုအိုက်ဗာဟာ ဒဏ်ရိုက်ခံရပြီး သုံးလထောင်ချခံရတယ်။ သူ ဒီလိုဆက်ပြောတယ်– “ထောင်ကျနေတုန်း ကျွန်တော်တို့ဆီကို ဗိုလ်ချုပ်ဆန်တို့စ် မေလီဒို မာတီ ရောက်လာတယ်။ သူက ‘ငါကျမ်းစာဖတ်ဖူးတယ်။ ဘုရားသခင်က ယေဟောဝါဆိုတာ ငါသိတယ်။ မင်းတို့မှာ ထောင်ချခံရလောက်တဲ့အပြစ်မရှိပေမဲ့ ငါ ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ မင်းတို့ထောင်ထဲရောက်အောင်  နောက်ကွယ်ကနေ ကြိုးကိုင်သူတွေက ကက်သလစ်ဘုန်းကြီးတွေပဲ။ အဲဒီဘုန်းကြီးတွေ ဒါမှမဟုတ် ခေါင်းဆောင်ကြီး (ထရူဟီယို) ကလွဲရင် မင်းတို့ကို ပြစ်ဒဏ်လျှော့ပေါ့ပေးနိုင်သူ မရှိဘူး’ လို့ပြောတယ်။”

အဖမ်းခံရသူတွေထဲမှာ ညီအစ်မဖီဒေလ်ယာ ဂျင်မက်ဇ်ရဲ့ သမီးနဲ့တူမတွေလည်း ပါတယ်။ ဖီဒေလ်ယာက သူတို့အားလုံးကို ကျမ်းစာသင်ပေးခဲ့တာ။ တကယ်တော့ အဖမ်းခံရသူတွေထဲမှာ ဖီဒေလ်ယာ မပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူက ထောင်ထဲရောက်နေသူတွေကို အားပေးချင်လို့ အာဏာပိုင်တွေဆီသွားပြီး အဖမ်းခံခဲ့တယ်။ အဲဒီအတောအတွင်းမှာ မောက်မာပြီးရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တယ်လို့ နာမည်ဆိုးထွက်နေတဲ့ စစ်ဗိုလ်ကြီး လူဒိုဗီနို ဖာနန်ဒက်စ် ထောင်ကိုတာဝန်နဲ့ရောက်လာတယ်။ သူက ဖီဒေလ်ယာကို ခေါ်ခိုင်းပြီး “ခင်ဗျားက ဆရာမကြီးပေါ့။ ဟုတ်လား” လို့မေးတယ်။

ဖီဒေလ်ယာက “မဟုတ်ပါဘူး၊ ရှင်တို့ကသာ ဆရာကြီးတွေပါ” လို့ပြန်ပြောတယ်။

“ဒါဆို ခင်ဗျားက သင်းအုပ်ဆရာမပေါ့” လို့ ဖာနန်ဒက်စ်ကပြောတယ်။

“မဟုတ်ပါဘူး။ သင်းအုပ်ဆရာက ယေရှုပဲ” ဆိုပြီး ဖီဒေလ်ယာပြန်ပြောတယ်။

ဒါနဲ့ ဖာနန်ဒက်စ်က “ဒီလူတွေအားလုံး ထောင်ကျနေတာ ခင်ဗျားကြောင့် မဟုတ်လား။ ခင်ဗျားက သူတို့ကို ကျမ်းစာသင်ပေးတာမဟုတ်လား” လို့မေးတယ်။

“ရှင်ထင်တာမှားနေပြီ။ ဒီလူတွေ ထောင်ကျနေတာ ကျမ်းစာကြောင့်ပါ။ သူတို့က ကျမ်းစာကနေသိလာတဲ့အတိုင်း လက်တွေ့ကျင့်သုံးနေကြတာ” လို့ ဖီဒေလ်ယာ ပြန်ပြောတယ်။

အဲဒီလိုပြောနေတုန်း ထောင်ကျနေတဲ့ ညီအစ်ကိုပေဒရို ကာမန်၊ ဖီဒေလ်ယာရဲ့ဝမ်းကွဲဖြစ်သူ ညီအစ်ကိုနေဂရို ဂျင်မက်ဇ်တို့ စင်္ကြံကနေဖြတ်သွားတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို တိုက်ပိတ်ထားရာကနေ ရိုးရိုးအကျဉ်းခန်းဆီ ခေါ်သွားနေကြတာ။ နေဂရိုရဲ့ရှပ်အင်္ကျီတစ်ခုလုံးမှာ သွေးတွေချည်းပဲ။ ခြောက်တောင်ခြောက်နေပြီ။ ပေဒရိုရဲ့မျက်လုံးကလည်း မြင်မကောင်းအောင် ဖူးရောင်နေတယ်။ သူတို့ တွေ ရက်ရက်စက်စက် အရိုက်ခံထားရတာကိုမြင်တော့ ဖီဒေလ်ယာက “ဘုရားတရားကိုင်းရှိုင်းပြီး ရိုးသားတဲ့ လူကောင်းတွေကို ရှင်ဒီလိုဆက်ဆံတာလား” လို့ စစ်ဗိုလ်ကြီးကိုမေးလိုက်တယ်။ ဖာနန်ဒက်စ်က ဖီလ်ဒေယာကို ခြိမ်းခြောက်လို့မရမှန်းသိသွားတော့ သူ့ကို အကျဉ်းခန်းထဲ ပြန်ပို့ခိုင်းလိုက်တယ်။

ဒီလိုပြင်းထန်တဲ့ဆန့်ကျင်မှုတွေကို ရင်ဆိုင်နိုင်ဖို့ ယေဟောဝါရဲ့သစ္စာရှိကျေးကျွန်တွေမှာ ရဲစွမ်းသတ္တိရှိဖို့လိုတယ်။ သူတို့ တကယ်လည်း သတ္တိရှိခဲ့ကြတယ်။ အစိုးရအရာရှိတွေတောင် အဲဒါကိုအသိအမှတ်ပြုတယ်။ ဥပမာ၊ ၁၉၅၇၊ ဇူလိုင် ၃၁ ရက်မှာ သမ္မတရဲ့စစ်ဆေးရေးအရာရှိ လူးအစ္စ အာဆေနို ကိုလွန်က အစိုးရအရာရှိတစ်ယောက်ဆီ စာရေးပြီး အခုလိုညည်းညူပြောဆိုခဲ့တယ်– “မကြာသေးခင်က အမျိုးသားလွှတ်တော် ထုတ်ပြန်တဲ့ဥပဒေအရ ယေဟောဝါသက်သေဂိုဏ်းရဲ့ ဘာသာရေးလုပ်ဆောင်မှုတွေကို တရားမဝင်ဘူးလို့ ကြေညာခဲ့ပေမဲ့ ဂိုဏ်းသားအများစုက သူတို့ရဲ့ယုံကြည်ချက်တွေကို စွဲစွဲမြဲမြဲဆုပ်ကိုင်ထားကြတုန်းပဲ။”