ဂရိ​ရွာ​ငယ်​လေး ကာ​ရိ​ဆာ​မှာ နေ​ပြီး အလုပ်ကြိုးစား​တဲ့ မိဘနှစ်ပါး​ရဲ့ သားသမီး​ရှစ်ယောက်​ထဲက ခုနစ်ယောက်​မြောက်​ကလေး​အဖြစ် ကျွန်တော် မွေးဖွား​လာတယ်။ ၁၉၂၆ ခုနှစ်​မှာပေါ့။

အဲ​ဒီ​နှစ် မတိုင်ခင်​မှာ မိဘတွေက ထက်သန်​ပြီး စကားပြော​ကောင်းတဲ့၊ အခု ယေဟောဝါသက်သေ​လို့ခေါ်တဲ့ ကျမ်းစာကျောင်းသား ဂျွန် ပါ​ပါရီ​ဇို​နဲ့ တွေ့ဆုံ​ခဲ့တယ်။ ဂျွန်​ရဲ့ ကျမ်းစာ​ကျိုးကြောင်းဆင်ခြင်​ပုံကို မိဘတွေ သဘောကျ​တဲ့အတွက် ရွာ​မှာ ကျမ်းစာကျောင်းသား​တွေရဲ့ အစည်းအဝေးတွေကို စတက်​ခဲ့တယ်။ အမေက စာ​မတတ်​ပေ​မဲ့ ယေဟောဝါကို အခိုင်အမာ ယုံကြည်​တ​ယ်။ အခွင့်အရေး​ရ​တိုင်း တခြားသူတွေကို ပြောပြတယ်။ ဝမ်းနည်းစရာကတော့ အဖေ​က လူတွေရဲ့ မစုံလင်​မှုကို အာရုံစိုက်​ပြီး အစည်းအဝေး​တွေ မ​တက်​တော့ဘူး။

မောင်နှမ​တွေနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ကျမ်းစာကို လေးမြတ်​ပေ​မဲ့ လူငယ်ဘဝ​ရဲ့ အပျော်အပါး​တွေ​နောက် အာရုံရောက်​သွားတယ်။ ၁၉၃၉ ခုနှစ်၊ ဥရောပ​မှာ ဒုတိယ​ကမ္ဘာစစ် ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့​ရွာကိုလည်း ဂယက်ရိုက်​ခဲ့တယ်။ နှစ်ခြင်းခံ​ပြီး​ခါ​စ သက်သေခံ​ဖြစ်တဲ့ အစ်ကို​တစ်ဝမ်းကွဲ နီ​ကို​လပ် ဆာ​ရပ်​ဟာ ဂရိ​တပ်မတော်​ထဲ​ဝင်​ဖို့ ဆင့်ခေါ်​ခံ​ရတယ်။ “ကျွန်တော်က ခရစ်တော်ရဲ့ စစ်သား​မို့ မတိုက်နိုင်​ဘူး” လို့ တပ်​အရာရှိ​တွေကို အသက် ၂၀ အရွယ် နီ​ကို​လပ် သတ္တိရှိရှိ ပြောခဲ့တယ်။ စစ်​တရားရုံး တင်​ခံရပြီး ထောင်ဒဏ် ဆယ်နှစ်​ချမှတ်​ခံ​ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ထိတ်လန့်​အံ့ဩ​သွားတယ်။

၁၉၄၁ ခုနှစ် အစောပိုင်း​မှာ မဟာမိတ်​တပ်​တွေ ဂရိ​နိုင်ငံ​ထဲ ခဏ​ဝင်​လာ​လို့ နီ​ကို​လပ် ထောင်​က​နေ လွတ်​လာတယ်။ ကာ​ရိ​ဆာ​မြို့​ကို ပြန်လာ​တော့ အစ်ကို အီလီ​ယ​ပ်​က ကျမ်းစာ​မေးခွန်းတွေ တရစပ်​ မေးခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်ဝင်တစား နားထောင်​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​နောက် အီလီ​ယ​ပ်​ရယ်၊ ကျွန်တော်​ရယ်၊ ညီမ​အငယ်ဆုံး အက်မို​ဖီယာရယ် ကျမ်းစာ စ​လေ့လာပြီး သက်သေခံ​တွေနဲ့​အတူ အစည်းအ​ဝေး ပုံမှန်​တက်​ခဲ့တယ်။ နောက်​နှစ်မှာ သုံးယောက်​စလုံး ယေဟောဝါ​ ဆီ ဆက်ကပ်အပ်နှံ​ပြီး နှစ်ခြင်းခံ​ခဲ့ကြတယ်။ နောက်ပိုင်း နောက်ထပ်​မောင်နှမ လေးယောက်​လည်း သစ္စာရှိ​သက်သေခံ​တွေ ဖြစ်​လာကြတယ်။

၁၉၄၂ ခုနှစ်​တုန်းက ကာ​ရိ​ဆာ​အသင်းတော်​မှာ အသက် ၁၅ နှစ်​က​နေ ၂၅ နှစ်အရွယ်​ကြား လူငယ်မောင်မယ် ကိုးယောက်​ရှိခဲ့တယ်။ ရှေ့မှာ ပြင်းထန်တဲ့ စမ်းသပ်မှု​တွေ ကြုံရ​မယ်​ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့အားလုံး သိ​ထားကြ​တ​ယ်။ ဒါကြောင့် ဖြစ်နိုင်​တဲ့အခါ​တိုင်း အတူစုဝေး​ပြီး ကျမ်းစာ လေ့လာ၊ သီချင်းဆို၊ ဆုတောင်း​ရင်း အားယူ​ခဲ့ကြတယ်။ ရလဒ်အနေနဲ့ ယုံကြည်ခြင်း ခိုင်မာ​လာတယ်။

ဒုတိယ​ကမ္ဘာစစ် ပြီး​ခါ​နီး​မှာ ဂရိ​အစိုးရ​ကို ကွန်မြူနစ်​တွေ ပုန်ကန်တဲ့​အတွက် ပြည်တွင်းစစ် ဖြစ်လာတယ်။ ကျေးလက်ဒေသ​တွေမှာ ကွန်မြူနစ်​ပြောက်ကျား​တပ်​တွေ လှည့်လည်​သွား​လာပြီး ရွာသား​တွေကို သူတို့​တပ်​ထဲ သိမ်းသွင်း​တ​ယ်။ ကျွန်တော်တို့​ရွာ​ကို ဝင်စီး​တော့ အန်တိုနီယို ဆို​ကာ​ရ​စ္စ၊ အီလီ​ယ​ပ်၊ ကျွန်တော်တို့ သက်သေခံ​လူငယ် သုံး​ယောက်ကို ပြန်ပေးဆွဲ​သွားတယ်။ ခရစ်ယာန်​ကြားနေသူ​တွေပါ​လို့ တောင်းပန်​ပေ​မဲ့ ရွာ​က​နေ ၁၂ နာရီ​လောက် သွား​ရတဲ့ အို​လံ​ပ​ပ်​တောင်​ကို အတင်း​ခေါ်သွား​ကြ​တ​ယ်။

မကြာခင်​မှာပဲ ကွန်မြူနစ်​အရာရှိ​က ပြောက်ကျား​တပ် စီတန်းလှည့်လည်​ပွဲ​မှာ ပါဝင်ဖို့ ကျွန်တော်​တို့ကို အမိန့်​ပေးတယ်။ လူ​လူ​ချင်း​ကို သတ်ဖို့ ခရစ်ယာန်စစ်​တွေ လက်နက်​မ​ကိုင်​ကြောင်း ရှင်းပြ​တဲ့အခါ အရာရှိ စိတ်ဆိုး​ပြီး ဗိုလ်ချုပ်​ဆီ ဆွဲခေါ်​သွားတယ်။ ခုန​လိုပဲ ထပ်ပြော​တော့ ဗိုလ်ချုပ်​က “တိုက်ပွဲ​မှာ ဒဏ်ရာ​ရသူ​တွေကို မြည်း​ပေါ်​တင်ပြီး ဆေးရုံ​ခေါ်သွား” လို့​အမိန့်​ပေးတယ်။

“အစိုးရ​စစ်​သားတွေ မိ​သွား​ရင်​ကော။ ကျွန်တော်​တို့ကို တိုက်ပွဲဝင်​စစ်သည်​တွေလို့ ထင်​မယ် မဟုတ်လား” ဆိုပြီး မေးလိုက်​တော့​ ဗိုလ်ချုပ်​က “ဒါဆို​ရင် ရှေ့တန်း​ကို ပေါင်မုန့် ပို့ပေး” လို့ပြောတယ်။ “ဒါပေမဲ့ အရာရှိ​တစ်ယောက် တွေ့​ပြီး ရှေ့တန်း​ကို လက်နက်​တွေ ပို့ခိုင်း​ရင်​ကော” လို့ပြော​တော့ ဗိုလ်ချုပ်​က အကြာကြီး စဉ်းစား​ပြီး “ဒါဆို​လည်း သိုး​တွေကို​ပဲ ကြည့်​ပေး​တော့။ တောင်​ပေါ်မှာ​နေ​ပြီး သိုးထိန်း​ပေး” လို့ပြော​လိုက်တယ်။

ဒါကြောင့် ပြည်တွင်းစစ်​အတွင်း ကျွန်တော်တို့​သုံးယောက် အသိစိတ်​ခွင့်ပြု​တဲ့အတိုင်း သိုးထိန်း​ခဲ့ကြတယ်။ နောက်​တစ်​နှစ်မှာ အစ်ကိုကြီး အီလီ​ယ​ပ်ဟာ မိခင်​မုဆိုးမ​ကို ကြည့်ရှု​ဖို့ အိမ်ပြန်​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ အန်တိုနီယို​ကိုလည်း နာမကျန်း​ဖြစ်လို့ ပြန်လွှတ်​ပေး​လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်​ကိုတော့ ဆက်​ဖမ်း​ထားကြ​တ​ယ်။

အဲ​ဒီ​အတောအတွင်း ကွန်မြူနစ်​တွေဆီ ဂရိ​စစ်တပ် တဖြည်းဖြည်း ကပ်​လာတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဖမ်း​ထားတဲ့​အုပ်စု​က တောင်ပေါ်လမ်း​ကတစ်ဆင့် အိမ်နီးချင်း အယ်လ်ဘေးနီးယား​နိုင်ငံ​ကို ထွက်ပြေး​ကြ​တယ်။ နယ်စပ်​နား​ရောက်​တော့ ဂရိ​စစ်​သားတွေ ကျွန်တော်တို့ ရုတ်တရက် ဝိုင်း​မိ​သွားတယ်။ သူပုန်​တွေ ကြောက်​ကြောက်လန့်​လန့်​နဲ့ ထွက်ပြေး​သွား​ကြ​တ​ယ်။ လဲ​နေတဲ့​သစ်ပင်​နောက်မှာ ကျွန်တော် ပုန်းနေရင်း အစပိုင်းမှာ ပြောခဲ့​သလို စစ်သား​တွေနဲ့ တွေ့ဆုံ​ခဲ့တာပါ။

ကွန်မြူနစ်​တွေ ဖမ်း​ထားတာ​ပါ​လို့ ဂရိ​စစ်သား​တွေကို ပြောပြ​တော့​ ရှေးခေတ် ဗေရိမြို့​နားက တပ်စခန်း​မှာ စစ်ဆေးမေးမြန်း​ဖို့ ခေါ်သွား​ကြ​တ​ယ်။ အဲဒီမှာ စစ်သား​တွေအတွက် က​တု​တ်​ကျင်း တူး​ပေးဖို့ အမိန့်ပေး​ခံ​ရတယ်။ ကျွန်တော် ငြင်း​ဆိုတော့ ကြောက်စရာ​ကောင်းတဲ့ မာ​က​ရို​နီ​ဆို (မာ​က​ရို​နီ​ဆီ) ကျွန်း​ကို နယ်​နှင်​ဒဏ် ပေး​လိုက်တယ်။

ရေ​မရှိ၊ ချစ်ချစ်တောက်​ပူပြင်း​တဲ့ မာ​က​ရို​နီ​ဆို ကျောက်တောင်​ဟာ အေသင်​မြို့ကနေ မိုင် ၃၀ (ကီလိုမီတာ ၅၀) ကွာဝေး​တဲ့ အတ္တီ​ကာ​ကမ်းရိုးတန်း​ပေါ်မှာ တည်​ရှိတယ်။ ကျွန်း​ဟာ ရှစ်​မိုင် (၁၃ ကီလို​မီတာ) ရှည်​ပြီး အကျယ်​ဆုံး​နေရာမှာ ၁.၅ မိုင် (၂.၅ ကီလိုမီ​တာ) ရှိတယ်။ ၁၉၄၇ ခုနှစ်​က​နေ ၁၉၅၈ ခုနှစ်​အထိ အကျဉ်းသား ၁၀၀,၀၀၀ ကျော် ရှိခဲ့တယ်။ ကွန်မြူနစ်​တွေ၊ ကွန်မြူနစ်​အဖြစ် သတ်မှတ်​ခံရ​သူတွေ၊ တော်လှန်ရေး​သမား​ဟောင်း​တွေ၊ သစ္စာရှိ ယေဟောဝါ​သက်သေတွေ ပါဝင်တယ်။

၁၉၄၉ ခုနှစ် အစောပိုင်း​မှာ ကျွန်း​ပေါ်​ရောက်​တော့ အကျဉ်းသား​တွေကို အဖွဲ့​အတော်များများ​အဖြစ် ခွဲထုတ်​ထားတယ်။ လုံခြုံရေး မတင်းကျပ်​တဲ့နေရာမှာ တခြား​လူ​ရာ​ပေါင်း​များစွာ​နဲ့အတူ နေရာကျ​တ​ယ်။ လူ ၁၀ ယောက်​ပဲ ဆံ့တဲ့ ရွက်ဖျင်​တဲ​ထဲမှာ ကျွန်တော်တို့ အယောက်​ ၄၀ လောက် မြေကြီး​ပေါ် အိပ်ခဲ့​ရတယ်။ မသန့်ရှင်း​တဲ့​ရေ သောက်​ရတယ်။ ပဲ​နဲ့ ခရမ်းသီး​ပဲ စား​ရတယ်။ မပြတ်​တိုက်​နေတဲ့​လေ​နဲ့ ဖုန်​တွေကြောင့် စိတ်ပျက်​စရာ​ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျောက်​တွေကို ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် မ​သယ်​ရလို့ တော်​သေး​တာပေါ့။ အဲ​ဒီ​ရက်ရက်စက်စက် ညှဉ်း​ပ​န်း​နည်း​ကြောင့် ထောင်သားများ​စွာ စိတ်ရောကိုယ်ပါ ထိခိုက်​ခဲ့ကြတယ်။

တစ်နေ့၊ ကမ်းခြေ​မှာ လမ်းလျှောက်​နေတုန်း တခြား​စခန်း​က သက်သေခံများ​စွာ​နဲ့ ဆုံ​မိတယ်။ ဝမ်းသာ​လိုက်​ကြတာ။ တခြားသူတွေ မ​သိအောင် သတိ​ထားပြီး ဖြစ်​နိုင်တဲ့​အချိန်တိုင်း စုဝေး​ခဲ့ကြတယ်။ တခြား​ထောင်သား​တွေကိုလည်း သတိရှိရှိ ဟောပြော​ခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ တချို့ သက်သေခံ​တွေ ဖြစ်​လာကြတယ်။ အဲ​ဒီ​လုပ်ဆောင်မှု​တွေနဲ့ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ဆုတောင်းခြင်း​က ယုံကြည်ခြင်း ဆက်​ခိုင်မာ​နေ​အော​င် ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။

ဆယ်​လ​ကြာ “ပြန်လည်ထူထောင်​ရေး” အပြီး​မှာ စစ်​ဝတ်စုံ ဝတ်​ဖို့ အချိန်​တန်ပြီ​လို့ ကျွန်တော့်ကို ဖမ်း​ထား​သူတွေ ဆုံးဖြတ်​ခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော် ငြင်း​တော့ တပ်စခန်း အုပ်ချုပ်ရေးမှူး​ဆီ တ​ရွတ်​တိုက် ဆွဲခေါ်​သွား​ကြ​တ​ယ်။ “ခရစ်တော်ရဲ့ စစ်သား​ပဲ ဖြစ်ချင်​တ​ယ်” ဆိုတဲ့​စာ​ကို ကျွန်တော် ကမ်းပေး​လိုက်တယ်။ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး​က ကျွန်တော့်ကို ခြိမ်းခြောက်​ပြီး ဒုတိယ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး​ဆီ ပို့​လိုက်တယ်။ သူက ဝတ်ရုံ​အပြည့် ဝတ်​ထားတဲ့ ဂရိ​ဩ​သ​ဒေါ့​ဂိုဏ်းချုပ် ဘုန်းတော်ကြီး ဖြစ်တယ်။ သူ့​မေးခွန်းတွေကို ကျမ်းစာ​သုံးပြီး ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဖြေ​တဲ့အခါ “သူ့ကို ခေါ်သွား​ကြ။ အရူး​ပဲ” လို့​ဒေါသတကြီး အော်​ပြောတယ်။

နောက်​တစ်နေ့ မနက်​မှာ စစ်​ဝတ်စုံ​ဝတ်​ဖို့ စစ်​သားတွေ အမိန့်ပေး​ပြန်​တ​ယ်။ ကျွန်တော် ငြင်း​တော့ လက်သီး​နဲ့ ထိုးပြီး နံပါတ်​တု​တ်​နဲ့ ရိုက်​ကြ​တ​ယ်။ အဲဒီနောက် အရိုးကျိုး​မ​ကျိုး စစ်​ဖို့ စခန်း​မှာရှိတဲ့ ဆေးခန်း​ကို ခေါ်​သွားပြီး တဲ​ထဲ ပြန်ပို့​ပေးကြတယ်။ အဲဒီလို​နေ့တိုင်း နှစ်​လ​ဆက်တိုက် လုပ်​ခဲ့ကြတယ်။

ယုံကြည်​ချက်ကို ကျွန်တော် အလျှော့မပေး​လို့ စိတ်ပျက်​သွားတဲ့ စစ်သား​တွေဟာ နည်းသစ်​တစ်မျိုး စမ်းကြည့်​ကြ​ပြန်​တ​ယ်။ ကျွန်တော့်ကို လက်​ပြန်​ကြိုး​တု​ပ်ပြီး ခြေဖဝါး​ကို ကြိုး​နဲ့ ရက်ရက်စက်စက် ရိုက်​ကြ​တ​ယ်။ အသည်းခိုက်​အော​င် နာကျင်​ပေ​မဲ့ “လူတို့​၏ ရှုတ်ချခြင်း၊ ညှဉ်းဆဲ​ခြင်း . . . ခံရ​သည့်​အ​ခါ သင်တို့​သည် ပျော်ရွှင်​ကြ၏။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ သင်တို့​၏​ဆုလာဘ်​သည် ကြီးမြတ်​သောကြောင့် ပျော်ရွှင်​မြူးထူး​ကြလော့။ သင်တို့​ရှေ့​က ပရောဖက်များ​ကိုလည်း ထို​နည်း​အတိုင်း ညှဉ်းဆဲ​ခဲ့​ကြပြီ” ဆိုတဲ့ ယေရှုရဲ့ စကား​တွေကို သတိရ​နေတယ်။ (မ. ၅:၁၁၊ ၁၂) နောက်ဆုံး ကျွန်တော် သတိလစ်​သွားတယ်။

ပြန်​သတိ​ရလာတော့ ပေါင်မုန့် မရှိ၊ ရေ မရှိ၊ စောင်မ​ရှိတဲ့ အေး​စိမ့်​နေတဲ့ အကျဉ်းခန်း​ထဲ ရောက်​နေတယ်။ ဒါတောင် စိတ်တည်ငြိမ်​အေးဆေး​နေတယ်။ ကျမ်းစာမှာ ကတိပေး​ထားတဲ့​အတိုင်း ‘ဘုရားသခင်ရဲ့ ငြိမ်သက်ခြင်း’ က ကျွန်တော့် ‘စိတ်နှလုံး​နဲ့ ဉာဏ်​ကို စောင့်ရှောက်’ ခဲ့တယ်။ (ဖိ. ၄:၇) နောက်​တစ်နေ့​မှာ သဘော​ကောင်းတဲ့ စစ်သား​က ပေါင်မုန့်၊ ရေ၊ အ​နွေး​ထ​ည် ပေးတယ်။ နောက်​စစ်သား​တစ်ယောက်က သူ့​ရိက္ခာ​ကို ပေးတယ်။ အဲ​ဒီနည်း၊ တခြား​နည်းများ​စွာ​နဲ့ ယေဟောဝါရဲ့ ဂရုစိုက်စောင့်ရှောက်​မှုကို ခံစား​ခဲ့ရတယ်။

အာဏာပိုင်​တွေ​က ကျွန်တော့်ကို ခေါင်းမာ​တဲ့သူ​ပုန်​လို့ သတ်မှတ်ပြီး စစ်ခုံရုံး တင်​ဖို့ အေသင်​မြို့​ကို ခေါ်သွား​ကြ​တ​ယ်။ မာ​က​ရို​နီ​ဆို​အရှေ့ဘက် မိုင် ၃၀ (ကီလိုမီတာ ၅၀) လောက်​ဝေး​တဲ့ ယာ​ရို (ဂိုင်​ယာ​ရို) ကျွန်း​မှာ သုံးနှစ် ထောင်ဒဏ်ချမှတ်​ခံ​ရတယ်။

ယာ​ရို​အကျ​ဉ်း​ထောင်​ဟာ နိုင်ငံရေး​အကျဉ်းသား ၅,၀၀၀ ကျော်​ကို ထိန်းသိမ်း​ထားတဲ့ အုတ်​နီ​အဆောက်အဦ​ကြီး ဖြစ်တယ်။ ခရစ်ယာန်​ကြားနေမှု​ကြောင့် ထောင်ချ​ခံရတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ ခုနစ်ယောက်​လည်း ရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ခုနစ်ယောက်​ဟာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် တားမြစ်​ထားတဲ့​ကြား ကျမ်းစာ​လေ့လာဖို့ လျှို့ဝှက်​စုဝေး​ကြတယ်။ ခိုး​သွင်း​တဲ့ ကင်းမျှော်စင်​တွေလည်း မှန်မှန်​ရတယ်။ အဲဒါကို လက်​နဲ့ ကူးရေး​ပြီး လေ့လာ​မှုမှာ သုံး​ကြ​တ​ယ်။

 တစ်နေ့၊ ကျွန်တော်တို့ တိတ်တဆိတ် စုဝေး​လေ့လာ​နေတာကို ထောင်​စောင့်​တစ်ယောက် မိ​သွားပြီး စာပေ​တွေ သိမ်း​လိုက်တယ်။ ထောင်​ပိုင်​ရုံး​ကို ရောက်​သွားတယ်။ ထောင်ဒဏ် တိုး​တော့မှာ​ပဲလို့ ထင်​ထားတာ။ ဒါပေမဲ့ ထောင်​ပိုင်​က “ခင်ဗျား​တို့ ဘယ်​သူတွေ​မှန်း ကျွန်တော်တို့ သိ​ပါတယ်။ ခင်ဗျား​တို့ရဲ့ ရပ်တည်​မှုကို လေးစား​ပါတယ်။ ခင်ဗျား​တို့ကို ယုံကြည်စိတ်ချ​လို့​ရတယ်​ဆိုတာ သိ​ပါတယ်။ အလုပ်​ပြန်​လုပ်​တော့” လို့ပြောတယ်။ ပိုလွယ်​တဲ့ အလုပ်တာဝန်​တွေတောင် ရ​လာတယ်။ ယေဟောဝါကို ကျေးဇူးတင်​လိုက်တာ။ ထောင်​ထဲမှာ​တောင် ခရစ်ယာန်​သမာဓိ​ကြောင့် ယေဟောဝါကို ချီးမွမ်းမှု ဖြစ်စေ​နိုင်ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်တို့ရဲ့ သစ္စာတည်ကြည်မှု​ကြောင့် တခြား​ရလဒ်ကောင်း​တွေလည်း ရရှိ​ခဲ့တယ်။ သင်္ချာ​ပါမောက္ခ ဖြစ်​ခဲ့တဲ့ ထောင်သား​တစ်ယောက်က ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အမူအကျင့်ကောင်း​ကို ကြည့်ပြီး ယုံကြည်ချက်​တွေအကြောင်း မေးမြန်း​ခဲ့တယ်။ ၁၉၅၁ ခုနှစ်​အစောပိုင်း​မှာ ကျွန်တော်တို့​နဲ့အတူ သူ​လည်း လွတ်​လာတယ်။ နောက်ပိုင်း၊ သူဟာ နှစ်ခြင်းခံ​ပြီးသား သက်သေခံ ဖြစ်​လာပြီး အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင် ဖြစ်လာတယ်။

ထောင်​က​နေ လွတ်​လာပြီး​နောက် မိသားစု​ရှိ​ရာ ကာ​ရိ​ဆာ​မြို့​ကို ပြန်​သွားတယ်။ နောက်ပိုင်း နိုင်ငံသားများ​စွာ​နဲ့အတူ ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ၊ မဲလ်​ဘုန်း​မြို့​ကို ပြောင်းရွှေ့​ခဲ့တယ်။ အဲဒီမှာ ခရစ်ယာန် ညီအစ်မ​ ဂျန်းနက်​နဲ့ တွေ့ဆုံ​လက်ထပ်​ပြီး သားတစ်ယောက်၊ သမီး​သုံး​ယောက်ကို ခရစ်ယာန်​လမ်းစဉ်​အတိုင်း ပြုစုစောင့်ရှောက်​နိုင်ခဲ့တယ်။

အခု အသက် ၉၀ ကျော်​ပြီ​ဖြစ်ပေမဲ့ ခရစ်ယာန် အကြီးအကဲ​တစ်ယောက်​အဖြစ် တက်ကြွ​နေတုန်း​ပါပဲ။ အထူးသဖြင့် အမှုဆောင် ထွက်​ပြီး​တဲ့အခါ ဒဏ်ရာ​ဟောင်း​တွေကြောင့် တစ်ခါတလေ ကိုယ်​တွေ၊ ခြေထောက်​တွေ နာကျင်ကိုက်ခဲ​တတ်​ပေ​မဲ့ ‘ခရစ်တော်​၏ စစ်သား’​ ဆက်​ဖြစ်​နေဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်​ထားပါတယ်။—၂ တိ. ၂:၃။