ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

ကိုယ်ကျိုး​စွန့်​စိတ်ဓာတ်​ဖြင့် အမှုဆောင်ခြင်း

ဒေါ​န် ရန်​ဒဲလ် ပြောပြ​သည်

ကျွန်တော့်​အသက် ငါး​နှစ်လောက်​ပဲ​ရှိသေး​တဲ့ ၁၉၂၇ ခုနှစ်​မှာ အမေ​ဆုံး​သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အမေ့ရဲ့​ယုံကြည်ခြင်းက ကျွန်တော့်​ဘဝကို အကြီးအကျယ်​လွှမ်းမိုး​ခဲ့တယ်။ ဖြစ်​နိုင်​ပါ့​မလား။

ကြေးစား​စစ်သား​ဖြစ်​တဲ့​အဖေ့ကို အမေ​လက်ထပ်​တုန်း​က အမေ​ဟာ စိတ်​ထက်သန်​တဲ့ အင်္ဂလီကန်​ချာ့ခ်ျ​အသင်းသား​တစ်ယောက်​ဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်​က ပထမ​ကမ္ဘာ​စစ်​မတိုင်ခင်​က​ပေါ့။ ၁၉၁၄ ခုနှစ်​မှာ ပထမ​ကမ္ဘာ​စစ်​ဖြစ်လာ​တော့ အမေ့ရဲ့​ခရစ်ယာန်​ဘုန်းကြီး​က စစ်သား​စုဆောင်းရေး​ဟောပြောချက်​တွေ​ပေး​ခဲ့လို့ အမေနဲ့​ကတောက်ကဆတ်​ဖြစ်​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​ဓမ္မ​ဆရာ​က ဘာ​ပြန်​ပြော​တယ်​မှတ်​သလဲ။ “အိမ်ပြန်၊ ဒီ​ကိစ္စ​နဲ့ ဘာမှ​စိတ်ရှုပ်​မခံ​နဲ့” တဲ့! ဒါကို အမေ ဘဝင်​မကျ​ခဲ့​ဘူး။

စစ်​အရှိန်​တက်​နေတဲ့ ၁၉၁၇ ခုနှစ်​မှာ “ဖန်ဆင်း​ခြင်း​ဓာတ်​ပုံ​ပြဇာတ်” ကို​အမေ​သွား​ကြည့်​ခဲ့တယ်။ အမှန်တရားကို​တွေ့​ပြီ​လို့ အမေ​ယုံကြည်​စိတ်ချ​စွာ​နဲ့ ချာ့ခ်ျ​ကနေ ချက်ချင်း​နုတ်ထွက်​လိုက်တယ်၊ အဲ့ဒီ​တုန်း​က ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​လို့ လူသိ​များတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​နဲ့ အမေ​စ​ပေါင်းသင်း​လာတယ်။ အင်္ဂလန်​နိုင်ငံ၊ ဆော​မ်​မာ​ဆက်​ခရိုင်​က ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ ဝက်​စ်​ကို​ကာ​ရွာ​နဲ့​အနီးဆုံး ယို​ဗီလ်​မြို့က​အသင်းတော်မှာ စည်းဝေး​တွေ အမေ​သွား​တက်​ခဲ့တယ်။

မကြာခင် အမေ​ရဲ့​ညီမ​သုံးယောက်ကို အမေ​သိထား​ခါ​စ ယုံကြည်ခြင်း​အကြောင်း ပြောပြ​တယ်။ အမေနဲ့ သူ့​ညီမ​မိ​လ်လီ​တို့​ဟာ ကျေးလက်​ဒေသ​တစ်လျှောက် စက်ဘီး​နင်း​ပြီး ကျမ်းစာ​လေ့လာ​ဖို့ အထောက်အကူ​ဖြစ်​တဲ့ ကျမ်း​စာစောင်​များ​မှ လေ့လာ​စ​ရာ​များ စာအုပ်​တွေ​ကို ဝေငှ​ခဲ့​ကြ​တဲ့​အကြောင်း ယို​ဗီလ်​အသင်းတော်က ရှေး​မီ​နောက်​မီ​သူတွေက ကျွန်တော့်​ကို​ပြောပြ​ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီ​တုန်း​က အဆုတ်​ရောဂါ​ကု​ဖို့ ဆေး​မရှိ​သေး​လို့ အမေ,မဆုံး​ခင် ၁၈ လ​လုံးလုံး အဲ့ဒီ​ရောဂါ​နဲ့ အိပ်ရာ​ထဲ​လဲနေ​ရ​ရှာတယ်။

လက်တွေ့​ကိုယ်ကျိုး​စွန့်​ခြင်း

အဲ့ဒီ​အချိန်တုန်းက ကျွန်တော်​တို့​နဲ့​အတူ​နေတဲ့ အန်တီ​မိ​လ်လီ​ဟာ နေမကောင်းတဲ့​အမေ့ကို ပြုစုပေး​ရင်း ကျွန်တော်​နဲ့ အသက် ခု​နစ်​နှစ်အရွယ်​ကျွန်တော့်​အစ်မ ဂျို​အဲ​န်း​ကို ကြည့်ရှု​စောင့်ရှောက်​ပေး​ခဲ့တယ်။ အမေ​ဆုံး​တာ​နဲ့ ချက်ချင်းပဲ ကျွန်တော်​တို့ကို အန်တီ​မိ​လ်လီ တာဝန်​ယူ​ကြည့်ရှု​မယ်​လို့​ပြော​တယ်။ အဖေက​လည်း ကလေး​တွေ​တာဝန်​ကို လွှဲယူ​မယ့်​သူ​ရှိလို့ ဝမ်းသာ​ပြီး အန်တီ​မိ​လ်လီ​ကို ကျွန်တော်​တို့​နဲ့​အတူ အမြဲ​နေဖို့ တလိုတလား​သဘောတူ​လိုက်တယ်။

အန်တီ​ကို ကျွန်တော်​တို့​ချစ်တဲ့​အတွက် ကျွန်တော်​တို့​နဲ့ အန်တီ​အတူ​နေမှာ​ကို ဝမ်းသာခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီလို အန်တီ​ဘာကြောင့်​ဆုံးဖြတ်​တာလဲ။ ဂျို​အဲ​န်း​နဲ့​ကျွန်တော့်​ကို ကျမ်းစာ​အမှန်တရား​သင်ပေးဖို့ အမေ​ချ​ခဲ့​တဲ့​အုတ်မြစ်​အပေါ် ဆက်​တည်ဆောက်​ပေး​ရမယ့်​တာဝန် သူ့မှာ​ရှိလို့၊ အဖေက ဘာသာရေး​ကို စိတ်မဝင်စား​တော့ ဒီ​တာဝန်​ကို အဖေ​ယူ​မှာ​မဟုတ်မှန်း​သိထားလို့​ဆိုပြီး နှစ်တွေ​အ​လီလီ​ကြာပြီး​တဲ့​နောက်​မှ ကျွန်တော်​တို့ကို အန်တီ​မိ​လ်လီ​ပြောပြ​တယ်။

ဒါ​ကြောင့် အန်တီ​မိ​လ်လီ​ဟာ နောက်ထပ်​ဆုံးဖြတ်ချက်​တစ်ခု​ချ​ခဲ့​ရတယ်ဆိုတာ​ကိုလည်း နောက်ပိုင်း​မှ ကျွန်တော်​တို့​သိခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော်​တို့ကို ကောင်းကောင်း​ကြည့်ရှု​စောင့်ရှောက်​ပေးဖို့ အန်တီ​ဟာ ဘယ်တော့မှ​အိမ်ထောင်​မပြုဘူး​လို့ ဆုံးဖြတ်​ရ​ရှာတယ်။ တကယ့်ကို​ကိုယ်ကျိုး​စွန့်​တာ! ဂျို​အဲ​န်း​နဲ့​ကျွန်တော်​ဟာ အန်တီ​ကို ကျေးဇူး​တင်​လို့​မဆုံး​ဘူး။ အန်တီ​သင်ပေးခဲ့​တာ​တွေ​ရ​ယ်၊ သူ့ရဲ့​အထူး​ကောင်း​တဲ့​ပုံသက်သေ​ဟာ ကျွန်တော်​တို့​ဆီ​မှာ ကျန်ရစ်​ခဲ့တယ်။

ဆုံးဖြတ်​ရန်​အချိန်

ဂျို​အဲ​န်း​နဲ့​ကျွန်တော် အင်္ဂလီကန်​ချာ့ခ်ျ​ပိုင် ရွာ​ကျောင်း​ကို တက်​ခဲ့​ကြတယ်၊ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ ဘာသာရေး​ပညာ​နဲ့​ပတ်သက်​လို့ အန်တီ​မိ​လ်လီ​က ကျောင်းအုပ်​ဆရာမ​ကြီး​ကို ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ရပ်တည်ချက် အသေအချာ​ပြောပြ​ထား​တယ်။ တခြား​ကလေး​တွေ ချာ့ခ်ျ​ကို​သွားတဲ့အခါ ကျွန်တော်​တို့​အိမ်ပြန်ကြ​တယ်၊ ဘာသာရေး​သွန်သင်ချက်​ပေးဖို့ ခရစ်ယာန်​ဘုန်းကြီး ကျောင်း​ကိုလာ​တဲ့​အခါ ကျွန်တော်​တို့ တခြား​မှာ​သွား​ထိုင်ပြီး ကျမ်းချက်​တွေ​ကို အလွတ်ကျက်​နေ​ရတယ်။ အဲ့​ဒါက နောက်ပိုင်း​မှာ ကျွန်တော့်​အတွက်​အကျိုး​ရှိတယ်၊ အဲ့ဒီ​ကျမ်းပိုဒ်​တွေ​ကို အခုထိ​ကျွန်တော်​မှတ်မိ​သေး​တယ်။

ဒေသန္တရ​ဒိန်​ခဲ​စက်ရုံ​မှာ လေးနှစ်တာ​အလုပ်သင်​ဖို့ ၁၄ နှစ်​နဲ့ ကျွန်တော်​ကျောင်းထွက်​လိုက်တယ်။ စန္ဒရား​တီး​တတ်​ဖို့​လည်း​သင်ယူပြီး တေးဂီတ​နဲ့ စုံတွဲ​အ​က​ကို​ပါ ကျွန်တော်​ဝါသနာ​ပါ​လာတယ်။ ကျမ်းစာ​အမှန်တရားက ကျွန်တော့်​နှလုံး​ထဲမှာ အမြစ်စွဲ​နေပေမဲ့ ကျွန်တော့်​ကို​မ​လှုံ့ဆော်ပေး​သေး​ဘူး။ ဒါနဲ့ ၁၉၄၀၊ မတ်​လရဲ့​တစ်နေ့​မှာ သက်ကြီး​ပိုင်း​သက်သေခံ​ညီအစ်မ​တစ်ယောက်​က မိုင် ၇၀ လောက်​ဝေး​တဲ့ ဆွင်​ဒန်​မြို့မှာ​ကျင်းပ​မယ့် စည်းဝေးကြီး​ကို သူနဲ့အတူ​တက်​ဖို့ ကျွန်တော့်​ကို ဖိတ်ခေါ်​ခဲ့တယ်။ ဗြိတိန်​နိုင်ငံ​က ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဦးစီး​အမှုဆောင် အဲလ်ဘတ် ဒီ. ရှ​ရိုး​ဒါက လူထု​ဟောပြောချက်​ပေး​တယ်။ အဲ့ဒီ​စည်းဝေးကြီး​ဟာ ကျွန်တော့်​အတွက် အလှည့်အပြောင်း​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။

ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​ကြီး အရှိန်​တက်​နေတယ်။ ကျွန်တော် ဘာတွေ​လုပ်​နေသလဲ။ ယို​ဗီလ်​မြို့က ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​ကို ပြန်​သွားဖို့ ကျွန်တော်​ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ ဦးဆုံး​တက်​ခဲ့​တဲ့​စည်းဝေး​မှာ လမ်းပေါ်​သက်သေခံခြင်း​ကို စ​ကြေညာ​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်​မှာ ကျမ်းစာ​အသိပညာ နည်း​နေ​သေး​ပေမဲ့ ဒီ​လုပ်ငန်းမှာပါ​ဝင်​လိုတယ်လို့ ကျွန်တော်​ထုတ်ပြော​တယ်၊ ကျွန်တော့်​မိတ်ဆွေ​အတော်များများ​က အံ့ဩ​ကြတယ်၊ ကျွန်တော့်​ဘေး​ကနေ ဖြတ်လျှောက်​သွားတဲ့အခါ လှောင်ပြောင်​ကြတယ်​လေ!

၁၉၄၀၊ ဇွန်လ​မှာ ဘရစ္စတို​လ်​မြို့မှာ ကျွန်တော်​နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။ တစ်လ​အတွင်း​ပဲ အချိန်ပြည့်​ဧဝံဂေလိတရား​ဟောပြောသူ​ဖြစ်​တဲ့ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင်​ဖြစ်လာ​တယ်။ မကြာခင် ကျွန်တော့်​အစ်မ​လည်း ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​ပြီး နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်​တော့ ကျွန်တော်​အရမ်း​ကို​ဝမ်းသာ​ခဲ့​ရတာပေါ့!

စစ်​ဖြစ်​စဉ် ရှေ့ဆောင်​ခြင်း

စစ်​စ​ဖြစ်​ပြီး​တစ်နှစ်​အကြာမှာ စစ်​ထဲ​ဝင်​ဖို့​အမိန့်စာ ကျွန်တော့်​ဆီ​ရောက်​လာတယ်။ ယို​ဗီလ်​မြို့မှာ ဘာသာရေး​ခံယူ​ချက်​အရ စစ်​မ​တိုက်​လို​သူ​အဖြစ် နာမည်​စာရင်း​သွင်းထား​တဲ့​အတွက် ဘရစ္စတို​လ်​မြို့ရဲ့ စစ်ခုံရုံး​ရှေ့ ကျွန်တော်​ရောက်သွား​တယ်။ ဂါ​လာ​စ်​တာ​ရှာ​ပြည်နယ်၊ ဆင်​ဒါ​ဖို့​ဒ်​မြို့မှာ အဲ့ဒီ​နောက် ဝေ​လ​ပြည်နယ်၊ ဟက်​ဗား​ဖက်စ်​ဝက်​စ်​မြို့​နဲ့ ကာ​မာ​သန်​မြို့တွေမှာ ဂျွန်​ဝင်း နဲ့​အတူ ရှေ့ဆောင်​ခဲ့တယ်။ * ကာ​မာ​သန်​မြို့က တရားရုံး​မှာ​အမှု​စစ်​ခံရ​ပြီး​နောက် စွမ်​စီ​အကျဉ်းထောင်​မှာ ထောင်ဒဏ်​သုံးလ​ချ​ခဲ့​တဲ့​အပြင် အဲ့ဒီ​တုန်း​က အတော်လေး​များတဲ့ ၂၅ ပေါင်​ဒဏ်ငွေ​ချ​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ နောက်တော့ အဲ့ဒီ​ဒဏ်ငွေ​ကို ကျွန်တော်​မပေးနိုင်​လို့ နောက်ထပ်​ထောင်ဒဏ်​သုံးလ​ချ​ခဲ့တယ်။

တတိယ​အကြိမ်​အမှု​စစ်​ခံရ​တဲ့​အချိန်​မှာ “‘ကဲသာ​ဘုရင်​ရဲ့​ဥစ္စာ​ကို ကဲသာ​ဘုရင်​အား ဆက်​ပေး’ လို့​ကျမ်းစာ​ပြော​တာ​ကို မင်း​မသိ​ဘူးလား” လို့​ကျွန်တော့်​ကို​မေးတယ်။ “သိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီ​ကျမ်းချက်​က ‘ဘုရားသခင်​၏​ဥစ္စာ​ကို ဘုရားသခင်​အား ဆက်​ပေး​ကြ’ လို့​ဆို​တဲ့​အတိုင်း ကျွန်တော်​လုပ်​နေတာပါ” လို့​ပြန်ဖြေ​ခဲ့တယ်။ (မဿဲ ၂၂:၂၁) နောက်​တစ်ပတ်၊ နှစ်ပတ်​အကြာမှာ စစ်မှုထမ်း​ခြင်း​ကနေ လွတ်ကင်း​တယ်​ဆို​တဲ့ စာ​တစ်စောင်​ကို ကျွန်တော်​ရခဲ့တယ်။

၁၉၄၅ ခုနှစ် နှစ်ဆန်း​ပိုင်း​မှာ လန်ဒန်​ဗေသလ​မိသားစုဝင်​ဖြစ်​ဖို့ ကျွန်တော်​ဖိတ်ခေါ်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ နောက်​နှစ်​ဆောင်း​ရာသီမှာ ကမ္ဘာ​တစ်ဝန်း​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ဦးစီး​ခဲ့​တဲ့ နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ်​နဲ့ သူ့​အတွင်းရေးမှူး မီလ်တန် ဂျီ. ဟဲန်​ရှယ်​လ်​တို့ လန်ဒန်​မြို့ကို ရောက်​လာတယ်။ သာသနာပြု​လေ့ကျင့်မှု​အတွက် ကင်းမျှော်စင် သမ္မာကျမ်းစာ ဂိလဒ်​ကျောင်း​ရဲ့ ရှစ်​ကြိမ်​မြောက်​သင်တန်းတက်​ဖို့ ဗြိတိန်​နိုင်ငံ​က လူငယ်​ညီအစ်ကို​ရှစ်ယောက် နာမည်​စာရင်း​ထဲမှာ ကျွန်တော်​လည်း​ပါ​တယ်။

သာသနာပြု​တာဝန်​များ

၁၉၄၆၊ မေ ၂၃ ရက်၊ စစ်​အတွင်းမှာ လစ်​ဘ​တီ​သင်္ဘော​နဲ့ ကော်​န​ဝါး၊ ဖော​အီး​ဆိပ်ကမ်း​ကနေ ခရီးထွက်​ခဲ့​ကြတယ်။ ဆိပ်ကမ်း​အုပ်ချုပ်ရေးမှူး က​ပ္ပီ​တန်​ကော်​လင်း​စ်​က ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ဦး​ဖြစ်တယ်၊ ကျွန်တော်​တို့​ကမ်းခွာ​တဲ့​အခါ အချက်ပေး​ဥ​သြ​ဆွဲ​လိုက်တယ်။ မြင်ကွင်း​ကနေ အင်္ဂလိပ်​ပင်လယ်​ကမ်းရိုးတန်း တဖြည်းဖြည်း​ပျောက်ကွယ်​သွားတော့ ငိုရ​မလို၊ ရ​ယ်​ရ​မလို​ဖြစ်​ကြ​တာ မဆန်းပါဘူး။ အတ္တ​လ​န်​တိတ်​သမုဒ္ဒရာ​အ​ဖြတ်​မှာ အကြီးအကျယ်​မိုး​လေထန်​ခဲ့​ပေမဲ့ ၁၃ ရက်​အကြာ အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​ကို ကျွန်တော်​တို့ ချောချောမောမော​ရောက်​ခဲ့​ကြတယ်။

၁၉၄၆၊ ဩဂုတ် ၄ ရက်​နေ့​ကနေ ၁၁ ရက်​နေ့​အထိ အိုဟိုင်အို​ပြည်နယ်၊ က​လီဗ်​လ​န်​မြို့မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ​ပျော်ရွှင်သော​လူမျိုး သီအိုကရက်တစ်​စည်းဝေးကြီး​ကို ရှစ်​ရက်​တက်​ခဲ့​ရတဲ့​အချိန်​ဟာ အမှတ်ရ​ထိုက်တဲ့ အတွေ့အကြုံ​တစ်ခု​ပဲ။ အခြား ၃၂ နိုင်ငံ​ကနေ စည်းဝေးကြီး​တက်ရောက်သူ ၃၀၂ ယောက်​အပါအဝင် ရှစ်​သောင်း​တက်ရောက်​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​စည်းဝေးကြီး​မှာ နိုးလော့! * မဂ္ဂဇင်း​ထွက်​လာပြီး ကျမ်းစာ​သင်ပေးဖို့​အထောက်အကူ​ဖြစ်စေ​တဲ့ “ဘုရားသခင်​သစ္စာတော်​တည်စေ​သတည်း” စာအုပ်​ကို စိတ်အား​ထက်သန်​သူတွေ​အတွက် ထုတ်ဝေ​ခဲ့တယ်။

၁၉၄၇ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော်​တို့ ဂိလဒ်​ကျောင်းဆင်း​ခဲ့​ပြီး ဘီလ် ကော့ပ်​ဆန်​နဲ့​အတူ အီဂျစ်​နိုင်ငံ​မှာ တာဝန်ကျ​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်​တို့​မ​ထွက်ခွာ​ခင် ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဗေသလမှာ ရ​စ်​ချ​ပ် အေ​ဘ​ရန်​ဆန်​က ကျွန်တော့်​ကို ရုံး​လုပ်ငန်း ကောင်းကောင်း​သင်ပေးခဲ့တယ်။ အလက်ဇန္ဒြီးယား​ဆိပ်ကမ်း​ကို​ရောက်​ပြီး မကြာခင်​မှာပဲ အရှေ့အလယ်ပိုင်း ဘဝ​ပုံစံ​အတိုင်း နေထိုင်​တတ်​လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ အာရဘစ်ဘာသာစကား​ကို သင်ယူ​ရတာ စိန်ခေါ်ချက်​တစ်ခု​ပဲ၊ ဘာသာ​စကား​လေးမျိုး​ပါ​တဲ့ သက်သေခံ​ကတ်ပြား​ကို ကျွန်တော်​အသုံးပြု​ခဲ့​ရတယ်။

အီဂျစ်​နိုင်ငံ​မှာ ဘီလ် ကော့ပ်​ဆန်​က ခု​နစ်​နှစ်​နေခွင့်​ရတယ်၊ ကျွန်တော်​က​တော့ ဗီဇာ​ပြန်​မလဲ​ပေး​တဲ့​အတွက် တစ်နှစ်​ပဲ နေခဲ့​ရတယ်။ အဲ့ဒီ​သာသနာပြု​ခဲ့​ရတဲ့​နှစ်​ဟာ ကျွန်တော့်​ဘဝမှာ အကျိုး​အဖြစ်​ထွန်း​ဆုံး​ပဲ​လို့​မြင်တယ်။ အပတ်​တိုင်း အိမ်တွင်း​ကျမ်းစာ​သင်အံမှု ၂၀ ကျော်​ကျင်းပ​ခွင့်​ရပြီး အဲ့ဒီ​တုန်း​က အမှန်တရား ရခဲ့​ကြ​သူ​အချို့​ဟာ ခု​ထက်​ထိ ယေဟောဝါ​ကို တက်တက်ကြွကြွ​ချီးမွမ်းဝတ်​ပြု​နေကြ​တုန်း။ အီဂျစ်​နိုင်ငံ​ကနေ ဆိုက်ပရပ်စ်​ကျွန်း​ကို ကျွန်တော်​သွားခဲ့​ရတယ်။

ဆိုက်ပရပ်စ်​နှင့် အစ္စရေး​လ်

အဲ့ဒီ​မှာ ဘာသာ​စကား​အသစ်​ဖြစ်​တဲ့ ဂရိ​စကား​ကို​သင်​ခဲ့​ရတဲ့​အပြင် ဒေသ​သုံး​စကား​ကို အကျွမ်းတဝင်​ရှိဖို့ ကြိုးစား​ခဲ့​ရတယ်။ သိပ်​မကြာခင်​မှာ အန်​တိုနီ ဆိုင်​ဒါ​ရာ​စ်​ကို ဂရိ​နိုင်ငံ​ပြောင်းရွှေ့​လိုက်တဲ့အခါ ဆိုက်ပရပ်စ်​ကျွန်း​မှာ လုပ်ငန်း​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ် ကျွန်တော့်​ကို ခန့်အပ်​တယ်။ အဲ့ဒီ​တုန်း​က ဆိုက်ပရပ်စ်​ဌာနခွဲရုံး​က အစ္စရေး​လ်​ကိုလည်း ကြည့်ရှု​နေရ​တဲ့​အတွက် အခြား​ညီအစ်ကို​တွေ​နဲ့​အတူ အဲ့ဒီ​မှာ​ရှိတဲ့ သက်သေခံ​လူနည်းစု​ဆီ မကြာခဏ​လည်ပတ်ခွင့်​ရခဲ့တယ်။

အစ္စရေး​လ်​ကို ပထမ​အကြိမ်​ရောက်​တုန်း​က ဟို​င်ဖာ​မြို့​စားသောက်​ဆိုင်​တစ်ဆိုင်​မှာ စည်းဝေး​ကျင်းပ​တာ တက်ရောက်သူ ၅၀၊ ၆၀ ရှိတယ်။ လူမျိုးစု​လိုက်​ခွဲ​ပြီး စည်းဝေး​အစီအစဉ်ကို ခြောက်​ဘာသာ​စကား​နဲ့ တင်ဆက်​ခဲ့​ကြရတယ်! နောက်​တစ်ခါ​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ထုတ်​တဲ့ ရုပ်ရှင်​ကို ဂျေရုဆလင်​မြို့မှာ ကျွန်တော်​ပြ​နိုင်တယ်၊ ကျွန်တော်​ပေး​တဲ့ လူထု​ဟောပြောချက်ကို အင်္ဂလိပ်​သတင်းစာမှာ အသေအချာ​ဖော်ပြ​ခဲ့တယ်။

အဲ့ဒီ​တုန်း​က ဆိုက်ပရပ်စ်​ကျွန်း​မှာ သက်သေခံ​အ​ယောက် ၁၀၀ လောက်​ရှိပြီး သူတို့ရဲ့​ယုံကြည်ခြင်း​အတွက် အတော်​ကြိုးစား​ခဲ့​ကြရတယ်။ ဂရိ​သြသဒေါက်စ်ချာ့ခ်ျ​ဘုန်းကြီး​တွေ သွေးထိုး​ပေး​တဲ့ သောင်းကျန်း​သူတွေက ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​စည်းဝေး​တွေ​ကို နှောင့်ယှက်​တယ်၊ ကျေးလက်​ဒေသ​တွေ​မှာ သက်သေခံ​နေတုန်း ခဲ​နဲ့​အပေါက်​ခံရ​တဲ့ အတွေ့အကြုံ​သစ်​ကိုလည်း ကျွန်တော်​ရခဲ့တယ်။ ခြေကုန်သုတ်​ထွက်ပြေး​တတ်​ဖို့ သင်​ထား​ရတယ်! ဒီလို​အကြမ်းဖက်​ခံရ​တဲ့​ကြား​မှာ ဒီ​ကျွန်း​ပေါ် သာသနာပြုတွေ ထပ်​ရောက်လာ​လို့ တကယ်​အားရှိ​တယ်။ ဒဲနစ္စ​နဲ့ မေး​ဗစ် မဲ​သရူး၊ ဂျို​အဲ​န်း ဟာ​လီ​နဲ့ ဘယ်​ရ​ယ်လ် ဟေ​ဝ​ဒ်​တို့​က ကျွန်တော်​နဲ့​အတူ ဖာ​မာ​ဂွဒ်စ်​တာ​မြို့မှာ​အမှုဆောင်​ကြ​ပြီး တောမ်​နဲ့ မေရီ ဂူးလ်ဒဲန်​ရ​ယ်၊ လန်ဒန်​မြို့မှာ​မွေးတဲ့ ဆိုက်ပရပ်စ်​ကျွန်း​သူ နီ​နာ ကော​န်​စ​တန်​တီ​တို့​က လီ​မာ​ဆို​လ်​မြို့မှာ အမှုဆောင်ခဲ့ကြတယ်။ တစ်ချိန်​ထဲမှာ​ပဲ ဘီလ် ကော့ပ်​ဆန်​လည်း ဆိုက်ပရပ်စ်​ကို​ရောက်လာ​ပြီး နောက်ပိုင်း​မှာ ဘတ်​နဲ့ ဘယ်​ရ​ယ်လ် ဗာ​ဆီ​တို့ ရောက်လာ​ခဲ့​ကြတယ်။

ပြောင်းလဲ​သော​အခြေအနေ​များနှင့်​အညီ အလိုက်သင့်​နေထိုင်ခြင်း

၁၉၅၇ ခုနှစ်​အကုန်ပိုင်း​မှာ ကျွန်တော်​ကျန်းမာ​ရေး​ချူချာ​လာပြီး သာသနာပြု​ဖို့ တာဝန်ကျ​တဲ့​နေရာမှာ ဆက်​မနေနိုင်​ခဲ့​ဘူး။ ကျန်းမာ​ရေး​ပြန်ကောင်း​လာဖို့ အင်္ဂလန်​နိုင်ငံ​ကို ပြန်​သင့်တယ်လို့ ဝမ်းနည်း​စွာ​နဲ့ ဆုံးဖြတ်​ခဲ့​ပြီး ၁၉၆၀ ပြည့်နှစ်​အထိ အင်္ဂလန်​မှာ ရှေ့ဆောင်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်​အစ်မ​နဲ့ သူ့​ခင်ပွန်း​က သူတို့​အိမ်မှာ​နေဖို့ ကြင်နာ​စွာ​လက်ခံပေမဲ့ အခြေအနေ​တွေ​က အရင်​နဲ့​မတူ​တော့​ဘူး။ ဂျို​အဲ​န်း​အတွက် အခြေအနေ​တွေ​က ပို​ခက်​လာတယ်။ ကျွန်တော်​မရှိတဲ့ ၁၇ နှစ်​အတွင်းမှာ ဂျို​အဲ​န်း​က သူ့​ခင်ပွန်း​နဲ့ သမီးလေးကို ကြည့်ရှု​ပြုစု​ရတဲ့​အပြင် အခု​အသက်လည်း​ကြီး နေထိုင်​မကောင်းတဲ့ အဖေနဲ့ အန်တီ​မိ​လ်လီ​တို့ကို​ပါ သူ​ပြုစု​စောင့်ရှောက်​နေရ​ရှာတယ်။ အန်တီ​ရဲ့​ကိုယ်ကျိုး​စွန့်​ပုံသက်သေ​ကို အတု​ယူဖို့​လိုတယ်၊ ဒါ​ကြောင့် အန်တီ​နဲ့​အဖေ​တို့​ဆုံး​တဲ့​အထိ အစ်မ​နဲ့​အတူ ကျွန်တော်​နေခဲ့တယ်။

အင်္ဂလန်​နိုင်ငံ​မှာပဲ ဆက်နေ​ရင် အရမ်း​အဆင်ပြေ​မှာ၊ ဒါပေမဲ့ ခဏ​အနားယူ​ပြီး​နောက် ကျွန်တော်​တာဝန်ကျ​ရာ​နေရာကို ပြန်​သွားဖို့​လိုတယ်လို့ ခံစား​ခဲ့​ရတယ်။ ယေဟောဝါ​အဖွဲ့အစည်း​က ငွေ​အကုန်ခံ​ပြီး ကျွန်တော့်​ကို လေ့ကျင့်ပေး​ခဲ့တယ်​မဟုတ်လား။ ဒါနဲ့ ၁၉၇၂ ခုနှစ်​မှာ ဆိုက်ပရပ်စ်​ကို ကိုယ့်​စရိတ်​နဲ့​ကိုယ် ပြန်သွား​ပြီး အဲ့ဒီ​မှာ ရှေ့ဆောင်​လုပ်ခဲ့တယ်။

နောက်​တစ်နှစ်​မှာ​ကျင်းပ​မယ့် စည်းဝေးကြီး​ကို​စီစဉ်​ဖို့ နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ်​ရောက်​လာတယ်။ ကျွန်တော်​ပြန်ရောက်​နေမှန်း သူ​တွေ့​တဲ့​အခါ ကျွန်း​တစ်ကျွန်း​လုံး​အတွက် တိုက်နယ်​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ် ကျွန်တော့်​ကို​ခန့်အပ်​ခဲ့​တာ လေးနှစ်​အထိ ဒီ​အခွင့်အရေး​ကို ကျွန်တော်​ရခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ချိန်​လုံး ဂရိ​ဘာသာ​စကား​ပဲ​ပြော​နေရ​တော့ ကျွန်တော့်​အတွက် တုန်လှုပ်​စ​ရာ​တာဝန်​တစ်ခု​ပဲ။

 အကျပ်အတည်း​ကာလ

ဂရိ​စကားပြော​တတ်​တဲ့ ဆိုက်ပရပ်စ်​ကျွန်းသား​သက်သေခံ ပေါလ်​အင်ဒရူး​နဲ့ ပင်လယ်​ကမ်းရိုးတန်း​မြောက်ပိုင်း က​ရီ​နီ​ယာ​အရှေ့ဘက်​လောက်​က ကာ​ရာ​ကူ​မီ​ရွာမှာ ကျွန်တော်​နေခဲ့တယ်။ က​ရီ​နီ​ယာ​တောင်တန်း​တွေ​ရဲ့ မြောက်ဘက်က နီကိုဆီယာ​မြို့မှာ ဆိုက်ပရပ်စ်​ဌာနခွဲရုံး​ရှိတယ်။ ၁၉၇၄၊ ဇူလိုင်​လ​ဆန်း​ပိုင်း​မှာ သမ္မတ​မာ​ကာ​ရီ​ယော့စ်​ကို​ဖြုတ်​ပြီး အာဏာ​သိမ်း​ချိန်​က နီကိုဆီယာ​မြို့မှာ ကျွန်တော်​ရှိနေတယ်၊ သမ္မတ​ရဲ့​အိမ်တော်ကို မီး​ဝါးမျို​သွားတာ ကျွန်တော်​တွေ့​လိုက်ရတယ်။ ခရီး​သွား​လို့​ရတော့​မှ က​ရီ​နီ​ယာ​ကို ကတိုက်ကရိုက်​ပြန်​လာတယ်၊ အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ တိုက်နယ်​စည်းဝေး​အတွက် ကြိုတင်​ပြင်ဆင်​နေကြ​တာ။ နောက်​နှစ်​ရက်​ကြာ​တော့ ဆိပ်ကမ်း​မှာ ဦးဆုံး​ဗုံး​ပေါက်ကွဲ​သံ ကြား​လိုက်ရ​ပြီး တူရကီ​နိုင်ငံ​ကနေ​ဝင်လာတဲ့ စစ်သား​တွေ​ကို​တင်​လာတဲ့ ရဟတ်ယာ​ဉ်​တွေ​အများကြီး​ကို တွေ့​လိုက်ရတယ်။

ကျွန်တော်​က ဗြိတိန်​နိုင်ငံသား​တစ်ယောက်​ဖြစ်​တော့ တူရကီ​စစ်သား​တွေ​က ကျွန်တော့်​ကို နီကိုဆီယာ​မြို့စွန်း​ကို​ခေါ်သွား​ပြီး ဌာနခွဲရုံး​နဲ့​ဆက်သွယ်​ပေး​ပြီး အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​ဝန်ထမ်း​တွေ​က ကျွန်တော့်​ကို​မေးမြန်း​စစ်ဆေး​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​နောက် တစ်ဖက်​ကမ်း​မှာ​ရှိတဲ့ မင်းမဲ့​နယ်မြေ လူသူမရှိ​တဲ့​အိမ်တွေ​ဆီ​ကို ရှုပ်ထွေး​နေတဲ့​တယ်လီဖုန်း၊ လျှပ်စစ်​ကြိုးတွေ​ကြား​ကနေ ကြောက်​ကြောက်​နဲ့ လျှောက်​သွားခဲ့​ရတယ်။ ယေဟောဝါ​ဘုရားသခင်​နဲ့ ကျွန်တော့်​ဆက်သွယ်ရေး​လမ်းကြောင်းကို မ​ဖြတ်​နိုင်တာ တကယ်​ဝမ်းသာစရာ​ပဲ! ကျွန်တော့်​ဘဝမှာ မချိမဆံ့​ခံ​ခဲ့​ရတဲ့​အတွေ့အကြုံ​တွေ​ကို ခံရပ်​နိုင်​ဖို့ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ဆုတောင်းချက်​တွေ​က တကယ်​ထောက်မ​ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော့်​ပစ္စည်း​တွေ​အားလုံး​ဆုံးရှုံး​သွားပေ​မဲ့ ဌာနခွဲရုံး​မှာ​လုံခြုံ​နေလို့ ကျွန်တော်​ဝမ်းသာ​ခဲ့​ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီ​အခြေအနေ​က သိပ်​မကြာ​လိုက်ပါ​ဘူး။ တစ်ရက်၊ နှစ်​ရက်​အတွင်းမှာပဲ ချင်းနင်းဝင်ရောက်​လာတဲ့​စစ်တပ်​က ကျွန်း​ရဲ့​မြောက်ပိုင်း သုံးပုံတစ်ပုံကို သိမ်းပိုက်​လိုက်တယ်။ ဒါနဲ့ ဗေသလ​ကို ဒီအတိုင်း​ထားခဲ့​ပြီး လီ​မာ​ဆို​လ်​မြို့ကို ကျွန်တော်​တို့​ပြောင်း​ခဲ့​ကြရတယ်။ နိုင်ငံရေး​မငြိမ်မသက်​ဒဏ်​ကို​ခံ​ခဲ့​ကြ​ရတဲ့ ညီအစ်ကို​အ​ယောက် ၃၀၀ ရဲ့​အကျိုးကို ဆောင်ရွက်​ပေးဖို့ ဖွဲ့စည်း​ခဲ့​တဲ့​ကော်မတီ​နဲ့​အတူ အလုပ်လုပ်​ခွင့်​ရလို့ ကျွန်တော်​ဝမ်းသာ​ခဲ့​ရတယ်၊ သူတို့​အများစုက အိုးမဲ့အိမ်မဲ့​ဖြစ်နေ​ကြတယ်။

ထပ်ဆင့်​တာဝန်​အပြောင်းအလဲ​များ

၁၉၈၁၊ ဇန်နဝါရီ​လမှာ အုပ်ချုပ်ရေး​အဖွဲ့က ကျွန်တော့်​ကို အေ​သင်​ဗေသလ​မိသားစုဝင်​ဖြစ်​ဖို့ ဂရိ​နိုင်ငံ​ကို ပြောင်းရွှေ့​ခိုင်းတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီ​နှစ်​အကုန်ပိုင်း​မှာ ဆိုက်ပရပ်စ်​ကို ပြန်ရောက်​လာပြီး ဌာနခွဲ​ကော်မတီ​ညှိနှိုင်းရေးမှူး​အဖြစ် အမှုထမ်းခဲ့​ရတယ်။ လန်ဒန်​မြို့ကနေ​လာတဲ့ ဆိုက်ပရပ်စ်​ကျွန်းသား အန်​သီ​ယပ်စ် ကော​န်​တို​ရီ​အောဂီစ်​နဲ့ သူ့​ဇနီး​မာရို​တို့​ဟာ ကျွန်တော့်​အတွက် ‘တကယ်​အားရှိစေတဲ့​အထောက်အကူ’ ဖြစ်တယ်။—ကောလောသဲ ၄:၁၁။

၁၉၈၄ ခုနှစ်​မှာ သီအိုဒေါရ် ဂျဲရက်စ်​ရဲ့ ဇုန်​လည်ပတ်မှု​အဆုံးပိုင်း​မှာ “ညီအစ်ကို​ဂျဲရက်စ်​ရဲ့ ဇုန်​လည်ပတ်မှု​ပြီး​ရင် သူနဲ့အတူ ဂရိ​နိုင်ငံ​ကို​လိုက်သွား​စေချင်တယ်” လို့​ရိုးရိုးလေး​ရေးထားတဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့ရဲ့ စာ​တစ်စောင်​ကို ကျွန်တော်​ရ​လိုက်တယ်။ ဘာ​အကြောင်းပြချက်​မှ​မပါပေမဲ့ ဂရိ​နိုင်ငံ​ကို ကျွန်တော်​တို့​ရောက်တော့ ဒီ​နိုင်ငံ​မှာ ကျွန်တော့်​ကို ဌာနခွဲ​ကော်မတီ​ညှိနှိုင်းရေးမှူး​အဖြစ် ခန့်အပ်​တယ်လို့ ဌာနခွဲ​ကော်မတီ​ကို​ရေးထားတဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့ရဲ့ နောက်ထပ်​စာ​တစ်စောင်​ကို ဖတ်​လိုက်ရတယ်။

အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ အယူဖောက်ပြန်​ခြင်း​နဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ရင်ဆိုင်​နေကြ​ရတယ်။ တရား​မဝင်​ဘဲ ဘာသာ​သွင်း​နေကြ​တယ်လို့​လည်း စွပ်စွဲ​ခံရ​တယ်။ ယေဟောဝါ​ရဲ့​လူမျိုးတော်ကို နေ့တိုင်း ဖမ်းဆီး​ပြီး တရားရုံး​တွေ ခေါ်သွား​ကြတယ်။ စမ်းသပ်​ရာ​ကာလ​မှာ တည်ကြည်မှု​တင်ပြ​ခဲ့​ကြ​တဲ့ ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​ကို သိကျွမ်းခွင့်​ရတာ တကယ်​အခွင့်ထူး​တစ်ခု​ပါ! နောက်ပိုင်း​မှာ သူတို့ရဲ့​အမှု​အချို့ ကို ဥရောပ​လူ့​အခွင့်အရေး​တရားရုံး​ရှေ့ အမှု​စစ်​ခံ​ခဲ့​ရတာ ဂရိ​နိုင်ငံ​ရဲ့​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​အတွက် အတော်​အကျိုးရှိ​သွားတယ်။ *

ဂရိ​နိုင်ငံ​မှာ အမှုဆောင်​နေတုန်း အေ​သင်​မြို့၊ သက်​စ​လို​နီ​ကာ​မြို့​နဲ့ ရိုဒ်စ်​ကျွန်း၊ ကရေတေ​ကျွန်း​တွေ​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ အမှတ်ရ​စ​ရာ​စည်းဝေးကြီး​တွေ​ကို ကျွန်တော်​တက်ရောက်ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​လေးနှစ်တာ​ကာလ​က ပျော်စရာ​ကောင်းပြီး အကျိုး​ရှိတဲ့​နှစ်တွေ​ဖြစ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့​လည်း နောက်ထပ်​အပြောင်းအလဲ​တစ်ခု ရှိသေးတယ်၊ ၁၉၈၈ ခုနှစ်​မှာ ဆိုက်ပရပ်စ်​ကို ကျွန်တော်​ပြန်လာ​ခဲ့​ရတယ်။

ဆိုက်ပရပ်စ်​နှင့် ဂရိ​သို့​ပြန်သွား

ဆိုက်ပရပ်စ်​မှာ ကျွန်တော်​မရှိ​တုန်း နီကိုဆီယာ​မြို့ကနေ မိုင်​အနည်းငယ်​ဝေး​တဲ့ နီ​ဆူ​မြို့မှာ ဌာနခွဲရုံး​အသစ်​ကို ညီအစ်ကို​တွေ​ရရှိ​ထားပြီး ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဌာနချုပ်​ကနေ ကယ်​ရီ​ဘာ​ဘာက အပ်နှံ​ပွဲ​ဟောပြောချက်​လာ​ပေး​တယ်။ အခု​ဆိုရင် ဒီ​ကျွန်း​ပေါ်မှာ အခြေအနေ​တွေ​အေးချမ်း​လာပြီး ဒီကို​ပြန်ရောက်​လာ​ရတာ ကျွန်တော်​ပျော်​နေတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သိပ်​မကြာ​လိုက်ပါ​ဘူး။

ဂရိ​နိုင်ငံ၊ အေ​သင်​မြို့ရဲ့​မြောက်ပိုင်း မိုင်​အနည်းငယ်​အကွာအဝေး​မှာ ဗေသလ​အိမ်အသစ်​ဆောက်​ဖို့ အုပ်ချုပ်ရေး​အဖွဲ့က အစီအစဉ်​ဆွဲ​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​က အင်္ဂလိပ်​စကား​ရော၊ ဂရိ​စကား​ပါ​ပြော​နိုင်​လို့ အဆောက်အဦ​သစ်​ဆောက်​မယ့်​နေရာမှာ လုပ်အားပေး​ကြ​မယ့် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ​အမှုထမ်း​မိသားစု​အတွက် စကားပြန်​အဖြစ်​ပြန်လာ​ဖို့ ၁၉၉၀ ပြည့်နှစ်​မှာ ဖိတ်ခေါ်​ခံရ​တယ်။ နွေ​ရာသီ​နံနက်​စောစော ခြောက်​နာရီ​အချိန်​မှာ လုပ်ငန်းခွင်​ကို​ရောက်နေပြီး ဆောက်လုပ်ရေး​မိသားစုနဲ့​အတူ အလုပ်လုပ်ဖို့ စေတနာ့​ဝန်ထမ်း​ကြ​တဲ့ ရာနဲ့ချီ​ဂရိ​ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​ကို ကြိုဆို​ရတဲ့​ပျော်ရွှင်မှု​ကို ခု​ထိ​မှတ်မိ​နေတုန်း​ပါ! သူတို့ရဲ့​ပျော်ရွှင်မှု​နဲ့ စိတ်အား​ထက်သန်မှု​ကို ကျွန်တော်​အမြဲတမ်း​အမှတ်​ရ​နေတယ်။

ဂရိသြသဒေါက်စ်​ဘုန်းကြီး​တွေ​နဲ့ သူတို့​ဘက်တော်သား​တွေ​က ဆောက်လုပ်ရေး​မြေကွက်​ထဲ​ဝင်ပြီး ကျွန်တော်​တို့​အလုပ်ကို​နှောင့်ယှက်​ဖို့ ကြိုးစား​ကြတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ဆုတောင်းသံ​တွေ​ကို ယေဟောဝါ​နားညောင်း​ပြီး ကာကွယ်​ပေး​ခဲ့တယ်​လေ။ ၁၉၉၁၊ ဧပြီ ၁၃ ရက်​နေ့မှာ ဗေသလ​အိမ်သစ်​အနုမောဒနာ​ပွဲခံ​တဲ့​အချိန်အထိ အဲ့ဒီ​မှာ​ကျွန်တော်​ရှိနေတယ်။

ကျွန်တော်​ချစ်​ရသည့်​အစ်မ​ကို ထောက်ပံ့ခြင်း

နောက်​တစ်နှစ်​မှာ ခွင့်ရက်​နဲ့ အင်္ဂလန်​နိုင်ငံ​ကို​ပြန်​ပြီး ကျွန်တော့်​အစ်မ၊ သူ့​ခင်ပွန်း​တို့​နဲ့​အတူ နေခဲ့တယ်။ ဝမ်းနည်းစရာကတော့၊ အဲ့ဒီ​မှာ ကျွန်တော်​ရှိနေတုန်း ကျွန်တော့်​ယောက်ဖ​ဟာ နှစ်ခါ​နှလုံး​ရပ်​ပြီး ကွယ်လွန်​သွား​ရှာတယ်။ ကျွန်တော်​သာသနာပြု​နေတုန်း ဂျို​အဲ​န်း​က ကျွန်တော့်​ကို အများကြီး​ထောက်ပံ့​ကူညီပေး​ခဲ့​တာ။ ကျွန်တော့်​ဆီ​ကို အားပေးစာ အပတ်​တိုင်း ရေးပို့​ပေး​ခဲ့တယ်။ ဒီလို​ဆက်သွယ်မှု​ဟာ သာသနာပြု​တိုင်း​အတွက် တကယ့်​ကောင်းချီး​တစ်ခု​ပဲ! အခု​ဆိုရင် အစ်မ​က ကျန်းမာ​ရေး​ချူချာ​နေပြီး ထောက်ပံ့​ကူညီ​မှု​လို​တဲ့ မုဆိုးမ​ဖြစ်နေ​ပြီ။ ကျွန်တော် ဘာ​လုပ်သင့်သလဲ။

ဂျို​အဲ​န်း​ရဲ့​သမီး သဲ​လ်​မာ​နဲ့ သူ့​ခင်ပွန်း​က​လည်း ရောဂါ​ကျွမ်း​နေပြီ​ဖြစ်​တဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ဝမ်းကွဲ​တော်​သူ သူတို့​အသင်းတော်က တည်ကြည်​တဲ့​မုဆိုးမ​တစ်ယောက်ကို ကြည့်ရှု​စောင့်ရှောက်​နေကြ​တယ်။ ဒါ​ကြောင့် အကြိမ်ကြိမ်​ဆုတောင်း​ပြီး​တဲ့​နောက်​မှာ ဂျို​အဲ​န်း​ကို ပြုစု​စောင့်ရှောက်​ဖို့ သူနဲ့​နေ​သင့်တယ်လို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ ဒီ​အပြောင်းအလဲ​က မလွယ်​ပါ​ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ယို​ဗီလ်​မှာ​ရှိတဲ့ အသင်းတော်​နှစ်ခု​ထဲ​က ပဲ​န်မီလ်​မှာ အကြီးအကဲ​လုပ်ဆောင်ခွင့်​ရခဲ့​ပါ​တယ်။

ကျွန်တော်​နဲ့​အမှုဆောင်ခဲ့​ကြ​တဲ့ ညီအစ်ကို​တွေ​ဟာ ကျွန်တော့်​ကို တယ်လီဖုန်း​နဲ့​ရော၊ စာ​နဲ့​ပါ မှန်မှန်​ဆက်သွယ်​နေကြ​တုန်း၊ အဲ့ဒီ​အတွက် ကျွန်တော်​အရမ်း​ကျေးဇူး​တင်​တယ်။ တကယ်လို့ ဂရိ ဒါမှ​မဟုတ် ဆိုက်ပရပ်စ်​ကျွန်း​ကို ကျွန်တော်​ပြန်သွား​ချင်​တယ်​ဆိုရင် ကျွန်တော့်​အတွက် ခရီး​သွား​လက်မှတ်​တွေ ချက်ချင်း​ရောက်လာ​မယ်​ဆိုတာ ကျွန်တော်​သိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု ကျွန်တော် အသက် ၈၀ ရှိနေပြီ၊ အရင်​လို​မျက်စိ​ရော ကျန်းမာ​ရေးပါ မကောင်း​တော့​ဘူး။ အရင်ကလို မလုပ်ဆောင်​နိုင်​တော့​တာ စိတ်ဓာတ်ကျ​စ​ရာ​ပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဗေသလမှာ အမှုဆောင်ခဲ့​ရတဲ့​နှစ်တွေ​ဟာ ဒီနေ့​အထိ ကျွန်တော့်​အတွက် အကျိုး​ရှိတဲ့​အကျင့်ကောင်း​တွေ မွေး​ပေး​ခဲ့တယ်။ ဥပမာ၊ မနက်စာ​မစား​ခင် နေ့စဉ်​ကျမ်းချက်​ကို အမြဲတမ်း​ဖတ်​တယ်။ လူတွေနဲ့​သင့်မြတ်​ပြီး၊ ချစ်ချစ်ခင်ခင်​နေတတ်တယ်၊ အဲ့​ဒါက သာသနာပြု​လုပ်ငန်းမှာ အောင်မြင်မှု​ရရှိစေတဲ့ အဓိက​သော့ချက်​ပဲ။

ယေဟောဝါ​ကို ချီးမွမ်း​ထောမနာပြု​နိုင်​ခဲ့​တဲ့ အနှစ် ၆၀ ကျော်​ခန့်​ကို ပြန်ပြောင်း​ကြည့်​လိုက်တဲ့အခါ အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင်​ဟာ အ​လုံခြုံ​ဆုံး​ဖြစ်​တဲ့​အပြင် အကောင်းဆုံး​ပညာရေး​ကိုလည်း ရရှိ​စေတယ်။ “ဘေးရောက်​သော​ကာလ​၌ ကိုယ်တော်​သည် အကျွန်ုပ်​ခိုလှုံရာ၊ ဘေးလွတ်​ရာ​ဖြစ်​တော်​မူ​၏” လို့​ယေဟောဝါ​ကို ပြော​ခဲ့​တဲ့ ဒါဝိဒ်ရဲ့​စကား​တွေ​က ကျွန်တော့်​နှလုံး​ထဲမှာ ပဲ့တင်ထပ်​နေပါတယ်။—ဆာလံ ၅၉:၁၆။

[အောက်ခြေ​မှတ်ချက်များ]

[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ မြေပုံ]

(ကား​ချက်​အပြည့်အစုံကို စာစောင်​တွင်​ကြည့်​ပါ)

ဂရိ

အေ​သင်

ဆိုက်ပရပ်စ်

နီကိုဆီယာ

က​ရီ​နီ​ယာ

ဖာ​မာ​ဂွဒ်စ်​တာ

လီ​မာ​ဆို​လ်

[စာမျက်နှာ ၂၁ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၁၅ ခုနှစ်​က အမေ

[စာမျက်နှာ ၂၂ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၄၆ ခုနှစ်​တွင် ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဗေသလ​အိမ်အမိုး​ပေါ်​၌ ရှစ်​ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​သင်တန်း​မှ အခြား​ညီအစ်ကို​များနှင့်​အတူ ကျွန်တော် (လက်ဝဲ​မှ စတုတ္ထ​မြောက်)

[စာမျက်နှာ ၂၃ ပါ ရုပ်ပုံ]

အင်္ဂလန်​နိုင်ငံ​သို့ ကျွန်တော်​ပထမဦးဆုံး​ပြန်လာ​စဉ် အန်တီ​မိ​လ်လီ​နှင့်အတူ