အနုပညာ​ထက် ပို​တည်မြဲသော​အရာ

ရေ​ခါ​ကို​အီ​ဗီ​စ​တို ပြောပြ​သည်

ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​အတွင်း သေဆုံး​သွားတဲ့​သူတွေကို ဂုဏ်ပြု​ဖို့ ဘယ်လို​အထိမ်းအမှတ်​ရုပ်တု​မျိုး ထုလုပ်​သင့်တယ်​ဆိုတာ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်​တုန်း​က တစ်နိုင်ငံ​လုံး​အတိုင်းအတာ​နဲ့ အဆို​တင်သွင်း​ရာ​မှာ ကျွန်မ​ရဲ့​အဆိုပြု​ချက်​က အနိုင်​ရရှိ​သွားတယ်။ နောက်​တစ်နှစ်​အကြာ ဖင်လန်​နိုင်ငံ၊ တူ​ဆူ​လာ​မြို့မှာ ကျွန်မ​ထုလုပ်​ခဲ့​တဲ့ ဧရာမ​လိပ်​သည်း​ကျောက်ရုပ်​တု​ကြီး​ရဲ့ ဖွင့်ပွဲ​အခမ်းအနား​ကို ကျင်းပ​တော့ ကျွန်မ မ​တက်​ခဲ့​ဘူး။ အကြောင်းရင်းကို ရှင်းပြပါ​ရစေ။

ကလေး​ရှစ်ယောက်​ရှိတဲ့ မိသားစု​ထဲမှာ အငယ်ဆုံး​ဖြစ်​တဲ့​ကျွန်မ​ကို ၁၉၁၇ ခုနှစ်​မှာ​မွေးဖွား​ခဲ့​ပြီး ဖင်လန်​နိုင်ငံ​တောင်ပိုင်း ကျေးလက်​တော​ရွာ​တစ်ရွာ​မှာ ကျွန်မ​တို့​နေထိုင်ခဲ့​ကြတယ်။ ဆင်းရဲ​ပေမဲ့ အပူအပင်​မရှိဘူး၊ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်​ပဲ။ ကျွန်မ​ရဲ့​မိဘတွေဟာ အေးဆေး​တည်ငြိမ်​တဲ့​သူတွေ​ဖြစ်​ကြ​ပြီး ကျွန်မ​တို့ကို ဘာသာ​တရား​ကိုင်းရှိုင်း​ဖို့ သင်ပေးတယ်။ ကျွန်မ​တို့​အိမ်မှာ အဖေ​ဝယ်​လာတဲ့​ကျမ်းစာ​အုပ်​ကို အထူး​ရိုသေ​လေးမြတ်​ကြတယ်။

ကျွန်မ​ကလေး​ဘဝ​တုန်း​က သစ်သား​ပန်းပုရုပ်​လေး​တွေ​ကို ထွင်းထု​ခဲ့​တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​လက်ရာ​က အတော်လေး​ကောင်းတယ်​လို့ ဆွေမျိုး​တွေ​က ယူဆကြ​ပြီး ကျွန်မ​ကို အနုပညာ​ကျောင်းတက်​ဖို့ အားပေးခဲ့​ကြတယ်။ အချိန်တန်​တော့ ကျွန်မ ဟ​ယ်လ်​စင်​ကီ စက်​မှု​လက်မှု​အနုပညာ​တက္ကသိုလ် တက်ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ ဖင်လန်​အနုပညာ​အသိုင်းအဝိုင်းရဲ့ အထင်ကရ​နေရာတစ်ခု​ဖြစ်​တဲ့ ဒီ ထင်ရှား​တဲ့​ကျောင်း​ကြီး​က ကျွန်မ​လို တောသူ​လေး​တစ်ယောက်​အတွက် အထူးအဆန်း​ဖြစ်နေ​ပြီး ကျွန်မ​ဟာ အဲဒီမှာ​ပဲ အာရုံ​စွဲငြိ​လာခဲ့တယ်။ ၁၉၄၇ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​ကျောင်း​ပြီးသွား​တဲ့​အခါ ဒီ​လောက​အတွက် တည်မြဲ​တဲ့​အရာတစ်ခု​ထားခဲ့​နိုင်​လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မ​စဉ်းစား​မိတယ်။

အလှည့်အပြောင်း​တစ်ခု

နောက်တော့ ကျွန်မ​ရဲ့​ပန်းတိုင်​က လုံးလုံး​ပြောင်းလဲ​သွားတယ်။ တစ်နေ့​မှာ ကျွန်မ​အစ်မ အော်​နီး​က ကျွန်မ​နား​လာပြီး အားတက်သရော​နဲ့ “ငါ​အမှန်တရား​တွေ့ ပြီ” လို့​ပြော​ခဲ့​တယ်။ ယေဟောဝါ သက်သေ​တွေ​ထုတ်ဝေတဲ့ “ဘုရားသခင့်​သစ္စာတော် တည်စေ​သတည်း” ဆို​တဲ့​စာအုပ်​ကို သူ​ရလာ​တာ​ကိုး။ ကျွန်မ​က​တော့ စိတ်မဝင်စား​ဘူး။ သိပ်​မကြာ​ပါ​ဘူး၊ ကျွန်မ​ရဲ့ ကျောင်းနေ​ဖက်​တစ်ယောက်​ဖြစ်​ခဲ့​ဖူး​တဲ့ မိန်းကလေး​တစ်ယောက်​ဆီ​မှာလည်း ဒီ​စာအုပ်​ရှိနေတာကို သတိထား​မိတယ်။ ကျွန်မ​က ဒီ​စာအုပ်​ကို​အထင်သေး​တော့ သူက “မရ​ယ်​နဲ့၊ ဒီ​စာအုပ်​က သမ္မာကျမ်းစာ​ကို​နားလည်​ဖို့ အထောက်အကူ​ပေး​တယ်” လို့​ပြော​တယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်မ​လည်း စာအုပ်​ကို​ယူပြီး တစ်​ထိုင်​တည်း​နဲ့ အပြီး​ဖတ်​လိုက်တယ်။ ကျွန်မ နောက်ထပ်​မ​လှောင်​ရဲ​တော့​ဘဲ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ဆီ​မှာ အမှန်တရား​ရှိတယ်ဆိုတာ ယုံကြည်​စိတ်ချ​သွားတယ်။ ဒီ​အပြင် အနုပညာ​က မပေး​စွမ်း​နိုင်​တဲ့ ထာဝရ​အသက်ကို​လည်း ယေဟောဝါ​ဘုရားသခင် ကမ်း​လှမ်း​ထား​တယ်​ဆိုတာ နားလည်​လာတယ်။

ကျွန်မ သက်သေခံတွေ​နဲ့ ရင်းနှီး​စ​တုန်း​က ကျွန်မ​ကို အစည်းအဝေး​တက်​ဖို့ မဖိတ်​ကြဘူး။ ဒါ​ကြောင့် အစည်းအဝေးတွေကို အသင်းဝင်​တွေ​ပဲ​တက်​ရတာ​လို့ ထင်​ခဲ့​တယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်မ​ဘက်က​စပြီး စည်းဝေး​တက်​လို့​ရမလား​လို့ မေးခဲ့တယ်။ အစည်းအဝေးတွေကို ဘယ်သူ​မဆို တက်​လို့​ရတယ်ဆိုတာ ကျွန်မ​သိလိုက်​ရတော့ ဝမ်းသာ​သွားတယ်။ အစည်းအဝေးတွေ​တက်တာ​က ကျွန်မ​ရဲ့ ယုံကြည်ခြင်းကို ခိုင်ခံ့​စေပြီး ယေဟောဝါ​ထံ ကျွန်မ​ရဲ့​အသက်တာကို​အပ်နှံ​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ ဒီ​ဆုံးဖြတ်ချက်​ကို လူအများ​သိအောင်​ပြသ​ဖို့ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်၊ နိုဝင်ဘာ ၁၉ ရက်​နေ့မှာ ကျွန်မ​အစ်မ​နဲ့​အတူ နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်တယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ ကျွန်မ​ချစ်​ရတဲ့ မိဘ​နှစ်ပါး​နဲ့ အစ်မ​လေးယောက်​လည်း သက်သေခံတွေ​ဖြစ်လာ​လို့ ဝမ်းသာ​ရတယ်။

ဘယ်​သက်​မွေး​လုပ်ငန်း​ကို ရွေး​သင့်သလဲ

ကျွန်မ​ဟာ သက်သေခံတွေ​နဲ့ ကျမ်းစာ​လေ့လာ​နေရင်း အနုပညာ​လုပ်ငန်း​ကိုလည်း ဆက်လုပ်​ကိုင်​ခဲ့​တယ်။ ကျောင်း​ပြီးသွား​တော့ ပန်း​ပု​ပညာ​ပါမောက္ခ​ရဲ့ လက်ထောက်​အဖြစ် လုပ်ကိုင်​ခဲ့​တယ်။ ဒါနဲ့ အစပိုင်း​မှာ​ပြော​ခဲ့​သလို ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​အတွင်း သေဆုံး​ခဲ့​တဲ့​သူတွေ​အတွက် အထိမ်းအမှတ်​ရုပ်တု​ထုလုပ်​ဖို့ ကျွန်မ​ရဲ့​အဆိုပြု​ချက်​ဟာ တစ်နိုင်ငံ​လုံး​မှာ အနိုင်​ရခဲ့တယ်။ စစ်​နဲ့​ပတ်သက်ပြီး ပြောင်းလဲ​လာတဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​အမြင်ကို​တင်ပြ​ဖို့ “ပြန်လမ်းမဲ့” လို့​ခေါင်းစဉ်​ပေး​ခဲ့​တယ်။ (ဟေရှာယ ၂:၄; မဿဲ ၂၆:၅၂) ၁၆ ပေ​မြင့်တဲ့​ရုပ်တုကြီး​ကို ဖွင့်ပွဲ​အခမ်းအနား​လုပ်​တော့ မျိုးချစ်​စိတ်ဓာတ်​နဲ့​ပတ်သက်​နေတဲ့​အတွက် ကျွန်မ​ရဲ့ ကျမ်းစာ​အခြေပြု​ယုံကြည်ချက်တွေနဲ့ မကိုက်ညီလို့ ကျွန်မ မတက်ရောက်​ခဲ့​ဘူး။

အနုပညာ​နဲ့​ပတ်သက်​တဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​ဂုဏ်​သတင်းက ကျော်ကြား​လာပြီး အလုပ်​ကောင်း​တွေ​လည်း ကမ်း​လှမ်း​ခံရ​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​ဦးစား​ပေး​ရာတွေကို ဆန်းစစ်​ခဲ့​တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​အလုပ်ကို နှစ်သက်ပေမဲ့ တခြား​သူတွေကို ဝိညာဉ်​ရေး​အရ ကူညီ​ပေး​လို​တဲ့​ဆန္ဒ​က​လည်း ထက်သန်​နေတယ်။ ဒါနဲ့ ၁၉၅၃ ခုနှစ်​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ အချိန်ပြည့်​ဟောပြောသူ​လို့​ခေါ်​တဲ့ ရှေ့ဆောင်​တစ်ဦး​အဖြစ် အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။

တစ်ခါ​တ​လေ ကျွန်မ​ရဲ့​အရည်အချင်းတွေကို အကျိုးရှိရှိ အသုံး​မချ​ဘူးလို့ အပြော​ခံရ​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ပန်း​ပု​ဆရာ​တစ်ဦး​ရဲ့ အောင်မြင်မှု​ဟာ တဒင်္ဂ​ပဲ​ဆိုတာ ကျွန်မ​သဘောပေါက်​တယ်။ အချိန်​ကြာ​လာ​ရင် လိပ်​သည်း​ကျောက်ရုပ်​တု​ကြီး​တောင် ပျက်စီး​သွား​ရမှာ။ ဒါပေမဲ့ ရှေ့ဆောင်​တစ်ဦး​အနေ​နဲ့ ကျွန်မ​ဟာ လူတွေကို ထာဝရ​အသက်​လမ်းပေါ်​ရောက်​အောင် ကူညီ​ပေး​ရာ​မှာ ကျွန်မ​ရဲ့​အချိန်​အများစုကို အသုံးပြုနိုင်တယ်။ (ယောဟန် ၁၇:၃) ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့ ပန်း​ပု​ပညာ​ကို​တော့ မမေ့​သေး​ပါ​ဘူး။ တစ်ခါ​တ​လေ အပျော်တမ်း​အနေ​နဲ့ ပန်းပုရုပ်​လေး​တွေ​ကို​ထွင်း​ပြီး ကိုယ့်​ကိုယ်ကို ထောက်ပံ့​နိုင်​ဖို့ အဲဒီ​အရုပ်​လေး​တွေ​ကို​ရော​င်း​ခဲ့​တယ်။

ကျေးလက်​ဒေသ​သို့ ပြောင်းရွှေ့ခြင်း

ဟ​ယ်လ်​စင်​ကီ​မြို့မှာ လေးနှစ်​ကြာ ရှေ့ဆောင်​လုပ်ပြီး​တဲ့​နောက် ၁၉၅၇ ခုနှစ်​မှာ ကိုယ်ပိုင်​အုပ်ချုပ်ခွင့်​ရ​နယ်မြေ​ဖြစ်​တဲ့ အော့စ္စ​ထ​ရို​ဘော့​နီး​ယား​တောင်ပိုင်း၊ ယာ​လာ​စ်​ယာ​ဗီ​နယ်​မြို့လေးမှာ အမှုဆောင်ဖို့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဖင်လန်​ဌာနခွဲရုံး​က ကျွန်မ​ကို ဖိတ်ခေါ်​ခဲ့​တယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်မ​ထက် ၁၇ နှစ်​ငယ်​တဲ့ အင်​ယာ​ကီ​တို​နဲ့​တွဲ​ပြီး အမှုဆောင်​ရတယ်။ ကျွန်မ အင်​ယာ​ကို​မမြင်ဖူး​ပေမဲ့ တာဝန်​ကို​လက်ခံ​လိုက်ပြီး သူနဲ့အတူ​အမှုဆောင်ဖို့ ပြောင်းရွှေ့​လိုက်တယ်။ အဲဒီ​ဒေသမှာ သက်သေခံ​ဆို​လို့ ကျွန်မ​တို့​နှစ်ယောက်​ပဲ​ရှိပြီး ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ အမြဲလိုလို တွဲ​လုပ်ဆောင်ကြတယ်။ မကြာခင်​မှာပဲ ကျွန်မ​တို့​ဟာ ခွဲ​လို့​မရတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ​ဖြစ်လာ​တယ်။

ယာ​လာ​စ်​ယာ​ဗီ​မြို့လေး​ကို ပြောင်းရွှေ့​နေထိုင်​ရခြင်း​က မြို့တော်ကြီး​ရဲ့ အနုပညာ​လောက​ထဲ​မရောက်ခင် လွန်ခဲ့တဲ့​အနှစ် ၂၀ တုန်း​က ကျေးလက်​ဒေသမှာ​နေထိုင်ခဲ့​ရတဲ့ အခြေအနေ​မျိုးနဲ့​တူတယ်။ ဆောင်းတွင်း​မှာ ရာသီဥတု​အရမ်း​ဆိုး​ပြီး တစ်ခါ​တ​လေ​ဆိုရင် ခါး​ထိရောက်​တဲ့ နှင်း​တော​တွေ​ထဲ ဖြတ်လျှောက်​သွားရတယ်။ သက်သောင့်သက်သာ​မရှိတဲ့ သစ်သားအိမ်​လေး​ထဲမှာ ကျွန်မ​တို့​နေ​ရတယ်။ အနား​က​စမ်း​ချောင်း​မှာ ရေ​သွား​ခပ်​ရပြီး ည​ဆိုရင် ပုံး​ထဲ​က​ရေ​တွေ​ဟာ အေးခဲ​ကုန်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​တို့​လိုအပ်ရာ​တွေ​အားလုံး ရှိခဲ့တယ်။ (၁ တိမောသေ ၆:၈) ကျွန်မ​တို့​ဟာ တစ်​နေ​ကုန် တက်ကြွ​လှုပ်ရှား​ပြီး ပျော်ရွှင်​နေကြ​တယ်။

အကျိုးပြု​လုပ်ငန်း​တွင် အလုပ်များ

အစပိုင်း​မှာ​တော့ အဲဒီ​ဒေသက​လူတွေဟာ ကျွန်မ​တို့​အပေါ် စိတ်​စွန်းကွက်​နေပြီး ဆန့်ကျင်​ကြ​လို့ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​အလုပ်​က အောင်မြင်​ပုံ​မ​ပေါက်​ခဲ့​ဘူး။ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​အလုပ်ကို လူတွေ​နားလည်​လာအောင် ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ထုတ်ဝေတဲ့ The New World Society in Action နဲ့ The Happiness of the New World Society ရုပ်ရှင်တွေကို​ပြဖို့ စီစဉ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ဒီ​အစီအစဉ်​က ကျွန်မ​တို့​နှစ်ယောက်​နဲ့ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​အဖွဲ့အစည်း​အကြောင်း သူတို့ကို​သိရှိ​စေပြီး ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​လုပ်ဆောင်မှု​က ကမ္ဘာ​တစ်ဝန်း​ကလူ​တွေ​အပေါ် ဘယ်လို​အကျိုး​သက်ရောက်​တယ်​ဆိုတာ သိမြင်​စေတယ်။ ဒီ​ရုပ်ရှင်​ကို လူ​အတော်များများ လာ​ကြည့်​ခဲ့​ကြတယ်။

တစ်ခါ​က​ဆိုရင် ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​ဖြစ်သူ အီရိုမူရွိုင်နင်​က မြို့တော်​ခန်းမ​မှာ The New World Society in Action ဆို​တဲ့ ရုပ်ရှင်​ပြ​တယ်။ ခန်းမ​မှာ လူတွေနဲ့ ပြည့်ကျပ်​လာပြီး ကျွန်မ​က ချော​င်​ထဲမှာ​ညှပ်​နေတယ်။ ခြေ​တစ်ဖက်​ချ​စ​ရာ နေရာ​ပဲ​ရှိလို့ နံရံ​ကို​မှီ​ထား​ရတယ်။ ရုပ်ရှင်​ပြီးသွား​တော့ လူတွေက ကျွန်မ​တို့​ဆီ​လာပြီး သူတို့ဆီ​လည်ပတ်​ဖို့ ပြော​ကြတယ်။

ကျွန်မ​တို့​ဟာ အသံဖမ်းစက်​ကြီး​တစ်လုံး​ကိုလည်း​သုံးပြီး လယ်သမားတွေရဲ့​တဲ​တွေ​မှာ ကျမ်းစာ​ဟောပြောချက်​တွေ ဖွင့်ပြ​ကြတယ်။ တစ်ခါ​က​ဆိုရင် ည ၇:၀၀ နာရီ​မှာ ဒီ​ဟောပြောချက်ကို အိမ်​တစ်အိမ်​မှာ​ဖွင့်ပြဖို့ သဘောတူ​ထားပြီး တစ်ရွာလုံး​ကိုလည်း လာ​နားထောင်ဖို့ ဖိတ်ထားတယ်။ ဒီ​အစီအစဉ်​အတွက် ညနေ​မတိုင်မီ ပြန်ရောက်​မယ်​ထင်​ပြီး အဲဒီ​နေ့​မနက်​မှာပဲ ၁၅ မိုင်​ဝေး​တဲ့ ရွာ​တစ်ရွာ​မှာ​ဟောပြောဖို့ စက်ဘီး​နဲ့​ထွက်​ခဲ့​ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​တို့ အဲဒီ​ရွာ​ထဲ​က ပြန်ထွက်​လာတော့ မိုးရွာ​ထား​လို့ လမ်း​တွေ​က ရွှံ့ဗွက်​အရမ်း​ထ​နေတယ်။

တဖြည်းဖြည်း​နဲ့ စက်ဘီး​မှာ​ရွှံ့တွေ​ကပ်​ပါ​လာပြီး ဘီးတွေ​က မလည်​နိုင်​တော့​လို့ ကျွန်မ​တို့ စက်ဘီး​ထမ်း​ပြီး အိမ်ပြန်ကြ​ရတယ်။ ဒါနဲ့ နေ​အတော်​စောင်း​တဲ့​အထိ ရုပ်ရှင်​ပြဖို့​စီစဉ်​ထား​တဲ့​နေရာကို မသွား​နိုင်​ခဲ့​ကြဘူး။ ကျွန်မ​တို့​ဟာ အသံဖမ်းစက်​ကြီး​ကို ဆွဲ​ပြီးသွား​ကြ​တာ ည ၁၀:၀၀ နာရီ​ထိုး​မှ အဲဒီ​ရွာကို​ရောက်တယ်။ လူတွေ​တော့​ပြန်​ကုန်​ကြပြီ​လို့ ကျွန်မ​တို့ အသေအချာ​တွက်​ထား​တာ။ ဒါပေမဲ့ ရောက်သွားတဲ့​အခါ အိမ်ထဲမှာ ရွာသား​တွေ​အပြည့် ထိုင်စောင့်​နေကြ​တာ​ကို တအံ့တသြ​တွေ့ရ​တယ်။ ဟောပြောချက်​ပြီး​တော့ ရလဒ်ကောင်းတွေ အများကြီး​ရခဲ့တယ်။ နောက်​မနက်စောစော​မှာ ကျွန်မ​တို့​အိမ်ပြန်ရောက်​ကြ​ပြီး အရမ်း​မော​နေပေမဲ့ အရမ်းပျော်​ရွှင်​ကြတယ်။

ရွာ​တွေ​က တစ်ရွာ​နဲ့​တစ်ရွာ အရမ်း​ဝေး​တော့ အဲဒီ​ဒေသမှာ​ရှိတဲ့​သက်သေခံတွေ​က ရုရှား​နိုင်ငံ​ထုတ် ကားဟောင်း​လေး​တစ်စီး​ဝယ်​ဖို့ ကူညီ​ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒါ​က ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ပို​ပြီး​လွယ်ကူ​စေ​ခဲ့​တယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ ကား​က အရမ်း​နာမည်ကြီး​လာပြီး အဲဒီ​နယ်​ကို​အုပ်ချုပ်​တဲ့ ခရစ်ယာန်​ဘုန်းကြီး​က ကျွန်မ​တို့​လာ​ရင် အိမ်ထဲ​အဝင်​မခံဖို့ သူ့​အသင်းသားတွေကို ပြော​ထား​တယ်။ သူက ကား​အ​ပြာ​နဲ့ အမျိုးသမီး​နှစ်ယောက်​အကြောင်း ပြော​ထား​တယ်။ သူ့ရဲ့​သတိပေး​ချက်​က ချက်ချင်းပဲ လူတွေ​အပေါ် အကျိုး​သက်ရောက်​ခဲ့​တယ်။ အဲဒီ​အမျိုးသမီး​နှစ်ယောက်​က ဘယ်သူတွေလဲ၊ ဘာကြောင့် အန္တရာယ်​ရှိတာလဲ​ဆိုတာ သိချင်​လာကြတယ်။ သူတို့ရဲ့​စပ်စု​လို​စိတ်​ကြောင့် အကျိုးပြုတဲ့ ကျမ်းစာ​ဆွေးနွေးခန်း​တွေ ပြုလုပ်​နိုင်​ခဲ့​တယ်။ “သင့်တစ်ဖက်​၌​လုပ်သော လက်နက်​တစ်စုံတစ်ခု​မျှ အထမမြောက်ရ” ဆို​တဲ့ ဟေရှာယရဲ့​စကား​တွေ​က တကယ်​မှန်တယ်။—ဟေရှာယ ၅၄:၁၇။

အချိန်တန်​တော့ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​လုပ်ငန်းဟာ အကျိုး​ဖြစ်ထွန်း​လာတယ်။ စိတ်ဝင်စားသူ​နည်းနည်းနဲ့ ပတ်စဉ်​စည်းဝေး​တွေ​ကို ကျင်းပ​နိုင်​ခဲ့​တယ်။ နောက်ဆုံး​တော့ အုပ်စု​ဟာ တဖြည်းဖြည်း​ကြီး​လာပြီး ၁၉၆၂ ခုနှစ်​မှာ အမျိုးသမီး​အများစု​ပါဝင်​ပြီး ကြေညာသူ ၁၈ ယောက်​ရှိတဲ့ အသင်းတော်​ငယ်​လေး​တစ်ခု​ဖြစ်လာ​တယ်။ နှစ်နှစ်​ကြာပြီး​တဲ့​နောက်​မှာ​တော့ အင်​ယာ​နဲ့​ကျွန်မ​ဟာ အဲဒီ​နယ်​ထဲမှာ​ပဲ​ရှိတဲ့ အူ​ဝဲ​လ်​လ​စ်​တာ​ယို​မြို့လေး​ကို ပြောင်းရွှေ့​ခဲ့​ကြတယ်။

စိတ်ဝင်စားစရာ​ကောင်း​တဲ့​ဝန်းကျင်

တာဝန်ကျ​ရာ​နေရာ​သစ်​ဖြစ်​တဲ့ ကျေးလက်​ဒေသရဲ့ သာယာလှပ​မှု​နဲ့ ငြိမ်သက်​အေးချမ်းမှု​ကို ကျွန်မ​တို့​နှစ်သက်​ကြ​ပေမဲ့ အထူးသဖြင့် လူတွေကို ပို​နှစ်သက်တယ်။ သူတို့တွေဟာ အများအားဖြင့် ဖော်ရွေ​ပြီး ဧည့်ဝတ်​ကျေပွန်​ကြတယ်။ အများစုဟာ ဘာသာ​တရား​ကိုင်းရှိုင်း​တဲ့ မျိုးချစ်စိတ်​ပြင်းထန်​သူတွေ​ဖြစ်​လို့ တစ်ခါတစ်ရံ​မှာ ကျွန်မ​တို့ကို တင်းတင်း​မာ​မာ​ဆက်ဆံ​ပေမဲ့ တချို့​ကျ​တော့ သမ္မာကျမ်းစာ​ကို အလွန်​လေးမြတ်​ကြတယ်။ အကြိမ်​များစွာ​ပါ​ပဲ ကျွန်မ​တို့​အိတ်ထဲ​က ကျမ်းစာ​အုပ်​ထုတ်​တာ​တွေ့​ရင် အမျိုးသမီးတွေ​က သူတို့​လုပ်​လက်​စ အိမ်​အလုပ်တွေကို​ချထား​ပြီး လာ​နားထောင်​ကြတယ်။ အမျိုးသားတွေ​ကျ​တော့ တော်ရုံ​နဲ့​မ​ချွတ်​တတ်​တဲ့ သူတို့ရဲ့​ဦးထုပ်​တွေ​ကို​ချွတ်​ပြီး နားထောင်​ကြတယ်။ တစ်ခါ​တ​လေ ကျွန်မ​တို့​ကျမ်းစာ​သင်​နေတဲ့​အခါ တစ်အိမ်​သား​လုံး​မ​က အိမ်နီးချင်းတွေ​က​ပါ လာ​ထိုင်ပြီး နားထောင်​ကြတယ်။

ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ​တွေ့ရ​တဲ့ စိတ်ရင်းမှန်​ပြီး ရိုးသားတဲ့​သူတွေဟာ ကျွန်မ​ရဲ့​အနုပညာ​ဓာတ်ခံ​ကို ပြန်​နှိုး​ဆွပေး​တယ်။ ကျွန်မ​အချိန်​ရတဲ့အခါ​မှာ ရွှံ့စေး​တွေ​နဲ့ အရုပ်​တွေ​လုပ်တယ်။ ချစ်ခင်​စ​ရာ​ကောင်းပြီး ပျော်ပျော်​နေတတ်​တဲ့ လူတွေရဲ့​စရိုက်​က ကျွန်မ​ကို​ဆွဲဆောင်​တာ​ကြောင့် ကျွန်မ​ရဲ့​အရုပ်​တွေ​က အားလုံးလိုလို လူရုပ်​တွေ​ပဲ​ဖြစ်တယ်။ အမျိုးသမီးတွေ အိမ်မှုကိစ္စ​လုပ်နေတဲ့​အရုပ်​တွေ​များတယ်။ မဂ္ဂဇင်း​တစ်စောင်​က ကျွန်မ​ရဲ့​အရုပ်တွေနဲ့​ပတ်သက်ပြီး “ဒီ​ပန်းပုရုပ်​တွေ​က ဟာသ​အမြင်​နဲ့ စိတ်​တည်ငြိမ်​အေးချမ်းမှု​ကို​သာမက နွေးထွေးမှု​နဲ့ ငြိမ်းချမ်းမှု​ကိုလည်း ဖော်ဆောင်​တယ်။ . . . လူတွေ​အပေါ်​မေတ္တာ​ရှိပြီး ပြောင်မြောက်​တဲ့​အနုပညာ​စွမ်းရည်​ရှိလို့ ဒီလို​ပန်းပုရုပ်​တွေ​ကို ဖန်တီး​နိုင်တာ” လို့​ပြော​ခဲ့​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီ​အနုပညာ​လုပ်ငန်းမှာ​ပဲ အာရုံနစ်​မနေ​ဖို့ ကျွန်မ​သတိထား​တယ်။ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို အချိန်ပြည့်​ထမ်းဆောင်​မယ်​ဆို​တဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​ဆုံးဖြတ်ချက်​အတိုင်း စွဲစွဲမြဲမြဲ​လိုက်လျှောက်​ခဲ့​တယ်။

၁၉၇၃ ခုနှစ်​မှာ​တော့ ကျွန်မ​ဘယ်လိုမှ မငြင်း​နိုင်​တဲ့ အလုပ်​တစ်ခု​ရခဲ့တယ်။ ဗန်​တာ​မြို့မှာ​ရှိတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဌာနခွဲရုံး ဧည့်​ခန်း​သစ်​မှာ​ထား​ဖို့ ရွှံ့စေး​ပန်းပုရုပ်​ကြီး​တစ်ခု ထု​လုပ်ပေး​ပါ​ဆို​တဲ့ ဖိတ်ခေါ်ချက်​ရရှိခဲ့တယ်။ ထုလုပ်​ရမယ့်​အကြောင်းအရာက​တော့ ဆာလံ ၉၆:၁၁-၁၃ မှာပါတဲ့​အကြောင်းအရာ​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​အတတ်ပညာ​နဲ့ ယေဟောဝါ​ကို ချီးမွမ်း​ခွင့်​ရတာ ဘယ်လောက်​ပျော်စရာ​ကောင်း​လိုက်သလဲ။

ကျွန်မ​ရဲ့ ရှေ့ဆောင်​သက်တမ်း​တစ်လျှောက်​မှာ ပန်း​ပု​တွေ​ကို အပျော်တမ်း​ပဲ​ထုလုပ်​ခဲ့​ပေမဲ့ ၁၉၇၀ ပြည့်လွန်​နှစ်​နှောင်းပိုင်း​မှာ အနုပညာရှင်​အငြိမ်းစား လစာ​ငွေ​ရတော့ ကျွန်မ​အရမ်း​အံ့သြ​သွားတယ်။ ငွေကြေး​ခံစားခွင့်​ကို ကျွန်မ​တန်ဖိုး​ထား​ပေမဲ့ ‘တကယ်လို့ ကျွန်မ​ရဲ့​ဘဝ​တစ်ခုလုံး​ကို အနုပညာ​လုပ်ငန်းမှာ​ပဲ နှစ်မြှုပ်​ထားခဲ့​မယ်​ဆိုရင် ဒီ​ခံစားခွင့်​လောက်​ပဲ​ပြန်​ရမှာလား။ ဒီ​ငွေ​လေး​က ကျွန်မ​ရဲ့​အငြိမ်းစား​ဘဝကို လုံခြုံမှု​ပေး​ပါ့​မလား’ လို့​တွေးမိ​တယ်။ ထာဝရ​အသက်ဆု​နဲ့ နှိုင်းယှဉ်​လိုက်မယ်​ဆိုရင် ဒါ​လေး​က ဘာမှ​မဟုတ်ဘူး။—၁ တိမောသေ ၆:၁၂။

မြို့​သို့​ပြန်​ခြင်း

၁၉၇၄ ခုနှစ်​မှာ​တော့ ကျွန်မ​ဘဝနဲ့ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှု​ဟာ အတော်အတန်​ပြောင်းလဲ​သွားတယ်။ မြို့ကြီး​တစ်မြို့​ဖြစ်​တဲ့ တူ​ရ်​ကူ​မြို့မှာ ကျွန်မ​တို့​တာဝန်ကျ​တယ်။ အဲဒီမြို့မှာ လူနေ​တိုက်ခန်း​သစ်​တွေ အများကြီး​ဆောက်လုပ်​နေပြီး တိုးများ​လာတဲ့​လူဦးရေ​ကြောင့် အဲဒီမှာ​ဟောပြောဖို့ နိုင်ငံတော်​ကြေညာသူ​တွေ ပို​လိုအပ်​နေတယ်။ အစပိုင်း​မှာ​တော့ ကျွန်မ​တို့ မြို့​ပေါ်မှာ တာဝန်ကျ​တာ​ကို သိပ်​မကြိုက်​လှ​ဘူး။ အများစုက ကျွန်မ​တို့ကို ဂရုမစိုက်​လို့ မြို့​နေ​လူထု​ကို ဟောပြော​ရတာ ပို​ခက်​သလိုပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​တို့ တဖြည်းဖြည်း ဒေသ​သစ်​နဲ့​လိုက်လျောညီထွေ​ဖြစ်အောင် နေထိုင်​တတ်လာ​ပြီး ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို တန်ဖိုး​ထား​တဲ့​သူတွေနဲ့ တွေ့ဆုံ​ခွင့်​ရတယ်။

နှစ်တွေ​တစ်လျှောက်​လုံး​မှာ အင်​ယာ​နဲ့​ကျွန်မ​ဟာ လူ ၄၀ ကျော်​ကို ယေဟောဝါ​ထံ ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​ဖို့ ကူညီ​ပေး​နိုင်​ခဲ့​တယ်။ ဒီ​ဝိညာဉ်​ရေးသား​သမီးတွေ​က ကျွန်မ​တို့ကို တကယ်​ပျော်ရွှင်​စေပါ​တယ်! (၃ ယောဟန် ၄) မကြာသေး​ခင်​နှစ်တွေ​မှာ ကျွန်မ​ရဲ့​ကျန်းမာ​ရေး​အခြေအနေ​က တဖြည်းဖြည်း​ဆိုး​လာပေမဲ့ ယေဟောဝါ​ရဲ့​ထောက်မမှု၊ အသင်းတော်က​ပြသ​တဲ့​မေတ္တာကို ခံစား​ရပြီး အထူးသဖြင့် ကျွန်မ​ချစ်​ရတဲ့​ရှေ့ဆောင်​အဖော် အင်​ယာ​ဟာ ကျွန်မ​ရဲ့​စိတ်​ကို “သက်သာ​စေ” ခဲ့​ပါ​တယ်။ (ကောလောသဲ ၄:၁၁; ဆာလံ ၅၅:၂၂) လွန်ခဲ့တဲ့​အနှစ် ၅၀ လောက်​မှာ အင်​ယာ​ကို​စ​တွေ့​တုန်း​က ကျွန်မ​တို့​တစ်သက်လုံး အတူတူ​တွဲ​ပြီး ရှေ့ဆောင်​လုပ်ရမယ်လို့ ဘယ်သူမှ​မထင်ထား​ဘူး။

“ဘဝ​ဟူသည် တဒင်္ဂ၊ အနုပညာ​သည်​သာ ထာဝရ” ဆို​တဲ့ ရေပန်းစား​တဲ့​အဆို​တစ်ခု​ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ​အဆို​က ကျွန်မ​ရဲ့​ဆောင်ပုဒ်​မဟုတ်ပါဘူး။ ၂ ကောရိန္သု ၄:၁၇၊ ၁၈ မှာ​တမန်​တော်​ပေါလု​ပြော​ခဲ့​တဲ့ “မျက်မှောက်​၌​ထင်ရှားသော​အရာ​တို့သည် ခဏ​သာ​တည်​၍ မထင်ရှား​သော​အရာ​တို့သည် အစဉ်အမြဲ​တည်” တယ်​ဆို​တဲ့​စကား​ကို ကျွန်မ​လက်ခံတယ်။ “မျက်မှောက်​၌​ထင်ရှားသော​အရာ” ဖြစ်​တဲ့ အနုပညာရှင်​တစ်ဦး​အနေ​နဲ့ ခံစား​ရတဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​ပျော်ရွှင်မှု​က တစ်ခဏ​ပဲ​ဖြစ်​မယ်။ အဲဒီ​ပျော်ရွှင်မှု​ကို ယေဟောဝါ​ရဲ့​လုပ်ငန်းတော်မှာ ပါဝင်ခွင့်​ရလို့ ခံစား​ခဲ့​ရတဲ့​ပျော်ရွှင်မှု​နဲ့ နှိုင်းယှဉ်​လို့​မရဘူး။ ပြီး​တော့ အဲဒါ​က ထာဝရ​အသက်လည်း မပေးနိုင်ပါ​ဘူး။ အနုပညာ​ထက် ပို​တည်မြဲ​တဲ့ “မထင်ရှား​သော​အရာ” မှာ ကျွန်မ​ဘဝကို မြှုပ်နှံ​ခွင့်​ရလို့ အရမ်း​ဝမ်းသာတယ်။

[စာမျက်နှာ ၁၉ ပါ ရုပ်ပုံ]

လိပ်​သည်း​ကျောက်ရုပ်​တု​ကြီး​ကို ထုလုပ်​ခြင်း

 [စာမျက်နှာ ၂၁ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၅၇ ခုနှစ်​တွင် အင်​ယာ (ဝဲ​ဘက်) နှင့်အတူ

 [စာမျက်နှာ ၂၂ ပါ ရုပ်ပုံ]

ယနေ့​အင်​ယာ (ယာ​ဘက်) နှင့်အတူ