တေးဂီတ၊ အသက်နဲ့ သမ္မာကျမ်းစာ​ကို ကျွန်တော်​မြတ်နိုး

ဘာ​ရီ​စ် အဲ​န် ဂူ​လာ​ရှာ​ဗ်​စ​ကီ ပြောပြ​သည်

အကြီးအကျယ် နှလုံး​ရောဂါ​ထ​တာ နှစ်ခါ​ကြုံ​ခဲ့​ရတဲ့ အသက် ၆၅ နှစ်​ခန့်​အရွယ်​ရှိ မျက်မမြင်​တစ်ဦး​ကို မြင်ယောင်​ကြည့်​လိုက်ပါ။ သူဟာ ဘုရားသခင်​အကြောင်း သိခွင့်​ရတဲ့​အတွက် ဘုရားသခင်​ကို ကျေးဇူး​တင်​ကြောင်း​ပြော​ရင်း မျက်ရည်တွေ​ကျ​လာတယ်။ဒါက​တော့ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၁ နှစ်လောက်​က ကျွန်တော့်​ရဲ့​အခြေအနေ ဖြစ်ပါ​တယ်။

၁၉၃၀ ပြည့်နှစ်​မှာ ယူကရိန်း​နိုင်ငံ၊ ချာ​ကာ​စီ​ခရိုင်​က စီ​ဘူး​လက်​ဗ်​ရွာမှာ ကျွန်တော့်​ကို မွေးဖွားခဲ့တယ်။ ၁၉၃၇ ခုနှစ်​မှာ စ​တာ​လင်​ဖိနှိပ်မှု​အတောအတွင်း ကျွန်တော့်​အဖေ အဖမ်း​ခံရ​ပြီး “နိုင်​ငံ့​ရန်သူ” အဖြစ် ပြစ်ဒဏ်​စီရင်ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​တိုက်ခန်း အသိမ်း​ခံရ​ပြီး အသိ​မိတ်ဆွေ​အများစုက ကျွန်တော်​တို့ကို ရှောင်​ခဲ့​ကြတယ်။ မကြာခင်​မှာ သူတို့​ထဲ​က အတော်များများလည်း အဖမ်းခံ​ခဲ့​ရတယ်။ အဲဒီ​အချိန်​ဟာ သံသယ​ရှိ​မှု၊ သစ္စာဖောက်​မှု​နဲ့ ကြောက်ရွံ့​မှု​တွေ ပျံ့နှံ့​နေတဲ့​အချိန်​ဖြစ်တယ်။

အဖေ​အဖမ်း​ခံရ​ပြီး​နှစ်လ​မှာ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ညီမလေး​လီ​နာ မွေးလာတယ်။ အမေ၊ လီ​နာ၊ အစ်ကို​နီ​ကာ​လို​င်​နဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ဟာ ပြတင်းပေါက်​လည်း​မရှိ၊ မီးဖို​လည်း​မရှိတဲ့ အခန်း​ကျဉ်း​လေး​ထဲမှာ အဲဒီ​နှစ်​ဆောင်း​ရာသီ​ကို ကုန်လွန်​စေ​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီနောက် အဖေ​ဘက်က​အဘိုး​အိမ်ကို ကျွန်တော်​တို့ ပြောင်းရွှေ့​ခဲ့​ကြတယ်။ နီ​ကာ​လို​င်​နဲ့ ကျွန်တော်​က အိမ်​ရဲ့​တာဝန်​ကို​ယူ​ခဲ့​ရတယ်။ ထင်း​ခုတ်​တာ၊ ပြုပြင်​တာတွေကို​လုပ်​ရတယ်။ ကျွန်တော်​က လက်မှုပညာ​ဝါသနာ​ပါ​တယ်။ ရှူးဖိနပ်​ချုပ်​တယ်၊ လက်သမား​လည်း​လုပ်တယ်။ တေးဂီတ​ကိုလည်း မြတ်နိုး​တာ​ကြောင့် အထပ်​သား​ပိုင်း​တစ်ခု​နဲ့ တြိဂံ​ပုံ ဂီတာ​တစ်လက်​ကို ကိုယ်တိုင်​လုပ်ပြီး တီး​တတ်​အောင် သင်ယူ​ခဲ့​တယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ ဂီတာ​နဲ့ မယ်​ဒ​လင်​ကို တီး​တတ်​အောင်​လည်း သင်ယူ​ခဲ့​တယ်။

ကျွန်တော်​အသက်​ငါး​နှစ်အရွယ်မှာ ကက်သလစ်​ချာ့ခ်ျ​မှာ ရေ​ဖြန်း​မင်္ဂလာ​ခံယူ​ခဲ့​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ချာ့ခ်ျ​ရဲ့​သွန်သင်ချက် ဒါမှ​မဟုတ် ဓလေ့​ထုံးစံတွေ​ကို ကျွန်တော်​နားမလည်​ခဲ့​တဲ့​အတွက် ဘုရားသခင်​မရှိဘူး​ဆို​တဲ့​အယူအဆ​က ကျွန်တော့်​အတွက် ယုတ္တိ​ရှိ​ပုံ​ပေါက်​ခဲ့​တယ်။ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​ပြီး​နောက်​မှာ ကော်​စ​မော (ကွန်မြူနစ်​လူငယ်​အသင်း) အဖွဲ့​ထဲ ကျွန်တော်​ဝင်ခဲ့တယ်။ အခွင့်အရေး​ပေါ်လာတဲ့​အခါ တခြား​အဖွဲ့ဝင်​တွေ​နဲ့ ကျွန်တော်​ဟာ ဘုရားသခင်​ကို​ယုံကြည်တဲ့​သူတွေနဲ့​ငြင်းခုံ​ပြီး ဘုရားသခင်​မရှိဘူး​ဆိုတာ​ကို သက်သေထူ​ဖို့ ကြိုးစား​ခဲ့​ကြတယ်။

ကျွန်တော်​မျက်စိကွယ်​သွားသော​အခါ

၁၉၄၁ ခုနှစ်​မှာ ဆိုဗီယက်​ပြည်ထောင်စု​ကို ဂျာမနီ​တိုက်ခိုက်​ပြီး​နောက် ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​အတွင်းမှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ရွာ​ဟာ ရှေ့တန်း​စစ်​မျက်နှာ အကြိမ်ကြိမ်​ဖြစ်​ခဲ့​ရတယ်။ ၁၉၄၄၊ မတ်​လ ၁၆ ရက်​နေ့မှာ ဗုံးကြဲ​နေတုန်း ကျွန်တော်​ထိခိုက်​ဒဏ်ရာ​ရခဲ့ပြီး မျက်စိကွယ်​သွားတယ်။ ကျွန်တော်​စိတ်ဓာတ်ကျ​ပြီး မျှော်လင့်ချက်မဲ့​နေတဲ့​အပြင် နာကျင်မှု​ဝေဒနာ​ကိုလည်း ခံစား​ခဲ့​ရတယ်။

စစ်​မြေပြင်​က အနောက်ဘက်​ကို​ပြောင်း​သွားပြီး ဂျာမန်​တွေ ပြန်ဆုတ်​ခွာ​သွား​ချိန်မှာ ကျွန်တော် ဥယျာဉ်​ထဲမှာ​လမ်းလျှောက်​ရင်း ငှက်​တွေ​ရဲ့​တေးသီကျူး​သံ​ကို နားထောင်​ခဲ့​တယ်။ ကျွန်တော့်​အတွက် စိတ်မကောင်း​ဖြစ်နေ​တဲ့​အမေက ကျွန်တော်​သောက်​ဖို့ ဗော့ဒ်​ကာ​အရက်​ပေး​တယ်။ ဒေသခံတွေက​လည်း သူတို့ရဲ့​ပါတီပွဲ​တွေ​တက်​ဖို့ ကျွန်တော့်​ကို ဖိတ်ခေါ်​ခဲ့​တယ်။ အဲဒီ​ပါတီပွဲ​တွေ​မှာ ကျွန်တော် တူရိယာ​နဲ့​တီးမှုတ်​ဖျော်ဖြေ​တယ်။ ကျွန်တော်​ဟာ ဆေးလိပ်​သောက်​တဲ့​အပြင် စိတ်ဓာတ်ကျ​တာ​ကို ခံရပ်​နိုင်အောင် အရက်​လည်း​သောက်​တယ်။ ဒီ​အရာ​တွေ​က ကျွန်တော့်​ရဲ့​ပြဿနာ​တွေ​ကို မဖြေရှင်း​ပေး​နိုင်ဘူး​ဆိုတာ မကြာခင်​မှာပဲ သဘောပေါက်​လာတယ်။

ကျောင်း​ဆရာမ​တစ်ဦး​ဖြစ်​တဲ့ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ဒေါ်လေး​က မျက်မမြင်​ကျောင်း​တွေ​အကြောင်း သိထား​ပြီး ကျွန်တော့်​ကို မျက်မမြင်​ကျောင်း​တစ်​ကျောင်း​မှာ​ထား​ဖို့ အမေ့ကို​ဖျောင်းဖျ​ခဲ့​တယ်။ ၁၉၄၆ ခုနှစ်​ရောက်တော့ က​မ်​ယာ​နက် ပါဒီလ်စကီ မြို့မှာ ကျွန်တော် ကျောင်း​စတက်​တယ်။ အဲဒီ​ကျောင်း​မှာ ထက်ထက်သန်သန် လေ့လာ​ဆည်းပူး​ခဲ့​တယ်။ မျက်မမြင်​စာ​ကို ဖတ်​တတ်၊ ရေး​တတ်​လာတယ်။ ဂီတ​ပညာ​ကိုလည်း ဆက်လက်​ဆည်းပူး​ပြီး လက်ဆွဲ​ဘာဂျာ​ကို ကျွမ်း​ကျွမ်းကျင်​ကျင်​တီး​တတ်​အောင် အချိန်​အတန်ကြာ လေ့လာ​သင်ယူ​ခဲ့​တယ်။ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ကြိုးစား​မှု​ကို​ကြည့်​ပြီး လက်ထောက်​ကျောင်းအုပ်​ကြီး​က သူ့ရဲ့​အ​ကော်​ဒီ​ယံ ကို​တောင် အသုံးပြုခွင့်​ပေး​တယ်။ စန္ဒရား​တီး​တတ်​အောင်​လည်း သင်ယူ​ခဲ့​တယ်။

ကျွန်တော့်​ရဲ့​ကိုယ်ပိုင်​အိမ်

ကျွန်တော့်​ရဲ့​ပညာ​သင်ကြားရေး​မှာ အကူအညီ​ပေး​ခဲ့​တဲ့ ကျောင်း​က​ဆရာမ​တစ်ဦး​နဲ့ ၁၉၄၈ ခုနှစ်​မှာ လက်ထပ်​လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့​ခင်ပွန်း​က ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​အတွင်းမှာ​သေဆုံး​သွားပြီး သူနဲ့အတူ သမီးလေး​နှစ်ဦး​ကျန်​ခဲ့​တယ်။ ကျွန်တော်​ကျောင်း​ပြီးသွား​တဲ့​နောက် သူ့ရဲ့​အိမ်ကို ပြောင်းရွှေ့ ခဲ့​တယ်။ ခင်ပွန်း​ကောင်း​နဲ့ ဖခင်ကောင်း​တစ်ဦး​ဖြစ်​ဖို့ အတတ်နိုင်ဆုံး​ကြိုးစား​ပြီး ဂီတ​ပညာ​နဲ့ အသက်မွေး​ခဲ့​တယ်။ အဲဒီနောက် ၁၉၅၂ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော်​တို့ သားတစ်ယောက်​ရလာတယ်။

မိသားစု​အတွက် အိမ်တစ်လုံး​ဆောက်​ဖို့ အစီအစဉ်တွေ​ပြုလုပ်​ပြီး အုတ်မြစ်ချ​ဖို့နဲ့ အပြင်​နံရံ​တွေ​ဆောက်​ဖို့ တခြား​သူတွေကို ငှား​ခဲ့​တယ်။ ဒါပေမဲ့ တခြား​ကဏ္ဍ​အများကြီး​ကို​တော့ ကိုယ်တိုင်​လုပ်တယ်။ ထိတွေ့ မှု​အာရုံ​နဲ့ စိတ်အာရုံ​က ကျွန်တော့်​ရဲ့ အမြင်​အာရုံ​ကို အစားထိုး​ဖြည့်ဆည်း​ပေး​တယ်။ သစ်သား​ပိုင်း​တစ်ခု​ကို လက်နဲ့​ကိုင်​ပြီး စမ်း​ကြည့်​တယ်။ အဲဒါကို စိတ်​ထဲမှာ ပုံဖော်​တယ်။ အဲဒီနောက် သစ်သားနဲ့​လုပ်တဲ့ ပစ္စည်း​ကိရိယာ​တွေ​ကို ကျွန်တော်​လုပ်နိုင်​ခဲ့​တယ်။ စ​တီး​နဲ့​လုပ်တဲ့​ကိရိယာ​တွေ​ကို​တော့ စက်ရုံ​ကနေ​မှာ​ယူတယ်။ အုတ်​မီးဖို၊ အိမ်ထောင်​ပရိဘောဂ​နဲ့ တခြား​အလုပ်တွေကို​လည်း လုပ်နိုင်​ခဲ့​တယ်။

ပလွေ​သံစုံတီးဝိုင်း

ဂီတ​ပညာ​နဲ့​ပတ်သက်​တဲ့ ထပ်ဆင့်​သင်တန်း​တွေ ကျွန်တော်​တက်ခွင့်​ရခဲ့ပြီး ဂီတ​ပညာရှင်​တစ်ဦး​ဖြစ်လာ​တယ်။ တူရိယာ​အမျိုးမျိုးကို ကျွမ်း​ကျွမ်းကျင်​ကျင် တီးမှုတ်​တတ်​ပြီး​တဲ့​နောက် ပလွေ​မှုတ်​တတ်​အောင်​လည်း သင်ယူ​ခဲ့​တယ်။ တစ်ခါ​တုန်း​က ဝါး​ပလွေ​လေး​တစ်ခု​ကို ကျွန်တော်​ပြုပြင်​ခဲ့​တယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ ပလွေ​ကို ကိုယ့်​ဘာသာ​ကိုယ်​လုပ်တတ်​လာတယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က ပညာရှင်​တွေ​ဟာ ပလွေ​ကနေ အနိမ့်​သံ​ထွက်​အောင် လုပ်နိုင်​မယ်​လို့ မထင်​ခဲ့​ကြဘူး။ ဘာကြောင့်လဲ​ဆိုတော့ ပလွေ​ရဲ့ အရွယ်အစား​ကြီး​လေ အသံထွက်​တိုး​လေ​ဖြစ်လို့ပဲ။ ဒါ​ကြောင့် ပလွေ​သံစုံတီးဝိုင်း​ဆိုတာ မရှိခဲ့ဘူး။

ဒါပေမဲ့ အသံကို​ကျယ်​စေ​တဲ့ အထူး​အသံ​ဟိန်း​ကိရိယာ​တစ်ခု​ပါ​တဲ့ ပလွေ​တစ်ခု​တီထွင်​ဖို့ စီစဉ်​ခဲ့​တယ်။ အဲဒါ​ကြောင့် အသံပမာဏ​ကို မဆုံးရှုံး​စေ​ဘဲ အနိမ့်​သံ​ထွက်​တဲ့​ပလွေ​ကို ပြုလုပ်​နိုင်​ခဲ့​တယ်။ အတန်ကြာ​တဲ့​အခါ သံစုံ​ထွက်​နိုင်​တဲ့ ပလွေ​အမျိုးမျိုးကို ကျွန်တော် စ​တီထွင်​ခဲ့​တယ်။

အရင်က ရိုးရာ​တူရိယာ​တွေ​နဲ့ ပါဝင်​ဖွဲ့စည်းထား​တဲ့ သံစုံတီးဝိုင်း​တွေ​ကို ကျွန်တော်​စီစဉ်​ခဲ့​ဖူး​တယ်။ ကျွန်တော့်​သံစုံတီးဝိုင်း​တွေ​ထဲ​က တစ်ဖွဲ့​ကို မျက်မမြင်​ဂီတ​ပညာရှင်​တွေ​နဲ့​ပဲ ဖွဲ့စည်းထား​တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ၁၉၆၀ ပြည့်နှစ်​မှာ ပလွေ​တွေ​ကိုပဲ သီးသန့်​တီးမှုတ်​တဲ့ သံစုံတီးဝိုင်း​တစ်ဖွဲ့​ကို စီစဉ်​ခဲ့​တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က ဆိုဗီယက်​ပြည်ထောင်စု​မှာ ဒီလို​တီးဝိုင်း​မျိုး တစ်ဖွဲ့​ပဲ​ရှိခဲ့တယ်။ ကမ္ဘာ​ပေါ်မှာ​လည်း ဒီ​တစ်ဖွဲ့တည်း​ရှိတာ ဖြစ်​နိုင်တယ်။

ရှာဖွေ​တွေ့ရှိ​မှုများ​နဲ့ သံသယများ

၁၉၆၀ ပြည့်နှစ်​မှာ ကျွန်တော့်​ရဲ့​တူရိယာ​တချို့​ကို ပြုပြင်ပေး​တဲ့​သူက ကျွန်တော့်​ကို ဘာသာ​တရား​အကြောင်း စ​ပြော​လာတယ်။ ခါ​တိုင်း​လို​ပဲ သူနဲ့​ငြင်းခုံ​ပြီး ဘုရားသခင်​ဆိုတာ မရှိပါဘူး​လို့ ပြော​လိုက်တယ်။ သူက သမ္မာကျမ်းစာ​ကနေ သူ​ဖတ်​ခဲ့​ရတဲ့​အရာ​ကို နားထောင်​ကြည့်​ပါ​လို့ အကြံပေး​တယ်။ ကျမ်းစာ​ကို ကျွန်တော် တစ်ခါ​မှ​မဖတ်ဖူး​လို့ နားထောင်​ကြည့်​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။

မိသားစုကို​ကျွေးမွေး​ဖို့ အလုပ်​ကြိုးစား​ခဲ့​တဲ့ ယာကုပ်ရဲ့​မှတ်တမ်းက ကျွန်တော့်​ရဲ့​နှလုံးကို အလွန်​ထိမိ​ခဲ့​တယ်။ သူတို့ရဲ့ ညီ​ကို ကျွန်​အဖြစ်​ရောင်းစား​ခဲ့​တဲ့ ယောသပ်ရဲ့​အစ်ကို​တွေ​နဲ့ ယောသပ်​ကြုံ​ခဲ့​ရတဲ့ စမ်းသပ်မှု​တွေ​အကြောင်း၊ နောက်ပိုင်း​မှာ အစ်ကို​တွေ​ကို ယောသပ်​ခွင့်လွှတ်​ခဲ့​တဲ့​အကြောင်း​တွေ​ကို နားထောင်​ရတဲ့အခါ ကျွန်တော်​ငို​ခဲ့​ရတယ်။ (ကမ္ဘာဦး​ အခန်းကြီး ၃၇၊ ၃၉-၄၅) ကိုယ်​ဆက်ဆံ​ခံ​လို​တဲ့​အတိုင်း သူတစ်ပါးကို ဆက်ဆံ​ပါ​ဆို​တဲ့ ရွှေ​ပညတ်​ကိုလည်း ကျွန်တော် တကယ်​သဘောကျ​တယ်။ (မဿဲ ၇:၁၂) ဒီလိုနဲ့ သမ္မာကျမ်းစာ​ကို အကျွမ်းဝင်​လာပြီး မြတ်နိုး​လာတယ်။

ခရစ်ယာန်​အသင်း​တစ်သင်း​ရဲ့ ဝတ်ပြုပွဲ​တွေ​ကို ကျွန်တော့်​မိတ်ဆွေ​နဲ့​အတူ စတက်​တဲ့​အခါ မျက်မမြင်​စာ​နဲ့​ရေးထားတဲ့ “ဓမ္မသစ်​ကျမ်း” ကို ကျွန်တော်​ရရှိခဲ့​ပြီး အဲဒါကို သေသေချာချာ ဖတ်​ကြည့်​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျမ်းစာ​မှာ​ပြော​ထား​တာ​နဲ့ သူတို့ရဲ့​သွန်သင်ချက်​တွေ ကွဲလွဲ​နေတာကို ကျွန်တော်​သတိထား​မိတယ်။ ဥပမာ​အနေ​နဲ့ ဘုရားသခင်​နဲ့ ယေရှုဟာ သီးခြား​ပုဂ္ဂိုလ်​နှစ်ပါး​ဖြစ်​ပြီး ဘုရားသခင်​က ယေရှု​ထက် ပို​ကြီးမြတ်​တယ်လို့ သမ္မာကျမ်းစာ​က​ဖော်ပြ​တယ်။ (မဿဲ ၃:၁၆၊ ၁၇; ယောဟန် ၁၄:၂၈; တမန်​တော် ၂:၃၂) ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့​အသင်းသားတွေ​က ဘုရားသခင်​နဲ့ ယေရှုဟာ အတူတူ​ဖြစ်​ပြီး သုံးပါး​ပေါင်း​တစ်ဆူ​ရဲ့ အစိတ်အပိုင်း​တွေ​ဖြစ်တယ်​လို့ ဇွတ်​ပြော​တယ်။ ကျွန်တော်​ရထားတဲ့ “ဓမ္မသစ်​ကျမ်း” ကို အကြိမ်ကြိမ်​ဖတ်​တယ်။ စာလုံး​တိုင်း​ကို စမ်း​ပြီး​ဖတ်​တယ်။ သူတို့ရဲ့​သွန်သင်ချက်​တွေ​ဟာ ကျမ်းစာ​ထဲ​က မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သေချာတယ်။

ကျွန်တော်​တို့​မှာ​ရှိ​ထား​တဲ့ ဘာသာပြန်​ကျမ်း​မှာ “ငရဲ” ဆို​တဲ့​စကားလုံး​ကို သုံး​ထား​တယ်။ မီးတောက်​ထဲမှာ ထာဝရ​ညှဉ်းဆဲ​တဲ့ နေရာတစ်ခု​ဖြစ်တယ်​လို့ ခရစ်ယာန်​အသင်း​တစ်ခု​က သွန်သင်ထား​တဲ့​ငရဲ​ကို ကြိုးစား​ပုံဖော်​ကြည့်​ခဲ့​တယ်။ အဲဒါ​က ကျွန်တော့်​ကို ထိတ်လန့်​စေတယ်။ ဘုရားသခင်​ဟာ မေတ္တာရှင်​ဖြစ်တယ်​လို့ သမ္မာကျမ်းစာ​မှာ ဖော်ပြ​ထား​တဲ့​အတွက် အဲလို​နေရာ​မျိုးကို ကိုယ်တော်​ဖန်ဆင်း​ခဲ့မယ်​ဆိုတာ စဉ်းစား​လို့​ကို​မရဘူး။ (၁ ယောဟန် ၄:၈) အချိန်​ကြာ​လာတာ​နဲ့​အမျှ ငရဲ​အကြောင်းကို​သာမက အဲဒီ​အသင်းရဲ့ တခြား​သွန်သင်ချက်​တွေ​ကို​ပါ ပို​ပြီး​သံသယ​ဝင်​လာတယ်။

ကြီးမားသော​ပြောင်းလဲမှု​များ

၁၉၆၈ ခုနှစ်​ရောက်တော့ ကျွန်တော့်​ရဲ့ မယားပါ​သမီးတွေဟာ အိမ်ထောင်​ကျ​ပြီး ကလေး​တွေ​တောင်​ရ​နေပြီ။ အဲဒီ​အချိန်​ကစပြီး ကျွန်တော့်​ဇနီး​နဲ့ ကျွန်တော် အကြီးအကျယ်​သဘောထား​ကွဲလွဲ​လာတယ်။ အဲဒီ​အချိန်တုန်းက​ဖြစ်ရပ်​တွေ​ကို ပြန်​စဉ်းစား​ကြည့်​ရင် တစ်ဦး​အပေါ်​တစ်ဦး မေတ္တာ​အလုံအလောက်​မပြ​ခဲ့လို့ စိတ်မကောင်း​ဘူး။ ကျွန်တော်​တို့ ပြတ်စဲ​လိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တော့်​ရဲ့ နောက်​အိမ်ထောင်​နှစ်ဆက်​စ​လုံး​ကိုလည်း ကွာရှင်း​လိုက်ရတယ်။

၃၅ နှစ်​တိုင်တိုင်​နေခဲ့တဲ့ က​မ်​ယာ​နက် ပါဒီလ်စကီ မြို့ကနေ မော်​စ​ကို​မြို့ရဲ့​အရှေ့ဘက်​မိုင် ၄၀၀ လောက်​အကွာမှာ​ရှိတဲ့ ရာ​ရှ​ကာ​အို​လာ မြို့ကို ၁၉၈၁ ခုနှစ်​မှာ ပြောင်းရွှေ့​သွားတယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော် တီထွင်​ဖန်တီးမှု​တွေ ဆက်လုပ်​ခဲ့​တယ်။ ကျွန်တော့်​ရဲ့ သံစုံတီးဝိုင်း​တွေ​ထဲ​က​တစ်ဖွဲ့​မှာ ပလွေ​မျိုးစုံ​မှုတ်​တဲ့ အဖွဲ့ဝင် ၄၅ ဦး​ပါ​တယ်။ အရှည်​ရှစ်​လက်မ​နဲ့ အချင်း​လက်မ​ဝက်​နီးပါး​ရှိ အမြင့်​သံ​ထွက်​တဲ့​ပလွေ​ကနေ အရှည်​ကိုးပေ​ကျော်​နဲ့ အချင်း​ရှစ်​လက်မ​ရှိ အနိမ့်ဆုံး​အသံထွက်​တဲ့​ပလွေ​အထိ အမျိုးစုံ​ပါဝင်​တယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ဖျော်ဖြေပွဲ​တွေ​ကို ရေဒီယို​နဲ့ ရုပ်မြင်သံကြား​တွေ​ကနေ ထုတ်လွှင့်​ပြီး နိုင်ငံတစ်ဝန်းလုံး​မှာ ဖျော်ဖြေ​ခဲ့​ကြတယ်။

၁၉၈၆ ခုနှစ်​မှာ​ပြုလုပ်​တဲ့ ဆိုဗီယက်​ပြည်ထောင်စု​တစ်ဝန်းလုံး​က ဂီတ​ဝိုင်း​တွေ​ပါဝင်​တဲ့​ပြိုင်ပွဲ​မှာ ပလွေ​နည်း​ပညာ​တိုးတက်မှု​အတွက် လက်မှတ်​နဲ့ ဆုတံဆိပ်​ကို ကျွန်တော်​ရရှိခဲ့တယ်။ နှစ်​အတန်ကြာ​ပြီး​နောက် Solo for Pipe, or the Fairy Tale of a Musician လို့​အမည်တပ်​ထား​တဲ့ မှတ်တမ်းတင်​ရုပ်ရှင်​ကို ထုတ်လုပ်​ခဲ့​တယ်။ Mariiskaya Pravda သတင်းစာမှာ ဒီလို​ဖော်ပြ​ခဲ့​တယ်။ “ဤ​ရုပ်ရှင်​ကား​တွင် ပါဝင်​သရုပ်ဆောင်​ခဲ့​သော ဘာ​ရီ​စ် နီ​ကာ​လို​င် ဂူ​လာ​ရှာ​ဗ်​စ​ကီ သည် ရုရှား​နိုင်ငံ​တွင် တစ်ခု​တည်း​သော ပလွေ​သံစုံတီးဝိုင်း​ကို တီထွင်​ဖန်တီးသူ​ဖြစ်သော​ကြောင့် အထူး​လက်မှတ်​ရရှိခဲ့​ပါ​သည်။”

အမှန်တရားကို ရှာဖွေခြင်း

ရာ​ရှ​ကာ​အို​လာ​မြို့ကို ကျွန်တော်​ပြောင်းရွှေ့​သွားတဲ့အခါ မျက်မမြင်​တွေ​အတွက် အကြောင်းအရာ​များစွာ​ပါရှိ​တဲ့ စာကြည့်တိုက်​စနစ်​တစ်ခု​ကို အသုံးပြု​ဖို့ မှတ်ပုံတင်​ခဲ့​တယ်။ ကက်သလစ်၊ ပဲန်တီကော့စ်တဲလ် နဲ့ မက်သဒစ် တို့​ရဲ့ သွန်သင်ချက်​တွေ​နဲ့ ကျွန်တော်​အကျွမ်းတဝင်​ရှိ​လာတယ်။ ဩသ​ဒေါ​က်​ချာ့ခ်ျ ရဲ့ ဝတ်ပြု​ဆုတောင်းပွဲ​တွေ​ကိုလည်း ကျွန်တော်​တက်​ခဲ့​တယ်။ နှစ်ခြင်း​အသင်း​မှာ ကျွန်တော်​ကြား​ခဲ့​တဲ့​အရာ​တွေ​ကိုပဲ သူတို့​သွန်သင်​တာ​ကို​တွေ့ရ​လို့ အံ့ဩ​မိတယ်။ သမ္မာကျမ်းစာ​အပေါ် အခြေခံ​ထား​တဲ့ သွန်သင်ချက်​တွေ​မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျွန်တော်​သိထား​ပြီး​သား​ဖြစ်တယ်။

ဩသ​ဒေါ​က်​ခရစ်ယာန်​ဘုန်းတော်ကြီး​တစ်ပါး​ဖြစ်​တဲ့ အလက်ဇန္ဒြာ​မ​န်​က ဘုရားသခင်​မှာ ယာ​ဝေး လို့​ခေါ်​တဲ့ ကိုယ်ပိုင်​နာမတော်​ရှိတယ်လို့ ရေးသားခဲ့တယ်။ ဂျူး​တွေ​ဟာ စင်ကြယ်​တဲ့​ဝတ်ပြုရေးကို တစ်ချိန်က​လိုက်စား​ခဲ့​ကြ​ပေမဲ့ နောက်ပိုင်း​မှာ အယူမှား​သွန်သင်ချက်​တွေ​နဲ့ ရုပ်ပုံ​ကိုးကွယ်​မှု​ကြောင့် ပျက်စီး​ယိုယွင်း​လာတယ်လို့လည်း သူက​ဆို​ခဲ့​တယ်။ သူ့ရဲ့​ရေးသားချက်​တွေ​က ကျွန်တော့်​နှလုံးကို အလွန်​ထိမိ​ပြီး အမှန်တရား​ရှာဖွေ​လို​တဲ့ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ဆန္ဒ​ကို ပို​ပြင်းပြ​စေ​ခဲ့​တယ်။

အလွန်​ကောင်းသော​စိတ်ပိုင်းဖြတ်​မှု

ကျွန်တော့်​ရဲ့ သံစုံတီးဝိုင်း​တွေ​ထဲ​က​တစ်ဖွဲ့​မှာ လီဇာ လို့​ခေါ်​တဲ့ ဂီတ​ပညာရှင်​တစ်ဦး​ရှိတယ်။ မျက်မမြင်​လို့ တရားဝင်​သတ်မှတ်​ခံရ​တဲ့​အထိ သူ့ရဲ့​အမြင်​အာရုံ​က အလွန်​အားနည်းတယ်။ ၁၉၉၀ ပြည့်နှစ်​မှာ ကျွန်တော်​တို့​လက်ထပ်​လိုက်ပြီး သူလည်းပဲ ဘာသာ​တရားကို စိတ်ဝင်စား​လာတယ်။ အဲဒီ​နှစ်မှာ​ပဲ ဘယ်လာရုစ်​နိုင်ငံ၊ ဘာ​ရာ​နာ​ဗီ​ချီ မြို့မှာ ကျွန်တော့်​ညီမ​နဲ့​အတူ​နေတဲ့ အမေ့​ဆီ ကျွန်တော်​ပြန်လည်ပတ်​ခဲ့​တယ်။ အမေ​ရဲ့​တောင်းဆိုမှု​ကြောင့် ကက်သလစ်​ချာ့ခ်ျ​ကို ကျွန်တော်​တက်ရောက်​ပြီး ပွဲတော်ဝင်​ခဲ့​တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က ဆိုဗီယက်​ပြည်ထောင်စု​မှာ ပြုပြင်​ပြောင်းလဲရေး​ကာလ​ဖြစ်တယ်။ ခရစ်ယာန်​ဘုန်းကြီး​က သူ့ရဲ့​တရား​ထဲမှာ နိုင်ငံရေး​အပြောင်းအလဲ​တွေ​အကြောင်း အများဆုံး​ထည့်​ဟောခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​လိုအပ်​နေတာ အဲဒါ​မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ထပ်​သိရ​ပြန်​တယ်။

၁၉၉၄ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော် နှလုံး​နှစ်ခါ​ရပ်​ပြီး အသည်းအသန်​ဖျား​လာတယ်။ အဲဒီ​နှစ်မှာ​ပဲ အမေ​ဆုံး​သွားတယ်။ ဘယ်လိုပဲ​ဖြစ်ဖြစ် ကျမ်းစာ​ကို ကျွန်တော်​ဆက်​ဖတ်​ခဲ့​တယ်။ “ဓမ္မသစ်​ကျမ်း” ကို ၂၅ ကြိမ်​တောင် ဖတ်​ပြီးသွား​ပြီ။ အဲဒီနောက် ဆက်​မှတ်ထား​မနေ​တော့​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျမ်းစာ​ကို ကျွန်တော်​ဆက်​ဖတ်​တယ်။ ဖတ်​လေ မေးစရာ​မေးခွန်းတွေ ပို​များ​လာ​လေ​ပဲ။ ကိုယ့်​ဘာသာ​ကိုယ်​ဖတ်​လို့ ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို နားမလည်​နိုင်ဘူး​ဆိုတာ သဘောပေါက်​လာတယ်။

နားလည်မှု​ဆိုင်ရာ​အလင်း

၁၉၉၆ ခုနှစ်​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​က ရာ​ရှ​ကာ​အို​လာ မြို့မှာ​ရှိတဲ့ ကျွန်တော်​တို့​အိမ်တံခါး​ကို လာ​ခေါက်​တယ်။ သူတို့ဟာ အန္တရာယ်​ရှိတဲ့​ဂိုဏ်း​တစ်ခု​ဖြစ်တယ်​လို့ သတင်းစာမှာ​ဖော်ပြ​ထား​တဲ့​အတွက် သူတို့ကို ကျွန်တော်​သံသယဝင်​ခဲ့​တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအချိန်မှာ ‘သူတို့က ငါ့ကို ဘာများ​အန္တရာယ်​ပြု​နိုင်​မှာ​လဲ’ လို့ ကျွန်တော်​စဉ်းစား​မိတယ်။ ဒါနဲ့ သုံးပါး​ပေါင်း​တစ်ဆူ​နဲ့​ပတ်သက်ပြီး ဘယ်လို​ယူဆ​သလဲ​လို့ ဦးဆုံး​မေးလိုက်တယ်။ သူတို့က အဲဒီ​စကားလုံး​ဟာ ကျမ်းစာ​ထဲမှာ​မပါဘူး၊ ကျမ်းစာ​ရဲ့​အယူအဆ​လည်း​မဟုတ်ဘူးလို့ ပြန်​ဖြေကြတယ်။ ကျွန်တော်​ဝမ်းသာ​သွားတယ်။ ဘာကြောင့်လဲ​ဆိုတော့ ကျွန်တော်​လည်း အဲဒီအတိုင်း​ယူဆ​ထား​လို့​ပဲ။

ချာ့ခ်ျ​ကောင်စီ​ရဲ့​ခွင့်ပြု​ချက်​ရထားတဲ့ ရုရှား​ဘာသာပြန်​ကျမ်း​ထဲမှာ ထွက်မြောက်ရာ ၆:၃ ကို​ဖတ်​ကြည့်​တဲ့​အခါ ယေဟောဝါ​ဆို​တဲ့ ဘုရားသခင့်​နာမတော်​ပါ​နေတာကို တွေ့ရ​လို့ ကျွန်တော် အရမ်း​စိတ်​လှုပ်ရှား​သွားတယ်။ ဒီ​နာမတော်​ကို လူတွေ​မသိအောင် ဖုံးကွယ်​ထား​တဲ့ ဘာသာ​တရား​တွေ​ရဲ့ လှည့်စားမှု​ကို ကျွန်တော်​အံ့သြမိတယ်။ ဒီ​အပြင် ယေဟောဝါ​သက်သေတွေဟာ ဖန်ဆင်း​ရှင်​ရဲ့​နာမတော်​ကို ခံယူ​ပြီး အဲဒီ​နာမတော်​ကို အခြားသူ​တွေ​သိအောင် ထုတ်ဖော်​ပြောဆို​တာ​ကို ကျွန်တော် အထင်ကြီး​လေးစား​မိတယ်။—ဟေရှာယ ၄၃:၁၀။

ကျွန်တော် ယေဟောဝါ​သက်သေတွေကို မေးခွန်း​အများကြီး​မေးခဲ့တယ်။ ဥပမာ​အနေ​နဲ့ “ငရဲ​အကြောင်းကို သမ္မာကျမ်းစာ​က ဘာကြောင့်​ပြော​တာလဲ၊ ချာ့ခ်ျ​ကောင်စီ​ရဲ့​ခွင့်ပြု​ချက်​ရထား​ပြီး လူကြိုက်များ​တဲ့ ရုရှား​ဘာသာပြန်​ကျမ်း​ထဲမှာ ကမ္ဘာ​မြေကြီး​ဟာ မီးလောင်​ကျွမ်း​သွားမယ်လို့ ဘာကြောင့်​ပြော​တာလဲ” စတဲ့​မေးခွန်းတွေ​မေးခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​မေးတဲ့​မေးခွန်း​တိုင်း​အတွက် ကျမ်းစာ​ထဲ​က​အဖြေကို​ရရှိတဲ့​အခါ နှစ်ပေါင်း​များစွာ ကျွန်တော်​တမ်းတ​ခဲ့​တဲ့​ဘာသာ​တရားကို တွေ့ ပြီ​ဆိုတာ သဘောပေါက်​သွားတယ်။ ဝမ်းသာ​မျက်ရည်​နဲ့ ဒူးထောက်ပြီး ဘုရားသခင်​ကို ကျေးဇူး​တင်​ကြောင်း​ပြော​ခဲ့​တယ်။

မကြာခင်​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​က သူတို့ရဲ့​အစည်းအဝေးတွေ​တက်​ဖို့ ကျွန်တော့်​ကို​ခေါ်​သွားတယ်။ ဟောပြော​တင်ဆက်​နေချိန်မှာ ပရိသတ်​ရဲ့ အာရုံ​စူးစိုက်​မှု​နဲ့ ကျမ်းစာ​လှန်​တဲ့​အသံ​တွေ​ကို ကျွန်တော်​စွဲမှတ်​သွားတယ်။ ဟောပြောသူက ကျမ်းချက်​တစ်ချက်​ခေါ်​လိုက်တဲ့အခါ လူတွေက သူတို့ရဲ့​ကျမ်းစာ​မှာ လိုက်​ဖွင့်ဖတ်​ကြတယ်။ ကျွန်တော် ဒီလိုမျိုး တစ်ခါ​မှ မကြုံဖူး​ဘူး။

ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​နဲ့ တစ်ပတ်​မှာ​လေး​ကြိမ် ကျမ်းစာ​သင်​ရတာကို ကျွန်တော်​ပျော်မွေ့​လာတယ်။ ပြဿနာ​တွေ​ကို ဘုရားသခင် ဘာကြောင့်​ခွင့်ပြု​ထား​တာလဲ၊ ဆင်းရဲ​ခက်ခဲ​မှု​တွေ​ရဲ့ အကျိုးဆက်​တွေ​ကို ကိုယ်တော် ဘယ်လို​ကိုင်တွယ်​မလဲ​ဆိုတာ​တွေ​ကို မကြာခင်​မှာ ကျွန်တော်​သိရှိ​လာတယ်။ အထူးသဖြင့် ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​နဲ့​စပ်​လျ​ဉ်း​တဲ့ ကိုယ်တော့်​မေတ္တာပါ​ကတိတော်​အကြောင်း၊ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​အားဖြင့် နာခံမှု​ရှိတဲ့​လူသားတွေ​အတွက် မြေကြီး​ပရဒိသု​ပေါ် ထာဝစဉ်​အသက်ရှင်ဖို့​ဆို​တဲ့ ကိုယ်တော့်​အလိုတော် ပြည့်စုံ​လာမယ့်​အကြောင်း သိရတဲ့အခါ ကျွန်တော်​စိတ်ထဲ စွဲမှတ်​သွားခဲ့​ရတယ်။ (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၈; ဟေရှာယ ၆၅:၁၇-၂၅; ဗျာ. ၂၁:၁-၅) ကျမ်းစာ​အမှန်တရားဟာ ကျွန်တော့်​အတွက် ပို​ပြီး​ရှင်းလင်း​ပြတ်သား​လာတယ်။ ၁၉၉၇၊ နိုဝင်ဘာ​လ ၁၆ ရက်​နေ့မှာ ဘုရားသခင်​ထံ ဆက်ကပ်​အပ်နှံ နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့​တယ်။

ဘုရားသခင့်​အမှုတော်ကို စည်းစည်းလုံးလုံး​ထမ်းဆောင်

ကျွန်တော်​နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး​မကြာခင်​မှာ လီဇာ​လည်း ကျမ်းစာ​စလေ့လာ​တယ်။ လီဇာ​ဟာ လေဖြတ်​နေပေမဲ့ ဝိညာဉ်​ရေး​မှာ အလျင်အမြန်​တိုးတက်လာ​ပြီး ၁၉၉၈ ခုနှစ်​မှာ နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့​တယ်။ နှစ်ခြင်း​ယူ​တဲ့​ရေကန်​အထိ သူ့ကို ပွေ့ချီ​သွား​ရပေမဲ့ ဘုရားသခင်​ရဲ့​အမှုတော်ကို စိုးလ်​အကြွင်းမဲ့​ထမ်းဆောင်​ဖို့ သူ​သန္နိ​ဋ္ဌာန်​ချထား​တယ်။ ကျွန်တော်​တို့ အ​နှိပ်​ဆရာ​တစ်ဦး​ကို ငှား​လိုက်တယ်။ လီဇာ​က ကာယ​လေ့ကျင့်ခန်း​တွေ​လုပ်တယ်။ အချိန်တန်​တော့ ရောဂါ​ပျောက်​သွားတယ်။ အခု​ဆိုရင် လီဇာ​ဟာ အစည်းအဝေး​အားလုံး​ကို တက်​နိုင်​တဲ့​အပြင် တစ်အိမ်​မှ​တစ်အိမ်​သက်သေခံ​ရာ​မှာ ပါဝင်​နိုင်တယ်။ ဝေးလံတဲ့​ရပ်ကွက်တွေမှာ​လည်း သွားရောက်​ဟောပြောနိုင်​တယ်။

ကျွန်တော် ဟောပြောဖို့​ထွက်​တဲ့​အခါတိုင်း ရဲစွမ်းသတ္တိ​ရှိဖို့ ဆုတောင်း​တယ်။ ဆုတောင်း​ပြီး​တဲ့​အခါ တုတ်​ကောက်​ကို​ကိုင်​ပြီး အိမ်က​ထွက်တယ်။ ကျွန်တော်​အကျွမ်းတဝင်​ရှိတဲ့​လမ်းအတိုင်း ထ​ရော်လီ​ဘတ်စကား​မှတ်တိုင်​ကို ဦးတည်​ပြီး​သွားတယ်။ လျှောက်လာ​တဲ့​ခြေသံ​ကြား​တာ​နဲ့ ကျမ်းစာ​အကြောင်း ကျွန်တော်​စ​သက်သေခံ​တယ်။ ဘတ်စကား​ပေါ်​တက်ပြီး အလယ်မှာ​ရှိတဲ့ တစ်​နေရာ​ရာ​မှာ ထိုင်​လိုက်တယ်။ အဲဒီနောက် လူတွေကို ကျမ်းစာ​အကြောင်း​ဟောပြောပြီး စာပေ​တွေ​ဝေငှတယ်။ တစ်ဦးဦး​က စိတ်ဝင်စားမှု​ပြ​တယ်​ဆိုရင် တယ်လီဖုန်း​နံပါတ် အပြန်အလှန်​လဲလှယ်​ကြတယ်။

နာတာရှည်​ဆေးကု​ဌာန​တစ်ခု​မှာ ဂီတ​ဆရာ​တစ်ဦး​နဲ့ မကြာသေး​ခင်​က စကားပြော​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ သမ္မာကျမ်းစာ​မှာ​တွေ့ရ​တဲ့ ပညာရှိ​စကား​ကြောင့် သူ​အရမ်း​အံ့သြ​သွားတယ်။ သူ​အိမ်ပြန်​သွားတဲ့အခါ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​နဲ့ ကျမ်းစာ​စလေ့လာ​တယ်။ အဲဒီ​နာတာရှည်​ဆေးကု​ဌာန​မှာပဲ ဒေသန္တရ​စက်ရုံ​တစ်ခု​ရဲ့ ညွှန်ကြားရေးမှူး​နဲ့ ကျွန်တော်​တွေ့ဆုံ​ခဲ့​ရတယ်။ သူ့​သားလည်း မျက်မမြင်​တစ်ဦး​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော့်​ရဲ့​မျှော်လင့်ချက်​အကြောင်း သူ့ကို​ပြောပြ​တော့ သူ​စိတ်ဝင်စား​လာပြီး ကြား​ရတဲ့ ကျမ်းစာ​အမှန်တရား​တွေ​အတွက် ကျေးဇူး​တင်​ကြောင်း​ပြော​တယ်။

ကျွန်တော်​နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး​တဲ့​အချိန်​ကစပြီး လူ​ရှစ်ဦး​ကို ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ကြွေးကြော်​သူများ​ဖြစ်​လာအောင် ကူညီ​ပေး​ခဲ့​တယ်။ တခြားသူ​များစွာနဲ့​လည်း ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​ကျင်းပ​ခဲ့​ရတယ်။ ယေဟောဝါ​ဟာ ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို​ညီအစ်မ​တွေ​ကို အသုံးပြုပြီး ကျွန်တော်​နဲ့ ကျွန်တော့်​ဇနီး​ကို အများကြီး ထောက်မ​ကူညီ​ပေး​ခဲ့​တယ်။ သူတို့က ကျွန်တော်​တို့ကို ကျမ်းစာ​အခြေပြု​စာပေ​တွေ​ဖတ်ပြ​ပြီး အတူတကွ​ဆွေးနွေး​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တို့အတွက် စည်းဝေးကြီး​နဲ့ အသင်းတော်​ဟောပြောချက်တွေကို​လည်း အသံသွင်း​ထား​ပေး​တယ်။ အဲဒီ​လုပ်ရပ်​အားလုံး​ကြောင့် ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​နှလုံး​ထဲမှာ ကျမ်းစာ​အမှန်တရား​တွေ အလွန်​စွဲမှတ်​သွားပြီး အခြားသူ​တွေ​ကို ဝေမျှ​နိုင်​ခဲ့​တယ်။ ဒီလိုနဲ့ အသင်းတော်ဟာ ကျွန်တော်​တို့ကို “များစွာ​ကူညီ” ပေး​ခဲ့​တယ်။—ကောလောသဲ ၄:၁၁၊ ခ​မ။

ကျွန်တော် ဂီတ​ပညာ​ကို နှစ်ပေါင်း​များစွာ​လိုက်စား​ခဲ့​ပြီး အခုတော့ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​တေးသံသာ​ကို ဝမ်းမြောက်​စွာ​သီဆို​ရတယ်။ ရုရှား​ဘာသာ​စကား​နဲ့​ထုတ်​ထား​တဲ့ ယေဟောဝါ​အား ချီးမွမ်း​ကျူးဧခြင်း သီချင်း​စာအုပ်​ထဲ​က သီချင်း​အများစုကို ကျွန်တော်​အလွတ်​ရတယ်။ ဆိုးညစ်​တဲ့​ဒီ​လောကမှာ ဝိညာဉ်​ရေး​အမှောင်ထု​ကနေ လွတ်မြောက်​တဲ့​လမ်းကို ရှာတွေ့​ဖို့ ယေဟောဝါ​ကူညီ​ပေး​ခဲ့​တာ​လို့ ကျွန်တော်​ယုံကြည်တယ်။ ဒီ​အတွက်​ကြောင့် တစ်နေ့​သောအခါ​မှာ ကိုယ်တော်​ဟာ ကျွန်တော့်​ကို ပကတိ​အမှောင်ထု​ကနေ လွတ်မြောက်​စေမယ်​လို့​လည်း ယုံကြည်တယ်။

[စာမျက်နှာ ၁၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

စီ-မေဂျာ အသံ​နိမ့်​ပလွေ​ကို တီးမှုတ်​နေခြင်း

 [စာမျက်နှာ ၁၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၆၀ ပြည့်နှစ်​တွင် အ​ကော်​ဒီ​ယံ​ကို တီး​နေခြင်း

[စာမျက်နှာ ၁၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

ပလွေ​သံစုံတီးဝိုင်း

 [စာမျက်နှာ ၁၉ ပါ ရုပ်ပုံ]

ယနေ့ လီဇာ​နှင့်အတူ