သက်​မွေး​လုပ်ငန်း​ကို မှန်ကန်​စွာ​ရွေးချယ်​နိုင်​ခဲ့

ဆော​န်ညှာ အာကူညာကေဗေတို ပြောပြ​သည်

ဘဏ်​မှာ ကျွန်မ​ရာထူး​တိုးတယ်။ အဲဒီ​အလုပ်​က ဂုဏ်​ရှိပြီး လစာ​ကောင်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ ခပ်​ဝေးဝေး အသင်းတော်​တစ်ခု​မှာ အချိန်ပြည့်​ရှေ့ဆောင်​ဓမ္မ​အမှုဆောင်ဖို့ ခု​လေး​တင် ဖိတ်ခေါ်​စာ​ရထားတယ်။ ၃၂ နှစ်​ကုန်လွန်​ပြီး​လို့ နောက်ကြောင်း​ကို ပြန်ပြောင်း​စဉ်းစား​ကြည့်​တဲ့​အခါ ကျွန်မ​ရဲ့​ရွေးချယ်မှု​က မှန်ကန်​တယ်​ဆိုတာ သိရတယ်။

အမေ​ဟာ ရိုမန်ကက်သလစ်​တစ်ဦး​အဖြစ် ကြီးပြင်း​လာပေမဲ့ ချာ့ခ်ျ​သွန်သင်ချက်​တွေ​ကို သိပ်​မယုံ​ဘူး။ ရုပ်ပုံတွေကို ဘာကြောင့်​ကိုးကွယ်​ရသလဲ​ဆိုပြီး သူ​သိချင်ခဲ့တယ်။ ဘာသာရေးဆိုင်ရာ​အမှန်တရား​တွေ​က အမေ့​အတွက်​အရေးကြီး​လို့ အဖြေ​ရဖို့ ချာ့ခ်ျ​တစ်ခု​ပြီး​တစ်ခု​သွားခဲ့​ပေမဲ့ အဖြေ​မရခဲ့​ဘူး။

တစ်နေ့​တော့ အမေ​ဟာ မက္ကဆီကို​နိုင်ငံ၊ တပ်​စ်​လာ​မြို့မှာ​ရှိတဲ့ ကျွန်မ​တို့​အိမ်အပြင်ဘက်​မှာ​ထိုင်ပြီး လေညင်း​ခံ​နေတုန်း ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ယောက် ရောက်​လာတယ်။ အမေ့​မေးခွန်းတွေကို သက်သေခံ​က ကျမ်းစာ​နဲ့​အဖြေပေး​လို့ အမေ​သဘောကျ​သွားပြီး နောက်​တစ်ခါ ပြန်တွေ့​ကြဖို့ သဘောတူ​လိုက်တယ်။ သက်သေခံ​ညီအစ်ကို​ပြန်လာတဲ့​အခါ အမေ​ဟာ ဥပုသ်​အသင်း​က ဓမ္မ​ဆရာ​တစ်ယောက်၊ ကက်သလစ်​ဘုန်းကြီး​တစ်ပါး၊ နာဇရိ​ယန်​တရားဟော​ဆရာ​တစ်ယောက်​တို့​နဲ့​အတူ စောင့်နေ​တယ်။ အမေက ဥပုသ်​နဲ့​ပတ်သက်​တဲ့ မေးခွန်းထုတ်​လိုက်​တော့ သက်သေခံ​က​ပဲ ကျေနပ်​လောက်​တဲ့ ကျမ်းစာ​အဖြေကို ပေး​နိုင်တယ်။ အမှန်​တော့ သူ့​တစ်ယောက်​မှာပဲ ကျမ်းစာ​အုပ်​ပါ​တယ်။ ခြောက်​လ​လောက် ကျမ်းစာ​လေ့လာ​ပြီး​တဲ့​နောက် ၁၉၅၆ ခုနှစ်​မှာ အမေ​ဟာ ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ဦး​အဖြစ် နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်တယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်မ​အသက် ရှစ်နှစ်ပဲ​ရှိသေးတယ်။

အဖေ တကယ်​စိုးရိမ်​ခဲ့

အမေ​ကျမ်းစာ​လေ့လာ​တာ​ကို အဖေက မ​ကန့်ကွက်​ခဲ့​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ယောက်ျားလေး​နှစ်ယောက်​နဲ့ မိန်းကလေး​နှစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့ ကျွန်မ​တို့​မောင်နှမ​လေးယောက်ကို အမေ​ကျမ်းစာ​သင်ပေး​ပြီး ခရစ်ယာန်​စည်းဝေး​တွေ​ကို ခေါ်​သွားတဲ့အခါမှာတော့ အဖေက အမေ့ရဲ့​စာပေ​တွေ​ကို ဖျက်ဆီး​ပစ်လိုက်​တယ်။ ကျွန်မ​တို့ လှည့်စား​ခံ​နေရ​တာ​လို့ အဖေ​ယုံကြည်တဲ့​အတွက် သက်သေခံတွေဟာ ဘုရားသခင့်​နာမတော် ယေဟောဝါ​ကို သူတို့ရဲ့​ကိုယ်ပိုင်​ကျမ်းစာ​ထဲမှာ လိမ်ညာ​ပြီး ထည့်​ထား​တယ်​ဆိုတာ​ကို ကက်သလစ်​ကျမ်းစာ​သုံးပြီး သက်သေ​ပြဖို့ အဖေ​ကြိုးစား​ခဲ့​တယ်။ အမေ​ဟာ အဖေ့​ရဲ့​ကျမ်းစာ​ထဲ​က ယေဟောဝါ​ဆို​တဲ့​နာမတော်​ကို ထောက်ပြ​လိုက်​တော့ သူ​အရမ်း​အံ့ဩ​သွားပြီး ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​အပေါ် သဘောထား​ပြောင်းလဲ​သွားတယ်။—ဆာလံ ၈၃:၁၈၊ က​ဘ။

မက္ကဆီကို​မှာ​ဆိုရင် မိန်းကလေး​တစ်ယောက်​ရဲ့ ၁၅ နှစ်​မြောက်​မွေးနေ့​က အထူး​အရေးပါ​တယ်။ မွေးနေ့ပွဲ​ကျင်းပ​တာ​က ကျမ်းစာ​နဲ့​မညီ​ဘူးဆို​တာ​သိရလို့ ကျွန်မ​ရဲ့​မွေးနေ့ပွဲ​ကို မ​ကျင်းပ​တော့​ဘူး။ * ဒါပေမဲ့ အဖေက ကျွန်မ​အတွက် ထူးထူးခြားခြား​လေး​လုပ်ပေး​ချင်​လို့ အတင်း​ပဲ​မွေးနေ့ပွဲ ကျင်းပ​ခိုင်းတယ်။ ဒီ​ကိစ္စ​ကို ကျွန်မ​စဉ်းစား​ပြီး​တဲ့​နောက် “နောက်​တစ်ခါ​ကျင်းပ​မယ့် ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ စည်းဝေးပွဲ​ကို အဖေ​လိုက်​တက်​ပါ။ အဲဒါကို လက်ဆောင်​အဖြစ်​လိုချင်​တယ်” လို့​အဖေ့ကို ပြော​လိုက်တယ်။ အဖေ​လက်ခံခဲ့​ပြီး ကျမ်းစာ​ကို သူ ပို​ပြီး​စိတ်ဝင်စား​လာတယ်။

တစ်ည​မှာ​တော့ မုန်တိုင်း​အကြီးအကျယ်​တိုက်​လို့ ပြုတ်ကျ​နေတဲ့​ဓာတ်ကြိုး​ကို အဖေ​တက်​နင်း​မိ​ပြီး ဒဏ်ရာ​အပြင်းအထန်​ရသွားတယ်။ ဆေးရုံ​တက်​နေချိန်မှာ ၂၄-နာရီ​မပြတ် ဂရုစိုက်​ကြည့်ရှု​ပေး​ကြ​တဲ့ ဒေသခံ​သက်သေခံတွေရဲ့ ခရစ်ယာန်​မေတ္တာကို သူ​ဘယ်တော့မှ မမေ့နိုင်​ခဲ့​ဘူး။ နောက်ပိုင်း လူထု​ဓမ္မ​အမှုမှာ သူ​စ​ပါဝင်​လာပြီး ယေဟောဝါ​ထံ သူ့ရဲ့​အသက်တာကို အပ်နှံ​လိုက်တယ်။ ဝမ်းနည်းစရာက နှစ်ခြင်း​ခံ​ဖို့ တစ်လ​အလို​ဖြစ်​တဲ့ ၁၉၇၅၊ စက်တင်ဘာ ၃၀ ရက်မှာ သူ​ကွယ်လွန်​သွားတယ်။ သူ​ရှင်ပြန်ထမြောက်​လာတဲ့အခါ သူ့ကို​ပွေ့ဖက်​ကြိုဆို​ဖို့ ကျွန်မ​တို့ အရမ်း​တမ်းတ​နေပါတယ်။—တမန်​တော် ၂၄:၁၅။

အကျိုးပြုတဲ့ မိသားစု​သြဇာ

ကျွန်မ​ရဲ့​အစ်မ ကာမဲန်​ဟာ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုကို အမြဲ​ပဲ တန်ဖိုး​ထား​လေးမြတ်တယ်။ ၁၉၆၇ ခုနှစ်​မှာ သူ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး​တာ​နဲ့ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ လစဉ် နာရီ ၁၀၀ လောက်​အသုံးပြု​ရတဲ့ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင်​တစ်ဦး​ဖြစ်လာ​တယ်။ အချိန်တန်​တော့ မက္ကဆီကို​နိုင်ငံ အလယ်ပိုင်း​မှာ​ရှိတဲ့ တို​လူ​ကာ​မြို့ကို ပြောင်း​သွားတယ်။ ကျွန်မ​လည်း ဘဏ်​တစ်ခု​မှာ​အလုပ်​ရပြီး ၁၉၇၀၊ ဇူလိုင် ၁၈ ရက်မှာ နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်တယ်။

အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှု​က ကာမဲန်​ကို အလွန်​ပျော်ရွှင်​စေပြီး တို​လူ​ကာ​မှာ သူနဲ့အတူ​အမှုဆောင်ဖို့ ကျွန်မ​ကိုလည်း အားပေးတယ်။ တစ်ရက်​မှာ ယေရှုရဲ့​နောက်လိုက်​တွေ​ဟာ မိမိတို့ရဲ့​ဝိညာဉ်​ရေး​အဖိုးတန်​ရာတွေကို ဘုရားသခင်​ကို ဂုဏ်တင်​တဲ့​နေရာမှာ အသုံးပြု​သင့်တယ်​ဆို​တဲ့ ဟောပြောချက်ကို​နားထောင်​နေချိန်မှာ အဲဒီ​အကြောင်းကို ကျွန်မ​စဉ်းစား​နေ​မိတယ်။ (မဿဲ ၂၅:၁၄-၃၀) ‘ငါ့ကို​အပ်နှင်း​ထား​တဲ့ ဝိညာဉ်​ဆုကျေးဇူး​တွေ​ကို ငါ​ကြိုးစား​အသုံးပြု​နေ​သလား’ ဆိုပြီး ကိုယ့်​ကိုယ်ကို​မေးကြည့်​တယ်။ ဒီလို​အတွေး​က ယေဟောဝါ​အတွက် ပို​လုပ်ဆောင်ဖို့ ကျွန်မ​ကို နှိုး​ဆွပေး​လိုက်တယ်။

ပန်းတိုင်​နှစ်ခု​ကြား​မှာ ဆုံးဖြတ်​ရ

၁၉၇၄ ခုနှစ်​မှာ တခြား​ဒေသ​တစ်ခု​မှာ ရှေ့ဆောင်​ဓမ္မ​အမှုဆောင်​တစ်ဦး​အဖြစ် အမှုဆောင်ဖို့ လျှောက်လွှာတင်​လိုက်တယ်။ သိပ်​မကြာခင်​မှာပဲ ကျွန်မ ဘဏ်​မှာ​အလုပ်လုပ်​နေတုန်း တို​လူ​ကာ​မြို့မှာ​ရှိတဲ့ ခရစ်ယာန်​အကြီးအကဲ​တစ်ယောက်​ဆီက ဖုန်း​ရတယ်။ သူက “ကျွန်တော်​တို့ ညီအစ်မ​ကို စောင့်နေ​ကြတယ်။ ဘာဖြစ်​လို့​မလာ​သေး​တာလဲ” လို့​မေးတယ်။ တို​လူ​ကာ​မြို့မှာ အထူး​ရှေ့ဆောင်​တစ်ဦး​အဖြစ် အမှုဆောင်ဖို့ ကျွန်မ​ကို ခန့်အပ်​ထားပြီ​ဖြစ်​ပေ​မယ့် ခန့်အပ်​စာ​က စာတိုက်​မှာ​ပျောက်​သွား​ပုံ​ရတယ်။ (အထူး​ရှေ့ဆောင်​များသည် ယေဟောဝါ​အဖွဲ့အစည်း​မှ ခန့်အပ်​သည့် မည်သည့်​နေရာတွင်​မဆို အမှုဆောင်ရန်​သဘောတူ​ကြသည်။)

ချက်ချင်းပဲ ကျွန်မ​အလုပ်​ထွက်​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်​ကြောင်း ဘဏ်​ကို အသိပေး​လိုက်တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​သူဌေး​က လက်ထဲမှာ စာရွက်​တစ်​ရွက်​ကို​ဝှေ့ယမ်း​ပြီး “ခဏ​နေပါ​ဦး ဆော​န်ညှာ၊ လက်ထောက်​မန်နေဂျာ​အဖြစ်​ရွေးချယ်​ခံရ​တဲ့ အမျိုးသမီး ခု​နစ်​ယောက်​ထဲမှာ မင်းလည်း​ပါ​တယ်လို့ အခုပဲ သတင်းရ​တယ်။ ငါ​တို့​ရဲ့​ကုမ္ပဏီ​မှာ အရင်တုန်းက ဒီ​ရာထူး​အတွက် အမျိုးသမီးတွေကို မ​ခန့်​ခဲ့​ဖူး​ဘူး။ ဒီ​ရာထူးကို မင်း​လက်မခံ​ဘူးလား” လို့​ပြော​တယ်။ အစပိုင်း​မှာ​ပြော​ခဲ့​တဲ့​အတိုင်း ဒီလို​ရာထူး​ဟာ ဂုဏ်​ရှိပြီး လစာ​ကောင်းတယ်။ ဘာပဲ​ဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မ​ရဲ့​သူဌေး​ကို ကျေးဇူး​တင်​ကြောင်း​နဲ့ ဘုရားသခင်​ရဲ့​အမှုတော်ကို ပိုမို​ထမ်းဆောင်​ဖို့ သန္နိ​ဋ္ဌာန်​ချထား​ကြောင်း ပြောပြ​လိုက်တယ်။ ဒါနဲ့ သူက “ဆက်လုပ်​ပါ၊ ဒါပေမဲ့ မင်း​အလုပ်​လို​တဲ့​အခါ ဘဏ်​က မင်း​အတွက် အမြဲ တံခါးဖွင့်​ထား​တယ်​ဆိုတာ​ကို​တော့ မမေ့ပါနဲ့” လို့​ပြော​တယ်။ နောက်​နှစ်​ရက်​အကြာမှာ ကျွန်မ တို​လူ​ကာ​မြို့ကို​ရောက်တယ်။

မက္ကဆီကို​တွင် အထူး​ရှေ့ဆောင်​လုပ်ခြင်း

ကျွန်မ တို​လူ​ကာ​မြို့ကို​ရောက်တဲ့​အချိန်​မှာ​တော့ ကာမဲန်​ဟာ အဲဒီမှာ အထူး​ရှေ့ဆောင်​လုပ်​နေတာ နှစ်နှစ်​ရှိနေပြီ။ ကျွန်မ​တို့ နောက်​တစ်ခါ အတူ​ပြန်နေ​ရတာ ဘယ်လောက်​ပျော်စရာ​ကောင်း​လိုက်သလဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​တို့ ခဏ​ပဲ​အတူ​နေ​ရတယ်။ သုံးလ​အကြာမှာ အမေ​ဟာ မတော်တဆမှု​ဖြစ်​ပြီး အိမ်မှာ အချိန်ပြည့်​ဂရုစိုက်​ပြုစုပေး​ဖို့ လူ​လို​လာတယ်။ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဌာနခွဲရုံး​နဲ့ တိုင်ပင်​ပြီး​တဲ့​နောက် ကာမဲန်​အိမ်ပြန်​ပြီး အမေ့ကို​ပြုစု​ဖို့ ကျွန်မ​တို့​နှစ်ယောက် သဘောတူ​လိုက်တယ်။ ကာမဲန်​ဟာ အမေ့ကို ၁၇ နှစ်​ကြာ ကြည့်ရှု​ပြုစု​ခဲ့​တယ်။ ဒီ​အတောအတွင်း ကာမဲန်​ဟာ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင်​အဖြစ်​အမှုဆောင်​ပြီး သူ့ရဲ့​ကျမ်းစာ​သင်သားတွေကို အိမ်မှာ​ခေါ်​သင်​တဲ့​အတွက် အမေ့ကို​လည်း ကြည့်ရှု​လို့​ရတယ်။

၁၉၇၆ ခုနှစ်​မှာ ဆင်းရဲသား​တွေ​က မြို့​တစ်ဖက်​ခြမ်း​မှာ​နေပြီး ချမ်းသာ​သူတွေက မြို့ရဲ့ တခြား​တစ်ဖက်​ခြမ်း​မှာ​နေတဲ့ တာ​ကာ​မာ​ချယ်​လ်​ကို​မြို့မှာ အမှုဆောင်ဖို့ ခန့်အပ်​ခံရ​တယ်။ အဲဒီမှာ ချမ်းသာ​တဲ့​မောင်​ဖြစ်သူ​နဲ့​အတူ​နေပြီး တစ်ခါ​မှ​အိမ်ထောင်​မပြု​ဖူး​တဲ့ အမျိုးသမီးကြီး​တစ်ဦး​ကို စပြီး​ကျမ်းစာ​သင်ပေးခဲ့တယ်။ သူက သူ့​မောင်​ကို သက်သေခံ​တစ်ဦး​ဖြစ်ချင်​တဲ့​အကြောင်း ပြောပြ​တော့ သူ့​မောင်​က အိမ်ကနေ မောင်း​ထုတ်ပစ်​မယ်​လို့ ခြိမ်းခြောက်​တယ်။ ဘာပဲ​ဖြစ်ဖြစ် ဒီ​နှိမ့်ချတဲ့​အမျိုးသမီးဟာ မကြောက်​ဘဲ နောက်ပိုင်း​မှာ နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်​တော့ သူ့​မောင်​က ခြိမ်းခြောက်​ထား​တဲ့​အတိုင်း မောင်းထုတ်​လိုက်တယ်။ သူ့​အသက် ၈၆ နှစ်​ရှိပြီ​ဖြစ်​ပေမဲ့ ယေဟောဝါ​အပေါ် အပြည့်အဝ ယုံကြည်​ကိုးစား​ခဲ့​တယ်။ အသင်းတော်ရဲ့ ကူညီ​ထောက်ပံ့မှု​နဲ့ သူ​ကွယ်လွန်​ချိန်​အထိ သစ္စာရှိ​ရှိနေ​ထိုင်​သွားခဲ့တယ်။

ဂိလဒ်​ကျောင်းတက်​ပြီး​နောက်​ဘိုလီးဗီးယား​သို့

ကျွန်မ တာ​ကာ​မာ​ချယ်​လ်​ကို​မြို့မှာ ငါး​နှစ်​ကြာ ပျော်ရွှင်စွာ​အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် မက္ကဆီကို​မှာ​ကျင်းပ​မယ့် တိုးချဲ့​ဂိလဒ်​ကျောင်း​ကို​တက်​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​စာ​ရခဲ့တယ်။ နာမည်​မှာ​ဖော်ပြ​ထား​တဲ့​အတိုင်း အဲဒါ​က နယူးယောက်​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့​ကျောင်း​ရဲ့ တိုးချဲ့​ကျောင်း​ဖြစ်တယ်။ အမေရော ကာမဲန်​ပါ တိုက်တွန်း​လို့ ဖိတ်ခေါ်ချက်​ကို ကျွန်မ​လက်ခံ​လိုက်ပြီး ဆယ်​ပတ်​ကြာ​သင်တန်းတက်​ဖို့ မက္ကဆီကို​စီးတီး​မှာ​ရှိတဲ့ ဌာနခွဲရုံး​ကို သွားခဲ့တယ်။ အဲဒါ​က ကျွန်မ​ဘဝမှာ ဝိညာဉ်​ရေး​အရ မှတ်မှတ်ရရ​ဖြစ်​ခဲ့​တယ်။ ၁၉၈၁၊ ဖေဖော်ဝါရီ ၁ ရက်​နေ့မှာ ကျောင်းဆင်း​ခဲ့​ပြီး ကျွန်မ​နဲ့ အဲ​န်​ရီ​ကီ​တာ​အာ​ယာ​လာ (ယခု ဖာ​န​န်ဒက်ဇ်) က ဘိုလီးဗီးယား​နိုင်ငံ၊ လာ​ပါ့​ဇ်​မြို့မှာ တာဝန်​ခန့်အပ်​ခံရ​တယ်။

ကျွန်မ​တို့ လာ​ပါ့​ဇ်​မြို့ကို​ရောက်တော့ ကျွန်မ​တို့ကို​လာကြို​မယ့် ညီအစ်ကို​ညီအစ်မ​တွေ​က ရောက်​မလာ​သေး​ဘူး။ ဒါနဲ့ ကျွန်မ​တို့​က “ဘာဖြစ်​လို့ အချိန်ဖြုန်း​နေရ​မှာ​လဲ” လို့​ပြော​ပြီး လေဆိပ်​မှာ​ရှိတဲ့​သူတွေကို စပြီး​သက်သေခံ​ကြတယ်။ သုံးနာရီ​ကြာ​မှာ ဌာနခွဲ​က ညီအစ်ကို​တွေ​ရောက်​လာတယ်။ ကျွန်မ​တို့ကို တောင်းပန်​ပြီး လမ်းမှာ​စီ​တန်း​လှည့်လည်​နေတဲ့ ပွဲတော်​တစ်ခု​နဲ့​တိုး​လို့ လမ်းပိတ်​မိ​နေတဲ့​အကြောင်း ပြောပြ​တယ်။

တိမ်​များ​အထက်တွင် သက်သေခံခြင်း

လာ​ပါ့​ဇ်​မြို့ဟာ ပင်လယ်ရေ​မျက်နှာပြင်​အထက် ပေ ၁၂,၀၀၀ လောက်​မှာ​ရှိ​တော့ ကျွန်မ​တို့​ဟာ နေ့တိုင်း​လို​လို တိမ်​တွေ​ရဲ့ အထက်မှာ​ရှိနေတယ်။ လေ​ဖိအား​နည်းတဲ့​အတွက် အသက်​ရှု​ကျပ်​ပြီး ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ ခဏလေး​ပါဝင်​လိုက်တာနဲ့ လူက မောဟိုက်​လာတယ်။ အမြင့်​ပိုင်း​မှာ​နေသားကျ​ဖို့ တစ်နှစ်​လောက် အချိန်​ယူ​ခဲ့​ရပေမဲ့ ယေဟောဝါ​ရဲ့​ကောင်းချီး​တွေ​ဟာ အခက်အခဲ​တွေ​ထက် အဆ​မတန်​ပို​များ​ပါ​တယ်။ ဥပမာ၊ ၁၉၈၄ ခုနှစ်​ရဲ့ တစ်မနက်​မှာ ကျောက်​တောင်စောင်း​ပေါ်မှာ​ဆောက်​ထား​တဲ့ အိမ်​တစ်အိမ်​ကို ကျွန်မ​တက်​သွားတယ်။ မောဟိုက်​နေပြီး တံခါး​ကို ခေါက်​လိုက်တဲ့အခါ အမျိုးသမီး​တစ်ယောက်​ထွက်​လာတယ်။ ကျွန်မ​တို့ စကား​လက်ဆုံ​ပြောဆို​ကြ​ပြီး ရက်​အနည်းငယ်​အတွင်းမှာ ကျွန်မ​ပြန်လာ​ခဲ့မယ်​လို့ ပြော​လိုက်တယ်။

သူက “ကျွန်မ မယုံ​ဘူး” လို့​ပြန်​ပြော​တယ်။ ကျွန်မ အဲဒီကို​ပြန်သွား​ခဲ့​ပြီး အမျိုးသမီး​က သူ့ရဲ့​သမီးကို ကျမ်းစာ​သင်ပေးဖို့​ပြော​တယ်။ “အဲဒါ​က မိဘတွေရဲ့​တာဝန်​ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ရှင်​သင်​စေချင်တယ်​ဆိုရင် ကူညီ​ပါ့​မယ်” လို့​ကျွန်မ​ပြော​လိုက်တယ်။ သူ​သဘောတူ​လိုက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်​လည်း ကျမ်းစာ​သင်​ဖို့ လက်ခံ​လိုက်တယ်။ သူက စာ​မတတ်​တော့ စာ​မတတ်​သူတွေ​အတွက် ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ထုတ်ဝေ​ထား​တဲ့ စာရေး​စာဖတ်​လေ့လာခြင်း စာအုပ်​နဲ့ စ​သင်​ကြတယ်။

အချိန်တန်​တော့ သူတို့​မိသားစုမှာ ကလေး​ရှစ်ယောက်​ရှိ​လာတယ်။ ကျွန်မ​သွား​လည်ပတ်​တဲ့​အခါမှာ ကလေး​တချို့က တစ်ယောက်​လက်​တစ်ယောက်​ချိတ်​ပြီး ကျွန်မ​ကို တောင်စောင်း​ပေါ်​ဆွဲတင်​ပေး​ကြတယ်။ နောက်ဆုံး​မှာ အဖေ​အမေနဲ့ ကလေး​ရှစ်ယောက်​စ​လုံး ယေဟောဝါ​ကို ဝတ်ပြု​နေကြပြီ။ မိန်းကလေး​သုံးယောက်​က ရှေ့ဆောင်​တွေ​ဖြစ်​ပြီး ယောက်ျားလေး​တစ်ယောက်​က အသင်းတော်မှာ အကြီးအကဲ​ဖြစ်နေ​ပြီ။ အဖေ​ဖြစ်သူက​တော့ သူ​ကွယ်လွန်​တဲ့ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်​အထိ အသင်းတော်​ဓမ္မ​အမှုထမ်း​အဖြစ် အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ ဒီ​မိသားစုနဲ့ သူတို့ရဲ့​သစ္စာ​တည်ကြည်မှု​ကို စဉ်းစားမိ​တဲ့​အခါ ကျွန်မ​အရမ်းပျော်​တယ်။ သူတို့ကို ကူညီ​ပေး​ခွင့်​ရလို့ ယေဟောဝါ​ကို ကျွန်မ​ကျေးဇူး​တင်​တယ်။

ကာမဲန်​နှင့်အတူ ပြန်​အမှုဆောင်​ရ

၁၉၉၇ ခုနှစ်​မှာ အမေ​ဆုံး​သွားတော့ ကာမဲန်​ဟာ အထူး​ရှေ့ဆောင်​အဖြစ် ပြန်​အမှုဆောင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံရ​တယ်။ ၁၉၉၈ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​အမှုဆောင်​နေတဲ့ ဘိုလီးဗီးယား​နိုင်ငံ၊ ကို​ချာ​ဘ​န်​ဘာ​မြို့မှာ အမှုဆောင်ဖို့ သူ့ကို​ခန့်​လိုက်တယ်။ ၁၈ နှစ်​ကြာပြီးနောက်​မှာ ကာမဲန်​ဟာ သာသနာပြု​တစ်ဦး​ဖြစ်လာ​ပြီး ကျွန်မ​တို့​အတူတူ ပြန်​အမှုဆောင်ခွင့်​ရတယ်။ ကို​ချာ​ဘ​န်​ဘာ​မှာ ကျွန်မ​တို့​အရမ်းပျော်​ကြတယ်။ ရာသီဥတု​က အရမ်း​သာယာ​တော့ အဲဒီ​ကနေ မခွာ​ချင်​တော့​ဘူး။ လောလောဆယ်​တော့ ဘိုလီးဗီးယား​နိုင်ငံ​ရဲ့ လှပတဲ့​တောင်ကြား​မြို့​တစ်မြို့​ဖြစ်​တဲ့ လူဦးရေ ၂၂၀,၀၀၀ နေထိုင်ရာ ဆူ​က​ရက်​မြို့မှာ ကျွန်မ​တို့​နေထိုင်ကြ​တယ်။ ကက်သလစ်​ချာ့ခ်ျ​တွေ အများကြီး​ရှိလို့ အရင်တုန်းက အဲဒီ​မြို့ကို ဗာတီကန်​အငယ်စား​လို့ ခေါ်​ကြတယ်။ အခု အဲဒီမှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့​အသင်းတော် ငါး​ခု​ရှိနေပြီ။

ကျွန်မ​နဲ့​ကာမဲန် နှစ်ယောက်​ပေါင်း​ရဲ့ ရှေ့ဆောင်​သက်တမ်း​ဟာ အနှစ် ၆၀ ကျော်​ရှိပြီး လူ​တစ်​ရာ​ကျော်​ကို နှစ်ခြင်း​ခံ​တဲ့​အထိ ကူညီ​ပေး​ရတဲ့ အခွင့်ထူး​ရရှိခဲ့တယ်။ မှန်ပါတယ်၊ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို စိုးလ်​အကြွင်းမဲ့​ထမ်းဆောင်ခြင်း​က အကျိုး​အရှိဆုံး​ဘဝ​လမ်းစဉ်​ဆိုတာ သံသယဝင်​စ​ရာ​မရှိဘူး။—မာကု ၁၂:၃၀။

[အောက်ခြေမှတ်ချက်]

 [စာမျက်နှာ ၂၂ ပါ ရုပ်ပုံ]

ဤ​မိသားစု​နှင့် ကျမ်းစာ​လေ့လာ​ရန် ကျောက်​တောင်စောင်း​သို့ ကျွန်မ​တက်​ခဲ့

[စာမျက်နှာ ၂၂ ပါ ရုပ်ပုံ]

ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှု​တွင် ကျွန်မ​အစ်မ​ကာမဲန် (ညာဘက်) နှင့်အတူ