စ​လို​ဗားကီး​ယား​တွင် စမ်းသပ်မှု​အောက် တည်ကြည်​ခြင်း

ယန် ဘာ​လီ ပြောပြ​သည်

၁၉၁၀ ပြည့်နှစ်၊ ဒီဇင်ဘာ​လ ၂၄ ရက်​နေ့မှာ အခု​ဆိုရင် စ​လို​ဗားကီး​ယား​အရှေ့ပိုင်း​မှာ​ရှိတဲ့ ဇာ​ဟော​ရ်​ဆို​တဲ့​ရွာ​လေးမှာ ကျွန်တော့်​ကို မွေးခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က ကျွန်တော်​တို့​ရွာ​ဟာ အော်​စ​ထ​ရို-ဟန်​ဂေ​ရီ​အင်ပါယာ​ရဲ့ ပိုင်နက်​ဖြစ်တယ်။ ၁၉၁၃ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော့်​ကို အမေက အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​ကို ခေါ်​သွားတယ်၊ အစောပိုင်းကတည်းက ဇာ​ဟော​ရ်​ရွာ​ကနေ ထွက်သွား​ခဲ့​တဲ့ အဖေနဲ့​အတူ သွား​နေဖို့​ဖြစ်တယ်။ အင်​ဒီ​ယန်း​နား​ပြည်နယ်၊ ဂယ်ရီ​မြို့ကို အမေနဲ့​ကျွန်တော်​တို့​ရောက်​ပြီး နှစ်နှစ်​အကြာမှာ ကျွန်တော့်​ညီမလေး အဲ​န်း​နာ​ကို မွေးခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် အဖေ မမာ​မ​ကျန်း​ဖြစ်​ပြီး ၁၉၁၇ ခုနှစ်​မှာ ဆုံးသွား​ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်​ဟာ ထက်သန်​တဲ့​ကျောင်းသား​တစ်ယောက် ဖြစ်​လာတယ်၊ အထူးသဖြင့် ဘာသာ​တရားကို စိတ်ဝင်စား​တယ်။ ကျွန်တော်​ဆန်းဒေးစကူး​တက်​နေတဲ့ ကာ​လ်ဗင်​နစ်​ချာ့ခ်ျ​က ဆရာ​က ဝိညာဉ်​ရေးရာ​တွေ​အပေါ် ကျွန်တော်​စိတ်ဝင်စား​တာ​ကို သတိထား​မိ​သွားတယ်။ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ဆန္ဒ​ကို​ဖြည့်ဆည်း​ဖို့ အမေး​အဖြေ ၄,၀၀၀ လောက်​ပါ​တဲ့ ဟိုးလ်​မ​န်း​တည်းဖြတ်​တဲ့​ကျမ်းစာ​တစ်အုပ်​ကို ကျွန်တော့်​ကို​ပေး​ခဲ့တယ်။ အဲဒါက ၁၁ နှစ်အရွယ် ကျွန်တော့်​ရဲ့​စိတ်ထဲ တွေးတော​စ​ရာ​များစွာ​ဖြစ်စေ​ခဲ့တယ်။

‘ဒါ​အမှန်တရား​ပဲ’

အဲဒီ​အစောပိုင်း​နှစ်တွေ​အတွင်း ကျွန်တော်​တို့​နေထိုင်တဲ့​ဒေသမှာ တိုင်းတစ်ပါး​က​လာရောက်​နေထိုင်တဲ့ စ​လို​ဗက်​လူမျိုး​တချို့ဟာ အဲဒီတုန်းက ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​လို့​လူသိ​များတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ ဖြစ်လာ​ကြတယ်။ သူတို့​ထဲ​က တစ်ယောက်​က​တော့ ကျွန်တော့်​ဦးလေး မိုက်ကယ်​လ် ဘာ​လီ​ဖြစ်တယ်၊ သူဟာ ကျွန်တော်​တို့ကို ကျမ်းစာ​အမှန်တရား ဝေမျှပေး​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ၁၉၂၂ ခုနှစ်​မှာ၊ အမေ​ဟာ ညီမလေး​နဲ့ ကျွန်တော့်​ကို​ခေါ်​ပြီး အဲဒီ​အချိန်တုန်းက အရှေ့ပိုင်း​ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​အပိုင်​ဖြစ်​တဲ့ ဇာ​ဟော​ရ်​ရွာကို ပြန်​ခဲ့တယ်။

အဲဒီနောက်​မကြာခင်​မှာ၊ ဦးလေး​မိုက်ကယ်​လ်​က ချားလ်စ် တေ့ဇ် ရပ်စယ်လ်​ရေး​တဲ့ ကျမ်း​စာစောင်​များ​မှ လေ့လာ​စ​ရာ​များ​အတွဲ​အားလုံး​နဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၈၇၉၊ ဇူလိုင် ၁ ရက်ထုတ်​အထိ ပြန်လည်​ပုံနှိပ်​ထား​တဲ့ ကင်းမျှော်စင်​မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ကို ပို့ပေး​ခဲ့တယ်။ အဲဒါတွေကို ကျွန်တော် အစအဆုံး​ဖတ်​ခဲ့တယ်၊ တချို့​အပိုင်း​တွေ​ကို​ဆို အကြိမ်​အတော်များများ​ဖတ်​ဖြစ်​ခဲ့တယ်၊ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်​ရှာဖွေ​နေတဲ့ ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို​တွေ့​ပြီ​လို့ ယုံကြည်​လာတယ်။

အဲဒီ​အချိန်​လောက်​မှာ စ​လို​ဗက်​လူမျိုး ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တချို့ဟာ အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​ကနေ သူတို့ရဲ့​ဇာတိမြေ​ကို ပြန်လာ​ခဲ့​ကြတယ်။ ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​မှာ ပထမ​ဆုံး စ​လို​ဗက်​စကားပြော ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​အုပ်စု​ကို ဖွဲ့စည်း​လိုက်ကြတယ်။ အမေနဲ့ ကျွန်တော်​ဟာ ဇာ​ဟော​ရ်​ရွာ​အပြင် အနီးအနား​ဒေသ​တွေ​မှာ​ကျင်းပ​ပြုလုပ်​တဲ့ အဲဒီ​အစောပိုင်း​တုန်း​က အစည်းအဝေးတွေကို တက်ရောက်​ခဲ့​ကြတယ်။

အဲဒီ​စည်းဝေး​တွေ​ဟာ ပထမ​ရာစု​က ခရစ်ယာန်​တွေ​ကျင်းပ​တဲ့​စည်းဝေး​တွေ​နဲ့ ဆင်တူ​တယ်။ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တစ်ယောက်​ရဲ့​အိမ်မှာ ကျွန်တော်​တို့ စည်းဝေး​လေ့​ရှိကြတယ်၊ ရေနံ​ဆီ​မီးအိမ်​တင်ထား​တဲ့ စားပွဲ​တစ်လုံး​ကို အလယ်မှာ​ထားပြီး ဝိုင်း​ထိုင်​ကြရတယ်။ အငယ်ဆုံး​ဖြစ်​တဲ့ ကျွန်တော်​က အနောက်ဘက်​နား​မှာ​ထိုင်ပြီး အမှောင်​ထဲ​ကနေ နားထောင်​ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခါ​တ​လေ ပါဝင်​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံရ​တယ်။ စ​လို​ဗက်​ဘာသာ​စကားနဲ့​ဖတ်​တဲ့ အကြောင်း​တစ်ခုခု​ကို တခြား​သူတွေ မသေ​မ​ချာ​ဖြစ်​နေတဲ့​အခါ​တွေ​မှာ “ယန်၊ အဲဒါကို အင်္ဂလိပ်​လို ဘယ်လို​ပြော​သလဲ” ဆိုပြီး​မေးကြတယ်။ မီးအိမ်​နား​ကို ကျွန်တော်​တိုး​သွားပြီး အင်္ဂလိပ်​လို ဘယ်လို​ဖော်ပြ​တယ်​ဆိုတာ​ကို စ​လို​ဗက်​စကားနဲ့ ဘာသာပြန်​ပေး​ရတယ်။

အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​မှာ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တစ်ယောက်​ဖြစ်လာ​ပြီး ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​ကို ပြန်​လာတဲ့​သူတွေထဲ​က​တစ်ယောက်​က​တော့ မိုက်ကယ်​လ် ရှား​လာတာ ဖြစ်တယ်။ သူ,အရင်​နေခဲ့​ဖူး​တဲ့ စက်​အော့ဗ်​စီ​ရွာ​နား​ကို ပြန်လာ​ပြီး ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​မှာ​ရှိတဲ့ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ကူညီ​ဖွဲ့စည်း​ပေး​ခဲ့တယ်။ ညီအစ်ကို​ရှား​လာတာဟာ လှည့်လည်​ဟောပြောတဲ့​အခါ​တွေ​မှာ ကျွန်တော့်​ကို ခေါ်​သွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ၁၉၂၄ ခုနှစ်၊ ကျွန်တော့်​အသက် ၁၃ နှစ်အရွယ်မှာ ကျွန်တော့်​ကို​နှစ်ခြင်း​ပေးဖို့ သူ့ကို​တောင်းဆို​ခဲ့တယ်။ ဒီလို​အရေးကြီးတဲ့​အဆင့်​ကို​တက်လှမ်းဖို့ ငယ်​သေး​တယ်လို့ အမေက​ပြော​ပေမဲ့ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ခိုင်မာ​တဲ့​ဆုံးဖြတ်ချက်​ဖြစ်​ကြောင်း အမေ့ကို​စိတ်ချ​စေ​ခဲ့တယ်။ ဒါ​ကြောင့် အဲဒီ​နှစ်​ဇူလိုင်​လ၊ အောန်​ဒါ​ဗာ​မြစ်​နား​မှာ ကျင်းပ​တဲ့ တစ်ရက်တာ​စည်းဝေးကြီး​အတွင်း ယေဟောဝါ​ထံ ကျွန်တော်​ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​တဲ့​အထိမ်းအမှတ်​အဖြစ် အဲဒီ​မြစ်​မှာပဲ နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။

တန်ဖိုး​ရှိသော လုပ်ငန်းတော်​အခွင့်ထူး​များ

ကျွန်တော့်​အသက် ၁၇ နှစ်မှာ ကျွန်တော်​ဟောပြောနေတဲ့​ရွာ​ကနေ မိုင်​အနည်းငယ်​ဝေး​တဲ့​ရွာမှာ အသုဘ​အခမ်းအနား​ကျင်းပ​ဖို့​ရှိတယ်ဆိုတာ ကြား​လိုက်ရတယ်။ ဒါဟာ ဒီ​ဒေသမှာ​ရှိတဲ့ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ ပထမ​ဆုံး​ပြုလုပ်​ခဲ့​ရတဲ့ အသုဘ​အခမ်းအနား​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်​ရောက်သွားတဲ့​အခါ သိချင်စိတ်​ပြင်းပြ​နေတဲ့ ရွာသား​တွေ​ကို​ကျော်​ပြီး ဟောပြောသူ​ဆီ​သွား​လိုက်တယ်။ ရောက်တဲ့အခါ သူက ကျွန်တော့်​ဘက်​လှည့်​ပြီး “ကျွန်တော်​အရင် ဟော​မယ်၊ ပြီး​ရင် ခင်ဗျား​ဆက်​ဟောပါ” လို့​ပြော​တယ်။

“ခပ်သိမ်း​သော​အမှုအရာ​တို့သည် အဆုံး​သို့​ရောက်လု​သည်” ဆို​တဲ့ ၁ ပေတရု ၄:၇ ကို​အခြေခံ​ပြီး ဟောပြောချက်​တစ်ခု​ကို ကျွန်တော်​ပြင်​လိုက်တယ်။ ဆင်းရဲ​ဝေဒနာ​နဲ့ သေခြင်း​တောင် အဆုံးတိုင်​ခါနီး​နေပြီဆိုတာ​ကို ကျမ်းစာ​ကနေ​တင်ပြ​ပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း​မျှော်လင့်ချက်ကို ရှင်းပြခဲ့တယ်။ (ယောဟန် ၅:၂၈၊ ၂၉; တမန်​တော် ၂၄:၁၅) ကျွန်တော်​ဟာ တကယ်​ရှိတဲ့​အသက်​ထက်​တောင် ငယ်​နေ​ပုံ​ပေါက်​ပေမဲ့—အဲဒါ​ကြောင့်​ပဲ​ဖြစ်​ကောင်း​ဖြစ်​မယ်—ပရိသတ်​အားလုံး​က အာရုံစိုက်​နားထောင်​ခဲ့​ကြတယ်။

၁၉၃၁၊ စက်တင်ဘာ​လ ၁၅ ရက်ထုတ် ကင်းမျှော်စင်​မှာ ပီတိ​ဖြစ်ဖွယ်​သတင်းကို တွေ့​လိုက်ရတယ်၊ ကျွန်တော်​တို့ကို ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ ဒါမှ​မဟုတ် နောက်ထပ်​ဒီလို​နာမည်​မျိုးနဲ့ လူတွေ​သိ​တာ​ကို မလိုလား​ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​အဖြစ် သိ​ကြ​တာ​ကို လိုလား​တဲ့​အကြောင်းကို ရှင်းပြ​ထား​တယ်။ အဲဒီ​အကြောင်းကို ဖတ်​ပြီး​နောက်​မှာ ကျွန်တော်​တို့​ဒေသမှာ​ရှိတဲ့ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​ဟာ အထူး​စည်းဝေး​တစ်ခု​ကို ကျင်းပ​ဖို့ စီစဉ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​အ​ယောက် ၁၀၀ လောက်​ဟာ ပေါ​ဇ်​ဒီ​ရှော​ဗ်​စီ​ရွာမှာ စုဝေး​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော်​ဟာ အထက်မှာ​ဖော်ပြ​ခဲ့​တဲ့ ကင်းမျှော်စင်​ဆောင်းပါး​ကို​အခြေခံ​ပြီး “နာမည်​သစ်” ဆို​တဲ့​ခေါင်းစဉ်​နဲ့ ဟောပြောချက်​တစ်ခု ပေး​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။

ကမ္ဘာ့​တခြား​ဒေသ​တွေ​က ယုံကြည်သူချင်းတွေ​ချမှတ်​ခဲ့​တဲ့ ထပ်တူ​အဓိဋ္ဌာန်​ကို လက်ခံ​မခံ တောင်းဆို​တဲ့​အခါ တက်ရောက်သူ​အားလုံး​ဟာ ဝမ်းမြောက်​စွာ​လက်ထောင်​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီနောက်​မှာ နယူးယောက်၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်​မှာ​ရှိတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ကမ္ဘာ့​ဌာနချုပ်​ကို ကြေးနန်း​တစ်စောင်​ပို့​လိုက်တယ်၊ အဲဒီမှာ​ဖတ်​ရတာက– “ပေါ​ဇ်​ဒီ​ရှော​ဗ်​စီ​မှာ ယနေ့​စုဝေး​ခဲ့​ကြသော ကျွန်ုပ်​တို့ ယေဟောဝါသက်သေ​များသည် နာမည်​သစ်​နှင့်​ပတ်သက်သော ကင်းမျှော်စင် ပါ ရှင်းပြချက်ကို သဘောတူ​ပါ​သည်၊ ကျွန်ုပ်​တို့သည် ယေဟောဝါသက်သေ​များ​ဟူသော နာမည်​သစ်​ကို လက်ခံပါ​သည်။”

စ​လို​ဗားကီး​ယား​နဲ့ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ် မတိုင်မီ​က ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​အပိုင်​ဖြစ်​ခဲ့​တဲ့ ထ​ရန်စ​ကာ​ပါ​သီ​ယာ​တို့​ရဲ့ ဒေသ​အတော်များများဟာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှု​အတွက် သီးပွင့်​ဖြစ်ထွန်း​တဲ့​လယ်ကွင်း ဖြစ်​လာတယ်။ ကျယ်ဝန်း​တဲ့​ဒီ​နယ်မြေ​တွေ​မှာ ကျွန်တော်​တို့​ဟာ ခြေကျင်​နဲ့​ရော မီး​ရထား၊ ဘတ်စကား၊ စက်ဘီး​တွေ​နဲ့​ပါ သွားရောက်​သက်သေခံ​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က၊ အချိန်ကိုက်​အသံသွင်း​ထားပြီး ရုပ်ရှင်​နှင့် ရုပ်​သေ​တို့ကို​တွဲ​ပြီး​ပြ​တဲ့ “ဖန်ဆင်း​ခြင်း​ဓာတ်​ပုံ​ပြဇာတ်” ကို မြို့များ​စွာ​မှာ တင်ဆက်​ပြသ​ခဲ့​ကြတယ်။ တင်ဆက်မှု​တစ်ခု​ပြီး​တိုင်း စိတ်ဝင်စား​သူတွေရဲ့​လိပ်စာကို ကောက်ခံ​ခဲ့တယ်။ လိပ်စာ​အတော်များများ ကျွန်တော့်​ကို​အပ်ပေး​ပြီး စိတ်ဝင်စား​သူတွေဆီ​လည်ပတ်​ဖို့ သက်သေခံတွေ​စီစဉ်​ပေးဖို့​တောင်းဆို​တယ်။ တချို့​မြို့တွေမှာ​ဆို နောက်ဆက်တွဲ​အထူး​ဟောပြောချက်​ပေးဖို့ ခန်းမ​ကြီး​တစ်ခု​ငှား​ရမ်း​ခဲ့​ရတယ်။

၁၉၃၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​မှာ ကျွန်တော်​ဟာ ပ​ရာ့ဂ်​မြို့တော်​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ စည်းဝေးကြီး​အတွက် ကိုယ်စားလှယ်​အဖြစ်​တက်ရောက်ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ ၁၉၃၂ ခုနှစ်​မှာ၊ ပထမ​အကြိမ် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ​စည်းဝေးကြီး​ကို ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​မှာ စီစဉ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ဗာ​ရီး​တီ က​ဇာတ်ရုံ​မှာ ကျွန်တော်​တို့ စည်းဝေး​ခဲ့တယ်။ “မဖျက်ဆီး​မီ ဥရောပ” ဆို​တဲ့ လူထု​ဟောပြောချက်​ခေါင်းစဉ်​က လူတွေရဲ့​အာရုံ​ကို​ဖမ်းစား​ခဲ့​ပြီး ၁,၅၀၀ လောက်​တက်ရောက်​ခဲ့​ကြတယ်။ ၁၉၃၇ ခုနှစ်​မှာ နောက်ထပ် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ​စည်းဝေးကြီး​ကို ပ​ရာ့ဂ်​မြို့မှာ ကျင်းပ​တယ်၊ ကျွန်တော် ဟောပြောချက်​တစ်ခု​ပေး​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ ဥရောပ​တိုင်းပြည်​များစွာ​က ကိုယ်စားလှယ်​တွေ​တက်ရောက်​ကြ​ပြီး မကြာမီ​ရောက်လာ​တော့​မယ့် ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​အတွင်း စမ်းသပ်မှု​တွေ​တစ်လျှောက် ခံရပ်​နိုင်​ဖို့ လိုအပ်​တဲ့​အားပေးချက်​တွေ​ကို ကျွန်တော်​တို့အားလုံး ရရှိ​ခဲ့​ကြတယ်။

အိမ်ထောင်ပြုခြင်း​နှင့် ပြင်းထန်သော​စမ်းသပ်မှု​များ

ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​ကို ပြန်ရောက်​ပြီး​နောက် အမေနဲ့​ကျွန်တော်​ဟာ ပေါ​ဇ်​ဒီ​ရှော​ဗ်​စီ​ရွာ​နား​မှာ​နေတဲ့ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​နဲ့​အတူ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ အနီးကပ်​ပူးပေါင်း​လုပ်ဆောင်ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီမှာ အဲ​န်​နာ ရော​ဟာ​လို​ဗာ​လို့​ခေါ်​တဲ့ ဆွဲဆောင်မှု​ရှိတဲ့​မိန်းကလေး​တစ်ယောက်ကို ကျွန်တော်​သတိထား​မိတယ်။ အရွယ်ရောက်​လာတဲ့အခါ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ခံစားချက်​ဟာ သာမန်​ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​မြတ်နိုးမှု​ထက်​ပို​တယ်​ဆိုတာ သဘောပေါက်​လာတယ်။ ၁၉၃၇ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော်​တို့​လက်ထပ်​လိုက်တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က​စပြီး အဲ​န်​နာ​ဟာ ကျွန်တော့်​ကို အားပေး​ထောက်မ​ခဲ့တယ်၊ ရောက်လာ​တော့​မယ့် ‘ခဲယဉ်း​ကျပ်တည်း​တဲ့​ကာလ’ အတွင်းမှာ​တောင် အားပေးခဲ့တယ်။—၂ တိမောသေ ၄:၂။

ကျွန်တော်​တို့​လက်ထပ်​ပြီး သိပ်​မကြာခင်​မှာ ဥရောပ​ဟာ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​အတွက် ပြင်ဆင်​နေတယ်​ဆိုတာ ထင်ရှား​လာတယ်။ ၁၉၃၈၊ နိုဝင်ဘာ​လမှာ ထ​ရန်စ​ကာ​ပါ​သီ​ယာ​ရဲ့​တောင်ဘက်​ပိုင်း​နဲ့ စ​လို​ဗားကီး​ယား​ကို နာဇီ​ဂျာမနီ​နဲ့​ပူးပေါင်း​တဲ့ ဟန်​ဂေ​ရီ​တွေ​က သိမ်းပိုက်​လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​စည်းဝေး​တွေ​ကို ဟန်​ဂေ​ရီ​ရဲတွေ​က ပိတ်ပင်​ထား​တဲ့​အပြင် ရဲဌာန​ကို ကျွန်တော်​တို့ သတင်း​မှန်မှန်​ပို့ပေး​ခဲ့​ရတယ်။

၁၉၃၉၊ စက်တင်ဘာ​လမှာ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​စ​ဖြစ်​ပြီး​တာ​နဲ့ ဇာ​ဟော​ရ်​ရွာ​က အမျိုးသားတွေ​ရော အမျိုးသမီးတွေ​ပါ,ပါ​တဲ့ ကျွန်တော်​တို့​အုပ်စု​ကို ဖမ်းဆီး​ပြီး အခု ယူကရိန်း​မှာ​ရှိတဲ့ မြု​ကာ​ချို​ဗာ​မြို့နားက ရဲတိုက်​ဟောင်း​ဆီ ရွှေ့​ပြောင်း​ပေး​လိုက်ကြတယ်။ အဲဒီမှာ ထ​ရန်စ​ကာ​ပါ​သီ​ယာ​အသင်းတော်က သက်သေခံ​လုပ်ဖော်ဆောင်ဖက် အတော်များများကို တွေ့ရ​တယ်။ သုံး​လေးလ​လောက် စစ်ဆေး​မေးမြန်း၊ မကြာခဏ​ရိုက်နှက်​ခံရ​ပြီး​နောက်​မှာ ကျွန်တော်​တို့​ဟာ အထူး​စစ်ခုံရုံး​ရဲ့ စစ်ဆေးမှု​ခံ​ခဲ့​ကြရတယ်။ “ယူ.အက်စ်.အက်စ်.အာရ်. ကို​ဆန့်ကျင်​ပြီး ဟန်​ဂေ​ရီ​အတွက် တလိုတလား​တိုက်ပွဲဝင်​ပေး​မလား” ဆို​တဲ့ တစ်ခု​တည်း​သော​မေးခွန်း​ကိုပဲ ကျွန်တော်​တို့အားလုံး​ကို မေးတယ်။ ကျွန်တော်​တို့ ငြင်းဆို​တဲ့​အတွက်​ကြောင့် ပြစ်ဒဏ်​စီရင်ခံ​ရပြီး နောက်ဆုံး​မှာ ၈၅ မော​ဂ​စ် ဘိုလီဗတ်​မှာ​ရှိတဲ့ ဟန်​ဂေ​ရီ၊ ဘူ​ဒါ​ပက်​စ်​အကျဉ်းထောင်​ကို အ​ပို့​ခံ​ကြရတယ်။

အကျဉ်းသား​အားလုံး​ဟာ အာဟာရချို့​တဲ့​နေတယ်။ သိပ်​မကြာ​လိုက်ပါ​ဘူး၊ ရောဂါ​ကူးစက်​ပြန့်ပွား​ပြီး အကျဉ်းသားတွေ သေဆုံး​လာကြတယ်။ ကျွန်တော့်​ကို​တွေ့​ဖို့ ဇာ​ဟော​ရ်​ကနေ ကျွန်တော့်​ဇနီး​ရောက်လာတဲ့​အခါ ကြည်နူး​လိုက်တာ! သံ​တိုင်​တွေ​ကြား​ကနေ ငါး​မိနစ်လောက်​ပဲ ကျွန်တော်​တို့​စကားပြော​ခဲ့​ကြ​ပေမဲ့ ဒီလို​သစ္စာ​ရှိတဲ့​အဖော်​အတွက် ယေဟောဝါ​ကို ကျေးဇူး​တင်​ပါ​တယ်။ *

အကျဉ်းထောင်​မှ အလုပ်ကြမ်း​စခန်း​သို့

ကျွန်တော့်​ကို အကျဉ်းထောင်​ကနေ ဟန်​ဂေ​ရီ​နိုင်ငံ၊ ယာ့ဇ်​ဘာ​ရန်ကို တိုက်ရိုက်​ခေါ်ဆောင်​သွား​ကြတယ်၊ အဲဒီမှာ သက်သေခံ ၁၆၀ လောက်​ရောက်​နှင့်​နေပြီ။ အဲဒီမှာ​ရှိ​တုန်း ဟန်​ဂေ​ရီ​အရာရှိ​က “စစ်တပ်​ထဲ လိုလိုလားလား​ဝင်​ချင်​တယ်​ဆိုရင် ရှေ့ကို​ထွက်​လာ​ပါ” ဆို​တဲ့ ဟန်​ဂေ​ရီ​အစိုးရ​ရဲ့ နောက်ဆုံး​ကမ်းလှမ်းချက်​ကို ကျွန်တော်​တို့ကို​ပေးတယ်။ တစ်ယောက်မှ မ​လုပ်ခဲ့ကြ​ဘူး။ “မင်းတို့ရဲ့​လုပ်ရပ်​ကို ငါ​သဘောမတူ​ပေမဲ့ ယုံကြည်ခြင်းကို​စောင့်ထိန်း​မယ်​ဆို​တဲ့ မင်းတို့ရဲ့​သန္နိ​ဋ္ဌာန်​ကို​တော့ လေးစားပါ​တယ်” လို့ အရာရှိ​က​ပြော​တယ်။

ရက်​အနည်းငယ်​ကြာပြီး​နောက် ကျွန်တော်​တို့​ဟာ ဒဲန်း​ညု​မြစ်​မှာ​ရှိတဲ့ သင်္ဘော​တစ်စီးပေါ်​တက်ပြီး ယူ​ဂို​ဆ​လ​ပ်​ရဲ့​မြို့​ဖြစ်​တဲ့ ဘော​ရ်​မြို့​အနား​က အလုပ်ကြမ်း​စခန်း​ကို ခရီးစ​ထွက်​ခဲ့​ရတယ်။ သင်္ဘော​ခရီးစဉ်​အတွင်း စစ်သားတွေ​နဲ့ သူတို့ရဲ့​တပ်မှူး​က ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ယုံကြည်ခြင်းကို အလျော့ပေးလိုက်လျော​အောင် အကြိမ်ကြိမ်​ကြိုးစား​ခဲ့​ကြတယ်။ တပ်မှူး​က စစ်သားတွေ ကျွန်တော်​တို့ကို သူတို့ရဲ့​ရိုင်ဖယ်​တွေ​နဲ့​ရိုက်၊ ဘွတ်​ဖိနပ်တွေ​နဲ့​ကန်​ပြီး တခြား​နှိပ်စက်​နည်း​တွေ သုံး​စေ​ခဲ့တယ်။

ဘော​ရ်​မြို့ အလုပ်ကြမ်း​စခန်း​က တပ်မှူး​ဖြစ်​တဲ့ ဒု​ဗိုလ်မှူးကြီး အဲ​န်ဒ​ရာ​စ် ဘော​လော့​ခ်ျ ဆီ ကျွန်တော်​တို့ကို လက်​လွှဲ​လိုက်တဲ့အခါ သူက “ငါ​ပြော​တာ​မှန်​ခဲ့မယ်​ဆိုရင် မင်းတို့​မကြာခင် သေ​ရမယ်” လို့ ကျွန်တော်​တို့ကို​ပြော​တယ်။ ဒါပေမဲ့ အစိုးရ​အရာရှိ​တွေ​ဆီက ချိပ်ပိတ်​ထား​တဲ့​အမှာစာ​ကို ဖတ်​ပြီး​နောက်​မှာ ကျွန်တော်​တို့ကို သူ​ရိုရိုသေသေ​ဆက်ဆံ​တယ်။ ဘော​လော့​ခ်ျ​က ကျွန်တော်​တို့​သွားလာ​ဖို့ အကန့်အသတ်​နဲ့​လွတ်လပ်ခွင့်​ပြုပြီး ကိုယ်ပိုင်​တန်းလျား​ဆောက်ခွင့်​ပြု​ခဲ့တယ်။ အစားအသောက် ရှားပါး​ပေမဲ့ ကျွန်တော်​တို့​မှာ ကိုယ်ပိုင်​မီးဖိုချောင်​ရှိလို့ အစားအစာကို မျှမျှတတ​ခွဲဝေ​ပေးတယ်။

၁၉၄၄၊ မတ်​လမှာ ဂျာမနီ​က ဟန်​ဂေ​ရီ​ကို စတင်​သိမ်းပိုက်​တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ နာဇီ​လိုလား​တဲ့ တပ်မှူး အယ်​ဒီ မော​ရာ​နီ က ဘော​လော့​ခ်ျ​နေရာကို ယူ​လိုက်တယ်။ ချွေး​တပ်​စခန်း​စည်းကမ်း​နဲ့​အတော်​ဆင်တူ​တဲ့ တင်းကျပ်​တဲ့​စည်းမျဉ်း​တွေ​ကို သူ​ပြဋ္ဌာန်း​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ မကြာခင်​မှာ ရုရှား​စစ်တပ်​တွေ ချဉ်းကပ်​လာတာ​ကြောင့် ဘော​ရ်​မြို့က စခန်း​ကို စွန့်ခွာ​ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်တော်​တို့ ခရီးစဉ်​အဆုံးပိုင်း​မှာ ချာ​ဗင့်​ကို​မှာ ဂျူး​တွေ​ကို အစုလိုက်​အပြုံလိုက်​သတ်​တာ မျက်စိ​နဲ့​ကိုယ်တိုင်​တွေ့ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​အသက်ချမ်းသာ​ရခဲ့တာဟာ အံ့ဖွယ်​ဖြစ်ရပ်​လို​ပဲ။

ဟန်​ဂေ​ရီ​နဲ့ ဩစတြီးယား​နှစ်​နိုင်ငံ​ကြား​နယ်စပ်​ကို ရောက်တဲ့အခါ စက်​သေနတ်​တွေ​ဆင်​ဖို့ ကျင်း​တူး​ပေး​ရမယ်ဆို​တဲ့ အမိန့်​ကို ကျွန်တော်​တို့​ရရှိခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ဟာ စစ်မှုရေးရာ​တွေ​မှာ​ပါဝင်​ဖို့ ငြင်းဆို​တာ​ကြောင့် ထောင်ကျ​နေ​သူတွေ​ဖြစ်တယ်​ဆို​တဲ့ အကြောင်းရင်းကို ရှင်းပြခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​ဟာ အုပ်စု​ရဲ့​ရှေ့မှာ​ရှိနေတာ​ကြောင့် ဟန်​ဂေ​ရီ​အရာရှိ​က ကျွန်တော့်​ကို​ကိုင်ဆွဲ​ပြီး စရိုက်​ပါ​လေ​ရော။ “မင်းကို​ငါ​သတ်ပစ်​မယ်! မင်း​မ​လုပ်​ဘူးဆို​ရင် တခြား​သူတွေကလည်း မင်းရဲ့ မကောင်းတဲ့​ပုံသက်သေ​ကို လိုက်​ကြလိမ့်မယ်!” လို့ အော်ဟစ်​ပြောဆို​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ဦးစီး​ဦးဆောင်​ပြုသူ ဝါရင့်​သက်သေခံ အန်​ဒ​ရပ်​ရှ် ဘာ​တာ က ရဲရဲရင့်ရင့်​ကြားဝင်​ဖြေရှင်း​ပေး​ပြီး ကျွန်တော့်​အသက်ကို ကယ်​လိုက်တယ်။ *

ရက်သတ္တပတ်​အနည်းငယ်​အကြာမှာ စစ်​ပြီးသွား​လို့ ကျွန်တော်​တို့ အိမ်ကို​ပြန်လာ​ကြတယ်။ ဘော​ရ်​မြို့ကနေ စောစော​လွတ်မြောက်သွား​တဲ့​အဖော်​တွေ​က ချာ​ဗင့်​ကို ကို​ခေါ်သွား​ခံရ​တဲ့ ကျွန်တော်​တို့အားလုံး အသတ်​ခံရ​တယ်​ဆိုပြီး သတင်းပို့​ထား​ကြတယ်။ ဒါ​ကြောင့် ခြောက်​လ​လောက်​ကတည်းက ကျွန်တော့်​ဇနီး​ဟာ သူ့ကိုယ်သူ မုဆိုးမ​လို့ ယူမှတ်​ထားခဲ့​တယ်။ တစ်နေ့ ဖိနပ်​ချွတ်​မှာ​ရပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်​ကို​တွေ့​လိုက်ရ​တဲ့​အခါ သူ​အရမ်း​အံ့သြ​သွားတယ်! နှစ်များ​စွာ ခွဲခွာ​နေရ​ပြီး​မှ ပွေ့ဖက်​ကြ​ချိန်မှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​မျက်ဝန်း​တွေ​ကနေ ဝမ်းသာ​မျက်ရည်တွေ စီးကျ​လာတယ်။

လုပ်ငန်း​ပြန်လည်​ဖွဲ့စည်းခြင်း

ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​ပြီး​နောက်​မှာ ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​နိုင်ငံ​တည်ထောင်​ဖို့ စ​လို​ဗားကီး​ယား​နဲ့ ချက်ချီအာ​တို့ ပြန်လည်​ပေါင်းစည်း​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ စစ်​မတိုင်မီ​က နယ်မြေ​အတော်များများ ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​အပိုင်​ဖြစ်​ခဲ့​တဲ့ ထ​ရန်စ​ကာ​ပါ​သီ​ယာ​က​တော့ ဆိုဗီယက်​ပြည်ထောင်စု​မှာ​ရှိတဲ့ ယူကရိန်း​အပိုင်​ဖြစ်​လာတယ်။ ၁၉၄၅ ခုနှစ်​မှာ၊ မိုက်ကယ်​လ် မော့​ကာ​လ်​နဲ့ ကျွန်တော်​ဟာ အခု စ​လို​ဗားကီး​ယား​ရဲ့​မြို့တော်​ဖြစ်​တဲ့ ဗ​ရာ​တစ်စ​လာ​ဗာ​ကို​သွားခဲ့​ကြတယ်၊ အဲဒီမှာ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ပြန်လည်​ဖွဲ့စည်း​ဖို့ တာဝန်​ရှိသူတွေနဲ့ တွေ့ဆုံ​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ဟာ စိတ်ရောကိုယ်ပါ ပင်ပန်း​နွမ်း​နယ်​နေကြ​ပေမဲ့ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​သတင်းကောင်း ဟောပြောခြင်း​တာဝန်ကို အပြည့်အဝ​ဆက်​ထမ်းဆောင်​ဖို့ စိတ်​ထက်သန်​ကြတယ်။—မဿဲ ၂၄:၁၄; ၂၈:၁၈-၂၀။

စစ်​ပြီးသွား​တဲ့​နောက် စည်းဝေးကြီး​တွေ​ဟာ ကျွန်တော်​တို့​လုပ်ငန်း​အတွက် အဓိက​တွန်းအား​တစ်ခု​ဖြစ်တယ်။ ၁၉၄၆၊ စက်တင်ဘာ​လမှာ ပထမ​ဆုံး​ပြည်လုံးကျွတ် စည်းဝေးကြီး​ကို ဘာ​နာ​မြို့မှာ ကျင်းပ​ခဲ့​ကြတယ်။ “ရိတ်သိမ်း​ရာ​ကာလ၊ ဤ​ကမ္ဘာ​ကုန်​သော​ကာလ​ဖြစ်” ဆို​တဲ့​ခေါင်းစဉ်​နဲ့ ဟောပြောချက်​တစ်ခု​ပေး​ရတဲ့ အခွင့်ထူး​ကို ကျွန်တော်​ရရှိခဲ့တယ်။

၁၉၄၇ ခုနှစ်​မှာ နောက်ထပ် ပြည်လုံးကျွတ်​စည်းဝေးကြီး​ကို ဘာ​နာ​မြို့မှာ ကျင်းပ​တယ်။ နယူးယောက်၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်​မှာ​ရှိတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ကမ္ဘာ့​ဌာနချုပ်​ကနေ​လာ​ကြ​တဲ့ နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ်၊ မီလ်တန် ဂျီ. ဟဲန်​ရှယ်​လ်​နဲ့ ဟေ​ဒင် စီ. ကာ​ဗင်​တန်​တို့​က အားပေးမှု​ဖြစ်စေ​တဲ့​ဟောပြောချက်​တွေ ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ သူတို့ရဲ့​တင်ဆက်မှု​တွေ​ကို ကျွန်တော်​က စကားပြန်​အဖြစ် ဆောင်ရွက်​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​မှာ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ကြွေးကြော်​သူ ၁,၄၀၀ လောက်​ပဲ​ရှိပေမဲ့ လူထု​ဟောပြောချက်ကို ၂,၃၀၀ လောက် တက်ရောက်​ခဲ့တယ်။

 ကွန်မြူနစ်​လက်အောက် နှိပ်စက်​ညှဉ်းပန်း​ခြင်း

၁၉၄၈ ခုနှစ်​မှာ ကွန်မြူနစ်​တွေ နိုင်ငံ​ကို​သိမ်းပိုက်​လိုက်ပြီး မကြာခင် ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ပိတ်ပင်​မှု​တစ်ရပ် ပြဋ္ဌာန်း​ခဲ့တယ်၊ အဲဒီ​ပိတ်ပင်​မှု​က နှစ်ပေါင်း ၄၀ တိုင်​ကြာ​ခဲ့​ပါ​တယ်။ ၁၉၅၂ ခုနှစ်​မှာ ခေါင်းဆောင်​တွေ​လို့ အာဏာပိုင်တွေ​ယူမှတ်​တဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ထဲ​က အတော်များများကို ထောင်ချ​လိုက်တယ်။ အများစုက ဖျက်​လို​ဖျက်ဆီး​ပြု​မှု​နဲ့ စွပ်စွဲ​ခံရ​ပေမဲ့ ကျွန်တော်​တို့​အနည်းစု​က​တော့ သစ္စာဖောက်​မှု​နဲ့ စွပ်စွဲ​ခံရ​တယ်။ ကျွန်တော် အချုပ်​ကျ​ပြီး ၁၈ လ​တိုင်တိုင် စစ်ဆေး​မေးမြန်း​ခံရ​တယ်။ ဘယ်လို​ကြောင့် ကျွန်တော်​က သစ္စာဖောက်​ဖြစ်​ရတာလဲ​လို့ မေးတဲ့အခါ တရားသူကြီး​က– “မင်း​က ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​အကြောင်း ဟောတယ်။ ဒီ​ပြင် ကမ္ဘာ့​အုပ်ချုပ်ရေး​တွေ​ကို အဲဒီ​နိုင်ငံတော်​က လွှဲယူ​လိုက်မယ်​လို့ ပြော​တယ်။ အဲဒီ​ထဲမှာ ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​လည်း ပါ​နေတယ်” ဆိုပြီး ပြော​တယ်။

“ဒီလို​ဆိုရင်၊ သခင့်​ဆုတောင်းချက်​ကို​တောင်းလျှောက်​ပြီး ‘ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​လာပါစေ’ လို့​ဆုတောင်း​နေတဲ့​သူအား​လုံး​ကို သစ္စာဖောက်​အဖြစ် ခင်ဗျား​စီရင်​ရလိမ့်မယ်” လို့ ကျွန်တော်​ပြန်​ပြော​လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်​ကို ငါး​နှစ်​ခွဲ​စီရင်ချက်​ချ​ပြီး ချက်ကိုစလိုဗက်ကီးယား​နိုင်ငံ၊ ယာ​ကီ​မော့​ဖ်​မှာ​ရှိတဲ့ နာမည်​ပျက်​ကွန်မြူနစ်​အကျဉ်းထောင်​ကို ပို့​လိုက်တယ်။

ကျွန်တော့်​ရဲ့ ထောင်​သက်တမ်း​အတော်များများ ကုန်​ပြီး​နောက်​မှာ ကျွန်တော် လွတ်​လာတယ်။ ကျွန်တော့်​ဇနီး အဲ​န်​နာ​ဟာ ကျွန်တော်​တို့​သမီး မာ​ရီ​ယာ​ကို ကြည့်ရှု​စောင့်ရှောက်​ရင်း စာ​တွေ​နဲ့​ရော၊ ကျွန်တော့်​ဆီ လာရောက်​လည်ပတ်​ပြီး​တော့​ပါ သစ္စာရှိ​ရှိ​ထောက်မ​ပေး​ခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံး​မှာ ကျွန်တော်​တို့​မိသားစု ပြန်လည်​ပေါင်းစည်း​ခဲ့​ပြီး လျှို့ဝှက်​လုပ်ဆောင်​ရ​ဆဲ​ဖြစ်​တဲ့ ခရစ်ယာန်​လုပ်ငန်းဆောင်တာ​တွေ​ကို ပြန်​လုပ်ခဲ့ကြတယ်။

ယေဟောဝါ​အမှုဆောင်ခြင်း​၏ ကျေနပ်ဖွယ်​အသက်တာ

လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ် ၇၀ ကျော်​အတွင်း ကျွန်တော်​တို့​ဒေသက ယေဟောဝါ​သက်သေတွေဟာ အခြေအနေ​အမျိုးမျိုး​အောက်မှာ အမှုဆောင်ခဲ့​ရတယ်၊ အချိန်​အများစုက ကွန်မြူနစ်​အုပ်ချုပ်မှု​အောက်မှာ​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်​အိုမင်း​လာပြီး ခန္ဓာပိုင်း​ဆိုင်ရာ​အားနည်း​လာတာ မှန်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အသက် ၉၈ နှစ်​ထိ အသက်ရှင်နေ​ဆဲ​ဖြစ်​တဲ့ ယန် ကော်​ပါ-အွန်​ဒို လို​မျိုး တည်ကြည်သူ​နဲ့​အတူ ဇာ​ဟော​ရ်​မှာ ခရစ်ယာန်​အကြီးအကဲ​တစ်ယောက်​အဖြစ် အမှုဆောင်​နိုင်​တုန်း​ပါ​ပဲ။ * ယေဟောဝါ​ဆီက လက်ဆောင်မွန်​ဖြစ်​တဲ့ ကျွန်တော့်​ချစ်​ဇနီး​ဟာ ၁၉၉၆ ခုနှစ်​မှာ ဆုံး​သွားတယ်။

၁၉၂၄ ခုနှစ်​က ထုတ်ဝေ​ခဲ့​တဲ့ ပရဒိသု​သို့​သွားရာလမ်း စာအုပ်၊ စာမျက်နှာ ၂၂၈ ကနေ ၂၃၁ မှာ​ဖော်ပြ​ထား​တဲ့ စိတ်ကူးယဉ်​မြင်ကွင်း​ဟာ ကျွန်တော့်​စိတ်​မှာ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း​ပုံ​ပေါ်​နေဆဲပဲ။ ပရဒိသု​မှာ ရှင်ပြန်ထမြောက်​လာတဲ့​လူ​နှစ်ယောက် စကားပြော​တာ​ကို အမှတ်တမဲ့​ကြား​ရတယ်လို့ မိမိကိုယ်ကို​စိတ်ကူး​ကြည့်​ဖို့ စာရှုသူ​ကို​တောင်းဆို​ထား​တယ်။ သူတို့​ရောက်နေတဲ့​နေရာကို အံ့သြ​နေကြ​တာ​ဖြစ်တယ်။ အဲဒီအခါ အာမဂေဒုန်​ကို​ကပ်ကျော်​ခဲ့​သူ​တစ်ယောက်​က သူတို့​နှစ်ယောက်​ဟာ ပရဒိသု​မှာ ရှင်ပြန်ထမြောက်​လာတာ​ဖြစ်တယ်လို့ ရှင်းပြ​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ (လုကာ ၂၃:၄၃) ကျွန်တော်​သာ အာမဂေဒုန်​ကို​ကပ်ကျော်​ခဲ့မယ်​ဆိုရင် ကျွန်တော့်​ဇနီး၊ ကျွန်တော့်​အမေနဲ့ တခြား​ချစ်​ရတဲ့​သူတွေ ရှင်ပြန်ထမြောက်​လာတဲ့အခါ အဲလို​မျိုး ရှင်းပြ​ချင်​တယ်။ ဒါမှ​မဟုတ် အာမဂေဒုန်​မတိုင်ခင် ကျွန်တော်​သေသွား​မယ်​ဆိုရင်၊ ကျွန်တော်​ကွယ်လွန်​ပြီး​နောက် ဖြစ်ပျက်​တဲ့​အကြောင်း​တွေ​ကို ကမ္ဘာသစ်​မှာ တစ်ယောက်ယောက်​က ရှင်းပြ​မယ့်​အချိန်ကို စောင့်မျှော်​နေမယ်။

စကြဝဠာ ပိုင်သ​အုပ်စိုးရှင်​ထံ စကားပြော​ပြီး ချဉ်းကပ်​နိုင်​တဲ့ အနှိုင်းမဲ့၊ အံ့ချီးဖွယ်​အခွင့်ထူး​ကို ကျွန်တော်​ကျေးဇူး​တင်​လေးမြတ်​နေတုန်းပါပဲ။ ကျွန်တော့်​ရဲ့ သန္နိ​ဋ္ဌာန်​က​တော့ ရောမ ၁၄:၈ မှာ တမန်​တော်​ပေါလု​ပြော​တဲ့ စကားနဲ့​အညီ အသက်ရှင်​နေထိုင်ဖို့​ပါ​ပဲ– “အသက်ရှင်​လျှင်၊ သခင်​ဘုရား​အဖို့​အ​လို့​ငှာ​အသက်ရှင်​၏။ သေ​လျှင်​လည်း၊ သခင်​ဘုရား​အဖို့​အလို​ငှာ​သေ​၏။ ထို​ကြောင့် အသက်ရှင်​သည်​ဖြစ်စေ၊ သေ​သည်​ဖြစ်စေ သခင်​ဘုရား​ဆိုင်​တော်​မူ​၏။”

[အောက်ခြေ​မှတ်ချက်များ]

 [စာမျက်နှာ ၁၄ ပါ ရုပ်ပုံ]

လက်ထပ်​ပြီး​တစ်နှစ်​အကြာ​၌ အဲ​န်​နာ​နှင့်အတူ

 [စာမျက်နှာ ၁၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၄၇ ခုနှစ်၊ ဘာ​နာ​မြို့ စည်းဝေးကြီး​၌ နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ် နှင့်အတူ