ဂျော်ဂျီယာနိုင်ငံမှာ ၁၉​၉၀ ပြည့်လွန်နှစ်​တွေ နှောင်းပိုင်း​ကစပြီး ကြေညာသူ​နဲ့ စိတ်ဝင်စားသူ​ဦးရေ ထူးထူးခြားခြား တိုးတက်​လာတယ်။ ၁၉၉၈ ခုနှစ်မှာ ခရစ်တော်ရဲ့ သေခြင်း အောက်မေ့ရာပွဲ​ကို ၃၂,၄၀၉ ယောက်​ထက်​မနည်း တက်ရောက်​ခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ အကြီးအကဲတွေ အပါအဝင် ကြေညာသူ​များစွာ​ဟာ အမှန်တရား​မှာ နုနယ်​ကြ​သေးတယ်၊ အတွေ့အကြုံ မရှိကြ​သေး​ဘူး။ သူတို့​အများစုဟာ ဘုရားရေးရာ လုပ်ဆောင်မှု ကဏ္ဍ​အမျိုးမျိုး​မှာ လေ့ကျင့်မှု​ခံယူ​ဖို့ လိုအပ်​နေတယ်။ ဘယ်လို လေ့ကျင့်ပေး​မလဲ။

ဂျာမနီ​နိုင်ငံ​က ဂိလဒ်​မွမ်းမံ​သင်တန်းဆင်း နှစ်ယောက်​ဖြစ်တဲ့ အာနိုး​နဲ့ စွန်ယာ တွန်ဂလာ​ဟာ ၁၉​၉၈ ခုနှစ်၊ မတ်လ​မှာ ဂျော်ဂျီယာနိုင်ငံ​မှာ တာဝန်ကျတယ်။ အဲဒီ​နှစ်မှာ​ပဲ ရုရှား​ဌာနခွဲ​ရဲ့ ကြီးကြပ်မှု​အောက် ဂျော်ဂျီယာမှာ တိုင်းပြည်​ရုံးခွဲ ဖွင့်​ဖို့ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့​က ခွင့်ပြု​ခဲ့တယ်။

မကြာခင်​မှာပဲ တိုင်းပြည်​ကော်မတီက ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းကို ကြီးကြပ်ပေး​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ လုပ်ငန်းကို တရားဝင် မှတ်ပုံတင်​ပြီး​တာနဲ့ ကျမ်းစာစာပေ​တွေကို ဂျာမနီ​ဌာနခွဲ​က​နေ တိုက်ရိုက်​တင်သွင်း​တယ်။ တရားဝင် အသိအမှတ်ပြု​ခံရတဲ့​အတွက် နိုင်ငံတော်ခန်းမ​နဲ့ ဌာနခွဲ​အဆောက်အအုံ​တွေအတွက် မြေနေရာ ဝယ်ယူ​ဖို့​လည်း လမ်းပွင့်​သွားတယ်။

ဆိုဗီယက်​အုပ်ချုပ်မှု​ရဲ့ နှစ်ပေါင်း​များစွာ ပိတ်ပင်မှု​အတွင်း ကြေညာသူ​များစွာ​ဟာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တစ်အိမ်တက်ဆင်း မ​ဟောခဲ့​ရဘူး။ “ကြေညာသူ​အများစုက လမ်းပေါ် သက်သေခံ​တာ​လောက်​ပဲ လုပ်ကြတယ်။  တစ်အိမ်တက်ဆင်း သွားပြီး စိတ်ဝင်စား​သူတွေ​ဆီ ပြန်သွား​တာမျိုး လုပ်​လေ့​မရှိကြ​ဘူး” လို့ အာနိုး တွန်ဂလာ ပြောတယ်။

အသစ်​ဖွဲ့စည်း​လိုက်တဲ့ တိုင်းပြည်​ရုံးခွဲ​မှာ ၁၉​၉၉ ခုနှစ်၊ မေ​လ​ကစပြီး အမှုဆောင်​ခဲ့တဲ့ ဒါဝစ် ဒေဗစ်ဇီ ဒီလိုပြောတယ်– “လယ်ကွင်း​နဲ့ ဗေသလ​မှာ လုပ်စရာ​များစွာ ရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့မှာ စာ​တွေ့​ပဲ ရှိပြီး လက်တွေ့ မရှိဘူး။ ဒါကြောင့် အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့ စေလွှတ်​လိုက်တဲ့ အတွေ့အကြုံ​ရှိ ညီအစ်ကိုတွေ​ဆီကနေ သင်ယူ​ခဲ့ရတယ်။”

ဂျော်ဂျီယာမှာ​ရှိတဲ့ ညီအစ်ကိုတွေ​ကို အပြင်းအထန် လေ့ကျင့်ပေး​တဲ့​ကာလ စ​ပါ​ပြီ။ ဒါပေမဲ့ ပိုလိုအပ်​တဲ့​ဒေသ​မှာ ပြောင်းရွှေ့​အမှုဆောင်သူ​တွေ ကြုံရ​လေ့​ရှိတဲ့​အတိုင်း လေ့ကျင့်ပေးမှု​က​နေ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အကျိုးရ​ရှိ​ကြ​တယ်။ (ပညာ. ၂၇:၁၇) ကူညီပေးဖို့ လာတဲ့​သူတွေဟာ ဒေသခံ ညီအစ်ကို/မတွေ​ဆီကနေ အများကြီး သင်ယူ​ခဲ့ကြ​ရတယ်။

အာနိုး​နဲ့ စွန်ယာ​တို့ ဂျော်ဂျီယာ​ကို ရောက်​တော့ ဒေသခံ ညီအစ်ကို/မတွေ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကြိုဆို​ခဲ့ကြတယ်။ တာဝန်သစ်​နဲ့ နေသားကျ​အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ကူညီပေး​ခဲ့ကြတယ်။

 သူတို့ရဲ့ ရက်ရောမှု​ကို စွန်ယာ အမှတ်ရနေ​တုန်းပဲ။ “အနီးအနား​မှာ နေတဲ့ ဇနီးမောင်နှံ​က အရသာ​ရှိတဲ့ အစားအစာ​တွေ အမြဲ​လာ​ပို့ပေး​တယ်။ ညီအစ်မ​တစ်ယောက်က ကျွန်မတို့​ကို အမှုဆောင် ခေါ်သွား​ပေးပြီး အသင်းတော်သစ်​နဲ့ မိတ်ဆက်​ပေးတယ်။ ဂျော်ဂျီယာ ယဉ်ကျေးမှု အတော်များများ​အကြောင်း ပြောပြတယ်။ ညီအစ်မ​နောက်​တစ်ယောက်က စိတ်ရှည်ရှည်​နဲ့ ဂျော်ဂျီယာ​စကား သင်ပေးတယ်” လို့ စွန်ယာ ပြောပြတယ်။

၁၉​၉၉ ခုနှစ်မှာ ဂျော်ဂျီယာမှာ တာဝန်ကျတဲ့ ကနေဒါနိုင်ငံ​က ဝါ​ရင်​နဲ့ လက်စလီ ရှူးဖက် ဒီလိုပြောတယ်– “ဂျော်ဂျီယာ ညီအစ်ကို/မတွေ​ပြ​တဲ့ မေတ္တာ​ကြောင့် တော်တော်​စိတ်ထိမိ​သွားတယ်။ လူငယ်တွေအပါအဝင် အားလုံး​က အချင်းချင်း​ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ မေတ္တာပြ​ကြ​တယ်။”

နိုင်ငံ​ခြား​တိုင်းပြည်​တွေကနေ ဂျော်ဂျီယာမှာ တာဝန်ကျ​သူတွေဟာ အခက်အခဲတွေကို ကျော်​မြင်ပြီး ဒေသခံ​တွေရဲ့ အရည်အသွေးကောင်း​တွေကို အာရုံစိုက်​တယ်။ သာသနာပြု​တွေရဲ့ နှိမ့်ချမှု​နဲ့ မေတ္တာ​ကြောင့် ဂျော်ဂျီယာမှာ​ရှိတဲ့ ညီအစ်ကို/မတွေ သူတို့ကို ချက်ချင်း ချစ်ခင်​သွားတယ်။

၁၉​၉၀ ပြည့်လွန်နှစ်​တွေ​တစ်လျှောက် စိတ်ရင်းမှန်​သူများ​စွာ​က အမှန်​တရားကို တုံ့ပြန်​ခဲ့ကြတယ်။ ၁၉​၉၈ တစ်နှစ်တည်း​မှာပဲ လူ ၁,၇၂၄ ယောက်​ နှစ်ခြင်းခံ​ခဲ့တယ်။ အမှန်တရားကို စိတ်ဝင်စား​လာဖို့ ဂျော်ဂျီယာ​လူမျိုးများ​စွာကို ဘာက လှုံ့ဆော်ပေး​ခဲ့​သလဲ။

နယ်လှည့်ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ် နှစ်ပေါင်း​များစွာ အမှုဆောင်​ခဲ့တဲ့ တမာဇီ ဘီဘ​လိုင်​အာ ဒီလိုပြောတယ်– “ဘုရားသခင်ကို ချစ်​ဖို့ လူတွေ ရိုက်သွင်း​ခံရ​တာဟာ ရိုးရာဓလေ့​တစ်ခု​ပဲ။ ဒါကြောင့် သူတို့ကို ကျမ်းစာ​သတင်း ဝေမျှ​တဲ့အခါ အလိုလို တုံ့ပြန်​ကြ​တယ်။”

သတင်းကောင်း ဟောပြောသူများ​အတွက် သင်တန်း​နည်းပြ​အဖြစ် အမှုဆောင်​နေတဲ့ ဒေးဗစ် ဆ​မ်​ခါ​ရ​ဒ်ဇီ ဒီလိုပြောတယ်– “လူတစ်ယောက် ကျမ်းစာ​စလေ့လာ​တဲ့အခါ ဆွေမျိုး​တွေ၊ အိမ်နီးချင်း​တွေ နှောင့်ယှက်​လေ့ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျမ်းစာ ဆက်​မ​လေ့လာ​ဖြစ်အောင် သူ့ကို ဖျောင်းဖျ​ရင်း နောက်ဆုံး​တော့ သူတို့​ထဲက​များစွာ​ဟာ ကျမ်းစာလေ့လာ​လေ့ရှိတယ်။”

နိုင်ငံတော်သတင်း ပျံ့နှံ့​သွားတာ​နဲ့အမျှ လူများစွာ​ရဲ့ အသက်တာ​ကို ပြောင်းလဲ​ပေးခဲ့ပါ​ပြီ။ ၁၉​၉၉ ခုနှစ်၊ ဧပြီလ​မှာ အောက်မေ့ရာပွဲ​ကို ၃၆,၆၆၉ ယော​က် တက်ရောက်​ခဲ့​ပြီး အများဆုံး​နှုန်းသစ် ရရှိ​ခဲ့တယ်။

ရှေးခေတ်​ဧဖက်မြို့​မှာ ဟောပြောခြင်း​နဲ့ပတ်သက်ပြီး တမန်တော်​ပေါလုက ‘အမှုဆောင်ဖို့ အခွင့်အရေး​တံခါးကြီး ကျွန်တော့်​အတွက် ပွင့်​နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆန့်ကျင်သူ​တွေလည်း အများ​သား​ပဲ’ လို့ ပြောခဲ့တယ်။ (၁ ကော. ၁၆:၉) ပေါလု​ရဲ့ စကား​တွေ​က ၁၉​၉၉ ခုနှစ်၊ သတိရအောက်မေ့ပွဲ ပြီးနောက် လ​အနည်းငယ်​မှာ ဂျော်ဂျီယာနိုင်ငံ​က သက်သေခံ​တွေ ကြုံခဲ့​ရတဲ့ အခြေအနေကို ကောင်းစွာ ဖော်ပြတယ်။

 သိက္ခာ​ချ​ခံ​ထားရတဲ့ ဘုန်းတော်ကြီး ဗာစီလီ မာကာလာဗီရှဗီလီ ခေါင်းဆောင်​တဲ့ အစွန်းရောက် ဩသဒေါ့​အဖွဲ့ဝင်​တွေ အဲဒီ​နှစ်၊ ဩဂုတ်​လ​တုန်းက တ​ဘီလီ​ဆီ​မြို့မှာ စုရုံး​ပြီး ကျွန်တော်တို့ရဲ့ စာပေတွေကို လူထုရှေ့ မီးရှို့​ပစ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​ဖြစ်ရပ်​က နောက်​လေးနှစ်​ကြာ နှိပ်စက်​ညှဉ်းပန်း​မှုရဲ့ အစ​ပဲ။

၁၉​၉၉ ခုနှစ်၊ အောက်တိုဘာ ၁၇ ရက်မှာ ဘာသာရေး​အစွန်းရောက်သူ ၂၀၀ လောက် အုပ်စုဖွဲ့​ပြီး တ​ဘီလီ​ဆီ​မြို့၊ ဂ​လာ​ဒါ​နီ​အသင်းတော် အစည်းအဝေး​ကို နှောင့်ယှက်​ခဲ့ကြတယ်။ သံ​တုတ်၊ သစ်တုတ်​တွေနဲ့ ရိုက်နှက်​လို့ သက်သေခံ​အတော်များများ ဆေးရုံ​ရောက်​ခဲ့ရတယ်။

ဝမ်းနည်းစရာကတော့ တိုက်ခိုက်သူ​တွေ ဖမ်းဆီး​မခံ​ရ​ဘဲ သက်သေခံ​တွေကို ဆက်​ဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်​ခဲ့ကြတယ်။ သမ္မတ ရှီ​ဗာ​နာ​ဇီ အပါအဝင် အစိုးရ​အရာရှိ အတော်များများ​က အဲဒီ​အကြမ်းဖက်​တိုက်ခိုက်မှု​တွေကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပြစ်တင်ဝေဖန်​ပေ​မဲ့ ထိထိရောက်ရောက် အရေးယူမှု မရှိ​ခဲ့ဘူး။ တကယ်တော့ တိုက်ခိုက်မှု​ဖြစ်ပြီး နာရီ​ပေါင်း​များစွာ ကြာ​မှသာ ရဲတွေ ရောက်လာ​လေ့ရှိတယ်။

တစ်ချိန်​တည်းမှာ​ပဲ ဂျော်ဂျီယာ ပါလီမန် အဖွဲ့ဝင် ဂူရမ် ရှရာဇီ​က သက်သေခံ​တွေကို ဆန့်ကျင်​တဲ့ ကင်ပိန်း​တစ်ခု အစပြု​ခဲ့တယ်။ သက်သေခံ​တွေဟာ အန္တရာယ်​ရှိသူ​တွေ ဖြစ်တယ်လို့ စွပ်စွဲ​ခဲ့တယ်။ သတင်းကောင်း ဟော​ဖို့ ‘အခြေအနေ ကောင်းတဲ့​အချိန်’ ဆိုတာ အတိတ်​မှာ ကျန်​ခဲ့​ပုံ​ပဲ။

ဂျော်ဂျီယာမှာ​ရှိတဲ့ သက်သေခံ​တွေရဲ့ လိုအပ်ရာ​ကို ယေဟောဝါရဲ့ အဖွဲ့အစည်း​က ချက်ချင်း တုံ့ပြန်​ခဲ့တယ်။ တိုက်ခိုက်​ခံရ​တဲ့အခါ ဘယ်လို တုံ့ပြန်​ရ​မယ်ဆို​တာနဲ့​ပတ်သက်ပြီး မေတ္တာပါ လမ်းညွှန်ချက်ကို ညီအစ်ကိုတွေ ရရှိ​ခဲ့တယ်။ နှိပ်စက်​ညှဉ်းပန်း​မှုတွေ​ကို ခရစ်ယာန်စစ်​တွေ တစ်ခါတလေ ခံရပ်​ရတဲ့ အကြောင်းရင်း​တွေလည်း သတိပေး​ခံ​ခဲ့ရတယ်။—၂ တိ. ၃:၁၂။

 အဲဒီအပြင် ယေဟောဝါရဲ့ အဖွဲ့အစည်း​ဟာ ညီအစ်ကိုတွေ​ကို ကာကွယ်​ဖို့ တရားရုံး​မှာ ဥပဒေ​အရ ဆောင်ရွက်​ခဲ့တယ်။ ဂျော်ဂျီယာ ဌာနခွဲ၊ တရားရေး​ဌာန​မှာ အမှုဆောင်​နေတဲ့ ညီအစ်ကို​တစ်ယောက် ဒီလိုပြောတယ်– “အဲဒီ​လေးနှစ်​အတွင်း ဗာစီလီ မာကာလာဗီရှဗီလီ အုပ်စု​ရဲ့ လုပ်ရပ်တွေ​ကို တုံ့ပြန်​တဲ့​အနေနဲ့ အမှု​ပေါင်း ၈၀၀ ကျော်​ကို အမှု​ဖွင့်​ခဲ့တယ်။ အရာရှိ​တွေ၊ လူ့​အခွင့်အရေး အဖွဲ့အစည်း​တွေဆီ အကူအညီ တောင်း​တယ်။ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေရဲ့ ကမ္ဘာ့ဌာနချုပ်​က လူသိရှင်ကြား သတင်းဖြန့်​ခဲ့​ပေ​မဲ့ တိုက်ခိုက်မှု​ကိုတော့ ဘာက​မှ မရပ်တန့်​နိုင်ခဲ့​ဘူး။” *