“ယေဟောဝါ၊ ကျေးဇူးပြု​၍ ကိုယ်တော့်​အမှုတော် ဆောင်​ခွင့်ပြု​ပါ”

ဒဲန်ယယ်လ် ဟော​လ် ပြောပြ​သည်

ကျွန်မ ငယ်ငယ်​တုန်း​က ဘေးအိမ်​မှာ​နေတဲ့ အဘွား​ဆီ သွားလည်​ရတာ သဘောကျ​တယ်။ အဘွား​ဟာ နေ့လယ်​နေ့ခင်း​တိုင်း တစ်မှေး​အိပ်စက်​လေ့​ရှိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ သူ့​ဆီ​သွားလည်​ရင် အိပ်ရာပေါ်​မှာ​အတူ​ထိုင်ပြီး ကျမ်းစာ​ပုံပြင်​တွေ​ကို ဖတ်ပြ​တယ်။ “သမီးကို ယေဟောဝါ​ချစ်တယ်​ဆိုတာ ဘယ်တော့မှ​မမေ့နဲ့။ ယေဟောဝါ​ကို သမီး​ချစ်​ရင်​သမီးကို ကိုယ်တော်​အမြဲ​စောင့်ရှောက်​လိမ့်မယ်” လို့ အဘွား​က ကျွန်မ​ကို မကြာခဏ​ပြောပြ​တယ်။ အဘွား​ရဲ့​စကား​တွေ​က ဖျောက်ဖျက်​လို့​မရအောင် ကျွန်မ​စိတ်ထဲ​စွဲ​နေတယ်။

အဘွား​ဆုံးသွား​တဲ့ ၁၉၇၇ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​အသက်​က လေးနှစ်​ပဲ​ရှိသေးတယ်။ ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ​က ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​ဇာတိ​မြို့​ဖြစ်​တဲ့ မို​အီ မြို့မှာ​ရှိတဲ့ အဖေရဲ့​ဆွေမျိုး​အားလုံး​လို​ပဲ အဘွား​ဟာ ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ဦး​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​မိဘတွေဟာ သက်သေခံတွေ​မဟုတ်​ကြ​ပေမဲ့ အဖေက​တော့ သက်သေခံတွေကို သဘောကျ​တယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ န​ယူး​ဆောက်​ဝေး​လ်​ကမ်းရိုးတန်း​အနီး​က တင်​တန်​ဘာ​ရ် မြို့လေး​ကို ကျွန်မ​တို့​မိသားစု ပြောင်းရွှေ့​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်မ​ရဲ့​အစ်ကို ဂျေ​မီ နဲ့ ကျွန်မ​ဟာ အဖေနဲ့​အတူ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့​အစည်းအဝေးတွေကို ရံဖန်ရံခါ သွား​တက်တယ်။

ကျွန်မ ရှစ်နှစ်​အရွယ်ရောက်​တော့ ကျွန်မ​ရဲ့​မိဘ​နှစ်ပါး​ဟာ ခွဲနေ​ကြတယ်။ အဖေက မို​အီ မြို့ကို ပြန်သွား​ပြီး ဂျေ​မီ​နဲ့ ကျွန်မ​က​တော့ အမေနဲ့​အတူ​နေရစ်ခဲ့​တယ်။ အမေက ကျမ်းစာ​ကို စိတ်မဝင်စား​ဘူး။ သက်သေခံတွေရဲ့ အစည်းအဝေးတွေ တက်တာ​ကိုလည်း မကြိုက်ဘူး။ ဒါ​ကြောင့် ကျွန်မ​အရမ်း​ဝမ်းနည်း​တယ်။ စိတ်ထဲ​စွဲ​နေတဲ့ အဘွား​ရဲ့​စကား​ကို ကျွန်မ ပြန်သတိရ​တယ်။ ယေဟောဝါ​ကို ကျွန်မ​ချစ်တယ်​ဆိုတာ ကျွန်မ​သိတယ်။ ပြီး​တော့ ကိုယ်တော့်​အမှုတော်ကို​လည်း ထမ်းဆောင်​ချင်​တယ်။ ဒါ​ကြောင့် ယေဟောဝါ​ထံ ဆုတောင်း​ပြီး ကျွန်မ​လည်း ကိုယ်တော်​ရဲ့​သက်သေ​တစ်ဦး​ဖြစ်တယ်​ဆိုတာ ပြောပြ​တယ်။ ဂျေ​မီ​လည်း ဒီလိုပဲ​ခံစား​ခဲ့​ရတယ်။

ကျောင်းတွင်​ကြုံ​ရသော စမ်းသပ်မှု​များ

အဲဒီနောက်​မကြာခင်၊ ကျောင်း​မှာ ဆရာ​က ကျောင်း​မှတ်တမ်း​စာအုပ်​ထဲမှာ ရေးမှတ်​ဖို့ ကိုယ်​ကိုးကွယ်​တဲ့​ဘာသာ​ကို အတန်းသား​တစ်ဦးစီ​ကို အသံ​ကျယ်ကျယ်​နဲ့​ပြော​ခိုင်းတယ်။ ဂျေ​မီ​အလှည့်​ရောက်တော့ ဂျေ​မီ​က ကျယ်လောင်၊ ပြတ်သား​တဲ့​အသံနဲ့ “ယေဟောဝါသက်သေ” လို့​ပြော​လိုက်တယ်။ ဆရာ​က ခဏ​ရပ်​ပြီး ပြန်ဖြေ​ခိုင်း​တဲ့​အခါ ဂျေ​မီ​က အရင်​အတိုင်းပဲ ပြန်​ဖြေတယ်။ ဆရာ​က “ငါ​တော့​မထင်​ဘူး။ နောက်​မှ မင်း​ဆီ ငါ​ပြန်လာ​ခဲ့မယ်” လို့​ပြော​တယ်။ ကျွန်မ​အလှည့်​ရောက်တော့ ကျွန်မ​လည်း “ယေဟောဝါသက်သေ” လို့ အသံ​ကျယ်ကျယ်​နဲ့​ပြော​လိုက်တယ်။ ဆရာ​စိတ်ပျက်​သွားပြီး ကျောင်းအုပ်​ကြီး​ကို ခေါ်​လိုက်တယ်။

“ငါ့​ဆီ​မှာ မင်းတို့ရဲ့ ကျောင်း​အပ်​တဲ့​စာရွက်စာတမ်း​တွေ​ရှိတယ်။ မင်းတို့ရဲ့​မိဘတွေက မင်းတို့ကို ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ဆိုပြီး စာရင်း​မပေး​ထား​ဘူး” ဟု ကျောင်းအုပ်​ကြီး​က အခိုင်အမာ​ပြော​တယ်။ “ဒီ​ဘာသာ​က ကျွန်မ​တို့ ကိုးကွယ်​တဲ့​ဘာသာ​ဖြစ်ပါ​တယ်” လို့ လေးလေးစားစား ပြန်​ဖြေလိုက်တယ်။ ကျောင်းအုပ်​ကြီး​ရော ဆရာ​ပါ အဲဒီ​ကိစ္စ​ကို ဘယ်တော့မှ ထပ်​မပြောတော့ဘူး။

ကျောင်း​မှာ အတန်းဖော်တွေကို ကျွန်မ​ရဲ့​ကျမ်းစာ​အသိပညာ အနည်းငယ်​ဝေမျှ​ဖို့ ကြိုးစား​ခဲ့​တယ်။ ကျွန်ုပ်​၏​ကျမ်းစာ​ပုံပြင်  * စာအုပ်​ကို​ယူသွား​ပြီး ဘုရားသခင်​ကို​ယုံကြည်တဲ့ မိန်းကလေး​တစ်ဦး​ကို တစ်ခါ​တ​လေ ဖတ်ပြ​တတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ခရစ်ယာန်​စံနှုန်း​တွေ​နဲ့​အညီ​နေထိုင်ဖို့ ကြိုးစား​တဲ့​အတွက် လူတွေက ကျွန်မ​ကို မကြိုက်ကြဘူး။ ဒါ​ကြောင့် တစ်ခါ​တ​လေ အဖော်မဲ့​ပြီး စိတ်​အားငယ်​မိတယ်။

ယေဟောဝါ​ထံ ထက်ထက်သန်သန်​နဲ့ မကြာခဏ​ဆုတောင်း​လို့ ကိုယ်တော်​ဟာ ကျွန်မ​ရဲ့​အရင်းနှီးဆုံး မိတ်ဆွေ​ဖြစ်လာ​တယ်။ နေ့တိုင်း ကျောင်းဆင်း​လာတာ​နဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​အိပ်ရာပေါ်​မှာ​ထိုင်ပြီး တစ်နေ့တာ​ဖြစ်​ခဲ့​သမျှ​အသေးစိတ်​ကို ယေဟောဝါ​ထံ ရင်ဖွင့်​ပြောပြ​တယ်။ ကျွန်မ မကြာခဏ​ငို​ခဲ့​ရတယ်။ “ယေဟောဝါ၊ ကျေးဇူးပြု​၍ ကိုယ်တော့်​လူမျိုးတော်​နဲ့​အတူ အမှုဆောင်ခွင့်​ပြု​ပါ” လို့ ငိုယို​ပြီး​အသနားခံ​ခဲ့​တယ်။ ဆုတောင်း​ပြီး​တဲ့​နောက် စိတ်ထဲ​ပေါ့​သွား​သလို အမြဲ​ခံစား​ရတယ်။

ခွန်​အားပေး​သော စာ​တစ်စောင်

ကျွန်မ​အသက်​ဆယ်နှစ်​မှာ ဂျေ​မီ​က အဖေနဲ့​အတူ​နေဖို့ မို​အီ မြို့ကို ပြန်​သွားတယ်။ အခု​ဆိုရင် ကျွန်မ​ဟာ ဝိညာဉ်​ရေး​နဲ့ ပို​တောင်​ဝေး​သွားပြီ။ အဲဒီနောက် ဘေးအိမ်​ကို သွားလည်​တဲ့​အခါ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ထုတ်ဝေတဲ့ မဂ္ဂဇင်း​တချို့​ကို တွေ့ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်မ စိတ်​လှုပ်ရှား​စွာ​နဲ့ ဒေသခံ​ဌာနခွဲရုံး​လိပ်စာကို အလွတ်ကျက်​လိုက်ပြီး ရေးမှတ်​ထား​ဖို့ အိမ်ကို အလောတကြီး​ပြန်​လာတယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​အခြေအနေ​ကို​ရှင်းပြ​ပြီး ဝိညာဉ်​ရေး​အကူအညီ​တောင်းခံ​တဲ့ ရင်ဖွင့်​စာ​တစ်စောင် ဌာနခွဲရုံး​ကို ရေး​လိုက်တယ်။ ကျွန်မ​အတွက်ပဲ​ရေးထားတဲ့ သူတို့ရဲ့ နှစ်​မျက်နှာ​ရှည်​ပြီး စိတ်​လှုပ်ရှား​စေ​တဲ့​ပြန်စာ​ကို ဖတ်​ရတဲ့အခါ ကျွန်မ​ရဲ့​မျက်လုံးအိမ်​မှာ မျက်ရည်တွေ​ပြည့်​လာတယ်။ ဒါက ကျွန်မ​ဟာ ယေဟောဝါ​အတွက် တန်ဖိုး​ရှိတဲ့​သူ​ဖြစ်တယ်​ဆို​တဲ့ သက်သေ​ပဲ။

ကျမ်းစာ​ခေတ်​က ရှုရိ​စစ်ဗိုလ်ချုပ်​နေမန်​ရဲ့ အစေခံ​တစ်ဦး​ဖြစ်​တဲ့ ဣသရေလ​လုံမငယ်​လေး​ရဲ့ ယုံကြည်ခြင်းကို​တုပ​ဖို့ စာ​ထဲမှာ ကျွန်မ​ကို တိုက်တွန်း​ထား​တယ်။ သုံ့ပန်း​တစ်ဦး​ဖြစ်​ပြီး မိမိရဲ့​မွေးရပ်မြေ​နဲ့​ဝေးရာ​မှာ နေ​ရပေမဲ့ အဲဒီ​လုံမငယ်​လေး​ဟာ ယေဟောဝါ​ဘုရားသခင်​နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်​ရှိနေခဲ့တယ်။ ဒါ့အပြင် သူရဲ့​ယုံကြည်ခြင်း​အကြောင်း သတ္တိရှိရှိ​ဟောပြောခြင်း​အားဖြင့် သူဟာ ကိုယ်တော်​အတွက် စစ်မှန်​တဲ့​သက်သေ​တစ်ဦး​ဖြစ်တယ်​ဆိုတာ ပြသ​ခဲ့​တယ်။—၄ ဓမ္မ​ရာဇဝင် ၅:၁-၄။

ဌာနခွဲရုံး​က​စာ​ထဲမှာ ဒီလို​ဖော်ပြ​ထား​သေး​တယ်– “ငယ်ရွယ်​တဲ့​မိန်းကလေး​တစ်ဦး​အနေ​နဲ့ သင်ဟာ မိဘတွေရဲ့​စကား​နားထောင်ပြီး ကျောင်း​မှာ​စာ​ကြိုးစား​ခြင်း​အားဖြင့် ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို ထမ်းဆောင်​သင့်တယ်။ ဆုတောင်းခြင်း၊ ကျမ်းစာ​လေ့လာခြင်း​ဖြင့်​လည်း ယေဟောဝါ​နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်​ရှိနေဖို့​လိုတယ်။” စာ​ရဲ့​နိဂုံး​မှာ “ဒဲန်ယယ်လ်၊ ကျွန်ုပ်​တို့ ဘယ်​နေရာမှာပဲ​နေရ​ပါစေ ယေဟောဝါ​က ကျွန်ုပ်​တို့​အနားမှာ အမြဲ​ရှိနေတယ်။ ဒါကို သင်​ယုံကြည်တယ်ဆိုတာ ကျွန်ုပ်​တို့​သိပါတယ်” လို့​ရေးထားတယ်။ (ရောမ ၈:၃၅-၃၉) အခု​ဆိုရင် ဖတ်​ဖန်​များ​လို့ ဟောင်းနွမ်း​ပြီး ဆွေး​ရိ​နေတဲ့ အဲဒီ​စာ​ဟာ ကျွန်မ​ရဲ့​ကျမ်းစာ​အုပ်​ထဲမှာ ရှိသေးတယ်။ နှစ်တွေ​တစ်လျှောက်​မှာ အဲဒီ​စာ​ကို ကျွန်မ မကြာခဏ​ဖတ်​တယ်။ ဖတ်​တဲ့​အခါတိုင်း မျက်ရည်ကျ​ရတယ်။

သိပ်​မကြာခင်​မှာ နောက်​စာ​တစ်စောင်​ကို ကျွန်မ​ရရှိခဲ့တယ်။ အဲဒီ​စာ​ထဲမှာ ကင်းမျှော်စင် နဲ့ နိုးလော့! မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ကို စာတိုက်​က​တစ်ဆင့်​ရရှိနိုင်အောင် ကျွန်မ​အတွက် အဖေ​စီစဉ်​ပေး​ထား​တယ်လို့ ရေးထားတယ်။ ကျွန်မ​အရမ်းပျော်​သွားတယ်။ အခု​ဆိုရင် ဝိညာဉ်​အစာ ပုံမှန်​ရရှိ​နေပြီ။ မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ရောက်လာ​တိုင်း အစ​ကနေ​အဆုံး​ထိ ဖတ်​တယ်။ တန်ဖိုး​ရှိတဲ့ ဒီ​မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ထဲ​က ပထမ​ဆုံး​ရရှိခဲ့တဲ့​စာစောင်​တွေ အခုထိ​ရှိနေတုန်းပဲ။ အဲဒီ​အချိန်​လောက်​မှာ ဒေသခံ​အသင်းတော်က ခရစ်ယာန်​အကြီးအကဲ​တစ်ဦး ကျွန်မ​ဆီ စတင်​လည်ပတ်​ခဲ့​တယ်။ သူ့ရဲ့​လည်ပတ်မှု​တွေ​က ခဏ​ပဲ​ကြာ​ပေမဲ့ အရမ်း​အားရှိ​တယ်။

ပြောင်းလဲမှု​များ​က တိုးတက်မှု​ကို ဖြစ်ပေါ်​စေ

ကျွန်မ​ရဲ့​ဝိညာဉ်​ရေး​အခြေအနေ တိုးတက်​နေ​ပေ​မယ့်​လည်း ယေဟောဝါ​ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်​ဝတ်ပြုဖို့ ဆန္ဒ​ပြင်းပြ​နေတုန်းပဲ။ ဒါ​ကြောင့် ကျွန်မ​အသက် ၁၃ နှစ်​ရောက်တဲ့အခါ အဖေနဲ့​အတူ​နေလို့​ရမလား​လို့ အမေ့ကို​မေးခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​ကို အမေ​အရမ်း​ချစ်​သလို ကျွန်မ​လည်း အမေ့ကို အရမ်း​ချစ်ပါ​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘုရားသခင်​ရဲ့​အမှုတော်​ဆောင်​ဖို့ ကျွန်မ​စိတ်ပိုင်းဖြတ်​ထား​တယ်။ အမေ​သဘောတူ​တဲ့​အတွက် မို​အီ မြို့ကို ကျွန်မ​ပြန်သွား​ပြီး ဒေသခံ​အသင်းတော်​နဲ့​အတူ ကျမ်းစာ​စလေ့လာ​တယ်။ အဖေ့​ခွင့်ပြု​ချက်​နဲ့ ဂျေ​မီ​နဲ့ ကျွန်မ​ဟာ အစည်းအဝေး​အားလုံး​ကိုလည်း တက်​ခဲ့​ကြတယ်။ ဒေသခံ​သက်သေခံတွေဟာ ကျွန်မ​တို့ကို အတတ်နိုင်ဆုံး ကူညီ​ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ ဂျေ​မီ​နဲ့​ကျွန်မ ဝိညာဉ်​ရေး​မှာ မြန်မြန်ဆန်ဆန်​တိုးတက်လာ​ပြီး​နောက် ကျွန်မ​တို့​ဟာ လအနည်းငယ်​ခြား​ပြီး နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်မ​ငယ်ငယ်​တုန်း​က တောင်း​ခဲ့​တဲ့ ဆုတောင်းချက် ဖြေကြား​ခံ​ခဲ့​ရတာ​အမှန်​ပဲ။ ကျွန်မ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို ကိုယ်တော့်​လူမျိုးတော်​နဲ့​အတူ ထမ်းဆောင်​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။

ဒီ​အတောအတွင်း​မှာ ကျွန်မ​ရဲ့​ဦးလေး​နဲ့​အဒေါ်​ဖြစ်​ကြ​တဲ့ ဖိလစ်​နဲ့ လော်​ရန်​တေ​လာ တို့​နဲ့ အရမ်း​ခင်မင်​ရင်းနှီး​လာတယ်။ သူတို့လည်း မို​အီ​အသင်းတော်က​ပဲ​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်မ​ကို သမီးလေး​တစ်ယောက်လို သူတို့​ဆက်ဆံ​တယ်။ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​အကြောင်း ဟောပြောသူတွေ ပို​ပြီး​လိုအပ်​တဲ့​နေရာမှာ​အမှုဆောင်ဖို့ ပါပူဝါ နယူးဂီနီ​နိုင်ငံ၊ ဘူး​ဂ​န်ဗယ်လ်​ကျွန်း​ကို ပြောင်းရွှေ့​ရတဲ့အခါ သူတို့နဲ့အတူ​လိုက်​ဖို့ ကျွန်မ​ကို​ဖိတ်ခေါ်​တော့ ချက်ချင်း​လက်ခံ​လိုက်တယ်။ ကျွန်မ​အသက် ၁၅ နှစ်ပဲ​ရှိသေး​ပေမဲ့ အဖေနဲ့​အမေက ကျွန်မ​ကို လိုက်သွား​ခွင့်ပြု​ခဲ့​တယ်။

ဘူး​ဂ​န်ဗယ်လ်​ကျွန်း​မှာ ကျွန်မ စာ​ပေးစာ​ယူ​နဲ့ ကျောင်း​ဆက်​တက်တယ်။ ကျောင်းစာ​လုပ်တာ​က​လွဲ​ရင် ကျွန်မ​ရဲ့​အချိန်​အများစုကို သက်သေခံ​ဟောပြော​ရာ​မှာ အသုံးပြုခဲ့တယ်။ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ၊ ရှေ့ဆောင်​တွေ​နဲ့​အတူ အမှုဆောင်​ရတာ တကယ့်ကို​ပျော်စရာ​ပဲ။ ဒေသခံ​ပြည်သူ​တွေ​ဟာ ကျွန်မ​တွေ့ခဲ့​ဖူး​သမျှ​ထဲမှာ နှိမ့်ချမှု​အရှိဆုံး​ပဲ​ဆိုတာ သေချာတယ်။ အများစုက ကျမ်းစာ​လေ့လာ​ဖို့ ထက်သန်​ကြတယ်။

အဲဒီ​နှစ်​နောက်ပိုင်း​မှာ နိုင်ငံရေး​ပဋိပက္ခ​ဖြစ်​ပြီး အန္တရာယ်များ​လွန်း​တဲ့​အတွက် အဲဒီမှာ ကျွန်မ​ဆက်​နေလို့​မဖြစ်​တော့​ဘူး။ ကျွန်း​လေး​နဲ့ ချစ်စရာ​ကောင်း​တဲ့ ကျွန်း​သူ​ကျွန်းသား​တွေ​ကို စွန့်ခွာ​ရတာ ကြေကွဲစရာ​ပဲ။ လေယာဉ်​ငယ်​လေး​တစ်စင်း​နဲ့ ကျွန်မ​ထွက်ခွာ​ချိန်မှာ လေယာဉ်​ပြေးလမ်း​ပေါ် မတ်တတ်ရပ်​ပြီး လက်ဝှေ့​ယမ်း​နှုတ်ဆက်​နေတဲ့ ဦးလေး​ဖိလစ်​ကို မြင်​နေ​ရတယ်။ ကျွန်မ ချုံးပွဲချ​ငို​ပစ်လိုက်​ပြီး တစ်နေ့​နေ့မှာ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​တစ်ဦး​အနေ​နဲ့ တိုင်းတစ်ပါး​မှာ အမှုတော်​ဆောင်​ခွင့်ပြု​ပါ​လို့ ယေဟောဝါ​ထံ တိတ်တိတ်လေး​အသနားခံ​လိုက်တယ်။

နောက်ထပ်​ဆုတောင်းချက်​များ ဖြေကြား​ခံရ

ဩစတြေးလျ​ကို​ပြန်ရောက်​ပြီး အထက်တန်း​ကျောင်း​ပြီး​တဲ့​နောက် ဥပဒေ​အကျိုးဆောင်​ကုမ္ပဏီ​တစ်ခု​မှာ ရုံး​ဝန်ထမ်း​အလုပ်သင်​တစ်ဦး​အနေ​နဲ့ အလုပ်ဝင်​ခဲ့​တယ်။ ဒီ​အတောအတွင်း​မှာ အဖေက နောက်​အိမ်ထောင်​ပြုပြီး မိထွေး​ပထွေး​မိသားစုကြီး​ကို ကျွေးမွေး​စောင့်ရှောက်​နေ​ရတယ်။ ဂျေ​မီ​က အမေနဲ့​အတူ​နေတယ်။ ကျွန်မ​က​တော့ အချိန်​အတန်ကြာ​တဲ့​အထိ မိဘ​နှစ်ဦးစလုံး​ဆီ​မှာ တစ်​လှည့်​စီ​နေခဲ့တယ်။ ဘဝဟာ ခက်ခဲ​ရှုပ်ထွေး​နေ​ပုံ​ရတယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​ဘဝကို ရိုးရှင်း​အောင်​ထားပြီး ဝိညာဉ်​ရေး​ပန်းတိုင်​တွေ​အပေါ် အာရုံစိုက်​ဖို့​လို​ခဲ့​တယ်။ ဒါ​ကြောင့် ၁၉၉၄ ခုနှစ်​ရောက်တော့ မို​အီ မြို့မှာ ရှေ့ဆောင်​တစ်ဦး​အဖြစ် အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ ပါဝင်​ခဲ့​တယ်။

ကျွန်မ ပျော်​ခဲ့​ရ​ပြန်​တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​မိတ်ဆွေတွေဟာ အသင်းတော်​ထဲ​က ဝိညာဉ်​ရေး​စိတ်ဝင်စား​တဲ့ လူငယ်တွေ​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်မ​ကို သူတို့ အများကြီး​ကူညီ​ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ အမှန်အတိုင်း​ပြော​ရ​ရင် ၁၉၉၆ ခုနှစ်​မှာ အဲဒီ​မိတ်ဆွေ​တွေ​ထဲ​က​တစ်ဦး​ဖြစ်​တဲ့ ဝေ​လ် ဆို​တဲ့​သူနဲ့ ကျွန်မ​လက်ထပ်​လိုက်တယ်။ ဝေ​လ် ဟာ အပြောအဆို​သိမ်မွေ့​ရုံ​မ​က ကြင်နာ​တတ်​ပြီး နှိမ့်ချမှု​ရှိတယ်။ သူဟာ ကျွန်မ​အတွက် ယေဟောဝါ​ပေး​တဲ့ စစ်မှန်​တဲ့​ကောင်းချီး​ပါ​ပဲ။

အိမ်ထောင်သည်​ဘဝနဲ့ ကျွန်မ​တို့​အခြေချ​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​ပျော်ရွှင်မှု​ဟာ ပြီးပြည့်စုံ​ပုံ​ရတယ်။ တစ်နေ့​မှာ ဝေ​လ် ဟာ ကျွန်မ​တို့​နယ်မြေ​အတွင်းမှာ​ရှိတဲ့ အသင်းတော်​တွေ​ထံ လည်ပတ်​ရတဲ့ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​နဲ့​အတူ အမှုဆောင်​ပြီး​နောက် အိမ်ကို ပြန်​ရောက်​လာတယ်။ ဝေ​လ် က ကျွန်မ​ကို ထိုင်ခိုင်းပြီး “တခြား​အသင်းတော်​တစ်ခု​ကို အကူအညီ​ပေး​ဖို့ ပြောင်းရွှေ့​နိုင်​မလား” လို့​မေးတယ်။ ကျွန်မ​စိတ်​ထဲမှာ​တော့ ပြောင်းရွှေ့​နိုင်တယ်​လို့ ချက်ချင်း​ဖြေလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​က “ဘယ်​နေရာ​လဲ၊ ဗန္နူ​အာ​တူ ကိုလား၊ ဖီဂျီ ကိုလား” လို့​နောက်ပြီး​မေးလိုက်တယ်။ ဝေ​လ် က မိုရ်​ဝယ်​လ်​အသင်းတော်ကို ပြောင်း​ရမှာ​လို့ ပြန်​ဖြေတဲ့​အခါ “အဲဒီ​အသင်းတော်က ကျွန်မ​တို့​နဲ့​နီး​နီး​လေး​ပဲ” လို့​လွှတ်​ခ​နဲ​ပြော​လိုက်တယ်။ ကျွန်မ​တို့​နှစ်ဦးစလုံး ရ​ယ်​လိုက်ကြပြီး ရှေ့ဆောင်​တွေ​အနေ​နဲ့ အိမ်နီးချင်း​အသင်းတော်ကို လိုလိုလားလား​ပြောင်း​ရွှေ​ဖို့ ချက်ချင်း​သဘောတူခဲ့​ကြတယ်။

မိုရ်​ဝယ်​လ် မှာ​ရှိနေတဲ့ နောက်​သုံးနှစ်​အတွင်းမှာ ပျော်ရွှင်​ပြီး အကျိုးရှိ​ခဲ့​တယ်။ အဲဒီနောက် နောက်ထပ်​အံ့သြစရာ ဖြစ်ပျက်​လာ​ပြန်​တယ်။ အထူး​ရှေ့ဆောင်​တွေ​အနေ​နဲ့​အမှုဆောင်ဖို့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဩစတြေးလျ​ဌာနခွဲရုံး​က ဖိတ်ခေါ်​စာ​တစ်စောင်​ကို ကျွန်မ​တို့​ရရှိတယ်။ ကျွန်မ​တို့​တာဝန်ကျ​တဲ့​နေရာ​က အင်ဒိုနီးရှား​ကျွန်းစု​ရဲ့ အရှေ့​စွန်း​မှာ​ရှိတဲ့ နိုင်ငံငယ်​လေး​တစ်ခု​ဖြစ်​တဲ့ အရှေ့​တီ​မော​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​မျက်လုံးအိမ်​မှာ မျက်ရည်တွေ​ပြည့်​လာတယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​ဆုတောင်းချက်​အားလုံး​ကို ဖြေကြား​ပေး​တဲ့​အတွက် ယေဟောဝါ​ကို ကျေးဇူး​တင်​ပါ​တယ်။ ကျွန်မ​ကို ကိုယ်တော်​ရဲ့​ကျေးကျွန်​အဖြစ် လက်ခံ​တဲ့​အပြင် အခု​ဆိုရင် ကျွန်မ​ခင်ပွန်း​နဲ့ ကျွန်မ​ကို တိုင်းတစ်ပါး​မှာ​အမှုဆောင်ဖို့​လည်း ခွင့်ပြု​ခဲ့​တယ်။

နိုင်ငံ​ရပ်​ခြား​တွင် အမှုဆောင်ခြင်း

၂၀၀၃၊ ဇူလိုင်​မှာ မြို့တော်​ဒီ​လီ​ကို ကျွန်မ​တို့​ရောက်​ခဲ့​ကြတယ်။ တစ်နိုင်ငံ​လုံး​မှာ တစ်ခု​တည်း​ပဲ​ရှိတဲ့ ဒီ​လီ​အသင်းတော်မှာ ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ​က အထူး​ရှေ့ဆောင် ၁၃ ဦး​နဲ့ ဒေသခံ​သက်သေခံ​အနည်းငယ်​ပဲ​ရှိတယ်။ တီ​မော​က ညီအစ်ကို​ညီအစ်မ​တွေ အရမ်း​ဆင်းရဲ​ကြတယ်။ သူတို့​အများစုဟာ ၁၉၉၉ ခုနှစ်​မှာ​ပြီးဆုံး​သွားတဲ့ ၂၄ နှစ်​ကြာ ပြည်တွင်းစစ်​အတွင်းမှာ ပစ္စည်းဥစ္စာ​နဲ့ မိသားစုဝင်တွေကို ဆုံးရှုံး​ခဲ့​ကြရတယ်။ လူ​အတော်များများဟာ ယုံကြည်ချက်​အသစ်​ကြောင့် မိသားစုရဲ့​ဆန့်ကျင်မှု​ကိုလည်း အပြင်းအထန်​ခံ​ခဲ့​ကြရတယ်။ ဆင်းရဲ​ခက်ခဲ​မှု​တွေ​ကြုံ​ရပေမဲ့ သူတို့ဟာ ဝိညာဉ်​ရေး​မှာ​ကြွယ်ဝ​ပြီး ပျော်ရွှင်​နေကြ​တယ်။—ဗျာ. ၂:၈၊ ၉။

တီ​မော​နိုင်ငံသား​အများစုဟာ ဘာသာ​တရား​ကိုင်းရှိုင်း​ပြီး သမ္မာကျမ်းစာ​ကို လေးမြတ်​တာ ကျွန်မ​တို့​တွေ့ ခဲ့​ကြရတယ်။ မကြာခင်​မှာပဲ ကျွန်မ​တို့​ကျင်းပ​နိုင်တာ​ထက်​ပို​များတဲ့ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​တွေ​ရရှိခဲ့တယ်။ အချိန်​အတန်ကြာ​တဲ့​အခါ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့ အစောပိုင်း​သင်သားတွေ​ထဲ​က တချို့ဟာ နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး​တဲ့ ညီအစ်ကို​ညီအစ်မ​တွေ​ဖြစ်လာ​ပြီး ကျွန်မ​တို့​နဲ့​အတူ အမှုဆောင်​ကြတယ်။ သူတို့ရဲ့ ဝိညာဉ်​ရေး​တိုးတက်မှု​ကို မြင်ရ​တဲ့​အခါ ကျွန်မ​တို့​အရမ်း​ဝမ်းသာတယ်။

အဲဒီနောက် ၂၀၀၆ ခုနှစ်​မှာ ဒီ​လီ​မြို့ရဲ့​အခြေအနေ​က ဖရိုဖရဲ​ဖြစ်သွား​ပြန်​တယ်။ လူမျိုးစု​မတူတဲ့​အုပ်စု​တွေ​ကြား​က တင်းမာမှု​တွေ​ဟာ ထိန်း​မ​နိုင်​သိမ်း​မရ​အခြေအနေ​ကို လုံးလုံး​ရောက်ရှိ​သွားတယ်။ အိမ်တွေကို လုယက်​ကြတယ်၊ ဒါမှ​မဟုတ် ပြာပုံ​ဖြစ်​တဲ့​အထိ မီးရှို့ ကြတယ်။ ဒေသခံ​သက်သေခံတွေဟာ အထူး​ရှေ့ဆောင်​တွေ​ရဲ့​အိမ်တွေမှာ ခိုလှုံ​ကြရတယ်။ ကျွန်မ​တို့​အိမ်နဲ့ ဝင်းခြံ​ဟာ ယာယီ​ခိုလှုံရေး​စခန်း​အသွင် ပြောင်း​သွားတယ်။ တစ်ခါ​က​ဆိုရင် လူ​တစ်​ရာ​နီးပါး​လောက် ကျွန်မ​တို့​နဲ့​အတူ​နေကြ​တယ်။ ကျွန်မ​တို့ ကား​ထား​တဲ့​နေရာဟာ မီးဖိုဆောင်၊ ထမင်း​စား​ခန်း​နဲ့ ယာယီ​ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​ဖြစ်သွား​တယ်။

အနီးအနား​မှာ သေနတ်သံ​တွေ၊ လက်​ပစ်​ဗုံး​ပေါက်ကွဲ​သံ​တွေ ကြားနေ​ရပေမဲ့ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့ ရှေ့ဆောင်​အိမ်က​တော့ ငြိမ်သက်​နေတဲ့ ခိုလှုံရာ​နေရာတစ်ခု​ဖြစ်​ခဲ့​တယ်။ ကျွန်မ​တို့အားလုံး ယေဟောဝါ​ရဲ့ ကာကွယ်​စောင့်ရှောက်မှု​ကို ခံစား​ကြရတယ်။ နေ့ရက်​တိုင်း​ကို အုပ်စု​လိုက် ကျမ်းချက်​တစ်ချက်​ဆွေးနွေး​တာ​နဲ့ အစပြု​ခဲ့​ကြတယ်။ အစည်းအဝေးတွေကို ခါ​တိုင်း​လို​ပဲ​ကျင်းပ​တယ်။ စိတ်ဝင်စားသူ​တွေ​နဲ့​လည်း ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​တွေ ကျင်းပ​ခဲ့​ကြတယ်။

ရက်သတ္တပတ်​တွေ ကုန်လွန်​လာတာ​နဲ့​အမျှ ဒီ​လီ​မြို့မှာ​ဆက်နေ​မယ်​ဆိုရင် နိုင်ငံ​ရဲ့​အရှေ့ပိုင်း​မှာ​မွေးဖွား​ခဲ့​တဲ့ ညီအစ်ကို​တွေ​အတွက် အန္တရာယ်​ရှိတယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်​လာတယ်။ ဒါ​ကြောင့် တာဝန်​ရှိတဲ့ သက်သေခံ​ညီအစ်ကို​တွေ​က ဒီ​လီ​မြို့ရဲ့​အရှေ့ဘက် သုံးနာရီ​ခရီး​အကွာမှာ​တည်ရှိ​တဲ့ ဒုတိယ​အကြီးဆုံး​မြို့တော် ဘောင်​ကောင်​မှာ အုပ်စု​သစ်​တစ်ခု​ဖွဲ့စည်း​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ ဒါ​ကြောင့် ဝေ​လ် နဲ့ ကျွန်မ တာဝန်​သစ်​တစ်ခု​ရရှိခဲ့တယ်။

ကျွန်မ​တို့ အရှေ့​တီ​မော​ကို​ရောက်​ပြီး သုံးနှစ်​နီးပါး​အကြာ ၂၀၀၆၊ ဇူလိုင်​လမှာ ဘောင်​ကောင် ကို ရောက်​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​အုပ်စု​အသစ်​မှာ အထူး​ရှေ့ဆောင်​လေးဦး​နဲ့ တီ​မော​နိုင်ငံသား​သက်သေခံ​ခြောက်​ဦး​ရှိတယ်။ ဒေသခံ​ညီအစ်ကို​ညီအစ်မ​တွေ​ဟာ ဒီ​လီ​မြို့မှာ​ရှိတဲ့ သူတို့ရဲ့​ပိုင်ဆိုင်ရာ​အားလုံး​ကို စွန့်ခွာ​ခဲ့​ကြ​ရပေမဲ့ အပြုံး​မပျက်​ခဲ့​ကြဘူး။ သူတို့ရဲ့​တည်ကြည်မှု​နဲ့ ကိုယ်ကျိုး​စွန့်​စိတ်ဓာတ်​ကို ကျွန်မ​တို့ တကယ်​လေးစားတယ်။

ဝေ​လ် နဲ့ ကျွန်မ​ဟာ ဘောင်​ကောင် မှာ အခုထိ အမှုဆောင်​နေတုန်းပဲ။ ကျွန်မ​တို့ ရရှိ​ထား​တဲ့​တာဝန်​ကို မြတ်နိုး​ပြီး ယေဟောဝါ​ထံ​တော်​က နောက်ထပ်​ကောင်းချီး​အဖြစ် ရှုမြင်​ကြတယ်။ အတိတ်ကို​ပြန်ပြောင်း​သုံးသပ်ကြည့်​ရင် အဘွား​ပြော​တာ မှန်တယ်​ဆိုတာ သိလာ​ရတယ်။ နှစ်ကာလ​တွေ​တစ်လျှောက် ကျွန်မ​ကို ယေဟောဝါ အမြဲ​ကြည့်ရှု​စောင့်ရှောက်​ခဲ့​တယ်။ ကျွန်မ​ကို ကိုယ်တော့်​လူမျိုး​နဲ့​အတူ အမှုဆောင်ခွင့်​ပြု​တဲ့​အတွက် ကိုယ်တော်​ကို အမြဲ​ကျေးဇူး​တင်​နေတယ်။ ရှင်ပြန်​ထမြောက်ချိန်​မှာ အဘွား​နဲ့​ပြန်တွေ့​ဖို့​လည်း စိတ်အား​ထက်သန်​စွာ စောင့်မျှော်​နေပါတယ်။ အမှန်တကယ်​ပျော်ရွှင်​ပြီး အကျိုး​ရှိတဲ့​အသက်တာကို လမ်းညွှန်​ပြသ​ပေး​တဲ့​အတွက် အဘွား​ကို ကျေးဇူး​တင်​ပါ​တယ်လို့ အဲဒီအခါ​ကျ​မှ ပြော​နိုင်​မှာ​ဖြစ်တယ်။

[အောက်ခြေမှတ်ချက်]

[စာမျက်နှာ ၁၈ ပါ ရုပ်ပုံ]

အဘွား​နဲ့​အတူ

 [စာမျက်နှာ ၂၁ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်မ​ရဲ့​ခင်ပွန်း ဝေ​လ် နဲ့​အတူ