မိဘမဲ့များ နှင့်မုဆိုးမများ ဆင်းရဲသောအခါ ကြည့်ရှုလော့
မိဘမဲ့များ နှင့်မုဆိုးမများ ဆင်းရဲသောအခါ ကြည့်ရှုလော့
မေတ္တာခေါင်းပါးသောလောကတွင် ကျွန်ုပ်တို့နေထိုင်ကြသည်ကို အသိအမှတ်ပြုရန်မခက်ပေ။ ‘နောက်ဆုံးကာလ’ တွင်ရှိမည့်လူတန်းစားကိုရည်ညွှန်းကာ တမန်တော်ပေါလု ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်– “ခဲယဉ်းသောကာလဖြစ်မည်ဟု သိမှတ်လော့။ အဘယ်သို့နည်းဟူမူကား၊ လူတို့သည် ကိုယ်ကိုကိုယ်ချစ်သောသူ၊ . . . ပကတိကြင်နာစုံမက်ခြင်းနှင့်ကင်းသောသူ” ဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ (၂ တိမောသေ ၃:၁-၃) အဆိုပါစကားများသည် တကယ်ကိုမှန်ကန်လိုက်ပါဘိ!
ကျွန်ုပ်တို့ခေတ်၏ကိုယ်ကျင့်တရားအခြေအနေက လူအများ၏နှလုံးထဲတွင် ထောက်ထားစာနာမှုကင်းမဲ့စေသည်။ လူတို့သည် အခြားသူ၏အကျိုး၊ အချို့ဆိုလျှင် မိမိတို့မိသားစု၏အကျိုးကိုပင် စိတ်ဝင်စားမှုမရှိသလောက်ပင်။
ယင်းသည် အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ခိုးကိုးရာမဲ့ဖြစ်လာသူများစွာကို ထိခိုက်၏။ မုဆိုးမများနှင့် မိဘမဲ့များအရေအတွက်သည် စစ်ပွဲများ၊ သဘာဝဘေးဒဏ်များနှင့် ခိုလှုံရာရှာဖွေနေသူများ၏ အခြေအနေမဲ့မှုတို့ကြောင့် တဖြည်းဖြည်းတိုးများလာသည်။ (ဒေ. ၃:၁၉) “စစ်မှုကြောင့် [ကလေးများ] ၁ သန်းကျော်သည် မိဘမဲ့ဖြစ်ခဲ့ရသည်၊ သို့မဟုတ် သူတို့မိသားစုများနှင့် တကွဲတပြားစီဖြစ်ခဲ့ရသည်” ဟုကုလသမဂ္ဂအပြည်ပြည်ဆိုင်ရာကလေးများရန်ပုံငွေအဖွဲ့မှ သတင်းတစ်ပုဒ်ကဖော်ပြသည်။ မိမိဘာသာရုန်းကန်ပြီး မိသားစုကိုလုပ်ကျွေးရသော ကြင်ဖော်မဲ့သူ၊ စွန့်ပစ်ခံရသူ သို့မဟုတ် ကွာရှင်းခံရသူ မိခင်အတော်များများကိုလည်း သင်သိရှိပေမည်။ အချို့နိုင်ငံများ၏စီးပွားရေးအကြီးအကျယ်ကျဆင်းမှုကြောင့် တိုင်းသူပြည်သားများစွာ ဆင်းရဲမွဲတေရခြင်းအခြေအနေဆိုးလည်းရှိသေးသည်။
ယင်းကြောင့် ဆင်းရဲဒဏ်ခံရသူများအတွက် မျှော်လင့်ချက်တစ်စုံတစ်ရာရှိသလော။ မုဆိုးမများနှင့် မိဘမဲ့များ၏ဆင်းရဲခြင်းကို မည်သို့လျော့ပါးစေနိုင်မည်နည်း။ ဤပြဿနာကို ဖယ်ရှားနိုင်မည်လော။
ကျမ်းစာခေတ်က မေတ္တာပါဂရုစိုက်မှု
မုဆိုးမများနှင့်မိဘမဲ့များ၏ ခန္ဓာရေးနှင့်ဝိညာဉ်ရေးလိုအပ်ရာများကို ဂရုစိုက်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်ဝတ်ပြုရေး၏ အဓိကအပိုင်းကဏ္ဍအမြဲဖြစ်ခဲ့သည်။ ဣသရေလလူတို့သည် အသီးအနှံရိတ်သိမ်းရာတွင် ကောက်သိမ်းပြီးနောက် လယ်၌ကျန်ရှိရာများကို ပြန်မယူရတော့ချေ။ ကောက်သင်းကောက်ခြင်းကို “တစ်ပါးအမျိုးသား၊ မိဘမရှိသောသူ၊ မုဆိုးမအဖို့” ထားရစ်ခဲ့ရသည်။ (တရားဟောရာ ၂၄:၁၉-၂၁) “မိဘမရှိသောသူငယ်နှင့် မုဆိုးမကို သင်တို့သည် မနှောင့်ယှက်ရ” ဟုမောရှေပညတ်က ဖော်ပြသည်။ (ထွက်မြောက်ရာ ၂၂:၂၂၊ ၂၃) ခင်ပွန်းဖြစ်စေ၊ ဖခင်ဖြစ်စေ သို့မဟုတ် မိဘနှစ်ပါးစလုံးဖြစ်စေ ဆုံးသွားသောအခါ မိသားစုမှကျန်ရစ်သူများသည် အထီးကျန်ပြီး ခိုးကိုးရာမဲ့ဖြစ်ရကြရာ ကျမ်းစာက မုဆိုးမများနှင့် မိဘမဲ့များဟု ဖော်ပြပြောဆိုသောအခါ ဆင်းရဲသားများကို လျောက်ပတ်စွာဆိုလိုနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဘိုးဘေးယောဘသည် ဤသို့ပြောခဲ့သည်– “ငါသည် ဆင်းရဲသောသူ၊ မိဘမရှိသောသူ၊ ကိုးကွယ်ရာမရသောသူ အော်ဟစ်သောအခါ ကယ်တင်တတ်၏။”—ယောဘ ၂၉:၁၂။
ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏ အစောပိုင်းကာလတွင် မိဘ သို့မဟုတ် ခင်ပွန်းဆုံးသွားခြင်းကြောင့် အမှန်တကယ်ချို့တဲ့သူများကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ခြင်းသည် စစ်မှန်သောဝတ်ပြုရေး၏ ထူးခြားချက်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။ ဤသို့သောသူများ၏အကျိုးကို အလွန်စိတ်ဝင်စားစွာဖြင့် တပည့်တော်ယာကုပ်က ဤသို့ရေးခဲ့သည်– “ခမည်းတော်ဘုရားသခင့်ရှေ့၌ စင်ကြယ်သန့်ရှင်းသောသီလဟူမူကား၊ မိဘမရှိသောသူငယ်တို့နှင့် မုဆိုးမတို့သည် ဆင်းရဲခံရသောအခါ သူတို့ကိုကြည့်ရှုပြုစုခြင်း၊ ကိုယ်တိုင်လည်း လော[က]အညစ်အကြေးနှင့်ကင်းစင်အံ့သောငှာ စောင့်ရှောက်ခြင်းပေတည်း။”—ယာကုပ် ၁:၂၇။
ယာကုပ်သည် မိဘမဲ့များနှင့် မုဆိုးမများအကြောင်း ပြောသည့်အပြင် ဆင်းရဲချို့တဲ့ ခိုးကိုးရာမဲ့နေသော အခြားသူများအတွက်လည်း စိုးရိမ်ပူပန်ကြောင်း ဖော်ပြခဲ့သည်။ (ယာကုပ် ၂:၅၊ ၆၊ ၁၅၊ ၁၆) တမန်တော်ပေါလုသည် အလားတူထောက်ထားစာနာမှုတင်ပြခဲ့၏။ သူနှင့်ဗာနဗတို့သည် ဟောပြောခြင်းတာဝန် ပေးအပ်ခံရသောအခါ သူတို့ရရှိသည့်သွန်သင်ချက်များတွင် “ဆင်းရဲသောသူများကိုအောက်မေ့” ဖို့ပါဝင်သည်။ ‘ထိုအမှုကို အလိုအလျောက်ကြိုးစားအားထုတ်ခဲ့ပြီ’ ဟုပေါလုသည် ကြည်လင်သောကိုယ်ကိုကိုယ်သိသောစိတ်ဖြင့်ပြောနိုင်ခဲ့သည်။ (ဂလာတိ ၂:၉၊ ၁၀) ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တည်ထောင်ပြီးသည်နှင့် ၎င်း၏ ဆောင်ရွက်မှုများအကြောင်းကို ဤသို့ဖော်ပြသည်– “ထိုသူတို့တွင် ဆင်းရဲသောသူတစ်ယောက်မျှမရှိ။ . . . လူများဆင်းရဲသည်အတိုင်း အသီးအသီးတို့အား ဝေငှပေးကမ်းကြ၏။” (တမန်တော် ၄:၃၄၊ ၃၅) မှန်ပါသည်၊ ရှေးဣသရေလခေတ်က မိဘမဲ့များ၊ မုဆိုးမများနှင့် ခိုးကိုးရာမဲ့သူများအား ဂရုစိုက်ကြည့်ရှုခြင်းအစီအစဉ်ကို ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တွင် ဆက်လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။
ထိုသို့သောကူညီထောက်ပံ့မှုသည် အတော်အသင့်ဖြစ်၍ အသင်းတော်တစ်ခုစီ၏ ငွေကြေးအခြေအနေနှင့်အညီဖြစ်သည်။ ငွေဖြုန်းတီးခြင်းမရှိဘဲ ကူညီပေးခံရသူများသည် အမှန်တကယ်ချို့တဲ့သူများဖြစ်သည်။ အဘယ်ခရစ်ယာန်တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ ဤအစီအစဉ်ကို အခွင့်ကောင်းမယူကြရဘဲ မလိုအပ်သောဝန်ကို အသင်းတော်အပေါ်မတင်ကြရချေ။ ယင်းသည် ၁ တိမောသေ ၅:၃-၆ ၌ဖော်ပြထားသော ပေါလု၏မှာကြားချက်တွင် ထင်ရှားပေါ်လွင်ပါသည်။ ထိုတွင် ဆင်းရဲချို့တဲ့သောသူ၏ ဆွေမျိုးများက သူ့ကို ကူညီပေးနိုင်မည်ဆိုလျှင် ၎င်းတာဝန်ကို သူတို့ယူကြရမည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ချို့တဲ့သောမုဆိုးမများသည် အကူအညီရနိုင်ကြဖို့အတွက် သူတို့တွင်လိုအပ်ချက်အချို့ရှိရမည်ဖြစ်သည်။ ယင်းတို့အားလုံးသည် ချို့တဲ့သူများကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ရန် ယေဟောဝါအသုံးပြုသော ပညာရှိအစီအစဉ်ကိုထင်ဟပ်စေ၏။ သို့တိုင် ပြသသည့်ကြင်နာမှုကို အခွင့်အရေးမယူမိရန် ချင့်ချိန်မှုရှိရမည်ဟုလည်း ဖော်ပြသည်။—၂ သက်သာလောနိတ် ၃:၁၀-၁၂။
မိဘမဲ့များနှင့် မုဆိုးမများကို ယနေ့ ကြည့်ရှုပြုစုခြင်း
ဆင်းရဲခံနေရသူများအတွက် စိုးရိမ်ပူပန်ခြင်းနှင့် အကူအညီပေးခြင်းအမှုဆိုင်ရာမူများကို အတိတ်မှ ဘုရားသခင့်ကျေးကျွန်များ လိုက်နာသကဲ့သို့ ယေဟောဝါသက်သေများ၏အသင်းတော်များတွင် ကျင့်သုံးနေဆဲပင်။ “သင်တို့သည် အချင်းချင်းချစ်ကြလျှင် လူအပေါင်းတို့သည် ထိုမေတ္တာကိုထောက်၍ သင်တို့သည် ငါ၏တပည့်ဖြစ်သည်ကို သိရကြလိမ့်မည်” ဟုယေရှုမိန့်မှာသည်အတိုင်း ညီအစ်ကိုချင်းချစ်သည့်မေတ္တာသည် ထူးခြားထင်ရှားသောလက္ခဏာဖြစ်သည်။ (ယောဟန် ၁၃:၃၅) အချို့သည် ချို့တဲ့နေလျှင်၊ ဘေးသင့်နေလျှင်၊ စစ်ပွဲ သို့မဟုတ် ပြည်တွင်းစစ်ဒဏ်ခံနေရလျှင် ကျန်အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာညီအစ်ကိုအသင်းအပင်းသည် ဝိညာဉ်ရေးနှင့်ကာယရေးအရ ထောက်ကူနိုင်မည့် နည်းလမ်းများကိုရှာကြံကြ၏။ ယင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အဘယ်အရာပြုမူလုပ်ဆောင်နေကြကြောင်း မျက်မှောက်ခေတ်တွေ့ကြုံမှုအချို့ကို သတိပြုကြစို့လေ။
ပက်ဒရိုသည် မိမိအသက်တစ်နှစ်ခွဲအရွယ်တွင် သေဆုံးခဲ့သောမိခင်ကို ကောင်းကောင်းမမှတ်မိတော့ချေ။ ပက်ဒရို အသက်ငါးနှစ်ရောက်သောအခါ ဖခင်လည်းဆုံးသွား၏။ ထို့ကြောင့် ပက်ဒရိုသည် သူ၏အစ်ကိုများနှင့်ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ ယေဟောဝါသက်သေများသည် သူတို့ဖခင်ထံလည်ပတ်ခဲ့နှင့်ပြီဖြစ်ရာ ပက်ဒရိုနှင့် သူ့အစ်ကိုအားလုံးသည် အိမ်တွင်းကျမ်းစာသင်အံမှုကို စတင်လက်ခံခဲ့သည်။
ပက်ဒရိုကဤသို့ပြောပြသည်– “နောက်အပတ်မှာပဲကျွန်တော်တို့ စည်းဝေးတွေစတက်ခဲ့ကြတယ်။ ညီအစ်ကိုတွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ပေါင်းသင်းကြတဲ့အခါ သူတို့ရဲ့မေတ္တာကို ကျွန်တော်တို့ခံစားရတယ်။ ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မတွေက ကျွန်တော့်မိဘတွေလိုပဲ မေတ္တာပြကြတဲ့အတွက် အသင်းတော်ဟာ ကျွန်တော့်အတွက် ခိုလှုံရာဖြစ်ခဲ့တယ်။” ခရစ်ယာန်အကြီးအကဲတစ်ဦးသည် မိမိကို အိမ်သို့ဖိတ်ခေါ်လေ့ရှိကြောင်း ပက်ဒရိုအမှတ်ရသည်။ ပက်ဒရိုသည် ထိုမိသားစုနှင့်အတူ စကားစမြည်ပြောဆို အပန်းဖြေလေ့ရှိ၏။ အသက် ၁၁ နှစ်တွင် ယုံကြည်ခြင်းအကြောင်း စတင်ဟောပြောခဲ့ပြီး အသက် ၁၅ နှစ်တွင် နှစ်ခြင်းခံခဲ့သောပက်ဒရိုက “အဲဒါတွေဟာ ကျွန်တော့်အတွက် အမှတ်တရတွေပါ” ဟုပြောပြသည်။ အသင်းသားများ၏ ကူညီပေးမှုကြောင့် သူ၏အစ်ကိုများလည်း ဝိညာဉ်ရေးဘက်တွင်ထပ်ထူစွာ အတော်လေးတိုးတက်ခဲ့ကြ၏။
ဒေးဗစ်၏အဖြစ်လည်း ရှိသေးသည်။ မိဘများခွဲနေသောအခါ သူနှင့်သူ၏အမြွှာညီအစ်မတို့သည် စွန့်ပစ်ခံခဲ့ကြရသည်။ သူတို့ဘိုးဘွားနှင့်အဒေါ်တို့က သူတို့ကို ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ “ကျွန်တော်တို့အရွယ်ရောက်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ရဲ့အခြေအနေကို သိလိုက်ရတဲ့အခါမှာ အားငယ်ဝမ်းနည်းလာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ အားကိုးစရာလိုအပ်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်အဒေါ်က ယေဟောဝါသက်သေတစ်ယောက်ဖြစ်လာတာကို ကျေးဇူးတင်ရမယ်၊ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ ကျမ်းစာအမှန်တရားအတိုင်း ဆုံးမသွန်သင်ခံခဲ့ရတယ်။ ညီအစ်ကိုတွေက ကျွန်တော်တို့ကို မေတ္တာပြပြီး ခင်မင်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို သူတို့အရမ်းချစ်ခင်ကြပြီး ပန်းတိုင်တွေထားဖို့ ယေဟောဝါအမှုတော်ကို ဆက်ဆောင်ရွက်ဖို့ အားပေးခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော့်အသက် ၁၀ နှစ်လောက်မှာ ဓမ္မအမှုထမ်းတစ်ယောက်က အမှုဆောင်ထွက်ဖို့ ကျွန်တော့်ကိုအမြဲလာခေါ်တယ်။ နောက်ညီအစ်ကိုတစ်ယောက်က ကျွန်တော် စည်းဝေးကြီးတွေ သွားတက်တဲ့အခါ ကျွန်တော့်ရဲ့ကုန်ကျစရိတ်ကိုခံပေးတယ်။ တစ်ယောက်ဆိုရင် ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမမှာ ကျွန်တော်အလှူငွေထည့်နိုင်ဖို့ ကူညီပေးတယ်။”
ဒေးဗစ်သည် အသက် ၁၇ နှစ်အရွယ်တွင် နှစ်ခြင်းခံခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် မက္ကဆီကိုရှိ ယေဟောဝါသက်သေများ၏ဌာနခွဲရုံး၌ စတင်အမှုဆောင်ခဲ့၏။ သူသည် ယခုပင် ဤသို့ဝန်ခံသည်– “ကျွန်တော့်ပညာရေးကို ထောက်ပံ့ပေးကြပြီး ဆုံးမပေးတဲ့ အကြီးအကဲတွေရှိတယ်။ သူတို့ကြောင့် အထီးကျန်အားငယ်တဲ့စိတ်ကို ကျွန်တော်ကျော်လွှားနိုင်ခဲ့တာ။”
အကူအညီလိုအပ်နေသော မုဆိုးမအချို့ရှိသည့် မက္ကဆီကိုအသင်းတော်တစ်ခုမှ အကြီးအကဲဖြစ်သူ အေဘဲလ်က ဤသို့ပြောပြသည်– “မုဆိုးမတွေရဲ့အလိုအပ်ဆုံးအကူအညီကတော့ စိတ်ဓာတ်ရေး ထောက်ပံ့မှုပဲ။ တစ်ခါတလေ သူတို့ခမျာ စိတ်ဓာတ်ကျပြီး အားငယ်နေတတ်ကြတယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ကိုထောက်မပေးဖို့၊ သူတို့ကိုနားထောင်ပေးဖို့ အရမ်းအရေးကြီးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ [အသင်းတော်အကြီးအကဲတွေ] ကသူတို့ဆီ မကြာခဏသွားလည်ပတ်ကြတယ်။ သူတို့ရဲ့ပြဿနာတွေကို ဂရုစိုက်နားထောင်ပေးဖို့ အချိန်ပေးတာကောင်းတယ်။ ဒီလိုလုပ်ပေးတာဟာ သူတို့အတွက် ဝိညာဉ်ရေးဘက် အားရှိစေတယ်။” သို့သော် တစ်ခါတစ်ရံ ငွေရေးကြေးရေးအကူအညီလည်းလိုအပ်သည်။ “အခု မုဆိုးမညီအစ်မတစ်ယောက်အတွက် ကျွန်တော်တို့ အိမ်တစ်လုံးဆောက်ပေးနေကြတယ်။ စနေနေ့အချို့နဲ့ နေ့ခင်းအချို့တွေမှာ သွားဆောက်ကြတယ်” ဟုမကြာသေးမီအချိန်က အေဘဲလ်ပြောပြခဲ့သည်။
နောက်အသင်းတော်တစ်ခုမှ အကြီးအကဲတစ်ဦးသည် မိဘမဲ့များနှင့် မုဆိုးမများကို ကူညီပေးရာ၌ သူ၏ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံကို ဤသို့ပြောပြသည်– “မိဘမဲ့တွေက မုဆိုးမတွေထက်တောင် ခရစ်ယာန်မေတ္တာပြခံရဖို့လိုတယ်လို့ ကျွန်တော်ထင်တယ်။ သူတို့ဟာ မိဘစုံညီရှိကြတဲ့ ကလေးတွေနဲ့ မြီးကောင်ပေါက်တွေထက် ပစ်ပယ်ခံရကြတယ်လို့ခံစားရတာကို ကျွန်တော်သတိထားမိတယ်။ သူတို့မှာ ညီအစ်ကိုချင်းမေတ္တာပြခံရဖို့ အများကြီးလိုအပ်တယ်။ စည်းဝေးတွေပြီးရင် သူတို့ဘယ်လိုနေကြသလဲလို့ မေးမြန်းဖို့အရေးကြီးတယ်။ ကျွန်တော်တို့အသင်းတော်မှာ ကလေးဘဝကတည်းက မိဘမဲ့ခဲ့ရတဲ့အိမ်ထောင်သည် ညီအစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိတယ်။ စည်းဝေးမှာ သူ့ကို ကျွန်တော် အမြဲတမ်းလှိုက်လှိုက်လှဲလှဲနှုတ်ဆက်တယ်၊ ကျွန်တော့်ကို သူတွေ့တိုင်း ပွေ့ဖက်တတ်တယ်။ ဒါက စစ်မှန်တဲ့ညီအစ်ကိုချင်းမေတ္တာနှောင်ကြိုးကို ပိုခိုင်မြဲစေတယ်။”
ယေဟောဝါသည် ‘ဆင်းရဲသောသူကို ချမ်းသာပေးတော်မူလိမ့်မည်’
မုဆိုးမများနှင့် မိဘမဲ့များတို့၏အခြေအနေကို အောင်မြင်စွာကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းနိုင်ရန် ယေဟောဝါကို ယုံကြည်ကိုးစားခြင်းသည် အခြေခံလိုအပ်ချက်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော့်အကြောင်းကို ဤသို့ဆိုသည်– “ထာဝရဘုရားသည် ဧည့်သည်တို့ကို စောင့်မတော်မူ၍ မုဆိုးမနှင့်မိဘမရှိသောသူတို့ကို ထောက်မတော်မူ၏။” (ဆာလံ ၁၄၆:၉) ဤကဲ့သို့သောပြဿနာများကို လုံးဝဖြေရှင်းပေးနိုင်သည်မှာ ယေရှုခရစ်လက်ဝယ်ရှိ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်သာဖြစ်သည်။ မေရှိယ၏အုပ်ချုပ်မှုကို ပရောဖက်ပြုဖော်ပြသည်ကား ဆာလံဆရာ၏ဤစကားဖြစ်၏– “ငတ်မွတ်သောသူ အော်ဟစ်သောအခါ ထိုသူကိုလည်းကောင်း၊ ကိုးကွယ်ရာမရှိ၍ ဆင်းရဲသောသူကိုလည်းကောင်း ချမ်းသာပေးတော်မူလိမ့်မည်။ ဆင်းရဲသောသူနှင့် ငတ်မွတ်သောသူကိုသနား၍ ငတ်မွတ်သောသူတို့၏အသက်ကို ကယ်တင်တော်မူလိမ့်မည်။”—ဆာလံ ၇၂:၁၂၊ ၁၃။
လက်ရှိအစီအစဉ်စနစ်၏အဆုံး နီးသည်ထက်နီးလာသည်နှင့်အမျှ ခရစ်ယာန်အများကြုံတွေ့ရမည့် အကျပ်အတည်းများသည် တိုးများလာမည်မှာအမှန်ပင်။ (မဿဲ ၂၄:၉-၁၃) ခရစ်ယာန်များအချင်းချင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပို၍စိုးရိမ်ပူပန်မှုပြသရန်နှင့် “အချင်းချင်းအားကြီးသောချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိကြ” ရန် နေ့စဉ်လိုအပ်ပေသည်။ (၁ ပေတရု ၄:၇-၁၀) ခရစ်ယာန်အမျိုးသားများ အထူးသဖြင့် အကြီးအကဲများသည် မိဘမဲ့များကို စိုးရိမ်ပူပန်မှုနှင့် ထောက်ထားစာနာမှုပြသဖို့ လိုအပ်သည်။ ထို့ပြင် အသင်းတော်ရှိ ရင့်ကျက်သောအမျိုးသမီးများသည် မုဆိုးမများကို များစွာထောက်မကူညီပေးပြီး နှစ်သိမ့်ပေးနိုင်ပါသည်။ (တိတု ၂:၃-၅) အမှန်မှာ ဆင်းရဲခြင်းခံနေရသူများကို အလုပ်နှင့်စိုးရိမ်ပူပန်မှုပြခြင်းဖြင့် လူတိုင်းထောက်ကူနိုင်သည်။
ခရစ်ယာန်စစ်များသည် “မိမိညီအစ်ကိုဆင်းရဲခြင်းကိုမြင်” သောအခါ “သနားခြင်းကရုဏာစိတ်ကိုချုပ်တည်း” မည်မဟုတ်။ တမန်တော်ယောဟန်၏ ဤဆုံးမစကားကို သူတို့ကောင်းစွာသတိပြုကြသည်– “ချစ်သားတို့၊ ငါတို့သည် စကားပြောကာမျှအားဖြင့်သာ မချစ်ဘဲ စိတ်ပါကိုယ်ရောက် ဧကန်အမှန် ချစ်ကြကုန်အံ့။” (၁ ယောဟန် ၃:၁၇၊ ၁၈) ထို့ကြောင့် “မိဘမရှိသောသူငယ်တို့နှင့် မုဆိုးမတို့ . . . ဆင်းရဲခံရသောအခါ သူတို့ကို . . . စောင့်ရှောက်” ကြစို့လေ။—ယာကုပ် ၁:၂၇။
[စာမျက်နှာ ၁၁ ပါ အကျဉ်းဖော်ပြချက်]
“ငါတို့သည် စကားပြောကာမျှအားဖြင့်သာ မချစ်ဘဲ၊ စိတ်ပါကိုယ်ရောက် ဧကန်အမှန် ချစ်ကြကုန်အံ့။” ၁ ယောဟန် ၃:၁၈
[စာမျက်နှာ ၁၀ ပါ ရုပ်ပုံ]
ခရစ်ယာန်စစ်များသည် မိဘမဲ့များနှင့် မုဆိုးမများ၏ ခန္ဓာရေး၊ ဝိညာဉ်ရေးနှင့် စိတ်ဓာတ်ရေးတို့ကို ကြည့်ရှုပြုစုကြ