ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

အရှေ့​အလယ်ပိုင်းဒေသ​၌ ဝိညာဉ်​ရေး​အလင်း ထွန်းလင်း

နာ​ဂျီ​ဘ် ရှာ​လ​မ် ပြောပြ​သည်

စီ.အီး. ပထမ​ရာစုနှစ်​မှာ အရှေ့​အလယ်ပိုင်းဒေသ​ကနေ သမ္မာကျမ်းစာ​အလင်းထွန်းလင်း​ခဲ့​ပြီး မြေကြီးစွန်း​အထိ​ရောက်ရှိ​သွားတယ်။ ၂၀ ရာစု​အတွင်း တစ်ခါ​ပြန်​ပြီး ကမ္ဘာ့​ရဲ့​ဒီ​အပိုင်း​မှာ အဲဒီ​အလင်းပြန်​လင်းလာ​တယ်။ အဲဒီလို​ဖြစ်​ရတဲ့​အကြောင်း ပြောပြ​ပါ​ရစေ။

ကျွန်တော့်​ကို ၁၉၁၃ ခုနှစ်၊ လက်ဘနွန်​မြောက်ပိုင်း၊ အမ်​ယူ​န်​မြို့မှာ​မွေးဖွားခဲ့တယ်။ နောက်​တစ်နှစ်​မှာ ပထမ​ကမ္ဘာ​စစ်​ဖြစ်တာ​ကြောင့် အဲဒီ​နှစ်​ဟာ ကမ္ဘာ့​အေးချမ်း​တည်ငြိမ်မှု​ရဲ့​နောက်ဆုံး​နှစ်​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ စစ်​ပြီးသွား​တဲ့ ၁၉၁၈ ခုနှစ်​မှာ အဲဒီတုန်းက အရှေ့အလယ်ပိုင်း​ပုလဲ​ဆိုပြီး နာမည်ကြီး​တဲ့​လက်ဘနွန်​မှာ စီးပွားရေး​ရော၊ နိုင်ငံရေး​ပါ ချွတ်ခြုံ​ကျ​သွားတယ်။

လက်ဘနွန်​စာပို့​လုပ်ငန်း​ပြန်​စတဲ့ ၁၉၂၀ ပြည့်နှစ်​မှာ တိုင်းတစ်ပါး​မှာ​နေကြ​တဲ့ လက်ဘနွန်​လူမျိုး​တွေ​ဆီကနေ စာ​တွေ​ရရှိ​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီ​သူတွေထဲမှာ ကျွန်တော့်​ဦးလေး အဗ္ဗ​ဒူ​လာ​နဲ့ ဂျော့ဂျ် ဂျာန်​တူးစ်​တို့​လည်း​ပါ​တယ်။ သူတို့က ကျွန်တော့်​အဘိုး​ဖြစ်​တဲ့ သူတို့​အဖေ ဟာ​ဘီ ဂျာန်​တူးစ်​ကို ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​အကြောင်း စာရေး​ပြောပြ​ခဲ့​ကြတယ်။ (မဿဲ ၂၄:၁၄) သားတွေရဲ့​စာ​တွေ​ထဲ​ပါ​တဲ့​အကြောင်း မြို့သား​ချင်း​တွေ​ကို​ပြောပြ​ရုံ​နဲ့ အဘိုး​ကို ပြောင်လှောင်​ပါ​လေ​ရော။ ဟာ​ဘီ​ရဲ့​သားတွေ​က သူတို့​အဖေ​ကို မြေ​ရော​င်း၊ မြည်း​ဝယ်ပြီး လိုက်​ဟောပြော​ခိုင်း​နေတယ်လို့ မြို့သားတွေ​က ကော​လာ​ဟ​လ​ပြော​ခဲ့​ကြတယ်။

အစောပိုင်း​အလင်း​ပျံ့နှံ့မှု

နောက်​တစ်နှစ် ၁၉၂၁ ခုနှစ်​မှာ ယူ.အက်စ်.အေ.၊ နယူးယောက်၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်​မြို့မှာ​နေတဲ့ မီ​ရှယ် အ​ဘူး​တ်​က လက်ဘနွန်​နိုင်ငံ၊ ထ​ရီ​ပို​လီ​မြို့ကို ပြန်​လာတယ်။ သူဟာ အဲဒီတုန်းက ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​လို့​ခေါ်​တဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ဦး​ဖြစ်တယ်။ အ​ဘူး​တ်​ရဲ့​သူငယ်ချင်းတွေ​နဲ့ ဆွေမျိုး​အများစုက ကျမ်းစာ​သတင်းတရားကို လက်မခံကြ​ပေမဲ့ နာမည်ကြီး​နှစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့ ပါမောက္ခ​အီဘရာဟင် အာတယာ​နဲ့ သွား​ဆရာဝန်  ဟာ​နာ ရှာ​မ်​မာ​စ်​တို့​က​တော့ လက်ခံ​နားထောင်တယ်။ ဒေါက်တာ​ရှာ​မ်​မာ​စ်​ဆိုရင် သူ့​အိမ်နဲ့​ဆေးခန်း​မှာ​တောင် ခရစ်ယာန်​အစည်းအဝေးတွေ ကျင်းပ​ခွင့်ပြု​ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်​နေတဲ့ အမ်​ယူ​န်​မြို့ကို ညီအစ်ကို​အ​ဘူး​တ်​နဲ့ ညီအစ်ကို​ရှာ​မ်​မာ​စ်​တို့​လာ​တုန်း​က ကျွန်တော်​ငယ်​သေး​တယ်။ သူတို့​လာလည်​ပတ်​တာ ကျွန်တော့်​အတွက် အရမ်း​အားရစရာ​ဖြစ်​ပြီး ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ ညီအစ်ကို​အ​ဘူး​တ်​နဲ့ ကျွန်တော်​စ​လိုက်သွား​ခဲ့​ပါ​တယ်။ ၁၉၆၃ ခုနှစ်​မှာ ညီအစ်ကို​အ​ဘူး​တ်​သေ​တဲ့​အထိ ကျွန်တော်​တို့​နှစ်ယောက် ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ အနှစ် ၄၀ တွဲ​ခဲ့​ကြတယ်။

၁၉၂၂ ခုနှစ်​နဲ့ ၁၉၂၅ ခုနှစ်​ကြားကာလ​မှာ လက်ဘနွန်​မြောက်ဘက် ရွာ​အတော်များများ​အထိ ကျမ်းစာ​အလင်း​တရား​ပျံ့နှံ့​သွားတယ်။ အမ်​ယူ​န်​မြို့မှာ​လို​ပဲ လူ ၂၀၊ ၃၀ လောက်​က ကျမ်းစာ​ဆွေးနွေး​ကြဖို့ ကိုယ်ပိုင်​အိမ်တွေမှာ တွေ့ဆုံ​ကြတယ်။ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ​က ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အစည်းအဝေးတွေကို​ဖျက်​ဖို့ ကလေး​တွေ​ကို​လွှတ်​ပြီး သံ​ပုံး​တွေ​ရိုက်​ခိုင်း၊ အော်ဟစ်​ဆူပူ​ခိုင်း​လို့ တစ်ခါ​တ​လေ ထင်းရှူး​တော​မှာ ကျွန်တော်​တို့​စည်းဝေး​ခဲ့​ကြရတယ်။

ကျွန်တော်​ငယ်ငယ်​တုန်း​က ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ​ပါဝင်​တာ၊ အစည်းအဝေး​တိုင်း​ကို​တက်တာ ဇွဲရှိ​လွန်းလို့ ကျွန်တော့်​ကို တိမောသေ​လို့​ခေါ်​ကြတယ်။ ကျောင်းအုပ်​ဆရာ​ကြီး​က သူ​ရည်ညွှန်း​ခေါ်​တဲ့ “အဲဒီ​အစည်းအဝေးတွေ” ကို​မတက်ဖို့ ကျွန်တော့်​ကို​အမိန့်ထုတ်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​နားမထောင်တဲ့​အတွက် ကျောင်း​ထုတ်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။

ကျမ်းစာ​နယ်မြေ​များ​၌ သက်သေခံခြင်း

၁၉၃၃ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော်​နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး​မကြာခင် ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​က အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင်​လို့​ခေါ်​တဲ့ ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်းမှာ စ​ပါဝင်​ခဲ့တယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်​တို့​က လူနည်းစု​လောက်​ပဲ​ဖြစ်​ပေမဲ့ လက်ဘနွန်​မြောက်ပိုင်း​က ရွာ​အများစုမှာ ဟောပြော​ရုံ​မ​က​ဘူး၊ ဘေ​ရူး​မြို့​နဲ့​ဆင်ခြေ​ဖုံး​ရပ်ကွက်​တွေ​ကိုလည်း​ရောက်တယ်၊ လက်ဘနွန်​တောင်ဘက်​အထိ​ပါ​ပဲ။ အဲဒီ​အစောပိုင်း​နှစ်တွေ​က ယေရှု​ခရစ်​နဲ့ ကိုယ်တော်​ရဲ့​ပထမ​ရာစု​နောက်လိုက်​တွေ​လို​ပဲ ကျွန်တော်​တို့​လည်း အများအားဖြင့် ခြေကျင်​လျှောက်​ကြ၊ မြည်း​စီး​သွားခဲ့​ကြတယ်။

၁၉၃၆ ခုနှစ်​မှာ အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​မှာ နှစ်​အတော်ကြာ​နေခဲ့တဲ့ လက်ဘနွန်​သား​သက်သေခံ ယူး​ဆက်​ဖ် ရား​ဟာ​လ်​က လက်ဘနွန်​နိုင်ငံ​ကိုလာ​လည်တယ်။ သူက အသံချဲ့စက်​နဲ့ ဓာတ်ပြား​နည်းနည်း ယူ​လာတယ်။ အဲဒီ​ပစ္စည်း​တွေ​ကို ၁၉၃၁ ဖော့​တ်​ကား​ပေါ်မှာ​တပ်ဆင်​ပြီး လက်ဘနွန်နဲ့ ဆီးရီးယား​တစ်လျှောက် ဝေးခေါင်​တဲ့​ဒေသ​တွေ​အထိ ခရီးထွက်​ပြီး ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​သတင်းတရား ယူဆောင်​သွားခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အသံချဲ့စက်​အသံကို ခြောက်​မိုင်​ကျော်​အထိ ကြား​နိုင်တယ်။ လူတွေက ကောင်းကင်​က​လာတဲ့​အသံ​ဆိုပြီး အိမ်ခေါင်မိုး​ပေါ်​တွေ​တက်ပြီး နားထောင်​ကြတယ်။ လယ်ကွင်း​ထဲ​က​လူတွေကလည်း သူတို့​အလုပ်တွေကို​ပစ်ထား​ပြီး အနီးကပ်​လာ​နားထောင်​ကြတယ်။

ယူး​ဆက်​ဖ် ရား​ဟာ​လ်​နဲ့​သွားခဲ့တဲ့ နောက်ဆုံး​ခရီး​တစ်ခေါက်​က​တော့ ၁၉၃၇ ခုနှစ် ဆောင်း​ရာသီမှာ ဆီးရီးယား​နိုင်ငံ အလက်​ပို​မြို့​ဖြစ်တယ်။ အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​ကို သူ​မပြန်​ခင်​မှာ ပါလက်စတိုင်း​ကိုလည်း ကျွန်တော်​တို့​ခရီး​သွားခဲ့​ကြသေးတယ်။ ဟို​င်ဖာ​မြို့​နဲ့ ယေရုရှလင်​မြို့ကို​သွားခဲ့တဲ့​အပြင် အဲဒီ​နိုင်ငံ​က တော​ရွာ​တွေ​ကိုလည်း ကျွန်တော်​တို့​သွားလည်​ပတ်​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​တွေ့ဆုံ​ခဲ့​တဲ့​သူတွေထဲ​က လူတစ်ယောက်ကတော့ အရင်​ကတည်းက ကျွန်တော်​နဲ့​စာ​အဆက်အသွယ်​လုပ်ခဲ့တဲ့ အီဘရာဟင် ရှီ​ဟာ​ဒီ​ပါ​ပဲ။ အီဘရာဟင်​ဟာ ကျွန်တော်​တို့​လည်ပတ်ချိန်မှာ ကျွန်တော်​တို့​နဲ့​အတူ တစ်အိမ်​မှ​တစ်အိမ် အမှုဆောင်မှာ စတင်​ပါဝင်​တဲ့​အထိ ကျမ်းစာ​အသိပညာ​တိုးတက်​ခဲ့တယ်။—တမန်​တော် ၂၀:၂၀။

ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​နဲ့ စာ​ဆက်သွယ်​ပြီး ကျမ်းစာ​လေ့လာ​နေတဲ့ အမာခံ​ကက်သလစ် ပါမောက္ခ​ကာလီ​လ် ကို​ဘ​ရို​စီ​ကိုလည်း ကျွန်တော်​အရမ်း​တွေ့ချင်​ခဲ့တယ်။ လက်ဘနွန်​က​သက်သေခံတွေရဲ့ လိပ်စာကို သူ​ဘယ်လို​ရခဲ့​သလဲ။ ဟို​င်ဖာ​မြို့ စ​တိုး​ဆိုင်​ရှင်​က ကာလီ​လ်​ဝယ်​တဲ့​ပစ္စည်း​တွေ​ကို ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ စာအုပ်​တစ်အုပ်​ကနေ​ဆွဲ​ဖြုတ်​ထား​တဲ့ စာရွက်​နဲ့​ထုပ်​ပေး​လိုက်တာ​ကိုး။ အဲဒီ​စာရွက်​ပေါ်မှာ ကျွန်တော်​တို့​လိပ်စာ​ပါ​တယ်။ သူ့​ဆီ​လည်ပတ်​ခဲ့​တဲ့​အချိန်​ဟာ တကယ်​ပျော်စရာ​ပဲ၊ အဲဒီ​နောက်ပိုင်း ၁၉၃၉ ခုနှစ်​မှာ သူ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ဖို့ ထ​ရီ​ပို​လီ​မြို့ကို ရောက်​လာတယ်။

၁၉၃၇ ခုနှစ်​မှာ ထ​ရီ​ပို​လီ​မြို့ကို ပက်​ထ​ရိုစ် လာ​ဂါ​ကိုးစ်​နဲ့​ဇနီး ရောက်​လာကြတယ်။ နောက်​နှစ်​အနည်းငယ်​အတွင်းမှာ ကျွန်တော်​တို့​သုံးယောက် လက်ဘနွန်နဲ့ ဆီးရီးယား​တစ်ဝိုက်​မှာ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​သတင်းကို လူတွေရဲ့​အိမ်အထိ သွား​လည်ပတ်​ဟော ပြော​ခဲ့​ကြတယ်။ ညီအစ်ကို​လာ​ဂါ​ကိုးစ်​ဆုံးသွား​တဲ့ ၁၉၄၃ ခုနှစ်​မှာ သက်သေခံတွေဟာ လက်ဘနွန်၊ ဆီးရီးယား​နဲ့ ပါလက်စတိုင်း မြို့ရွာ​အားလုံးလိုလို​မှာ ဝိညာဉ်​ရေး​အလင်းထွန်းလင်း​ပြီးသွား​ပြီ။ တစ်ခါ​တ​လေ ကျွန်တော်​တို့​လူ ၃၀ လောက်​က ဝေးခေါင်​တဲ့​ဒေသ​တွေ​ကို​ရောက်​ဖို့ ကား​နဲ့ ဒါမှ​မဟုတ် ဘတ်စကား​နဲ့ မနက်​အစောကြီး ၃:၀၀ နာရီ​မှာ​စ​ထွက်ကြ​ရတယ်။

၁၉၄၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​အတွင်းမှာ အီဘရာဟင် အာတယာ​က ကင်းမျှော်စင်​ကို အာရဘီ​ဘာသာ​စကား​နဲ့ ဘာသာပြန်​ဆိုတယ်။ ပြီး​တော့ အဲဒီ​မဂ္ဂဇင်း​ကို ကျွန်တော့်​လက်ရေး​နဲ့​လေးစောင်​ကူး​ပြီး ပါလက်စတိုင်း၊ ဆီးရီးယား​နဲ့ အီဂျစ်​က သက်သေခံတွေ​ဆီ ပို့ပေး​လိုက်တယ်။ အဲဒီ​အချိန် ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​အတွင်းမှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို အကြီးအကျယ်​ဆန့်ကျင်​ခဲ့​ကြ​တာ၊ ဒါပေမဲ့​လည်း အရှေ့​အလယ်ပိုင်းဒေသ​က ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို ချစ်​မြတ်နိုးသူ​အားလုံး​နဲ့ ကျွန်တော်​တို့​အမြဲ​အဆက်အသွယ်​လုပ်ခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်​ကိုယ်တိုင် မြို့​တွေ​နဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်​ရွာ​တွေ​ရဲ့ မြေပုံ​တွေ​ဆွဲ​ပြီး အဲဒီကို သတင်းကောင်း​ရောက်ရှိ​ဖို့ အထူး​ကြိုးစား​ခဲ့တယ်။

ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ် ဖြစ်နေ​တုန်း ၁၉၄၄ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော်​ရဲ့​ရှေ့ဆောင်​အဖော် မီ​ရှယ် အ​ဘူး​တ်​ရဲ့​သမီး အီဗလီန်​နဲ့ ကျွန်တော်​လက်ထပ်ခဲ့​တယ်။ နောက်ဆုံး ကျွန်တော်​တို့ ကလေး​သုံးယောက်—သမီး​တစ်ယောက်၊ သား​နှစ်ယောက်​ရခဲ့တယ်။

ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​များနှင့်​အတူ အမှုဆောင်ခြင်း

စစ်​ပြီး​လို့​မကြာခင်​မှာပဲ ပထမ​ဂိလဒ်​ကျောင်းဆင်း ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ လက်ဘနွန်​ကို ရောက်​လာကြတယ်။ အကျိုး​က​တော့ လက်ဘနွန်​မှာ ပထမ​ဆုံး​အသင်းတော်ကို တည်ထောင်​နိုင်​ခဲ့​ပြီး ကျွန်တော့်​ကို အုပ်စု​အမှုထမ်း​အဖြစ် ခန့်အပ်​ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် ၁၉၄၇ ခုနှစ်​မှာ လက်ဘနွန်​ကို နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ်​နဲ့ သူ့ရဲ့​အတွင်းရေးမှူး မီလ်​တင် ဂျီ. ဟင်ရှယ်​လ်​တို့ လာလည်​ပတ်​ကြ​ပြီး ညီအစ်ကို​တွေ​ကို အားပေး​သွားခဲ့တယ်။ မကြာခင်​မှာ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ ထပ်​ရောက်လာ​ကြ​ပြီး ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုကို​ဖွဲ့စည်း​ဖို့နဲ့ အသင်းတော်​အစည်းအဝေးတွေ​ကျင်းပ​ဖို့ အများကြီး​အကူအညီ​ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။

ဆီးရီးယား​နိုင်ငံ​ရဲ့ ဝေးခေါင်​တဲ့​ဒေသ​တစ်ခု​ကို​သွားတဲ့အခါ တစ်ခေါက်​မှာ ဒေသခံ​ဘိရှော့​က​အတိုက်အခံလုပ်​ခဲ့တယ်။ ဂျူး​နိုင်ငံ​တည်ဆောက်ရေး​စာပေ​တွေ​ကို ကျွန်တော်​တို့ ဖြန့်ဝေ​နေတယ်လို့ သူ​စွပ်စွဲ​ခဲ့တယ်။ ရ​ယ်​စ​ရာ​ကောင်း​တာ​က ၁၉၄၈ ခုနှစ်​မတိုင်ခင်​က ဒီ​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ​တွေ​က​ပဲ ကျွန်တော်​တို့ကို “ကွန်မြူနစ်​တွေ” ဆိုပြီး အမည်ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီ​အခေါက်​မှာ ကျွန်တော်​တို့ကို သူတို့​ဖမ်း​ထားပြီး နှစ်နာရီ​ကြာ စစ်ဆေး​မေးမြန်းခဲ့​လို့ ကောင်းကောင်း​သက်သေခံခွင့်​ရ​လိုက်တယ်။

နောက်ဆုံး​ကျ​တော့ အမှုကို​နားထောင်​ခဲ့​တဲ့ တရားသူကြီး​က “ခင်ဗျား​တို့ကို စွဲချက်​တင်တဲ့ အဲဒီ​မုတ်ဆိတ် [ဘိရှော့​ကို​ပြော​နေ ခြင်း​ဖြစ်] ကို​ကျွန်တော်​အပြစ်တင်​ပေမဲ့ ခင်ဗျား​တို့​နဲ့​တွေ့ဆုံ​ပြီး ခင်ဗျား​တို့​ရဲ့​သွန်သင်ချက်​တွေ​သိလာ​ခွင့်​ရ​လိုက်လို့ ဒီ​မုတ်ဆိတ်​ကို ကျေးဇူး​တင်​ရမယ်” လို့​ပြော​ခဲ့တယ်။ ပြီး​တော့ ကျွန်တော်​တို့ကို​နှောင့်ယှက်​မိ​တဲ့​အတွက် သူ​တောင်းပန်​ခဲ့တယ်။

နောက်​ဆယ်နှစ်​ကြာ​တော့ ဘေ​ရူး​မြို့ကို​ဘတ်စကား​စီး​သွား​တုန်း​မှာ ကျွန်တော့်​ခုံဘေး​မှာ​ထိုင်တဲ့ စိုက်ပျိုးရေး​အင်ဂျင်နီယာ​တစ်ယောက်​နဲ့ စကားစမြည်​ပြော​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ယုံကြည်ချက်ကို နားထောင်ပြီး မိနစ်​အနည်းငယ်​မှာပဲ သူက ဆီးရီးယား​က သူ့​မိတ်ဆွေ​တစ်ယောက်​လည်း ဒီအတိုင်းပဲ​ပြော​တယ်လို့ ပြောပြ​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​မိတ်ဆွေ​က ဘယ်သူလဲ။ လွန်ခဲ့တဲ့​ဆယ်နှစ်​က ကျွန်တော်​တို့​အမှုကို​ကိုင်​ခဲ့​တဲ့ တရားသူကြီး​ဖြစ်နေ​တာ​ကိုး!

၁၉၅၀ ပြည့်လွန်​နှစ်​အတွင်းမှာ အီရတ်​နိုင်ငံ​က သက်သေခံတွေ​ဆီ ကျွန်တော်​သွား​လည်ပတ်​ပြီး သူတို့နဲ့အတူ တစ်အိမ်​မှ​တစ်အိမ်​သက်သေခံ​ခဲ့တယ်။ ဂျော်ဒန်​နဲ့ အနောက်ဘက်​ကမ်း​ကိုလည်း အကြိမ်ကြိမ်​ရောက်ခဲ့တယ်။ ၁၉၅၁ ခုနှစ်​မှာ ဗက်လင်မြို့​ကို​သွားတဲ့ သက်သေခံ​လေးယောက်​အုပ်စု​ထဲမှာ ကျွန်တော်​လည်း​ပါ​တယ်။ အဲဒီမှာ​ပဲ သခင့်​ညစာ​စားပွဲ​ကျင်းပ​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီ​နေ့​အစောပိုင်းမှာ ညစာ​စားပွဲ​အတွက်​ရောက်လာ​ကြ​တဲ့​သူအား​လုံး ဘတ်စကား​နဲ့ ဂျော်ဒန်​မြစ်ကို​သွား​ကြတယ်၊ အဲဒီမှာ လူ ၂၂ ယောက် ယေဟောဝါ​ထံ သူတို့ရဲ့​ဆက်ကပ်​အပ်နှံမှု​ကို နှစ်ခြင်းနဲ့​တင်ပြ​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီ​ဒေသမှာ ကျွန်တော်​တို့​အတိုက်အခံ​ကြုံ​တိုင်း ကျွန်တော်​တို့​က “ခင်ဗျား​တို့​ကိုယ်နှိုက်​ရဲ့​ပြည်သား​တစ်ယောက် ကမ္ဘာ​တစ်ခုလုံး​ကို​အုပ်ချုပ်​မယ့် ဘုရင်​ဖြစ်လာ​မယ်​ဆိုတာ​ကို​ပြောပြ​ဖို့ ရောက်​လာကြတာ! ခင်ဗျား​တို့ ဘာဖြစ်​လို့​စိတ်​အနှောင့်အယှက်​ဖြစ်​ကြ​တာလဲ။ ခင်ဗျား​တို့​ပျော်​သင့်ပါတယ်!” လို့​ပြော​လေ့​ရှိတယ်။

အခက်အခဲ​များ​ကြား ဟောပြောခြင်း

အရှေ့​အလယ်ပိုင်းဒေသ​ကလူ​တွေ​ဟာ အများအားဖြင့် သဘောကောင်း​တယ်၊ နှိမ့်ချမှု​ရှိတယ်၊ ဖော်ရွေ​ကြတယ်။ အများ​က ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​သတင်းတရားကို စိတ်ဝင်တစား​နားထောင်​ကြတယ်။ “ဘုရားသခင်​သည် ကိုယ်တော်တိုင် လူ​တို့​နှင့်အတူ​ရှိ​နေ၍ သူတို့၏​ဘုရားသခင်​ဖြစ်​တော်​မူ​မည်။ ဘုရားသခင်​သည် သူတို့၏​မျက်စိ​၌ မျက်ရည်​ရှိသမျှ​တို့ကို သုတ်​တော်​မူ​မည်။ နောက်​တစ်ဖန် သေ​ဘေးမ​ရှိ​ရ။ စိတ်​မ​သာ​ညည်းတွား​ခြင်း၊ အော်ဟစ်​ခြင်း၊ ပင်ပန်းခြင်း​လည်း​မရှိ​ရ” ဆို​တဲ့ ဒီ​ကျမ်းစာ​ပရောဖက်ပြုချက် မကြာခင်​ပြည့်စုံ​လာတော့​မယ်​ဆိုတာ​ကို သိရတာထက် စိတ်​ရွှင်လန်းစရာ ဘာမှ​မရှိတာ​အမှန်ပါပဲ။—ဗျာဒိတ် ၂၁:၃၊ ၄။

ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အလုပ်ကို အတိုက်အခံ​လုပ်ကြ​တဲ့ လူ​အ များ​စု​ဟာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အလုပ်နဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ဟော​နေတဲ့​သတင်းတရားကို တကယ်​နားမလည်​လို့​ပဲ။ ခရစ်ယာန်ဘောင်​ဓမ္မ​ဆရာ​တွေ​ဟာ ကျွန်တော်​တို့ကို တလွဲ​မြင်ရ​အောင် တော်​တော့်​ကို​လုပ်ခဲ့ကြ​တာ​ကိုး! ဒါ​ကြောင့် ၁၉၇၅ ခုနှစ်​ကစပြီး ၁၅ နှစ်​ကျော်​ကြာ​ခဲ့​တဲ့ လက်ဘနွန် ပြည်တွင်းစစ်​အတွင်း သက်သေခံတွေ အကြီးအကျယ်​အခက်အခဲ​တွေ ကြုံတွေ့​ခဲ့​ကြရတယ်။

တစ်ချိန်​မှာ ချာ့ခ်ျ​မှန်မှန်​တက်​ခဲ့​ကြ​တဲ့ မိသားစု​တစ်စု​နဲ့ ကျွန်တော် ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​ကျင်းပ​တယ်။ ကျမ်းစာ​အမှန်တရား​တွေ သူတို့​တတ်သိလာ​ကြ​တဲ့​အတွက် ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ​တွေ​က ဒေါသ​ထွက်ကြ​တယ်။ အဲဒါ​ကြောင့် တစ်ည​မှာ ဒေသခံ​ဘာသာရေး​အုပ်စု​တစ်စု​က အဲဒီ​မိသားစုရဲ့​ဆိုင်​ကို​ဝင်စီး​ပြီး ယူ.အက်စ်. ဒေါ်လာ​အနည်းဆုံး ၁၀,၀၀၀ တန်​တဲ့ ကုန်ပစ္စည်း​တွေ​ကို မီးရှို့​ပစ်​ကြဖို့ အသင်းသားတွေကို သွေးထိုး​ပေး​တယ်။ အဲဒီ​ည​မှာပဲ သူတို့​လာပြီး ကျွန်တော့်​ကို အတင်း​ဆွဲခေါ်​သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့​ခေါင်းဆောင်​ကို အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့်​ပြော​ပြီး သူတို့​သာ ခရစ်ယာန်စစ်​တွေ​ဖြစ်​မယ်​ဆိုရင် ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း​လုပ်ကြ​မှာ​မဟုတ်ဘူးလို့ ရှင်းပြ​နိုင်​ခဲ့တယ်။ အဲဒါနဲ့ သူက ကား​ကို​ရပ်​ခိုင်း​ပြီး ကျွန်တော့်​ကို​ဆင်း​ခိုင်းတယ်။

နောက်​တစ်ကြိမ်​မှာ စစ်မှုထမ်း​လေးယောက်​က ကျွန်တော့်​ကို​ပြန်ပေးဆွဲ​သွားတယ်။ ကျွန်တော့်​ကို​ပစ်သတ်​မယ်​လို့​ပြော​တဲ့ သူတို့​ခေါင်းဆောင်​က အမျိုးမျိုး​ခြိမ်းခြောက်​ပြီး​တဲ့​နောက်​မှာ ရုတ်တရက်​စိတ်ပြောင်း​သွားပြီး ကျွန်တော့်​ကို​လွှတ်လိုက်တယ်။ အခု​ဆိုရင် သူတို့​ထဲ​က​နှစ်ယောက်​ဟာ လူသတ်မှု​နဲ့ လုယက်​မှု​အတွက် ထောင်ကျ​နေပြီး နောက်​နှစ်ယောက်​တော့ သေဒဏ်​ပေး​ခံရ​ပြီ။

သက်သေ​ခံရန် အခြား​အခွင့်အရေး​များ

တစ်နိုင်ငံ​ကနေ​တစ်နိုင်ငံ​ကို လေယာဉ်​နဲ့ မကြာခဏ​သွားခွင့်​ရတယ်။ တစ်ခါ​က ဘေ​ရူး​မြို့ကနေ အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​ကို​အသွား​မှာ လက်ဘနွန်​နိုင်ငံ​ခြား​ရေး​ဝန်ကြီး​ဟောင်း ချားလ်စ် မာလီ​ခ်​ဘေးမှာ ကျွန်တော်​ထိုင်​ခဲ့​ရတယ်။ သူက ဂရုတစိုက်​နားထောင်ပြီး ကျွန်တော်​ဖတ်ပြ​တဲ့ ကျမ်းပိုဒ်​တိုင်း​ကို တန်ဖိုး​ထားခဲ့​တယ်။ နောက်ဆုံး​ကျ​မှ သူက ထ​ရီ​ပို​လီ​မြို့မှာ ကျောင်းတက်​တုန်း သူ့​ဆရာ​ဟာ အီဘရာဟင် အာတယာ​ဖြစ်​တဲ့​အကြောင်း​ပြောပြ​တယ်၊ ကျွန်တော့်​ယောက္ခထီး​က သူ့​ဆရာ​ကို ကျမ်းစာ​အမှန်တရား ဦးဆုံး​ပြောပြ​ခဲ့​တာ! အီဘရာဟင်​က ကျမ်းစာ​ကို​လေးစားဖို့ သူ့ကို​သင်ပေးခဲ့တယ်​လို့ မစ္စတာ​မာလီ​ခ်​ပြောပြ​တယ်။

နောက်​တစ်ခေါက် လေယာဉ်​ခရီးစဉ်​မှာ ကုလသမဂ္ဂ ပါလက်စတိုင်း​ကိုယ်စားလှယ်​တစ်ယောက်​ဘေးမှာ ကျွန်တော်​ထိုင်​ခဲ့​ရတယ်။ သူ့ကို ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​သတင်းကောင်း ပြောပြ​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံး​တော့ နယူးယောက်​မှာ​ရှိတဲ့ သူ့​ညီ​ရဲ့​မိသားစုနဲ့ ကျွန်တော့်​ကို​မိတ်ဆက်​ပေး​ခဲ့တယ်၊ သူတို့ဆီ​ကို ကျွန်တော်​မကြာခဏ​သွားလည်တယ်။ နယူးယောက်​က ကုလသမဂ္ဂ​ရုံး​မှာ​အလုပ်​လုပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်​ဆွေမျိုး​တစ်ယောက်​လည်း​ရှိတယ်။ တစ်နေ့ သူ့​ရုံး​ကို ကျွန်တော်​သုံးနာရီ​ကြာ သွားလည်​ခဲ့တယ်၊ အဲဒီ​အချိန်အတွင်း​မှာ သူ့ကို ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​အကြောင်း သက်သေ​ခံနိုင်​ခဲ့တယ်။

အခု ကျွန်တော် ၈၈ နှစ်​ရှိနေပြီ၊ အသင်းတော်​တာဝန်​တွေ​ကို ထမ်းဆောင်​နိုင်​ပါ​သေး​တယ်။ ကျွန်တော့်​ဇနီး အီဗလီန်​လည်း ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို ကျွန်တော်​နဲ့​အတူ​လက်တွဲ​ထမ်းဆောင်​နေဆဲ​ပါ။ ကျွန်တော်​တို့​သမီး​က ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​တစ်ယောက်​နဲ့ လက်ထပ်ခဲ့​ပြီး အခု ဘေ​ရူး​မြို့​အသင်းတော်ရဲ့​အကြီးအကဲ​အဖြစ် အမှုထမ်းဆောင်​နေတယ်။ သူတို့​သမီးလည်း သက်သေခံ​တစ်ယောက်​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​သားထွေး​နဲ့​သူ့​ဇနီး​က သက်သေခံတွေ​ဖြစ်​ကြ​ပြီး သူတို့​သမီးလည်း အမှန်တရား​ထဲမှာ​ရှိတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​သားကြီးရဲ့​နှလုံး​ထဲ​ကို​တော့ ခရစ်ယာန်​ယုံကြည်ချက် ရိုက်သွင်း​ပေး​ခဲ့​တာ​ပဲ၊ အချိန်တန်​ရင် ယုံကြည်​လာလိမ့်မယ်​လို့ ကျွန်တော်​မျှော်လင့်​ပါ​တယ်။

၁၉၃၃ ခုနှစ်​မှာ ရှေ့ဆောင်​အဖြစ်​အမှုဆောင်ဖို့ ကျွန်တော့်​ကို​ခန့်အပ်​ခဲ့တယ်—အရှေ့​အလယ်ပိုင်းဒေသ​က ပထမဦးဆုံး​ရှေ့ဆောင်​ပေါ့။ ကျွန်တော့်​ဘဝမှာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၆၈ နှစ်​အတွင်းမှာ ရှေ့ဆောင်​အဖြစ် ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ထမ်း​ဆောင်​ရတာထက်​ကောင်း​တာ ဘာ​တစ်ခု​မှ​မ​တွေ့ခဲ့​ပါ​ဘူး။ ကိုယ်တော်​ပေးသနား​ထား​တဲ့ ဝိညာဉ်​ရေး​အလင်း​မှာ ဆက်လျှောက်​လှမ်း​နေဖို့ ကျွန်တော်​သန္နိ​ဋ္ဌာန်​ချထား​ပါ​တယ်။

[စာမျက်နှာ ၂၃ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၃၅ ခုနှစ်​က နာ​ဂျီ​ဘ်

[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၄၀ ပြည့်နှစ် လက်ဘနွန်​တောင်ပေါ်​မှာ အသံချဲ့စက်​ကား​နှင့်

[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

ဘယ်ဘက်​ထိပ်​မှ​စ၍ လက်ယာရစ်– နာ​ဂျီ​ဘ်၊ အီဗလီန်၊ သူတို့၏​သမီး၊ ညီအစ်ကို​အ​ဘူး​တ်​နှင့် နာ​ဂျီ​ဘ်​၏​သားကြီး၊ ၁၉၅၂

အောက် (ရှေ့တန်း)– ထ​ရီ​ပို​လီ​မြို့မှ နာ​ဂျီ​ဘ်​၏​အိမ်​၌ ညီအစ်ကို​ရှာ​မ်​မာ​စ်၊ နောရ်၊ အ​ဘူး​တ်​နှင့် ဟင်ရှယ်​လ်၊ ၁၉၅၂

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

နာ​ဂျီ​ဘ်​နှင့် သူ့​ဇနီး​အီဗလီန်