ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

ကျွန်တော့်​ဘဝ​တစ်လျှောက်​လုံး ယေဟောဝါ​ရဲ့​ထောက်မမှု​ခံရ

ဖော​ရက်စ် လီ ပြောပြ​သည်

ရဲအဖွဲ့က ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ဓာတ်စက်​နဲ့ ကျမ်းစာ​စာပေ​တွေ​ကို သိမ်းယူ​ပြီး​ခါ​စ​ပဲ​ရှိသေးတယ်။ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ လုပ်ငန်း တရား​မဝင်​ကြောင်း​ကြေညာ​ဖို့​အတွက် ကနေဒါ​နိုင်ငံ​ရဲ့​ဘုရင်ခံချုပ်​အသစ်​ကို​တိုက်တွန်း​ဖို့ အတိုက်အခံပြု​သူတွေ​အတွက် ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​ဟာ အကြောင်းပြချက်​တစ်ခု​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ အဲဒါ​က ၁၉၄၀၊ ဇူလိုင် ၄ ရက်​နေ့​က​ဖြစ်ပျက်​ခဲ့​တာ​ပါ။

တွေ့ကြုံ​ခဲ့​ရတဲ့​အဖြစ်အပျက်​ကြောင့် ကြောက်ရွံ့​မနေ​ဘဲ စာအုပ်​တွေ​ကို သိုထား​တဲ့​နေရာ​ကနေ​ထပ်​ယူလာ​ပြီး ကျွန်တော်​တို့​ဆက်​ဟောပြောခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က​အဖေရဲ့​စကား​တွေ​ကို ကျွန်တော်​အမြဲ​မှတ်မိ​နေမှာ​ပဲ– “ဒီလောက်​လေး​နဲ့ ဒို့​မ​ရပ်နား​ဘူး။ ဟောပြောဖို့ ဒို့​တွေ​ကို ယေဟောဝါ အမိန့်ပေး​ထား​တယ်။” အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်​ဟာ တက်ကြွ​တဲ့​ဆယ်ကျော်သက်​တစ်ယောက်​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု​တောင် အဖေ့​ရဲ့​စိတ်​ခိုင်မာ​မှု​နဲ့ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှု​အတွက် သူ့ရဲ့​ဇွဲ​က ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ဘုရားသခင်​ယေဟောဝါ​ဟာ ကိုယ်တော်​ရဲ့​သစ္စာစောင့်သိ​သူတွေကို ဘယ်လို​ထောက်မ​ကူညီ​တယ်​ဆိုတာ အမြဲတမ်း​သတိပေး​နေဆဲ​ပါ​ပဲ။

နောက်​တစ်ကြိမ် ရဲအဖွဲ့က ကျွန်တော်​တို့ကို​တားဆီး​တဲ့​အခါ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​စာပေ​တွေ​ကို သိမ်းယူ​သွားတာ​မ​က​ဘဲ အဖေ့ကိုပါ​ခေါ်သွား​ပြီး ထောင်ချတယ်၊ အမေက ကလေး​လေးယောက်​နဲ့​ကျန်​ခဲ့တယ်။ အဲဒါ​က ၁၉၄၀ စက်တင်ဘာ​လမှာ စပ်​စ်​က​က်​ချူ​ဝ​မ်​ပြည်နယ်​မှာ​ဖြစ်​ခဲ့​တာ​ပါ။ အဲဒီလို​ဖြစ်​ပြီး မကြာခင်​မှာ ကျမ်းစာ​နဲ့​လေ့ကျင့်​ထား​တဲ့ ကိုယ်ကိုကိုယ်သိတဲ့စိတ်​အတိုင်း​လိုက်လျှောက်ပြီး အလံ​အလေး​မပြု​တာ​ကြောင့်​နဲ့ နိုင်ငံတော်​သီချင်း​မဆို​တာ​ကြောင့် ကျွန်တော်​ကျောင်း​ထုတ်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ စာ​ပေးစာ​ယူ​နဲ့ ကျောင်း​ဆက်​တက်​တော့ အချိန်ဇယား​ကို ပြောင်း​သာ​လွဲ​သာ​လုပ်နိုင်ခဲ့ပြီး ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ ပို​ပြီး​အပြည့်အဝ​ပါဝင်​ခဲ့တယ်။

၁၉၄၈ မှာ​ကနေဒါ​အရှေ့ဘက်​ကမ်းခြေ​ကို​ပြောင်းရွှေ့​မယ့် ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုဆောင် ရှေ့ဆောင်​တွေ​လိုတယ်​ဆို​တဲ့ ဖိတ်ခေါ်ချက်​ထွက်​လာတယ်။ ဒါနဲ့ နို​ဗာ​စ​ကိုး​ရှား​ပြည်နယ်၊ ဟ​ယ်လီ​ဖက်စ်​မြို့​နဲ့ ပ​ရ​င့်စ်​အက်​ဝက်​ဒ်​ကျွန်း၊ ကိပ်ဝို့လ်ဖ်​မြို့မှာ ရှေ့ဆောင်​လုပ်ဖို့​ထွက်ခွာ​ခဲ့တယ်။ နောက်​နှစ်ကျတော့ တိုရွန်တို​မှာ​ရှိတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဌာနခွဲရုံး​မှာ နှစ်ပတ်​ကြာ အမှုဆောင်ဖို့​ဖိတ်ခေါ်ချက်​ကို ကျွန်တော်​လက်ခံခဲ့တယ်။ အဲဒီ​နှစ်ပတ်​က အကျိုး​ဖြစ်ထွန်း​တဲ့ လုပ်ငန်းတော်နှစ်​ခြောက်​နှစ်​ကျော်​အထိ တိုး​သွားခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံး​မှာ ယေဟောဝါ​ကို​ကျွန်တော်​ချစ်​သလို​ချစ်တဲ့ မာ​ရ်​နာ​နဲ့​တွေ့​ပြီး ၁၉၅၅ ဒီဇင်ဘာ​လမှာ ကျွန်ု​တော်​တို့​လက်ထပ်ခဲ့​ကြတယ်။ အွန်​တဲ​ရီး​ယို​ပြည်နယ်၊ မီလ်တန်​မြို့မှာ ကျွန်တော်​တို့​အခြေချ​ကြ​ပြီး မကြာခင် အဲဒီမှာ အသင်းတော်သစ်​တစ်ခု​ကို ဖွဲ့စည်း​တည်ထောင်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​တို့​အိမ်​ရဲ့​မြေအောက်ခန်း​က ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​ဖြစ်လာ​တယ်။

ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုကို တိုးချဲ့​လို​သော​ဆန္ဒ

အဲဒီ​နောက်ပိုင်း​နှစ်တွေ​မှာ ကျွန်တော်​တို့ ကလေး​ခြောက်​ယောက် ဆက်တိုက်​ရခဲ့တယ်။ သမီးဦး​က မိ​ရိ​အမ်​ဖြစ်တယ်။ အဲဒီနောက် ရှာ​မိန်း၊ မာ့ခ်၊ အဲ​နက်​တ်၊ ဂ​ရ​န့်တ်​နဲ့ သားထွေး ဂ​လဲ​န်း​တို့ကို​ရခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​အလုပ်​ကနေ အိမ်​ပြန်​ရောက်တဲ့အခါ ကလေး​တွေ မီး​လင်း​ဖို​အနား​ကြမ်းပြင်​ပေါ်မှာ​ထိုင်​နေပြီး မာ​ရ်​နာ​က​သူတို့ကို ကျမ်းစာ​ဖတ်ပြ​နေတာ၊ ကျမ်းစာ​မှတ်တမ်းတွေကို​ရှင်းပြ​နေတာ၊ ယေဟောဝါ​ကို​တကယ်​ချစ်တဲ့​စိတ် သူတို့​နှလုံး​ထဲ​ရှိအောင် သင်ပေး​နေတာတွေကို တွေ့​ရလေ့​ရှိတယ်။ သူ့ရဲ့​မေတ္တာပါ​တဲ့​ထောက်မမှု​ကြောင့် ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ကလေး​အားလုံး ငယ်ရွယ်စဉ်​အချိန်​မှာပဲ ကျမ်းစာ​အသိပညာ ကောင်းကောင်း​ရရှိ​ခဲ့​ကြတယ်။

ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှု​အတွက် အဖေရဲ့​ဇွဲ​က ကျွန်တော့်​စိတ်နှလုံး​ထဲ ဖျောက်ဖျက်​လို့​မရအောင် စွဲထင်​ကျန်ရစ်​တယ်။ (သု. ၂၂:၆) အဲဒါ​ကြောင့် ၁၉၆၈ မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​မိသားစု​တွေ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ​ကူညီ​ပေးဖို့ ဗဟို​နဲ့​တောင်​အမေရိက​ကို ရွှေ့​ပြောင်း​ကြ​ပါ​လို့ ဖိတ်ခေါ်​တဲ့​အခါ ကျွန်တော်​တို့​မိသားစုက ဖိတ်ခေါ်ချက်​ကို​လက်ခံ​ချင်​ခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်​တို့​ကလေး​တွေ​က ၅ နှစ်​ကနေ ၁၃ နှစ်အရွယ်​သာ​ရှိကြ​ပြီး ကျွန်တော်​တို့​တစ်ယောက်မှ စပိန်​စကား​မပြော​တတ်ကြ​ဘူး။ ပေး​တဲ့​ညွှန်ကြားချက်​အတိုင်း လူနေမှု​အခြေအနေ​တွေ​ကို လေ့လာ​ကြည့်​ဖို့ နိုင်ငံ​အသီးသီး​ကို ကျွန်တော်​ခရီးထွက်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​ပြန်ရောက်​ပြီး​နောက် မိသားစု​လိုက် ကျွန်တော်​တို့​အကြိုက်ကို ဆုတောင်း​ရွေးချယ်​ပြီး နီကာရာဂွာ​ကို​ပြောင်းရွှေ့​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်ကြတယ်။

နီကာရာဂွာ​တွင် အမှုဆောင်ခြင်း

၁၉၇၀ အောက်တိုဘာ​လမှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အိမ်သစ်​ကို​ရောက်သွား​ပြီး သုံး​ပတ်​အတွင်း အသင်းတော်​စည်းဝေး​အစီအစဉ်မှာ တာဝန်​ပေးအပ်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ စပိန်​စကား​မတောက်တခေါက်​နဲ့ ကြိုးစားပမ်းစား​ပြော​ပြီး စနေနေ့​မနက် ၉:၃၀ မှာ စာ​ဗှေး​ဆား​အတွက် အသင်းတော်​တစ်ခုလုံး ကျွန်တော်​တို့​အိမ်ကို​လာ​ကြဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ရင်း​နဲ့ နိဂုံး​ချုပ်​ခဲ့တယ်။ လယ်ကွင်း​လုပ်ငန်းတော်​အတွက်​စကားလုံး​ဖြစ်​တဲ့ စာ​ဗှီး​စီ​ယို​ကို ပြော​ချင်​ပေမဲ့ ဘီယာ​သောက်​ဖို့​ဖိတ်ခေါ်​လိုက်တာ​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ ဘာသာ​စကား​သင်ယူ​ရတာဟာ တကယ့်ကို​စိန်ခေါ်ချက်​တစ်ခု​ပဲ!

အစပိုင်း​မှာ ကျွန်တော်​တင်ဆက်​ဟောပြောမယ့်​စကား​ကို လက်ဖဝါး​ပေါ်​ရေးထား​ပြီး အိမ်ပေါက်ဝ​ကို​သွား​နေတုန်း လေ့ကျင့်​တတ်တယ်။ ကျွန်တော်​ဒီလို​ပြော​ခဲ့တယ်– “ဒီ​စာအုပ်​နဲ့​အတူ အခမဲ့​အိမ်တွင်း​ကျမ်းစာ​သင်အံမှု ရနိုင်တယ်။” အဲ့​ဒါကို​လက်ခံခဲ့​တဲ့​လူတစ်ယောက်က ကျွန်တော်​ကြိုးစား​ပြောပြ​နေတာကို​သိချင်​လို့ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​စည်းဝေး​တွေ​ကို လာ​တက်​ခဲ့​ရတယ်လို့ နောက်ပိုင်း​မှ​ပြောပြ​တယ်။ အဲဒီ​ပုဂ္ဂိုလ်​ဟာ ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ယောက်​ဖြစ်လာ​တယ်။ တမန်​တော်​ပေါလု အသိအမှတ်ပြု​ခဲ့​သလိုပဲ နှိမ့်ချတဲ့​နှလုံး​တွေ​ထဲမှာ အမှန်တရား​မျိုးစေ့ ကြီးထွား​စေ​သူက ဘုရားသခင်​တစ်ပါး တည်း​သာ​ဖြစ်တယ်​ဆိုတာ တကယ်​ထင်ရှား​တယ်!—၁ ကောရိန္သု ၃:၇။

မနက်​ဂွာ​မြို့တော်​မှာ နှစ်နှစ်လောက်​နေပြီး​နောက် နီကာရာဂွာ​တောင်ပိုင်း​ကို​ပြောင်းရွှေ့​ဖို့ တောင်းဆို​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ အဲ့ဒီ​မှာ ရီ​ဗာ့စ်​အသင်းတော်​နဲ့ အနီးအနား​မှာ​ရှိတဲ့ စိတ်ဝင်စားသူ​အုပ်စု​တွေ​နဲ့​အတူ ပူးပေါင်း​အမှုဆောင်ခဲ့​ရတယ်။ အဲဒီ​အုပ်စု​တွေ​ဆီ ကျွန်တော်​လည်ပတ်​သွားတဲ့အခါ သစ္စာရှိ​သက်ကြီးရွယ်အို သက်သေခံ​တစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့ ပက်​ဒရို ပန်​ညာ​က ကျွန်တော်​နဲ့​အတူ​လိုက်တယ်။ အုပ်စု​တစ်စု​ဟာ ယေဟောဝါသက်သေ​မိသားစု​တစ်စု​တည်း​ရှိတဲ့ နီကာရာဂွာ​ကန်​က မီးတောင်​ကျွန်း​မှာ​တည်ရှိ​တယ်။

အဲဒီ​မိသားစုဟာ သိပ်​မပြည့်စုံ​ပေမဲ့ ကျွန်တော်​တို့​လည်ပတ်​လာတာကို တန်ဖိုး​ထား​ကြောင်း ကြိုးစား​ဖော်ပြ​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရောက်သွား​တဲ့​ညနေပိုင်း​မှာ အစားအသောက်​တွေ အသင့်ပြင်​ဆင်​ထား​တယ်။ အဲ့ဒီ​မှာ ကျွန်တော်​တို့​တစ်ပတ်​နေတယ်၊ သမ္မာကျမ်းစာ​ကို​မြတ်နိုးတဲ့ ခင်မင်​စ​ရာ​ကောင်း​တဲ့ အဲ့ဒီ​လူတွေဟာ သူတို့​စားစရာ​ကို ကျွန်တော်​တို့ကို ဝေမျှပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ တနင်္ဂနွေ​နေ့ ကျမ်းစာ​ဆိုင်ရာ​လူထု​ဟောပြောပွဲ​ကို ၁၀၁ ယောက်​တက်ရောက်​လို့ ကျွန်တော်​တို့​ပီတိဖြာ​ခဲ့​ရတယ်။

နောက်​တစ်ကြိမ် ကော့စတာ​ရီ​ကို​နယ်စပ်​အနီး တောင်တန်း​တွေ​က စိတ်ဝင်စားသူ​အုပ်စု​တစ်ခု​ဆီ​ကို​လည်ပတ်​တဲ့​အခါ ယေဟောဝါ​ရဲ့​ထောက်မမှု​တန်ခိုး​ခံ​ခဲ့​ရတာ ထင်ရှား​တယ်။ ခရီးထွက်​ရမယ့်​နေ့မှာ ပက်​ဒရို​လာ​ခေါ်​ပေမဲ့ ကျွန်တော်​ငှက်ဖျား​မိ​နေလို့ အိပ်ရာ​ထဲမှာ​ပေါ့။ “ကျွန်တော်​မသွား​နိုင်ဘူး၊ ပက်​ဒရို” လို့​ပြော​လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်​နဖူး​ပေါ် သူ့ရဲ့​လက်ကို​တင်ပြီး “ဟုတ်တယ်၊ အရမ်း​ဖျားနေ​တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သွားရမယ်! ညီအစ်ကို​တွေ​စောင့်နေ​ကြတယ်” လို့​ပြန်​ပြော​ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် ကျွန်တော်​ကြားဖူး​သမျှ​ထဲမှာ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ​အရှိဆုံး ဆုတောင်းချက်​တစ်ခု​ကို သူ​တောင်းလျှောက်​ခဲ့တယ်။

ပြီး​တာ​နဲ့ ကျွန်တော်​က “ဖရက်​စ​ကို (သစ်သီး​ဖျော်ရည်) သွား​သောက်​ပါ။ ကျွန်တော်​ဆယ်မိနစ်​ပဲ ကြာမယ်” လို့​ပြော​လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်​တို့​လည်ပတ်​တဲ့​နေရာမှာ သက်သေခံ​မိသားစု​နှစ်စု​နေထိုင်ပြီး ကျွန်တော်​တို့ကို အရမ်း​ဂရုစိုက်​ကြတယ်။ နောက်​တစ်နေ့​မှာ အဖျား​ကြောင့်​ကျွန်တော်​အားနည်းနေ​သေး​ပေမဲ့ သူတို့နဲ့အတူ ဟောပြောခြင်း​မှာ​ပါဝင်​ခဲ့တယ်။ တနင်္ဂနွေ​နေ့​စည်းဝေး​မှာ လူ​တစ်​ရာ​ကျော်​တက်ရောက်​တာ​ကို​တွေ့ရ​တာ တကယ့်ကို​အားရှိ​တယ်!

တစ်ဖန်​ပြောင်းရွှေ့ခြင်း

၁၉၇၅ မှာ ခု​နစ်​ယောက်​မြောက်​ကလေး ဗော​န်​ကို​ဖွားမြင်​ခဲ့တယ်။ နောက်​တစ်နှစ်​မှာ ငွေ​ရေး​ကြေး​ရေး​ကြောင့် ကနေဒါ​ကို​ပြန်​ခဲ့​ရတယ်။ နီကာရာဂွာ​မှာ ကျွန်တော်​တို့​နေထိုင်ချိန်​အတွင်း ယေဟောဝါ​ရဲ့​ထောက်မမှု​အစွမ်း​တန်ခိုး​ကို တကယ်​ခံစား​ရလို့ အဲ့ဒီ​ကနေ​ထွက်ခွာ​ရတာ မလွယ်ကူ​ခဲ့​ပါ​ဘူး။ ကျွန်တော်​တို့​ထွက်​လာချိန်​မှာ ကျွန်တော်​တို့​အသင်းတော်​ရပ်ကွက်မှာ လူ ၅၀၀ ကျော် စည်းဝေး​တွေ​တက်​နေကြပြီ။

ဒီ​အရင် သမီး​မိ​ရိ​အမ်​နဲ့ ကျွန်တော်​ဟာ နီကာရာဂွာ​မှာ အထူး​ရှေ့ဆောင်​အဖြစ် ခန့်အပ်​ခံ​ခဲ့​ရ​တုန်း​က မိ​ရိ​အမ်​က ဒီလို​မေးခဲ့​ဖူး​တယ်– “ဖေဖေ၊ တကယ်လို့ ကနေဒါ​ကို​ပြန်​ရမယ်​ဆိုရင် သမီး​ဒီမှာ​နေခဲ့​ဖို့ ခွင့်ပြု​မလား။” ပြန်​သွားဖို့​လုံးဝ​မရည်ရွယ်​တဲ့​အတွက် “ခွင့်ပြု​တာပေါ့!” လို့​ကျွန်တော်​ဖြေ​ခဲ့တယ်။ ဒါ​ကြောင့် ကျွန်တော်​တို့​ပြန်လာတဲ့​အခါ အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုကို​ဆက်​ထမ်းဆောင်​ဖို့ မိ​ရိ​အမ်​နေရစ်ခဲ့​တယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ အင်ဒရူး​ရိဒ်​နဲ့ သူ​လက်ထပ်​လိုက်တယ်။ ၁၉၈၄ မှာ နယူးယောက်၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်​က ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ၇၇ ကြိမ်​မြောက် သာသနာပြု​ဂိလဒ်​သင်တန်း​ကျောင်း​ကို သူတို့​တက်ရောက်​ခဲ့​ကြတယ်။ နီကာရာဂွာ​က အထူး​ကောင်းမွန်​တဲ့​သာသနာပြုတွေ ထည့်သွင်း​ပေး​ခဲ့​တဲ့​ဆန္ဒ​အတိုင်း အခု​မိ​ရိ​အမ်​ဟာ သူ့​ခင်ပွန်း​နဲ့​အတူ ဒိုမီနီကန်​သမ္မတနိုင်ငံ​မှာ​အမှုဆောင်​နေကြ​တယ်။

ဒီ​အတောအတွင်း “ဒီလောက်​လေး​နဲ့ ဒို့​မ​ရပ်နား​ဘူး” ဆို​တဲ့ အဖေ့​ရဲ့​စကား​တွေ​က ကျွန်တော့်​နှလုံး​ထဲမှာ တောက်လောင်​နေဆဲ​ပါ​ပဲ။ ဒါ​ကြောင့် ဗဟို​အမေရိက​ကို​ပြန်​သွားဖို့ ငွေကြေး​အလုံအလောက်​စုဆောင်း​ပြီး​တာ​နဲ့ ၁၉၈၁ ခု​လောက်​မှာ တစ်ခါ​ပြန်ပြောင်း​ရွှေ့ကြတယ်၊ ဒီ​တစ်ကြိမ်​တော့ ကော့စတာ​ရီ​ကာ​ကို​ဖြစ်တယ်။ အဲဒီမှာ​အမှုဆောင်​နေတုန်း သူတို့ရဲ့​ဌာနခွဲရုံး​အသစ်​ဆောက်လုပ်ရေး​မှာ ဝိုင်းဝန်း​ကူညီ​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ၁၉၈၅ မှာ ကျွန်တော်​တို့​သားလေး ဂ​ရ​န့်တ်​က ဆေး​ကုသ​ဖို့​လိုအပ်​လာတဲ့​အတွက် ကနေဒါ​ကို​ပြန်​ခဲ့​ရတယ်။ ဂ​လဲ​န်း​က ဌာနခွဲ​ဆောက်လုပ်ရေး​စီမံကိန်း​မှာ​လုပ်ဆောင်ဖို့ ကော့စတာ​ရီ​ကာ​မှာ​နေရစ်ခဲ့​တယ်၊ အဲ​နက်​တ်​နဲ့ ရှာ​မိန်း​တို့​က​တော့ အထူး​ရှေ့ဆောင်​တွေ​အနေ​နဲ့ အမှုဆောင်​နေကြ​တယ်။ ကော့စတာ​ရီ​ကာ​ကနေ​ပြန်လာ​ကြ​တဲ့​အခါ ပြန်သွား​နိုင်​မှာ​မဟုတ်ဘူးလို့ ကျွန်တော်​တို့​တစ်ယောက်မှ မစဉ်း​စား​မိ​ဘူး။

 ဆင်းရဲ​ခက်ခဲ​မှု​ကို ရင်ဆိုင်​ဖြေရှင်းခြင်း

၁၉၉၃၊ စက်တင်ဘာ ၁၇ ရက်​နေ့​အစောပိုင်း​ဟာ အတော်​နေသာ​တဲ့​နေ့​တစ်နေ့​ပဲ။ သားကြီး မာ့ခ်​နဲ့​အတူ ကျွန်တော်​အိမ်မိုး​နေတယ်။ ဘေးချင်းယှဉ် အလုပ်လုပ်​နေရင်း ထုံးစံ​အတိုင်း ဝိညာဉ်​ရေးရာ​တွေ​ကို ပြောဆို​နေခဲ့​ကြတယ်။ ဘယ်လို​မှန်း​မသိဘဲ ကျွန်တော်​ဟန်ချက်​ပျက်​သွားပြီး ခေါင်မိုး​ပေါ်ကနေ လိမ့်​ကျ​သွားတယ်။ ကျွန်တော်​သတိ​ပြန်​ရတဲ့အခါ တောက်ပ​တဲ့​အလင်းရောင်​တွေ​နဲ့ အဖြူရောင်​ဝတ်စုံ​တွေ ဝတ်​ထား​သူတွေကို​ပဲ​တွေ့​တယ်။ ကျွန်တော် ဆေးရုံ​အရေးပေါ်​အခန်းမှာ​ရောက်​နေတာပါ။

သမ္မာကျမ်းစာ​မိန့်မှာ​ထား​တာ​ကြောင့် ကျွန်တော်​ပထမ​ဆုံး​ပြော​လိုက်တာ​က– “သွေးမသွင်း​ဘူး၊ သွေးမသွင်း​ဘူး!” (တမန်​တော် ၁၅:၂၈၊ ၂၉) ရှာ​မိန်း​က “မ​သွင်း​ပါ​ဘူး၊ ဖေဖေ။ ကျွန်မ​တို့အားလုံး ဒီမှာ​ရှိတယ်” လို့​ပြော​လိုက်တာ​ကို​ကြား​ရတော့ တကယ့်ကို​အား​ရှိသွား​တယ်။ ဆရာဝန်​တွေ​က ကျွန်တော့်​ဆေး​မှတ်တမ်း​ကို​တွေ့​ထားပြီး သွေး​အသုံးပြု​စ​ရာ​အကြောင်း​မ​ပေါ်​ခဲ့​ဘူးဆို​တာ​ကို နောက်ပိုင်း​မှ​ကျွန်တော်​သိခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော့်​လည်တိုင်​ကျိုး​သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး​လေဖြတ်​ထား​လို့ ကိုယ့်​ဘာသာ​ကိုယ်​အသက်ရှူ​လို့​တောင်​မရခဲ့​ဘူး။

မ​လှုပ်ရှား​နိုင်​တော့​တဲ့​အတွက် ယေဟောဝါ​ရဲ့​ထောက်မမှုကို အရင်ကထက်​ပို​ပြီး​လိုအပ်​ခဲ့တယ်။ အသက်ရှူ​ပြွန်​တစ်ခု​အစား​သွင်း​ဖို့ လေ​ပြွန်​ခွဲ​တဲ့​အခါ ကျွန်တော့်​အသံကြိုး​တွေ​ဆီ​သွားတဲ့ လေ​လမ်းကြောင်း​ပိတ်​သွားတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်​စကား​မပြော​နိုင်​တော့​ဘူး။ ကျွန်တော်​ကြိုးစား​ပြော​သမျှ​ကို နားလည်​နိုင်​ကြဖို့ ကျွန်တော့်​နှုတ်ခမ်း​ကို​ကြည့်​ပြီး အကဲဖြတ်​ကြရတယ်။

ကုန်ကျ​စရိတ်​တွေ တိုးများ​လာတယ်။ ကျွန်တော့်​ဇနီး​နဲ့ ကလေး​အများစုက အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုဆောင်​တွေ​ဖြစ်နေ​ကြ​တော့ ဒီ​ငွေ​တွေ​ကို​ပေး​ဆပ်​ဖို့ အမှုဆောင်​လုပ်ငန်း​ကနေ​ထွက်ကြ​ဖို့​လို​မလားလို့ ကျွန်တော်​စိုးရိမ်​မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ မာ့ခ်​က သုံးလ​နဲ့​ပဲ ဒီ​ကုန်ကျ​စရိတ်​တွေ​ကို​ကာမိ​နိုင်​မယ့် အလုပ်​ရခဲ့တယ်။ ဒါ​ကြောင့် ကျွန်တော့်​ဇနီး​နဲ့​ကျွန်တော်​က​လွဲလို့ အားလုံး​အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ ဆက်လက်​ပါဝင်​နိုင်​ခဲ့​ကြတယ်။

ဆေးရုံ​က​ကျွန်တော့်​အခန်းနံရံ​မှာ နိုင်ငံ​ခြောက်​နိုင်ငံ​က ရာနဲ့ချီ​တဲ့ ကတ်​တွေ၊ စာ​တွေ​ကို​ကပ်​ထား​တယ်။ ယေဟောဝါ​ဟာ ကျွန်တော့်​ကို တကယ်ပဲ​ထောက်မ​ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ အထူး​ကုသ​ဆောင်​မှာ​နေခဲ့​ရတဲ့ ငါး​လ​ခွဲ​အတွင်းမှာ အသင်းတော်က​လည်း အစားအသောက်​စီမံ​ပေး​ပြီး ကျွန်တော့်​မိသားစုကို​ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ ခရစ်ယာန်​အကြီးအကဲ​တစ်ယောက်​က ကျမ်းစာ​နဲ့​ကျမ်းစာ​အခြေပြု​စာပေ​တွေ​ကို နေ့တိုင်း မွန်းလွဲပိုင်း​မှာ​ဖတ်ပြ​တဲ့​အပြင် အားတက်စရာ​တွေ့ကြုံမှု​တွေ​ပြောပြ​တယ်။ ကျွန်တော့်​မိသားစု​ထဲ​က​နှစ်ယောက်​ဟာ ပတ်စဉ်​အသင်းတော်​စည်းဝေး​တွေ​အတွက် ကျွန်တော်​နဲ့​အတူ​ပြင်ဆင်​ကြ​တာ​ကြောင့် အရေးပါ​ဝိညာဉ်​အစာ​တွေ​ကို ကျွန်တော်​တစ်ခါ​မှ​မလွတ်​ခဲ့​ဘူး။

ကျွန်တော်​ဆေးရုံ​တက်​နေတုန်းမှာ အထူး​အစည်းအဝေး​နေ့​အစီအစဉ်ကို တက်ရောက်​နိုင်​ဖို့ စီစဉ်​ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ ဆေးရုံ​အမှုထမ်း​အဖွဲ့က သူနာပြု​ဆရာမ​တစ်ယောက်​နဲ့ အသက်ရှူ​ကိရိယာ​ထိန်း​ဆရာမ​တစ်ယောက်ကို ကျွန်တော်​နဲ့​အတူ တစ်နေ့လုံး​နေဖို့ စီစဉ်​ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​နဲ့​အတူ ပြန်​ဆုံတွေ့​ရတာ တကယ်​အားရစရာ​ကောင်းတယ်! ကျွန်တော့်​ကို အလှည့်ကျ​နှုတ်ဆက်​ဖို့ ရာနဲ့ချီ​တန်းစီ​စောင့်​နေကြ​တာ​ကို ဘယ်တော့မှ​မေ့​နိုင်​မှာ​မဟုတ်ဘူး။

 ဝိညာဉ်​ရေးရာ​ကို​ဆက်လက်​ထိန်းသိမ်း​ခြင်း

အဲဒီ​မတော်တဆ​ထိခိုက်မှု​ဖြစ်​ပြီး​နောက် တစ်နှစ်​လောက်​မှာ တစ်ရက်​ကို ၂၄-နာရီ ဆက်​ပြုစု​စောင့်ရှောက်​ခံ​နေ​ရပေမဲ့ ကျွန်တော့်​မိသားစုနဲ့​အတူ အိမ်မှာ​ပြန်နေ​နိုင်​ခဲ့တယ်။ အထူး​စီမံ​ပြုလုပ်​ထား​တဲ့ ဗင်ကား​တစ်စီး​နဲ့ စည်းဝေး​တွေ​ကို​မပျက်​သလော​က် တက်​နိုင်​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်​တော်​တော်​ကြိုးစား​သွားရတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်​ကတည်းက ခရိုင်​စည်းဝေး​အားလုံး​ကို တက်​နိုင်​ခဲ့ပြီ။

နောက်ဆုံး ၁၉၉၇ ဖေဖော်ဝါရီ​လမှာ စကား​အနည်း​အကျဉ်း​ပြောနိုင်စွမ်း ပြန်​ရခဲ့တယ်။ ကျမ်းစာ​အခြေပြု​တဲ့ ကျွန်တော့်​မျှော်လင့်ချက်ကို​ပြောပြ​တဲ့​အခါ သူနာပြု​တချို့က ကောင်းကောင်း​နားထောင်​ကြတယ်။ သူနာပြု​တစ်ယောက်​ဆိုရင် ယေဟောဝါသက်သေ​များ—ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ကြွေးကြော်​သူများ စာအုပ်​တစ်အုပ်လုံး​နဲ့ ကင်းမျှော်စင်​အသင်း​ထုတ် တခြား​စာပေ​တွေ​ကို​ပါ ကျွန်တော့်​ကို​ဖတ်ပြ​ပေး​ခဲ့တယ်။ ကွန်ပျူတာ​နှိပ်​ဖို့ တုတ်​တစ်ချောင်း​ကို​သုံးပြီး လူတွေ​ဆီ​ကို ကျွန်တော်​စာရေး​သက်သေခံ​တယ်။ ဒီလို​စာရေး​ရတာ အရမ်း​ပင်ပန်း​ပေမဲ့ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ ဆက်​ပါဝင်​နိုင်တာ​က ကျေနပ်မှု​ကို​ဖြစ်စေ​တယ်။

အာရုံကြော​ဝေဒနာ​ကို ကျွန်တော်​အကြီးအကျယ်​ခံစား​နေ​ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ တခြား​သူတွေကို ကျမ်းစာ​အမှန်တရား​ပြောပြ​နေတဲ့​အခါ၊ ဒါမှ​မဟုတ် အဲဒါတွေကို​ကျွန်တော့်​ကို​ဖတ်ပြ​နေတဲ့​အခါ အတော်​သက်သာ​ပုံ​ရတယ်။ တစ်ခါ​တ​လေ​တော့ ကျွန်တော့်​ဇနီး​အကူအညီ​နဲ့ လမ်းပေါ်မှာ​သက်သေခံ​တယ်။ အကူအညီ​လို​တဲ့​အခါ သူ​ရှင်းပြ​ပေး​တယ်။ အကြိမ်ကြိမ် အရန်ရှေ့ဆောင်​လုပ်နိုင်​ခဲ့တယ်။ ခရစ်ယာန်​အကြီးအကဲ​တစ်ယောက်​ဖြစ်​ရတာ တကယ်​ပျော်စရာ​ကောင်းတယ်။ အထူးသဖြင့် အစည်းအဝေးတွေမှာ ညီအစ်ကို​တွေ ကျွန်တော့်​ဆီ​ကိုလာ​ကြ​တဲ့​အခါ၊ ဒါမှ​မဟုတ် ကျွန်တော့်​အိမ်ကို​လာလည်တဲ့​အခါ သူတို့ကို အားပေး​ကူညီ​နိုင်​တဲ့​အတွက်ပဲ။

စိတ်ဓာတ်ကျ​ဖို့​တော့ အတော်​လွယ်တယ်​လို့ ကျွန်တော်​ဝန်ခံ​ရမယ်။ ဒါ​ကြောင့် စိတ်ဓာတ်ကျ​တဲ့​အခါတိုင်း ရွှင်လန်း​နိုင်​ဖို့ ချက်ချင်း​ဆုတောင်း​ရတယ်။ ကျွန်တော့်​ကို ယေဟောဝါ​ဆက်​ပြီး​ထောက်မ​ကူညီ​ပါစေ​လို့ နေ့ရောညပါ ဆုတောင်း​ရတယ်။ စာ​တစ်စောင်၊ ဒါမှ​မဟုတ် တစ်ယောက်ယောက်​လာလည်​လို့​ရှိရင် ကျွန်တော်​အမြဲ​ပျော်​တယ်။ ကင်းမျှော်စင်၊ နိုးလော့! မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ကို​ဖတ်​တဲ့​အခါလည်း တည်ဆောက်မှု​ရတယ်။ ဒီ​မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ကို တစ်ခါ​တ​လေ သူနာပြု​အတော်များများ​က ဖတ်ပြ​ပေး​တယ်။ အဲ့ဒီ​မတော်တဆ​ထိခိုက်မှု​ဖြစ်​ပြီး​ကတည်းက က​က်​ဆက်​ခွေ​နဲ့ ကျမ်းစာ​တစ်အုပ်လုံး​ဖတ်​တာ​ကို နားထောင်တာ​ခု​နစ်​ကြိမ်​ရှိပြီ။ ဒီလို​နည်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့်​ကို​ယေဟောဝါ​ထောက်မ​ပေး​ခဲ့တယ်။—ဆာလံ ၄၁:၃။

ကျွန်တော့်​အခြေအနေ​တွေ​ပြောင်းလဲ​လာတဲ့​အတွက် ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ကြီးမြတ်​တဲ့​သွန်သင်ရှင်​ယေဟောဝါ​ဟာ ဘဝ​အသက်တာ​အတွက် ဘယ်လောက်​ညွှန်ကြား​ပေး​တယ်​ဆိုတာ​ကို တွေးတော​ဆင်ခြင်​ဖို့ အချိန်ပို​ရလာတယ်။ ကိုယ်တော့်​အလိုတော်​နဲ့​ရည်ရွယ်ချက်ကို​သိဖို့ တိကျ​မှန်ကန်​တဲ့​အသိပညာ​ရ​ယ်၊ အဓိပ္ပာယ်​ပြည့်ဝ​တဲ့​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှု၊ မိသားစု​ပျော်ရွှင်​ဖို့ လျှို့ဝှက်ချက်​နဲ့​စပ်​လျ​ဉ်း​တဲ့ အကြံပေး​ချက်​နဲ့ ဆင်းရဲ​ခက်ခဲ​ချိန်မှာ ဘယ်လို​လုပ်ရမယ်​ဆိုတာ​တွေ​ကို​သိဖို့ ပိုင်းခြား​သိမြင်​တတ်​တဲ့​ဉာဏ်​ကို ကိုယ်တော်​ပေး​ထား​တယ်။ ယေဟောဝါ​ဟာ သစ္စာ​ရှိပြီး​အရမ်း​ကောင်းမွန်​တဲ့​ဇနီး​နဲ့ ကျွန်တော့်​ကို​ကောင်းချီး​ပေး​ခဲ့တယ်။ ကလေး​တွေ​က​လည်း ကျွန်တော့်​ကို​ထောက်ပံ့​ကူညီပေး​ကြ​ပြီး သူတို့​အားလုံး အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ​ပါဝင်​ကြ​တဲ့​အတွက် ကျွန်တော်​တကယ်​ပျော်​တယ်။ ပြောပြ​ရဦးမယ်၊ ၂၀၀၀၊ မတ် ၁၁ ရက်မှာ ကျွန်တော်​တို့​သား​မာ့ခ်​နဲ့ သူ့​ဇနီး​အယ်​လီ​စ​န်​တို့​ဟာ ၁၀၈ ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​သင်တန်း​ကျောင်းဆင်း​ပြီး နီကာရာဂွာ​မှာ တာဝန်ကျ​ကြတယ်။ သူတို့ရဲ့​ကျောင်းဆင်း​ပွဲ​ကို ကျွန်တော်​တို့​ဇနီး​မောင်နှံ တက်ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ အခက်အခဲ​က ကျွန်တော့်​ဘဝကို​ပြောင်းလဲ​လိုက်​ပေမဲ့ စိတ်နှလုံး​ကို​တော့​မပြောင်းလဲ​နိုင်တာ​အမှန်​ပဲ။—ဆာလံ ၁၂၇:၃၊ ၄။

ကျွန်တော်​ရရှိ​ထား​တဲ့ ဝိညာဉ်​ရေး​အမွေအနှစ်​ကို ကျွန်တော့်​မိသားစု​ထံ​လက်ဆင့်ကမ်း​ပေး​နိုင်​ဖို့ ဉာဏ်စွမ်း​ကို ယေဟောဝါ​ပေး​တဲ့​အတွက် ကိုယ်တော်​ကို​ကျေးဇူး​တင်​လိုက်တာ။ “ဒီလောက်​လေး​နဲ့ ဒို့​မ​ရပ်နား​ဘူး။ ဟောပြောဖို့ ဒို့​တွေ​ကို ယေဟောဝါ​အမိန့်ပေး​ထား​တယ်” လို့​ပြော​ခဲ့​တဲ့ ကျွန်တော့်​အဖေလို​သဘောထားမျိုး​နဲ့ သူတို့​ဖန်ဆင်း​ရှင်​ရဲ့​အမှုတော်ကို ကလေး​တွေ​ထမ်းဆောင်​နေတာကို​တွေ့မြင်​ရလို့ ကျွန်တော်​ခွန်အား​ရှိပြီး အားပေးမှု​လည်း​ရတယ်။ ကျွန်တော်​နဲ့ ကျွန်တော့်​မိသားစုရဲ့​ဘဝ​တစ်လျှောက်​လုံး​မှာ ယေဟောဝါ တကယ်ပဲ​ထောက်မ​ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။

[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]

ရှေ့ဆောင်​လုပ်​ချိန်​အတွင်း အသုံးပြုခဲ့တဲ့ ကား​အိမ်ဘေး​မှာ အဖေ၊ အစ်ကို၊ အစ်မ​တို့​နဲ့​အတူ။ ကျွန်တော်​ကညာ​ဘက်က​သူ​ဖြစ်

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်တော့်​ဇနီး မာ​ရ်​နာ​နဲ့​အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်တော်​တို့​မိသားစု​၏​မကြာသေးမီ​က​ပုံ

[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်တော်​စာ​တွေ​အားဖြင့်​သက်သေခံ​နေဆဲ