၁၉​၉၀ ပြည့်လွန်နှစ်​အစောပိုင်း​တုန်းက ဂျော်ဂျီယာနိုင်ငံ​က အသင်းတော်​အများစု​မှာ အကြီးအကဲ၊ အသင်းတော်​အမှုထမ်း တစ်ယောက်တည်း​ပဲ ရှိတယ်။ ကြေညာသူ​တွေဟာ မြို့​တွေ၊ ရွာ​တွေမှာ ပြန့်ကျဲ​နေထိုင်​ကြ​လို့ အသင်းတော်တွေ​ဟာ အုပ်စု​လေး​တွေ ခွဲ​ပြီး အစည်းအဝေး လုပ်ကြ​ရတယ်။

ဝေးလံတဲ့​ဒေသ​တွေမှာ အမှုဆောင်​ခဲ့တဲ့ ဂျိုနီ ရှ​လ​မ်​ဘေရီ​ဇီ​နဲ့ ပါ​ဗ​လေ အဘ​ဒူ​ရှေ​လီ​ရှ​ဗီလီ​တို့ဟာ ကာ​ခေ​တီ​ဒေသ​မှာ တည်ရှိ​တဲ့ တေလာ​ဗီ​မြို့မှာ ကူညီပေးဖို့ တာဝန်ပေး​ခံရ​တယ်။ အဲဒီ​အသင်းတော်​မှာ ကြေညာသူ ၃၀၀ ရှိပြီး အကြီးအကဲ တစ်ယောက်​မှ မရှိဘူး။ အုပ်စု ၁၃ စု​ခွဲ​ပြီး နေရာ​အသီးသီး​မှာ တွေ့ဆုံ​ကြ​တယ်။

 ညီအစ်ကိုတွေ​အလယ်​မှာ တိုးတက်မှု​ကို အဟန့်အတား​ဖြစ်စေတဲ့ အဓိကအချက်​ကို ဂျိုနီ​နဲ့ ပါ​ဗ​လေ​တို့ သတိထား​မိ​လာတယ်။ ဂျိုနီ ရှင်းပြ​တယ်– “ညီအစ်ကိုတွေ​မှာ လယ်​တွေ၊ စပျစ်ခြံ​တွေ ရှိတယ်။ ကျေးလက်ဒေသ​တွေမှာ အိမ်နီးချင်း​တွေ ခြံ​အလုပ်ကို အချင်းချင်း ဝိုင်းကူ​ပေးတဲ့​ဓလေ့ ရှိတယ်။ ညီအစ်ကိုတွေ​ဟာ မယုံကြည်သူ​တွေနဲ့ အချိန်​အများကြီး​ပေး​ရတယ်။”—၁ ကော. ၁၅:၃၃။

ရိတ်သိမ်းချိန်​မှာ သက်သေခံ​အချင်းချင်း​ကိုပဲ အကူအညီတောင်း​ဖို့ ဂျိုနီ​နဲ့ ပါ​ဗ​လေ​တို့​က အကြံပေး​တယ်။ ဒါမှ ခြံ​အလုပ်လုပ်​ရင်း အပေါင်းအသင်း​ကောင်း​တွေဆီက အကျိုးရ​ရှိ​နိုင်မယ်။ (ဒေ. ၄:၉၊ ၁၀) “အသင်းတော်​မှာ ညီ​ရင်း​အစ်ကို​မေတ္တာ ပို​ခိုင်မြဲ​လာတယ်” လို့ ဂျိုနီ​က ပြောတယ်။ နောက်​သုံးနှစ်​အကြာ​မှာ ဂျိုနီ​နဲ့ ပါ​ဗ​လေ​တို့ ကာ​ခေ​တီ​ဒေသက​နေ ထွက်လာ​ချိန်မှာ အကြီးအကဲ ၅ ယော​က်​နဲ့ အသင်းတော်​အမှုထမ်း ၁၂ ယော​က် ရှိနေ​ပြီ။

၁၉​၉၀ ပြည့်လွန်နှစ်​အစောပိုင်း​တွေ​အထိ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ လုပ်ငန်းကို ကန့်သတ်​ထား​လို့ သက်သေခံ​တွေဟာ အုပ်စုငယ်​လေး​တွေ ဖွဲ့​ပြီး အသင်းတော် စာအုပ်ကြီးသင်တန်း၊ ကင်းမျှော်စင်သင်တန်း​အတွက်​ပဲ စုဝေး​ကြ​တယ်။ ဒီအစည်း​အဝေး​တွေ​က အားပေးမှု ဖြစ်စေ​ပေ​မဲ့ အမှုဆောင်လုပ်ငန်း​အတွက် ကြေညာသူ​တွေကို လေ့ကျင့်ပေး​တာမျိုး မရှိဘူး။

ကွန်မြူနစ်​အုပ်ချုပ်မှု ကျဆုံး​သွား​တဲ့အခါ ပြောင်းလဲ​သွားတယ်။ ဟောပြော​သွန်သင်ခြင်း သင်တန်း​နဲ့ လုပ်ငန်းတော် အစည်းအဝေးတွေကို ပတ်စဉ် ကျင်းပ​ဖို့ ယေဟောဝါ​အဖွဲ့အစည်း​က ညွှန်ကြား​လာတယ်။

နာ​အီလီ ခူ​ဆီ​ရှ​ဗီလီ​နဲ့ လာ​လီ အ​လက်​ပေ​ရို​ဗာ​တို့ ညီအစ်မ​နှစ်ယောက်​ဟာ အစည်းအဝေး​တွေ တက်​ခဲ့တာ​ကို သတိရ​နေတုန်းပဲ။ “တကယ် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ​ကောင်းတဲ့ အချိန်​ပဲ။ အစီအစဉ်​မှာ ညီအစ်မ​တွေလည်း ပါဝင်​နိုင်​လို့ အားလုံး စိတ်လှုပ်ရှား​ကြ​တယ်” လို့ လာ​လီ ပြောပြတယ်။

 နာ​အီလီ ခု​လို​ပြောပြတယ်– “သရုပ်ပြ​တစ်ခုမှာ အိမ်ရှင်​က စင်မြင့်​ပေါ်မှာ သတင်းစာ ဖတ်​နေတုန်း တံခါးခေါက်သံ ကြားတယ်။ ဝင်​လာ​ပါ​လို့ ပြော​တော့ ညီအစ်မ​နှစ်ယောက်​က အစည်းအဝေး​ခန်းမ တံခါးပေါက်​က​နေ ဝင်လာ​ပြီး စင်မြင့်​ပေါ် တက်​သွားတယ်။” “ထူးခြားတဲ့ ဒီ​အစည်းအဝေး​တွေ​က ကျွန်မတို့​ရဲ့ ဟောပြောခြင်း​စွမ်းရည်​ကို တိုးတက်စေ​တယ်” လို့ လာ​လီ ဆက်ပြော​တယ်။

ညီအစ်ကို အနည်းငယ်​ဟာ လက်​လှည့်​မိတ္တူကူးစက်​တွေ သုံးပြီး အိမ်​မှာပဲ ကျမ်းစာစာပေ​တွေ ထုတ်ဝေ​လာ​တာ နှစ်​အတော်ကြာ​နေ​ပြီ။ စာပေ​တွေ ပိုလိုအပ်​လာ​တာ​မို့ ညီအစ်ကိုတွေ​က ပုံနှိပ်တိုက်​တွေမှာ သင့်တော်​တဲ့​ဈေး​နဲ့ မဂ္ဂဇင်း​တွေ ပုံနှိပ်​နိုင်ခဲ့တယ်။

ပုံနှိပ်တိုက်​တွေကို ပို့​ဖို့ မူရင်း​စာစောင်​ကို ပြင်ဆင်​ရာမှာ ညီအစ်ကိုတွေ​ဟာ ကြံရည်ဖန်ရည် ရှိ​ကြ​တယ်။ ဘာသာပြန်​ထားတဲ့ ဂျော်ဂျီယာ​စာသားတွေ​ကို မူရင်း အင်္ဂလိပ် မဂ္ဂဇင်း​ပုံစံ​အတိုင်း လက်နှိပ်စက်​နဲ့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရိုက်တယ်။ မူရင်း​ရုပ်ပုံ​တွေကို ညှပ်ပြီး လက်နှိပ်စက်​နဲ့ ရိုက်​ထားတဲ့ စာရွက်​ပေါ်မှာ ကပ်လိုက်​တယ်။ နောက်ဆုံးမှာ သတင်းစာ​တွေထဲက ပုံစံ​လှတဲ့ စာလုံး​တွေကို ညှပ်ယူ​ပြီး မျက်နှာဖုံး​မှာ ကပ်​လိုက်တယ်။ ပုံနှိပ်တိုက်​ပို့​ဖို့ အသင့်​ဖြစ်သွား​ပါ​ပြီ။

ကွန်ပျူတာ​တွေ ပေါ်လာ​တဲ့အခါ လေ​ဗာ​နီ ကိုပါလီအာနီ​နဲ့ လေ​ရီ မီဇာ​ရှ​ဗီလီ​တို့ ညီအစ်ကို​နှစ်ယောက်​က ကွန်ပျူတာ​သင်တန်း တက်​ကြ​တယ်။ “ကျွန်တော်တို့မှာ ဘာ​အတွေ့အကြုံ​မှ မရှိဘူး။ အမြဲတမ်း​တော့ အဆင်မပြေ​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါရဲ့ အကူအညီ​နဲ့ သိပ်​မကြာခင်​မှာပဲ မဂ္ဂဇင်းတွေကို စာ​စီ၊ စာ​ရိုက် တတ်လာ​တယ်” လို့ လေ​ရီ​က ပြောတယ်။

အတားအဆီး​တွေ​ကြားမှာ ဂျော်ဂျီယာနိုင်ငံ​တစ်ဝန်း​က အသင်းတော်တွေ​ဟာ ဒေသ​ထုတ် လေး​ရောင်​ခြယ် မဂ္ဂဇင်း​တွေ စတင်​ရရှိ​လာတယ်။ ဒါပေမဲ့  မဂ္ဂဇင်း​တောင်းဆိုမှု​တွေ တိုးများလာ​လို့ အခက်တွေ့​ကြ​ပြန်​တယ်။ အခန့်သင့်​ပါပဲ၊ ဂျော်ဂျီယာနိုင်ငံ​က ယေဟောဝါရဲ့ ကျေးကျွန်​တွေဟာ အဖွဲ့အစည်းရဲ့ မေတ္တာပါ လမ်းညွှန်မှု ရရှိ​ခဲ့တယ်။

၁၉​၉၂ ခုနှစ်၊ ရုရှားနိုင်ငံ၊ စိန့်​ပီတာစဘတ်​မြို့မှာ ကျင်းပတဲ့ အပြည်​ပြည်ဆိုင်ရာ အစည်းအဝေး​ကြီး​ကို လာတဲ့ ဂျာမနီ​က ဌာနခွဲ​ကိုယ်စားလှယ်​နဲ့ ဂျော်ဂျီယာ​က ညီအစ်ကိုတွေ တွေ့​ကြ​တယ်။ ဂေ​နာ​ဒီ ဂုဒါဇီ ခု​လို ပြောပြတယ်– “ဘာသာပြန်​လုပ်ငန်းကို ဘယ်လို လုပ်​ရတယ်​ဆိုတာ သူတို့​ပြောပြတယ်။ ဘာသာပြန်​လုပ်ငန်းကို ကူညီပေးဖို့ ကျွန်တော်တို့​ဆီ လာမယ်” လို့ပြောတယ်။

ဂျော်ဂျီယာနိုင်ငံ​မှာ ကျမ်းစာစာပေ​တွေ ပုံနှိပ်​ရတာ မလွယ်​ဘူး။ ဒီဘာသာစကား​က ထူးခြား​လို့ အဖွဲ့အစည်းရဲ့ ဘာသာစုံ အီလက်ထရောနစ် ထုတ်ဝေရေး​စနစ် (MEPS) မှာ ဂျော်ဂျီယာ​အက္ခရာ မရှိ​သေး​ဘူး။ ဒါကြောင့် စာ​စီ​ဖို့​နဲ့ ပုံနှိပ်​ဖို့ စာလုံး​ပုံစံသစ် တီထွင်​ခဲ့ရတယ်။

၁၉​၇၀ ပြည့်လွန်နှစ်​အကုန်ပိုင်း​မှာ ဂျော်ဂျီယာ​လူမျိုး ဒါ​တီ​ကာ​ရှ​ဗီလီ မိသားစု​ဟာ အမေရိကန်​ကို ပြောင်းရွှေ့​သွားတယ်။ သူတို့ရဲ့ သမီး မာရီ​နာ​ဟာ နောက်ပိုင်းမှာ အမှန်တရား သိလာ​တယ်။ ဘရွတ်ကလင်​က ညီအစ်ကိုတွေ MEPS စနစ်​ထဲ​ကို ဂျော်ဂျီယာ​အက္ခရာ​တွေ ထည့်​တဲ့အခါ သူ​အများကြီး ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ မကြာခင်​မှာပဲ ဝေစာ​တချို့​နဲ့ “ကြည့်ရှုလော့၊ ငါသည် ခပ်သိမ်း​သော​အရာ​တို့ကို အသစ်​ဖန်ဆင်း​သည်” ဆိုတဲ့ ဘရိုရှာ​ကို ဂျာမနီမှာ ပုံနှိပ်​ခဲ့တယ်။

၁၉​၉၃ ခုနှစ်မှာ ဘာသာပြန်​ရုံး ဖွဲ့စည်း​ဖို့ ဂျာမနီ​ဌာနခွဲ​က​နေ မိုက်​ကယ် ဖလက်​စတိုင်း​နဲ့ ဆီ​ဗီ​ယာ​တို့ ဇနီးမောင်နှံ တ​ဘီလီ​ဆီ​မြို့​ကို ရောက်လာ​တယ်။ မိုက်​ကယ် ခု​လို​ပြောပြတယ်– “စိန့်​ပီတာစဘတ်​မြို့မှာ လုပ်ခဲ့တဲ့  အစည်းအဝေး​ကို သတိရ​နေတုန်းပဲ။ ၁၈ လ​ကြာပြီး​နောက် တ​ဘီလီ​ဆီ​မြို့​ကို ပြန်ရောက်​တဲ့အခါ ကောင်းကောင်းလုပ်​ဆောင်​နေတဲ့ ဘာသာပြန်အဖွဲ့​ကို တွေ့ရ​လို့ အံ့ဩ​ခဲ့ရတယ်။”

လ​အနည်းငယ်​အကြာ​မှာပဲ အချိန်ပြည့် ဘာသာပြန် ၁၁ ယော​က်​အဖွဲ့​ဟာ တိုက်ခန်း​ငယ်​တစ်ခုမှာ တည်ရှိ​တဲ့ ရုံးခန်း​မှာ အလုပ်လုပ်​နေ​ပြီ။ ယေဟောဝါရဲ့ အဖွဲ့အစည်း​က ကောင်းကောင်း​လေ့ကျင့်ပေး​လို့ အသင်းတော်တွေ​ကို စာပေ​တွေ ပုံမှန်​ပို့ပေး​နိုင်ပြီ။

ဆိုဗီယက်​ပြည်ထောင်စု ပြိုကွဲ​ပြီးနောက်​မှာ ဂျော်ဂျီယာ​အပါအဝင် ခွဲထွက်​သွားတဲ့​နိုင်ငံ​တွေမှာ ပြည်တွင်း မငြိမ်သက်မှု​နဲ့ လူစု​မျိုး အဓိက​ရုဏ်း​တွေ ဖြစ်ပွား​ခဲ့တယ်။ အဲဒါကြောင့် ခရီးသွား​ရတာ၊ အထူးသဖြင့် နယ်စပ်​တွေကို ဖြတ်ကျော်​ရတာ အန္တရာယ်များ​တယ်။

၁၉​၉၄၊ နိုဝင်ဘာ​လ​ရဲ့ နေ့​တစ်နေ့​မှာ အ​လေ​ကို ဂါ​ဗ​ရီတီ​ရှ​ဗီလီ​က တခြား​ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်​နဲ့ နယ်စပ်​ကို ဖြတ်​တဲ့အခါ လက်နက်ကိုင်​အုပ်စု​တစ်စု​က တား​လိုက်​ပြီး ကား​ပေါ်​က ဆင်း​ခိုင်း​တယ်။ အ​လေ​ကို ခု​လို ပြောပြ​တယ်– “ကျမ်းစာစာပေ​တွေ တွေ့​သွား​တော့ သူတို့ ဒေါသထွက်​လာတယ်။​  ကျွန်တော်တို့​ကို သတ်​တော့​မယ့်​ပုံစံ​နဲ့ တန်းစီ​ခိုင်း​တယ်။ ကျွန်တော်တို့ ယေဟောဝါ​ဆီ စိုးရိမ်​တ​ကြီး ဆုတောင်း​ကြ​တယ်။ နှစ်နာရီ​လောက်​ကြာ​တဲ့အခါ သူတို့​ထဲက တစ်ယောက်က ‘မင်း​တို့ရဲ့​စာအုပ်တွေ ယူပြီး သွား​ကြ​တော့။ နောက်​တစ်ခါ ပြန်လာ​ရင် ကား​ကို မီးရှို့​ပြီး မင်း​တို့ကို သတ်ပစ်​မယ်’ လို့ပြောတယ်။”

ဒီလို​ခြိမ်းခြောက်မှု​ကြားမှာ ညီအစ်ကိုတွေ​ဆီ စာပေ​တွေ ဆက်​ပို့ပေး​ကြ​တယ်။ ဂျော်ဂျီယာနိုင်ငံ​ထဲ စာပေ​တွေ သွင်း​ရာမှာ အကြီးအကျယ် ကိုယ်ကျိုးစွန့်​အနစ်နာခံ​ခဲ့တဲ့ ညီအစ်ကို ဇာ​ဇာ ဂျီ​ကူ​ရာ​ရှ​ဗီလီ ခု​လို​ပြောတယ်– “ညီအစ်ကိုတွေ စာပေ​တွေ လိုအပ်​နေမှန်း ကျွန်တော်တို့ သိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အိမ်​သူ​ဇနီး​တွေ​ကလည်း အများကြီး ထောက်မပေး​ကြ​တယ်။”

အ​လေ​ကို ပြောပြတယ်– “စာပေ​တွေ သယ်ယူပို့ဆောင်​ရာမှာ ပါဝင်ကူညီ​ကြတဲ့ ညီအစ်ကို​အများစု​မှာ မိသားစု​ရှိတယ်။” အန္တရာယ်​ကြားမှာ လုပ်​ဆောင်​ဖို့ သူတို့ကို ဘာက လှုံ့ဆော်​ခဲ့​သလဲ။ “အဓိက​က​တော့ ယေဟော​ဝါကို ကျေးဇူးတင်​လို့၊ ချစ်​လို့​ပါပဲ။ ညီအစ်ကို/မတွေကို ဂရုစိုက်​တဲ့ ယေဟော​ဝါကို​လည်း တုပ​ချင်​တယ်။”

မတည်ငြိမ်​တဲ့​ခေတ်ကာလ​မှာ ကိုယ်ကျိုးစွန့်စိတ်ဓာတ်​ရှိတဲ့ အဲဒီ​ညီအစ်​ကိုတွေ​ကြောင့် စာပေ​တွေ ပို့ဆောင်​တာ တစ်ခါ​မှ မပြတ်​ခဲ့ဘူး။ နောက်ပိုင်း​မှာ ဂျာမနီ​နဲ့ ဂျော်ဂျီယာ​အကြား လုံခြုံ​တဲ့လမ်း​ကြောင်း​တစ်ခု ရှာတွေ့​ခဲ့တယ်။

၁၉​၉၅ ခုနှစ်မှာ နိုင်ငံရေး​အခြေအနေ တည်ငြိမ်​သွား​တဲ့အခါ သက်သေခံ​တွေ​က ပထမဆုံး ခရိုင်​အစည်းအဝေး ကျင်းပ​ဖို့ စီစဉ်​ကြ​တယ်။ ၁၉​၉၆ ခုနှစ်၊ နွေရာသီ​မှာ ဂိုရီ၊ မာ​နူ​လီ၊ တဆ​နိုရီ​မြို့​တွေမှာ ကျင်းပတဲ့ ခရိုင်​အစည်း​အဝေးတွေမှာ ဂျော်ဂျီယာ နိုင်ငံတစ်ဝန်း​က ကိုယ်စားလှယ် ၆,၀၀၀ လောက် တက်​ခဲ့တယ်။

 အထူးသဖြင့် ဂိုရီ​မြို့အနီး​မှာ ကျင်းပတဲ့ အစည်းအဝေး တက်​သူတွေ​အတွက် အမှတ်တရ ဖြစ်ခဲ့တယ်။ အောက်မေ့ရာပွဲ​အတွက် ငှား​ထားတဲ့​ခန်းမ လူ​မှ​ပြည့်​ပါ့​မလား​လို့ ညီအစ်ကိုတွေ စိုးရိမ်​ခဲ့ရတဲ့​အချိန်နဲ့ ပြောင်းပြန်​ဖြစ်သွား​ပြီ။ အခု လူ ၂,၀၀၀ ကျော်​တက်​မယ်လို့ မျှော်မှန်း​ထားပြီး လိုအပ်တဲ့​နေရာ အကျယ်အဝန်း​ကို ရှာ​မ​တွေ့​ဘူး။ မြို့​နဲ့ မ​နီး​မ​ဝေး သာယာ​တဲ့​ကွင်းပြင်​မှာ အစည်းအဝေး လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်​ခဲ့ကြတယ်။

ခရိုင်​အစည်းအဝေး ကော်မတီ​မှာ ပါဝင်​ခဲ့တဲ့ ညီအစ်ကို ကာ​ကို လို​မီ​ဇီ ခု​လို​ပြောတယ်– “အစည်းအဝေး အစီအစဉ် ပြီးနောက်​မှာ ညီအစ်ကို/မတွေ​ဟာ သီချင်း​တွေ ဆိုပြီး စုဆုံ​ပေါင်းသင်း​ကြ​တယ်။ ဘုရားသခင့် ကျေးကျွန်​တွေဟာ ခိုင်မြဲ​တဲ့ မေတ္တာနှောင်ကြိုး​ကြောင့် စည်းလုံး​ကြ​တယ်​ဆိုတဲ့ သက်သေ​ပါပဲ။”—ယော. ၁၃:၂၅။

၁၉​၉၆ ခုနှစ်​ကစပြီး နိုင်ငံတစ်ဝန်း​က အသင်းတော်တွေ​ကို နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​တွေ တစ်ပတ်တာ လည်ပတ်​တဲ့​အစီအစဉ် ပြုလုပ်ခဲ့​တယ်။ အဲဒီ​အတွက် အရှေ့​နဲ့ အနောက် ဂျော်ဂျီယာမှာ အမှုဆောင်​နေတဲ့ ညီအစ်ကိုတွေ​နဲ့ ပူးပေါင်း​ဖို့ နယ်လှည့်ကြီးကြပ်မှူး​သစ်​တွေ ထပ်​ခန့်​ရတယ်။

အဲဒီ​နယ်လှည့်ကြီးကြပ်မှူး​တွေရဲ့ “မေတ္တာပါပါ ကြိုးစားအားထုတ်မှု” နဲ့ သစ္စာရှိရှိ​လုပ်ဆောင်မှု​က အသင်းတော်တွေ ကြီးထွားတိုးတက်​ဖို့၊ အဖွဲ့အစည်းရဲ့ လမ်းညွှန်ချက်တွေ​ကို ပို​အနီးကပ်​လိုက်လျှောက်​ဖို့ အကူအညီ​ဖြစ်စေ​မှာ အသေအချာ​ပါပဲ။ (၁ သက်. ၁:၃) ၁၉​၉၀ က​နေ ၁၉​၉၇ ခုနှစ်​အတွင်း တိုးတက်မှု​က​တော့ အံ့မခန်း​ပါပဲ။ ၁၉​၉၀ ပြည့်နှစ်​မှာ ကြေညာသူ ၉၀၄ ယော​က် မှတ်တမ်းသွင်း​ခဲ့​ပေ​မဲ့ နောက်​ခုနစ်နှစ်​အကြာ​မှာ သတင်းကောင်း​ကြေညာသူ ၁၁,၀၈၂ ယော​က် ရှိခဲ့တယ်။

လွန်ခဲ့တဲ့​ဆယ်စုနှစ်​တွေ​က စတင်​ခဲ့တဲ့ တိုးတက်မှု​ဟာ အခု တစ်နိုင်ငံလုံး​အနှံ့ ဖြစ်နေ​ပြီ​ဆိုတဲ့ အထောက်အထား​ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါက ဂျော်ဂျီယာနိုင်ငံ​မှာရှိတဲ့ မိမိရဲ့​လူတွေကို ထပ်ဆင့်​ကောင်းချီးတွေ ပေး​ဦး​မယ်။