တစ်ခါတလေ ကျင့်သုံး​ကြပါ​တယ်။ ဥပမာတစ်ခု သုံးသပ်ကြည့်ပါ။ တရားဟောရာ ၂၄:၁၄၊ ၁၅ မှာ ဒီလို​ဖော်ပြထားတယ်– “ကိုယ့်​မြို့မှာ နေထိုင်တဲ့ အမျိုးသားချင်း​ဖြစ်စေ၊ တိုင်းတစ်ပါး​သား​ဖြစ်စေ ဆင်းရဲ​ပြီး ဒုက္ခရောက်​နေတဲ့ စာရင်း​ငှား​တစ်ယောက်​ကို လုပ်အားခ​ပေးတဲ့​အခါ က​လိမ်​ကကျစ်​ မ​လုပ်​ရဘူး။ . . . မပေး​ရင် ယေဟော​ဝါ​ဆီမှာ သူ​အော်ဟစ်​တိုင်ကြား​လိမ့်မယ်။ အဲဒီအခါ ကိုယ့်​အပြစ် ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။”

ဘီစီ​ခုနစ်ရာစု​မှာ ဖြစ်ခဲ့​တဲ့ ဒီလို​အမှု​နဲ့ပတ်သက်တဲ့ အသနားခံချက်​မှတ်တမ်း​တစ်ခုကို အာဇုတ်​မြို့အနီး​မှာ တွေ့ရတယ်။ အိုး​ခြမ်း​ပဲ့​မှာ ရေးထားတဲ့ ဒီ​မှတ်တမ်းဟာ ကိုယ့်​ဝေစု​ ကောက်နှံ​ကို မ​သယ်ဆောင်​တဲ့ လယ်သမား​အကြောင်း​ ရေးထား​တာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ စာထဲမှာ “ကျွန်တော်မျိုး လွန်ခဲ့တဲ့​ရက်​အနည်းငယ်​က စပါး​ရိတ်သိမ်း​ သိုလှောင်​ပြီးတဲ့နောက် ရှို​ဘေ​ရဲ့​သား ဟို​ရှာ​ယာ​ဟု​က ကျွန်တော်မျိုး​ရဲ့ အဝတ်​ကို လာ​သိမ်းသွား​တယ်။ . . . နေ​ပူ​ထဲမှာ ကျွန်တော်​နဲ့အတူ ကောက်​ရိတ်​ခဲ့ကြ​သူ​အားလုံး​က ကျွန်တော် အမှန်ပြော​နေတယ်​ဆိုတာ​ကို သက်သေခံ​ပေး​ကြပါ​လိမ့်မယ်။ ကျွန်တော့်​မှာ အပြစ်​မရှိ​ပါဘူး။ . . . ဘုရင်ခံ​က ကျွန်တော်မျိုး​ရဲ့ အဝတ်​ကို ပြန်ပို့​ပေးဖို့ တာဝန်​မရှိဘူးလို့ ယူဆ​ရင်​လည်း သနား​သဖြင့် ကူညီပေး​စေ​လို​ပါတယ်။ ကျွန်တော်မျိုး အဝတ်​မရှိ ဖြစ်နေ​တာကို ပစ်မထား​ပါနဲ့။”

ဒီ​အသနားခံချက်​က “အလုပ်သမား​တစ်ယောက်က [အဝတ်] အသည်းအသန် ပြန်ရချင်​တာ​လောက်​ပဲ မ​ဖော်ပြ​ဘူး။ အသနားခံ​သူက ကျမ်း​ဆိုင်ရာ ပညတ်ဥပဒေ၊ အထူးသဖြင့် ဆင်းရဲသား​တွေကို မညှာမတာ ဆက်ဆံမှု​ကို ဆန့်ကျင်​တဲ့ ဝတ်ပြုရာကျမ်း​နဲ့ တရားဟောရာကျမ်း​ပါ မိန့်မှာချက်​တွေအကြောင်း သိထား​တယ်လို့​လည်း ကောက်ချက်ချ​ရတယ်” လို့ သမိုင်း​ပညာရှင် ဆိုင်​မွန် ရှာ​မာ​က ပြောတယ်။