ကနေဒါ​နိုင်ငံ၊ ပြင်သစ်​စကားပြော ကွီဘက်​ပြည်နယ်၊ ကွီဘက်​မြို့မှာ ကျွန်တော် မွေးလာတယ်။ မိဘတွေ​ဖြစ်တဲ့ လူဝီနဲ့ ဇာလီယာတို့ရဲ့ မေတ္တာ​ရိပ်​အောက်မှာ ကြီးပြင်း​လာတယ်။ အဖေက ခပ်အေးအေးသမား။ စာဖတ်​ဝါသနာ​ပါတယ်။ ကျွန်တော်က စာရေး​ရတာ ကြိုက်​ပြီး သတင်းသမား ဖြစ်ချင်​တာ။

ကျွန်တော် အသက် ၁၂ နှစ်လောက်မှာ အဖေ့​အလုပ်ဖော် ရာဒေါ့ ဆူ​ဆီ​နဲ့ သူ့​မိတ်ဆွေ​တစ်ယောက် ကျွန်တော်တို့​အိမ်ကို လာလည်တယ်။ သူတို့က ယေဟောဝါသက်သေတွေ။ သက်သေခံတွေ​အကြောင်း ကျွန်တော် သိပ်​မသိ​ဘူး။ သူတို့ရဲ့ ဘာသာရေး​ကိုလည်း အထူးတလည် စိတ်မဝင်စား​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ မေးခွန်းတွေကို ကျမ်းစာ​သုံးပြီး အဖြေပေး​တာ​ကို​တော့ လေးစား​မိတယ်။ မိဘတွေလည်း သဘော​ကျသွား​ပြီး ကျမ်းစာ​လေ့လာဖို့ လက်ခံ​လိုက်တယ်။

အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော် ကက်သလစ်​ကျောင်း တက်​နေတာ။ ကျမ်းစာကနေ သိလာတာတွေကို အတန်းဖော်တွေကို တစ်ခါတလေ ပြောပြတယ်။ နောက်တော့ စာသင်ပေး​တဲ့ ဘုန်းကြီး​တွေ သိသွား​တယ်။ ကျွန်တော် ပြောတာ မှား​ကြောင်း ကျမ်းစာနဲ့ ထောက်ပြ​မယ့်​အစား ပုန်ကန်တဲ့​သူ​လို့ တစ်တန်းလုံး​ရှေ့မှာ စွပ်စွဲတယ်။ စိတ်​ကသိကအောက် ဖြစ်ပေမဲ့ ကျောင်းမှာ သင်ပေးတဲ့ ဘာသာရေး သွန်သင်ချက်တွေဟာ ကျမ်းစာနဲ့ မညီ​မှန်း သိလိုက်ရ​တာ အမြတ်​ပဲ။ ဒီ​ကျောင်းမှာ ဆက်​နေလို့ မဖြစ်တော့တဲ့​အတွက် မိဘတွေရဲ့ ခွင့်ပြုချက်​နဲ့ ကျောင်း​ပြောင်း​လိုက်တယ်။

ကျမ်းစာ ဆက်​လေ့လာ​ပေမဲ့ တစ်အိမ်တက်ဆင်း သွား​ရမှာ ကြောက်လို့ တိုးတက်မှု နှေးကွေး​နေတယ်။ အလွန်​ဩဇာ​ကြီးတဲ့  ကက်သလစ်​ချာ့ခ်ျ​က ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းကို အကြီးအကျယ် ဆန့်ကျင်တယ်။ ကွီဘက်​ပြည်နယ်​အမတ် မောရစ် ဒူပလေစီက ချာ့ခ်ျ​ရဲ့ အလိုတော်​ရိ။ လူတွေက သူ့​အားကိုး​နဲ့ သက်သေခံတွေကို နှောင့်ယှက်​တိုက်ခိုက်​ကြတယ်။ ဟောပြောဖို့ တကယ်​သတ္တိ​လိုတယ်။

ကြောက်စိတ်​ကို အနိုင်ယူ​ဖို့ ကူညီ​ပေးတဲ့ ညီအစ်ကို​တစ်ယောက်ကတော့ ဂျွန်​ရာ​ပါပဲ။ ဂျွန်ဟာ ကိုးကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​ကျောင်းဆင်း​ဖြစ်ပြီး နူးညံ့​တယ်၊ နှိမ့်ချတယ်၊ ချဉ်းကပ်​ရလွယ်​တဲ့ ဝါရင့်​ညီအစ်ကို​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော့်ကို တိုက်ရိုက်​ပြောဆို​ဆုံးမ​တာ သိပ်​မရှိပေမဲ့ ပုံသက်သေ​နဲ့​တော့ သင်ပေးတယ်။ ဂျွန်​က ပြင်သစ်​စကား သိပ်​မပြော​တတ်​လို့ အမှုဆောင်မှာ ကျွန်တော် ကူညီ​ပေးလေ့​ရှိတယ်။ ဒီလို​ပေါင်းသင်းမှု​ကြောင့် တဖြည်းဖြည်း ကျွန်တော် သတ္တိ​ရှိ​လာတယ်။ သက်သေခံတွေ​နဲ့ တွေ့​ပြီး ဆယ်နှစ်​အကြာ ၁၉၅၁၊ မေ ၂၆ မှာ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။

ကွီဘက် အသင်းတော်​လေးမှာ အများစုက ရှေ့ဆောင်​တွေ။ သူတို့​ကြောင့် ကျွန်တော်လည်း ရှေ့ဆောင်​လုပ်ဖို့ တွန်းအား​ရလာတယ်။ အဲဒီတုန်းက တစ်အိမ်တက်ဆင်း​မှာ ကျမ်းစာ​ပဲ သုံး​ရတယ်။ စာပေတွေ မရှိလို့ ကျမ်းစာကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် သုံး​တတ်လာတယ်။ အမှန်တရားကို ကာကွယ်ဖို့ ကျမ်းချက်တွေကို ပို​သိအောင် ကြိုးစား​ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူတွေက ကက်သလစ်​ချာ့ခ်ျ တရားဝင် ခွင့်ပြု​ထားတဲ့ ကျမ်းစာ မဟုတ်​ရင် မဖတ်​ချင်​ကြဘူး။

၁၉၅၂ မှာ ဒေသခံ သစ္စာရှိ ညီအစ်မ ဆီမဲန် ပေထရီနဲ့ လက်ထပ်​လိုက်ပြီး မွန်ထရီအော​မြို့ကို ပြောင်း​ခဲ့တယ်။ တစ်နှစ်​အတွင်း သမီး လဇ်ကို ရလာတယ်။ အိမ်ထောင်​မကျ​ခင်​လေးမှာ ရှေ့ဆောင်​နား​လိုက်​ပေမဲ့ မိသားစု​လိုက် အသင်းတော် လုပ်ဆောင်မှုတွေမှာ အပြည့်အဝ ပါဝင်နိုင်​အောင် ဘဝကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်း​ထားတယ်။

ဆယ်နှစ်​လောက်​ကြာပြီးနောက် အမှုဆောင်​လုပ်ငန်းကို တိုးချဲ့​ဖို့ ပြန်​စဉ်းစား​မိတယ်။ ၁၉၆၂၊ ကနေဒါ ဗေသလမှာ ကျင်းပတဲ့ အကြီးအကဲ​တွေ​အတွက် နိုင်ငံတော် ဓမ္မအမှု​သင်တန်းကို တက်​ရတယ်။ ညီအစ်ကို ကာမဲလ် ဝေါ​လက်နဲ့ တစ်ခန်း​တည်း နေ​ရတယ်။ မိသားစု​ရှိတဲ့​ကြား အမှုဆောင်​လုပ်ငန်းမှာ စိတ်​ထက်သန်တဲ့ ကာမဲလ်ကို လေးစား​မိတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကလေး​ရှိတဲ့ မိဘတွေ ရှေ့ဆောင်​လုပ်တာ ကွီဘက်​မှာ မကြားဖူးသလောက်ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ရှေ့ဆောင်​လုပ်ဖို့ ကာမဲလ် ပန်းတိုင်​ထားတယ်။ ကိုယ့်​အခြေအနေကို ပြန်ဆန်းစစ်​ဖို့ ကျွန်တော့်ကို သူ အားပေးတယ်။ လအနည်းငယ်​ကြာပြီးနောက် ကျွန်တော် မှန်မှန်ရှေ့ဆောင် ပြန်​လုပ်နိုင်မှန်း သိလာတယ်။ ကျွန်တော့် ဆုံးဖြတ်ချက်ကို တချို့ ဝေဖန်​ ကြပေမဲ့ ယေဟောဝါ ကောင်းချီး​ပေးမယ်​ဆိုတာ စိတ်ချ​လို့ ရှေ့ဆောင် စ​လုပ်တယ်။

၁၉၆၄၊ ဇာတိ​မြို့ ကွီဘက်​မှာ အထူး​ရှေ့ဆောင်​တွေ​အဖြစ် ကျွန်တော်​နဲ့ ဆီမဲန် တာဝန်​ခန့်အပ်​ခံရတယ်။ နောက်​နှစ်​အတော်များများ အဲဒီမှာ အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ ဆန့်ကျင်မှုတွေ အတော်​နည်း​သွား​ပေမဲ့ ရှိနေတုန်းပဲ။

စနေနေ့ တစ်ရက် နေ့လယ်​ပိုင်း​မှာ ကွီဘက်​မြို့​နဲ့ သိပ်မဝေး​တဲ့ စိန့်မာရီ​မြို့လေးမှာ ကျွန်တော် အဖမ်းခံရတယ်။ ခွင့်ပြုချက်​မရှိဘဲ တစ်အိမ်တက်ဆင်း ဟော​လို့ ရဲက စခန်း​ခေါ်သွားပြီး အချုပ်ချ​လိုက်တယ်။ ခက်ထန်​တဲ့ တရားသူကြီး ဘိုင်ယာဇိုးက ကျွန်တော့်ကို အမှု​စစ်​တယ်။ ကျွန်တော့် ရှေ့နေ ဘယ်သူ​လဲ​လို့ မေးတော့ လူသိ​များတဲ့ သက်သေခံ ရှေ့နေ ဂလန်းဟောင်း *လို့​လည်း ပြောလိုက်​ရော တရားသူကြီးက “သူနဲ့​တော့ မဖြစ်​ဘူး” လို့ ပျာပျာသလဲ ပြောတယ်။ အဲဒီတုန်းက ဂလန်းဟောင်းဟာ သက်သေခံတွေ​ဘက်က အမှု​လိုက်​ပေးရာမှာ အောင်မြင်​တဲ့ ရှေ့နေ​ဖြစ်တယ်။ မကြာခင်မှာပဲ တရားရုံး​က ကျွန်တော့်​အမှုကို ပိတ်​သိမ်း​လိုက်တယ်။

ကွီဘက်​မှာ ကြုံရတဲ့ ဆန့်ကျင်မှု​ကြောင့် အစည်းအဝေးလုပ်ဖို့ နေရာ ရှာ​ရတာ​လည်း ခက်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ အသင်းတော်​လေး​အတွက် အပူ​ပေး​စနစ် မရှိတဲ့ ဂိုဒေါင်​အဟောင်း​တစ်လုံး​ပဲ ရှာတွေ့တယ်။ ချမ်းအေး​လှတဲ့ ဆောင်း​ရာသီမှာ အပူဓာတ်​ရဖို့ လောင်စာဆီ​သုံး အပူ​ပေး​စက်​ကို သုံး​ရတယ်။ အစည်းအဝေး မစခင် နာရီပိုင်း​အလိုမှာ အဲဒီ​စက်​နား ဝိုင်း​ထိုင်ပြီး အားရှိစရာ တွေ့ကြုံမှု​တွေ ကျွန်တော်တို့ ဖလှယ်​လေ့​ရှိတယ်။

နှစ်တွေ​တစ်လျှောက် ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းရဲ့ ရလဒ်ကောင်းတွေ​ကို တွေ့ရတာ ဝမ်းသာစရာ​ပဲ။ ၁၉၆၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​တုန်း​က ကွီဘက်၊ ကုတ်နော့၊ ဂက်စ်​ပါ ကျွန်းဆွယ်​တစ်ဝိုက်​မှာ အသင်းတော် နည်းနည်း​ပဲ ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု အဲဒီ​ဒေသ​တွေ​မှာ ညီအစ်ကို/မများ​စွာ ရှိနေပြီး လှပတဲ့ နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​တွေ​မှာ ဝတ်ပြု​နေကြပြီ။

၁၉၇၀ မှာ တိုက်နယ်​လုပ်ဖို့ ကျွန်တော်တို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံရတယ်။ ၁၉၇၃ ရောက်တော့ ခရိုင်​ကြီးကြပ်မှူး တာဝန်​ရတယ်။ အဲဒီ​နှစ်တွေ​အတွင်း နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး ညီအစ်ကို လော်ရေ ဆိုနမူအာ၊ * ဒေးဗစ် စပလိန်း * စတဲ့ အရည်အချင်း​ရှိ ညီအစ်ကို​တွေ​ဆီကနေ အများကြီး သင်ယူ​ခဲ့​ရတယ်။ အစည်းအဝေးကြီး​တွေ ပြီး​တိုင်း သွန်သင်ခြင်း​စွမ်းရည် တိုးတက်​နိုင်ပုံ​နဲ့​ပတ်သက်ပြီး ဒေးဗစ်​နဲ့ ကျွန်တော် အပြန်အလှန် အကြံပေး​ဖြစ်ကြတယ်။ တစ်ခေါက် ဒေးဗစ်​က “လီယွန်၊ ခင်ဗျားရဲ့ နောက်ဆုံး​ဟောပြောချက်ကို ကျွန်တော် ကြိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်​သာ​ဆိုရင် အဲဒီ​အချက်အလက်​တွေ​နဲ့ ဟောပြောချက် သုံးခုလောက် ပေး​ဖြစ်မှာ” လို့ ပြောတယ်။ ကျွန်တော့်​ဟောပြောချက်မှာ အချက်အလက်​တွေ များ​လွန်း​သွားတယ်။ ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ် တင်ဆက်​တတ်ဖို့ လို​နေ​သေးတယ်။

 ခရိုင်​ကြီးကြပ်မှူးတွေဟာ တိုက်နယ်​ကြီးကြပ်မှူးတွေကို အားပေးဖို့ တာဝန်​ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကွီဘက်​မှာ ကြေညာသူတွေက ကျွန်တော့်ကို ကောင်းကောင်း သိတယ်။ တိုက်နယ်​ကြီးကြပ်မှူးနဲ့​အတူ လည်ပတ်ချိန်မှာ ညီအစ်ကို/မ​တွေ​က ကျွန်တော်​နဲ့ တွဲ​အမှုဆောင်​ချင်ကြတယ်။ သူတို့နဲ့အတူ အမှုဆောင်​ရတာ ကြိုက်ပေမဲ့ တိုက်နယ်​ကြီးကြပ်မှူး​ကို ကျွန်တော် အချိန်​မပေးနိုင်​တော့​ဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ တစ်ခါ​တော့ တိုက်နယ်​ကြီးကြပ်မှူး​တစ်ယောက်က “ညီအစ်ကိုတွေကို အချိန်ပေး​တာ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်​ဆီ လာလည်ပတ်​တယ်​ဆိုတာကိုတော့ မမေ့ပါနဲ့​ဦး။ ကျွန်တော်လည်း အားပေးမှု လိုတယ်​လေ” လို့ ပြောတယ်။ အဲဒီ​သတိပေး​ချက်​က ဟန်ချက်ညီ​ဖို့ ကျွန်တော့်ကို ကူညီ​ပေးတယ်။

၁၉၇၆ မှာ မမျှော်လင့်​ထားတဲ့ အဖြစ်ဆိုး ကြုံခဲ့ရတယ်။ ချစ်ရတဲ့​ဇနီး ဆီမဲန် အပြင်းအထန် ဖျားနာ​ပြီး သေဆုံးသွားတယ်။ ကိုယ်ကျိုးစွန့်​စိတ်၊ ယေဟောဝါကို ချစ်တဲ့​စိတ်​ရှိတဲ့ ဆီမဲန်ဟာ တကယ့်​အဖော်မွန်​ကောင်း​ပါ။ အမှုဆောင်လုပ်ငန်း​မှာ အလုပ်​များနေ​တာ​က ဝမ်းနည်းမှု​သက်သာဖို့ ကျွန်တော့်ကို ကူညီ​ပေးတယ်။ အဲဒီ​ခက်ခဲချိန်​အတွင်း ယေဟောဝါ ထောက်မပေး​လို့ ကျေးဇူးတင်​လိုက်တာ။ နောက်ပိုင်း ထက်သန်တဲ့ အင်္ဂလိပ်​စကားပြော ရှေ့ဆောင်​ညီအစ်မ ကယ်ရိုလိုင်း အဲလီယက်နဲ့ လက်ထပ်​လိုက်တယ်။ သူဟာ ပို​လိုအပ်တဲ့​နေရာမှာ အမှုဆောင်ဖို့ ကွီဘက်​ကို ရောက်လာတာ။ ကယ်ရိုလိုင်းဟာ ချဉ်းကပ်​ရလွယ်​ပြီး တခြားသူတွေ၊ အထူးသဖြင့် ရှက်တတ်​သူ၊ အထီးကျန်​သူတွေကို ဂရုစိုက်​တတ်တယ်။ နယ်လှည့်​လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်တော့်ကို တကယ်​ထောက်မ​ပေးတယ်။

၁၉၇၈၊ ဇန်နဝါရီ၊ ကွီဘက်​မှာ ကျင်းပတဲ့ ဦးဆုံး ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်း​ကျောင်းမှာ ပို့ချဖို့ ကျွန်တော် တာဝန်​ရတယ်။ သင်ရိုး​က ကျွန်တော့်​အတွက်​ကော သင်တန်းသားတွေ​အတွက်ပါ အသစ်​ဆိုတော့ အတော် စိုးရိမ်​မိတယ်။ ဦးဆုံး​သင်တန်း​မှာ အတွေ့အကြုံ​ရှိ ရှေ့ဆောင်​များစွာ ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ပို့ချ​သူ​ဖြစ်ပေမဲ့ သူတို့ဆီကနေ အများကြီး သင်ယူ​ခဲ့​ရတယ်။

၁၉၇၈၊ “အောင်ပွဲခံ ယုံကြည်ခြင်း” အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အစည်းအဝေးကြီး​ကို မွန်ထရီအော​မြို့ အိုလံပစ် အားကစားရုံ​မှာ ကျင်းပတယ်။ ကွီဘက်​မှာ ကျင်းပတဲ့ အကြီးဆုံး  အစည်းအဝေးကြီး​ဖြစ်ပြီး တက်ရောက်သူ ၈၀,၀၀၀ ကျော်​ရှိတယ်။ အစည်းအဝေးကြီး သတင်း​ရေးရာ​ဌာန​မှာ ကျွန်တော် တာဝန်​ရတယ်။ သတင်းထောက်​တွေ​နဲ့ တွေ့ဆုံ​ရတယ်။ သက်သေခံတွေ​အကြောင်း အကောင်းဘက်ကနေ ရေးခဲ့​ကြ​လို့ ဝမ်းသာ​လိုက်တာ။ အင်တာဗျူး​တွေကို တီဗီ​နဲ့ ရေဒီယို​မှာ နာရီ ၂၀ ကျော် ထုတ်လွှင့်​ပြီး သတင်း​ဆောင်းပါး ရာ​ပေါင်း​များစွာ ထွက်လာတယ်။ သက်သေခံချက်​ကောင်း​ပါပဲ။

၁၉၉၆ မှာ အပြောင်းအလဲ​ကြီး ဖြစ်ခဲ့တယ်။ နှစ်ခြင်းခံ​ပြီး​ကတည်းက ကွီဘက် ပြင်သစ်​စကားပြော လယ်ကွင်း​မှာ အမှုဆောင်ခဲ့တာ။ အခု တိုရွန်တို အင်္ဂလိပ်​စကားပြော လယ်ကွင်း​မှာ အမှုဆောင်ဖို့ တာဝန်​ရတယ်။ အရည်အချင်း မပြည့်မီ​ဘူးလို့ ခံစား​ရတယ်။ အင်္ဂလိပ်​စကား မတောက်တခေါက်​နဲ့ ဟောပြောချက်​ပေး​ရမှာ​ကို တွေး​ကြောက်​မိတယ်။ ပို​ဆုတောင်းပြီး ယေဟောဝါကို ပို​အားကိုးခဲ့​ရတယ်။

အစပိုင်းမှာ စိုးရိမ်​မိ​ပေမဲ့ တိုရွန်တို​မှာ အမှုဆောင်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်​အတွင်း သိပ်​ပျော်​ခဲ့​ရတယ်။ အင်္ဂလိပ်​စကားကို ရှော​ရှော​ရှူရှူ ပြော​နိုင်အောင် ကယ်ရိုလိုင်း စိတ်ရှည်ရှည် ကူညီ​ပေးတယ်။ ညီအစ်ကို/မ​တွေ​လည်း အားပေး​ကူညီ​ကြတယ်။ မိတ်ဆွေသစ်​တွေ အများကြီး ရလာတယ်။

အစည်းအဝေးကြီး​အပတ်​မှာ တာဝန်တွေ၊ ပြင်ဆင်​စရာတွေ ရှိပေမဲ့ သောကြာ​နေ့ ညနေပိုင်း​တွေ​မှာ တစ်​နာရီ​လောက် တစ်အိမ်တက်ဆင်း သွားလေ့​ရှိတယ်။ ‘ဒီလောက် အလုပ်များ​တာ​တောင် ဘာလို့ အမှုဆောင် သွားတာ​လဲ’ လို့ တချို့ တွေးမိမယ်။ အမှုဆောင်မှာ ပါဝင်တာက ကျွန်တော့်ကို လန်းဆန်း​အားတက်စေ​တယ်။ အခု​အချိန်အထိ​ပါပဲ။

၁၉၉၈ မှာ ကယ်ရိုလိုင်းနဲ့ ကျွန်တော် မွန်ထရီအော​မှာ အထူး​ရှေ့ဆောင်​တွေ​အဖြစ် ပြန်တာ​ဝန်​ကျတယ်။ နှစ်​အတော်များများ အများ​ရှေ့ သက်သေခံခြင်း​ကို စီစဉ်​ဖွဲ့စည်း​ပေး​ရပြီး ယေဟောဝါသက်သေတွေ​အပေါ် စိတ်​စွန်းကွက်မှု လျော့နည်း​စေဖို့ သတင်း​မီဒီယာတွေ​နဲ့ တွဲ​အလုပ်လုပ်​ရတယ်။ ကနေဒါကို ပြောင်းလာတဲ့ နိုင်ငံခြားသား​တွေ၊ ကျမ်းစာ​အကြောင်း သိချင်​သူတွေကို သက်သေခံ​ရတာ သိပ်​ပျော်တယ်။

နှစ်ခြင်းခံချိန်​က​စပြီး လွန်ခဲ့တဲ့ ၆၈ နှစ်ကို ပြန်​တွေးကြည့်​လိုက်ရင် တကယ်​ကောင်းချီး​ရတယ်လို့ ခံစား​ရတယ်။ အမှုဆောင်​လုပ်ငန်းကို နှစ်သက်​လာလို့၊ အမှန်တရား သိလာအောင် တခြား​သူတွေကို ကူညီပေး​ရလို့ သိပ်​ပျော်တယ်။ သမီး လဇ်နဲ့ ခင်ပွန်း​လည်း သားသမီးတွေ ကြီးလာ​ပြီးနောက် အခု မှန်မှန်ရှေ့ဆောင် လုပ်​နေကြတယ်။ အမှုဆောင်​လုပ်ငန်းမှာ သမီး ထက်သန်​နေတာကို တွေ့ရတာ ဝမ်းသာ​လိုက်တာ။ ဘုရားရေးရာဘက် တိုးတက်​လာဖို့၊ တာဝန်​အမျိုးမျိုး ကိုင်တွယ်​တတ်လာ​ဖို့ ကူညီ​ပေးတဲ့ ပုံသက်သေ​ကောင်း​သူတွေကို သိပ်​ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ယေဟောဝါရဲ့ သန့်ရှင်းသော စွမ်းအားတော်ကို အားကိုး​မှ သစ္စာရှိ​ရှိ အမှုဆောင်​နိုင်မယ်​ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ်။ (ဆာ. ၅၁:၁၁) နာမတော်ကို ချီးမွမ်းခွင့် ပေးတဲ့ ယေဟောဝါကို အမြဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။—ဆာ. ၅၄:၆။