ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

အထူး​အမွေအနှစ်​ဖြင့် ကောင်းချီး​ခံရ​ခဲ့

ကယ်​ရ​ယ်လ် အယ်လင် ပြောပြ​သည်

ကျွန်မ​ရဲ့​စာအုပ်​သစ်​လှလှလေး​ကို ဆုပ်ကိုင်​ထား​ရင်း အထီးကျန်​ဖြစ်နေ​ခဲ့တယ်။ ကြောက်ရွံ့​စိတ်​က စိုးမိုး​ထား​လေ​တော့ ကျွန်မ​ပါးပြင်​ပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေ​စီးကျ​လာခဲ့တယ်။ အဖြစ်​က​တော့ ခု​နစ်​နှစ်ပဲ​ရှိသေး​တဲ့​ကျွန်မ​ဟာ မ​ရောက်​ဖူး​တဲ့ မြို့​တစ်မြို့​မှာ တစ်​သိန်း​ကျော်​တဲ့​လူတွေ​ကြားထဲ​မှာ လမ်းပျောက်​ခဲ့​တာ​ပါ!

မကြာခင်​က ကျွန်မ​ခင်ပွန်း​ပေါလ်​နဲ့​အတူ နယူးယောက်​မြို့၊ ပက်​တာ​စင်​နယ်​က လှပတဲ့​ကင်းမျှော်စင်​ပညာရေး​ဌာန​ကို အလည်သွား​ရာ​ကနေ လွန်ခဲ့တဲ့​အနှစ် ၆၀ နီးပါး ကလေး​ဘဝ​အတွေ့အကြုံကို ပြန်​ပြီး​ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်​မြင်ယောင်​လာတယ်။ သူဟာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​ကျောင်း​ရဲ့ ဒုတိယ​မြောက်​သင်တန်းကို တက်ရောက်​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။

နေရောင်​နဲ့​လင်း​နေတဲ့​ဧည့်​ခန်း​ကို ကျွန်မ​တို့​လှည့်ပတ်​ကြည့်​ရင်း “စည်းဝေးကြီး​များ” ဆို​တဲ့ စာတန်း​ရေးထားတဲ့ ပြကွက်​ကြီး​တစ်ခု​ကို ကျွန်မ​သတိထား​ခဲ့​မိတယ်။ အလယ်​တည့်တည့်​မှာ ကလေး​ဘဝ​စာအုပ်​တစ်အုပ်​စီ​ကို​ကိုင်​ပြီး တက်တက်ကြွကြွ​ဝှေ့​ရမ်း​ပြ​နေတဲ့ ကလေး​တွေ​ရဲ့​အဖြူ​အ​မဲ​ဓာတ်​ပုံ​တစ်​ပုံ​ရှိတယ်။ ဓာတ်​ပုံ​ရဲ့​စာတန်း​ကို ကျွန်မ​မြန်မြန်ဆန်ဆန်​ပဲ ဖတ်​ခဲ့တယ်– “၁၉၄၁ ခုနှစ်—မ​စ်​ဇူရီ​ပြည်နယ် စိန့်​လူး​ဝ​စ္စ​မြို့တွင် နံနက်ပိုင်း​အစီအစဉ်​စတင်​သောအခါ အသက် ၅ နှစ်​မှ ၁၈ နှစ်​ကြား ကလေး ၁၅,၀၀၀ ကို​စင်မြင့်​၏​အရှေ့​တည့်တည့် အဓိက​နေရာတွင် စုဝေး​စေ​ခဲ့​သည်။ . . . ညီအစ်ကို​ရပ်သဖော့ဒ်​က ကလေး​များ စာအုပ်​သစ်​ကို ထုတ်ဝေ​လိုက်​ကြောင်း ကြေညာ​ခဲ့​သည်။”

ကလေး​တစ်ယောက်စီ​ကို စာအုပ်​တစ်အုပ်​စီ​ပေး​ခဲ့တယ်။ ပြီး​တဲ့​နောက်​မှာ ကျွန်မ​က​လွဲလို့ ကလေး​တွေ​အားလုံး သူတို့​မိဘတွေ​ထိုင်​နေတဲ့​နေရာကို ပြန်သွား​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်မ​လမ်းပျောက်​ခဲ့တယ်! ဖော်ရွေ​တဲ့​ဧည့်ကြို​တစ်ယောက်​က ကျွန်မ​ကို​ပွေ့ချီ၊ အလှူငွေ​သေတ္တာ​မြင့်​တစ်ခုပေါ်​မှာ ရပ်​ခိုင်း​ပြီး ကျွန်မ​နဲ့​သိတဲ့​သူ​တစ်ယောက်ယောက်​ကို ရှာ​ခိုင်းပါ​တယ်။ လှေကား​ကနေ ဆင်း​သွား​နေကြ​တဲ့ လူအုပ်ကြီး​ကို စိုးရိမ်​တ​ကြီး ကျွန်မ​လိုက်ကြည့်​ခဲ့တယ်။ အမှတ်မထင် ကျွန်မ​သိတဲ့​လူတစ်ယောက်ကို​တွေ့​ပြီ။ “အန်​ကယ်​လ်​ဘော့​ဘ်! အန်​ကယ်​လ်​ဘော့​ဘ်!” ကျွန်မ​ကို​တွေ့​သွားတယ်! စိုးရိမ်​တ​ကြီး​စောင့်​နေကြ​တဲ့ မိဘတွေ​ဆီ​ကို ဘော့​ဘ် ရိန်း​နာ​က ခေါ်သွား​ပေး​ခဲ့တယ်။

 ကျွန်မ​ဘဝကို​ပုံသွင်း​ပေး​ခဲ့​သော အစောပိုင်း​အဖြစ်အပျက်​များ

အဲဒီ​ပြကွက်​ကို ကြည့်​ပြီး မှတ်သား​ထား​တဲ့​အရာ​တွေ​အများကြီး—ကျွန်မ​ဘဝကို​ပုံသွင်း​ပေး​ပြီး နှစ်သက်စရာ​ကောင်း​တဲ့ ပက်​တာ​စင်​အဆောက်အအုံ​ကို ရောက်ရှိ​စေ​တဲ့​ဖြစ်ရပ်​တွေ—ကို ပြန်​ပြီး ရုပ်လုံးပေါ်​လာ​စေတယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​အတွေး​တွေ​ဟာ လွန်ခဲ့တဲ့​အနှစ်​တစ်​ရာ​ကျော်​က အဖြစ်အပျက်​တွေ အထူးသဖြင့် ကျွန်မ​ရဲ့​အဘိုးအဘွား​နဲ့ မိဘတွေဆီကနေ ကြား​ရတာတွေ​ဆီ ပြန်ရောက်​သွားပါ​တယ်။

၁၈၉၄၊ ဒီဇင်ဘာ​လမှာ အဲဒီတုန်းက ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​လို့ လူသိ​များတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ထဲ​က အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင်​တစ်ဦး​ဟာ ယူ.အက်စ်.အေ. ပဲ​င်​စီ​လ်​ဘေး​နီး​ယား၊ ဆ​ရိန်း​တန်​က ကျွန်မ​အဖေ​ဘက်က​အဘိုး ကလင်တန် ဂျေ. ဝုဒ်​ဝေါ့​ရဲ့​အိမ်ကို ရောက်​လာတယ်။ ကလင်တန်​က အိမ်ထောင်​ပြုပြီး​စ​ပဲ​ရှိသေးတယ်။ ကင်းမျှော်စင် သမ္မာကျမ်းစာ​နဲ့ ဝေစာ​အသင်း​ဥက္ကဋ္ဌ ချားလ်စ် တေ​ဇ် ရပ်စယ်လ်​ဆီ​ကို စာ​တစ်စောင် သူ​ရေးခဲ့တယ်၊ အဲဒါကို ၁၈၉၅၊ ဇွန် ၁၅ ရက်ထုတ် ကင်းမျှော်စင်​မှာ ဖော်ပြ​ထား​တယ်။ သူ​ဒီလို​ရှင်းပြ​ခဲ့​ပါ​တယ်–

“ကျွန်တော်​တို့​က ဆယ်နှစ်​လောက်​အထိ အမည်ခံ​ချာ့ခ်ျ​အဖွဲ့ဝင်​တွေ​ဖြစ်​ခဲ့​ကြ​တဲ့ ငယ်ရွယ်​တဲ့​ဇနီး​မောင်နှံ​ပါ; ဒါပေမဲ့ အခုတော့ အမြင့်မြတ်ဆုံး​အရှင်ရဲ့ ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​ထား​တဲ့​သားသမီးတွေ​အဖြစ် အမှောင်​ကနေ နေ့သစ်​ရဲ့​အလင်း​ထဲ​ကို လှမ်း​နေကြပြီ​လို့ ကျွန်တော်​တို့​ယုံကြည်ပါ​တယ်။ . . . ကျွန်တော်​တို့ တစ်ယောက်​နဲ့​တစ်ယောက် မတွေ့ဖူး​ခင် ကြာမြင့်စွာ​ကတည်းက ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ အပြင်းပြဆုံး​ဆန္ဒ​က​တော့ သခင့်​အလိုတော်ကို ဆောင်ရွက်ဖို့၊ ဖြစ်​နိုင်​မယ်​ဆိုရင် ကိုယ်တော်​ရဲ့​အလိုတော်ကို တိုင်းတစ်ပါး​လယ်ကွင်း​မှာ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ​အနေ​နဲ့ အမှုဆောင်ဖို့​ပါ​ပဲ။”

ဒီလိုနဲ့ ၁၉၀၃ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​အမေ​ဘက်က ဘေး​နဲ့​ဘေးမ​ဖြစ်​တဲ့ ဆ​ဘဲ​စ်​ရှင်း​နဲ့ က​က်သ​ရင်း ခရက်ဂျီ​တို့​ဟာ ပဲ​င်​စီ​လ်​ဘေး​နီး​ယား​ပြည်နယ် လှပတဲ့​ပို​ကို​နို​တောင်တန်း​ဒေသက သူတို့​နေထိုင်တဲ့​လယ်ယာ​ကြီး​ထဲ​အထိ ကင်းမျှော်စင်​ကိုယ်စားလှယ်​နှစ်ယောက် သယ်ဆောင်​လာတဲ့ ကျမ်းစာ​သတင်းကို ဝမ်း​ပန်း​တ​သာ​နားထောင်​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီမှာ သမီးတွေ​ဖြစ်​ကြ​တဲ့ ကော်​ရာ​နဲ့​မေရီ​အပြင် သူတို့ရဲ့​ခင်ပွန်း ဝါ​ရှင်​တန်​နဲ့ အ​ဒ်​မဲ​န် ဟာ​ဝါ​တို့​နဲ့​အတူ​နေကြ​တယ်။ ကင်းမျှော်စင်​ကိုယ်စားလှယ် ကားလ် ဟဲ​မ​ရာ​လီ​နဲ့ ရေ ရာ​တ်​က​လစ်​ဖ်​တို့​ဟာ သူတို့နဲ့​တစ်ပတ်လုံး​နေခဲ့​ကြ​ပြီး အကြောင်းအရာ​အတော်များများ သင်ပေးခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီ​မိသားစု​ခြောက်​ယောက်​စ​လုံး​ဟာ နားထောင်၊ လေ့လာ​ပြီး မကြာခင်​မှာပဲ ထက်သန်​တဲ့​ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​ဖြစ်လာ​ခဲ့​ကြတယ်။

အဲဒီ ၁၉၀၃ ခုနှစ်​မှာပဲ ကော်​ရာ​နဲ့​ဝါ​ရှင်​တန် ဟာ​ဝါ​တို့​ဟာ သမီးလေး​က​က်သ​ရင်း​ကို​မွေးဖွား​ခဲ့​ပါ​တယ်။ သူဟာ နောက်ဆုံး ကျွန်မ​အဖေ ကလင်တန် ဂျေ. ဝုဒ်​ဝေါ့ ဂျူနီယာ​ကို လက်ထပ်ခဲ့​တာ​ဟာ တကယ့်ကို​စိတ်ဝင်စားစရာ​ကောင်းပြီး ထူးခြားတဲ့​အဖြစ်အပျက်​လို့ ကျွန်မ​ထင်​တယ်။ ဒါက ကျွန်မ​အဘိုး​ကလင်တန် ဂျေ. ဝုဒ်​ဝေါ့ ဆီ​နီ​ယာ​ရဲ့ ချစ်​မြတ်နိုးမှု​ပါ​တဲ့ ထိုးထွင်း​သိမြင်မှုနဲ့ မိဘ​ဆန်​တဲ့​ဂရုစိုက်​မှု​တို့ကို ဖော်ပြ​နေပါတယ်။

ချစ်​မြတ်နိုး​စွာ​ကူညီ​မှု​ကို ကျွန်မ​အဖေ​ရရှိ

၁၉၀၆ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​အဖေ ကလင်တန် ဂျူနီယာ​ကို ဟာ​ဝါ​လယ်ယာ​ကနေ မိုင် ၅၀ လောက်​ရှိတဲ့ ဆ​ရိန်း​တန်​မြို့မှာ​မွေးတယ်။ အဲဒီ​အစောပိုင်း​နှစ်တွေ​မှာ အဘိုး​ဝုဒ်​ဝေါ့​ဟာ ဟာ​ဝါ​မိသားစုကြီး​နဲ့ အတော်လေး​ကို​ရင်းနှီး​လာပြီး သူတို့ရဲ့​အံ့မခန်းဖွယ်​ဧည့်ခံ​ကျွေးမွေး​မှု​မှာ ပါဝင်​သုံးဆောင်​လေ့​ရှိခဲ့တယ်။ ဒီ​ဒေသက​ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​ရဲ့ အသင်းတော်ကို အဘိုး​က အများကြီး​ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ အချိန်တန်​လာတာ​နဲ့​အမျှ ဟာ​ဝါ​သား​သုံးယောက်ရဲ့​မင်္ဂလာဆောင်​ကို ဆောင်ရွက်​ပေးဖို့ အဘိုး​ကို​ဖိတ်တယ်၊ အဘိုး​က သူ့ရဲ့​သား ကောင်းကျိုး​အတွက် အဲဒီ​မင်္ဂလာဆောင်​ပွဲ​တိုင်း​ကို​သွားတဲ့အခါ သားကို​မပါ​ပါ​အောင်​ခေါ်သွား​ခဲ့တယ်။

အဲဒီတုန်းက အဖေဟာ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​ရဲ့ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ တက်တက်ကြွကြွ​မပါဝင်​ခဲ့​ဘူး။ အဖေဟာ အဘိုး ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှု​တာဝန်​တွေ​ထမ်းဆောင်​ဖို့ ကားမောင်း​ပေး​ခဲ့​တာ​မှန်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ အဘိုး​က တိုက်တွန်း​အားပေးခဲ့​ပေမဲ့ အဖေဟာ တက်တက်ကြွကြွ​မပါဝင်​ခဲ့​ဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာ အဖေရဲ့​ဂီတ​ဝါသနာ​ဟာ အ ခြား​အရာအားလုံး​ရဲ့​နေရာကို ဝင်ရောက်​နေရာယူ​ခဲ့​ပြီး စီးပွား​ဖြစ်​အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း​လုပ်ငန်း​ဖြစ်​ဖို့ ခြေလှမ်းလှမ်း​ခဲ့တယ်။

ကော်​ရာ​နဲ့​ဝါ​ရှင်​တန် ဟာ​ဝါ​တို့​ရဲ့​သမီး က​က်သ​ရင်း​လည်း စန္ဒရား​ကို တီးခတ်​သင်​ပြပြီး ကျွမ်းကျင်​တဲ့​ဂီတ​ပညာရှင်​တစ်ဦး​ဖြစ်လာ​ခဲ့တယ်။ သူ့​အတွက် စီးပွား​ဖြစ်​အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း​လုပ်ငန်း​ပွင့်​နေပေမဲ့ အဲဒီ​လိုက်စားမှု​ကို ဘေးဖယ်​ပြီး အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ စ​ပါဝင်​ခဲ့တယ်။ အဘိုး​ရဲ့​စိတ်​ထဲမှာ ယု​တ်စွ​အဆုံး ကျွန်မ​ရဲ့​အမြင်အရ သူ့​သား​အတွက် ဒီထက်​ကောင်း​တဲ့​အဖော်အဖက်​မရှိ​နိုင်​တော့​ဘူးလို့ ယူမှတ်​ပုံ​ရတယ်။ အဖေ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့​ပြီး နောက်​ခြောက်​လ​အကြာ ၁၉၃၁၊ ဇွန်လ​မှာ အမေနဲ့​လက်ထပ်ခဲ့​တယ်။

အဘိုး​က သူ့​သားရဲ့​ဂီတ​စွမ်းရည်​နဲ့​ပတ်သက်ပြီး အမြဲတမ်း​ဂုဏ်ယူ​တတ်တယ်။ အိုဟိုင်အို၊ က​လီဗ်​လ​န်​မြို့မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ ၁၉၄၆ ခုနှစ်​အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ​စည်းဝေးကြီး​အတွက် စည်းဝေးကြီး​သံစုံတီးဝိုင်း​ကြီး​ရဲ့​ပင်မ​ဌာန​မှာ သွားရောက်​လေ့ကျင့်​ဖို့ အဖေ့ကို​တောင်းဆို​တဲ့​အခါ အဘိုး​က အရမ်း​ဝမ်းသာ​ခဲ့တယ်။ နောက်​နှစ်တွေ​မှာ အဖေက ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ တခြား​စည်းဝေးကြီး​အတော်များများမှာ သံစုံတီးဝိုင်း​ကို ကြီးကြပ်​ပေး​ခဲ့​ရတယ်။

အဘိုး တရားရုံး​ရောက်​ပြီး အကျဉ်း​ခံရ

ပက်​တာ​စင်​ဧည့်​ခန်း​ထဲမှာ ပေါလ်​နဲ့​ကျွန်မ​တို့​ဟာ နောက်​တစ်​မျက်နှာ​မှာ ဓာတ်​ပုံ​တစ်​ပုံ​ပြ​ထား​တာ​ကို အမှတ်မထင်​တွေ့ခဲ့​တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့​အနှစ် ၅၀ ကျော်​က ကျွန်မ​အတွက် အဲဒီ​ဓာတ်​ပုံ​တစ်​ပုံ အဘိုး​ပို့ပေး​ထား​လို့ ဒီ​ပုံ​ကို ကျွန်မ​ချက်ချင်း​မှတ်မိ​ခဲ့​တာ။ လက်ယာဘက်​ခပ်​လှမ်း​လှမ်း​မှာ​ရပ်နေတဲ့​သူကတော့ အဘိုး​ပါ​ပဲ။

ပထမ​ကမ္ဘာ​စစ်​ဝန်းကျင် မျိုးချစ်စိတ်​ပြင်းထန်​ချိန်​အတွင်းမှာ ကင်းမျှော်စင်​အသင်း​ဥက္ကဋ္ဌ ဂျိုးဇက် အက်ဖ်. ရပ်သဖော့ဒ် (အလယ်မှာ ထိုင်​နေ​သူ) အပါအဝင် အဲဒီ​ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​ရှစ်ယောက်​ကို မတရား​ထောင်ချ​ခဲ့​တဲ့​အပြင် အာမခံ​လည်း​မပေးဘူး။ သူတို့​အပေါ်​စွဲချက်​တွေ​ဟာ ကျမ်း​စာစောင်​များ​မှ​လေ့လာ​စ​ရာ​များ​စာအုပ်​ရဲ့ အတွဲ​ခု​နစ်​ဖြစ်​တဲ့ ပြီးဆုံးလေသော​နက်နဲရာ​ထဲ​က ရေးသား​ထား​ချက်​တွေ​ပေါ်မှာ ဗဟို​ပြု​ပါ​တယ်။ အဲဒီမှာ​ရေးသား​ထား​တာ​တွေ​ဟာ အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု ပထမ​ကမ္ဘာ​စစ်​ထဲ​ပါဝင်ခြင်း​ကို ရပ်တန့်​သွား​အောင်​လုပ်နေတယ်လို့ မှားယွင်းစွာ​နားလည်​သွား​ကြတယ်​လေ။

နှစ်​အတော်ကြာကြာ ချားလ်စ် တေ​ဇ် ရပ်စယ်လ်​ဟာ ကျမ်း​စာစောင်​များ​မှ လေ့လာ​စ​ရာ​များ ရဲ့​ပထမ​ဆုံး​အတွဲ​ခြောက်​တွဲ​ကို ရေးခဲ့​ပေမဲ့ အတွဲ​ခု​နစ်​မ​ရေး​ခင်​မှာ ကွယ်လွန်​သွားခဲ့တယ်။ ဒါ​ကြောင့် သူရဲ့​မှတ်စု​ကို အဘိုး​နဲ့​ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​နောက်​တစ်ယောက်ကို ပေး​ခဲ့​တဲ့​အတွက် သူတို့တွေ​က အတွဲ​ခု​နစ်​ကို ရေးခဲ့တာ​ဖြစ်တယ်။ စစ်​မပြီး​ခင် ၁၉၁၇ ခုနှစ်​မှာ အတွဲ​ခု​နစ်​ကို​ထုတ်ခဲ့​တယ်။ တရားရုံး​က အဘိုး​နဲ့ အခြားသူ​တွေ​အများစုလည်း​ပဲ တစ်ခုစီ​ဟာ အနှစ် ၂၀ ဖြစ်​တဲ့ အချိန်​အပိုင်းအခြား​လေးခု​ကို တစ်​ပေါင်း​တည်း​ကျ​ခံ​ဖို့ အမိန့်ချ​ခဲ့တယ်။

ပက်​တာ​စင်​ဧည့်​ခန်း​ထဲ​က ဓာတ်​ပုံစာ​တန်း​က ဒီလို​ရှင်းပြတယ်– “ရပ်သဖော့ဒ်​နှင့်​သူ၏​အပေါင်းပါများ အပြစ်စီရင်​ခံရ​ပြီး ကိုး​လ​အကြာ—စစ်​အပြီး—၁၉၁၉၊ မတ် ၂၁ ရက်​နေ့၌ အယူခံ​တရားရုံး​က တရားခံ​ရှစ်ယောက်​စ​လုံး​ကို အာမခံ​ပေး​ရန် အမိန့်​ထုတ်ခဲ့​ပြီး​နောက်  မတ် ၂၆ ရက်​နေ့ ဘ​ရွတ်​က​လင်​မြို့တွင် အာမခံ​ဒေါ်လာ ၁၀,၀၀၀ စီ​ဖြင့် လွတ်မြောက်​လာ​ခဲ့​သည်။ ၁၉၂၀၊ မေ ၅ ရက်​နေ့တွင် ဂျေ. အက်ဖ်. ရပ်သဖော့ဒ်​နှင့် တခြားသူ​တို့သည် အာမခံ​ပေးဆောင်​မှု​မှ​ကင်းလွတ်​ခဲ့​သည်။”

အပြစ်စီရင်​ချက်​ချ​ပြီး​နောက် ဂျော်ဂျီယာ​ပြည်နယ်၊ အတ္တ​လ​န္တာ​ရှိ ဖယ်ဒရယ်​အကျဉ်းထောင်​ကို​မ​ပို့​ခင် အဲဒီ​ရှစ်ဦး​ဟာ ဦးဆုံး နယူးယောက်၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်၊ ရေ​မ​န်ဒ်​လမ်း​အကျဉ်းထောင်​မှာ ရက်​အနည်းငယ်​နေခဲ့​ရတယ်။ အဲဒီ​ကနေ အဘိုး​ဟာ “အင်မတန်​ညစ်ပတ်​ရှုပ်ပွ​နေတဲ့ နေရာ​ရဲ့​အလယ်မှာ​ရှိတဲ့” ခြောက်​ပေ​xရှစ်​ပေ​အချုပ်ခန်း​ရဲ့​အကြောင်းကို ရေးခဲ့တယ်။ “သတင်းစာ​တစ်​ပုံ​ရှိခဲ့တယ်၊ ပထမ​မှာ အဲဒီ​သတင်းစာ​ကို အလေး​မထား​ခဲ့​ဘူး၊ ဒီ​သတင်းစာတွေ​ကို ရေ​အိမ်သုံး​စက္ကူ၊ ဆပ်ပြာ၊ လက်​သုတ်​ပဝါ​အနေ​နဲ့ အသုံးပြု​ဖို့ မကြာခင် သဘောပေါက်​လာတယ်၊ သန့်ရှင်းမှု​နဲ့​ကိုယ့်​ကိုယ်ကို​လေးစားဖို့​အတွက် အဲဒါတွေဟာ တစ်ခု​တည်း​သော အခွင့်အလမ်း​ပဲ” ဆိုပြီး အဘိုး​က​ပြော​ခဲ့တယ်။

ဒါတောင် အဘိုး​က အကျဉ်းထောင်​ကို “ဟိုတယ် ဒီ ရာ​မော​န်​ဒီ” လို့​ပြော​ပြီး “ငါ့ရဲ့​တည်းခို​ခွင့်​ကုန်​တာ​နဲ့ ဒီကနေ​ထွက်သွား​ရမှာ” ဆိုပြီး ဟာသ​နှော​ခဲ့တယ်။ ထောင်​ဝင်း​ထဲ လမ်းလျှောက်ထွက်​တာတွေကို​လည်း ပြောပြ​ခဲ့တယ်။ အဘိုး​က ခဏ​ရပ်​ပြီး ဆံပင်​ဖြီး​ပေး​တာ​ကို ခံ​နေတဲ့​အချိန်​မှာ အဘိုး​ရဲ့​အိတ်ဆောင်​နာရီ​ကို ခါး​ပိုက်​နှိုက်​က ရုတ်တရက်​ဆောင့်ဆွဲ​လိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ “နာရီ​ကြိုး​ပြတ်​သွား​လို့ နာရီ​လေး​တော့​ပါ​မသွား​ဘူး” ဆိုပြီး အဘိုး​က​စာရေး​ခဲ့တယ်။ ၁၉၅၈ ခုနှစ်​မှာ ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဗေသလ​ကို ကျွန်မ​သွားလည်​တဲ့​အခါ အဲဒီတုန်းက ကင်းမျှော်စင်​အသင်းရဲ့ အတွင်းရေးမှူး​နဲ့​ဘဏ္ဍာရေးမှူး ဂ​ရဲ​န့် စူ​တာ​က ကျွန်မ​ကို သူ့​ရုံးခန်း​ထဲ​ခေါ်​ပြီး အဲဒီ​နာရီ​ကို​ပေး​ခဲ့တယ်။ ခု​ထိ ကျွန်မ​အမြတ်တနိုး​သိမ်းထား​တုန်း​ပဲ။

အဖေ့​အပေါ်​သက်ရောက်​သည့်​အကျိုး

၁၉၁၈ ခုနှစ်၊ အဘိုး မတရား​ထောင်ချ​ခံရ​တဲ့​အချိန်​မှာ အဖေ့​အသက် ၁၂ နှစ်ပဲ​ရှိသေးတယ်။ အဘွား​က အိမ်ကို​ပိတ်၊ အဖေ့ကို​ခေါ်​ပြီး သူ့​အမေရယ်၊ ညီမ​သုံးယောက်​ရ​ယ်​နဲ့​အတူ​သွား​နေခဲ့တယ်။ အဘွား​ရဲ့​အပျိုစင်​ဘဝနာ​မည်​က အာသာ​ဖြစ်တယ်၊ ဆွေမျိုး​ထဲ​က ချက်​စ​တာ အဲ​လဲ​န် အာသာ​ဟာ ၂၁ ယောက်​မြောက် အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​သမ္မတ​ဆိုပြီး မိသားစုက ဝင့်ကြွား​စွာ​ပြောတတ်​ကြတယ်။

အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​ကို ဆန့်ကျင်​တဲ့​ရာဇဝတ်သား​စွဲချက်​နဲ့ နှစ်​ရှည်​ထောင်ဒဏ်​စီရင်ချက်​ချ​ခံရ​ပြီး​နောက်​မှာ အာသာ​တို့​က အဘိုး​ဟာ မိသားစု​နာမည်​ဖျက်​တဲ့​သူ​ဆိုပြီး လုံးဝ​ယူမှတ်ခဲ့​ကြတယ်။ အဖေ့​အတွက် ကြေကွဲစရာ​ကောင်း​တဲ့​အချိန်​ပေါ့။ အစပိုင်း​မှာ အဖေဟာ လူသိရှင်ကြား​အမှုဆောင်ထွက်​ဖို့ တွန့်ဆုတ်​နေခြင်း​ဟာ အဲဒါ​ကြောင့်​ဖြစ်​နိုင်တယ်။

ထောင်​ကနေ အဘိုး​လွတ်​လာတဲ့အခါ သူ့​မိသားစုကို​ခေါ်​ပြီး ဆ​ရိန်း​တန်၊ ကွ​င်န်​စီ​လမ်း​က တိုက်​အိမ်ကြီး​ကို​ပြောင်း​ခဲ့​ကြတယ်။ ကလေး​တစ်ယောက်​အနေ​နဲ့​ကျွန်မ​ဟာ အဘိုးအဘွား​ရဲ့​အိမ်​ရ​ယ်၊ အဘွား​ရဲ့ လှပတဲ့ တရုတ်​ကြွေ​ပန်းကန်​တွေ​ကို ကောင်းကောင်း​မှတ်မိတယ်။ အဘွား​က အဲဒီ​ပန်းကန်​တွေ​ကို ဘယ်သူ​ကို​မှ​ပေး​မ​ဆေး​တဲ့​အတွက် သန့်ရှင်း​မြင့်မြတ်​တဲ့​ပန်းကန်​တွေ​လို့ ကျွန်မ​တို့​က​ခေါ်​ခဲ့တယ်။ ၁၉၄၃ ခုနှစ်​မှာ အဘွား​ကွယ်လွန်​သွားပြီး​တဲ့​နောက် အမေက တစ်ခါ​တ​လေ လှပတဲ့​ဒီ​ပန်းကန်​တွေ​နဲ့ ဧည့်ခံ​ကျွေးမွေး​ခဲ့တယ်။

ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​လုပ်ငန်းတော်တွင် အလုပ်များ​ခြင်း

နောက်​တစ်နေ့ ပက်​တာ​စင်​ဝင်းထဲမှာ စီ​ဒါ​ပွိုင့်၊ အိုဟိုင်အို​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ ၁၉၁၉ ခုနှစ်​စည်းဝေးကြီး​မှာ ဟောပြောနေတဲ့​ညီအစ်ကို​ရပ်သဖော့ဒ်​ရဲ့ ဓာတ်​ပုံ​ကို အမှတ်မထင်​တွေ့ခဲ့​တယ်။ အဲဒီမှာ သူက ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ကြေညာ​ခြင်း​မှာ ဇွဲရှိ​ရှိပါ​ဝင်​ကြဖို့၊ ဒီ​စည်းဝေးကြီး​မှာ ထုတ်ဝေတဲ့ ရွှေခေတ် မဂ္ဂဇင်း​အသစ်​ကို​အသုံးပြု​ကြဖို့ အားလုံး​ကို တိုက်တွန်း​အားပေးခဲ့တယ်။ အဘိုး​ကို အယ်ဒီတာ​အဖြစ် ခန့်အပ်​ခဲ့တယ်၊ အဘိုး​မဆုံး​ခင် ၁၉၄၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​တစ်လျှောက်​အထိ ဆောင်းပါး​တွေ​ရေးသား​ပေး​ပို့​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​မဂ္ဂဇင်း​ရဲ့​အမည်​ကို ၁၉၃၇ ခုနှစ်​မှာ နှစ်သိမ့်မှု နဲ့ ၁၉၄၆ ခုနှစ်​မှာ နိုးလော့! ဆိုပြီး​ပြောင်း​ခဲ့တယ်။

အဘိုး​က ဆ​ရိန်း​တန်​က​အိမ်မှာ​ရော၊ မိုင် ၁၅၀ လောက်​ရှိတဲ့ ဘ​ရွတ်​က​လင်​က ကင်းမျှော်စင်​ဌာနချုပ်​မှာ​ပါ စာရေး​ခဲ့တယ်၊ တစ်​နေရာမှာ တစ်ခါ​စာရေး​ရင် နှစ်ပတ်​ကြာ​တယ်။ မနက်​တိုင်း​လို​လို​ငါး​နာရီ​မှာ အဘိုး​ရဲ့​လက်နှိပ်စက်​ရိုက်​သံ​ကို သတိရ​တယ်လို့ အဖေက​ပြောပါ​တယ်။ ဒါ​အပြင် အဘိုး​ဟာ လူသိရှင်ကြား​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာပါ​ဝင်​ရမယ့်​တာဝန်​ကိုလည်း အလေးအနက်​ထားခဲ့​တယ်။ တကယ်တော့၊ အဘိုး​ဟာ ကျမ်းစာ​စာပေ​တွေ​ထည့်​ဖို့ အတွင်း​အိတ်ကပ်​ကြီး​တွေ​ရှိတဲ့ စွပ်​ကျယ်​ကို​တီထွင်​ခဲ့​တာ။ အသက် ၉၄ နှစ်​ရှိတဲ့ ကျွန်မ​အ ဒေါ်​နေ​အို​မီ ဟာ​ဝါ​ဆီ​မှာ​အခုထိ တစ်ထည်​ရှိသေးတယ်။ အဘိုး​ဟာ အမျိုးသမီးတွေ​အတွက်​လည်း​ပဲ စာအုပ်​အိတ်​တီထွင်​ပေး​ခဲ့တယ်။

တစ်ခါ​တုန်း​က စိတ်အားတက်​ကြွ​တဲ့​ကျမ်းစာ​ဆွေးနွေးပွဲ​ပြီး​တော့ အဘိုး​ရဲ့​လုပ်ငန်းတော်​အဖော်​က “စီ. ဂျေ. ခင်ဗျား အမှား​တစ်ခု​လုပ်ခဲ့တယ်” လို့​ပြော​တယ်။

“ဘာ​အမှား​လဲ” ဆိုပြီး အဘိုး​က​မေးခဲ့တယ်။ အဘိုး​က သူ့ရဲ့​စွပ်​ကျယ်​ကို​စစ်​ကြည့်​တယ်။ အိတ်​နှစ်​အိတ်​စ​လုံး​မှာ ဘာမှ​မရှိဘူး။

“သူ့ကို ရွှေခေတ် နှစ်စဉ်ကြေး​ကမ်း​လှမ်း​ဖို့ ခင်ဗျား​မေ့​ခဲ့တယ်။” အယ်ဒီတာ​က​ပဲ သူ့ရဲ့​မဂ္ဂဇင်း​ကို ပေးဖို့​မေ့သွား​လို့ သူတို့အား​ပါး​တရ​ရ​ယ်​ခဲ့​ကြတယ်။

ကြီးပြင်း​လာစဉ်​အမှတ်ရ​မှုများ

အဘိုး​က ကျွန်မ​ကို “လက်ချောင်း​ပုံပြင်” ပြောပြ​ရင်း အဘိုး​ပေါင်​ခွင်​ထဲ​ထိုင်​နေတဲ့ ကလေး​ဖြစ်​တဲ့​ကျွန်မ​ရဲ့​လက်​ကလေး​ကို ကိုင်ထား​တာ မှတ်မိ​သေး​တယ်။ “လက်မ,တော်​မီ” ကနေ​စပြီး “လက်ညှိုး​ပီတာ” အကြောင်း​ရောက်သွား​ပြီး လက်ချောင်း​တစ်ချောင်း​စီ​ရဲ့​ထူးခြားချက်​ကို ပြောပြ​ခဲ့တယ်။ ပြီး​တော့ အဘိုး​က လက်ချောင်း​အားလုံး​ကို အသေအချာ​ပူး​လိုက်ပြီး “စည်းလုံး​ညီညာ အောင်​ကြောင်း​ဖြာ” ဆို​တဲ့​သင်ခန်းစာ​ကို သင်ပေးပါ​တယ်။

ကျွန်မ​မိဘတွေ​လက်ထပ်​ပြီး​တဲ့​နောက် အိုဟိုင်အို၊ က​လီဗ်​လ​န်​မြို့ကို ပြောင်း​ခဲ့တယ်၊ အဲဒီမှာ အက်ဒ်​နဲ့​မေရီ​ဟူး​ပါ​ရ်​တို့​နဲ့ ရင်းနှီးတဲ့​မိတ်ဆွေ​တွေ​ဖြစ်လာ​ခဲ့​ကြတယ်။ သူတို့ရဲ့​မိသားစုဟာ ရာစုနှစ်​အကူးအပြောင်း​ကတည်းက ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​ဖြစ်​ခဲ့​ကြ​တာ​ပါ။ ကျွန်မ​မိဘတွေ​နဲ့ ကျွန်မ​ခေါ်​တဲ့ အန်​ကယ်​လ်​အက်ဒ်​နဲ့ အန်တီ​မေရီ​တို့​ဟာ အရမ်း​ရင်းနှီးတဲ့​မိတ်ဆွေ​တွေ​ဖြစ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ဟူး​ပါ​ရ်​တို့​ရဲ့​တစ်ဦးတည်း​သော​သမီးလေး သေဆုံး​ခဲ့​တဲ့​အတွက် ၁၉၃၄ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​ရောက်သွားတဲ့​အခါ မိန်းကလေး​ဖြစ်​တဲ့​ကျွန်မ​ဟာ သူတို့ရဲ့​အထူး “သမီးလေး” ဖြစ်လာ​ခဲ့တယ်။ ဒီလို​ဝိညာဉ်​ရေး​ကြွယ်ဝ​တဲ့​အခြေအနေ​မှာ ကြီးပြင်း​လာ​ရတဲ့​အတွက် ကျွန်မ​ရဲ့​ရှစ်နှစ်မြောက်​မွေးနေ့​မတိုင်ခင် ဘုရားသခင်​ဆီ​မှာ ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​ပြီး နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။

ကျမ်းစာ​ဖတ်ခြင်း​ဟာ ကျွန်မ​ရဲ့​အစောပိုင်း​နှစ်ရဲ့​ကဏ္ဍ​တစ်ခု​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ ဟေရှာယ ၁၁:၆-၉ မှာပါတဲ့ ဘုရားသခင့်​ကမ္ဘာသစ်​အသက်တာနဲ့​ပတ်သက်​တဲ့ ဖော်ပြချက်​ဟာ ကျွန်မ​ရဲ့​အကြိုက်ဆုံး​ကျမ်းပိုဒ်​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ နယူးယောက်၊ ဘ​ပ်ဖ​လို​စည်းဝေးကြီး​မှာ အထူး​တည်းဖြတ်​ထုတ်ဝေ​လိုက်တဲ့ အမေရိကန်​စံတင်​ဘာသာပြန်​ကျမ်း ကို​ကိုယ်ပိုင်​ရရှိတဲ့ ၁၉၄၄ ခုနှစ်​နောက်ပိုင်း​မှာ ကျမ်းစာ​တစ်အုပ်လုံး​ကို​ဖတ်​ဖို့ ကျွန်မ​ဦးဆုံး​ကြိုးစား​ခဲ့တယ်။ ဘုရားသခင့်​နာမတော်​ယေဟောဝါ​ကို “ဓမ္မဟောင်း​ကျမ်း” မှာ​အကြိမ်ပေါင်း ၇,၀၀၀ နီးပါး​ကို နေရာ​မှန်​မှာ ပြန်​ထည့်​ပေး​ထား​တဲ့ ဒီ​ဘာသာပြန်​ကျမ်း​ကို ဖတ်​ရတာ တကယ့်ကို​ဝမ်းသာ​ပီတိ​ဖြစ်စရာ​ပါ​ပဲ!

စ​နေ၊ တနင်္ဂနွေ​တွေ​ဟာ ပျော်စရာ​ကောင်း​တဲ့​အချိန်တွေ​ပေါ့။ ကျွန်မ​မိဘတွေ​နဲ့​ဟူး​ပါ​ရ်​တို့​က ကျေးလက်​တော​ရွာ​တွေ​မှာ အမှုဆောင်ထွက်​တဲ့​အခါ ကျွန်မ​ကို​ပါ​ခေါ်​သွားတယ်။ ကျွန်မ​တို့​ဟာ နေ့လယ်​စာ​ထုပ်ပိုး​ပြီး စမ်းချောင်းလေး​နား​မှာ ပျော်ပွဲစား​ထွက်​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီနောက် ကျွန်မ​တို့​ဖိတ်ခေါ်​ထား​တဲ့ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ လေဟာပြင်​ကျမ်းစာ​ဟောပြောပွဲ​ကျင်းပ​ဖို့​အတွက် တစ်ယောက်ယောက်​ရဲ့​လယ်ကွင်း​ကို​သွားခဲ့​ကြတယ်။ အသက်တာ​ဟာ ရိုးရှင်း​ခဲ့​ပါ​တယ်။ ကျွန်မ​တို့​မိသားစု​လိုက် ပျော်ရွှင်​ခဲ့​ကြတယ်။ အက်ဒ် ဟူး​ပါ​ရ်၊ ဘော့​ဘ် ရိန်း​နား​နဲ့ သူ့ရဲ့​သား​နှစ်ယောက်​အပါအဝင် ဒီ​အစောပိုင်း​မိသားစု​မိတ်ဆွေ​အတော်များများဟာ နောက်ပိုင်း​မှာ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​တွေ​ဖြစ်လာ​ခဲ့​ကြတယ်။ ရစ်ချက် ရိန်း​နား​ဟာ ဇနီး​လင်ဒါ​နဲ့​အတူ ခု​ထိ​လုပ်​နေဆဲ​ပါ​ပဲ။

အထူးသဖြင့် နွေ​ရာသီဟာ ပျော်စရာ​အချိန်​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​ဝမ်းကွဲ​တွေ​နဲ့​အတူ ဟာ​ဝါ​လယ်​မြေမှာ ကျွန်မ​နေခဲ့တယ်။ ၁၉၄၉ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​ရဲ့​ဝမ်းကွဲ​ဂရေ့စ်​ဟာ မက်​လ်​ကန် အယ်လင်​နဲ့​အိမ်ထောင်ပြု​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​နှစ်တွေ​ရဲ့​နောက်ပိုင်း​နှစ်တွေ​မှာ ကျွန်မ​ဟာ သူ့​ညီ​နဲ့​လက်ထပ်​ရမယ်ဆိုတာ အဲဒီတုန်းက​မသိခဲ့ဘူး။ ကျွန်မ​ရဲ့​ဝမ်းကွဲ​ညီမ​မာရီယွန်​ဟာ ယူ​ရု​ဂွေး​မှာ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​တစ်ယောက်​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ ၁၉၆၆ ခုနှစ်​မှာ သူက ဟောက်​ဝ​ဒ် ဟီ​ဘုန်း​နဲ့​လက်ထပ်ခဲ့​တယ်။ ဒီ​ဝမ်းကွဲ​နှစ်ယောက်စလုံး​ဟာ သူတို့ရဲ့​ခင်ပွန်း​တွေ​နဲ့​အတူ ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဌာနချုပ်​မှာ နှစ်​အတော်ကြာကြာ အမှုဆောင်ခဲ့ကြတယ်။

အဘိုး​နဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​ကျောင်း​ပြီး​ချိန်

ကျွန်မ အထက်တန်း​ကျောင်းတက်​နေတဲ့ နှစ်တွေ​အတွင်းမှာ အဘိုး​က စာ​အမြဲ​ရေးခဲ့တယ်။ အဘိုး​ရဲ့​စာ​ထဲမှာ ဟို​တုန်း​က​မိသားစု​ဓာတ်​ပုံ​တွေ​ပါ​ပြီး အဲဒီနောက်​ကျော​မှာ မိသားစု​ရာဇဝင်​ကို အသေးစိတ်​ရေး​ပေး​ထား​တယ်။ ဒီလို​နည်းနဲ့ မတရား​ထောင်ချ​ခံရ​တဲ့ အဘိုး​နဲ့​တခြား​သူတွေရဲ့​ဓာတ်​ပုံ​ကို ကျွန်မ​ရရှိခဲ့​တာ​ဖြစ်တယ်။

၁၉၅၁ ခုနှစ်​ကုန်ခါနီး​မှာ အဘိုး​ဟာ လည်ချောင်း​ကင်ဆာ​ကြောင့် စကား​မပြော​နိုင်​တော့​ဘူး။ အဘိုး​ရဲ့​ဖြတ်​ထိုး​ဉာဏ်​က မပျက်စီး​သေး​ပေမဲ့ သူ​ပြော​ချင်​တာ​ကို အမြဲ​ဆောင်ထား​တဲ့ မှတ်စု​စာအုပ်​လေးမှာ စာရေး​ပြီး​ပြော​ရတယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​အထက်တန်း​ကျောင်း​ဟာ ၁၉၅၂၊ ဇန်နဝါရီ​လမှာ ပညာ​သင်​သက်တမ်း​ဝက် ပြီးဆုံး​မှာ​ဖြစ်ပါ​တယ်။ ဒီဇင်ဘာ​လ​ဆန်း​မှာ ကျွန်မ​ရဲ့​ကျောင်းဆင်း​ပွဲ​မိန့်ခွန်း​စာကြမ်း​ကို အဘိုး​ဆီ​ပို့​ခဲ့တယ်။ အဘိုး​က တည်းဖြတ်​ထား​တဲ့​အမှတ်အသား​အချို့​ကို လုပ်ပေးခဲ့​ပြီး နောက်ဆုံး​စာမျက်နှာ​မှာ​ရေးခဲ့တဲ့ “အဘိုး​ဝမ်းသာတယ်” ဆို​တဲ့​စကား​နှစ်​ခွန်း​ဟာ ကျွန်မ​နှလုံး​ထဲ​စိမ့်ဝင်​သွားခဲ့တယ်။ ၁၉၅၁၊ ဒီဇင်ဘာ ၁၈ ရက်​နေ့မှာ အသက် ၈၁ နှစ်​ရှိတဲ့ အဘိုး​ဟာ သူရဲ့​မြေကြီး​အသက်တာ​ကုန်ဆုံး​ခဲ့တယ်။ * နောက်ဆုံး​စာမျက်နှာ​ပေါ်မှာ အဲဒီ​စကား​နှစ်​ခွန်း​ပါ​တဲ့ ဟောင်းနွမ်း​နေတဲ့​ကျွန်မ​ရဲ့​ကျောင်းဆင်း​ပွဲ​မိန့်ခွန်း​စာကြမ်း​ကို ခု​ထိ ကျွန်မ​အမြတ်တနိုး​သိမ်းထား​တုန်း​ပါ​ပဲ။

ကျောင်းဆင်း​ပြီး​ပြီး​ချင်း အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှု​လို့ ယေ ဟောဝါ​သက်သေ​တွေ​ခေါ်​တဲ့ ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်း​ကို ကျွန်မ​စ​လုပ်ခဲ့တယ်။ ၁၉၅၈ ခုနှစ်​မှာ နယူးယောက်​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ စည်းဝေးကြီး​ကို ကျွန်မ​တက်ရောက်​ခဲ့တယ်၊ ရန်ကီး​အားကစားကွင်း​နဲ့ ပိုလို​ကွင်း​မှာ နိုင်ငံ​ပေါင်း ၁၂၃ နိုင်ငံ​ကနေ အများဆုံး​ရောက်လာ​ကြ​တဲ့ ၂၅၃,၉၂၂ ယောက်​နဲ့​ပြည့်​နေတယ်။ အဲဒီမှာ တစ်နေ့ “ဝုဒ်​ဝေါ့ မီလ်စ်” လို့​ရေးထားတဲ့ ရင်ထိုးကတ်​ပြား​ကို​တပ်ထား​တဲ့ အာဖရိက​က ကိုယ်စားလှယ်​တစ်ယောက်ကို ကျွန်မ​တွေ့ခဲ့​တယ်။ အဘိုး​ရဲ့​နာမည်​ကို​ယူပြီး သူ့ကို​မှည့်​ခဲ့​တာ အနှစ် ၃၀ လောက်​ရှိပြီ​လေ!

ကျွန်မ​ရဲ့​အမွေအနှစ်​အတွက်​ပျော်ရွှင်

ကျွန်မ​အသက် ၁၄ နှစ်မှာ အမေ ရှေ့ဆောင်​ပြန်​စ​လုပ်တယ်။ နောက်​အနှစ် ၄၀ အမေ​ကွယ်လွန်​ခဲ့​တဲ့ ၁၉၈၈ ခုနှစ်​အထိ ရှေ့ဆောင်​လုပ်​နေတုန်းပဲ! အဖေ​လုပ်နိုင်တဲ့​အချိန်​မှာ ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်းမှာပါ​ဝင်ခဲ့တယ်။ အမေ​မဆုံး​ခင် ကိုး​လမှာ အဖေ​ဆုံး​သွားတယ်။ ကျွန်မ​တို့​နဲ့​သင်အံမှု​ပြုလုပ်​ခဲ့​တဲ့​သူတွေဟာ အသက်တာမှာ ချစ်ခင်​တဲ့​မိတ်ဆွေ​တွေ​ဖြစ်လာ​ခဲ့​ကြတယ်။ သူတို့​သား​တချို့ဟာ ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဌာနချုပ်​မှာ အလုပ်သွား​လုပ်ကြ​ပြီး အခြားသူ​တွေ​က ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်းမှာပါ​ဝင်​ခဲ့​ကြတယ်။

၁၉၅၉ ခုနှစ်​ဟာ ကျွန်မ​အတွက် အထူး​နှစ်​တစ်နှစ်​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​နှစ်​ဟာ ကျွန်မ​ကို ပေါလ် အယ်လင်​နဲ့ မိတ်ဆက်​ပေး​ခဲ့​တာ။ သူ့ကို ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​လေ့ကျင့်ရေး ဂိလဒ်​ကျောင်း ခု​နစ်​ကြိမ်​မြောက်​သင်တန်းဆင်း​တဲ့ ၁၉၄၆ ခုနှစ်​မှာ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​ခန့်အပ်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​တို့​တွေ့​တဲ့​အချိန်​မှာ ပေါလ်​ရဲ့​တာဝန်ကျ​မယ့်​နောက်​တစ်​နေရာဟာ ကျွန်မ​ရှေ့ဆောင်​လုပ်နေတဲ့ အိုဟိုင်အို​နယ်၊ က​လီဗ်​လ​န်​မြို့မှာ​ဖြစ်​မယ်​ဆိုတာ ကျွန်မ​တို့​နှစ်ယောက်စလုံး မသိ​ခဲ့​ကြဘူး။ အဖေက သူ့ကို​ချစ်တဲ့​အတွက် အမေ​လည်း​ချစ်တယ်။ ကျွန်မ​တို့​မိသားစု​တွေ​ဝိုင်းရံပြီး အက်ဒ် ဟူး​ပါ​ရ်​က မင်္ဂလာ​ဟောပြောချက်​ပေး​ခဲ့​တဲ့ ဟာ​ဝါ​လယ်​မြေမှာ ၁၉၆၃၊ ဇူလိုင်​လမှာ ကျွန်မ​တို့​လက်ထပ်ခဲ့​ကြတယ်။ အိပ်မက်​လေး​က တကယ်ပဲ​ဖြစ်လာ​ခဲ့ပြီ​ကိုး။

ပေါလ်​ဆီ​မှာ တစ်ခါ​မှ​ကား​မရှိခဲ့ဖူးဘူး။ တာဝန်ကျ​တဲ့​နောက်​တစ်​နေရာ​သွားဖို့ က​လီဗ်​လ​န်​ကနေ ထွက်​တဲ့​အခါ ပစ္စည်း​အားလုံး ကျွန်မ​ရဲ့ ၁၉၆၁ ခုနှစ်​ထုတ် လိပ်​ခုံး​ကား​လေး​နဲ့ အံကိုက်​ပဲ။ နောက်​အသင်းတော်​တစ်ခု​ကို ကျွန်မ​တို့​ပြောင်း​တဲ့ တနင်္လာ​နေ့​တွေ​ဆိုရင် သက်သေခံ​မိတ်ဆွေ​တွေ​က ပစ္စည်း​တင်​တာ​ကြည့်​ဖို့ ရောက်လာ​တတ်ကြ​တယ်။ အဝတ်​အိတ်တွေ၊ လက်ဆွဲအိတ်​တွေ၊ စာ​တွဲ​သေတ္တာ၊ လက်နှိပ်စက်​စတဲ့​အထုပ်အပိုး​တွေ​ဟာ ကား​သေးသေးလေး​ထဲမှာ​ပြည့်ကျပ်​နေတာကို တွေ့ရ​တာ​ဟာ ဆပ်ကပ်​ပြပွဲ​လို​ပဲ။

လက်ရှိ​အသက်တာရဲ့ ကောင်း​တစ်​ချီ ဆိုး​တစ်​လှည့် ကြံ့ကြံ့ခံ​ရင်ဆိုင်​ပြီး ပေါလ်​နဲ့​ကျွန်မ မိုင်​ပေါင်း​များစွာ ခရီးနှင်​ခဲ့​ကြတယ်—ယေဟောဝါ​ပဲ ပေးစွမ်း​နိုင်​တဲ့​ခွန်အား​နဲ့ အရာရာကို​ပြုလုပ်​ခဲ့​တာ​ပါ။ အဲဒီ​နှစ်တွေ​ဟာ ယေဟောဝါ၊ အချင်းချင်း၊ မိတ်​ဟောင်း​မိတ်​သစ်​တွေ​ကို ချစ်တဲ့​မေတ္တာပြည့်​နေတဲ့ ပျော်ရွှင်​တဲ့​နှစ်တွေ​ဖြစ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ပေါလ်​သင်တန်းတက်​ခဲ့​ရတဲ့ ပက်​တာ​စင်​က နှစ်လ​တာ​ကာလ​ဟာ ကျွန်မ​တို့​အသက်တာမှာ တော်​တော့်​ကို အမှတ်​ထင်​ထင်​ဖြစ်​ခဲ့​ရတယ်။ ယေဟောဝါ​ရဲ့​မြေကြီး​အဖွဲ့အစည်း​ကို အနီးကပ်​ရှုမြင်​ရင်း တန်ဖိုး​မ​ဖြတ်​နိုင်​တဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​ဝိညာဉ်​ရေး​အမွေအနှစ်​အဖြစ် ဒီ​အဖွဲ့အစည်း​ဟာ ဘုရားသခင်​ရဲ့​အဖွဲ့အစည်း​အမှန်​ပဲ ဆိုတာ ကျွန်မ​ကို လက်ဆင့်ကမ်း​ပေး​ခဲ့​တဲ့ ယုံကြည်​စိတ်ချမှု​ကို ထပ်ဆင့်​ခိုင်မာ​စေ​ခဲ့တယ်။ ဒီ​အဖွဲ့အစည်း​ရဲ့ တစ်စိတ်​တစ်​ဒေသ​လေး​ပဲ​ဖြစ်​ရတာ​တောင် တကယ့်ကို​ပျော်ရွှင်စရာ​ပါ​ပဲ!

[အောက်ခြေ​မှတ်ချက်များ]

[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

“ကလေး​များ” အတွက်​စာအုပ် ကျွန်မ​ကိုယ်ပိုင်​ရရှိခဲ့​သည့် ၁၉၄၁ ခုနှစ် စိန့်​လူး​ဝ​စ္စ​စည်းဝေးကြီး​မတိုင်ခင် အက်ဒ် ဟူး​ပါ​ရ်​နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၄၈ ခုနှစ်​တွင်​အဘိုး

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်မ​မိဘများ (ဝိုင်း​ပြ​ထား) ဟာ​ဝါ​လယ်ယာ​၌ လက်ထပ်ချိန်

[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၁၈ ခုနှစ်​တွင် မတရား​ထောင်ချ​ခံ​ခဲ့​ရသော ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​ရှစ်ယောက် (လက်ယာဘက်​ခပ်​လှမ်း​လှမ်း​တွင် အဘိုး​ရပ်နေ​သည်)

[စာမျက်နှာ ၂၉ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်မ​တို့​ပိုင်ဆိုင်ရာ လောက​ပစ္စည်း​အားလုံး လိပ်​ခုံး​ကား​လေး​ထဲ​ဝင်ဆံ့​ခဲ့

[စာမျက်နှာ ၂၉ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်မ​ခင်ပွန်း ပေါလ်​နှင့်အတူ