နာဇီဖိနှိပ်မှုအောက်တွင် သစ္စာရှိကာရဲရင့်မှု
နာဇီဖိနှိပ်မှုအောက်တွင် သစ္စာရှိကာရဲရင့်မှု
၁၉၄၆၊ ဇွန်လ ၁၇ ရက်တွင် နယ်သာလန်ဘုရင်မ ဝီလမီနာသည် အမ်စတာဒမ်မြို့ရှိ ယေဟောဝါသက်သေမိသားစုတစ်စုထံ ဝမ်းနည်းကြေကွဲစာတစ်စောင်ပေးပို့ခဲ့သည်။ ၎င်း၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်း နာဇီများကွပ်မျက်ခဲ့သော ထိုမိသားစု၏သားဖြစ်သူ ယာကော့ပ် ဗာန် ဘဲန်အကိုမ်ကို သူကြည်ညိုလေးစားကြောင်း ဖော်ပြရန်ဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သောနှစ်အနည်းငယ်က နယ်သာလန်အရှေ့ပိုင်းရှိ ဒူးတီခါမ်မြို့တော်ကောင်စီသည် ထိုစစ်ပွဲအတွင်း၌ပင် ကွပ်မျက်ခံခဲ့ရသော ယေဟောဝါသက်သေတစ်ဦးဖြစ်သည့် ဘဲနာဒ် ပိုလ်မဲန်၏အမည်ဖြင့် လမ်းအမည်မှည့်ရန် ဆုံးဖြတ်ချက်ချခဲ့သည်။
ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်း နာဇီများသည် နယ်သာလန်ရှိ ယာကော့ပ်၊ ဘဲနာဒ်နှင့် အခြားယေဟောဝါသက်သေများကို အဘယ်ကြောင့်ရန်မူခဲ့ကြသနည်း။ ထို့ပြင် မည်သည့်အရာက အဆိုပါသက်သေခံများကို ရက်စက်သောညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုနှစ်များတွင် သစ္စာရှိစေနိုင်ပြီး နောက်ဆုံး၌ ပြည်သူပြည်သားများနှင့် ဘုရင်မ၏ရိုသေလေးစားမှုကို ရရှိစေခဲ့သနည်း။ သိရှိရန် ယေဟောဝါသက်သေအဖွဲ့ငယ်နှင့် ဧရာမနာဇီစစ်ယန္တရားတို့ကြား ဒါဝိဒ်နှင့်ဂေါလျက်ကဲ့သို့ ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်မှုကိုဖြစ်စေသည့် အဖြစ်အပျက်အချို့ကို ပြန်လည်သုံးသပ်ကြည့်ကြစို့လေ။
ပိတ်ပင်ခံရ—သို့သော်လည်း ယခင်ကထက် ပို၍လှုပ်ရှား
၁၉၄၀၊ မေလ ၁၀ ရက်တွင် နာဇီစစ်တပ်သည် နယ်သာလန်ကို တိုက်ခိုက်သိမ်းယူခဲ့သည်။ နာဇီဝါဒ၏လုပ်ရပ်ဆိုးများကို လှစ်ဟပြကာ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ကို ထောက်ခံသည့် ယေဟောဝါသက်သေများထုတ်ဝေသော စာအုပ်စာတမ်းများကြောင့် နာဇီများသည် သက်သေခံများ၏လှုပ်ရှားမှုများကို ရပ်ပစ်ရန် ချက်ချင်းကြိုးစားခဲ့ကြသည်။ နာဇီများသည် နယ်သာလန်ကို ကျူးကျော်တိုက်ခိုက်ပြီး သုံးပတ်မပြည့်မီ ယေဟောဝါသက်သေများကို ပိတ်ပင်ကြောင်း လျှို့ဝှက်အမိန့်ပြန်တမ်းထုတ်ခဲ့၏။ သက်သေခံများသည် “တိုင်းပြည်နှင့် ချာ့ခ်ျအဖွဲ့အစည်းအားလုံးကိုဆန့်ကျင်” သည်ဟုစွပ်စွဲကာ ပိတ်ပင်ထားကြောင်း သတင်းစာက ၁၉၄၁၊ မတ်လ ၁၀ ရက်တွင် ဖော်ပြခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေနှင့် သက်သေခံများကို အပြင်းအထန်လိုက်လံရှာဖွေခဲ့ကြသည်။
အသရေပျက်ဂက်စတာပို သို့မဟုတ် လျှို့ဝှက်ရဲအဖွဲ့သည် ချာ့ခ်ျအားလုံးကို စောင့်ကြပ်ခဲ့ကြသော်လည်း ခရစ်ယာန်အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုတည်းကိုသာ အပြင်းအထန်နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခဲ့သည်မှာ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလှသည်။ “ယေဟောဝါသက်သေများ ဘာသာရေးအဖွဲ့တစ်ခုတည်းသာ သေသည့်အထိ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခံခဲ့ရသည်” ဟု ဒတ်ခ်ျသမိုင်းပညာရှင် ဒေါက်တာလူအီ ဒါ ယောန်က ထောက်ပြသည်။—ဟီတ် ခိုနင်ခ်ရိုက် ဒါရ်နာဒါလာန္ဒန် အင်န် ဒါ တွာဒါ ဗာရူလ်ဒိုရ်လော့ခ် (ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်း နယ်သာလန်နိုင်ငံတော်)။
ဂက်စတာပိုသည် သက်သေခံများကို ရှာဖွေဖမ်းဆီးရာ၌ ဒတ်ခ်ျရဲအဖွဲ့၏ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုကိုရရှိခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ကြောက်ရွံ့ပြီး အယူဖောက်ပြန်ခဲ့သူ နယ်လှည့်ကြီးကြပ်မှူးတစ်ဦးသည် နာဇီများအား သူ၏ယခင်ယုံကြည်သူချင်းများအကြောင်း သတင်းအချက်အလက်များပေးခဲ့သည်။ ၁၉၄၁၊ ဧပြီလအကုန်ပိုင်းတွင် သက်သေခံ ၁၁၃ ယောက်အဖမ်းခံခဲ့ရပြီးဖြစ်သည်။ အဆိုပါတစ်ရှိန်ထိုးတိုက်ခိုက်ခြင်းသည် ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းကို ရပ်တန့်သွားစေခဲ့သလော။
အဖြေကို ၁၉၄၁၊ ဧပြီလတွင် ဂျာမန် ဇစ်ခါရ်ဟီစ်ဖောလစ်ဇိုင် (လုံခြုံရေးရဲ) ရေးဆွဲခဲ့သည့် အစိုးရလျှို့ဝှက်ချက်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသောမှတ်တမ်းဖြစ်သည့် မဲလ်ဒုန်ဂန် အော့စ် ဒဲန် နီဒါရ်လာန္ဒန် (နယ်သာလန်မှမှတ်တမ်းများ) တွင်တွေ့ရှိရသည်။ ယင်းမှတ်တမ်းက ယေဟောဝါသက်သေများအကြောင်း ဤသို့ဆိုသည်– “ဤတားမြစ်ထားခံရသောဂိုဏ်းသည် နိုင်ငံတစ်ဝန်းလုံးတွင် တရားမဝင်အစည်းအဝေးများကျင်းပခြင်း၊ ‘ဘုရားသခင့်သက်သေခံများကို နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခြင်းသည် ရာဇဝတ်မှုဖြစ်သည်’ နှင့် ‘ယေဟောဝါသည် နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းသူများကို ထာဝရဖျက်ဆီးပစ်လိမ့်မည်’ ဟူသော ဆောင်ပုဒ်များပါသည့် လက်ကမ်းစာစောင်များဝေငှခြင်းတို့ကို အင်းတိုက်အားတိုက်ဆက်လုပ်ဆောင်နေကြသည်။” နောက်နှစ်ပတ်အကြာတွင် “ကျမ်းစာကျောင်းသားများ၏လှုပ်ရှားမှုများကို လုံခြုံရေးရဲများက ပိုမိုတင်းကြပ်ခဲ့သော်လည်း သူတို့၏လုပ်ငန်းများသည် ဆက်၍တိုးတက်လျက်ရှိသည်” ဟုထိုမှတ်တမ်းကပင် ဖော်ပြခဲ့သည်။ မှန်ပါသည်၊ ဖမ်းဆီးခြင်းအန္တရာယ်ရှိသော်ငြားလည်း သက်သေခံများသည် သူတို့၏အလုပ်ကို ဆက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ကာ ၁၉၄၁ တစ်နှစ်တည်း၌ပင် လူထုကို စာပေ ၃၅၀,၀၀၀ ကျော်ဝေငှခဲ့သည်!
တိုးတက်လျက်ရှိသည့် ရာဂဏန်းသာရှိသောသက်သေခံအုပ်စုငယ်သည် သူတို့၏ကြောက်မက်ဖွယ်ရန်သူများအား ကြံ့ကြံ့ခံရင်ဆိုင်နိုင်ရန် မည်သည့်အရာက သတ္တိရှိစေခဲ့သနည်း။ ရှေးသစ္စာရှိသူ ပရောဖက်ဟေရှာယနည်းတူ သက်သေခံများသည် လူကိုမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်ကိုကြောက်ရွံ့ကြ၏။ အဘယ်ကြောင့်နည်း။ ဟေရှာယကိုမိန့်မြွက်ခဲ့သော ယေဟောဝါ၏ ဤအားရှိစရာစကားများကို သူတို့အလွန်ယုံကြည်စိတ်ချကြသောကြောင့်ဖြစ်သည်– “ငါသာလျှင် သင်တို့ကို နှစ်သိမ့်စေသောအရှင်ပေတည်း။ သေတတ်သောလူ . . . ကို . . . တုန်လှုပ်ခြင်းရှိသောသင်သည် မည်သို့သောသူဖြစ်သနည်း။”—ဟေရှာယ ၅၁:၁၂၊ သမ။
ရဲရင့်ခြင်းသည် လေးစားမှုကိုတောင်းဆို
၁၉၄၁ ခုနှစ်အကုန်ပိုင်းတွင် အဖမ်းခံရသောသက်သေခံများ၏ အရေအတွက်သည် ၂၄၁ ယောက်အထိတိုးလာသည်။ သို့ရာတွင် အနည်းငယ်သာ လူကိုကြောက်စိတ်လွှမ်းမိုးခံခဲ့ကြသည်။ နာမည်ကြီးဂျာမန်လျှို့ဝှက်ရဲအဖွဲ့ဝင် ဝီလီ လာဂျက်စ်က “ယေဟောဝါသက်သေ ၉၀ ရာခိုင်နှုန်းသည် အဘယ်အရာကိုမျှ မဖော်ပြရန် ငြင်းဆိုခဲ့ကြစဉ် အခြားအုပ်စုများမှ ရာခိုင်နှုန်းအနည်းငယ်သာ နှုတ်ဆိတ်နေရန်သတ္တိရှိခဲ့ကြသည်” ဟုပြောဆိုခဲ့ကြောင်းကိုးကားခဲ့သည်။ သက်သေခံအချို့နှင့်အကျဉ်းချခံခဲ့ရသော ဒတ်ခ်ျခရစ်ယာန်ဓမ္မဆရာ ယိုဟာန်စ် ဂျေ. ဘူစ်ခါစ်၏ဖော်ပြချက်သည် လာဂျက်စ်၏စကားကို ထောက်ခံသည်။ ၁၉၅၁ ခုနှစ်တွင် ဘူစ်ခါစ်က ဤသို့ရေးခဲ့၏–
“အဲဒီတုန်းက သူတို့ရဲ့ယုံကြည်ကိုးစားမှုနဲ့ ယုံကြည်ခြင်းအစွမ်းကို ကျွန်တော်အကြီးအကျယ်လေးစားမိတယ်။ ဟစ်တလာနဲ့နာဇီခေတ်ကျရှုံးမယ်လို့ ကြိုတင်ဟောထားတဲ့ လက်ကမ်းစာစောင်တွေဝေငှခဲ့တဲ့ ၁၉ နှစ်လောက်သာရှိသေးတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်ကို ကျွန်တော်ဘယ်တော့မှ မေ့မှာမဟုတ်ဘူး။ . . . ဒီလှုပ်ရှားမှုကိုရပ်တန့်လိုက်မယ်လို့ သူကတိပေးလိုက်ရင် ခြောက်လအတွင်းထောင်ကလွတ်နိုင်တယ်။ အဲဒါကို သူယတိပြတ်ငြင်းဆိုတဲ့အတွက် ဂျာမနီ အလုပ်ကြမ်းစခန်းမှာ အကန့်အသတ်မဲ့ထောင်ချခံဖို့ အပြစ်စီရင်ခံခဲ့တယ်။ အဲဒါဘာလဲဆိုတာကို ကျွန်တော်တို့ကောင်းကောင်းသိခဲ့ကြတယ်။ နောက်တစ်နေ့မနက်မှာ သူ့ကိုခေါ်ထုတ်သွားတုန်း ကျွန်တော်တို့ကနှုတ်ဆက်ကြတဲ့အခါ မင်းကို ငါတို့သတိရနေကြပြီး မင်းအတွက် ဆုတောင်းပေးနေကြမယ်လို့ပြောတော့ ‘ကျွန်တော့်အတွက် စိတ်မပူကြနဲ့။ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်လာမှာ ကျိန်းသေတယ်’ လို့တစ်ခွန်းတည်းဖြေခဲ့တယ်။ ဒီယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ သွန်သင်ချက်တွေကို ဘယ်လောက်ပဲလက်မခံနိုင်ပေမဲ့ အဲလိုခံယူချက်မျိုးကို ဘယ်တော့မှမမေ့နိုင်ဘူး။”
ရက်စက်စွာနှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခံခဲ့ကြရသော်လည်း သက်သေခံအရေအတွက်သည် တိုးပွားလျက်ရှိခဲ့သည်။ ထိုတွင် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်မစမီလေး၌လူ ၃၀၀ ခန့်ရှိခဲ့သော်လည်း ၁၉၄၃ ခုနှစ်တွင် ထိုအရေအတွက်သည် ၁,၃၇၉ ဦးအထိ တိုးများလာသည်။ ဝမ်းနည်းဖွယ်မှာ၊ ထိုနှစ်အကုန်ပိုင်း၌ အဖမ်းခံခဲ့ရသောသက်သေခံ ၃၅၀ ကျော်မှ ၅၄ ဦးသည် ချွေးတပ်စခန်းအသီးသီးတွင် ကွယ်လွန်ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်၏။ ၁၉၄၄ ခုနှစ်တွင် နယ်သာလန်မှ ယေဟောဝါသက်သေ ၁၄၁ ယောက်သည် ချွေးတပ်စခန်းအသီးသီးတွင် ရှိနေဆဲပင်။
နာဇီနှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခြင်း၏နောက်ဆုံးနှစ်
၁၉၄၄၊ ဇွန်လ ၆ ရက်နောက်ပိုင်း သက်သေခံများနှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခံရသည့် နောက်ဆုံးနှစ်ထဲဝင်လာသည်။ နာဇီများနှင့် သူတို့အပေါင်းပါများသည် စစ်ရေးအရ ရှုံးနိမ့်နေခဲ့ကြသည်။ အဆိုပါအခြေအနေမျိုးတွင် နာဇီများသည် ရိုးသားသောခရစ်ယာန်များကို နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းမှုရပ်စဲသွားလိမ့်မည်ဟု ထင်ရ၏။ သို့သော် ထိုနှစ်အတွင်း နောက်ထပ်သက်သေခံ ၄၈ ယောက်ကို ဖမ်းဆီးပြီး အကျဉ်းချထားသောသက်သေခံ ၆၈ ယောက်ကျော် သေဆုံးခဲ့၏။ သူတို့ထဲမှတစ်ဦးမှာ အစပိုင်း၌ ဖော်ပြခဲ့သော ယာကော့ပ် ဗာန် ဘဲန်အကိုမ်ဖြစ်သည်။
တစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ် ယာကော့ပ်သည် ၁၉၄၁ ခုနှစ်၌ ယေဟောဝါသက်သေများအဖြစ် နှစ်ခြင်းခံခဲ့သောသူ ၅၈၀ တွင်တစ်ဦးပါဝင်ခဲ့သည်။ ထို့နောက်များမကြာမီ သူ၏ခရစ်ယာန်ကြားနေမှုကို အလျှော့ပေးဖို့တောင်းဆိုသည့် ဝင်ငွေကောင်းသောအလုပ်ကို စွန့်လွှတ်လိုက်သည်။ စာပို့လုလင်အဖြစ်အလုပ်လုပ်ရင်း အချိန်ပြည့်အမှုဆောင်တစ်ဦးအဖြစ် အမှုဆောင်ခဲ့သည်။ ကျမ်းစာစာပေများကို သယ်ယူပို့ဆောင်ပေးနေစဉ် သူအဖမ်းခံခဲ့ရသည်။ ၁၉၄၄၊ ဩဂုတ်လတွင် ၂၁ နှစ်အရွယ်ယာကော့ပ်သည် သူ၏မိသားစုထံ ရော့တာဒမ်မြို့ရှိထောင်တစ်ခုမှ ဤသို့စာရေးခဲ့သည်–
“ကျွန်တော်နေကောင်းပါတယ်၊ အရမ်းလည်းပျော်တယ်။ . . . အခုကျွန်တော့်ကို လေးကြိမ်စစ်ဆေးမေးမြန်းပြီးပြီ။ ပထမနှစ်ကြိမ်က အတော်လေးပြင်းထန်တယ်၊ မညှာမတာအရိုက်ခံခဲ့ရတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သခင်ရဲ့ခွန်အားနဲ့မခံစားထိုက်တဲ့ကရုဏာကြောင့် ကျွန်တော်အခုထိ ဘာကိုမှဖွင့်မပြောခဲ့သေးဘူး။ . . . ဒီမှာ စုစုပေါင်းနားထောင်သူ ၁၀၂ ယောက်ကို ဟောပြောချက်ခြောက်ခုပေးနိုင်ခဲ့ပြီ။ တချို့က တော်တော်လေးကို စိတ်ဝင်စားမှုပြခဲ့ပြီး သူတို့ထောင်ထဲကထွက်တာနဲ့ ဆက်ကြိုးစားမယ်လို့ ကတိပေးကြတယ်။”
၁၉၄၄၊ စက်တင်ဘာ ၁၄ ရက်တွင် ယာကော့ပ်ကို ဒတ်ခ်ျနိုင်ငံ အမ္မစ်ဖော့တ်မြို့ရှိ ချွေးတပ်စခန်းသို့ ခေါ်သွားသည်။ သူသည် ထိုနေရာ၌ပင်လျှင် ဆက်၍ဟောပြောခဲ့သည်။ မည်သို့အားဖြင့်နည်း။ ထောင်သားချင်းတစ်ဦးက ဤသို့ပြန်ပြောပြခဲ့သည်– “အစောင့်တွေလွှင့်ပစ်လိုက်တဲ့ စီးကရက်ဖင်စီခံအပိုင်းအစတွေကို ထောင်သမားတွေကကောက်ယူပြီး စီးကရက်စက္ကူအဖြစ် ကျမ်းစာရွက်တွေကို အသုံးပြုခဲ့ကြတယ်။ တစ်ခါတလေ ယာကော့ပ်ဟာ စီးကရက်လိပ်တော့မယ့်ဆဲဆဲ ကျမ်းစာရွက်ကနေ ကျမ်းချက်အနည်းအကျဉ်းဖတ်နိုင်ခဲ့တယ်။ ချက်ချင်းပဲ သူဟာ အဲဒီကျမ်းစကားတွေကိုအခြေပြုပြီး ကျွန်တော်တို့ကိုဟောခဲ့တယ်။ မကြာခင် ယာကော့ပ်ကို ‘ကျမ်းစာသမား’ လို့ကျွန်တော်တို့ခေါ်ခဲ့ကြတယ်။”
၁၉၄၄၊ အောက်တိုဘာလတွင် တင့်ကားထောင်ချောက်များတူးဖို့ အမိန့်ပေးခံခဲ့ရသော အကျဉ်းသားအုပ်စုကြီးတစ်ခုတွင် ယာကော့ပ်လည်း ပါဝင်ခဲ့သည်။ ယာကော့ပ်သည် စစ်ကြိုးပမ်းမှုကို ထောက်ပံ့ရန် သူ၏ကိုယ်ကိုကိုယ်သိသောစိတ်က ခွင့်မပြုသောကြောင့် ထိုအလုပ်ကို မလုပ်နိုင်ဟုငြင်းပယ်ခဲ့၏။ အစောင့်များက အဆက်မပြတ်ခြိမ်းခြောက်ခဲ့သော်လည်း သူသည် အရှုံးမပေးခဲ့ချေ။ အောက်တိုဘာ ၁၃ ရက်တွင် အရာရှိတစ်ဦးသည် သူ့ကို တိုက်ပိတ်ခံနေရာမှ လုပ်ငန်းခွင်သို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ယာကော့ပ်သည် ခိုင်မာစွာဆက်၍ရပ်တည်ခဲ့သည်။ နောက်ဆုံး၌ ယာကော့ပ်ကို ကိုယ့်သင်္ချိုင်းတွင်းကိုယ်တူးခိုင်းကာ သေနတ်နှင့်ပစ်သတ်ခဲ့၏။
သက်သေခံများကို ဆက်၍ဖမ်းဆီး
ယာကော့ပ်နှင့်အခြားသူများ၏ ရဲရင့်စွာရပ်တည်မှုသည် နာဇီများကို အမျက်ခြောင်းခြောင်းထွက်စေခဲ့သည့်အတွက် သက်သေခံများကို ဖမ်းဆီးဖို့ပြန်စတင်သည်။ သူတို့ပစ်မှတ်ထဲမှတစ်ဦးမှာ ၁၈ နှစ်အရွယ် အာဗာတ် ကီတ်လာရေဖြစ်သည်။ အစပိုင်းတွင် အာဗာတ်သည် ထွက်ပြေးပုန်းရှောင်နေသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် အဖမ်းခံရပြီး အခြားသက်သေခံများအကြောင်း သတင်းအချက်အလက်များပေးစေရန်အတွက် ရက်စက်စွာအရိုက်ခံခဲ့ရသည်။ သူသည် ငြင်းဆန်ခဲ့သောကြောင့် အလုပ်ကြမ်းလုပ်ရန် ဂျာမနီသို့အပို့ခံခဲ့ရ၏။
၁၉၄၄၊ အောက်တိုဘာလမှာပင် ရဲအဖွဲ့သည် အာဗာတ်၏ယောက်ဖ ဘဲနာဒ် လူစ်မစ်ကို ဖမ်းဆီးဖို့ရှာဖွေခဲ့သည်။ သူ့ကိုတွေ့ရှိချိန်တွင် သူသည် အခြားသက်သေခံနှစ်ဦးဖြစ်သည့် အန်တိုနီ ရေမီယာရ်၊ အာလ်ဘာတပ်စ် ဘော့စ်တို့နှင့်အတူရှိနေသည်။ အာလ်ဘာတပ်စ်သည် ချွေးတပ်စခန်းတွင် ၁၄ လတိုင်နေခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ သို့တိုင် သူသည် ထောင်မှထွက်လာသောအခါ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းကို စိတ်အားထက်သန်စွာပြန်စလုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ နာဇီများသည် ဤသူသုံးဦးကို ဦးဆုံးမညှာမတာရိုက်ပြီးနောက် သေနတ်ဖြင့်ပစ်သတ်ခဲ့ကြသည်။ စစ်ပြီးနောက်မှာသာ သူတို့၏ရုပ်အလောင်းများကိုတွေ့ရှိကာ တစ်ဖန်မြှုပ်နှံခဲ့ရသည်။ စစ်ပြီးနောက်များမကြာမီ ဒေသခံသတင်းစာအချို့သည် ဤကွပ်မျက်ခြင်းကို ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ ထိုသက်သေခံသုံးဦးသည် နာဇီများအတွက် ဘုရားသခင့်ပညတ်နှင့်ဆန့်ကျင်သော မည်သည့်အလုပ်ကိုမျှမလုပ်ဖို့ တစ်သမတ်တည်းငြင်းပယ်ခဲ့ကြသည်၊ “ယင်းအတွက် သူတို့၏အသက်ကို ပေးဆပ်ခဲ့ကြရသည်” ဟုသတင်းစာတစ်စောင်က ဖြည့်စွက်ဖော်ပြခဲ့သည်။
ဤအတောအတွင်း ၁၉၄၄၊ နိုဝင်ဘာ ၁၀ ရက်တွင် အစပိုင်း၌ဖော်ပြခဲ့သော ဘဲနာဒ် ပိုလ်မဲန်ကိုဖမ်း၍ စစ်စီမံကိန်းတစ်ခု၌ အလုပ်လုပ်ရန် ပို့ခဲ့သည်။ အလုပ်ကြမ်းသမားများကြားတွင် သူတစ်ဦးတည်းသာ သက်သေခံဖြစ်သည့်အပြင် ဤအလုပ်ကိုမလုပ်နိုင်ကြောင်း ငြင်းဆန်ခဲ့သူတစ်ဦးတည်းဖြစ်သည်။ သူအား အလျှော့ပေးလိုက်လျောစေရန် အစောင့်များက နည်းဗျူဟာအမျိုးမျိုးကို အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။ သူ့ကို အစာမကျွေးဘဲထားခဲ့သည်။ တုတ်၊ ဂေါ်ပြားနှင့် ရိုင်ဖယ်သေနတ်ဒင်တို့ဖြင့် ရက်စက်စွာရိုက်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ပြင် ဒူးဆစ်အထိရှိသည့် ရေအေးတွင် အတင်းဖြတ်လျှောက်ခိုင်းပြီးနောက် အဝတ်စိုများနှင့် စိုထိုင်းနေသောမြေအောက်ခန်းတွင် တစ်ညလုံးထားခဲ့၏။ သို့တိုင် ဘဲနာဒ်သည် အရှုံးမပေးခဲ့ချေ။
ထိုအချိန်အတွင်း ယေဟောဝါသက်သေများမဟုတ်ကြသော ဘဲနာဒ်၏အစ်မနှစ်ယောက်ကို သူ့ထံလည်ပတ်ခွင့်ပြုခဲ့သည်။ သူတို့က သူ၏စိတ်ကို ပြောင်းလဲရန်တိုက်တွန်းခဲ့ကြသော်လည်း မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ သူ့ကိုမယိမ်းယိုင်စေနိုင်ခဲ့ချေ။ ဘဲနာဒ်အတွက် သူတို့ပြုလုပ်ပေးနိုင်သည့်အရာတစ်ခုခုရှိသလောဟု သူတို့ကမေးသောအခါ သူက အိမ်ပြန်ပြီးကျမ်းစာလေ့လာကြပါဟု အကြံပေးခဲ့သည်။ ထို့နောက် သူ့ကိုနှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းသူများက သူ၏ကိုယ်ဝန်ဆောင်ဇနီးသည် သူ၏ခံနိုင်ရည်ကိုဖျက်နိုင်မည်ဟူသည့်မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် သူ့ထံလည်ပတ်စေခဲ့၏။ သို့သော် သူရောက်လာ၍ ပြောဆိုခဲ့သည့်ရဲရင့်သောစကားများက ဘုရားသခင်ကိုသစ္စာရှိသွားရန် ဘဲနာဒ်၏သန္နိဋ္ဌာန်ကို ခိုင်မြဲစေဖို့သာဖြစ်စေခဲ့သည်။ ၁၉၄၄၊ နိုဝင်ဘာ ၁၇ ရက်တွင် ဘဲနာဒ်ကို အခြားအလုပ်ကြမ်းသမားအားလုံးရှေ့ နှိပ်စက်ကလူပြုသူငါးယောက်က သေနတ်နှင့်ပစ်သတ်ခဲ့သည်။ ဘဲနာဒ်၏ကိုယ်ခန္ဓာကို ဆန်ခါပေါက်ဖြစ်အောင် ပစ်ခဲ့ပြီး အသက်ထွက်ပြီးနောက်၌ပင် တာဝန်ခံအရာရှိသည် သူ၏ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ကာ ဘဲနာဒ်၏မျက်လုံးနှစ်လုံးစလုံးကို ပစ်ဖောက်ခဲ့သည်အထိ ဒေါသပြင်းထန်ခဲ့သည်။
အဆိုပါရက်စက်စွာ ကွပ်မျက်ခံရခြင်းအကြောင်းကိုသိခဲ့သော သက်သေခံများအား ထိတ်လန့်စေခဲ့သော်လည်း သူတို့သည် ဆက်၍သစ္စာရှိရှိ၊ ရဲရဲရင့်ရင့်ဖြင့် ခရစ်ယာန်လုပ်ငန်းကိုဆက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်။ ဘဲနာဒ်အသတ်ခံခဲ့ရသော နယ်မြေအနီးရှိ ယေဟောဝါသက်သေအသင်းတော်ငယ်တစ်ခုသည် ထိုကွပ်မျက်ခြင်းပြီးနောက်မကြာမီ ဤသို့ဖော်ပြခဲ့သည်– “ဒီလမှာ ဆိုးဝါးတဲ့ရာသီဥတုနဲ့ စာတန်ကြောင့်အခက်အခဲတွေခံရတဲ့ကြားက တိုးတက်မှုအများကြီးရရှိခဲ့တယ်။ လယ်ကွင်းမှာပါဝင်ခဲ့တဲ့နာရီပေါင်း ၄၂၉ ကနေ ၇၆၅ အထိတိုးတက်ခဲ့တယ်။ . . . ဟောပြောနေတုန်းမှာ ညီအစ်ကိုတစ်ယောက်က လူတစ်ယောက်ကို ကောင်းကောင်းသက်သေခံနိုင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီလူက ခင်ဗျားတို့ဟာ ပစ်သတ်ခံခဲ့ရတဲ့သူနဲ့ ယုံကြည်ခြင်းတူသူတွေလားလို့ မေးခဲ့တယ်။ ဟုတ်တယ်လို့ကြားလိုက်တဲ့အခါ ဒီလူက ‘တကယ့်လူပဲ၊ တကယ့်ယုံကြည်ခြင်းပဲ! အဲဒါကို ယုံကြည်ခြင်းသူရဲကောင်းလို့ ကျွန်တော်ခေါ်တာ!’ ဟုသူပြောခဲ့တယ်။
ယေဟောဝါအမှတ်ရခဲ့
၁၉၄၅၊ မေလတွင် နာဇီတို့သည် စစ်ရှုံးပြီး နယ်သာလန်မှ မောင်းထုတ်ခံခဲ့ရသည်။ စစ်အတွင်း ရက်စက်စွာနှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခံခဲ့ကြရသော်လည်း ယေဟောဝါသက်သေအရေအတွက်သည် ရာဂဏန်းအနည်းငယ်မှ ၂,၀၀၀ ကျော်အထိ တိုးတက်ခဲ့သည်။ စစ်ကာလမှဤသက်သေခံများအကြောင်းကို ပြောဆိုကြရာတွင် သမိုင်းပညာရှင် ဒေါက်တာ ဒါ ယောန်က ဤသို့ဝန်ခံသည်– “ခြိမ်းခြောက်မှုတွေနဲ့ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းမှုတွေရှိလင့်ကစား အများစုဟာ သူတို့ရဲ့ယုံကြည်ခြင်းကို မငြင်းပယ်ခဲ့ကြဘူး။”
ထို့ကြောင့် နာဇီအုပ်ချုပ်မှုကြားတွင် ရဲရင့်စွာရပ်တည်ခြင်းအတွက် ယေဟောဝါသက်သေများကို လောကအာဏာပိုင်အချို့ အမှတ်ရခဲ့ခြင်းသည် အကြောင်းကောင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် သာ၍အရေးကြီးသည်မှာ ယေဟောဝါနှင့်ယေရှုတို့သည် စစ်ကာလမှဤသက်သေခံများ၏ အလွန်လေးစားထိုက်သောမှတ်တမ်းကို အမှတ်ရလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။ (ဟေဗြဲ ၆:၁၀) နီးကပ်လျက်ရှိသော ယေရှုခရစ်၏အနှစ်တစ်ထောင်အုပ်ချုပ်မှုကာလအတောအတွင်း ဘုရားသခင့်လုပ်ငန်းတော်အတွက် အသက်စတေးခဲ့ကြသည့် သစ္စာရှိပြီးရဲရင့်သော အဆိုပါသက်သေခံများသည် ပရဒိသုမြေကြီးပေါ်တွင် ထာဝရအသက်ရှင်ရန်မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် အောက်မေ့ရာသင်္ချိုင်းများမှ ထမြောက်လာကြလိမ့်မည်တကား!—ယောဟန် ၅:၂၈၊ ၂၉။
[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]
ယာကော့ပ် ဗာန် ဘဲန်အကိုမ်
[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]
ယေဟောဝါသက်သေများကို ပိတ်ပင်ကြောင်း အမိန့်ပြန်တမ်းပါ သတင်းစာဖြတ်ပိုင်း
[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]
လက်ယာ– ဘဲနာဒ် ပိုလ်မဲန်; အောက်ပုံ– အာလ်ဘာတပ်စ် ဘော့စ် (လက်ဝဲ) နှင့် အန်တိုနီ ရေမီယာရ်; အောက်ဆုံးပုံ– ဟင်မ်စတီဒီရှိ အသင်းမရုံး