“ကျွန်မအတွက် အကြီးမားဆုံး အခက်အခဲကတော့ အမြဲ မောပန်းနေတာ၊ အချိန်မလောက်တာ ဖြစ်တယ်” လို့ သားနှစ်ယောက်ရှိတဲ့ အယ်လီနာက ပြောတယ်။ သူ့အခြေအနေက ကြင်ဖော်မဲ့မိခင်တွေ ကြုံနေကျ အခြေအနေပါ။ ဒါကြောင့်လည်း ကြင်ဖော်မဲ့ မိဘများစွာက အားနာစရာမလိုပဲ အကူအညီတောင်းနိုင်မယ့်သူတွေကို သိအောင် လုပ်ထားကြတယ်။

ယုံကြည်စိတ်ချရတဲ့ ဆွေမျိုးတွေနဲ့ မိတ်ဆွေတွေဆီက အကူအညီ ရှာယူပါ။ ကလေးကို ထိန်းပေး၊ ကြိုပို့ပေး၊ အိမ်ကို ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းပေး ဒါမှမဟုတ် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အားပေးတာတွေအတွက် အကူအညီ တောင်းနိုင်မယ့်သူတွေကို စာရင်းလုပ်ထားနိုင်တယ်။ ဒီစာရင်းကို လက်ရှိ အခြေအနေနဲ့အညီဖြစ်အောင် အမြဲစစ်ဆေးပါ။ အစိုးရအဖွဲ့အစည်း၊ အစိုးရမဟုတ်တဲ့ အဖွဲ့အစည်းတွေကနေ ဘာအကူအညီရနိုင်မလဲဆိုတာ စုံစမ်းကြည့်ပါ။

ယေဟောဝါသက်သေတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ရီနာတာက ခရစ်ယာန်ချင်းတွေဆီကနေ အကူအညီအများကြီး ရခဲ့တယ်။ သူ ဒီလိုပြောတယ်– “ကျွန်မကို ကူညီဖို့ သူတို့ အမြဲအသင့်ရှိကြတယ်။ ကျွန်မရဲ့ ကိုးနှစ်အရွယ်သမီးနှစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်မ တစ်ချိန်တည်း ဖျားတုန်းက ကျွန်မ မချက်ပြုတ်နိုင်တော့ဘူး။ အဲဒီအကြောင်း အသင်းတော်က ကြားတာနဲ့ တစ်နေ့ကိုတစ်ယောက် အစားအစာ လာပို့ကြတယ်။” ဒီလိုကြင်နာမှုက ၁ ယောဟန် ၃:၁၈ မှာပါတဲ့ ဒီစကားတွေကို သတိရစေပါတယ်– “သားသမီးတို့၊ နှုတ်လျှာအားဖြင့်သာ မချစ်ဘဲ စိတ်ရောကိုယ်ပါ အမှန်ချစ်ကြစို့။”

အုပ်ထိန်းခွင့်မရတဲ့ မိဘက အကူအညီပေးနိုင်မလား။ ဖခင်ဖြစ်လေ့ရှိတဲ့ အုပ်ထိန်းခွင့်မရတဲ့ မိဘက သားသမီးနဲ့ တရားဝင်တွေ့ခွင့် ရှိမယ်၊ သူ့မှာလည်း တာဝန်ရှိပြီး သူ့ဘက်က ကူညီဖို့ တလိုတလားရှိမယ်ဆိုရင် ကလေးရဲ့တာဝန်တွေကို သူနဲ့ မျှယူနိုင်တယ်။ ကလေးတွေဟာ ဖခင်နဲ့ တွေ့ဖို့လည်း လိုအပ်ပါတယ်။ *

ကလေးတွေကို လေ့ကျင့်ပေးထားပါ။ ကလေးတွေကို သူတို့ရဲ့ အသက်အရွယ်အလိုက် တာဝန်လေးတွေ ပေးမယ်ဆိုရင် သင့်အတွက် အကူအညီဖြစ်သလို သူတို့ကို ကူညီရာလည်း ရောက်တယ်။ တာဝန်ယူတတ်တဲ့၊ အလုပ်ကြိုးစားတဲ့ ကလေးတွေဖြစ်ဖို့ အလုပ်က သင်ပေးနိုင်ပြီး ဒါတွေက သူတို့ကို လူကြီးဘဝမှာ အများကြီး အကျိုးပြုပါလိမ့်မယ်။