၁၉၄၈၊ နယ်သာလန်​မှာ ကျွန်တော် မွေးတယ်။ နောက်​နှစ်မှာ မိသားစု​လိုက် ဘရာဇီး​နိုင်ငံ၊ ဆောပိုလို​မြို့ကို ပြောင်း​ကြတယ်။ မိဘတွေက ချာ့ခ်ျ မှန်မှန်​တက်​သူတွေ ဖြစ်တယ်။ ညစာ​စား​ပြီး​တိုင်း မိသားစု​လိုက် ကျမ်းစာ အတူ​ဖတ်​လေ့​ရှိတယ်။ ၁၉၅၉ မှာ အမေရိကန်​ကို ထပ်​ပြောင်း​သွားပြီး မက်ဆာချူးဆက်​ပြည်နယ်​မှာ အခြေချ​ကြတယ်။

အဖေဟာ မိသားစု ရှစ်ယောက်​အတွက် အလုပ်​အမျိုးမျိုး လုပ်ပြီး ရုန်းကန်​ခဲ့​ရတယ်။ နယ်လှည့် ဈေး​ရောင်းသူ၊ လမ်း​အလုပ်သမား၊ လေကြောင်းလိုင်းအတွက် အရောင်း ကိုယ်စားလှယ် လုပ်တယ်။ လေကြောင်းလိုင်း​မှာ အလုပ်​ရတော့ တစ်​မိသားစု​လုံး ခရီး​သွားခွင့်​ ရတော့​မှာ ဖြစ်လို့ ပျော်​ကြတယ်။

အထက်တန်း​ကျောင်း တက်​နေတုန်း ‘ကြီး​လာ​ရင် ဘာလုပ်​မလဲ’ လို့ မကြာခဏ စဉ်းစား​မိတယ်။ သူငယ်ချင်း​တချို့က တက္ကသိုလ်​ တက်​ဖို့၊ တချို့က​တော့ စစ်မှုထမ်း​ဖို့ ရွေး​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​က တိုက်ခိုက်​တာ မပြော​နဲ့ ရန်ဖြစ်တာ​တောင် မကြိုက်​တော့ စစ်မှုထမ်း​ဖို့ မစဉ်း​စား​ဘူး။ စစ်မှုထမ်း​တာ​ကို ရှောင်နိုင်​အောင် တက္ကသိုလ်​ တက်​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်​က လူတွေကို ကူညီ​ပေး​ချင်​တာ။ အဲဒါက ဘဝကို အဓိပ္ပာယ် ရှိစေမယ်​လို့ ထင်​တယ်။

အသက်ရဲ့ မူလအစ​ကို စိတ်ဝင်စား​လို့ တက္ကသိုလ်​မှာ မ​နု​ဿ​ဗေဒ​ကို လေ့လာ​တယ်။ ဆင့်ကဲ​အယူဝါဒ သင်ပေး​ခံရတယ်။ ဆရာ​တွေ​က အဲဒါကို အမှန်​လို့ လက်ခံ​စေ​ချင်​ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်​အတွက် တချို့ ရှင်းပြချက်​တွေ​က ယုတ္တိမရှိ​ဘူး။ မျက်စိမှိတ် ယုံ​ရ​သလိုပဲ။ သိပ္ပံ​ပညာ​နဲ့​လည်း မ​ကိုက်​ဘူး။

ကျွန်တော်​ တက်​တဲ့ ​အတန်း​မှာ စာရိတ္တ​ကောင်း​ဖို့ သင်ပေးတာ​မျိုး မရှိဘူး။ အောင်မြင်မှု​အတွက် ဘာ​မဆို လုပ်ဖို့ပဲ သင်ပေးတယ်။ ပါတီ​တွေ တက်တယ်။ မူးယစ်​ဆေး သုံးတယ်။ ခဏ​တစ်ဖြုတ်​တော့ ပျော်​ပေမဲ့ ရေရှည်​မခံ​ဘူး။ ‘ဘဝ​ရည်ရွယ်ချက်​က ဒါ​ပဲ​လား’ လို့ တွေး​မိတယ်။

ဒီ​အတောအတွင်း ဘော့စတွန်​ကို ပြောင်းရွှေ့​ပြီး အဲဒီမှာ တက္ကသိုလ် ဆက်​တက်တယ်။ ကျောင်း​စရိတ်​ ရဖို့ ကျောင်း​ပိတ်ရက်​မှာ အလုပ်လုပ်တယ်။ အဲဒီမှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​နဲ့ ဦးဆုံး​ တွေ့​တာ။ အလုပ်ဖော်​က ဒံယေလ​ကျမ်း အခန်းကြီး လေးမှာ ပါ​တဲ့ “ခု​နစ်​ကာလ” အကြောင်း ပြော​ပြီး ကျွန်တော်​တို့​ဟာ နောက်ဆုံး​ကာလ​မှာ အသက်ရှင်နေ​ကြောင်း ရှင်းပြတယ်။ (ဒံ. ၄:၁၃-၁၇) ကျွန်တော်​သာ ဆက်​ဆွေးနွေး​ပြီး ယုံကြည်​လက်ခံ​လိုက်ရင် ဘဝ​ပုံစံ ပြောင်းလဲ​ရတော့မယ်​ဆိုတာ ချက်ချင်း သဘောပေါက်​သွားတယ်။ ဒါ​ကြောင့် အဲဒီ​အလုပ်ဖော်​ကို အတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်တယ်။

တောင်​အမေရိက​မှာ စေတနာ့​ဝန်ထမ်း သွား​လုပ်နိုင်အောင် ထောက်ကူ​ပေး​မယ့် သင်တန်း​တွေ တက္ကသိုလ်​မှာ တက်တယ်။ တခြား​သူတွေကို ကူညီ​ပေး​တာ​က ဘဝကို ပို​အဓိပ္ပာယ် ရှိစေမယ်​လို့ ကျွန်တော် ထင်​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီ​နည်းနဲ့ ဘဝ​အဓိပ္ပာယ် ရှာတွေ့မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိလာတယ်။ စိတ်ဓာတ်ကျ​ပြီး နှစ်ဝက်​နဲ့ ကျောင်းထွက်​လိုက်တယ်။

၁၉၇၀၊ မေလ​မှာ အဖေ အလုပ်​လုပ်တဲ့ လေကြောင်းလိုင်း​မှာ လုပ်ဖို့ နယ်သာလန်​နိုင်ငံ၊ အမ်စတာဒမ်​ကို ပြောင်းရွှေ့​ခဲ့တယ်။ ဒီအလုပ်​ကြောင့် အာဖရိက၊ အမေရိက၊ ဥရောပ​နဲ့ အာရှတိုက်​က နိုင်ငံ​တွေ​ကို လည်ပတ်ခွင့် ရခဲ့တယ်။ ဘယ်​နေရာ​ပဲ ရောက်ရောက် နေရာ​အားလုံး​မှာ လူတွေ ပြဿနာ​တွေ ရင်ဆိုင်​နေရ​မှန်း၊ လက်တွေ့ကျတဲ့ ဖြေရှင်း​နည်း မရှိမှန်း သိလာတယ်။ ဘဝမှာ အကျိုး​ရှိတာ တစ်ခုခု လုပ်ချင်စိတ် ပေါ်လာ​လို့ အမေရိကန်​ကို ပြန်သွား​ပြီး အရင်​ တက်​ခဲ့​တဲ့ ဘော့စတွန် တက္ကသိုလ်​မှာ ပြန်​တက်​ဖို့ စာရင်း ပေး​လိုက်တယ်။

ကျောင်း​ပြန်​တက်ပြီး မကြာခင်​မှာပဲ ဘဝနဲ့​ပတ်သက်​တဲ့ မေးခွန်းတွေရဲ့ အဖြေ တစ်ခု​မှ မရသေး​မှန်း သိလာတယ်။ ဘာလုပ်​ရ​မှန်း မသိတော့​လို့ အကြံဉာဏ်​ ရဖို့ မ​နု​ဿ​ဗေဒ ပါမောက္ခ​ကို သွား​မေးတယ်။ သူက “ဒါဆို​လည်း ဘာလို့ ကျောင်း ဆက်​တက်​နေတာလဲ၊ ထွက်​လိုက်​ပေါ့” လို့ အကြံ​ပေးတယ်။ ကျွန်တော်​လည်း ချက်ချင်းပဲ ကျောင်းထွက်​လိုက်တယ်။

ဘဝဟာ အဓိပ္ပာယ် မရှိဘူးလို့ ခံစား​နေရ​တုန်း​ပဲ။ ဒါ​ကြောင့် ‘ပန်း​ပွင့်​စွမ်းအား’ ဆို​တဲ့ အဖွဲ့နဲ့ ပို​ပေါင်းသင်း​ဖြစ်တယ်။ သူတို့က ဓလေ့​ထုံးစံတွေ​ကို ငြင်းပယ်​ပြီး ငြိမ်းချမ်းမှု​နဲ့ မေတ္တာ တိုးများ​အောင် လုပ်ဆောင်တဲ့ အုပ်စု ဖြစ်တယ်။ မိတ်ဆွေ​တချို့​နဲ့​အတူ အမေရိကန် နိုင်ငံ​ကို ဖြတ်​ပြီး မက္ကဆီကို​နိုင်ငံ၊ အ​က္က​ပို​ကို​မြို့​အထိ ခရီး​သွား​ဖြစ်တယ်။ ဟစ်ပီ​တွေ​နဲ့​လည်း အတူ​နေ​ဖြစ်​သေး​တယ်။ သူတို့ကို ကြည့်​ရတာ အပူအပင် ကင်း​ပုံ​ပဲ။ သူတို့နဲ့ အတူ​နေထိုင်ရင်း သူတို့​ဘဝမှာ​လည်း အဓိပ္ပာယ် မရှိမှန်း၊ တည်မြဲ​တဲ့ ပျော်ရွှင်မှု​လည်း မရှိမှန်း သိလာတယ်။ မရိုးသားမှု​နဲ့ သစ္စာမဲ့မှု​တွေ​ကိုလည်း တွေ့ခဲ့​ရတယ်။

ဒီ​အတောအတွင်း ကလေး​ဘဝက စိတ်ကူး ပြန်​ပေါ်လာ​တယ်။ သင်္ဘောသား​အဖြစ် မဟုတ်ဘဲ က​ပ္ပ​တိန်​အဖြစ် ပင်လယ်ပြင်​မှာ ရွက်လွှင့်​ချင်​တာ။ အဲဒီလို လုပ်နိုင်ဖို့​က ကိုယ်ပိုင် ရွက်လှေ ရှိ​မှ ဖြစ်​မယ်။ တောမ်​လို့ ခေါ်​တဲ့ သူငယ်ချင်း​မှာလည်း အဲဒီလို ဆန္ဒရှိ​တဲ့​အတွက် အတူတူ ရွက်လွှင့်​ပြီး ကမ္ဘာ​ပတ်​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​ကြတယ်။ လူတွေနဲ့​ ဝေး​တဲ့ ပရဒိသုခ​ဘုံ ကျွန်း​လေး​ကို ရှာတွေ့​ချင်​တာ။

တောမ်​နဲ့ ကျွန်တော် စပိန်​နိုင်ငံ၊ ဘာစီလိုနာ​မြို့နားက အ​ရိမ်​ဒီ​မာ​ကို သွား​ကြတယ်။ လီ​ဂ​ရာ​လို့ နာမည်​ပေး​ထား​တဲ့ ရွက်လှေ​ကို ဝယ်​လိုက်ကြတယ်။ အရှည် ၃၁ ပေ​ ရှိတယ်။ အဲဒီ​လှေ​ကို ပင်လယ်​မှာ ရွက်လွှင့်​လို့​ ရအောင် ပြန်​ပြင်​ကြတယ်။ ခရီးစဉ်​က အလျင်​မလို​တဲ့​အတွက် အင်​ဂျင်​တစ်ခုလုံး​ကို ဖြုတ်​ပြီး အဲဒီ​နေရာမှာ သောက်​ရေ သိုလှောင်​ကြတယ်။ ရွက်လှေ​ကို ဆိပ်ကမ်း​လေး​တွေ​မှာ ကမ်း​ကပ်​နိုင်​ဖို့ ၁၆ ပေ ရှည်​တဲ့ လှော်​တက် နှစ်ခု​ကိုလည်း ဝယ်တယ်။ နောက်ဆုံး၊ အိန္ဒိယ သမုဒ္ဒရာ​ထဲ​က ဆေး​ရှဲ​လ်​ကျွန်း​ကို ရွက်လွှင့်​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ အစီအစဉ်​က အာဖရိက အနောက်​ကမ်းရိုးတန်း​အတိုင်း ရွက်လွှင့်​ပြီး တောင်​အာဖရိက ဂွတ်​ဟုပ်​အငူ​ကနေ ပတ်​သွားဖို့​ပဲ။ လမ်းကြောင်း​ သိဖို့ ကြယ်​တွေ၊ မြေပုံ​တွေ၊ စာအုပ်​တွေ သုံး​ကြတယ်။ ကိုယ့်​တည်နေရာ အတိအကျ​ကို ပြပေး​နိုင်​လို့ အံ့ဩ​မိတယ်။

ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ သစ်သား​လှေ​အို​လေး​နဲ့ ပင်လယ်​ခရီး​သွားဖို့ မသင့်တော်မှန်း မကြာခင်​မှာပဲ သိလိုက်​ရတယ်။ လှေ​ထဲ​ကို တစ်နာရီ ခြောက်​ဂါလံ​နှုန်း​နဲ့ ရေ​တွေ ဝင်​လာတယ်။ အစပိုင်း​မှာ ပြော​ခဲ့​သလို မုန်တိုင်း​ကြောင့် ကြောက်​ပြီး ဘဝမှာ ဦးဆုံး​အကြိမ် ဆုတောင်း​မိတယ်။ ဒီ​ဘေး​ကနေ လွတ်​မယ်​ဆိုရင် ဘုရား​ကို သိအောင် လုပ်ပါ့မယ်​လို့ ကတိပေး​လိုက်တယ်။ မုန်တိုင်း ငြိမ်​သွားတဲ့​နောက် ကတိ​အတိုင်း ကျွန်တော် ချက်ချင်း လုပ်ခဲ့တယ်။

ပင်လယ်ပြင်​မှာ ရှိနေတုန်း ကျမ်းစာ စ​ဖတ်​တယ်။ ငါး​ပျံ​တွေ၊ လင်းပိုင်​တွေ​နဲ့ အဆုံးမဲ့ မိုးကုပ်​စက်​ဝိုင်း​ကို မြင်​နေရတဲ့ မြေထဲပင်လယ်​ထဲမှာ ကျမ်းစာ​ဖတ်​ရတာ ဘယ်လောက် သာယာ​မလဲ​ဆိုတာ မြင်ယောင်​ကြည့်​လိုက်ပါ။ ညဘက်​ဆို နဂါးငွေ့တန်း ဂလက်ဆီ​ကို ကြည့်​ပြီး လူသားတွေကို စိတ်ဝင်စား​တဲ့ ဘုရား​တစ်ပါး ရှိ​ကို ရှိရမယ်​လို့ ယုံကြည်​စိတ်ချ​လာတယ်။

ပင်လယ်ထဲ​မှာ အပတ်​အနည်းငယ် နေပြီး​နောက် စပိန်​နိုင်ငံ၊ အဲလစ်​ကန်း ဆိပ်ကမ်း​ကို ရောက်တယ်။ အဲဒီမှာ ပို​ကောင်း​တဲ့ ရွက်လှေ ဝယ်​နိုင်​ဖို့ အခု​လှေ​ကို ရောင်းဖို့ စီစဉ်​ကြတယ်။ ဟောင်းနွမ်း၊ အင်​ဂျင် မပါ၊ ရေ​စိမ့်​နေတဲ့ လှေ​ကို ဝယ်​မယ့်​သူ မရှိတာ အံ့ဩစရာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ​အတောအတွင်း ကျမ်းစာ​ဖတ်​ခွင့်​ ရတာ​တော့ အကောင်းဆုံးပါပဲ။

ကျမ်းစာ ဖတ်​လေ ဘဝ​အောင်မြင်မှု ရအောင် ကူညီ​ပေး​နိုင်​တဲ့ စာအုပ် ဖြစ်​မှန်း သိလာ​လေ​ပဲ။ သန့်ရှင်း​စင်ကြယ်​ပြီး စာရိတ္တ​ကောင်း​တဲ့​ ဘဝနဲ့ နေထိုင်​နိုင်​ပုံ​အကြောင်း ကျမ်းစာ​မှာ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ဖော်ပြ​ထား​လို့ အံ့သြမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် အပါအဝင် ခရစ်ယာန်​လို့ အခေါ်ခံသူ​များစွာ အဲဒီ​အချက်​ကို လျစ်လျူရှု​ကြ​တာ အံ့ဩစရာ​ပဲ။

ဘဝကို သန့်ရှင်း​အောင် ထား​ဖို့ အပြောင်း​လဲ​ကြီး​တွေ လုပ်မယ်​လို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ မူးယစ်​ဆေး ဖြတ်လိုက်​တယ်။ ကျမ်းစာ​ရဲ့ မြင့်မား​တဲ့ ကိုယ်ကျင့်တရား စံနှုန်း​အတိုင်း နေတဲ့​သူတွေ ရှိမယ်လို့ တွေး​မိတယ်။ သူတို့နဲ့ တွေ့ချင်​တယ်။ သူတို့ကို တွေ့​အောင် ကူညီ​ပေး​ပါ​လို့ ဘုရားဆီ ဒုတိယ​အကြိမ် ဆုတောင်း​ခဲ့တယ်။

စစ်မှန်တဲ့ ဘာသာ​ကို တွေ့​တဲ့​အထိ ဘာသာ​တစ်ခု​ချင်း​စီ​ကို ဆန်းစစ်​ရှာဖွေ​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ အဲလစ်​ကန်း​မြို့ထဲက လမ်းတွေပေါ်  လျှောက်​ကြည့်​တဲ့​အခါ ဘာသာရေး အဆောက်အအုံ​တွေ အများကြီး​ တွေ့​တယ်။ ဒါပေမဲ့ အများစုမှာ ရုပ်တုတွေ ရှိနေလို့ စစ်မှန်တဲ့​ ဘာသာ မဖြစ်​နိုင်​မှန်း သိလိုက်တယ်။

တနင်္ဂနွေ​နေ့ မွန်းလွဲပိုင်း​တစ်ခု​မှာ ဆိပ်​ကမ်း​ကို မြင်​နေရတဲ့ တောင်စောင်း​မှာ ထိုင်​ရင်း ယာကုပ် ၂:၁-၅ ကို ဖတ်​မိတယ်။ အဲဒီ​ကျမ်းချက်​မှာ ချမ်းသာ​တဲ့​သူတွေကို မျက်နှာသာ ပို​မပေးဖို့ သတိပေး​ထား​တယ်။ လှေ​ရှိရာ​ကို ပြန်လာ​ရင်း ဘာသာရေး အဆောက်အအုံ​နဲ့​ တူ​တဲ့ နေရာတစ်ခု​ကို ဖြတ်လျှောက်​လာတယ်။ ဝင်ပေါက်​မှာ “ယေဟောဝါသက်သေ​တို့​ရဲ့ နိုင်ငံတော်​ခန်းမ” ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ် ရေးထားတယ်။

‘ဒီ​လူတွေ ငါ့ကို ဘယ်လို ကြိုဆို​ကြ​မလဲ​ဆို​တာ စမ်း​ကြည့်​လိုက်​ဦး​မယ်’ လို့ တွေး​မိတယ်။ ဒါနဲ့ ခန်းမ​ထဲ​ကို ခြေဗလာ၊ မုတ်ဆိတ် ဗ​ရ​ပွ၊ ဂျင်း​ဘောင်းဘီ အစုတ်​နဲ့ ဝင်​သွားလိုက်တယ်။ ဧည့်ကြို​က အသက်ကြီး အမျိုးသမီး တစ်ယောက်​နား​မှာ ထိုင်ဖို့ စီစဉ်​ပေးတယ်။ သူက ဟောပြောသူ ပြော​တဲ့ ကျမ်းချက်​တွေ ရှာတွေ့​အောင် ကူညီ​ပေးတယ်။ အစည်းအဝေး​ပြီး​နောက် အားလုံး လာနှုတ်ဆက်​ကြ​လို့ သူတို့ရဲ့ ကြင်နာ​မှု​ကို အံ့သြမိတယ်။ အမျိုးသား​တစ်ယောက်က အိမ်​လာပြီး ကျမ်းစာ ဆွေးနွေး​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ကျမ်းစာ ဖတ်​တာ မပြီးသေး​တဲ့​အတွက် “အဆင်သင့်​ဖြစ်​ရင် ပြော​မယ်” လို့ ပြန်​ပြော​လိုက်တယ်။ ဒီအတောအတွင်း အစည်းအဝေး အားလုံး​ကို စတက်​တယ်။

အပတ်​အနည်းငယ် ကြာပြီး​နောက် အဲဒီ​အမျိုးသား​ရဲ့ အိမ်ကို သွားလည်တယ်။ သူက ကျမ်းစာ မေးခွန်းတွေကို ဖြေပေး​တယ်။ တစ်ပတ်​ကြာပြီး​နောက် အဝတ်အစား​ကောင်း​တွေ ပါ​တဲ့ အိတ်တစ်အိတ် ကျွန်တော့်​ကို ပေးတယ်။ ဒီ​အဝတ်အစား ပိုင်ရှင်​ဟာ အချင်းချင်း​ကို ချစ်ပါ၊ စစ်​အတတ် မသင်​နဲ့​ဆိုတဲ့ ကျမ်းစာ အမိန့်​ကို လိုက်နာ​လို့ ထောင်ကျ​နေတာ​လို့ ပြော​တယ်။ (ဟေရှာ. ၂:၄။ ယော. ၁၃:၃၄၊ ၃၅) အခု ကျွန်တော် ရှာနေ​တာ​ကို တွေ့​ပြီ၊ ကျမ်းစာ​ထဲမှာ​ ပါ​တဲ့ ကိုယ်ကျင့်တရား စံနှုန်း​အတိုင်း နေထိုင်​သူတွေကို တွေ့​ပြီ​ဆိုတာ သေချာ​သွားပြီ။ ကျွန်တော့်​ပန်းတိုင်​က ပရဒိသုခ​ဘုံ ကျွန်း​လေး​ကို ရှာတွေ့​ဖို့ မဟုတ်တော့ဘူး။ ကျမ်းစာ​ကို တကယ်​နားလည်အောင် လေ့လာ​ဖို့​ ဖြစ်သွား​ပြီ။ ဒါ​ကြောင့် နယ်သာလန်​နိုင်ငံ​ကို ပြန်​ခဲ့တယ်။

လေး​ရက်​လောက်​ကြာ​တော့ နယ်သာလန်​နိုင်ငံ၊ ဂ​ရို​နီ​ဂန်​မြို့ကို ရောက်လာ​တ​ယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ထောက်ပံ့ဖို့ အလုပ် လိုက်ရှာတယ်။ ပရိဘောဂ အလုပ်ရုံ​တစ်ခု​မှာ အလုပ်​လျှောက်​တော့ ဖောင်​ထဲမှာ ဘယ်​ဘာသာ​လဲ​လို့ မေး​ထား​တယ်။ ဒါနဲ့ “ယေဟောဝါသက်သေ” လို့ ဖြည့်​လိုက်တယ်။ ပိုင်ရှင်​က ဖတ်​ပြီး မျက်နှာ​ပျက်​သွားတယ်။ “ပြန်​အသိပေး​မယ်” လို့ ပြော​ပေမဲ့ ဘယ်တော့မှ မ​ခေါ်​တော့​ဘူး။

 ဒါနဲ့ ပရိဘောဂ​ရုံ နောက်တစ်​ခု​မှာ လူ​လိုသလား​လို့ ပိုင်ရှင်​ကို မေးကြည့်​တယ်။ ဘွဲ့​လက်မှတ်၊ ထောက်ခံ​စာ​တွေ ရှိလား​လို့ မေးတော့ သစ်သား​လှေ တစ်စီး​ကို ပြုပြင်​ဖူး​တဲ့​အကြောင်း ပြောပြ​လိုက်တယ်။ အလုပ်ရှင်​က “ဒီနေ့​လယ် အလုပ်​စ​တော့။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခု​တော့ ရှိတယ်။ ဒီ​အလုပ်ရုံ​မှာ ဘာ​ပြဿနာ​မှ မဖြစ်စေ​နဲ့။ ဘာလို့လဲ​ဆိုတော့ ငါ​က ယေဟောဝါသက်သေ ဖြစ်​ပြီး ကျမ်းစာ​စံနှုန်း​တွေ​အတိုင်း နေထိုင်​လို့​ပဲ” ဆိုပြီး ပြော​တော့ ကျွန်တော် အံ့သြ​သွားတယ်။ “ကျွန်တော်​လည်း ယေဟောဝါသက်သေ​ပဲ” လို့ အံ့ဩ​တကြီး ပြော​လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် ဆံပင်ရှည်၊ မုတ်ဆိတ်​တွေ​ကို ကြည့်​ပြီး သူက “ဒါဆို မင်းကို ကျမ်းစာ​သင်ပေး​မယ်” လို့ ပြော​တော့ ကျွန်တော် လက်ခံ​လိုက်တယ်။ တခြား အလုပ်ရှင်တွေ ဘာကြောင့် အလုပ်​မခန့်မှန်း နားလည်​သွားပြီ။ ကျွန်တော့် ဆုတောင်းချက်​တွေ​ကို ယေဟောဝါ အဖြေပေး​လိုက်တာပဲ။ (ဆာ. ၃၇:၄) အဲဒီ​ညီအစ်ကို​ရဲ့ အလုပ်ရုံ​မှာ တစ်​နှစ်လောက် အလုပ်လုပ်​ရင်း သူနဲ့ ကျမ်းစာ​လေ့လာ​တယ်။ ၁၉၇၄၊ ဇန်နဝါရီ​မှာ နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်တယ်။

တစ်လ​ကြာပြီး​နောက် ရှေ့ဆောင် စ​လုပ်တယ်။ တကယ့်ကို ပျော်ရွှင်စရာ ဘဝ​ပါ​ပဲ။ နောက်​လမှာ အသစ်​ဖွင့်လိုက်​တဲ့ စပိန်​ဘာသာ​စကား​အုပ်စု​ကို ကူညီ​ပေးဖို့ အမ်စတာဒမ်​ကို ပြောင်းရွှေ့​ခဲ့တယ်။ စပိန်၊ ပေါ်တူဂီ​စကား​တွေ​နဲ့ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု လုပ်​ရတာ ပျော်ရွှင်စရာ​ပါ​ပဲ။ ၁၉၇၅၊ မေလ​မှာ အထူး​ရှေ့ဆောင်​အဖြစ် ခန့်အပ်​ခံရတယ်။

တစ်ရက်၊ ဘိုလီးဗီးယား ကျမ်းစာ​သင်သားကို စပိန် အစည်းအဝေး ခေါ်လာ​တဲ့ အထူး​ရှေ့ဆောင် ညီအစ်မ အီ​နီ​ကီ​နဲ့ ဆုံ​တယ်။ ကျွန်တော်​တို့ နှစ်ယောက် စာရေး​ဆက်သွယ်​ဖြစ်​ကြ​ပြီး မကြာခင်​မှာပဲ ပန်းတိုင်​တူ​မှန်း သိလာတယ်။ ၁၉၇၆ မှာ လက်ထပ်​လိုက်ပြီး အထူး​ရှေ့ဆောင်​တွေ​အဖြစ် ဆက်​အမှုဆောင်​ကြတယ်။ ၁၉၈၂ မှာ ၇၃ ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​ကျောင်း တက်​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံရတယ်။ အရှေ့​အာဖရိက​မှာ တာဝန်ကျ​လို့ အံ့ဩ​ဝမ်းသာ​ခဲ့​ရတယ်။ ကင်​ညာ​နိုင်ငံ၊ မွန်​ဘာ​ဆာ​မှာ ငါး​နှစ်​တိ​တိ အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ ၁၉၈၇ မှာ ဟောပြော​ခွင့် ပြန်​ရလာတဲ့ တန်ဇန်းနီးယား​မှာ တာဝန်ကျ​တယ်။ အဲဒီမှာ ၂၆ နှစ်လောက် အမှုဆောင်ခဲ့​ပြီး ကင်​ညာ​ကို ပြန်ရောက်​တယ်။

ကျမ်းစာ​အမှန်တရား သိလာအောင် စိတ်​နှိမ့်ချ​သူတွေကို ကူညီပေး​ရတာ အဓိပ္ပာယ်​ရှိတဲ့ ဘဝ​ပါ​ပဲ။ ဥပမာ၊ ကျွန်တော့် ဦးဆုံး ကျမ်းစာ​သင်အံမှု အမျိုးသားကို မွန်​ဘာ​ဆာမြို့ အများရှေ့ သက်သေခံခြင်း​မှာ စ​တွေ့​တာ။ မဂ္ဂဇင်း​နှစ်စောင် ပေး​တော့ “ဒါဖတ်​ပြီး​ရင် ဘာ​ဆက်လုပ်​ရမလဲ” လို့ သူ မေးတယ်။ နောက်​တစ်ပတ်မှာ သင်သည် ကမ္ဘာ့​ပရဒိသု​အတွင်း ထာဝစဉ် အသက်ရှင်​နိုင်​သည် ဆို​တဲ့ စာအုပ်​နဲ့ ကျမ်းစာ စ​လေ့လာဖြစ်​ကြတယ်။ အဲဒီစာအုပ်ကို ဆွာဟီလီ​စကားနဲ့ ထုတ်​ထားတာ မကြာသေး​ဘူး။ တစ်နှစ်​ကြာပြီး​နောက် သူ နှစ်ခြင်း​ခံတယ်။ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင် ဖြစ်လာတယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က​စပြီး သူနဲ့ ဇနီး​ဟာ လူ​တစ်​ရာ​လောက်​ကို နှစ်ခြင်း​ခံ​တဲ့​အထိ ကူညီ​ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။

ဘဝ​အဓိပ္ပာယ်​ကို သိလာတဲ့​အခါ ပုလဲ​ကို ရှာတွေ့​ပြီး အဆုံးရှုံး မခံ​တော့​တဲ့ နယ်လှည့်​ကုန်သည်​လို ခံစား​ရတယ်။ (မ. ၁၃:၄၅၊ ၄၆) စစ်မှန်တဲ့ ဘဝ​အဓိပ္ပာယ်​ကို ရှာတွေ့​ဖို့ လူတွေကို ကူညီ​ပေး​ချင်​ခဲ့​တာ။ အဓိပ္ပာယ် ပြည့်ဝ​တဲ့ ဘဝ​ရအောင် မိမိ​လူမျိုးကို ယေဟောဝါ ဘယ်လို ကောင်းချီး​ပေး​မှန်း ချစ်​ဇနီး​နဲ့​အတူ ကိုယ်တွေ့ ခံစား​နေရ​ပါ​တယ်။