ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

 ယေဟောဝါ​၏​လုပ်ငန်းတော်​၌ ကြွယ်ဝသော​ဘဝ

ရပ်စယ်လ် ကပ်​ဇန် ပြောပြ​သည်

ပထမ​ကမ္ဘာ​စစ်​စ​ဖြစ်​ခြင်း​နဲ့​အတူ အစပြု​ခဲ့​တဲ့​မှတ်သား​လောက်​တဲ့​ခေတ်​မတိုင်ခင် ခု​နစ်​နှစ်​အလို ၁၉၀၇၊ စက်တင်ဘာ ၂၂ ရက်​နေ့မှာ လောက​ထဲ​ကို ကျွန်တော်​ရောက်​လာတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​မိသားစုဟာ အရေး​အကြီးဆုံး​လမ်းစဉ်​မှာ ပြည့်စုံ​ကြွယ်ဝ​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အကြောင်းကို အသေးစိတ်​သိ​ပြီး​တဲ့​နောက်​မှ သင်တို့​သဘောတူ​ပါ​လိမ့်မယ်။

အဘွား​ကပ်​ဇန်​ဟာ ငယ်​စဉ်​ကတည်းက ဘုရားသခင်​နဲ့​ပတ်သက်​တဲ့ အမှန်တရားကို ရှာဖွေခဲ့​တယ်။ အဘွား​ဟာ မြီး​ကောင်​ပေါက်​အရွယ်​မရောက်ခင် ဆွစ်ဇလန်​နိုင်ငံ​က အဘွား​ရဲ့​ဇာတိ​မြို့​ဖြစ်​တဲ့ အရမ်း​လှပတဲ့​စ​ပီဇ်​မြို့ရှိ ချာ့ခ်ျ​တွေ​ကို တက်​ခဲ့တယ်။ အဘွား​လက်ထပ်​ပြီး နှစ်​အနည်းငယ်​အကြာ ၁၈၈၇ မှာ​အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​ကမ်းခြေ​ကို ရောက်လာ​ကြ​တဲ့ နိုင်ငံ​ကူး​ပြောင်း​လာ​သူတွေထဲမှာ ကပ်​ဇန်​မိသားစု​လည်း​ပါ​တယ်။

အဲဒီ​မိသားစုဟာ အိုဟိုင်အို​မြို့မှာ အခြေချ​ပြီး ၁၉၀၀ လောက်​မှာ အဘွား​ရှာ​နေတဲ့​ဘဏ္ဍာ​ကို တွေ့ရှိ​ခဲ့တယ်။ ဂျာမန်​ဘာသာ​စကား​နဲ့ ချားလ်စ် တေ​ဇ် ရ​ယ်​စ​ယ်လ်​ရဲ့ အချိန်နီး​ပြီ စာအုပ်​မှာ​တွေ့ရှိ​ခဲ့​တာ။ အဘွား​ဖတ်​လိုက်တာနဲ့ ကျမ်းစာ​အမှန်တရား​အလင်း​ပါ​တယ်​ဆိုတာ ချက်ချင်း​သတိပြုမိတယ်။ အင်္ဂလိပ်စာ​ကို အဘွား​မဖတ်​တတ်​ပေမဲ့ အင်္ဂလိပ် ကင်းမျှော်စင်​ကို နှစ်စဉ်ကြေး​ယူခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ အဘွား​ဟာ ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို ထပ်ဆင့်​သိလာပြီး တစ်ချိန်တည်း​မှာပဲ အင်္ဂလိပ်​ဘာသာ​စကား​ကိုလည်း တတ်​လာတယ်။ အဘိုး​က​တော့ သူ့​ဇနီး​လို ဝိညာဉ်​ရေးရာ​တွေ​ကို တစ်ခါ​မှ​စိတ်မဝင်စား​ခဲ့​ဘူး။

အဘွား​ကပ်​ဇန်​ရဲ့​သားသမီး ၁၁ ယောက်​ထဲ​က သား​နှစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့ ဂျွန်​နဲ့ အဒေါ့ဖ်​တို့​ပဲ အဘွား​ရှာတွေ့​ထား​တဲ့ ဝိညာဉ်​ရေး​ဘဏ္ဍာ​ကို တန်ဖိုး​ထားခဲ့​ကြတယ်။ ဂျွန်​က ကျွန်တော့်​အဖေ​ဖြစ်​ပြီး ၁၉၀၄ မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ အဲဒီတုန်းက ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​လို့ လူသိ​များတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ မစ္စဆူရီ​ပြည်နယ်၊ စိန့်​လူး​ဝ​စ္စ​စည်းဝေးကြီး​မှာ အဖေ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​အများစုဟာ ငွေကြေး​မ​ချမ်းသာ​တဲ့​အတွက် ရထား​ခ​အထူး​နှုန်း​စီစဉ်​ထား​တဲ့ ကမ္ဘာ့​ပြပွဲ​ကျင်းပ​တဲ့​အချိန်​မှာပဲ စိန့်​လူး​ဝ​စ္စ​မြို့​စည်းဝေးကြီး​ကို ကျင်းပ​ခဲ့​ကြတယ်။  နောက်ပိုင်း ၁၉၀၇ မှာ​ကျွန်တော့်​ဦးလေး​အဒေါ့ဖ်​လည်း နယူးယောက်​မြို့၊ နိုင်​အာဂ​ရာ​ရေတံခွန်ကြီး​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ စည်းဝေးကြီး​တစ်ခု​မှာ နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်​အဖေနဲ့​ဦးလေး​တို့​ဟာ ကျမ်းစာ​ကနေ​သိရှိခဲ့တဲ့​အကြောင်း​တွေ​ကို ဇွဲရှိ​ရှိ​ဟောပြောခဲ့​ကြ​ပြီး နောက်ဆုံး နှစ်ယောက်စလုံး အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင် (အခု​အခေါ်​အရ ရှေ့ဆောင်) တွေ​ဖြစ်လာ​ကြတယ်။

ဒါ​ကြောင့် ကျွန်တော်​မွေးလာတဲ့ ၁၉၀၇ မှာ​ကျွန်တော့်​မိသားစုဟာ ဝိညာဉ်​ရေး​အရ ချမ်းသာ​ကြွယ်ဝ​နေကြပြီ။ (သု. ၁၀:၂၂) ကျွန်တော့်​ရဲ့​မိဘ ဂျွန်​နဲ့​အိုင်​ဒါ​တို့​ဟာ အိုဟိုင်အို၊ ပွတ်​အင်​ဘေ​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ “အောင်ပွဲ​သို့” စည်းဝေးကြီး​ကို ကျွန်တော့်​ကို​ခေါ်သွား​တဲ့​အချိန် ၁၉၀၈ မှာ​ကျွန်တော်​ဟာ နို့စို့​ကလေး​ပဲ​ရှိသေးတယ်။ အဲဒီတုန်းက နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​ဖြစ်နေ​တဲ့ ဂျိုးဇက် အက်ဖ်. ရပ်သဖော့ဒ်​က စည်းဝေးကြီး​သဘာပတိ​ဖြစ်တယ်။ ဒီ​မတိုင်ခင် အပတ်​အနည်းငယ်​မှာ အိုဟိုင်အို၊ ဒေါ့လ်​တန်​မြို့ကို သူ​ရောက်လာ​ခဲ့​ပြီး ကျွန်တော်​တို့​အိမ်ကို လာလည်​သေး​တယ်၊ ဒေသခံ​ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​ကိုလည်း ဟောပြောချက်​ပေး​ခဲ့တယ်။

တကယ်တော့ အဲဒီ​အဖြစ်အပျက်တွေကို ကျွန်တော်​ကိုယ်တိုင်​မမှတ်မိ​ပေမဲ့ ၁၉၁၁ မှာ​မေရီလန်း​ပြည်နယ်၊ မောင်​တိ​န်​လိပ်​ခ်​မြို့မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ စည်းဝေးကြီး​ကို​တော့ ကျွန်တော်​မှတ်မိတယ်။ အဲဒီမှာ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​ရဲ့ ကမ္ဘာချီ​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ကြီးကြပ်​ခဲ့​တဲ့ ချားလ်စ် တေ​ဇ် ရ​ယ်​စ​ယ်လ်​ကို ကျွန်တော့်​ညီမ​အက်စ်တာ​နဲ့ ကျွန်တော် တွေ့ဆုံ​ခဲ့​ကြတယ်။

ဆာ​ရာ​ယေ​ဗို​မြို့မှာ ဩစတြီးယား​မင်းသား ဖာဒီနန်​နဲ့ သူ့​ဇနီး​လုပ်ကြံခံ​ရလို့ ကမ္ဘာ​စစ်​ဖြစ်နေ​တဲ့ ၁၉၁၄၊ ဇွန် ၂၈ ရက်​နေ့မှာ အိုဟိုင်အို​ပြည်နယ်၊ ကိုလံဘတ်စ်​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ အေးဆေး​ငြိမ်သက်​တဲ့​စည်းဝေးကြီး​ကို ကျွန်တော့်​မိသားစုနဲ့​အတူ ကျွန်တော်​တက်ရောက်​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အစောပိုင်း​နှစ်တွေ​ကတည်းက ယေဟောဝါ​လူမျိုး​တွေ​ကျင်းပ​တဲ့ စည်းဝေးကြီး​အတော်များများကို ကျွန်တော်​တက်ရောက်ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ တချို့​စည်းဝေးကြီး​တွေ​မှာ တစ်​ရာ ဒါမှ​မဟုတ် တစ်​ရာ​ကျော်​ကျော်​လောက်​ပဲ​ရှိတာ။ တခြား​စည်းဝေးကြီး​တွေ​မှာ​တော့ ကမ္ဘာ့​အကြီးဆုံး​အားကစားကွင်း​အချို့​မှာ ထောင်သောင်း​မ​က စည်းဝေး​ခဲ့​ကြတယ်။

အရေးကြီး​နေရာ၌ ကျွန်တော်​တို့​အိမ်

ပဲ​င်​စီ​လ်​ဘေး​နီး​ယား​ပြည်နယ်၊ ပစ္စဘတ်​မြို့​နဲ့ အိုဟိုင်အို​ပြည်နယ်၊ က​လီဗ်​လ​န်​မြို့​ကြား​မှာ​ရှိတဲ့ ဒဲလ်​တန်​မြို့က ကျွန်တော်​တို့​အိမ်ဟာ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​ရဲ့ အသင်းတော်​ငယ် အစည်းအဝေးတွေ​ကျင်းပ​တဲ့ နေရာ​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​တို့​အိမ်ဟာ နယ်လှည့်​ဟောပြောသူ​အများ​ကို ဧည့်ဝတ်ပြု​တဲ့​ဗဟို​အချက်အချာ​ဖြစ်လာ​တယ်။ သူတို့ရဲ့​မြင်း​တွေ​နဲ့ လှည်း​တွေ​ကို ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​သိုလှောင်ရုံ​နောက်ဘက်​မှာ ချည်​ထား​ကြ​ပြီး စည်းဝေး​တက်ရောက်​သူတွေကို စိတ်​လှုပ်ရှား​စ​ရာ​အတွေ့အကြုံ​တွေ​နဲ့ တခြား​ဝိညာဉ်​ရေး​တန်ဖိုး​ရှိရာ​တွေ​ကို သူတို့​ပြောပြ​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီ​အချိန်တွေ​ဟာ တကယ့်ကို​အားရှိစရာ​အချိန်တွေ​ပါ​ပဲ!

အဖေဟာ ကျောင်း​ဆရာ​တစ်ယောက်​ဖြစ်​ပေမဲ့ အမြင့်မြတ်ဆုံး​သွန်သင်ခြင်း​လုပ်ငန်း​ဖြစ်​တဲ့  ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုကို​ပဲ အဖေ​စိတ်ဝင်စား​တာ။ မိသားစုကို ယေဟောဝါ​အကြောင်း အဖေ​မပျက်​မ​ကွက်​သင်ပေး​ပြီး ညနေ​တိုင်း မိသားစု​လိုက် ဆုတောင်း​ခဲ့​ကြတယ်။ ၁၉၁၉၊ နွေဦး​ပေါက်​မှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​မြင်း​နဲ့​လှည်း​ကို အဖေ​ရောင်းလိုက်ပြီး ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ လူများ​များ​ဆီ ရောက်​နိုင်​ဖို့ ၁၇၅ ဒေါ်လာ​နဲ့ ၁၉၁၄ ဖော့​တ်​ကား​တစ်စီး​ကို​ဝယ်ခဲ့တယ်။ ၁၉၁၉ နဲ့ ၁၉၂၂ မှာ​အဲဒီ​ကား​နဲ့ အိုဟိုင်အို​ပြည်နယ်၊ စီ​ဒါ​ပွိုင့်​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​ရဲ့ မှတ်သား​ထိုက်တဲ့​စည်းဝေးကြီး​တွေ​ကို ကျွန်တော်​တို့​မိသားစု​လိုက်​တက်​ခဲ့​ကြတယ်။

ကျွန်တော်​တို့​မိသားစု​လိုက်—အမေ; အဖေ; အက်စ်တာ; ကျွန်တော်​ညီ​ဂျွန်​နဲ့ ကျွန်တော်—လူထု​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်​ခဲ့​ကြတယ်။ အိမ်ရှင်​တစ်ယောက်​က ကျွန်တော့်​ကို ကျမ်းစာ​မေးခွန်း​တစ်ခု ပထမဦးဆုံး​အကြိမ်​မေး​တာ ကောင်းကောင်း​မှတ်မိ​သေး​တယ်။ ကျွန်တော် ခု​နစ်​နှစ်လောက်​ပဲ​ရှိသေးတယ်။ “လူ​လေး၊ အာမဂေဒုန်​ဆိုတာ ဘာလဲ” လို့​အဲဒီ​လူက​မေးတယ်။ အဖေ့​ရဲ့​အကူအညီ​နဲ့ ကျမ်းစာ​အတိုင်း ဖြေနိုင်​ခဲ့တယ်။

အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှု​တွင်​ပါဝင်ခြင်း

၁၉၃၁ မှာ​အိုဟိုင်အို​ပြည်နယ်၊ ကိုလံဘတ်စ်​စည်းဝေးကြီး​ကို ကျွန်တော်​တို့​မိသားစု​လိုက် တက်ရောက်​ခဲ့တယ်၊ အဲဒီမှာ ယေဟောဝါသက်သေ​များ​ဆို​တဲ့ အမည်သစ်​ကို​ပါဝင်​ခံယူ​ရတာ ကျွန်တော်​တို့ ဝမ်းသာ​ပီတိ​ဖြစ်​ခဲ့​ကြရတယ်။ ဂျွန်​က အရမ်း​စိတ်​လှုပ်ရှား​ခဲ့​ပြီး သူနဲ့​ကျွန်တော် ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်းမှာပါ​ဝင်​ရင်​ကောင်း​မယ်​လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်​ချ​ခဲ့တယ်။ * ကျွန်တော်​တို့​ပါဝင်​ခဲ့​ကြ​သလို အမေ၊ အဖေနဲ့ အက်စ်တာ​တို့​လည်း ပါဝင်​ခဲ့​ကြတယ်။ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​သတင်းကောင်း ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ မိသားစု​လိုက် စည်းစည်းလုံးလုံး​ပါဝင်​ခဲ့​ရတာ တန်ဖိုး​ရှိတဲ့​ရတနာ​တစ်ခု​ပါ​ပဲ! ဒီ​ကောင်းချီး​အတွက် ယေဟောဝါ​ကို ကျေးဇူး​တင်​လို့​မဆုံး​ပါ​ဘူး။ ကျွန်တော်​တို့​အရမ်းပျော်​ရွှင်​ခဲ့​ကြ​ပေမဲ့ အဲဒါ​ထက်​ပို​ပျော်စရာ​တွေ​က ရှိနေသေး​တယ်။

၁၉၃၄၊ ဖေဖော်ဝါရီ​လမှာ နယူးယောက်၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်​က (ဗေသလ​လို့​ခေါ်​တဲ့) ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ကမ္ဘာ့​ဌာနချုပ်​မှာ ကျွန်တော်​စပြီး​အလုပ်​လုပ်ခဲ့တယ်။ အပတ်​အနည်းငယ်​ကြာ​တော့ ဂျွန်​လည်း ရောက်​လာတယ်။ ၁၉၅၃ မှာ​သူ့ရဲ့​ချစ်​ဇနီး ဂျေ​စီ​နဲ့​လက်မထပ်ခင်​အထိ သူနဲ့အတူ ကျွန်တော်​တစ်ခန်း​တည်းနေ​ခဲ့တယ်။

ဂျွန်​နဲ့​ကျွန်တော် ဗေသလ​ကို​ရောက်​ပြီး​တဲ့​နောက် ကျွန်တော်​တို့​မိဘတွေက ဒေသ​အသီးသီး​မှာ ရှေ့ဆောင်​တာဝန်​တွေ​ကို လက်ခံ​ယူ​ခဲ့​ကြတယ်၊ အက်စ်တာ​နဲ့ သူ့​ခင်ပွန်း​ဂျော့ဂျ်​ရီ​ဒ်​တို့​လည်း အဖေ​အမေတို့​နဲ့​အတူ လိုက်ပါ​သွား​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​မိဘတွေက ၁၉၆၃ မှာ သူတို့ရဲ့​မြေကြီး​အသက်တာ​မကုန်ဆုံး​ခင်​အထိ ဆက်​ပြီး​ရှေ့ဆောင်​ခဲ့​ကြတယ်။ အက်စတာ​နဲ့​သူ့​ခင်ပွန်း​တို့​က တကယ်​ကောင်း​တဲ့​မိသားစုကို ပျိုးထောင်​ခဲ့​ကြ​လို့ ကျွန်တော့်​မှာ​ချစ်​မြတ်နိုး​ရတဲ့ တူ​တွေ၊ တူမ​တွေ​ရှိတဲ့​ကောင်းချီး​ကို ခံစား​ရတယ်။

ဗေသလ​တွင် အလုပ်​နှင့် ပေါင်းသင်းမှု​များ

ဂျွန်​ဟာ ဗေသလမှာ သူ့ရဲ့​စက်​မှု​အတတ်ပညာ​ကို အသုံးချပြီး သယ်​ရလွယ်​ကူ​တဲ့ ဓာတ်စက်​တွေ​ထုတ်လုပ်​တဲ့​စီမံကိန်း​တွေ​မှာ တခြား​ဗေသလ​အိမ်သားတွေ​နဲ့ အတူတူ​အလုပ်​လုပ်ခဲ့တယ်။ တစ်အိမ်​မှ​တစ်အိမ်​အမှုဆောင်တဲ့​အချိန်​မှာ အဲဒီ​စက်​တွေ​ကို ထောင်နဲ့​ချီ​ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ အသုံးပြု​ခဲ့​ကြတယ်။ နှစ်စဉ်ကြေး​ယူ​တဲ့​သူတွေဆီ စာတိုက်​ကနေ မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ပို့​ပေးဖို့ ထုပ်ပိုး​ပြီး တံဆိပ်​ခေါင်း​ကပ်​တဲ့​စက်​တွေ​ကိုလည်း ပုံစံ​ဆွဲ​ပြီး​ပြုလုပ်​တဲ့​နေရာမှာ​လည်း ဂျွန်​ပါဝင်​ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော့်​ရဲ့​ဗေသလ​လုပ်ငန်း​ကို စာအုပ်​ချုပ်​ဌာန​မှာ စ​ခဲ့​တာ။ အဲဒီတုန်းက စက်ရုံ​မှာ​အလုပ်လုပ်​ခဲ့​ကြ​တဲ့ တခြား​လူငယ်တွေလည်း အခုထိ ဗေသလမှာ သစ္စာရှိ​ရှိ​အမှုဆောင်​နေတုန်းပဲ။ အဲဒီ​ထဲမှာ ကယ်​ရီ ဘာ​ဘာနဲ့ ရောဘတ် ဟ​တ်စ်ဖဲ့လ်တ်​တို့​လည်း​ပါ​တယ်။ ကျွန်တော်​သတိရ​နေ​သေး​တဲ့ အခုတော့​သေဆုံး​သွားပြီ​ဖြစ်​ကြ​တဲ့ သူတွေထဲမှာ နေသန် နောရ်၊ ကားလ် က​လိ​န်း၊ လို​င်​မယ်​န် စွင်ဂယ်​လ်၊ က​လော​စ္စ ဂျင်​စင်၊ ဂ​ရ​န့်တ် စူ​တာ၊ ဂျော့ဂျ် ဂဲ​င်း​ဂက်စ်၊ အော့​ရာ​န် ဟစ်​ဘာ​တ်၊ ဂျွန် ဆီ​အောရ်စ်၊ ရောဘတ် ပဲ​န်၊ ချားလ်စ် ဖီ​ကာ​လ်၊ ဘ​န်​အို ဘွတ်​ချက်ခ်​နဲ့ ဂျွန် ပဲ​ရီ​တို့​လည်း​ပါ​တယ်။ သူတို့တွေဟာ မညည်းမညူ၊ “အခွင့်အရေး” ကိုတစ်​ခါ​မှ​မမျှော်လင့်​ဘဲ အလုပ်ကို ဇွဲ​န​ပဲ​နဲ့​လုပ်ဆောင်ခဲ့​ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဖွဲ့အစည်း​ကြီး​လာတော့ အဲဒီ​တည်ကြည်​တဲ့ ဝိညာဉ်​တော်​ဖွား​ခရစ်ယာန်​တွေ​ဟာ တာဝန်​ကြီးကြီး​တွေ ထမ်း​ခဲ့​ကြရတယ်။ တချို့​ဆိုရင် ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့မှာ​တောင် အမှုထမ်းဆောင်​ကြရတယ်။

ကိုယ်ကျိုး​စွန့်​တဲ့ ဒီ​ညီအစ်ကို​တွေ​နဲ့​အလုပ်လုပ်​ရတာ အရေးကြီး​သင်ခန်းစာ​တစ်ခု​ကို ကျွန်တော်​ရရှိခဲ့တယ်။ လောက​အလုပ်မှာ အလုပ်သမားတွေဟာ သူတို့​လုပ်အား​အတွက် လစာ​ရ​ကြတယ်။ အဲဒါ​က သူတို့ရဲ့​ဆု​ငွေ​ပဲ။ ဗေသလမှာ​အမှုဆောင်တဲ့​အတွက် ဝိညာဉ်​ရေး​ကောင်းချီး​တွေ အများကြီး​ရတယ်၊ အဲဒီ​ဆုကျေးဇူး​တွေ​ကို ဝိညာဉ်​ရေး​စိတ်ထား​ရှိတဲ့ အမျိုးသား၊ အမျိုးသမီးတွေ​ပဲ တန်ဖိုး​ထား​လေးမြတ်​ကြ​တာ။—၁ ကောရိန္သု ၂:၆-၁၆။

၁၉၂၃ မှာ​ဆယ်ကျော်သက်​အရွယ်​နဲ့ ဗေသလ​ကို​ရောက်လာ တဲ့ နေသန် နောရ်​ဟာ ၁၉၃၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​မှာ စက်ရုံ​ကြီးကြပ်မှူး​ဖြစ်လာ​တယ်။ စက်ရုံ​တစ်ရုံ​လုံး​ကို နေ့တိုင်း လမ်းလျှောက်​ပြီး အလုပ်​လုပ်တဲ့​သူ​တစ်ယောက်ချင်း​စီ​ကို နှုတ်ဆက်​ခဲ့တယ်။ ဗေသလ​ကို​ရောက်ခါစ​ဖြစ်​တဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ဟာ ဒီလိုမျိုး​ပုဂ္ဂိုလ်ရေး​စိတ်ဝင်စားမှု​ပြ​တဲ့​အတွက် တကယ်​ကျေးဇူး​တင်​ခဲ့​ကြတယ်။ ၁၉၃၆ မှာ​ဂျာမနီ​နိုင်ငံ​ကနေ ပုံနှိပ်​စက်​အသစ်​တစ်လုံး​ရောက်​လာတယ်၊ လူငယ်​ညီအစ်ကို​အချို့​က အဲဒီ​စက်​တပ်ဆင်​ဖို့ အတော်လေး​ကြိုးစား​ခဲ့​ကြရတယ်။ ဒါနဲ့ ညီအစ်ကို​နောရ်​ဟာ အ​ပေ​ခံ​ဝတ်စုံကို​ဝတ်​ပြီး စက်​လည်ပတ်​တဲ့​အထိ တစ်လ​ကျော်​ကျော် သူတို့နဲ့အတူ​အလုပ်​လုပ်ခဲ့တယ်။

ညီအစ်ကို​နောရ်​ဟာ တကယ်​အလုပ်​ကြိုးစား​လုပ်တဲ့​သူ​ဖြစ်တယ်၊ ကျွန်တော်​တို့​အများစုက သူ့လို​မ​လုပ်နိုင်​ခဲ့​ကြဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လို​အပန်းဖြေ​ရမယ်ဆိုတာ​ကိုလည်း သူ​သိတယ်။ ၁၉၄၂၊ ဇန်နဝါရီ​လမှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ကမ္ဘာချီ​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ကြီးကြပ်​ရတဲ့​တာဝန်​ကို သူ​ရပြီး​တဲ့​နောက်​မှာ​တောင် တစ်ခါ​တ​လေ နယူးယောက်၊ တောင်​လ​န်​စင်း​အနား​က ကျောင်းဝင်း​ထဲမှာ ဗေသလ​မိသားစု​တွေ​နဲ့ ဂိလဒ်​သာသနာပြု​ကျောင်းသား​တွေ​နဲ့​အတူ ဘေ့စ်ဘော​ကစား​ခဲ့တယ်။

၁၉၅၀၊ ဧပြီလ​မှာ နယူးယောက်၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်၊ ၁၂၄ ကိုလံဘီယာ ဟိုက်​စ်​မှာ​ရှိတဲ့ ဆောက်​ပြီး​ခါ​စ ဆယ်​ထပ်​ရှိတဲ့ လူနေအိမ်​အဆောက်အအုံ​ကို ဗေသလ​မိသားစု ပြောင်းရွှေ့​ခဲ့​ကြတယ်။ ထမင်း​စား​ခန်း​အသစ်​ထဲမှာ ကျွန်တော်​တို့အားလုံး အတူတူ​အစာစား​လို့​ရပြီ။ အဲဒီ​အိမ်ကို​ဆောက်​နေတဲ့ သုံးနှစ်​တာ​အချိန်​မှာ နံနက်​ဝတ်ပြုမှု​အစီအစဉ်ကို မပြု​လုပ်နိုင်​ခဲ့​ကြဘူး။ ဒီ​အစီအစဉ်ကို​ပြန်​စတင်​နိုင်​တဲ့​အချိန်​ဟာ တကယ်​ကို​ပျော်စရာ​ကောင်း​တဲ့​အချိန်​ပါ! ကျွန်တော်​တို့​မိသားစုရဲ့ လူသစ်တွေ​ရဲ့​နာမည်​တွေ​ကို ညီအစ်ကို​နောရ်​မှတ်မိ​နိုင်အောင် ကူညီ​ပေးဖို့ ကျွန်တော့်​ကို​သဘာပတိ​စားပွဲ သူ့​အနားမှာ​ထိုင်​ခိုင်းတယ်။ အနှစ် ၅၀ အထိ နံနက်​ဝတ်ပြုမှု​နဲ့​မနက်စာ​စားဖို့ ဒီ​ခုံ​မှာ ကျွန်တော်​ထိုင်​ခဲ့​ရတယ်။ နောက်တော့ ၂၀၀၀၊ ဩဂုတ်​လ ၄ ရက်မှာ ဒီ​ထမင်း​စား​ခန်း​ကို ပိတ်​လိုက်ပြီး အရင်​တာ​ဝါ​စ်​ဟိုတယ်​ဟောင်း​မှာ ပြုပြင်​ထား​တဲ့​ထမင်း​စား​ခန်း​တစ်ခန်း​မှာ ကျွန်တော့်​ကို​တာဝန်ချ​ခဲ့တယ်။

၁၉၅၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​မှာ စက်ရုံ​မှာ​ရှိတဲ့ လို​င်​နို​တိုက်​ပ်​စက်​တပ်ထား​တဲ့ စက်ရုံ​မှာ တစ်ခဏ​လောက် အလုပ်လုပ်​ခဲ့​ရတယ်၊ အဲဒီမှာ ပုံနှိပ်​ပြား​တွေ​ပြုလုပ်​တဲ့​အပိုင်း​အနေ​နဲ့ စာရွက်​တွေ​ပေါ်မှာ​စာ​စီ​ရမယ့် ဗလာ​ခဲ​ပြား​တွေ​ကို ပြင်ဆင်​ပေး​ခဲ့​ရတယ်။ အဲဒီ​အလုပ်ကို ကျွန်တော်​သိပ်​မကြိုက်​ပေမဲ့ စက်​တွေ​ကို​တာဝန်​ယူရ​တဲ့ ဝီလျံ ပီတာ​ဆန်​က ကျွန်တော့်​အပေါ် သိပ်​ကောင်း​တဲ့​အတွက် အဲဒီမှာ​အလုပ်လုပ်​ရတာ ဘာပဲ​ဖြစ်ဖြစ်​ကျွန်တော်​ပျော်​ခဲ့​ပါ​တယ်။ အဲဒီနောက် ၁၉၆၀ ကျ​တော့ ၁၀၇ ကိုလံဘီယာ ဟိုက်​စ်​မှာ ဆောက်​ခါ​စ​အိမ်သစ်​ကို ဆေးသုတ်​ဖို့ စေတနာ့​ဝန်ထမ်း​တွေ လိုအပ်​လာတယ်။ တိုးများ​လာတဲ့ ဗေသလ​အိမ်သားတွေ​အတွက် ဒီ​အဆောက်အအုံ​အသစ်​ကို ပြင်ဆင်​ပေးဖို့ လုပ်အားပေး​ရတာ ကျွန်တော်​အရမ်း​ကို​ပျော်​တာ​ပဲ။

၁၀၇ ကိုလံဘီယာ ဟိုက်​စ်​အဆောက်အအုံ​ကို ဆေးသုတ်​ပြီး​လို့ မကြာခင်​မှာ ဗေသလ​ကို​အလည်​လာတဲ့ ဧည့်သည်​တွေ​ကို ကြိုဆို​ရမယ့် ကျွန်တော်​ကြိုက်​တဲ့​တာဝန်​ရတဲ့​အတွက် အံ့အားသင့်​သွားတယ်။ ဧည့်ကြို​အဖြစ် ကျွန်တော်​အမှုဆောင်ခဲ့​ရတဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့​အနှစ် ၄၀ ဟာ​လည်း ဗေသလမှာ ကျွန်တော်​အလုပ်လုပ်​ခဲ့​တဲ့ ဘယ်​အလုပ်​မဆိုလို​ပါ​ပဲ တကယ်​ပျော်စရာ​ကောင်းတယ်။ ဗေသလ​ကို​ရောက်လာ​ကြ​တဲ့ ဧည့်သည်​တွေ​ပဲ​ဖြစ်ဖြစ်၊ ဗေသလ​အိမ်သား​အသစ်တွေ​ပဲ​ဖြစ်ဖြစ် ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​တိုးပွားမှု​အတွက် ကျွန်တော်​တို့​စုပေါင်း​ကြိုးစား​လုပ်ဆောင်ခြင်း​ရဲ့​ရလဒ်ကို သုံးသပ်​ရတာဟာ တကယ်​ဝမ်းသာ​ပီတိ​ဖြစ်စရာ​ပါ​ပဲ။

စိတ်အား​ထက်သန်​သော ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​များ

ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ဗေသလ​မိသားစုဟာ သမ္မာကျမ်းစာ​ကို ချစ်​မြတ်နိုးကြ​တဲ့​အတွက် ဝိညာဉ်​ရေး​မှာ​ကြွယ်ဝ​ကြတယ်။ ဗေသလ​ကို ကျွန်တော် စ​ရောက်ချိန်​က စာ​စိစစ်​ဖတ်ရှု​ရတဲ့ အမ်​မာ ဟ​မ်​မင်​တန်​ကို ကျမ်းစာ​ဖတ်​တာ ဘယ်နှစ်ကြိမ်​ရှိပြီ​လဲ​လို့ ကျွန်တော်​မေးခဲ့တယ်။ “သုံးဆယ့်​ငါး​ခါ​ဖတ်​ပြီး​တဲ့​နောက်​မှာ မရေတွက်​ထား​တော့​ဘူး” လို့​သူ​ပြန်ဖြေ​ပါ​တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ​ပဲ ဗေသလမှာ​အမှုဆောင်​နေတဲ့ အန်​တင် ကီရ်​ဘာ​ဆို​တဲ့ အမာခံ​ခရစ်ယာန်​နောက်​တစ်ယောက်​က​လည်း “လက်လှမ်းမီ​နိုင်​တဲ့​နေရာမှာ ကျမ်းစာ​အမြဲ​ရှိနေပါစေ” လို့​ပြော​လေ့​ရှိတယ်။

၁၉၁၆ မှာ​ညီအစ်ကို​ရပ်စယ်လ်​ဆုံး​ပြီး​တဲ့​နောက် သူ​ထမ်းဆောင်​ခဲ့​တဲ့​အဖွဲ့အစည်း​တာဝန်​တွေ​ကို ဂျိုးဇက် အက်ဖ်. ရပ်သဖော့ဒ်​က တာဝန်​ယူခဲ့တယ်။ ရှေ့နေ​ဖြစ်​တဲ့​ရပ်သဖော့ဒ်​ဟာ အမေရိကန်​တရားရုံး​ချုပ်​ရှေ့မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့​အမှုတွေ​ကို လျှောက်လဲချက်​တင်​ခဲ့​တဲ့ အားမာန်ပါပါ၊ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်​နဲ့ ဟောပြောချက်​ပေး​နိုင်​သူ​ဖြစ်တယ်။ ၁၉၄၂ မှာ​ရပ်သဖော့ဒ်​ကွယ်လွန်​ပြီး​နောက် သူ့ရဲ့​နေရာကို ညီအစ်ကို​နောရ်​ယူ​ခဲ့​ပြီး လူထု​ဟောပြောချက်​ပေး​တဲ့ သူ့ရဲ့​စွမ်းရည်​တိုးတက်​ဖို့ အပတ်တကုတ်​ကြိုးစား​ခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့​အခန်း​နား​မှာ ကျွန်တော်​နေခဲ့တဲ့​အတွက် သူ့ရဲ့​ဟောပြောချက်တွေကို ထပ်ခါတလဲ​လဲ​လေ့ကျင့်​နေတာကို ကျွန်တော် မကြာခဏ​ကြား​ရတယ်။ ကြာ​လာတော့ ဒီလို​ဇွဲရှိ​ရှိ​ကြိုးစား​တဲ့​အတွက် သူဟာ တကယ်​တော်​တဲ့ လူထု​ဟောပြောချက်​ပေး​သူ​တစ်ယောက်​ဖြစ်လာ​တယ်။

၁၉၄၂၊ ဖေဖော်ဝါရီ​လမှာ သွန်သင်ခြင်း​နဲ့ ဟောပြောခြင်း​စွမ်းရည်​တိုးတက်​ဖို့ ဗေသလမှာ​ရှိတဲ့ ညီအစ်ကို​တွေ​အားလုံး​ကို ကူညီပေး​တဲ့​အစီအစဉ်​တစ်ခု​ကို  ညီအစ်ကို​နောရ်​စီစဉ်​ပေး​ခဲ့တယ်။ ဒီ​ကျောင်း​က ကျမ်းစာ​သုတေသန​ပြုလုပ်​ဖို့နဲ့ လူထု​ဟောပြောချက်​ပေးဖို့​အတွက် အဓိက​အာရုံစိုက်​တယ်။ အဲဒီ​အစီအစဉ်ကို​စတဲ့​အချိန်​မှာ ကျမ်းစာ​ဇာတ်ကောင်​တွေ​အကြောင်း ကျွန်တော်​တို့​တစ်ယောက်ချင်း​စီ ဟောပြောချက်​ပေးဖို့ တာဝန်ရ​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​ဦးဆုံး​ဟောပြော​ရတာက မောရှေ​အကြောင်းပါပဲ။ ၁၉၄၃ မှာ​အလားတူ​ကျောင်း​မျိုးကို ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့​အသင်းတော်​တွေ​မှာ စတင်​ခဲ့​ပြီး ဒီနေ့​အထိ ဆက်​ရှိနေတုန်း​ပါ။ ဗေသလမှာ ကျမ်းစာ​အသိပညာကို ဆည်းပူး​လေ့လာ​ဖို့နဲ့ ထိရောက်​တဲ့​သွန်သင်နည်း​တွေ တိုးတက်​ဖို့ အဓိက​ထား​နေဆဲ​ပါ​ပဲ။

၁၉၄၃၊ ဖေဖော်ဝါရီ​လမှာ ဂိလဒ်​သာသနာပြု​ကျောင်း​ရဲ့ ပထမဦးဆုံး​သင်တန်း​ဖွင့်​ခဲ့တယ်။ အခု​ဆိုရင် ၁၁၁ ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​သင်တန်း​ကျောင်းဆင်း​ခါ​စ​ပဲ​ရှိသေးတယ်! အဲဒီ​ကျောင်း​ကို​ဖွင့်​ခဲ့​တဲ့ နှစ်ပေါင်း ၅၈ နှစ်​ကျော်​အတွင်း ကမ္ဘာ​အနှံ့​မှာ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ​အနေ​နဲ့ အမှုဆောင်​ကြဖို့ သင်တန်းသား ၇,၀၀၀ ကျော်​ကို လေ့ကျင့်ပေး​ခဲ့​ပြီးပြီ။ ထူးခြား​တာ​က​တော့ အဲဒီ​ကျောင်း​ဖွင့်​တဲ့​အချိန် ၁၉၄၃ မှာ​ကမ္ဘာ​တစ်ဝန်း ယေဟောဝါသက်သေ​အရေအတွက်ဟာ ၁၀၀,၀၀၀ ကျော်​လောက်​ပဲ​ရှိတာ။ အခု​ဆိုရင် ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​သတင်းကောင်းကို ကြေညာ​နေတဲ့​သူ ၆,၀၀၀,၀၀၀ ကျော်သွား​ပါ​ပြီ!

ကျွန်တော့်​ရဲ့​ဝိညာဉ်​ရေး​အမွေ​ကို ကျေးဇူး​တင်​ခြင်း

ဂိလဒ်​ကျောင်း​မ​ဖွင့်​ခင်​ကလေး​မှာ အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​တစ်နိုင်ငံ​လုံး​မှာ​ရှိတဲ့ အသင်းတော်တွေဆီ လည်ပတ်​ဖို့ ဗေသလ​က ကျွန်တော်​တို့​သုံးယောက်ကို တာဝန်​ပေး​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အသင်းတော်တွေကို ဝိညာဉ်​ရေး​ဘက် ကြိုးစား​အားပေးဖို့ တစ်ရက်၊ ရက်​အနည်းငယ် ဒါမှ​မဟုတ် တစ်ပတ်​အထိ ကျွန်တော်​တို့​နေခဲ့​ကြရတယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ တိုက်နယ်​အမှုထမ်း ဒါမှ​မဟုတ် တိုက်နယ်​ကြီးကြပ်မှူး​လို့ ပြောင်းလဲ​ခေါ်​ခဲ့​တဲ့ ညီအစ်ကို​များ​၏​အမှုထမ်းများ​လို့ ကျွန်တော်​တို့ကို​ခေါ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဂိလဒ်​ကျောင်း​ဖွင့်ပြီး မကြာခင်​မှာ ဗေသလ​ပြန်လာ​ပြီး သင်တန်း​ပေးဖို့ ကျွန်တော့်​ကို​ပြန်​ခေါ်​ခဲ့တယ်။ သင်တန်း​အမှတ်​စဉ် ၂ ကနေ ၅ အထိ​တောက်လျှောက် နည်းပြ​အနေ​နဲ့ ကျွန်တော်​အမှုဆောင်ခဲ့​ပြီး ၁၄ ကြိမ်​မြောက်​သင်တန်း​မှာ အမြဲတမ်း​နည်းပြ​တစ်ယောက်​အစား သင်ပေးခဲ့​ရ​သေး​တယ်။ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ မျက်မှောက်ခေတ်​သမိုင်း​ရဲ့ မှတ်သား​လောက်​တဲ့ အရင်​အဖြစ်အပျက်​တွေ​ထဲ​က ကျွန်တော်​ကိုယ်တိုင်​တွေ့ကြုံ​ခဲ့​တာတွေကို​ပါ ကျောင်း သားတွေ​နဲ့ ပြန်​ဆွေးနွေး​နိုင်​ခဲ့​တဲ့​အတွက် ကျွန်တော့်​ရဲ့​ကြွယ်ဝ​တဲ့ ဝိညာဉ်​ရေး​အမွေ​ကို ပို​လို့​တောင်​တန်ဖိုး​ထား​မိ​ပါ​တယ်။

နှစ်တွေ​တစ်လျှောက်​မှာ ကျွန်တော်​ခံစား​ခဲ့​ရတဲ့ အခွင့်အရေး​ကောင်း​နောက်တစ်ခု​က​တော့ ယေဟောဝါ​လူမျိုး​ရဲ့ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ​စည်းဝေးကြီး​တွေ​ကို တက်ရောက်​ရတာ​ဖြစ်တယ်။ ၁၉၆၃ မှာ “ထာဝရ​သတင်းကောင်း” စည်းဝေးကြီး​တွေ​ကို တက်ရောက်​ဖို့ အခြား​ကိုယ်စားလှယ် ၅၀၀ ကျော်​နဲ့​အတူ ကမ္ဘာ​လှည့်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​တက်ရောက်​ခဲ့​တဲ့ သမိုင်းဝင်​အခြား​စည်းဝေးကြီး​တွေ​က​တော့ ၁၉၈၉ မှာ​ပိုလန်​နိုင်ငံ၊ ဝါဆော​မြို့; ၁၉၉၀ မှာ​ဂျာမနီ​နိုင်ငံ၊ ဘာလင်​မြို့; ၁၉၉၃ မှာ​ရုရှား​နိုင်ငံ၊ မော်​စ​ကို​မြို့တွေမှာ ကျင်းပ​တဲ့​စည်းဝေးကြီး​တွေ​ပဲ။ အဲဒီ​စည်းဝေးကြီး​တွေ​မှာ နာဇီ​အစိုးရ၊ ကွန်မြူနစ်​အစိုးရ ဒါမှ​မဟုတ် အဲဒီ​အစိုးရ​နှစ်ခုစလုံး​လက်အောက်​မှာ ဆယ်စုနှစ်ချီ ညှဉ်းပန်း​နှိပ်စက်​ခံ​ခဲ့​ရတဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ချစ်​မြတ်နိုး​ရတဲ့ ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တချို့​နဲ့ တွေ့ဆုံ​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ တကယ်​ကို​ယုံကြည်ခြင်း​ခိုင်ခံ့​စေ​တဲ့ တွေ့ကြုံမှု​တွေ​ပါ!

ယေဟောဝါ​ရဲ့​လုပ်ငန်းတော်မှာ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ဘဝဟာ တကယ်ပဲ​ကြွယ်ဝ​ချမ်းသာ​ခဲ့​ပါ​တယ်! ဝိညာဉ်​ရေး​ကောင်းချီး​တွေ​ရရှိတာ တစ်ခါ​မှ​မ​ပြတ်လပ်​ခဲ့​ပါ​ဘူး။ ရုပ်ပစ္စည်း​ကြွယ်ဝမှု​နဲ့​မတူဘဲ အဲဒီ​တန်ဖိုး​ရှိရာ​တွေ​ကို များများ​ပေးကမ်း​လေ၊ များများ​ကောင်းကျိုး​ခံစားရ​လေ​ပါ​ပဲ။ ယေဟောဝါသက်သေ​အဖြစ် မကြီး​ပြင်း​လာ​ရင်​ကောင်း​သားလို့ တချို့​ပြောသံ​ကို ကျွန်တော်​တစ်ခါ​တ​လေ​ကြား​ရတယ်။ ဘုရားသခင့်​အဖွဲ့အစည်း​အပြင်ဘက်မှာ အရင်​ကျင်လည်​ခဲ့မယ်​ဆိုရင် ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို ပို​ပြီး​မြတ်နိုး​မှာပဲ​လို့ သူတို့​ပြော​ကြတယ်။

လူငယ်တွေ အဲဒီလို​ပြော​တာ​ကို ကြား​ရတဲ့အခါ ကျွန်တော် အမြဲတမ်း​ပဲ စိတ်​အနှောင့်အယှက်​ဖြစ်တယ်၊ တကယ်တော့ ယေဟောဝါ​ရဲ့​နည်းလမ်းတော်​ကို​သိတဲ့​ပညာ​နဲ့ ကြီးပြင်း​လာတာ​မကောင်း​ဘူးလို့ ပြော​နေတာ​နဲ့​အတူတူပဲ။ တကယ်​ဆိုရင် ဘဝ​နှောင်းပိုင်း​မှ ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို တွေ့ရှိ​တဲ့​သူတွေ ဖျောက်ဖျက်​ရမယ့် အကျင့်ဆိုး​တွေ၊ ယိုယွင်း​တဲ့​အတွေးအခေါ်​တွေ​ကို စဉ်းစား​ကြည့်​ပါ။ ဖြောင့်မတ်​တဲ့​လမ်းစဉ်​အတိုင်း သားသမီး​သုံးယောက်စလုံး​ကို ကြီးပြင်း​လာအောင် ပြုစု​ပျိုးထောင်​ပေး​ခဲ့​တဲ့​အတွက် ကျွန်တော့်​ရဲ့​မိဘတွေကို ကျေးဇူး​တင်​မဆုံး​ဘူး။ ဂျွန်​ဟာ သူ​သေဆုံး​သွားတဲ့ ၁၉၈၀၊ ဇူလိုင်​လ​အထိ ယေဟောဝါ​ရဲ့​သစ္စာရှိ​ကျေးကျွန်​တစ်ယောက်​အဖြစ် ဆက်​ရပ်တည်ခဲ့​ပြီး အက်စ်တာ​လည်း အခုထိ သစ္စာရှိ​သက်သေခံ​တစ်ဦး​အဖြစ် ရပ်တည်​နေ​လျက်​ပါ။

သစ္စာရှိ​ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​နဲ့ ပေါင်းဖော်​ခဲ့​ရတာကို ပြန်သတိရ​ပြီး ပျော်​မိတယ်။ အခု​ဆိုရင် ဗေသလမှာ ကျွန်တော်​အမှုဆောင်တာ ၆၇ နှစ်​ကျော်​ရှိသွား​ပြီ။ ကျွန်တော် အိမ်ထောင်​မပြု​ခဲ့​ပေမဲ့ ကျွန်တော့်​မှာ ဝိညာဉ်​ရေးသား​သမီးတွေ​အပြင် မြေး​မြစ်တွေ​အများကြီး​ရှိတယ်။ နောက်ထပ်​တွေ့ဆုံ​ပေါင်းဖော်​ရဦး​မယ့် ကမ္ဘာချီ​ဝိညာဉ်​ရေး​မိသားစု​ထဲ​က ချစ်ခင်​စ​ရာ​ကောင်း​တဲ့ လူသစ်တွေ​အကြောင်း စဉ်းစား​လိုက်ရင် ကျွန်တော်​ပျော်ရွှင်​မိတယ်၊ သူတို့​တစ်ယောက်စီ​လည်း အဖိုးထိုက်သူ​တွေ​ပဲ။ ‘ယေဟောဝါ​၏​ကောင်းချီး​မင်္ဂလာ​သည် စည်းစိမ်​ကို​ဖြစ်စေ​တတ်၏’ ဆို​တဲ့​စကား​ဟာ တကယ်ပဲ​မှန်​လိုက်တာ!—သု. ၁၀:၂၂။

[အောက်ခြေ​မှတ်ချက်များ]

[စာမျက်နှာ ၂၀ ပါ ရုပ်ပုံ]

လက်ဝဲ​မှ လက်ယာဘက်​သို့– အဖေ့​ပေါင်​ပေါ်မှာ ကျွန်တော့်​ညီ​ဂျွန်၊ အက်စ်တာ၊ ကျွန်တော်​နဲ့ ကျွန်တော့်​အမေ

[စာမျက်နှာ ၂၃ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၄၅ ခုနှစ်​တွင် ဂိလဒ်​သင်တန်း​တစ်ခု​၌ ပို့ချ​နေခြင်း

အထက်​လက်ယာ– ဂိလဒ်​ကျောင်း​နည်းပြ​များ အဲ​ဒ်​ဝါး​ဒို ကယ်​လာ၊ ဖရက် ဖရန့်​ဇ်၊ ကျွန်တော်​နဲ့ အဲလ်ဘတ် ရှ​ရိုး​ဒါ

[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]

ယေဟောဝါ​၏​လုပ်ငန်းတော်တွင် ကျွန်တော်​၏​ကြွယ်ဝသော​ဘဝကို ပြန်လည်​သုံးသပ်​နေခြင်း