ဘာဆက်​ဖြစ်တယ်ဆိုတာ မပြောခင် အချိန်ပြည့် လုပ်ငန်းမှာ ဘယ်လို စပါဝင်ခဲ့ကြောင်း ပြောပြပါ​ရစေ။

၁၉၄၂၊ ကရစ်ဘီယန်​ပင်လယ်ထဲက လှပတဲ့ ကုရာစောင်း​ကျွန်းမှာ ကျွန်တော် မွေးလာတယ်။ အဖေက အစကတော့ စူရီနမ်ကပါ။ ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်း ဒီ​ကျွန်း​ကို အလုပ်​ကိစ္စနဲ့ ပြောင်းလာတာ။ ကျွန်တော် မမွေးခင် နှစ်​အနည်းငယ်​လောက်​က ကုရာစောင်း​မှာ နှစ်ခြင်းခံ​တဲ့ ဦးဆုံး ယေဟောဝါ​သက်သေတွေ​ထဲ​မှာ အဖေ​လည်း ပါတယ်။ a ကျွန်တော်တို့ အမြဲလိုလို ကကြီကကြောင် လုပ်ကြပေမဲ့ အဖေကတော့ ကျွန်တော်တို့နဲ့ အပတ်တိုင်း ကျမ်းစာ​လေ့လာ​တယ်။ အဖွား (အဖေ့ အမေ) ကို ကြည့်ရှု​ပြုစု​ဖို့ ကျွန်တော် အသက် ၁၄ နှစ်မှာ စူရီနမ်ကို မိသားစုလိုက် ပြောင်းသွားကြတယ်။

စူရီနမ်​ရောက်တော့ အသင်းတော်မှာ ယေဟောဝါကို တက်တက်ကြွကြွ အမှုဆောင်နေတဲ့ လူငယ်တွေ​နဲ့ ပေါင်းဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော့်ထက် နည်းနည်း အသက်​ပိုကြီးကြတယ်။ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင်တွေ။ အမှုဆောင်​လုပ်ငန်း အတွေ့အကြုံတွေ ပြောပြတဲ့အခါ သူတို့​မျက်နှာ ပြုံးပျော်​နေတာပဲ။ အစည်းအဝေးတွေ ပြီးတိုင်း ကျွန်တော်တို့ ကျမ်းစာအကြောင်းတွေ ပြော​ဖြစ်ကြတယ်။ တစ်ခါတလေ အပြင်မှာ ထိုင်ပြီး ကြယ်​အ​တိ​ပြီး​တဲ့ ကောင်းကင်ကို ကြည့်ရင်း​ပေါ့။ ကျွန်တော့်​ဘဝမှာ ဘာ​ဖြစ်ချင်​တယ်ဆိုတာ သိဖို့ အဲဒီ​မိတ်ဆွေတွေ ကူညီပေးခဲ့တယ်။ ယေဟောဝါ​အတွက် ကျွန်တော် အမှုဆောင်ချင်တာ။ ဒါကြောင့် အသက် ၁၆ နှစ်မှာ နှစ်ခြင်းခံလိုက်တယ်။ အသက် ၁၈ နှစ်မှာ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင် စ​လုပ်တယ်။

ရှေ့ဆောင်​လုပ်ရင်း သင်ခန်းစာ များစွာ သင်ယူခဲ့​ရတယ်။ အဲဒါတွေ​က အချိန်ပြည့်​လုပ်ငန်းမှာ ကူညီပေးတယ်။ သင်ခန်းစာ တစ်ခုကတော့ တခြားသူတွေကို လေ့ကျင့်​ပေးဖို့ သိပ်အရေးကြီးတယ် ဆိုတာ​ပါ။ ကျွန်တော် ရှေ့ဆောင်​စ​လုပ်​တုန်းက သာသနာပြု  ညီအစ်ကို ဝီလမ် ဗန် စာအီ အစစအရာရာ ဂရုစိုက်ပေးတယ်။ အသင်းတော် တာဝန်တွေ ဘယ်လို ထမ်းဆောင်​ရမယ်ဆိုတာ သင်ပေးတယ်။ အဲဒီလို လေ့ကျင့်​ခံရ​ဖို့ ဘယ်လောက် အရေးကြီးတယ်ဆိုတာ အဲဒီတုန်းကတော့ ကျွန်တော် မသိသေးဘူး။ နောက်တစ်နှစ်မှာ အထူးရှေ့ဆောင်အဖြစ် ခန့်အပ်ခံရတယ်။ စူရီနမ် မိုးသစ်တော​ထဲက သီးခြား​အုပ်စုတွေ​ကို စပြီး ဦးဆောင်​ပေးရတယ်။ ညီအစ်ကိုတွေ အချိန်ကိုက် လေ့ကျင့်​ပေးခဲ့​လို့ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ။ အဲဒီအချိန်​က​စပြီး သူတို့ရဲ့ ပုံသက်သေ​အတိုင်း တခြားသူတွေကို လေ့ကျင့်​ပေးဖို့ ကျွန်တော် ကြိုးစားတယ်။

ဒုတိယ သင်ခန်းစာကတော့ ဘဝကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်း၊ စနစ်ကျကျ နေတာ အကျိုးရှိတယ် ဆိုတာ​ပါ။ လတစ်လ စတိုင်း တစ်လစာ လို​မယ့် ပစ္စည်းတွေ​ကို ရှေ့ဆောင်​အဖော်​နဲ့ ကျွန်တော် စာရင်း​လုပ်တယ်။ တစ်ယောက်က မြို့​တက်ပြီး ဝယ်တယ်။ တစ်လစာ စိုက်သုံးငွေမို့ သေသေချာချာ စီမံ​ရတယ်။ ပစ္စည်းတွေ တစ်လခံအောင် ဝေပုံကျ သတ်မှတ်ထားရတယ်။ မိုးသစ်တော​ထဲ​မှာ တစ်ခုခု ကုန်သွားရင် ကူညီနိုင်မယ့်သူ သိပ်မှ မရှိတာ။ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း၊ စနစ်ကျကျ နေတတ်​ဖို့ ငယ်ငယ်ကတည်းက သင်ယူ​ထားလို့ ဘဝ​တစ်လျှောက်​လုံး ဘုရားအမှုတော်မှာ အာရုံစိုက်နိုင်ခဲ့တာလို့ ကျွန်တော် ထင်တယ်။

တတိယ သင်ခန်းစာကတော့ လူတွေကို မိခင်​ဘာသာစကားနဲ့ သင်ပေးခြင်း​ရဲ့ အကျိုးကျေးဇူးပါ။ ဒတ်ချ်၊ အင်္ဂလိပ်၊ ပါပီယာမန်တို၊ စူရီနမ်ရဲ့ အများသုံး​စကား ဖြစ်တဲ့ စရန်နန်တွန်ဂို (စရန်နန်​စကား​လို့လည်း လူသိ​များ) စကားတွေ ကျွန်တော် ပြောတတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မိုးသစ်တော​မှာ နေတဲ့သူတွေက မိခင်​စကားနဲ့ ပြောမှ သတင်းကောင်း နားထောင်ကြတာ ကျွန်တော် သတိထားမိတယ်။ စာရာမက်ကန် စကား​လို စကား တချို့က ကျွန်တော့်အတွက် သိပ်ခက်တယ်။ အနိမ့်သံ၊ အမြင့်သံတွေ များတယ်။ ဒါပေမဲ့ သင်ရကျိုးတော့ နပ်ပါတယ်။ သူတို့ရဲ့ မိခင်​စကားနဲ့ ပြောနိုင်လို့ နှစ်တွေ​တစ်လျှောက် လူ​အတော်များများကို အမှန်တရား သင်ပေးနိုင်ခဲ့တယ်။

အိုးနင်းခွက်နင်း ဖြစ်တဲ့ အချိန်တွေတော့ ရှိတာပေါ့။ တစ်ခါက အစာအိမ် အောင့်တတ်တဲ့ ကျမ်းစာ​သင်သားကို ဗိုက်​အဆင်ပြေ​လား​လို့ မေးချင်တာ၊ တကယ် မေးလိုက်တော့ ကိုယ်ဝန် ရှိနေ​လား ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒီ​အမျိုးသမီး စိတ်​ကသိကအောက် ဖြစ်သွားတာပေါ့။ အဲဒီလို အလွဲလေးတွေ ရှိပေမဲ့လည်း ကိုယ်​တာဝန်ကျရာ ဒေသက လူတွေကို မိခင်​စကားနဲ့ ပြောဖို့ ကျွန်တော် အမြဲ ကြိုးစားတယ်။

၁၉၇၀ မှာ တိုက်နယ်ကြီးကြပ်မှူးအဖြစ် ခန့်အပ်ခံရတယ်။ အဲဒီတစ်နှစ်လုံး မိုးသစ်တော​ထဲက သီးခြား​အုပ်စု အတော်များများကို “ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ ကမ္ဘာ့​ဌာနချုပ်ကို လည်ပတ်ခြင်း” စလိုက်ရှိုး ပြ​ရတယ်။ သူတို့ဆီ ရောက်ဖို့ ညီအစ်ကို​တချို့နဲ့ ကျွန်တော် မြစ်​ကြောင်း​တွေ​တစ်လျှောက် လှေနဲ့ သွားရတယ်။ မီးစက်၊ ဆီပုံး၊ ဆီ​မီးအိမ်၊ စ​လိုက် ပစ္စည်းတွေ အပြည့်​ပဲ။ ကမ်းကပ်တော့ စလိုက်ရှိုး ပြ​မယ့် နေရာဆီ ရောက်ဖို့ ပစ္စည်းတွေ ထပ်သယ်သွားရတယ်။ အဲဒီလို အခက်အခဲတွေ ရှိပေမဲ့ ကျွန်တော် အမှတ်မိဆုံးကတော့ အဲဒီ​အစီအစဉ်ကို သီးခြား​အုပ်စု​က လူတွေ သိပ်ကြိုက်ကြတယ် ဆိုတာ​ပါပဲ။ ယေဟောဝါအကြောင်း၊ အဖွဲ့အစည်းရဲ့ မြေကြီးဆိုင်ရာ အပိုင်း​အကြောင်း တခြားသူတွေကို  သင်ပေးခွင့် ရလို့ ပျော်လိုက်တာ။ လူတွေ ယေဟောဝါနဲ့ ရင်းနှီး​လာတာကို မြင်ရတဲ့ ကောင်းချီး​ဟာ အမှုတော်မှာ စွန့်လွှတ်​အနစ်နာခံခဲ့သမျှထက် အ​ဆ​များစွာ သာလွန်တယ်။

တစ်ကိုယ်ရေ​ဘဝနဲ့ အမှုဆောင်ခြင်း​ရဲ့ အကျိုးကျေးဇူးတွေကို သိပေမဲ့ ဘဝ​လက်တွဲဖော် လိုတယ်လို့ ခံစားလာရတယ်။ ဒါကြောင့် မိုးသစ်တော​ထဲက အခက်အခဲတွေကို မျှဝေ​ခံစား​ရင်း အချိန်ပြည့်​လုပ်ငန်းမှာ ပျော်ရွှင်စွာ ခံရပ်နိုင်​မယ့် ဇနီး​တစ်ယောက် ပေးပါ​လို့ သတ်သတ်မှတ်မှတ် ဆုတောင်းတယ်။ တစ်နှစ်လောက် ကြာပြီးနောက် ကိုယ်ကျိုးစွန့်​စိတ် ရှိတဲ့ အထူးရှေ့ဆောင် ညီအစ်မ အီသယ်နဲ့ ဆုံတယ်။ အီသယ်ဟာ ငယ်ငယ်ကတည်းက တမန်တော် ပေါလု​ကို သိပ်အထင်ကြီး​လေးစား​သူ၊ ပေါလုလို​ပဲ အမှုဆောင်လုပ်ငန်းမှာ အတတ်နိုင်ဆုံး ပေးဆက်ချင်သူ ဖြစ်တယ်။ ၁၉၇၁၊ စက်တင်ဘာ​မှာ ကျွန်တော်တို့ လက်ထပ်​လိုက်ပြီး တိုက်နယ်​လုပ်ငန်းမှာ မောင်နှံစုံလိုက် စ​ပါဝင်ကြတယ်။

အီသယ်ဟာ ဆင်းရဲ​တဲ့ မိသားစုမှာ ကြီးပြင်းလာသူမို့ မိုးသစ်တော​ထဲက နယ်လှည့်လုပ်ငန်းမှာ လွယ်လွယ်လေး​နဲ့ နေသားကျ​သွားတယ်။ ဥပမာ၊ တောနက်​ထဲက အသင်းတော်တွေဆီ လည်ပတ်တဲ့အခါ ပစ္စည်း များများစားစား မ​သယ်သွား​ဘူး။ မြစ်ထဲ​မှာ​ပဲ အဝတ်လျှော်၊ ရေချိုး​ကြတယ်။ အိမ်ရှင်​တွေ ချက်ကျွေးတာ ဘာမဆို စားကြတယ်။ အီဂွာနာဖွတ်၊ ရေချို ငါးမုတ်၊ တော​ထဲ မြစ်​ထဲက ဖမ်းမိ​တဲ့ အကောင်ပလောင်တွေပေါ့။ ပန်းကန် မရှိရင် ငှက်ပျောရွက်နဲ့ စားတယ်။ ဇွန်း မရှိရင် လက်နဲ့ စားတယ်။ ယေဟောဝါရဲ့ လုပ်ငန်းမှာ ကိုယ်ကျိုးစွန့် ပါဝင်ရင်း သုံးလွန်တင်တဲ့ ကြိုး ပိုခိုင်လာတယ်လို့ ကျွန်တော်တို့ ခံစားရတယ်။ (ဒေ. ၄:၁၂) အဲဒီအတွေ့အကြုံတွေကို ကျွန်တော်တို့ ဘာနဲ့မှ မလဲနိုင်ဘူး။

ဆောင်းပါးအစမှာ ပြောတဲ့ အဖြစ်အပျက်က မိုးသစ်တော သီးခြား​အုပ်စု တစ်စု​ဆီကနေ အပြန်ခရီး​မှာ​ပါ။ ရေမော်တွေကို ဖြတ်မောင်းတုန်း ရေ​အောက် ခဏ​ရောက်သွားပေမဲ့ ချက်ချင်းပဲ  ရေပေါ် ပြန်ပေါ်လာတယ်။ အသက်ကယ်​အင်္ကျီ ဝတ်​ထားလို့၊ ရေထဲ ပြုတ်မကျသွားလို့ တော်သေးတယ်။ လှေထဲ​မှာတော့ ရေတွေ အပြည့်​ပဲ။ ဒါနဲ့ အိုး​တွေ​ထဲက အစားအစာတွေ ပစ်ထုတ်ပြီး အဲဒီ​အိုး​တွေ​နဲ့ ရေ​ခပ်ထုတ်ရတယ်။

စားဖို့ ဘာမှ မကျန်တော့လို့ မြစ်​ကြောင်း​အတိုင်း စုန်ဆင်းလာရင်း ငါးမျှား​ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ကောင်​မှ မ​မိ​ဘူး။ ဒါကြောင့် ညစာ ရအောင် ကူညီပေးပါ​လို့ ယေဟောဝါဆီ ဆုတောင်း​ကြတယ်။ ဆုတောင်းပြီး ချက်ချင်းပဲ ညီအစ်ကို​တစ်ယောက် ငါး​စာ ချတဲ့အခါ ငါးကြီး​တစ်ကောင် မိ​သွားတယ်။ ငါး​ယောက် အဝစားခဲ့ရတယ်။

နယ်လှည့်လုပ်ငန်းမှာ ငါးနှစ် ပါဝင်ပြီးနောက် အီသယ်နဲ့ ကျွန်တော် မျှော်လင့်မထားတဲ့ ကောင်းချီး ရလာတယ်။ မိဘ ဖြစ်ကြတော့မယ်။ ဘာဆက်​လုပ်ရမယ် မသေချာပေမဲ့ ဒီ​သတင်း ကြား​လို့ ပျော်တယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး အချိန်ပြည့်​လုပ်ငန်းမှာ ဆက်ပါဝင်ချင်တယ်။ ၁၉၇၆ မှာ သား အီသန်နီယယ် မွေးလာတယ်။ နှစ်နှစ်ခွဲ ကြာပြီးနောက် ဒုတိယ​သား ဂျိုဗာနီ မွေးလာတယ်။

အဲဒီအချိန်တုန်းက စူရီနမ်ရဲ့ လိုအပ်ချက်​အရ သားသမီး မွေးမြူ​ရင်း တိုက်နယ်ကြီးကြပ်မှူး ဆက်လုပ်ဖို့ ဌာနခွဲရုံးက စီစဉ်ပေးတယ်။ သားတွေ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ အသင်းတော် နည်းတဲ့ တိုက်နယ်တွေ​မှာ​ပဲ တာဝန်ကျတယ်။ ဒါကြောင့် လတိုင်း သီတင်းပတ်​တချို့​မှာ တိုက်နယ်ပတ်ပြီး ကျန်တဲ့​ရက်တွေမှာတော့ ကိုယ်​တာဝန်ကျတဲ့ အသင်းတော်မှာ ရှေ့ဆောင်​လုပ်တယ်။ အိမ်နဲ့ နီးတဲ့ အသင်းတော်တွေဆီ လည်ပတ်တဲ့အခါ အီသယ်နဲ့ သားတွေ လိုက်ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ မိုးသစ်တော​ထဲက အသင်းတော်တွေ၊ တိုက်နယ်​အစည်းအဝေးတွေ ဆိုရင်တော့ တစ်ယောက်တည်း​ပဲ ခရီးသွားတယ်။

တာဝန်​အားလုံး ထောင့်စေ့အောင် လုပ်နိုင်ဖို့ သေသေချာချာ စီစဉ်​ရတယ်။ အပတ်တိုင်း မိသားစု ဝတ်ပြုမှု လုပ်ပေးတယ်။ မိုးသစ်တော​ထဲက အသင်းတော်တွေဆီ လည်ပတ်ချိန်​မှာတော့ အိမ်မှာ အီသယ်က သားတွေနဲ့ မိသားစု ဝတ်ပြုမှု လုပ်တယ်။ ဖြစ်နိုင်တဲ့အခါတိုင်းတော့ ဘာမဆို မိသားစုလိုက် အတူ​လုပ်ဖို့ ကျွန်တော်တို့ ကြိုးစားတယ်။ သားတွေ​အတွက် အကျိုးရှိတဲ့ အပန်းဖြေ​စ​ရာ​တွေ စီစဉ်ပေးတယ်။ ဂိမ်းတွေ ဆော့ကြတယ်။ ဟိုနားဒီနား လျှောက်လည်ကြတယ်။ အများအားဖြင့် ကျွန်တော် အသင်းတော် တာဝန်တွေ ပြင်ဆင်​ရင်း ညနက်​သွားလေ့​ရှိတယ်။ အီသယ်ဟာ ပညာအလိမ္မာ ၃၁:၁၅ မှာ ပါတဲ့ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်​ရှိတဲ့ ဇနီးပါပဲ။ သားတွေ ကျောင်း​မသွားခင် မိသားစုလိုက် နေ့စဉ်  ကျမ်းချက် ဖတ်​နိုင်အောင်၊ မနက်စာ အတူ စားနိုင်အောင် မိုးမလင်းခင် ထလေ့ရှိတယ်။ ကျမ်းပေး တာဝန်တွေ ကျေပွန်​နိုင်အောင် အမြဲ ကူညီပေးတဲ့၊ ကိုယ်ကျိုးစွန့်​စိတ် ရှိတဲ့ ဇနီး ရထားလို့ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ။

ယေဟောဝါနဲ့ အမှုဆောင်​လုပ်ငန်းကို သားတွေ ချစ်လာဖို့ ကျွန်တော်တို့ ကြိုးစား​ကူညီပေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဆန္ဒ​ကြောင့် မဟုတ်ဘဲ သူတို့​ကိုယ်တိုင် ရွေးချယ်ပြီး အချိန်ပြည့်​လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်​လာတာ​မျိုး ဖြစ်စေချင်တယ်။ အခက်အခဲတွေ​အကြောင်း ပြောပြပေမဲ့ အချိန်ပြည့်​လုပ်ငန်းရဲ့ ပျော်ရွှင်မှု​အကြောင်း၊ ယေဟောဝါ ဘယ်လို ကူညီပေးတယ်၊ မိသားစုလိုက် ဘယ်လို ကောင်းချီးပေးတယ်​ဆိုတဲ့​အကြောင်း ပိုအလေးပေး​ပြောပြတယ်။ ဘဝမှာ ယေဟောဝါကို ဦးစားထား​တဲ့ သက်သေခံတွေ​နဲ့ ပေါင်းသင်း​နိုင်အောင်​လည်း စီစဉ်ပေးတယ်။

မိသားစုကို ပြုစု​စောင့်ရှောက်ဖို့ ကျွန်တော်တို့ လိုအပ်တာ အားလုံး ယေဟောဝါ ပြင်ဆင်​ပေးတယ်။ ကိုယ့်ဘက်က အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားဖို့တော့ လိုတာ​ပေါ့။ တစ်ကိုယ်ရေ အထူးရှေ့ဆောင်အဖြစ် မိုးသစ်တော​မှာ ရခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံ​က ရုပ်ပစ္စည်း လိုအပ်ရာတွေ​အတွက် ကြိုတင်​စီစဉ်တတ်ဖို့ သင်ပေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခါတလေ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားတဲ့​ကြား ထိန်းချုပ်​မရတဲ့ အခြေအနေတွေကြောင့် လိုအပ်တာ မရတဲ့ အခါမျိုးတွေ ရှိတယ်။ အဲဒီလို​အခါမျိုးမှာ ယေဟောဝါ အမြဲ ကူညီပေးမယ်​ဆိုတာ ယုံကြည်တယ်။ ဥပမာ၊ ၁၉၈၆ နဲ့ ၁၉၉၂ ကြား​ကာလအတွင်း စူရီနမ်မှာ ပြည်တွင်းစစ် ဖြစ်တယ်။ အဲဒီ​နှစ်တွေ​တစ်လျှောက် အခြေခံ လိုအပ်ရာ​တောင် ရဖို့ ခက်တဲ့ အချိန်တွေ ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါ အမြဲ ပြင်ဆင်​ပေးတယ်။—မ. ၆:၃၂။

ဘဝ​တစ်လျှောက် ကျွန်တော်တို့ကို ယေဟောဝါ အမြဲ ဂရုစိုက်​စောင့်ရှောက်​ပေးတယ်။ ကျေနပ်​ပျော်ရွှင်အောင် ကူညီပေးတယ်။ သား​နှစ်ယောက်က တကယ့် ကောင်းချီး​ပါ။ ယေဟောဝါကို ဝတ်ပြု​လာအောင် ပြုစုပျိုးထောင်ခွင့်ရတာ အခွင့်ထူး​ပါပဲ။ အချိန်ပြည့်​လုပ်ငန်းကို အသက်မွေး​လုပ်ငန်း​အဖြစ် သူတို့ ရွေးချယ်​ကြ​လို့ ကျွန်တော်တို့ သိပ်ပျော်တယ်။ အီသန်နီယယ်ရော ဂျိုဗာနီ​ပါ အဖွဲ့အစည်း ပြင်ဆင်ပေးတဲ့ သင်တန်း​ကျောင်းတွေ တက်ပြီး အခု ဇနီးတွေ​နဲ့​အတူ စူရီနမ် ဌာနခွဲ​မှာ အမှုဆောင်​နေ​တယ်။

အခု အီသယ်ရော ကျွန်တော်​ပါ တော်တော် အသက်ကြီးပြီ။ ဒါပေမဲ့ အထူးရှေ့ဆောင်တွေ​အဖြစ် ယေဟောဝါရဲ့ အမှုတော်မှာ အလုပ်များ​နေတုန်းပဲ။ အလုပ်များလွန်းလို့ ရေကူး​သင်​ဖို့​တောင် အချိန် မရသေးဘူး။ နောင်တတော့ မရပါဘူး။ အတိတ်ကို ပြန်တွေးကြည့်တဲ့အခါ အချိန်ပြည့်​လုပ်ငန်းကို တစ်ဘဝတာ လုပ်ငန်း​အဖြစ် လုပ်ဖို့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာဟာ အကောင်းဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်​ပဲ​လို့ တကယ် ခံစားရပါတယ်။