အဲဒီ​အခြေအနေ ဘယ်လို ဖြစ်လာ​သလဲ။ ရှင်းပြပါ​ရစေ။ ၁၉၂၉၊ ဇူလိုင် ၂၉ မှာ ကျွန်တော် မွေးဖွား​လာတယ်။ ဖိလစ်ပိုင်​နိုင်ငံ၊ ဘူလာက​န်​ပြည်နယ်၊ ရွာ​တစ်ရွာ​မှာ ကြီးပြင်း​လာတယ်။ စီးပွားရေး ကပ်​ဆိုက်​ချိန်​မို့ ဘဝက ရိုးရှင်း​တယ်။ ကျွန်တော် ငယ်ရွယ်​သေး​ချိန်မှာ စစ်​ဖြစ်တယ်။ ဖိလစ်ပိုင်​ကို ဂျပန်​စစ်တပ် ကျူးကျော်ဝင်ရောက်​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့​ရွာ​က အတော်လေး ခေါင်​လို့ တိုက်ပွဲ​ကြောင့် တိုက်ရိုက် မထိခိုက်​ဘူး။ ရေဒီယို၊ တီဗီ၊ သတင်းစာ မရှိတော့ စစ်​ဖြစ်တဲ့​အကြောင်းကို နှုတ်​သတင်း​နဲ့​ပဲ ကြား​ရတယ်။

သားသမီး​ရှစ်ယောက်​ထဲမှာ ကျွန်တော်က ဒုတိယ​သား။ အသက်​ရှစ်နှစ်​မှာ အဖိုး​အဖွား​တွေ​က သူတို့နဲ့ နေဖို့ ခေါ်​သွားတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ ကက်သလစ်​ဘာသာဝင်​တွေ ဖြစ်ပေမဲ့ အဖိုး​က ဘာသာရေး​နဲ့ပတ်သက်ပြီး အမြင်​ကျယ်​တယ်။ မိတ်ဆွေတွေ ပေးတဲ့ ဘာသာရေး​စာပေတွေကို စုဆောင်း​တယ်။ တ​ဂါ​လော့​ဘာသာစကားနဲ့ ထုတ်​ထားတဲ့ ကာကွယ်မှု၊ ဘေးကင်းလုံခြုံမှု၊ လှစ်ဟ​ထားရာ စာစောင်​တွေအပြင် * ကျမ်းစာ​တစ်အုပ်​လည်း ကျွန်တော့်ကို ထုတ်ပြ​တာ မှတ်မိ​သေးတယ်။ ကျမ်းစာ၊ အထူးသဖြင့် ခရစ်ဝင်ကျမ်း​လေးစောင်​ကို ဖတ်​ရတာ ကြိုက်​တယ်။ အဲဒါက ယေရှုရဲ့ ပုံနမူနာ​ကို လိုက်​ချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်​စေတယ်။—ယော. ၁၀:၂၇။

၁၉၄၅ ခုနှစ်မှာ ဂျပန်​တွေ ဆုတ်​သွားတယ်။ အဲဒီ​အချိန်​လောက်မှာ မိဘတွေက အိမ်ပြန်​လာဖို့ ပြောတယ်။ အဖိုး​ကလည်း သွား​ခိုင်း​လို့ သွား​လိုက်တယ်။

သိပ်​မကြာခင် ၁၉၄၅၊ ဒီဇင်ဘာ​လ​မှာ အန်​ဂတ်​မြို့​က ယေဟောဝါ​သက်သေ​အုပ်စု ကျွန်တော်တို့​ရွာ​မှာ လာ​ဟော​တယ်။ အသက်ကြီး သက်သေခံ​တစ်ယောက် ကျွန်တော်တို့​အိမ်​ကို ရောက်လာပြီး “နောက်ဆုံး​ကာလ” အကြောင်း ကျမ်းစာ​အဆို​ကို ရှင်းပြ​တယ်။ (၂ တိ. ၃:၁-၅) အနီးအနား​ရွာ​မှာ ကျမ်းစာသင်တန်း လာတက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်တယ်။ မိဘတွေ မသွား​ပေ​မဲ့ ကျွန်တော် သွား​လိုက်တယ်။ လူ ၂၀ လောက် လာ​တက်​ကြ​တယ်။ တချို့​က ကျမ်းစာ​မေးခွန်း​တွေ မေး​ကြ​တယ်။

သူတို့​ပြောတာ​အားလုံး​ကို နားမလည်​လို့ ပြန်​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​မှာ ဘုရား​နိုင်ငံ​တော်​သီချင်း စ​ဆို​ကြ​တယ်။  သီချင်း​ကို ကြိုက်​လို့ ဆက်နေ​လိုက်တယ်။ သီချင်းဆို၊ ဆုတောင်း​ပြီးတော့ နောက်​တနင်္ဂနွေ၊ အန်​ဂတ်​မြို့မှာ ကျင်းပ​မယ့် အစည်းအဝေး​ကို လာတက်ဖို့ အားလုံး​ကို ဖိတ်ခေါ်တယ်။

ခရုဇ်​မိသားစု​အိမ်​မှာ အစည်းအဝေး တက်ဖို့ ငါး​မိုင် (၈ ကီလိုမီတာ) လောက် လမ်းလျှောက်​ရတယ်။ တက်ရောက်သူ ၅၀ မှာ ကလေးတွေ​တောင် နက်နဲ​တဲ့ ကျမ်းစာ​အကြောင်းအရာ​တွေကို မှတ်ချက်ပေး​ကြ​လို့ အံ့ဩ​မိတယ်။ အစည်းအဝေး တော်တော်​များများ တက်​ပြီးတဲ့နောက် မြို့တော်ဝန်​ဟောင်း၊ အသက်ကြီး​ရှေ့ဆောင် ညီအစ်ကို ဒါ​မီ​ယ​န် ဆန်​တော့​စ်​က ညအိပ်​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်တယ်။ တစ်ည​လုံး​နီးပါး ကျမ်းစာ​အကြောင်း ဆွေးနွေးကြ​တယ်။

အဲဒီတုန်းက သိလာတဲ့ အခြေခံ ကျမ်းစာ အမှန်တရားတွေကို ကျွန်တော်တို့​အများစု ချက်ချင်း လက်ခံ​တုံ့ပြန်​ကြ​တယ်။ အစည်းအဝေး အကြိမ်​အနည်းငယ် တက်​ပြီးတဲ့နောက် ညီအစ်ကို​တွေ​က ကျွန်တော်​နဲ့ တခြား​သူတွေ​ကို “နှစ်ခြင်းခံ​ချင်​သလား” လို့ မေး​ကြ​တယ်။ “ခံ​ချင်​တယ်” လို့ ကျွန်တော် ပြန်ဖြေ​လိုက်တယ်။ “သခင်​ခရစ်တော်​အတွက် အစေခံ” ချင်​တယ်။ (ကော. ၃:၂၄) အနီးအနား​က မြစ်​ကို သွား​ပြီး ၁၉၄၆၊ ဖေဖော်ဝါရီ ၁၅ မှာ ကျွန်တော်တို့​နှစ်ယောက် နှစ်ခြင်းခံ​လိုက်​ကြ​တယ်။

နှစ်ခြင်းခံ​ပြီးသား ခရစ်ယာန်​တွေအနေနဲ့ ယေရှု​ကို တုပ​ပြီး ပုံမှန် ဟောပြော​ရ​မယ်​ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့ သိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဖေ မကြိုက်​ဘူး။ “တရား​လိုက်​ဟော​ဖို့ ငယ်လွန်း​သေးတယ်။ အဲဒီအပြင် မင်း​ကို မြစ်​ထဲ နှစ်လို​က်​တာနဲ့ တရားဟောဆရာ မဖြစ်​လာ​ဘူး” လို့ အဖေ ပြောတယ်။ ဘုရားသခင့် နိုင်ငံ​တော်​သတင်းကောင်း ဟောပြော​ဖို့ ဘုရား​အလိုရှိတယ်​လို့ ကျွန်တော် ရှင်းပြ​တယ်။ (မ. ၂၄:၁၄) “ဘုရား​ကို ပေးထား​တဲ့ ကတိ တ​ည်​ရမယ်” လို့လည်း ကျွန်တော် ပြောလိုက်တယ်။ အဲဒီအခါ အစပိုင်းမှာ ကျွန်တော် ပြော​သလို အဖေ ခြိမ်းခြောက်​တော့​တယ်။ ဟောပြော​တာကို တားဆီး​ချင်​လို့​ပါ။ ဒီလိုနဲ့ ဘုရားရေးရာ ပန်းတိုင်တွေ လိုက်စား​ဖို့ ပထမဆုံးအကြိမ် စွန့်လွှတ်ဖို့ ဖြစ်လာတယ်။

ခရုဇ်​မိသားစုက အန်​ဂတ်​မြို့မှာ သူတို့နဲ့အတူ လာ​နေဖို့ ဖိတ်ခေါ်တယ်။ ကျွန်တော်​နဲ့ သူတို့ရဲ့ သမီး​အငယ်ဆုံး နို​ရာကို ရှေ့ဆောင်​လုပ်ဖို့ အားပေး​တယ်။ နှစ်ယောက်စလုံး ၁၉၄၇၊ နိုဝင်ဘာ ၁ ရက်မှာ ရှေ့ဆောင် စ​လုပ်ကြတယ်။ နို​ရာ​က တခြား​မြို့မှာ ရှေ့ဆောင်​လုပ်တယ်။ ကျွန်တော်က​တော့ အန်​ဂတ်​မြို့မှာ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းကို ဆက်​ကူညီ​တယ်။

ရှေ့ဆောင်​သက်တမ်း သုံးနှစ်​မှာ ဌာနခွဲရုံး​က ညီအစ်ကို အားလ်​စ​တူး​ဝပ်​က လူ ၅၀​၀ ကျော်​ကို အန်​ဂတ်​မြို့ ဈေး​ရုံ​တစ်ခုမှာ ဟောပြောချက် ပေးတယ်။ သူ အင်္ဂလိပ်​လို ဟော​တယ်။ ကျွန်တော်က တ​ဂါ​လော့​လို အကျဉ်းချုပ် ပြော​ရတယ်။ ကျွန်တော် ကျောင်းပညာ ခုနစ်​နှစ်ပဲ သင်​ရပေမဲ့ ဆရာတွေက အင်္ဂလိပ်စကား အမြဲ​သုံး​ကြ​တယ်။ အင်္ဂလိပ်စကား တိုးတက်​လာအောင် ကူညီ​ပေးတဲ့ နောက်​တစ်ချက်​က​တော့ တ​ဂါ​လော့​စကားနဲ့ ကျမ်းစာစာပေ​တွေ သိပ်​မရှိ​တာပဲ။ အများစုကို အင်္ဂလိပ်​လိုပဲ လေ့လာ​ရတယ်။ ဒါကြောင့် သူ့​ဟောပြောချက်​နဲ့ နောက်ပိုင်း တခြား​သူတွေ​ရဲ့ ဟောပြောချက်တွေကို ဘာသာပြန်​ပေးဖို့ အင်္ဂလိပ်စကား တတ်​လာတယ်။

ညီအစ်ကို စ​တူး​ဝပ်​အတွက် ဘာသာပြန်​ပေးတဲ့​နေ့​မှာ ဗေသလ​မှာ အမှုဆောင်ဖို့ ရှေ့ဆောင်​ညီအစ်ကို တစ်ယောက်၊ နှစ်​ယောက်ကို ဌာနခွဲရုံး​က ဖိတ်ခေါ်​ချင်​တယ်လို့ ဒေသခံ​အသင်းတော်​ကို စ​တူး​ဝပ်​က ပြောတယ်။ အမေရိကန် နယူးယောက်​မြို့မှာ ၁၉၅၀ သီ​အို​က​ရေ​စီ တိုးပွား အစည်းအဝေးကြီး​ကို သာသနာပြု​တွေ သွား​တက်​နေတုန်း ကူညီပေးဖို့​ပါပဲ။ ဖိတ်ခေါ်​ခံရတဲ့ ညီအစ်ကို​တွေ​ထဲမှာ ကျွန်တော်​လည်း ပါတယ်။ ဒီ​တစ်ကြိမ်​မှာတော့ ဗေသလ​လုပ်ငန်းကို ကူညီပေးဖို့ ရင်းနှီးပြီးသား​ဝန်းကျင်​ကို စွန့်​ခဲ့ရတယ်။

ဗေသလ​ကို ၁၉၅၀၊ ဇွန် ၁၉ ရက်မှာ ရောက်​ပြီး တာဝန်သစ်​ကို စတင်​ထမ်းဆောင်​တယ်။ ဗေသလ​ဟာ နှစ်​ဧ​က​ခွဲ မြေကွက်​ပေါ် သစ်ပင်​ကြီး​တွေ ခြံရံ​ထားတဲ့ တိုက်​ဟောင်း​ကြီး​တစ်လုံး ဖြစ်တယ်။ တစ်ကိုယ်ရေ ညီအစ်ကို ၁၂ ယောက်လောက် အမှုဆောင်​နေကြတယ်။ ကျွန်တော်က မနက်စောစော မီးဖိုဆောင်​မှာ ကူညီပေး​ရတယ်။ ကိုးနာရီ​လောက်​က​နေ အဝတ်​လျှော်​ဌာန​မှာ မီး​ပူ​တိုက်​ရတယ်။ နေ့လယ်​ပိုင်းမှာ​လည်း အဲဒီလိုပဲ လုပ်​ရတယ်။ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အစည်းအဝေးကြီး​က​နေ သာသနာပြု​တွေ ပြန်လာ​ပြီးတဲ့နောက်​မှာတောင် ဗေသလ​မှာ ဆက်​အမှုဆောင်​ရတယ်။ စာတိုက်​ပို့​မယ့် မဂ္ဂဇင်း​တွေ ခေါက်၊ နှစ်စဉ်​ကြေး ပို့​ဖို့ လုပ်​ရတယ်။ ဧည့်ကြို​လည်း လုပ်​ရတယ်။ ဘာ​တာဝန်ပဲ​ရ​ရ လုပ်​ခဲ့တယ်။

၁၉၅၂ ခုနှစ်မှာ ဖိလစ်ပိုင်​နိုင်ငံ​က တခြား​ခြောက်ယောက်​နဲ့အတူ အကြိမ် ၂၀ မြောက် ဂိလဒ်​သင်တန်း တက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံ​ရတယ်။ အမေရိကန်​မှာ တွေ့ကြုံရ​သမျှ ကျွန်တော်တို့​အတွက် အထူးအဆန်း​တွေ​ချည်း​ပဲ။ ကျွန်တော့်​ရွာ​လေး​နဲ့​တော့ အတော်​ကွာ​တယ်။

 ဥပမာ၊ တစ်ခါ​မှ မ​သုံး​ဖူးတဲ့ အသုံးအဆောင်​တွေ သုံး​တတ်အောင် သင်ယူ​ရတယ်။ ရာသီဥတု​ကလည်း ကွာ​မှ​ကွာ​ပဲ။ တစ်မနက် အိမ်အပြင် ထွက်​တော့ တစ်လောက​လုံး အဖြူရောင် လွှမ်း​နေ​သလိုပဲ။ နှင်း​ကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူး​လိုက်တာ​ပဲ။ အေး​တယ်၊ ခိုက်ခိုက်တုန်​အောင် အေး​တယ်။

ဒါပေမဲ့ ဂိလဒ်​သင်တန်း​မှာ​ရတဲ့ လေ့ကျင့်မှုက ကောင်း​တော့ အပြောင်းအလဲ​တွေ​က ဘာမှ မဟုတ်​တော့​ပါဘူး။ သင်တန်းမှူး​တွေ​က ထိရောက်တဲ့ သွန်သင်​နည်းတွေ သုံး​ကြ​တယ်။ အဓိပ္ပာယ်ရှိရှိ ရှာဖွေ​လေ့လာ​တတ်​လာတယ်။ ဂိလဒ်​မှာ​ရတဲ့ လေ့ကျင့်မှုက ဘုရားရေးရာ​မှာ တိုးတက်​ဖို့ တကယ်​ကူညီပေးတယ်။

သင်တန်း​ပြီးတဲ့နောက် နယူးယောက်​မြို့တော်၊ ဘရွန့်ဇ်​မှာ အထူးရှေ့ဆောင်​အဖြစ် ယာယီ ခန့်အပ်ခံ​ရတယ်။ အဲဒီ​မြို့မှာ​ပဲ ၁၉၅၃၊ ဇူလိုင်​မှာ ကမ္ဘာသစ်​အဖွဲ့အစည်း အစည်းအဝေးကြီး တက်​နိုင်ခဲ့တယ်။ အစည်းအဝေးကြီး ပြီးတဲ့နောက် ဖိလစ်ပိုင်​နိုင်ငံမှာ တာဝန်​ပြန်​ကျ​တယ်။

ဌာနခွဲရုံး​က ညီအစ်ကို​တွေ​က “အခု ခင်ဗျား တိုက်နယ်​လုပ်ငန်းကို သွား​ရ​တော့မယ်” လို့ပြောတယ်။ ဒါကြောင့် ယေဟောဝါရဲ့ သိုး​တွေကို ကူညီဖို့ မြို့ရွာ​အနှံ့ သွားလာခဲ့တဲ့ သခင့်​ခြေရာ​ကို တကယ်​လိုက်​ဖို့ အခွင့်အရေးသစ် ရလာ​တယ်။ (၁ ပေ. ၂:၂၁) ဖိလစ်ပိုင်​နိုင်ငံရဲ့ အကြီးဆုံး​ကျွန်း လူဇုန်​အလယ်ပိုင်း​မှာ တိုက်နယ်​ပတ်​ဖို့ တာဝန်​ရတယ်။ အဲဒီ​ထဲမှာ ဘူလကန်၊ နူအယ်ဗာ အယ်စီဂျာ၊ တာ​လက်၊ ဇ​မ်​ဘား​လက်​စ်​နယ်​တွေ ပါတယ်။ တချို့​မြို့​တွေကို လည်ပတ်​ဖို့ ကြမ်းတမ်း​တဲ့ ဆီ​အဲ​ရာ မာ​ဒ​ရယ်​တောင်တန်း​တွေကို ဖြတ်​ရတယ်။ အများသုံး​သယ်ယူပို့ဆောင်ရေး​စနစ် မရှိတဲ့အတွက် သစ်​တင်​ကား​တွေ​အပေါ် ထိုင်​လိုက်​ဖို့ ကား​သမား​တွေဆီ ခွင့်တောင်း​ရတယ်။ အများ​အားဖြင့် လိုက်​ခွင့်​ပေးကြတယ်။ သက်သက်သာသာ သွား​ရတာ​တော့ မဟုတ်ဘူး။

အသင်းတော်​အများစုဟာ သေးငယ်တဲ့ အသင်းတော်သစ်​တွေ ဖြစ်ကြ​တယ်။ ဒါကြောင့် အစည်းအဝေး​တွေ၊ အမှုဆောင်လုပ်ငန်း​တွေကို ပို​ထိထိရောက်ရောက် စီစဉ်​ပေးတဲ့​အခါ ညီအစ်ကို​တွေ ကျေးဇူးတင်​လေးမြတ်​ကြ​တယ်။

နောက်ပိုင်း ဘီ​ကိုးလ်​ဒေသ​မှာ တိုက်နယ်​ပတ်​ဖို့ ပြောင်းရွှေ့​ရတယ်။ အများစုက သီးခြား​အုပ်စု​တွေ​ပေါ့။ တစ်ခါ​မှ မ​ဟော​ဖူး​သေး​တဲ့ ရပ်ကွက်​တွေမှာ အထူးရှေ့ဆောင်တွေ စဟော​နေတာ။ အိမ်​တစ်အိမ်​မှာ တစ်ခုတည်း​သော အိမ်သာ​က​တော့ တွင်း​ပေါ် သစ်သား​နှစ်ချောင်း တင်ထားတဲ့​အိမ်သာ​ပဲ။ သစ်သား​ပေါ် တက်​နင်း​လိုက်​တော့ သစ်သား​တွေနဲ့​အတူ ကျွန်တော် တွင်း​ထဲ ပြုတ်ကျ​သွားတယ်။ မနက်စာ မစား​ခင် အတော်လေး အချိန်​ယူ ဆေးကြော​လိုက်ရတယ်။

ဒီ​အတောအတွင်း ဘူလကန်​မှာ ရှေ့ဆောင်​စ​လုပ်ခဲ့တဲ့ နို​ရာ​အကြောင်း စ​စဉ်းစား​လာတယ်။ အဲဒီတုန်းက ဒူ​မာ​ဂဲ​တဲ​မြို့မှာ အထူးရှေ့ဆောင် လုပ်​နေတယ်။ သူ့​ဆီ ကျွန်တော် သွားလည်​တယ်။ စာ​တွေ အပြန်အလှန် ဆက်သွယ်​ကြပြီး​တဲ့​နောက် ၁၉၅၆ ခုနှစ်မှာ လက်ထပ်​ကြ​တယ်။ လက်ထပ်​ပြီး ပထမ​အပတ်​မှာ ရာ​ပူ​ရာ​ပူ​ကျွန်း​ပေါ်​က အသင်းတော်​ကို လည်ပတ်​ရတယ်။ တောင်​တွေ တက်​ရပြီး  တော်တော် လမ်းလျှောက်​ရတယ်။ ဇနီးမောင်နှံ​အနေနဲ့ ဝေးလံတဲ့​ဒေသက ညီအစ်ကို​တွေဆီ လည်ပတ်​ရတာ ပျော်စရာ​ပါပဲ။

နယ်လှည့်​လုပ်ငန်းမှာ လေးနှစ်​နီးပါး အမှုဆောင်​ပြီးတဲ့နောက် ဌာနခွဲရုံး​မှာ အမှုဆောင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံ​ရတယ်။ ၁၉၆၀၊ ဇန်နဝါရီ​လ​က​နေ​စပြီး ဗေသလ​မှာ တာဝန်​ထမ်းဆောင်​ရတယ်။ နှစ်တွေ​တစ်လျှောက် တာဝန်​ကြီး​တွေ ထမ်းဆောင်တဲ့ ညီအစ်ကို​တွေဆီကနေ အများကြီး သင်ယူ​ခဲ့ရတယ်။ နို​ရာ​လည်း ဗေသလ​မှာ တာဝန်​အမျိုးမျိုး ရတယ်။

ဗေသလ​မှာ အမှုဆောင်​ရလို့ ဖိလစ်ပိုင်​နိုင်ငံမှာ ထူးခြားတဲ့​တိုးတက်မှု​ကို မြင်တွေ့ခွင့် ရခဲ့တယ်။ တစ်ကိုယ်ရေ လူငယ် ညီအစ်ကို​အဖြစ် ဗေသလ​ကို စ​ရောက်​တုန်းက တစ်နိုင်ငံလုံး​မှာ ကြေညာသူ ၁၀,၀​၀​၀ လောက်​ပဲ ရှိတယ်။ အခု ဖိလစ်ပိုင်​မှာ ကြေညာသူ ၂၀၀,၀​၀​၀ ကျော် ရှိနေ​ပြီ။ အရေးပါတဲ့ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းကို ထောက်မ​ဖို့ ဗေသလအိမ်သား ရာနဲ့ချီ အမှုဆောင်​နေကြတယ်။

နှစ်တွေ​တစ်လျှောက် လုပ်ငန်း တိုးတက်​လာတဲ့အခါ ဗေသလ​အဆောက်အအုံ​တွေလည်း သေး​သွားတယ်။ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့​က ပိုကြီး​တဲ့​အဆောက်အဦ​သစ် ဆောက်​ဖို့ မြေ​ရှာ​ခိုင်း​တယ်။ ပုံနှိပ်တိုက် ကြီးကြပ်မှူး​နဲ့ ကျွန်တော် တရုတ်လူမျိုး အများစု​နေထိုင်တဲ့ ဌာနခွဲ​အနီးတစ်ဝိုက်​မှာ တစ်အိမ်တက်ဆင်း သွား​ပြီး မြေ​ရောင်းချင်​တဲ့​သူ ရှိ​မရှိ လိုက်​မေး​ကြ​တယ်။ တစ်ယောက်​မှ မ​ရောင်းချင်​ကြဘူး။ ပိုင်ရှင်​တစ်ယောက်က “တရုတ်လူမျိုး​တွေ​က မ​ရောင်း​ဘူး။ ဝယ်​ပဲ ဝယ်​တယ်” လို့တောင် ပြောခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ တစ်နေ့ ပိုင်ရှင်​တစ်ယောက်က အမေရိကန်​နိုင်ငံ​ကို ပြောင်းရွှေ့​ရတော့​မှာ​မို့ သူ့​မြေကွက်​ကို ဝယ်​ချင်​သလား​လို့ မေး​လာတယ်။ မယုံနိုင်စရာ​အဖြစ်​တွေ ဆက်တိုက် ဖြစ်လာတယ်။ နောက်​ပိုင်ရှင်​တစ်ယောက်က​လည်း ရောင်းချင်​တဲ့အတွက် အနီးအနား​က တခြား​သူတွေ​ကို ရောင်းဖို့ လိုက်​တိုက်တွန်း​တယ်။ “တရုတ်လူမျိုး​တွေ​က မ​ရောင်း​ဘူး” ဆိုတဲ့​သူရဲ့ မြေ​ကို​တောင် ဝယ်​နိုင်ခဲ့တယ်။ အချိန်တို​အတွင်းမှာပဲ ဌာနခွဲ​ခြံ​ဟာ သုံး​ဆ ကျယ်​လာတယ်။ ယေဟောဝါ​ဘုရား အလိုရှိတာ သေချာ​တယ်။

၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်​တုန်းက ဗေသလ​မိသားစု​မှာ ကျွန်တော် အငယ်ဆုံး။ အခုတော့ ကျွန်တော်​နဲ့ ကျွန်တော့်​ဇနီးက အသက်​အကြီးဆုံး။ သခင် လမ်းညွှန်​တဲ့ ဘယ်​နေရာ​ကို​မဆို လိုက်ခဲ့​လို့ နောင်တ မရ​ပါဘူး။ မိဘတွေ အိမ်​က​နေ မောင်း​ချ​လိုက်​ပေ​မဲ့ ယေဟောဝါ​က ယုံကြည်သူ​မိသားစုကြီး ပေး​ခဲ့တယ်။ ဘာ​တာဝန်ပဲ​ရ​ရ လိုအပ်​တာ​မှန်သမျှ ယေဟောဝါ ဖြည့်ဆည်း​ပေးတယ်​ဆိုတာ နည်းနည်းလေး​မှ သံသယ​မရှိဘူး။ ယေဟောဝါရဲ့ မေတ္တာပါပါ ပြင်ဆင်ပေးမှု​တွေကို နို​ရာ​နဲ့ ကျွန်တော် သိပ်ကျေးဇူးတင်တယ်။ ယေဟောဝါ​ကို စမ်းသပ်​ကြည့်ဖို့ တခြား​သူတွေ​ကို ကျွန်တော်တို့ အားပေး​ပါတယ်။—မာ​လ. ၃:၁၀။

ယေရှု​က အခွန်ခံ မဿဲ​လေဝိ​ကို “ကျွန်တော့်​နောက်လိုက် လုပ်ပါ” လို့ ဖိတ်ခေါ်​ခဲ့ဖူး​တယ်။ သူ ဘယ်လို တုံ့ပြန်​သလဲ။ “အားလုံး​ကို ထားခဲ့​ပြီး [ယေရှု​နောက်] ထ​လိုက်​လာတယ်။” (လု. ၅:၂၇၊ ၂၈) ကျွန်တော်​လည်း အဲဒီလို​အခွင့်အရေး ရခဲ့တယ်။ တခြား​သူတွေ​လည်း အဲဒီလို လုပ်ပြီး ကောင်းချီး​များစွာ ခံစား​ဖို့ တိုက်တွန်း​ပါတယ်။