ဆီ​ရာ​လီယွန်​နိုင်ငံ၊ လက်သင်္ကေတပြ​လယ်ကွင်း​မှာ သာသနာပြု​အဖြစ် အမှုဆောင်​နေတဲ့ ခရစ္စ​တယ်​ဟာ နားမကြားသူ​တွေကို ရှာတွေ့​ဖို့ ဆုတောင်းခြင်း​နဲ့ တစ်နေ့​တာ​ကို အစပြု​တယ်။ တစ်မနက်​မှာ ပြန်လည်ပတ်မှု​တစ်ခုကို ရှာ​ဖို့ သွား​နေ​ကျ မဟုတ်တဲ့ လမ်း​က​နေ သွားခဲ့တယ်။ ဒီ​နား​မှာ နားမကြားသူ ရှိလား​လို့ အဲဒီ​အနား​က လူတွေကို မေး​တဲ့အခါ အိမ်​တစ်အိမ်​ကို ညွှန်ပြ​ကြ​တယ်။ အဲဒီ​အိမ်​မှာ  သတင်းကောင်းကို ကောင်းကောင်း နားထောင်ပြီး လက်သင်္ကေတပြ အစည်းအဝေး တက်ဖို့ စိတ်ဝင်စား​တဲ့၊ ဖော်ရွေ​တဲ့ အမျိုးသမီး​လေး​တစ်ယောက်နဲ့ တွေ့​ခဲ့​တယ်။ အဲဒီ​ရွာသား​တွေ​က နားမကြားသူ နောက်​တစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ချင်​သေး​လား​လို့ ခရစ္စ​တယ်​ကို ထပ်​မေးတယ်။ ဒါနဲ့ အမှန်တရား ရှာ​နေတဲ့ စိတ်နှိမ့်ချသူ နောက်​တစ်ယောက်​ကို တွေ့​ပြန်​တယ်။ အဲဒီ​လမ်းမှာ သူ တစ်ကြိမ်​ထက်မက အမှုဆောင်​သွားခဲ့​ပေ​မဲ့ အဲဒီ​မနက်​မှာ တွေ့ရတဲ့​သူ နှစ်ယောက်​ကို တစ်ခါ​မှ မတွေ့ဖူး​ဘူး။ ယေဟောဝါရဲ့ အကူအညီ​မပါ​ရင် ဒီ​စိတ်ဝင်စားသူ​နှစ်ယောက်​ကို တွေ့​မှာ​မဟုတ်ဘူး​ဆိုတာ ခရစ္စ​တယ် တ​ထစ်​ချ ယုံကြည်​ခဲ့တယ်။

လိုင်​ဘေး​ရီး​ယား​နိုင်ငံ​က အီ​မန်​နျူ​အယ်​ဟာ သီတင်းပတ်​ကုန်ပိုင်း အစည်းအဝေး တက်ဖို့ နိုင်ငံတော်ခန်းမ​ကို ကားမောင်း​သွား​နေတယ်။ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စား​ထားပြီး လမ်းဘေး​မှာ ရပ်နေတဲ့ လူငယ်လေး​တစ်ယောက် တော်တော်လေး စိတ်ဒုက္ခ​ရောက်နေ​ပုံ​ရတယ်။ သူ့ရဲ့ ပုံပန်းသဏ္ဌာန်​ကြောင့် အီ​မန်​နျူ​အယ် စိတ်ဝင်စား​သွားပြီး ကူညီပေးဖို့ ကား​ကို ရပ်​လိုက်တယ်။ သူ့​နာမည် မိုး​ဇ​က်​မှန်း သိရတယ်။ မ​နေ့​ည​က ပိုက်ဆံ​အားလုံး အ​ခိုး​ခံရ​လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သေကြောင်းကြံ​ဖို့ စဉ်းစား​နေတာ။ မိုး​ဇ​က် ပြောတာ​တွေကို အီ​မန်​နျူ​အယ် နားထောင်ပေး​ပြီး “ကျွန်တော်နဲ့​အတူ နိုင်ငံတော်ခန်းမ​ကို လိုက်ခဲ့​ပါ​လား” လို့ပြော​လိုက်တယ်။ သူတို့​နှစ်ယောက် ခန်းမ​ကို ရောက်​သွားတယ်။ ကြား​ရတဲ့​အရာတွေ​ကြောင့် မိုး​ဇ​က် မျက်ရည်ကျ​ခဲ့တယ်။ လူထုဟောပြောချက်​ကို နားထောင်ပြီး​နောက်မှာ “ဒီ​ဟောပြောချက်​က ကျွန်တော့်​အတွက်​ပဲ။ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေဟာ တကယ်​ထူးခြား​တယ်” လို့ မိုး​ဇ​က် ပြောတယ်။ အစည်းအဝေး​ပြီးတဲ့နောက်​မှာ မိုး​ဇ​က် ကျမ်းစာသင်​ဖို့ လက်ခံ​လိုက်​ပြီး အခု​ဆိုရင် အသင်းတော် အစည်းအဝေး​တွေ မှန်မှန်​တက်​နေ​ပြီ။

အာမီ​နာ​တာဟာ ဂီနီ-ဘစ်​ဆော​နိုင်ငံ​က ၁၅ နှစ်အရွယ် ကျောင်းသူလေး​ဖြစ်တယ်။ သူ့​အသက် ၁၃ နှစ်​တုန်းက အနုပညာ​ဆရာ​က ကာ​နီ​ဗယ်​ပွဲ​နဲ့​သက်ဆိုင်တဲ့ မျက်နှာဖုံး​နဲ့ တခြား​ပစ္စည်း​တွေကို ပန်းချီ​ဆွဲ​ခိုင်း​တယ်။ အဲဒီအစား အာမီ​နာ​တာ​က တိရစ္ဆာန်တွေ၊ အပင်​တွေပါ​တဲ့ ရှုခင်း​ပုံ​တစ်​ပုံ ဆွဲ​ပြီး “ပရဒိသု” လို့ နာမည်​ပေးလိုက်​တယ်။ ဆရာ​က ပုံတွေ​ကို စု​လိုက်​တဲ့အခါ အာမီ​နာ​တာ​ရဲ့​ပုံ​က ခေါင်းစဉ်​နဲ့ မကိုက်ညီ​လို့ သု​ည​ပေးလိုက်​တယ်။ အတန်း​ပြီး​တဲ့အခါ အာမီ​နာ​တာ​က ဆရာ​ဆီ သွားပြီး “ကာ​နီ​ဗယ်​ပွဲ​ကို ဘယ်သူ​တွေ ကျင်းပ​တာလဲ” လို့ မေးလိုက်​တယ်။

ဆရာ​က “တိတ္ထိ​တွေ” လို့ဖြေတယ်။

ဒါနဲ့ အာမီ​နာ​တာ​က “ကျွန်မ တိတ္ထိ မဟုတ်ဘူး။ ဒါကြောင့် ဒီ​ပွဲ​မျိုးမှာ မပါဝင်​နိုင်​ဘူး။ မကြာခင် ဘုရားက ကမ္ဘာမြေ​ကို ပရဒိသု​အဖြစ် ပြောင်းလဲ​ပေး​တော့မယ်​လို့ ကျွန်မ​ယုံကြည်​တယ်။ အဲဒါကြောင့် ဒီ​ပုံကို ဆွဲ​တာပါ” လို့​ပြန်ပြော​လိုက်တယ်။ မေးခွန်းလွှာ​ကို သုံးပြီး စာမေးပွဲ ပြန်​စစ်​မယ်လို့ ဆရာ ပြောတယ်။ ဘာ​ရလဒ် ရခဲ့​သလဲ။ အမှတ် ၂၀ ပေးတာ ၁၈ မှတ်​ရခဲ့တယ်။

မာ​လာ​ဝီ​နိုင်ငံမှာ​ရှိတဲ့ ရွာ​ငယ်​လေး​တစ်ရွာ​က သီးခြား​အုပ်စု​မှာ ကြေညာသူ ၇ ယော​က် ရှိတယ်။ သူတို့က ဝါး​တိုင်၊ မြက်​ခြောက်၊ ကျူဖျာ​နဲ့ ဆောက်​ထားတဲ့ နေရာမှာ စည်းဝေး​ကြ​တယ်။ တိုက်နယ်ကြီးကြပ်မှူး​ရဲ့ အားပေးမှု​ကြောင့် ခရစ်တော်ရဲ့ သေခြင်း​အောက်မေ့ရာပွဲ​အတွက် လူတွေကို ဖိတ်ခေါ်​ဖို့ ညီအစ်ကို/မတွေ တော်တော် ထက်သန်​ခဲ့ကြတယ်။ ချိတ်ဆွဲ​ထားတဲ့ အောက်​လင်း​မီး​ရဲ့ အလင်းရောင်​အောက်မှာ ဟောပြောသူ​က အောက်မေ့ရာပွဲ ဟောပြောချက် ပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့​ပတ်ပတ်လည်​မှာ စိတ်ဝင်စားသူ​တွေ ဝိုင်း​နေလို့ သိပ်​လှုပ်ရှား​လို့ မရဘူး။ ကြေညာသူ ၇ ယော​က်​ဟာ တက်ရောက်သူ  ၁၂၀ ကြောင့် ဘယ်လောက်​တောင် ပျော်​ခဲ့ကြ​မယ်​ဆိုတာ မြင်ယောင်ကြည့်​ပါ။

လူစည်ကား​တဲ့နေရာမှာ လူထုရှေ့သက်သေခံခြင်း​ရဲ့ အကျိုးရလဒ်​ကို ချက်ချင်း​လက်ငင်း မမြင်​ရ​တဲ့အခါ​လည်း ရှိတယ်။ တို​ဂို​နိုင်ငံရဲ့ မြို့တော် လို​မီး​မှာ အမျိုးသမီး​တစ်ယောက်​ဟာ စာအုပ်စင်​နား​ကို တွန့်ဆုတ်​တွန့်ဆုတ်​နဲ့ ချဉ်းကပ်​လာပြီး ပျော်ရွှင်​တဲ့ မိသားစု​ဘဝကို ဘယ်လို ပိုင်ဆိုင်​နိုင်မလဲ ဘရိုရှာ​ကို ယူ​လိုက်တယ်။ ဧဖက် ၅:၃ ကို​အတိုချုပ် ဆွေးနွေး​ခဲ့ကြတယ်။ အမျိုးသမီး​နဲ့ သက်သေ​ခံ​တွေ အပြန်အလှန် ဖုန်းနံပါတ် ပေးကြတယ်။ နှစ်ပတ်​အကြာ​မှာ အမျိုးသမီး​က ဖုန်းဆက်​ပြီး ခု​လို​ပြောတယ်– “တကယ်တော့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေကို ကျွန်မ သဘောမကျ​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဘရိုရှာ​ကို ဖတ်​လိုက်တယ်။ တကယ်​ကောင်းတာ​ပဲ။ ဒီစာအုပ်​က ကျွန်မ​ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေး ပြဿနာ​တချို့ကို ဖြေရှင်းဖို့ ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ တခြား စုံတွဲ​နှစ်တွဲ​ကိုလည်း ကျွန်မ ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​အပေါ် ကျွန်မ​ရဲ့​အမြင် မှား​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​ဆီ လာပြီး ကျမ်းစာသင်ပေး​ပါ။” အဲဒီ​အမျိုးသမီး​အပြင် သူ​ကူညီပေး​ခဲ့တဲ့ တခြား စုံတွဲ​တစ်တွဲ​လည်း ကျမ်းစာ စလေ့လာ​ခဲ့တယ်။

ဂါနာ​နိုင်ငံ​က အန်​ကာ​စီ​ယာ​မြို့​ဟာ မြို့ငယ်​လေး​ဖြစ်တယ်။ ကုန်သည်​အနည်းငယ်​ဟာ ကုန်စည်​တွေကို လမ်းမ​ပေါ်မှာ ချ​ရောင်း​ကြ​တယ်။ တနင်္လာ​နေ့တိုင်း စာအုပ်စင်​နဲ့ လူထုရှေ့ သက်သေခံတယ်။ စာအုပ်စင်​အနား​မှာ ညီအစ်ကို စ​မ်​မြူ​ယယ် သက်သေခံ​ပြီး​တဲ့အခါ အိ​နော့​က ဘုရားသခင့်စကား နားထောင်ပါ ဘရိုရှာ​ကို လက်ခံ​လိုက်​ပြီး ကူ​ဆား​လ် ဘာသာစကားနဲ့ စာပေ​တွေ ရှိလား​လို့ မေးခဲ့တယ်။

စ​မ်​မြူ​ယယ်​က “ဆော​ရီး​ပဲ၊ မရှိဘူး။ ဖ​ရာ​ဖ​ရာ ဘာသာစကားနဲ့​တော့ ရှိတယ်” လို့ပြော​လိုက်တယ်။ ဒါနဲ့ အိ​နော့​ဟာ ဆွေမျိုး​တွေကို ပေးဖို့ စာပေ​တွေ တောင်း​သွားပြီး မြောက်ဘက်​ပိုင်းမှာ​ရှိတဲ့ သူ့အိမ်ကို ပြန်သွား​ခဲ့တယ်။

 အန်​ကာ​စီ​ယာ​မြို့​ကို ပြန်ရောက်​လာတဲ့အခါ စ​မ်​မြူ​ယယ်​ကို စာရွက်စာတမ်း​တချို့ ပေးတယ်။ အိ​နော့​ဟာ ဘုရားသခင့်စကား နားထောင်ပါ ဘရိုရှာ​ကို ကူဆားလ်​စကားနဲ့ ဘာသာပြန်​ခဲ့တယ်။ သူ အစည်းအဝေး​တွေ တက်ပြီး ကျမ်းစာ​ မှန်မှန် လေ့လာ​နေတယ်။