ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

ကျွန်မ​တို့​တွဲဖက်​လုပ်ဆောင်ခဲ့​ကြ

မဲ​လ်​ဘာ ဘယ်​ရီ ပြောပြ​သည်

အိမ်ထောင်သက် ၅၇ နှစ်​အတွင်းမှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့​စည်းဝေးကြီး​တွေ​ကို အကြိမ်ပေါင်း​များစွာ တက်ရောက်​ခဲ့​သလို ၁၉၉၉၊ ဇူလိုင် ၂ ရက်​နေ့မှာ​လည်း ကျွန်မ​ခင်ပွန်း​နဲ့​အတူ စည်းဝေးကြီး​တစ်ခု​ကို​တက်ရောက်​ခဲ့တယ်။ လွိုက်​ဟာ ဟာဝိုင်ယီ​က ခရိုင်​စည်းဝေးကြီး​မှာ သောကြာ​နေ့​ရဲ့ နောက်ဆုံး​ဟောပြောချက်​ပေး​နေရင်း ရုတ်တရက် မူး​လဲကျ​သွားတယ်။ ပြန်သတိရ​လာအောင် အားလုံး​က​ကြိုးစား​ခဲ့​ပေမဲ့ သူ​ဆုံးသွား​ပါ​ပြီ။ *

ဒီ​ကြေကွဲစရာ​အဖြစ်ကို ကျွန်မ​ရင်ဆိုင်​နိုင်​ဖို့ ဝိုင်းပြီး​ဖေးမ​ကူညီပေး​တဲ့ ဟာဝိုင်ယီ​က​ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​ဟာ တကယ့်ကို​ချစ်စရာ​လေး​တွေ​ပါ! လွိုက်​ဟာ သူတို့​တင်​မ​က ကမ္ဘာ​တစ်ဝန်း​က အခြား​သူတွေရဲ့​ဘဝကို​လည်း လွှမ်းမိုး​ခဲ့တယ်။

သူ​ဆုံး​ပြီး​နှစ်နှစ်​နီးပါး​မှာ ကျွန်မ​တို့​နှစ်ယောက်​ရဲ့​တန်ဖိုး​ရှိတဲ့​နှစ်တွေ—တိုင်းတစ်ပါး​မှာ သာသနာပြု​ခဲ့​တာ၊ နယူးယောက်၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်​က ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ကမ္ဘာ့​ဌာနချုပ်​မှာ တာဝန်​ထမ်းဆောင်​တာ—ကို​ကျွန်မ​စဉ်းစား​မိတယ်။ ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ၊ ဆစ်ဒနီ​မြို့မှာ ကျွန်မ​ရဲ့​ငယ်​စဉ်​ဘဝနဲ့ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ် အစောပိုင်း​အချိန်​မှာ လွိုက်နဲ့​ကျွန်မ​လက်ထပ်​ဖို့ ရင်ဆိုင်ခဲ့​ရတဲ့ စိန်ခေါ်ချက်​တွေ​ကိုလည်း မှတ်မိတယ်။ ကျွန်မ​သက်သေခံ​ဖြစ်လာ​ပုံ​နဲ့ ၁၉၃၉ ခုနှစ်​မှာ လွိုက်နဲ့​တွေ့ဆုံ​ခဲ့​ပုံ​တွေ​ကို ဦးဆုံး​ပြောပြ​ပါ​ရစေ။

ကျွန်မ သက်သေခံ​တစ်ယောက်​ဖြစ်လာ​ပုံ

ဂျိမ်းစ်​နဲ့​ဟင်နရီ​ယက်​တာ​ဂျုံး​စ်​တို့​ဟာ ချစ်စရာ​ကောင်းပြီး ကျွန်မ​ကို​စောင့်ရှောက်​ခဲ့​တဲ့ မိဘတွေ​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်မ​ကျောင်း​ပြီးသွား​တဲ့ ၁၉၃၂ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ ၁၄ နှစ်ပဲ​ရှိသေးတယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က ကမ္ဘာ့​စီးပွားရေး​ကပ်​ဆိုက်​နေတဲ့​အချိန်။ ညီမ​နှစ်ယောက်​ပါဝင်​တဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​မိသားစုကို ထောက်ပံ့ဖို့ ကျွန်မ​စပြီး​အလုပ်​လုပ်ခဲ့တယ်။ နှစ်​အနည်းငယ်​မှာပဲ ကျွန်မ​လက်အောက်​မှာ အတူ​အလုပ်လုပ်​ကြ​တဲ့ မိန်းကလေး​အချို့​နဲ့ လစာ​ကောင်း​တဲ့​အလုပ်​တစ်ခု​ရခဲ့တယ်။

 အဲဒီ​အချိန်အတွင်း ၁၉၃၅ ခုနှစ်​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ယောက်​ဆီကနေ ကျမ်းစာ​စာပေ​ကို အမေ​ရပြီး မကြာခင်​မှာ အမှန်တရား​တွေ့​ပြီ​လို့ သူ​ခံယူ​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​တို့​က အမေ​ရူး​သွားပြီ​လို့ ထင်​နေကြ​တာ။ ဒါပေမဲ့ တစ်နေ့​ကျ​တော့ လူသေများ အဘယ်​မှာ​ရှိ​သနည်း စာအုပ်​ငယ်​ကို ကျွန်မ​တွေ့ခဲ့​တယ်၊ အဲဒီ​ခေါင်းစဉ်​က ကျွန်မ​ကို​ဖမ်းစား​ခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့ အဲဒီ​စာအုပ်​ငယ်​ကို ခိုး​ဖတ်​ခဲ့တယ်။ အဲဒါ​က ကျွန်မ​စိတ်​ကို​ပြောင်းလဲ​သွား​စေ​တာ​ပါ​ပဲ! အဲဒီ​အချိန်​ကစပြီး အမေနဲ့​အတူ စံပြ​သင်အံမှု​လို့​ခေါ်​တဲ့ ရက်သတ္တပတ်​အလယ်​အစည်းအဝေး​တစ်ခု​ကို စတက်​ခဲ့တယ်။ စံပြ​သင်အံမှု​လို့​ဆို​တဲ့ နောက်ဆုံး စာအုပ်​သုံး​တွဲ​ထွက်​လာတဲ့ စာအုပ်​ငယ်​တစ်ခု​ထဲမှာ မေးခွန်းတွေ၊ အဖြေ​တွေ​အပြင် အဖြေတွေကို​ထောက်ခံ​တဲ့​ကျမ်းချက်​တွေ​ပါ​တယ်။

အဲဒီ​အချိန် ၁၉၃၈၊ ဧပြီလ​လောက်​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့​ကမ္ဘာ့​ဌာနချုပ်​က ကိုယ်စားလှယ် ဂျိုးဇက် အက်ဖ်. ရပ်သဖော့ဒ်​က ဆစ်ဒနီ​မြို့ကို လာရောက်​လည်ပတ်​ခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့​လူထု​ဟောပြောချက်ကို ကျွန်မ​ပထမဦးဆုံး​အကြိမ် တက်ရောက်​ခဲ့တယ်။ ဆစ်ဒနီ​မြို့တော်​ခန်းမ​မှာ ကျင်းပ​ဖို့​ဖြစ်​ပေမဲ့ အတိုက်အခံ​သ​မား​တွေ​က အဲဒီ​ခန်းမ​ကို ကျွန်မ​တို့​အသုံးပြုခွင့်​မရအောင်​တား​တာ အောင်မြင်​သွားတယ်။ ဒါနဲ့ အဲဒီ​ခန်းမ​အစား၊ ဒီထက်​ကြီး​တဲ့ ဆစ်ဒနီ​အားကစားကွင်း​မှာ ဟောပြောချက်​ပေး​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ အဲဒီလို​အတိုက်အခံလုပ်​ခဲ့​တာ လူသိရှင်ကြား​ဖြစ်သွား​လို့ လူပေါင်း ၁၀,၀၀၀ လောက်​တက်ရောက်​ခဲ့တယ်၊ အဲဒီ​အချိန်​က ဩစတြေးလျ​မှာ သက်သေခံ ၁,၃၀၀ လောက်​ပဲ​ရှိသေးတာ​နဲ့ နှိုင်းယှဉ်​ရင် အံ့ဩစရာ​ကောင်း​အောင်​များတဲ့​အရေအတွက်​ပါ​ပဲ။

အဲဒီနောက်​မကြာခင်​မှာ လေ့ကျင့်မှု​ဘာမှ​မရှိဘဲ လယ်ကွင်း​အမှုဆောင်မှာ ကျွန်မ ပထမဦးဆုံး​အကြိမ်​ပါဝင်​ခဲ့တယ်။ ဟော​ရမယ့်​ရပ်ကွက်ကို ကျွန်မ​တို့​အုပ်စု​ရောက်တဲ့အခါ ဦးဆောင်​သူက “ဟို​အိမ်က ခင်ဗျား​သွားရမယ့်​အိမ်” ဆိုပြီး ကျွန်မ​ကို​ပြော​ခဲ့တယ်။ အိမ်ရှင်မ ထွက်​လာတဲ့အခါ ကျွန်မ​ကြောက်​လွန်းလို့ “ကျေးဇူးပြု​ပြီး ဘယ်​အချိန်​ရှိပြီ​လဲ” လို့​မေးခဲ့တယ်။ အိမ်ထဲ​ပြန်ဝင်၊ အချိန်​ကြည့်​ပြီး ကျွန်မ​ကို​ပြန်လာ​ပြီး​ပြောပြ​တယ်။ ဒါနဲ့​ပဲ ကား​ဆီ​ကို ကျွန်မ​ပြန်လာ​ခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​လက်မလျှော့​ခဲ့​ပါ​ဘူး၊ မကြာခင်​မှာ တခြား​သူတွေကို ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​သတင်း​အကြောင်း မှန်မှန်​ပြောပြ​ခဲ့တယ်။ (မဿဲ ၂၄:၁၄) ၁၉၃၉၊ မတ်​လမှာ အိမ်နီးချင်း​ဒေါ်ရသီ ဟာ​ခ်ျ​ချင်း​ရဲ့ ရေချိုးကန်​ထဲမှာ ကျွန်မ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ခြင်း​ဖြင့် ယေဟောဝါ​ထံ​ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​ကြောင်း​ပြ​ခဲ့တယ်။ ညီအစ်ကို​တွေ​မရှိတဲ့​အတွက် ကျွန်မ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး​မကြာခင် ထုံးစံ​အရ ခရစ်ယာန်​အမျိုးသားတွေ​ပဲ​လုပ်​ရတဲ့ အသင်းတော်​တာဝန်​တွေ ကျွန်မ​ကို​ပေး​ခဲ့တယ်။

အစည်းအဝေးတွေကို အများအားဖြင့် အိမ်တွေမှာ​ကျင်းပ​ခဲ့​ကြ​ပေမဲ့ တစ်ခါ​တ​လေ လူထု​ဟောပြောချက်​တွေ​ပေးဖို့ ခန်းမ​ငှား​ခဲ့​ကြတယ်။ ဌာနခွဲရုံး​ဖြစ်​တဲ့ ဗေသလ​က ရုပ်​ဖြောင့်​ဖြောင့်​လူငယ်​ညီအစ်ကို​တစ်ယောက် ဟောပြောချက်​ပေးဖို့ ကျွန်မ​တို့​အသင်းတော်​ငယ်​လေး​ဆီ ရောက်​လာတယ်။ သူ​လာတဲ့​နောက်​အကြောင်း​တစ်ခု​က ကျွန်မ​ကို​လေ့လာ​ဖို့​ဆိုတာ ကျွန်မ,မသိလိုက်ဘူး။ ဟုတ်​ပါ​တယ်၊ လွိုက်​ကို အဲဒီလို​နည်းနဲ့ ကျွန်မ​တွေ့ဆုံ​ခဲ့​တာ​ပါ။

လွိုက်​မိသားစုနဲ့​တွေ့ဆုံ​ခြင်း

မကြာခင်​မှာပဲ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို ကျွန်မ​အချိန်ပြည့်​ထမ်းဆောင်​ချင်​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ရှေ့ဆောင်​လုပ် (အချိန်ပြည့်​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်) ဖို့​လျှောက်တဲ့​အခါ ဗေသလမှာ အမှုထမ်း​ချင်​သလား​လို့ ကျွန်မ​ကို​မေးခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့​ပဲ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​စတဲ့ ၁၉၃၉၊ စက်တင်ဘာ​လမှာ ဆစ်ဒနီ​မြို့ရဲ့ ဆင်ခြေ​ဖုံး​ရပ်ကွက် စ​ထ​ရာ့သ်ဖီး​က ဗေသလ​မိသားစုဝင်​တစ်ဦး ဖြစ်လာ​ခဲ့​ရတယ်။

၁၉၃၉၊ ဒီဇင်ဘာ​လမှာ စည်းဝေးကြီး​တစ်ခု​တက်​ဖို့ န​ယူးဇီ​လ​န်​ကို ကျွန်မ​သွားခဲ့တယ်။ လွိုက်​က န​ယူးဇီ​လ​န်​က​ဖြစ်​တဲ့​အတွက် သူလည်းပဲ​သွားခဲ့တယ်။ သင်္ဘော​တစ်စီး​ထဲ​စီး​ကြ​လို့ ကျွန်မ​တို့​နှစ်ယောက် တစ်ယောက်​နဲ့​တစ်ယောက် ပို​ပြီး​ရင်းနှီး​လာ​ခဲ့​ကြတယ်။ လွိုက်​က သူ့​အမေ၊ အဖေ၊ ညီမလေး​တွေ​နဲ့ ဝယ်​လင်​တန်​စည်းဝေးကြီး​မှာ​ရော နောက်တော့ ခရိုက်စ်ချပ်​က​သူတို့​အိမ်မှာပါ ကျွန်မ​နဲ့​တွေ့ဆုံ​ဖို့ စီစဉ်​ခဲ့တယ်။

ကျွန်မ​တို့​လုပ်ငန်း​ကို​ပိတ်ပင်​ခြင်း

၁၉၄၁၊ ဇန်နဝါရီ ၁၈၊ စနေနေ့​မှာ ဓန​သ​ဟာ​ယ​အာဏာပိုင်တွေ​က ပစ္စည်း​တွေ​ကို​သိမ်းဆည်း​ဖို့ အနက်ရောင်​ဇိမ်​ခံ​ကား​ခြောက်​စီး​ခန့်​နဲ့ ဌာနခွဲရုံး​ကို ရောက်​လာကြတယ်။ ဗေသလ​အဝင်ဝ​က ကင်းစောင့်​အဆောင်​ငယ်​ထဲမှာ ကျွန်မ​တာဝန်ကျ​နေတဲ့​အတွက် သူတို့ကို ကျွန်မ​ဦးဆုံး​မြင်ခဲ့​ရတယ်။ အဲဒီ​အချိန်​မတိုင်ခင် ၁၈ နာရီ​လောက်​က ကျွန်မ​တို့​လုပ်ငန်း​ကို​ပိတ်ပင်​မယ်​လို့ သတင်းရ​ထား​လို့ စာပေ​စာတမ်း​နဲ့ ဖိုင်တွဲ​အားလုံးနီးပါး​ကို ဌာနခွဲရုံး​က နေ ရှင်းထုတ်​ပြီး​သား​ဖြစ်နေ​ပြီ။ နောက်​တစ်ပတ်​မှာ လွိုက်​အပါအဝင် ဗေသလ​မိသားစုဝင်​ငါး​ယောက်​ကို ထောင်ချ​လိုက်တယ်။

အကျဉ်း​ချ​ခံ​နေရ​တဲ့​ညီအစ်ကို​တွေ အလိုအပ်ဆုံး​က ဝိညာဉ်​အစာ​ဆိုတာ​ကို ကျွန်မ​သိတယ်။ လွိုက်​ကို​ကူညီ​ပေးဖို့ သူ့​ဆီ “မေတ္တာ​စာ​တွေ” ရေး​မယ်​လို့ ကျွန်မ​ဆုံးဖြတ်​ခဲ့တယ်။ စာ​ကို မေတ္တာ​စာ​ပုံစံ​လို​စ​ရေး​ပေမဲ့ နောက်​မှ ကင်းမျှော်စင်​ဆောင်းပါး​တွေ​ကို​ကူးရေး​ပြီး သူ့ရဲ့​ချစ်သူ​ထံ​မှ​ဆိုပြီး လက်မှတ်ထိုး​ခဲ့တယ်။ လေးလ​ကြာ​တော့​မှ ထောင်​ထဲ​က လွိုက်​ထွက်​လာတယ်။

အိမ်ထောင်​ပြုပြီး လုပ်ငန်းတော်မှာ​ဆက်​ပါဝင်​ခဲ့

၁၉၄၀ ပြည့်နှစ်​မှာ ဩစတြေးလျ​ကို လွိုက်​အမေ​လာ​လည်ပတ်​တဲ့​အခါ ကျွန်တော်​တို့​လက်ထပ်​ဖို့​စဉ်းစား​နေကြ​တယ်လို့ လွိုက်​က သူ့​အမေကို​ပြောပြ​ခဲ့တယ်။ အစီအစဉ်​စနစ်​အဆုံး​ရောက်တော့​မယ့်​ပုံ​ပေါက်​နေတဲ့​အတွက် အိမ်ထောင်​မပြုဖို့ သူ့​အမေက အကြံပေး​ခဲ့တယ်။ (မဿဲ ၂၄:၃-၁၄) သူ့​မိတ်ဆွေတွေကိုလည်း သူ့​ရည်မှန်းချက်​တွေ​အကြောင်း ပြောပြ​တိုင်း သူတို့ကလည်း အိမ်ထောင်​မပြုဖို့ အမြဲတမ်း​လို​လို​ပြော​ခဲ့​ကြတယ်။ နောက်ဆုံး​တော့ ၁၉၄၂၊ ဖေဖော်ဝါရီ​လ ရက်​တစ်ရက်​မှာ လွိုက်​က နှုတ်ပိတ်​ထား​တဲ့ သက်သေ​လေးယောက်​နဲ့​အတူ ကျွန်မ​ကို မှတ်ပုံတင်​ရုံး​ခေါ်သွား​ပြီး လက်ထပ်ခဲ့​တယ်။ အဲဒီတုန်းက ဩစတြေးလျ​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​က အိမ်ထောင်ပြု​ပေးဖို့ ခွင့်ပြု​ချက်​မရသေး​ဘူး။

အိမ်ထောင်သည်​အနေ​နဲ့ ဗေသလ​လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်မ​တို့ ဆက်လုပ်​ခွင့်​မရတော့​ပေမဲ့လည်း အထူး​ရှေ့ဆောင်​လုပ်ချင်​သလား​လို့​မေးခဲ့တယ်။ ဝါး​ဂါ​ဝါး​ဂါ တော​ရွာ​လေးမှာ သွားတာ​ဝန်ထမ်း​ဆောင်​ဖို့ ဝမ်းသာ​အားရ​ပဲ ကျွန်မ​တို့​လက်ခံခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ပိတ်ပင်​ထား​တုန်း​ပဲ၊ ကျွန်မ​တို့​မှာ ငွေကြေး​ထောက်ပံ့မှု​မရှိကြ​တဲ့​အတွက် ကျွန်မ​တို့​ဝန်ကို ယေဟောဝါ​ဆီ​မှာ ပုံအပ်​ထားခဲ့​ရတယ်။—ဆာလံ ၅၅:၂၂။

တော​ရွာ​တွေ​ကို လူ​နှစ်ယောက်​နင်း​စက်ဘီး​စီး​ပြီး ကျွန်မ​တို့​သွားခဲ့​ကြတယ်၊ လူကောင်း​တွေ​နဲ့​တွေ့ဆုံ​ပြီး သူတို့နဲ့​အကြာကြီး​စကားပြော​ခွင့်​ရခဲ့ကြတယ်။ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု လက်ခံသူ သိပ်​မရှိဘူး။ ဒါပေမဲ့ စ​တိုး​ဆိုင်​ရှင်​တစ်ယောက်​က ကျွန်မ​တို့​အလုပ်ကို အတော့်​ကို​လေးစား​ပြီး အပတ်​တိုင်း ကျွန်မ​တို့ကို သစ်သီးတွေ​နဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်​တွေ​ပေး​ခဲ့တယ်။ ဝါး​ဂါ​ဝါး​ဂါ​မှာ ခြောက်​လ​နေပြီး​နောက် ကျွန်မ​တို့ ဗေသလ​ကို​ပြန်​ဖိတ်ခေါ်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။

ဗေသလ​မိသားစုဟာ ၁၉၄၂၊ မေလ​မှာ စ​ထ​ရာ့သ်ဖီး​ရုံး​က နေ​ရွှေ့​ပြီး ကိုယ်ပိုင်​အိမ်တွေမှာ နေထိုင်ခဲ့​ကြတယ်။ သူတို့ကို​ရှာမတွေ့​နိုင်အောင် တစ်အိမ်​ကနေ​တစ်အိမ် မကြာမကြာ​ပြောင်းရွှေ့​ခဲ့​ကြတယ်။ ဩဂုတ်​လမှာ လွိုက်နဲ့​ကျွန်မ ဗေသလ​ကို​ပြန်​ရောက်တဲ့အခါ အဲဒီ​နေရာ​တစ်​နေရာမှာ သူတို့နဲ့အတူ​နေခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​တာဝန်​က ပုံနှိပ်​စက်​ထောင်​ထား​တဲ့ မြေအောက်ခန်း​တစ်ခန်း​မှာ နေ့တိုင်း​အလုပ်လုပ်ဖို့​ဖြစ်တယ်။ နောက်ဆုံး ၁၉၄၃၊ ဇွန်လ​မှာ လုပ်ငန်း​ပိတ်ပင်​မှု​ကို ရုပ်သိမ်း​ခဲ့တယ်။

တိုင်းတစ်ပါး​လုပ်ငန်း​အတွက် ကြိုတင်​ပြင်ဆင်ခြင်း

၁၉၄၇၊ ဧပြီလ​မှာ ယူ.အက်စ်.အေ. နယူးယောက်၊ တောင်​လ​န်​စင်း​မှာ​ရှိတဲ့ ကင်းမျှော်စင်​သမ္မာကျမ်းစာ​ဂိလဒ်​ကျောင်း​ကို​တက်​ဖို့ ကျွန်မ​တို့ကို ပဏာမ​လျှောက်လွှာ​တွေ​ပေး​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​အတောအတွင်း ဩစတြေးလျ​မှာ​ရှိတဲ့ အသင်းတော်တွေကို​လည်ပတ်​ပြီး ဝိညာဉ်​ရေး​ဘက်​အားပေးဖို့ ကျွန်မ​တို့ကို တာဝန်​ပေး​ခဲ့တယ်။ လအနည်းငယ်​ကြာပြီးနောက်​မှာ ၁၁ ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​သင်တန်းကို​တက်​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံရ​တယ်။ ကျွန်မ​တို့​လိုအပ်​တာ​တွေ​စီစဉ်​ဖို့နဲ့ ပစ္စည်း​တွေ​ထုပ်ပိုး​ဖို့ သုံး​ပတ်​ပဲ​အချိန်​ရခဲ့တယ်။ ၁၉၄၇၊ ဒီဇင်ဘာ​လမှာ မိသားစုနဲ့​မိတ်ဆွေတွေကို​နှုတ်ဆက်​ပြီး သင်တန်း​တစ်ခု​တည်း​ကိုပဲ​တက်​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံရ​တဲ့ ဩစတြေးလျ​က​နောက်ထပ် ၁၅ ယောက်​နဲ့​အတူ နယူးယောက်​မြို့ကို ထွက်ခွာ​ခဲ့​ကြတယ်။

ဂိလဒ်​ကျောင်း​မှာ လအနည်းငယ်​နေပြီး​တဲ့​နောက် ဂျပန်​မှာ​သာသနာပြု​ဖို့ တာဝန်ရ​ရှိခဲ့တယ်။ ဂျပန်​သွားဖို့ စာရွက်စာတမ်း​တွေ​လုပ်​နေရ​တာ တော်တော်လေး​စောင့်​ရတဲ့​အတွက် လွိုက်​ကို ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​တာဝန် ပြန်ပေး​အပ်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​တို့​လည်ပတ်​ခဲ့​ရတဲ့ အသင်းတော်တွေက လော့​စ်​အိန်ဂျလိစ်​မြို့ကနေ မက္ကဆီကို​နယ်စပ်​အထိ ပြန့်ကျဲ​နေတယ်။ ကျွန်မ​တို့​မှာ ကား​မရှိတဲ့​အတွက် သက်သေခံတွေ​က အပတ်​တိုင်း​ပဲ အသင်းတော်​တစ်ခု​ကနေ​တစ်ခု​ကို မေတ္တာနဲ့​ပို့ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ ဧရာမ​တိုက်နယ်​ဖြစ်​ခဲ့​တဲ့ အဲဒီ​ဧရိယာ​မှာ အခု​ဆိုရင် အင်္ဂလိပ်​ခရိုင်​သုံးခု​နဲ့ စပိန်​ခရိုင်​သုံးခု​ခွဲ​လိုက်ပြီး ခရိုင်​တစ်ခုစီ​က တိုက်နယ်​ဆယ်ခု​စီ​နဲ့ ဖွဲ့စည်းထား​တယ်!

ရုတ်တရက်​ပဲ ၁၉၄၉၊ အောက်တိုဘာ​လမှာ စစ်​သင်္ဘော​တစ်စီး​နဲ့ ဂျပန်​နိုင်ငံ​ကို ကျွန်မ​တို့​ခရီးဆက်​ခဲ့​ကြတယ်။ အမျိုးသားတွေကို သင်္ဘော​တစ်ဖက်​အစွန်း​မှာ​နေရာချ​ပြီး အမျိုးသမီးတွေနဲ့​ကလေး​တွေ​ကို တခြား​ဘက်မှာ​နေရာချ​ပေး​တယ်။ ယို​ကို​ဟား​မား​ကို​မရောက်ခင်​တစ်ရက်​အလိုမှာ တိုင်​ဖုန်း​မုန်တိုင်းမိ​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒါ​ကြောင့် လေထု​သန့်စင်​သွား​ပုံ​ရတယ်၊ နောက်​တစ်နေ့ နေ​ထွက်​လာတဲ့​အောက်တိုဘာ ၃၁ ရက်မှာ ခမ်းနား​ထည်ဝါ​စွာ​နဲ့ ဖူဂျီတောင်​ကို ကျွန်မ​တို့​တွေ့မြင်​နိုင်​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်မ​တို့​တာဝန်ကျ​တဲ့​နေရာ​အသစ်ရဲ့ တကယ့်​ခမ်းနား​စွာ​ကြိုဆို​မှု​ပါ​ပဲ!

ဂျပန်​လူမျိုး​နှင့် အလုပ်​လုပ်ခြင်း

သင်္ဘော​ကျင်း​ကို​ဆိုက်​တဲ့​အခါ ဆံပင်​အနက်ရောင်​နဲ့ လူတွေ​အများကြီး​ကို​တွေ့ခဲ့​တယ်။ ဆူညံ​လွန်း​တဲ့​အသံ​တွေ​ကြား​ရတဲ့အခါ ‘တကယ့်ကို​ညံ​တဲ့​လူတွေပဲ!’ လို့​ကျွန်မ​တို့​ထင်​မိ​ခဲ့တယ်။ သစ်သား​ကုန်း​တံတား​တွေ​ပေါ်မှာ တ​ဒေါ​က်​ဒေါ​က်​မြည်​တဲ့​သစ်​ခုံဖိနပ်​တွေ​ကို လူတိုင်း​စီး​ထား​ကြတယ်။ ယို​ကို​ဟား​မား​မှာ တစ်ည​အိပ်​ပြီး ကျွန်မ​တို့​သာသနာပြု​ဖို့​တာဝန်ကျ​တဲ့ ကို​ဘေး​မြို့ကို မီး​ရထား​စီး​ခဲ့​ကြတယ်။ လအနည်းငယ်​စော​ပြီး ဂျပန်​ကို​ကြိုရောက်​နေတဲ့ ဂိလဒ်​အတန်းဖော် ဒေါ​န် ဟက်​စ္စ​လက်​က အဲဒီမှာ သာသနာပြု​အိမ်တစ်လုံး​ငှား​ထား​တယ်။ အနောက်​တိုင်း​ပုံစံ​ရှိတဲ့ အဲဒီ​အိမ်ကြီး​က အရမ်း​လှတဲ့​နှစ်ထပ်​အိမ်​ဖြစ်တယ်—အိမ်ထောင်​ပရိဘောဂ​တော့ ဘာမှ​မရှိဘူး!

ခြံဝင်း​ထဲ​က​မြက်ရှည်​တွေ​ကို​ဖြတ်၊ ကြမ်းပြင်​ပေါ်​ခင်း​ပြီး မွေ့ရာ​လုပ်ခဲ့ကြ​ရတယ်။ ကျွန်မ​တို့​နဲ့​ပါ​လာတဲ့ သေတ္တာ​တွေ​ထဲ​က ကိုယ်ပိုင်​ပစ္စည်း​လေး​တွေ​နဲ့​ပဲ သာသနာပြုဘဝ​ကို စ​ခဲ့​ကြတယ်​တယ်။ အ​နွေး​ဓာတ်​ရဖို့​နဲ့ ချက်ပြုတ်​ဖို့​အတွက် ဟီ​ဘာ​ချီ​လို့​ခေါ်​တဲ့ မီး​သွေး​မီးဖို​ငယ်​ကလေး​တွေ ကျွန်မ​တို့​ဝယ်ခဲ့တယ်။ တစ်ည​မှာ သာသနာပြု​ချင်း​ဖြစ်​တဲ့ ပါ​ရ်​စီ​နဲ့​အစ်​မာ အ​စ္စ​လော​ဗ်​တို့​နှစ်ယောက် သတိလစ်​နေတာကို လွိုက်​တွေ့​လိုက်တယ်။ လေ​အေးအေး​လေး​ဝင်လာ​ဖို့ ပြတင်းပေါက်​ဖွင့်လိုက်​တဲ့​အတွက် သူတို့​သတိ​ပြန်​ရလာ​ကြတယ်။ ကျွန်မ​လည်း​ပဲ မီး​သွေး​မီးဖို​နဲ့​ချက်ပြုတ်​နေရင်း တစ်ခါ​သတိလစ်​ခဲ့​ဖူး​တယ်။ တချို့​ကိစ္စ​တွေ​ကို ကျွန်မ​တို့​ကျင့်​သား​ရဖို့ အချိန်​နည်းနည်း​လို​ခဲ့တယ်!

ဘာသာ​စကား​သင်ယူတာက အဓိက​ပဲ၊ ဂျပန်​စကား​ကို တစ်လ​လုံးလုံး တစ်နေ့​ကို ၁၁ နာရီ လေ့လာ​ခဲ့​ကြရတယ်။ အဲဒီနောက် ဝါကျ​တစ်​ကြောင်း၊ နှစ်​ကြောင်း​ရေးချ​ပြီး အမှုဆောင်​စ​ထွက်​ခဲ့​ကြတယ်။ ပထမဦးဆုံး​နေ့မှာပဲ ကျွန်မ​ကို​ကြင်နာ​စွာ​လက်ခံခဲ့​တဲ့ ချစ်စရာ​ကောင်း​တဲ့​အမျိုးသမီး မီ​ယို တာ​ခါ​ဂျီ​နဲ့​တွေ့ဆုံ​ခဲ့တယ်။ သူ့​ဆီ​ပြန်လည်ပတ်​တဲ့​အခါ ဂျပန်-အင်္ဂလိပ်​အဘိဓာန်​အကူအညီ​နဲ့ ကျွန်မ​တို့​ကြိုးစား​ဆက်သွယ်​ပြီး​မှ အကျိုး​ဖြစ်ထွန်း​တဲ့​ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​တစ်ခု စ​နိုင်​ခဲ့တယ်။ ၁၉၉၉ ခုနှစ်​မှာ ဂျပန်​နိုင်ငံ​ရဲ့ တိုးချဲ့​ဌာနခွဲ​အဆောက်အဦ အနုမောဒနာ​ပွဲ​ကို တက်ရောက်​တုန်း​က မီ​ယို​အပြင် ကျွန်မ​သင်အံမှု​လုပ်ခဲ့တဲ့ ချစ်စရာ​ကောင်း​သူ အတော်များများ​နဲ့ ပြန်တွေ့​ဆုံခဲ့​ရတယ်။ အနှစ်​ငါးဆယ်​ကျော်​ပေမဲ့လည်း သူတို့ အခုထိ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ကို စိတ်အား​ထက်သန်​စွာ​နဲ့ ကြွေးကြော်​နေကြ​တုန်း၊ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို သူတို့​အတတ်နိုင်ဆုံး ဆောင်ရွက်​နေကြ​တုန်း​ပါ​ပဲ။

 ၁၉၅၀၊ ဧပြီ ၁ ရက်​နေ့​က ကို​ဘေးမှာ ခရစ်တော်​သေခြင်း​သတိရအောက်မေ့ပွဲကို လူပေါင်း ၁၈၀ လောက်​တက်ရောက်​ခဲ့​ကြတယ်။ နောက်​တစ်နေ့​မနက်​မှာ ၃၅ ယောက်​က လယ်ကွင်း​အမှုဆောင်မှာ​ပါဝင်​ဖို့ ရောက်လာ​ကြ​လို့ ကျွန်မ​တို့​အံ့သြ​ခဲ့​ကြရတယ်။ သာသနာပြု​တစ်ဦးစီ​က လုပ်ငန်းတော်မှာ လူသစ်​သုံး​လေးယောက်ကို တစ်ခါ​ထဲ​ခေါ်သွား​ခဲ့​ကြရတယ်။ အိမ်ရှင်​တွေ​က ဂျပန်​စကား​နည်းနည်း​ပဲ​ပြောတတ်​တဲ့ နိုင်ငံခြားသား ကျွန်မ​နဲ့ စကား​မပြော​ကြ​တော့​ဘဲ ကျွန်မ​နဲ့​လိုက်ပါ​လာတဲ့ သတိရအောက်မေ့ပွဲ​တက်ရောက်​တဲ့ ဂျပန်​တွေ​နဲ့​ပဲ စကားပြော​ကြ​တော့​တယ်။ သူတို့​စကား​ဖောင်ဖွဲ​နေကြ​တာ ဘာတွေ​ပြော​လို့​ပြော​မှန်း ကျွန်မ,မသိ​ဘူး။ ဝမ်းသာစရာက​တော့ အဲဒီ​လူသစ်တွေ​ထဲ​က​တချို့ဟာ အသိပညာ​တိုးများ​လာပြီး ဒီနေ့​အထိ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ ဆက်​ပါဝင်​နေကြ​တယ်​ဆိုတာ​ပါ​ပဲ။

အခွင့်ထူး​များနှင့်​တာဝန်​များစွာ​ရခဲ့

တို​ကျို​မြို့မှာ ဌာနခွဲရုံး​ကို​ကွပ်ကဲ​ဦးစီး​ဖို့ လွိုက်​ကို​တာဝန်​ပေးအပ်​တဲ့ ၁၉၅၂ ခုနှစ်​အထိ ကို​ဘေး​မြို့မှာ ကျွန်မ​တို့​ဆက်​သာသနာပြု​ခဲ့​ကြတယ်။ အတော်လေး​ကြာ​တော့ ဂျပန်​တစ်​နိုင်​လုံး​နဲ့ တခြား​နိုင်ငံ​တွေ​မှာ​ပါ လွိုက်​တာဝန်​ယူ​ခဲ့​ရတယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ ကမ္ဘာ့​ဌာနချုပ်​ကနေ တို​ကျို​မြို့ကို နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ်​လည်ပတ်​ရောက်လာတဲ့​အခါ နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ်​က “စကား​မ​စပ်၊ ညီအစ်မ​ရဲ့​ခင်ပွန်း နောက်​တစ်ခါ ဇုန်​လည်ပတ်​ဖို့ ဘယ်​ကို​သွားမယ်​ဆိုတာ​သိလား။ ဩစတြေးလျ​နဲ့ န​ယူးဇီ​လ​န်​ကို​သွား​ရမှာ။” ဆက်​ပြီး​တော့ သူက “ကိုယ့်​စရိတ်​ကိုယ်​ခံနိုင်​ရင် လိုက်သွား​နိုင်တယ်” လို့​ကျွန်မ​ကို​ပြော​တယ်။ ကျွန်မ​ဝမ်းသာ​လိုက်တာ! အိမ်ကနေ​ထွက်​လာ​ခဲ့​ကြ​တာ ကိုးနှစ်​ရှိသွား​ပြီ​လေ။

မြန်မြန်ဆန်ဆန်​ပဲ စာ​တစ်စောင်​ပြီး​တစ်စောင် ကောက်​ရေးခဲ့​တော့​တာ​ပဲ။ အမေက ကျွန်မ​ခရီး​စရိတ်​ကို​ကူ​ခံ​ပေး​ခဲ့တယ်။ လွိုက်နဲ့​ကျွန်မ​တို့​က တာဝန်​တွေ​နဲ့​ပဲ အလုပ်များ​နေခဲ့​ကြ​ပြီး မိသားစု​တွေ​ဆီ လည်ပတ်​ဖို့​လည်း ပိုက်ဆံ​မရှိခဲ့​ကြဘူး။ ဒါက ကျွန်မ​ရဲ့​ဆုတောင်းချက်​တွေ​အတွက် အဖြေ​ပဲ။ အမေ့​ခမျာ ကျွန်မ​နဲ့​ပြန်တွေ့​တော့ အရမ်း​ကို​ပျော်​ခဲ့တယ်။ သူက “နောက်​သုံးနှစ်​ကြာရင် သမီး​ပြန်လာ​နိုင်​ဖို့ အမေ​ပိုက်ဆံ​စု​ဦး​မယ်” လို့​ပြော​ခဲ့တယ်။ အဲဒါကို​စိတ်စွဲ​မှတ်​ပြီး ခွဲခွာ​ခဲ့​ကြတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဝမ်းနည်းစရာကတော့ နောက်​ဇူလိုင်​လမှာ အမေ​သေသွား​ရှာတယ်။ ကမ္ဘာသစ်​မှာ အမေနဲ့​ပြန်တွေ့​တဲ့​အခါ ကျွန်မ​တို့​အရမ်းပျော်​ကြ​မှာ!

၁၉၆၀ ပြည့်နှစ်​အထိ သာသနာပြု​လုပ်ငန်း​တစ်ခု​ကိုပဲ ကျွန်မ​ဆောင်ရွက်​ခဲ့​ရတယ်၊ အဲဒီ​နှစ်မှာ “ဒီနေ့​ကစပြီး ညီအစ်မ​အတွက်​အစီအစဉ်​က ဗေသလ​မိသားစု​တစ်စုလုံး​အတွက် အဝတ်​လျှော်၊ မီး​ပူ​တိုက်​တာ​ပါဝင်​လိမ့်မယ်” ဆို​တဲ့​စာ​တစ်စောင်​ကို ကျွန်မ​ရရှိခဲ့တယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်မ​တို့​မိသားစုက တစ်ဒါဇင်​လောက်​ပဲ​ရှိတဲ့​အတွက် ဒီ​အလုပ်ကို​ရော၊ သာသနာပြု​တာဝန်​ကို​ပါ ကျွန်မ​လုပ်ကိုင်​နိုင်​ခဲ့တယ်။

၁၉၆၂ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့ ဂျပန်​ပုံစံ​အိမ်ကို ဖျက်​လိုက်ပြီး ခြောက်​ထပ်​တိုက် ဗေသလ​အိမ်အသစ်​ကို နောက်​နှစ်မှာ​ပဲ ဆောက်လုပ်​ပြီး​ခဲ့တယ်။ လူငယ်​ဗေသလ​ညီအစ်ကို​အသစ်တွေ​ရဲ့ အခန်း​တွေ​ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်၊ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း​ထား​တတ်​အောင် သူတို့ကို​ကူညီ​ပေးဖို့ ကျွန်မ​တာဝန်ကျ​ခဲ့တယ်။ ထုံးစံ​အရ ဂျပန်​လူငယ်​ကလေး​တွေ​ကို အိမ်အလုပ်​မသင်​ပေး​ကြဘူး။ လောက​ပညာရေး​ကို အဓိက​ထားခဲ့​ကြ​ပြီး သူတို့​အမေ​တွေ​က​ပဲ သူတို့​အတွက် အစစအရာရာ​လုပ်ပေးခဲ့​ကြ​တာ။ ကျွန်မ​ဟာ အားလုံး​လိုက်လုပ်​ပေး​တဲ့ သူတို့​အမေ,မဟုတ်ဘူးဆိုတာ​ကို သူတို့​မကြာခင်​သိလာ​ကြ​တာပေါ့။ အတော်လေး​ကြာ​တော့ အများစုက အဖွဲ့အစည်း​အတွင်း တာဝန်​အသစ်တွေ​ကို ထမ်းဆောင်​တတ်​တဲ့​အထိ တိုးတက်လာ​ခဲ့​ကြတယ်။

အရမ်း​ပူအိုက်​တဲ့ နွေ​ရာသီ​တစ်နေ့​မှာ ကျမ်းစာ​သင်သား​တစ်ယောက် ကျွန်မ​တို့​အဆောက်အဦ​ကို လှည့်လည်​ကြည့်ရှု​ပြီး ရေချိုးခန်း​တွေ​ကို ကျွန်မ​တိုက်​နေတာ​တွေ့​လိုက်တယ်။ “ရှ​င့်​အတွက် ဒီ​အလုပ်ကို​လုပ်ပေးမယ့် အိမ်ဖော်မ​လေး​တစ်ယောက် ကျွန်မ​ခေါ်​ပေး​ချင်​တယ်လို့ တာဝန်ခံ​ကို ကျေးဇူးပြု​ပြီး​ပြောပါ” ဆိုပြီး သူက​ပြော​ခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့​ကြင်နာ​တဲ့​စကား​ကို ကျွန်မ​ကျေးဇူး​တင်​ပေမဲ့ ယေဟောဝါ​အဖွဲ့အစည်း​ထဲမှာ ကျွန်မ​ရရှိတဲ့ ဘယ်​အလုပ်ကို​မဆို စိတ်ရောကိုယ်ပါ ကျွန်မ​လုပ်ကိုင်​ချင်​တယ်လို့ သူ့ကို ကျွန်မ​ရှင်းပြ​ခဲ့​ရတယ်။

အဲဒီ​အချိန်​လောက်​မှာပဲ ၃၉ ကြိမ်​မြောက်  ဂိလဒ်​သင်တန်းကို​တက်ရောက်​ဖို့ ဖိတ်စာ​တစ်စောင်​ကို လွိုက်နဲ့​ကျွန်မ​ရရှိခဲ့တယ်! အသက် ၄၆ နှစ်အရွယ် ၁၉၆၄ ခုနှစ်​မှာ ကျောင်း​ပြန်​တက်ခွင့်​ရတာ တကယ့်ကို​အခွင့်ထူးပါပဲ! သင်ရိုးညွှန်းတမ်း​က ဌာနခွဲရုံး​တွေ​မှာ အမှုဆောင်​နေကြ​သူတွေ ကိုယ့်​တာဝန်​တွေ​ကို​ထမ်းဆောင်​တတ်ကြ​ဖို့ အထူး​ကူညီပေး​တဲ့​အစီအစဉ်​ဖြစ်တယ်။ ဆယ်လ​သင်တန်း​ပြီး​တဲ့​အခါ ဂျပန်​မှာ ကျွန်မ​တို့​ပြန်တာ​ဝန်​ကျ​တယ်။ ဒီ​အချိန်​မှာ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ကြွေးကြော်​သူ ၃,၀၀၀ ကျော်​ရှိနေပြီ။

၁၉၇၂ ခုနှစ်​ရောက်တော့ သက်သေခံ ၁၄,၀၀၀ ကျော်​အထိ တစ်ရှိန်ထိုး​တိုးတက်​ခဲ့​တဲ့​အတွက် ငါး​ထပ်​တိုက်​ဌာနခွဲရုံး​အသစ်​ကို တို​ကျို​တောင်ဘက်​က နူ​မာ​ဇူး​မြို့မှာ တည်ဆောက်​ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်မ​တို့​အဆောက်အအုံ​ကနေ စွဲမက်​ဖွယ်​ကောင်း​တဲ့ ဖူဂျီတောင်​ကို​မြင်ရ​တယ်။ ဂျပန်​ဘာသာ​စကား​နဲ့ လစဉ်​ထုတ်​မဂ္ဂဇင်း​တစ်သန်း​ကျော်​ကို ပတ်လည်​ပုံနှိပ်​စက်​ကြီး​အသစ်​နဲ့ စပြီး​ပုံနှိပ်​ခဲ့​ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့​အတွက်​တော့ ပြောင်းလဲမှု​တစ်ခု ဖြစ်လာ​ခဲ့တယ်။

၁၉၇၄ ခုနှစ်​နောက်ပိုင်း​မှာ ဘ​ရွတ်​က​လင် ယေဟောဝါသက်သေ​ဌာနချုပ်​ကနေ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့မှာ​အမှုဆောင်ဖို့ လွိုက်​ကို​ဖိတ်ခေါ်​တဲ့ စာ​တစ်စောင် ရောက်​လာတယ်။ အစ​မှာ ကျွန်မ​က ‘ဒါဟာ​အပြောင်းအလဲ​ပဲ။ လွိုက်​က ကောင်းကင်​မျှော်လင့်ချက်​ရှိပြီး ငါ​က မြေကြီး​မျှော်လင့်ချက်​ရှိ​တော့ အနှေး​နဲ့​အမြန် တစ်နည်း​မဟုတ်​တစ်နည်း ငါ​တို့​ခွဲခွာ​ရမှာပဲ။ ငါ​မပါဘဲ ဘ​ရွတ်​က​လင်​ကို လွိုက်​သွား​သင့်တယ်​ထင်​တယ်’ လို့​တွေးမိ​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​အတွေး​ကို ပြုပြင်​ပြောင်းလဲ​ပြီး ၁၉၇၅၊ မတ်​လမှာ လွိုက်နဲ့​အတူ စိတ်လို​ကိုယ်​လျောက်​လိုက်သွား​ခဲ့တယ်။

ဌာနချုပ်​၌ ကောင်းချီး​များ

ဘ​ရွတ်​က​လင်​မှာ​ရှိနေတာ​တောင် လွိုက်​ရဲ့​စိတ်​က ဂျပန်​လယ်ကွင်း​ကို​ရောက်နေတယ်၊ အဲဒီမှာ ကျွန်မ​တို့​ကြုံတွေ့​ခဲ့​ရတဲ့​အဖြစ်အပျက်တွေကို တစ်ချိန်​လုံး​ပြော​နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့်​လုပ်​စေဖို့ အခွင့်အရေးတွေ​ရပြီ။ လွိုက်​အသက်တာရဲ့​နောက်ဆုံး ၂၄ နှစ်​အတွင်းမှာ ကမ္ဘာ​အနှံ့​လှည့်လည်​ရတဲ့ ဇုန်​လုပ်ငန်းမှာ သူ​အတော်လေး​အသုံးခံ​လိုက်ရတယ်။ သူနဲ့အတူ ကျွန်မ အကြိမ်ကြိမ်​ကမ္ဘာ​လှည့်​ခဲ့​ရတယ်။

တခြား​နိုင်ငံ​တွေ​က ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို​တွေ​ဆီ​ကို​လည်ပတ်​လိုက်​ရလို့ လူအများ ဘယ်လို​နေထိုင်​လုပ်ကိုင်​စားသောက်​နေကြ​ရတာကို ကျွန်မ​သိလာဖို့ အကူအညီ​ဖြစ်စေ​ခဲ့တယ်။ အာဖရိက​မြောက်ပိုင်း​မှာ ကျွန်မ​တွေ့ခဲ့​တဲ့ ဆယ်နှစ်​အရွယ်​မိန်းကလေး အယ်​န်​တီ​လီ​ယာ​ရဲ့​မျက်နှာကို ကျွန်မ​ဘယ်တော့မှ​မေ့​မှာ​မဟုတ်ဘူး။ သူဟာ ဘုရားသခင့်​နာမတော်​ကို ချစ်​မြတ်နိုး​ပြီး ခရစ်ယာန်​စည်းဝေး​တွေ​တက်​ဖို့ အသွား​တစ်​နာရီ​ခွဲ၊ အပြန်​တစ်​နာရီ​ခွဲ လမ်းလျှောက်​ခဲ့တယ်။ အယ်​န်​တီ​လီ​ယာ​ရဲ့ မိသားစုက သူ့ကို​ရက်ရက်စက်စက်​ညှဉ်းပန်း​နှိပ်စက်​တဲ့​ကြား​က သူ့ကိုယ်သူ ယေဟောဝါ​ထံ​ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​ခဲ့တယ်။ သူ့​အသင်းတော်ကို ကျွန်မ​တို့​လည်ပတ်​ခဲ့​စဉ်​အချိန်​မှာ ဟောပြောသူ​ရဲ့​မှတ်စု​တွေ​အပေါ်မှာ​သာ အားနည်းတဲ့​မီးသီး​တစ်လုံး​ပဲ​ရှိပြီး စည်းဝေး​တဲ့​ကျန်​တဲ့​နေရာ​က မည်းမှောင်​နေတယ်။ အဲဒီ​မှောင်​မှောင်​မည်း​မည်း​ထဲမှာ ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​ရဲ့ သာယာတဲ့​သီချင်း​သံ​ကို​ကြား​ရတာဟာ တကယ်​စိတ်​လှုပ်ရှား​စ​ရာ​ကောင်းတယ်။

ကျွန်မ​တို့​ဘဝမှာ ထူးခြားချက်​တစ်ခု​က ကျူဘား​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ “ဘုရားသခင်​နှစ်သက်ရာ​ဘဝ​လမ်းစဉ်” ခရိုင်​စည်းဝေးကြီး​တက်​ဖို့ ကိုယ်စားလှယ်​အဖွဲ့​ထဲမှာ လွိုက်နဲ့​ကျွန်မ​ပါ​တဲ့ ၁၉၉၈၊ ဒီဇင်ဘာ​လ​က​ဖြစ်တယ်။ ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဌာနချုပ်​ကနေ တချို့​လာ​ကြ​တဲ့​အတွက် အဲဒီ​က ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​ဖော်ပြ​ခဲ့​တဲ့ ကျေးဇူး​တင်​စိတ်​နဲ့​ပျော်ရွှင်မှု​က တကယ့်ကို​စိတ်​စွဲမှတ်စရာ​ပဲ! ယေဟောဝါ​ကို ကျယ်လောင်​တဲ့​အသံနဲ့ ထက်ထက်သန်သန်​ချီးမွမ်း​နေကြ​တဲ့ ချစ်စရာ​ကောင်း​သူတွေနဲ့ တွေ့ဆုံ​ခဲ့​ရတာကို ကျွန်မ​မြတ်နိုးတယ်။

ဘုရားသခင့်​လူမျိုးတော်​နှင့်အတူ နေထိုင်​တတ်​ခြင်း

ကျွန်မ​ဇာတိ​နိုင်ငံ​က ဩစတြေးလျ​ဖြစ်​ပေမဲ့ ယေဟောဝါ​အဖွဲ့အစည်း​က ကျွန်မ​ကို​လွှတ်​ခဲ့​တဲ့ နေရာတိုင်းက​လူတွေကို ကျွန်မ​ချစ်​မြတ်နိုး​တတ်​လာတယ်။ ဂျပန်​မှာ အဲဒီအတိုင်းပဲ၊ အခု အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​မှာ ၂၅ နှစ်​ကျော်​နေထိုင်ခဲ့​ပြီ​ဆိုတော့​လည်း ဒီအတိုင်း​ပါ​ပဲ။ ကျွန်မ​ခင်ပွန်း​ဆုံးသွား​တဲ့​အချိန်​မှာ ကျွန်မ​သဘော​က ဩစတြေးလျ​ကို​ပြန်​ဖို့​မဟုတ်ဘဲ ယေဟောဝါ ကျွန်မ​ကို​တာဝန်​ပေး​တဲ့ ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဗေသလမှာ​ပဲ​နေဖို့​ဖြစ်တယ်။

အခု​ဆိုရင် ကျွန်မ​အသက် ၈၀ ကျော်​ပြီ။ အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ ၆၁ နှစ်​ပါဝင်​ပြီး​နောက်​လည်း ယေဟောဝါ​က သင့်တော်မယ်​လို့​ယူမှတ်​တဲ့ ဘယ်​နေရာမှာ​မဆို အမှုထမ်း​ဖို့ ကျွန်မ​အဆင်သင့်​ရှိ​တုန်း​ပဲ။ ကျွန်မ​ကို ကိုယ်တော်​တကယ်ပဲ​ဂရုစိုက်​ခဲ့တယ်။ ယေဟောဝါ​ကို​ချစ်​မြတ်နိုးတဲ့ ချစ်ရသူ​အဖော်​တစ်ဦး​နဲ့​အတူ ၅၇ နှစ်​ကျော် တွဲဖက်​နိုင်​ခွင့်​ရတာကို ကျွန်မ​တန်ဖိုး​ထား​တယ်။ ကျွန်မ​တို့ကို ယေဟောဝါ​ဆက်​ပြီး​ကောင်းချီး​ပေး​နေတယ်​ဆိုတာ ကျွန်မ​ယုံကြည်​စိတ်ချ​တယ်၊ နောက်ပြီး ကျွန်မ​တို့​လုပ်ခဲ့တဲ့​အလုပ်​ရ​ယ်၊ ကိုယ်တော်​ရဲ့​နာမတော်​ကို​ထောက်​ပြီး ပြ​ခဲ့​တဲ့​မေတ္တာကို ကိုယ်တော်​မေ့​မှာ​မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျွန်မ​သိတယ်။—ဟေဗြဲ ၆:၁၀။

[အောက်ခြေ​မှတ်ချက်များ]

[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၅၆ ခုနှစ်​မှာ အမေ​နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၅၀ ပြည့်လွန်​နှစ်​အစောပိုင်းမှာ လွိုက်​နှင့်​ဂျပန်​က ကြေညာသူ​အုပ်စု​တစ်စု​နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်​အစောပိုင်း​နှင့် ၁၉၉၉ ခုနှစ်​မှာ ဂျပန်​နိုင်ငံ​က ကျွန်မ​၏​ဦးဆုံး​ကျမ်းစာ​သင်သား မီ​ယို တာ​ခါ​ဂျီ​နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၈ ပါ ရုပ်ပုံ]

ဂျပန်​နိုင်ငံ​တွင် လွိုက်​နှင့်အတူ မဂ္ဂဇင်း​လုပ်ငန်း​၌