၁၉​၈၀ ပြည့်လွန်နှစ်​တွေ​နှောင်းပိုင်း ကျွန်မတို့​ရဲ့ အစည်းအဝေးတွေမှာ သင်တန်းကိုင်​သူ​မှာပဲ လက်ရေး​နဲ့ ကူးရေး​ထားတဲ့ ကင်းမျှော်စင်​တစ်စောင် ရှိတယ်။ ကျွန်မ​က အကြီးအကဲ ဂေ​နာ​ဒီ ဂု​ဒါ​ဇီ​ဆီ သွားပြီး မဂ္ဂဇင်းတွေကို ကိုယ့်ဘာသာ​ပုံနှိပ်​ဖို့ ကြိုးစား​သင့်တယ်​လို့ အကြံပေး​ခဲ့တယ်။

အဲဒီအချိန်​မှာ ညီအစ်ကိုတွေ​ဟာ အိမ်လုပ် မိတ္တူကူးစက် သုံးပြီး စာပေ​နည်းနည်း​ပဲ ထုတ်ဝေ​တယ်။ မဂ္ဂဇင်းတွေကို ပုံမှန်ထုတ်ဝေ​နိုင်​ဖို့ ပိုကောင်းတဲ့ ​မိတ္တူကူးစက်၊ လက်နှိပ်စက်​ကျွမ်းကျင်သူ၊ လက်နှိပ်စက်၊ ဖယောင်းစက္ကူ​တွေ လိုတယ်။ ဒါပေမဲ့ စက္ကူ​က​အစ ​ပုံနှိပ်​ကိရိယာ​အားလုံး အစိုးရ​ဆီမှာ မှတ်ပုံတင်​ရပြီး အထူး​လုံခြုံရေး​အဖွဲ့​က ထိန်းချုပ်​ထားတယ်။

အစိုးရ​ထိန်းချုပ်မှု​အောက်မှာ မရှိတော့​တဲ့၊ မ​သုံး​တော့​တဲ့​စက်​တွေထဲက လက်နှိပ်စက်​ကို ပညာရှင်​မိတ်ဆွေ​ဆီကနေ ရခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​ညီမ​က လက်နှိပ်စက်​ရိုက်​တတ်​လို့ ကူညီပေး​နိုင်တယ်။ ညီအစ်ကိုတွေ​က မိတ္တူကူးစက်​သစ်​တစ်လုံး  လုပ်ပြီး ဖယောင်းစက္ကူ​တွေ ဝယ်ယူ​ရမယ့်​နေရာ​ကို ရှာတွေ့​ကြ​တယ်။ အားလုံး သူ့​နေရာ​နဲ့​သူ တပ်ဆင်​ပြီး​တဲ့အခါ ဂျော်ဂျီယာ​ဘာသာစကားနဲ့ ပထမဆုံး ကင်းမျှော်စင် ထုတ်ဝေ​နိုင်ခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ နောက်ထပ်​အတားအဆီး​တစ်ခု ပေါ်လာတယ်။ တစ်နေ့ ဂေ​နာ​ဒီ​က ကျွန်မကို “ဖယောင်းစက္ကူ​တွေ ဝယ်​ဖို့ နောက်​တစ်နေရာ ရှာ​ရမယ်” လို့ပြောတယ်။ အစိုးရရုံး​တစ်ခုမှာ ဖယောင်းစက္ကူ​ထုပ်​တွေ တွေ့​ထား​ပေ​မဲ့ သူ့ကို အာဏာ​ပိုင်​တွေ စောင့်ကြည့်​နေလို့ ဝယ်​လို့​မရဘူး။ အဲဒါကို ဘယ်လို​ရ​အောင်​လုပ်​မလဲ။ ကျွန်မက​တော့ “မဖြစ်နိုင်ဘူး” လို့ပဲ အထပ်​ထပ် ပြော​နေတယ်။ ဂေ​နာ​ဒီ​က​တော့ “‘မဖြစ်နိုင်ဘူး’ လို့ မပြော​နဲ့။ ‘ဘုရားအတွက်​က​တော့ အရာအားလုံး ဖြစ်နိုင်တယ်’” လို့ အခိုင်အမာ ပြန်ပြောတယ်။—မ. ၁၉:၂၆။

နောက်​တစ်နေ့ အစိုးရရုံး​ကို ကြောက်​ကြောက်လန့်​လန့်​နဲ့ သွား​ရင်း အဲဒီ​စကားကို စဉ်းစား​ခဲ့တယ်။ အထက်​ကို တောင်းခံ​စာ​တင်​ပေး​မဲ့ သဘောကောင်း​တဲ့ လက်နှိပ်စက်​စာရေးမ​တစ်ယောက်​ဆီ ယေဟောဝါ လမ်းညွှန်ပေး​ခဲ့တယ်။ အထက်လူကြီး​က စာရေးမ​ရဲ့ ခင်ပွန်း ဖြစ်နေ​တယ်။ မကြာခင်​မှာပဲ အဲဒီ​ရုံး​က​နေ ဖယောင်းစက္ကူ​တွေ မှန်မှန် ဝယ်ယူ​နိုင်ခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်း စက္ကူ​ပြဿနာ တစ်ခါ​မှ မ​ကြုံရ​တော့ဘူး။