“နှစ်ခါပြန် ရောဂါဒဏ်”
“နှစ်ခါပြန် ရောဂါဒဏ်”
ဂျက်ခ် မာန်စ်မာ ပြောပြသည်
အစွမ်းထက်ကာကွယ်ဆေးတွေနဲ့ တစ်စိုက်မတ်မတ် ကာကွယ်ဆေးထိုးပေးတဲ့အစီအစဉ်တွေကြောင့် ကလေးဘဝမှာဖြစ်တတ်တဲ့ ပိုလီယိုရောဂါကင်းစင်ဖို့ ကြိုးစားရာမှာ သိပ္ပံပညာဟာ အကြီးအကျယ် တိုးတက်အောင်မြင်ခဲ့ပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ ပိုလီယိုရောဂါဖြစ်လို့ ပြန်နာလန်ထူပြီး ဆယ်စုနှစ်ချီကြာတဲ့နောက်ပိုင်းမှာတောင် ပိုလီယိုဒဏ်ခံခဲ့ဖူးသူတချို့ဟာ ပိုလီယိုနောက်ဆက်တွဲလက္ခဏာစု (ပီပီအက်စ်) လို့ခေါ်တဲ့ရောဂါကို ပြန်ခံစားခဲ့ကြရတယ်။
သင့်အနေနဲ့ ပီပီအက်စ် ဆိုတာကို ကြားဖူးချင်မှကြားဖူးမယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကိုယ်တိုင်ခံစားရတော့မှ ကြားဖူးတာ။ ဒါပေမဲ့ ဒီရောဂါဒဏ်ကို သိနားလည်ဖို့ ကျွန်တော်တစ်နှစ်သားအရွယ်၊ ၁၉၄၁ ခုနှစ်က နေ့တစ်နေ့ကို ပြန်ပြောပြပါရစေ။
ကျွန်တော် ထိုင်ခုံမြင့်ပေါ်မှာ ပုံလျက်သားကျနေတာကို အမေမြင်လိုက်တယ်။ ဒါနဲ့၊ ကျွန်တော့်ကို ဆရာဝန်ဆီ အမြန်ခေါ်သွားခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဆေးစစ်ပြီးတာနဲ့ ဆရာဝန်က “ခင်ဗျားရဲ့သားဟာ ပိုလီယိုအကြောသေရောဂါဖြစ်နေတယ်” လို့အမေ့ကို ပြောလိုက်တယ်။ * မကြာခင်ပဲ ကျွန်တော့်ခါးအောက်ပိုင်း အကြောသေသွားတယ်။
ခြောက်လကြာစောင့်ပြီးနောက် ကျွန်တော် ဆေးရုံတက်ရတယ်။ နှစ်အတော်ကြာ ဖျားပြီးရင်း ဖျားနေခဲ့တယ်။ ကာယပိုင်းဆိုင်ရာ အထူးဂရုစိုက်ကုသပြီးနောက်မှ ကျွန်တော့်ခြေထောက်တွေ တဖြည်းဖြည်း ပြန်အသုံးပြုလို့ရလာတယ်။ ကျွန်တော် ၁၄ နှစ်အရွယ်မှာ ပြန်လမ်းလျှောက်နိုင်ပေမဲ့ ဆီးမထိန်းနိုင်တဲ့အပြင် တခြားမစွမ်းဆောင်နိုင်တာတွေ ရှိနေတုန်းပဲ။ နှစ်တွေတစ်လျှောက် အကြိမ်ကြိမ် ခွဲစိတ်ကုသခံရတာ၊ ဘီးတပ်ကုလားထိုင်မှာ နေခဲ့ရတာ၊ ကာယပိုင်းပြန်နာလန်ထူနိုင်ဖို့ ကုသခံရတာတွေကို ခံစားခဲ့ရတယ်။ အခုထိ၊ ကျွန်တော်ရဲ့ဘယ်ဘက်ခြေထောက်က ညာဘက်ထက် သုံးဆပိုသေးပြီး တစ်လက်မ ပိုတိုနေတယ်။ ကျွန်တော်အသက် ၂၀ ကျော်လောက်မှ ဆီးထိန်းနိုင်တော့တယ်။ နောက်ဆုံး၊ ပိုလီယိုရောဂါ လုံးဝပျောက်သွားပြီလို့ ကျွန်တော်ထင်ခဲ့တယ်!
ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်အသက် ၄၅ နှစ်မှာ ခြေထောက်တွေ နာကျင်လာပြီး အရမ်းမောလာတယ်။ ဒါ့အပြင် ညအချိန်မှာ ခြေထောက်ကြွက်သားတွေ အလိုလိုလှုပ်နေလို့ အိပ်မရဘူး။ အဲ့ဒီရောဂါလက္ခဏာတွေဟာ မသက်သာဘဲ ပိုဆိုးလာတယ်။ ကျွန်တော် ပိုလီယိုရောဂါဖြစ်နေမှန်း အမေ ပထမအကြိမ်သိပြီးတဲ့နောက် ၄၄ နှစ်ကြာမှ ပီပီအက်စ်ရောဂါဖြစ်နေတာ သိလိုက်ရလို့ အံ့ဩသွားတယ်။
ပိုလီယိုဟူသည် အဘယ်နည်း
ပိုလီယိုဆိုတာ ဗိုင်းရပ်စ်တစ်မျိုးဟာ ပါးစပ်ကတစ်ဆင့် ခန္ဓာကိုယ်ထဲဝင်ပြီး အူသိမ်တွေထဲမှာပြန့်ပွားသွားတဲ့ ကူးစက်မြန်ရောဂါတစ်မျိုးဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒီဗိုင်းရပ်စ်ဟာ အာရုံကြောစနစ်ထဲ ရောက်သွားတာနဲ့ ချက်ချင်းပဲ လုံးဝအကြောသေစေနိုင်တယ်။ အဲ့ဒီဗိုင်းရပ်စ်ဟာ ဦးနှောက်၊ အဲ့ဒီနောက် ကျောရိုးနဗ်ကြောတစ်လျှောက် ဖြတ်သွားတဲ့အခါ အစပိုင်းမှာဖြစ်လာမယ့် ရောဂါလက္ခဏာတွေက ဖျားမယ်၊ မောမယ်၊ ခေါင်းကိုက်မယ်၊ အန်မယ်၊ လည်ပင်းတောင့်တင်းလာမယ်၊ ခြေတံလက်တံတွေ နာကျင်လာမယ်။ အဲ့ဒီအခါ အာရုံကြောအတော်များများ အလုပ်မလုပ်တော့လို့ လက်မောင်း၊ ခြေထောက်နဲ့ ရင်ဘတ်က ကြွက်သားတချို့ အကြောသေသွားတတ်တယ်။
ဒါပေမဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာရဲ့ပြန်လည်နာလန်ထူနိုင်စွမ်းဟာ အံ့ဩစရာပဲ။ ဗိုင်းရပ်စ်ပိုးတိုက်ခိုက်မခံရတဲ့ နဗ်ကြောတွေက အရင်နဗ်ကြောတွေသေသွားလို့ အကာအကွယ်မဲ့ဖြစ်နေတဲ့ ကြွက်သားဆဲလ်တွေကို ချိတ်ဆက်ဖို့ တယ်လီဖုန်းလိုင်းပိုတွေလို “အတက်တွေ” ထွက်လာတယ်။ ကျောရိုးနဗ်ကြောစည်းထဲက လှုပ်မှုနဗ်ကြောဆဲလ်တစ်ခုဟာ အစို့အညှောက်လေးတွေထွက်ပြီး နဂိုကထက် ပိုများတဲ့ကြွက်သားဆဲလ်တွေနဲ့ ချိတ်ဆက်လိုက်တော့ အာရုံကြောဆဲလ်ကို ပိုအလုပ်လုပ်စေတယ်။ အရင်က ကြွက်သားဆဲလ် ၁,၀၀၀ ကိုလှုံ့ဆော်နိုင်တဲ့ လှုပ်မှုနဗ်ကြောဆဲလ်တစ်ခုဟာ နောက်ဆုံးမှာ ဆဲလ်ပေါင်း ၅,၀၀၀ နဲ့ ၁၀,၀၀၀ စပ်ကြားကို ပြန်ချိတ်ဆက်ပေးနိုင်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း အဲ့ဒီလိုဖြစ်ခဲ့တာကြောင့် လမ်းပြန်လျှောက်နိုင်တာ။
ဒါပေမဲ့ ဒီနဗ်ကြောကြွက်သားအဖွဲ့ဟာ ၁၅ နှစ်က အနှစ် ၄၀ ကျော်အထိ အလုပ်ပိုလုပ်ရတော့ အားကုန်တဲ့လက္ခဏာ စပြလာတတ်တယ်လို့ လောလောဆယ် ယူဆထားကြတယ်။ ပီပီအက်စ်ရောဂါဆိုတာ အစောပိုင်းဆယ်စုနှစ်က ပိုလီယိုဖြစ်ပြီး နာလန်ထူလာတဲ့သူတွေမှာ ပြန်ပေါ်လာတဲ့ရောဂါလက္ခဏာဖြစ်တယ်။ လူနာအတော်များများမှာ ကြွက်သားအားနည်းတာ၊ မောပန်းတာ၊ ရိုးဆစ်နဲ့ ကြွက်သားနာကျင်တာ၊ အအေးမခံနိုင်တာ၊ အသက်ရှူကျပ်တာတို့ဖြစ်တတ်တယ်။ ကိန်းဂဏန်းအတိအကျရဖို့ ခက်ခဲပေမဲ့ ကမ္ဘာ့ကျန်းမာရေးအဖွဲ့က ကမ္ဘာတစ်ဝန်းမှာ ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူ သန်း ၂၀ နီးပါးရှိမယ်လို့ ခန့်မှန်းကြတယ်။ သူတို့ထဲမှာ ၂၅ ကနေ ၅၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက်ဟာ ပီပီအက်စ်ရောဂါခံစားနေရတယ်လို့ နောက်ဆုံးအထောက်အထားက ဖော်ပြတယ်။
မည်သို့ကူညီနိုင်မည်နည်း
အိုမင်းဟောင်းနွမ်းပြီး အလုပ်ပိုလုပ်ခဲ့ရတဲ့ လှုပ်မှုနဗ်ကြောဟာ အားအင်ကုန်ခန်းလာတဲ့အခါ နဗ်ကြောဆုံးတချို့ သေသွားပြီး အကာအကွယ်မဲ့ကြွက်သားမျှင်တွေ အများကြီးချန်ခဲ့ပြန်တယ်လို့ သုတေသီတွေ ပြောကြတယ်။ ဒီဖြစ်စဉ်ကို နှေးကွေးသွားစေဖို့ ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူဟာ ထိခိုက်ထားတဲ့ကြွက်သားတွေကို သိပ်မသုံးဖို့လိုတယ်။ ကုထုံးဆရာတချို့က တုတ်ကောက်၊ သိုင်းကြိုး၊ ချိုင်းထောက်၊ ဘီးတပ်ကုလားထိုင်၊ ခြေတွန်းစက်ဘီးစတဲ့ အထောက်အကူပြုကိရိယာတွေအသုံးပြုဖို့ အားပေးကြတယ်။ ကျွန်တော်ကျတော့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်စလုံးမှာ သိုင်းကြိုးတပ်ထားဖို့လိုလာတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ခြေမျက်စိကို ထိန်းပေးပြီး လဲကျမသွားစေဖို့ အထူးပြုလုပ်ထားတဲ့ရှူးဖိနပ် စီးရတယ်။
လူတစ်ဦးရဲ့အခြေအနေပေါ်မူတည်ပြီး လေ့ကျင့်ခန်းအတော်အသင့်လုပ်တာ၊ ကြွက်သားဆန့်တန်းပေးတာတို့ လိုအပ်တယ်။ ရေကူးတာ ဒါမှမဟုတ် ရေနွေးနဲ့ရေချိုးတာတွေကလည်း ကြွက်သားတွေကို မတောင့်တင်းစေဘဲ နှလုံးသွေးကြောလုပ်ဆောင်မှုကို တိုးတက်စေတယ်။ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တဲ့အခါ ဆရာဝန်နဲ့တိုင်ပင်ပြီးမှလုပ်ဖို့ အရေးကြီးတယ်။
ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူတွေဟာ အာရုံကြောဆဲလ်တွေကို မနားတမ်းအသုံးပြုနေရလို့ ကြွက်သားမျှင်တချို့ ကောင်းကောင်းအလုပ်မလုပ်နိုင်တော့ဘူး။ ဒါကြောင့် အဲ့ဒီလူနာတွေဟာ ခံနိုင်ရည်သိပ်မရှိကြဘူး၊ အားယုတ်မောပန်းတတ်ကြတယ်။ အမြဲနာကျင်နေလို့၊ ဒါမှမဟုတ် ပြန်မသန်မစွမ်းဖြစ်လာလို့ ကြိုးစားအားထုတ်ရတဲ့အတွက် ခံနိုင်ရည်နည်းသွားစေတယ်။ ဒါကြောင့်၊ နေ့လယ်နေ့ခင်းမှာ ကျွန်တော်အနားယူလိုက်ရင် ပြန်အားပြည့်လာတယ်။ ဆရာဝန်အများက သူတို့ရဲ့လူနာတွေကို နေ့စဉ် ကိုယ်နိုင်သလောက်ပဲလုပ်ဖို့၊ မောပန်းတဲ့အထိ ခွန်အားမစိုက်ထုတ်ဖို့ သတိပေးကြတယ်။
အဆစ်နဲ့ကြွက်သားတွေ အမြဲနာနေတာကို ကျွန်တော် ခံရအခက်ဆုံးပဲ။ တချို့ကျတော့ နေ့စဉ်လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေကို အားစိုက်လုပ်လိုက်တဲ့အခါ သက်ဆိုင်တဲ့ကြွက်သားတွေ အရမ်းနာကျင်သွားတတ်တယ်။ တခြားသူတွေကျတော့ တုပ်ကွေးနဲ့ခပ်ဆင်ဆင် တစ်ကိုယ်လုံးကိုက်ခဲပြီး မောပန်းနေတတ်ကြတယ်။
အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးတွေက အနာသက်သာစေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူတွေက ဘာဆေးပဲသောက်သောက်၊ ရေရှည်ကိုက်ခဲနာကျင်တဲ့ဝေဒနာ ခံစားကြရတယ်။ အပူဓာတ်ပေးတာ၊ ကိုယ်လက်လှုပ်ရှား လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တာတွေက သက်သာစေတယ်။ မေ့ဆေးဆရာဝန်အလုပ်က ထွက်လိုက်ရတဲ့ ဝေဒနာရှင်တစ်ဦးက– “ကျွန်မ ဒီဘီးတပ်ကုလားထိုင်ပေါ်ကဆင်းပြီး အခန်းထဲမှာ ကြိုးစားလမ်းလျှောက်သွားနိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ နာကျင်လွန်းလို့ မတန်ပါဘူး” လို့ပြောပြတယ်။ အခု၊ ကျွန်တော်လည်း ဆေးသောက်နေပေမဲ့ ဘီးတပ်ကုလားထိုင်ကို မကြာခဏ အသုံးပြုနေရတုန်းပါပဲ။
ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူတချို့ဟာ သွေးစီးဆင်းမှုကို အရေပြားနဲ့ဝေးဝေး လမ်းလွှဲပေးနိုင်စွမ်း ဆုံးရှုံးသွားကြတယ်၊ အဲ့ဒီလိုပြောင်းပေးတာဟာ ကြွက်သားမျှင်ထဲမှာ အပူဓာတ်ထိန်းပေးဖို့ ခန္ဓာကိုယ်က ပုံမှန်လုပ်ဆောင်ပေးတဲ့အရာဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒီစွမ်းရည်မရှိရင် ရောဂါဖြစ်ခဲ့တဲ့ခြေတံလက်တံတွေဟာ အပူပိုဖြာထွက်ပြီး အေးစက်သွားတယ်။ ကြွက်သားတွေအေးစက်နေရင် လှုပ်မှုနဗ်ကြောဆဲလ်နဲ့ ကြွက်သားတွေဟာ ဆက်သွယ်မှုမကောင်းတော့တဲ့အတွက် ကြွက်သားတွေ ကောင်းကောင်းအလုပ်မလုပ်တော့ဘူး။ ဒါ့ကြောင့်၊ ထိခိုက်ထားတဲ့ကြွက်သားတွေကို နွေးနွေးထွေးထွေးထားဖို့ လိုတယ်။ တချို့က အေးတဲ့ညတွေမှာ လျှပ်စစ်စောင်၊ ရေနွေးအိတ်တွေသုံးတတ်ကြတယ်။ အအေးဒဏ်မခံရင် ပိုကောင်းတယ်။ ဒါကြောင့် ရာသီဥတုပူနွေးတဲ့ဒေသကို ကျွန်တော်ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့ရတယ်။
အထူးသဖြင့် လည်ပင်းအထက်ပိုင်း ကျောရိုးနဗ်ကြောကို ထိခိုက်စေတဲ့ ဦးနှောက်အကြောသေရောဂါလို့ခေါ်တဲ့ ပိုလီယိုမျိုးဖြစ်ခဲ့ဖူးသူတွေဟာ အသက်ရှူကြွက်သားတွေ အားနည်းသွားလို့ အသက်ရှူရခက်တဲ့ပြဿနာတွေရှိကြတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့အချိန်က ဒီပိုလီယိုရောဂါမျိုးကြောင့် လူအတော်များများဟာ သံအဆုတ်နဲ့ အသက်ရှူခဲ့ကြရတယ်။ အခုတော့၊ အားနည်းတဲ့အဆုတ်ကြွက်သားတွေကို ထောက်ကူတဲ့ လေသန့်သွင်းကိရိယာကို အသုံးပြုကြတယ်။ ကျွန်တော်ကျတော့ နည်းနည်းအားစိုက်မိရင် အသက်ရှူကျပ်လာတယ်။ ဒါ့ကြောင့်၊ ကျွန်တော့်အဆုတ်ကြွက်သားတွေကို လှုပ်ရှားလေ့ကျင့်ပေးတဲ့ ကိရိယာငယ်လေးတစ်ခုကို နေ့တိုင်းအသုံးပြုရတယ်။
ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူတွေ သတိထားရမယ့် တခြားအန္တရာယ်တစ်ခုရှိသေးတယ်။ သူတို့ဟာ ခွဲစိတ်ကုသတဲ့နေ့မှာ အိမ်မပြန်သင့်ဘူး။ ကက်စ်လာ ပြန်လည်ထူထောင်ရေးတက္ကသိုလ်က ဒေါက်တာ ရစ်ချက် အယ်လ်. ဘရူနိုက– “ထုံဆေးတစ်ခုတည်းသာ သုံးဖို့လိုတဲ့ ရိုးရိုးခွဲစိတ်ကုသမှုမှလွဲပြီး ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူဟာ ဘယ် အကြောင်းကြောင့်မဆို ခွဲစိတ်တဲ့နေ့မှာ အိမ်မပြန်သင့်ဘူး” လို့ဆိုတယ်။ ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူတွေဟာ ထုံဆေးပြယ်ဖို့ တခြားသူတွေထက် နှစ်ဆကြာတတ်ပြီး ထပ်ဆင့်အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးတွေ လိုအပ်နိုင်တယ်လို့ သူထပ်ပြောသေးတယ်။ ဒါကြောင့်၊ တခြားလူနာတွေထက် ဆေးရုံမှာ ပိုကြာကြာနေဖို့လိုတယ်။ အဲ့ဒါကို ကျွန်တော်သိထားခဲ့ရင် အသေးစားခွဲစိတ်ခံရပြီးနောက် အဆုတ်ရောင်ရောဂါဖြစ်ခဲ့မှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါကြောင့် အဲ့ဒီအကြောင်းတွေကို ခွဲစိတ်ဆရာဝန်၊ မေ့ဆေးဆရာဝန်တွေနဲ့ တိုင်ပင်ဆွေးနွေးပြီးမှ ခွဲစိတ်ခံရင် ကောင်းမယ်။
ယနေ့ ကျွန်တော့်အသက်တာ
ကျွန်တော် ၁၄ နှစ်အရွယ်မှာ ပြန်လမ်းလျှောက်နိုင်တဲ့အခါ ကျွန်တော့်ရောဂါ အတော့်ကို သက်သာသွားပြီလို့ထင်ခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်ကြာပြီးနောက်မှ အရင်တုန်းကရောဂါတွေကို တစ်ခါပြန်ခံစားနေရတယ်။ ကျွန်တော့်လို ပီပီအက်စ်ရောဂါရလာတဲ့ ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူတွေရဲ့အခြေအနေဟာ စာရေးဆရာတစ်ဦးပြောသလို “နှစ်ခါပြန် ရောဂါဒဏ်” ဆိုတာမျိုးဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် စိတ်ဓာတ်ကျတာဟာ မဆန်းပါဘူး။ တော်သေးတယ်၊ ကျွန်တော် သွားလာလှုပ်ရှားနိုင်သေးလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်နိုင်တယ်။ ကျွန်တော့်အတွက် အကောင်းဆုံးဆေးကတော့ အပြုသဘောရှိဖို့၊ အခြေအနေအရ အလိုက်သင့်နေတတ်ဖို့၊ ကိုယ်လုပ်နိုင်သေးတာတွေကို ကျေးဇူးတင်တတ်ဖို့ဖြစ်တယ်။
ဥပမာ၊ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၀ နှစ်ကျော်က အချိန်ပြည့်ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုမှာ ကျွန်တော် စပါဝင်ခဲ့တုန်းက အခုထက်ပိုပြီး သွားလာလှုပ်ရှားနိုင်တယ်။ အတော်လေးလမ်းလျှောက်ပြီးနောက်မှ မောပန်းတယ်၊ အခုလောက်လည်း မနာကျင်ဘူး။ အခုဆိုရင် သိပ်လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့ဘူး။ အားအင်မကုန်ရအောင် လှေကားနဲ့ အမြင့်တက်တာတွေကို ရှောင်တယ်။ ဖြစ်နိုင်တဲ့အခါတိုင်း ဘီးတပ်ကုလားထိုင်ကို သုံးတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့အမှုဆောင်လုပ်ငန်းမှာ နည်းမျိုးစုံနဲ့ အလိုက်သင့်ပါဝင်ရလို့ ပျော်ရွှင်တဲ့အပြင် ကျန်းမာရေးလည်း အတော်ကောင်းလာတယ်။
ပီပီအက်စ်ရောဂါက ကျွန်တော့်ဘဝကို အတော်ထိခိုက်စေတယ်။ ကျွန်တော့်ကျန်းမာရေး ပိုဆိုးလာနိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကမ္ဘာသစ်မှာ လူသားအားလုံး ပြန်နုပျိုလာပြီး ဒေါင်ဒေါင်မြည်ကျန်းမာလာတော့မယ်ဆိုတဲ့ ကျမ်းစာကတိတော်က ကျွန်တော့်ကို တကယ်ခွန်အားပေးတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေတစ်လျှောက်မှာ ဟေရှာယ ၄၁:၁၀ မှာပါတဲ့ “မစိုးရိမ်နှင့်၊ ငါသည် သင့်ဘက်မှာရှိ၏။ မကြောက်နှင့်၊ သင်၏ဘုရားသခင် ငါသည် သင့်ကိုခိုင်ခံ့စေမည်။ သင့်ကိုစောင့်မမည်” ဆိုတဲ့မှုတ်သွင်းခံစကားကို မကြာခဏစဉ်းစားမိတယ်။ ပီပီအက်စ်ရောဂါဟာ အတိတ်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီဆိုတဲ့အချိန်အထိ ကျွန်တော် ဆက်ကြိုးစားသွားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။
[အောက်ခြေမှတ်ချက်]
^ အပိုဒ်၊ 5 ပိုလီယိုအကြောသေရောဂါ သို့မဟုတ် ပိုလီယိုဟုလည်းခေါ်သည်။
[စာမျက်နှာ ၁၃ ပါ လေးထောင့်ကွက်]
‘ကျွန်ုပ် ပိုလီယိုနောက်ဆက်တွဲလက္ခဏာစု ဖြစ်နိုင်သလား’
ပိုလီယိုနောက်ဆက်တွဲလက္ခဏာစုဟု အမည်တပ်ရန် အောက်ပါစံပြုထားသောအခြေအနေများ ရောနှောခံစားရခြင်းမျိုးရှိဖို့လိုသည်ဟု ကျွမ်းကျင်သူအများစုက သတ်မှတ်ကြသည်–
▪ အတိတ်က ပိုလီယိုအကြောသေရောဂါဖြစ်ခဲ့ဖူးခြင်း
▪ အတော်အသင့် သို့မဟုတ် လုံးဝပြန်နာလန်ထူလာပြီးနောက် စပ်ကြားကာလတွင် (အနည်းဆုံး ၁၅ နှစ်ခန့်) အာရုံကြောလုပ်ဆောင်မှု တည်ငြိမ်သွားခြင်း
▪ ကြွက်သားအားနည်းခြင်း၊ မောပန်းခြင်း၊ ကြွက်သား သိမ်ခြင်း၊ ကြွက်သားနှင့် အရိုးအဆစ်နာကျင်ခြင်းတို့ တဖြည်းဖြည်း သို့မဟုတ် ချက်ချင်းဖြစ်ပေါ်လာခြင်း
▪ အသက်ရှူရန် သို့မဟုတ် မျိုချရန် ခက်ခဲခြင်း
▪ အနည်းဆုံးတစ်နှစ်ခန့် ရောဂါလက္ခဏာများ ဆက်တိုက်ပြခြင်း
▪ အာရုံကြော၊ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာနှင့် အရိုးဆိုင်ရာရောဂါများ မရှိခြင်း
ပိုလီယိုရောဂါဖြစ်ခဲ့ဖူးသူတိုင်း အသက်ကြီးလာလျှင် ပီပီအက်စ်ရောဂါမဖြစ်ကြသော်လည်း အသက်ကြီးလာသည်နှင့်အမျှ အာရုံကြောကြွက်သားများ အလွန်အလုပ်လုပ်ရခြင်းကြောင့် သူတို့သည် မမောသင့်ဘဲမောပန်းနေပြီး အသက်ကြီးပုံပေါက်နေတတ်သည်။ ထို့ပြင် ရောဂါလက္ခဏာအသစ်များပေါ်လာ၍ ဆရာဝန်ထံသွားကြသည့် ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူ ထက်ဝက်ကျော်တွင် ပီပီအက်စ်ရောဂါမရှိကြချေ။ ပါရဂူတစ်ဦးက ဤသို့ဆိုသည်– “ရောဂါလက္ခဏာအသစ်များရှိနေသည့် ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူ ခြောက်ဆယ်ရာခိုင်နှုန်းသည် ပိုလီယိုနှင့်ဆက်နွှယ်မှုမရှိသော ကုသပျောက်ကင်းနိုင်သည့် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ၊ အာရုံကြောဆိုင်ရာရောဂါများ ဖြစ်တတ်သည်။ ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူ နှစ်ဆယ် ရာခိုင်နှုန်းမှာမူ ပိုလီယိုရောဂါ၏ လက်ကျန်ဆိုးကျိုးများနှင့်ဆက်နွှယ်နေသည့် အရိုးရောဂါများ တိုးပွားဖြစ်လာသည်။”
[စာမျက်နှာ ၁၄ ပါ လေးထောင့်ကွက်]
ရောဂါပျောက်ကင်းနိုင်သလော
ရောဂါဖြစ်ရသည့်အကြောင်းရင်းနှင့် တိကျသည့်ဓာတ်ခွဲ စမ်းသပ်ချက် မရှိသကဲ့သို့ လက်ရှိအချိန်အထိ ပိုလီယို နောက်ဆက်တွဲလက္ခဏာစု (ပီပီအက်စ်) ကို ကုသ၍မရနိုင်သေးချေ။ သို့သော် ကုသမှုများတွင် ပြန်လည်ထူထောင် နည်းသုံးမျိုးကို အာရုံစိုက်ထားကြသည်။ ပါရဂူတစ်ဦးက “ပီပီအက်စ်ဝေဒနာရှင် ၈၀ ရာခိုင်နှုန်းကျော်သည် ပြန်လည်ထူထောင်ရေးနည်းစနစ်များကြောင့် ရောဂါ သက်သာ ကြသည်” ဟုဆိုသည်။
ထိုနည်းသုံးမျိုးမှာ–
၁။ ဘဝပုံစံအလိုက်သင့်ပြောင်းလဲခြင်း
▪ အားအင်ချွေတာခြင်း
▪ အထောက်အကူပြုကိရိယာများသုံးခြင်း
▪ မမောပန်းစေသော လေ့ကျင့်ခန်းပြုလုပ်ခြင်း
▪ နွေးနွေးထွေးထွေးနေခြင်း
၂။ ဆေးဝါးများနှင့် ဖြည့်စွက်ရာများ
ဆရာဝန်ညွှန်းသောဆေး၊ သဘာဝဆေးရွက်များနှင့် ကုသခဲ့စေကာမူ ယင်းတို့က ရောဂါမပျောက်စေနိုင်ပါ။ တိုးတက်ကောင်းမွန် သက်သာစေသည်ဟုဆိုကြသော်လည်း သုတေသနဆက်ပြုဖို့ လိုအပ်နေပါသည်။ ဆေးဖက်ဝင်အပင်များသည် ဆေးကုသခြင်းကို အဟန့်အတားဖြစ်စေနိုင်ကြောင်း သတိပြုပြီး အဘယ်ဆေးမျိုးကို မှီဝဲဖို့ကြံစည်နေကြောင်း သင့်ဆရာဝန်အား အမြဲအသိပေးပါ။
၃။ ဘဝအရည်အသွေး
“ပီပီအက်စ်လူနာတစ်ဦးအား ဆရာဝန်ပေးနိုင်သည့် အစွမ်းအထက်ဆုံးဆေးဝါးများမှာ ညွှန်ကြားချက်နှင့် ပညာပေးခြင်းဖြစ်သည်။ . . . ဘဝပုံစံကို အလိုက်သင့် ပြုပြင်နိုင်သည့်လူနာ (အခက်အခဲများကို ပို၍ကောင်းစွာဖြေရှင်းနိုင်စွမ်းရှိသူ၊ ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ပို၍အလိုက်သင့် နေထိုင်တတ်သူ၊ အကြံပေးချက်နှင့် အကူအညီကို လက်ခံသူ၊ အထောက်အကူပြုကိရိယာများကို အသုံးပြု လိုသူ) တို့သည် နေ့စဉ်လုပ်ငန်းဆောင်တာများကို ပိုပြီး အလိုက်သင့်လုပ်ဆောင်နိုင်ကြသည်။”—ဒေါက်တာ စူဆန် ပါလ်မာန်။
[စာမျက်နှာ ၁၅ ပါ လေးထောင့်ကွက်]
လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်သင့်သလော
အစပိုင်းတွင် ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူများကို “အခံရခက်သည်တိုင်အောင်” လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ကြဖို့ တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ ၁၉၈၀ ပြည့်လွန်နှစ်များတွင် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ခြင်း၊ အဓိကအားဖြင့် ကြွက်သားမျှင်၏လုပ်ဆောင်မှုများကို “သုံးပစ်ခြင်း” ၏ အန္တရာယ်များအကြောင်း သတိပေးခဲ့ကြသည်။
ယနေ့တွင် ကျွမ်းကျင်သူများက အလယ်အလတ်ကျသည့် ဖြေရှင်းနည်းကို ထောက်ခံကြသည်။ ယခုအခါ၊ သူတို့သည် “လေ့ကျင့်ခန်း အလွန်အကျွံမလုပ်ရ၊ သို့သော် မလှုပ်မရှားမနေပါနှင့်” ဟုပြောကြသည်။ “ကျွန်ုပ်တို့သည် မည်မျှပင် မသန်မစွမ်းဖြစ်နေစေကာမူ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်သင့်သည်၊ မိမိလိုအပ်ရာ၊ မိမိနှင့်သင့်တော်မည့် လေ့ကျင့်ခန်းများကို ဖန်တီးပြီး မှန်မှန်ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် အကျိုးခံစားရမည်ဟု ယခုသိထားကြပြီ” ဟု ကာယပိုင်းလှုပ်ရှားမှုနှင့် မစွမ်းမသန်ဆိုင်ရာအမျိုးသားဗဟိုက ပြောခဲ့သည်။
အကျဉ်းချုပ်အနေဖြင့် တစ်ဦးချင်းစီ၏လေ့ကျင့်ခန်းအစီအစဉ်မှာ ဤသို့ဖြစ်သင့်သည်–
▪ ဗဟုသုတကြွယ်သော ဆရာဝန်များ၏အကူအညီဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြုစုစီမံထားပါ
▪ ဖြည်းဖြည်းချင်း သို့မဟုတ် တော်သင့်ရုံစလေ့ကျင့်ပြီး တဖြည်းဖြည်း တိုး၍ပြုလုပ်သွားပါ
▪ လေ့ကျင့်ခန်းအစတွင် တဖြည်းဖြည်းသွေးပူလာစေပြီးနောက် အဆုံးတွင် သွေးအေးသွားစေသည့်လေ့ကျင့်ခန်းများ ထည့်ပေးပါ
▪ ခြေလက်ဆန့်တန်း၍ သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်းများကို အာရုံစိုက်ပြုလုပ်ပါ
▪ ဖြစ်နိုင်လျှင် ရေနွေးနွေးရှိသည့် ရေကူးကန်တွင် ရေကူးပါ
ဂျွန် ဟော့ပ်ကင် ဆေးဆောင်းပါးတွင် ပညာရှင်တစ်ဦးက ဤသို့ဆိုသည်– “မောပန်းခြင်းနှင့် နာကျင်ခြင်းသည် တစ်နာရီထက် ပိုပြီး တာရှည်လျှင် ကြွက်သားများကို အလွန်အကျွံအသုံးပြုထားသည့် လက္ခဏာဖြစ်သည်။” ထို့ကြောင့် သင့်ခန္ဓာကိုယ်၏ အရိပ် အခြည်ကို သတိပြုကာ နာကျင်မောပန်းစေခြင်း၊ အားနည်း စေခြင်းတို့ကို ရှောင်ပါ။
[စာမျက်နှာ ၁၆ ပါ လေးထောင့်ကွက်]
အန္တရာယ်ဖြစ်စေသော အကြောင်းများကား အဘယ်နည်း
လူနာတိုင်း မတူညီကြသော်လည်း အောက်ပါအချက်များသည် ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူများကို ပိုလီယိုနောက်ဆက်တွဲလက္ခဏာစု ခံစားရစေနိုင်၏–
▪ ပထမအကြိမ် ပိုလီယိုဖြစ်ချိန်၏ရောဂါပြင်းထန်မှု။ များသောအားဖြင့် ပထမအကြိမ်ပိုလီယိုရောဂါဖြစ်သည့် အခါက ရောဂါပြင်းထန်ခဲ့လျှင် ပီပီအက်စ်ဖြစ်ဖို့အကြောင်း ပိုများနိုင်
▪ ပထမအကြိမ်ရောဂါဖြစ်သည့်အသက်အရွယ်။ အသက်ငယ်ရွယ်စဉ်က ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူများသည် ပီပီအက်စ် ရောဂါ အဖြစ်နည်းကြ
▪ ပြန်နာလန်ထူခြင်း။ အံ့ဩစရာမှာ၊ ပိုလီယိုဖြစ်ပြီး အတော်အတန်ပြန်နာလန်ထူ၍ ရောဂါပျောက်ကင်းနေပုံရှိသူများသည် နောက်ဆုံးတွင် ပီပီအက်စ်ဖြစ်ဖို့အကြောင်းပိုများနိုင်
▪ ကာယလှုပ်ရှားမှု။ ပိုလီယိုဖြစ်ခဲ့ဖူးသူတစ်ဦးသည် နှစ်များတစ်လျှောက် အားအင်ကုန်ခန်းမောပန်းသည်အထိ လေ့ကျင့်ခန်းပြုလုပ်ခဲ့လျှင် ပီပီအက်စ်ဖြစ်နိုင်စရာအကြောင်းရှိ
[စာမျက်နှာ ၁၁ ပါ ရုပ်ပုံ]
ကျွန်တော် ၁၁ နှစ်အရွယ်တွင် ခွဲစိတ်ကုသခံပြီးနောက် ပြန်နာလန်ထူရန် သူနာပြုတစ်ဦးကူညီပေး
[စာမျက်နှာ ၁၆ ပါ ရုပ်ပုံ]
ယနေ့၊ အချိန်ပြည့် ခရစ်ယာန်အမှုတော်တွင် ကျွန်တော့်ဇနီးနှင့်အတူ