ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

ဘုရားသခင်​ဝတ်၌​မွေ့လျော်ခြင်း​ဖြင့် အကျိုးကျေးဇူး​ခံစားရ

ဝီလျံ အိုင်​ဟ​င်​အော​ရီ​ယာ ပြောပြ​သည်

မကြာခဏ အဖေ့​ညည်း​သံ​ကြောင့် သန်း​ခေါင်​အချိန်​မှာ ကျွန်တော် အိပ်ရာနိုး​လာတယ်။ အဖေက ဗိုက်​ကို​နှိပ်​ထား​ရင်း ကြမ်းပြင်​ပေါ် လူး​လိမ့်​နေတယ်။ အမေရယ်၊ အစ်မကြီး​ရ​ယ်၊ ကျွန်တော်​ရ​ယ် အဖေ့​အနားမှာ ရှိနေကြတယ်။ နည်းနည်း​သက်သာ​ပုံ​ရတဲ့အခါ အဖေ​ထ​ထိုင်ပြီး ညည်း​ရင်း​နဲ့ “ဒီ​ကမ္ဘာ​ပေါ်မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ပဲ အေးဆေး​ငြိမ်သက်​ကြတယ်” လို့​ပြော​ခဲ့တယ်။ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​အကြောင်း ကျွန်တော်​တစ်ခါ​မှ​မကြား​ဖူး​လို့ အဖေ​ပြော​တဲ့​စကား​က စဉ်းစား​ရ​ခက်​စ​ရာ​ဖြစ်​ခဲ့​ပေမဲ့ ကျွန်တော့်​စိတ်ထဲ စွဲကျန်​ရ​စ်​ခဲ့တယ်။ အဖေ​ဘာကို​ဆိုလို​နေတာလဲ​ဆိုတာ ကျွန်တော်​သိချင်ခဲ့တယ်။

အဲဒီ​အဖြစ်အပျက်က ကျွန်တော့်​အသက် ခြောက်​နှစ်အရွယ် ၁၉၅၃ ခုနှစ်​မှာ ဖြစ်ပျက်​ခဲ့​တာ​ပါ။ ကျွန်တော်​ဟာ နိုင်ဂျီးရီးယား​နိုင်ငံ အနောက်​အလယ်ပိုင်း​မှာ​ရှိတဲ့ စိုက်ပျိုးရေး​ရွာ အီဝိုဆာ​က မယား​ပြိုင်​ယူ​ထား​တဲ့​အိမ်ထောင်စု​တစ်စု​ထဲ​က တစ်ယောက်​ပါ။ ကျွန်တော်​ဟာ ဒုတိယ​ကလေး​ဖြစ်​ပေမဲ့ အဖေ့​ရဲ့​ဇနီး ၃ ယောက်​နဲ့ ကလေး ၁၃ ယောက် တဖြည်းဖြည်း​ဖြစ်လာ​တဲ့ မိသားစု​ထဲမှာ သားကြီး​ဖြစ်တယ်။ သက်ကယ်​အမိုး,မိုး​ထားပြီး အခန်း​လေး​ခန်း​ရှိတဲ့ အဘိုး​ရဲ့​ရွှံ့​အိမ်မှာ ကျွန်တော်​တို့​နေထိုင်ကြ​တယ်။ အိမ်သားတွေ​ထဲမှာ အဘွား​နဲ့ အဖေ့​ရဲ့​အစ်ကို​သုံးယောက်​ရ​ယ်၊ သူတို့ရဲ့​မိသားစု​တွေ​လည်း​ပါ​တယ်။

ကျွန်တော့်​ငယ်​စဉ်​ဘဝက စိတ်​ဆင်းရဲ​စ​ရာ​ကောင်း​ခဲ့တယ်။ အထူးသဖြင့် အဖေ့​ရဲ့​ကျန်းမာ​ရေး​မကောင်း​လို့။ အဖေ​မဆုံး​ခင် နောက်​နှစ်​အနည်းငယ်​အထိ အဖေ​အကြီးအကျယ်​ဗိုက်​အောင့်​ခဲ့​တာ။ လူသိ​နည်းတဲ့ အဖေ့​ရဲ့​ရောဂါ​ကို အာဖရိကန်​ကျေးလက်​မိသားစု​တစ်စု တတ်နိုင်​တဲ့—ပ​ရ​ဆေး​နဲ့ ရိုးရာ—ဆေး​ကုသ​နည်းနဲ့ ပျောက်​အောင်​မ​ကုပေး​နိုင်​ခဲ့​ဘူး။ နောက်​နေ့​မနက် ကြက်​ဦး​တွန်​ချိန်​အထိ ကြမ်းပြင်​ပေါ်မှာ အဖေ​လူး​လိမ့်​နေတဲ့ ည​အတော်များများ အဖေ့​ဘေးနား​မှာ ကျွန်တော်​တို့​ထိုင်ငို​ခဲ့​ရတယ်။ အဖေ့​ရောဂါ​ကုသ​ဖို့ မကြာခဏ အမေနဲ့​အတူ အဖေ​ခရီးထွက်​ပြီး ကျွန်တော်​နဲ့ ကျွန်တော့်​မောင်နှမ​တွေ​ကို အဘွား​နဲ့​ထားခဲ့​တယ်။

 မျောက်​ဥ၊ ပီလောပီနံ​နဲ့ ကိုလာ​သီး​တွေ​စိုက်​ပျိုး၊ ရောင်းချ​ပြီး ကျွန်တော်​တို့​မိသားစု အသက်ဆက်​ခဲ့​ရတာ။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ မလောက်မင​ဝင်ငွေ များ​လာဖို့ ရော်​ဘာ​စေး​ကိုလည်း ခြ​စ်​ခဲ့​ကြသေးတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ အဓိက​အစာ​က​တော့ မျောက်​ဥ​ပါ။ မနက်​မှာ မျောက်​ဥ​စား​ကြ​ပြီး နေ့လယ်​စာ​အတွက် မျောက်​ဥ​ထောင်း​စား​တယ်၊ ည​ကျ​တော့​လည်း မျောက်​ဥ​ပဲ​ပြန်​စား​တယ်။ တစ်ခါ​တ​လေ ငှက်ပျောသီး​ကို မီးဖုတ်​စား​တဲ့​အခါ အပြောင်းအလဲ​နည်းနည်း​ပါး​ပါး​ဖြစ်တာ​ပေါ့။

ကျွန်တော်​တို့​ဘဝမှာ အရေးကြီးတဲ့​အပိုင်း​တစ်ခု​က​တော့ ဘိုးဘေး​ကိုးကွယ်​မှု​ပါ​ပဲ။ မိသားစု​တစ်စုလုံး​က တောက်ပ​တဲ့​ခရုခွံ​တွေ တွဲ​လဲ​ဆွဲ​ချည်​ထား​တဲ့ တုတ်​ချောင်း​တွေ​ရှေ့မှာ အစားအသောက်​တွေ​ပူဇော်​ကြတယ်။ နတ်ဆိုး​တွေ​နဲ့ စုန်းကဝေ​တွေ​ရဲ့ ရန်ကို​တားဆီး​ဖို့ ရုပ်ပုံ​တစ်ခု​ကိုလည်း အဖေ​ကိုးကွယ်​တယ်။

ကျွန်တော်​အသက်​ငါး​နှစ်အရွယ်မှာ ကျွန်တော်​တို့​ရွာ​ကနေ ခု​နစ်​မိုင်​လောက်​ဝေး​တဲ့ စိုက်ပျိုးရေး​ခြံ​တစ်ခု​ကို ခဏ​ပြောင်း​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီမှာ အဖေ့​ရဲ့​ဗိုက်​ရောဂါ​အပြင် ဂီနီ​သန်​ရောဂါ​ရ​ပြန်​ရော။ ဒါနဲ့​ပဲ နေ့ခင်း​မှာ အဖေ​အလုပ်​မလုပ်နိုင်တော့ဘူး၊ ည​ကျ​ရင်​လည်း ဗိုက်​အောင့်​လို့ လူး​လိမ့်​နေရ​ရှာတယ်။ ကျွန်တော်​လည်း ငန်း​ဖျား​ရောဂါ​လို​မျိုး ဂျီ​ဂါ​လို့​ခေါ်​တဲ့ သဲ​လှေး​ရောဂါ​ရခဲ့တယ်။ အဲဒါ​ကြောင့် ကျွန်တော်​တို့​ဆွေမျိုးသားချင်း​တွေ ပေးကမ်း​တာ​လေး​တွေ​နဲ့​ပဲ အသက်ရှင်ခဲ့​ရတယ်။ ညစ်ပတ်​ဆင်းရဲ​မွဲတေ​ပြီး သေကြ​မယ့်​အစား အီဝိုဆာရွာ​ကိုပဲ ကျွန်တော်​တို့​ပြန်ပြောင်း​သွား​ကြတယ်။ သားဦး​ဖြစ်​တဲ့​ကျွန်တော့်​ကို အဖေက တစ်​နိုင်​စိုက်ပျိုးရေးသမား​အဆင့်​လောက်​ပဲ မဖြစ်စေ​ချင်ဘူး။ ကျွန်တော်​ပညာ​ကောင်းကောင်း​တတ်​ရင် မိသားစုရဲ့ စား​ဝတ်​နေ​ရေး​အဆင့်အတန်း​ကို မြှင့်တင်​ပေး​နိုင်​ပြီး မောင်နှမ​တွေ​ကိုလည်း ကျွေးမွေး​ပြုစုပေး​နိုင်​လိမ့်မယ်လို့ အဖေ​ထင်​ခဲ့တယ်။

ဘာသာ​တရား​အမျိုးမျိုးနှင့် ထိတွေ့​လာ​ခြင်း

ရွာကို​ပြန်​ရောက်တော့ ကျွန်တော် ကျောင်း​စတက်​နိုင်​ခဲ့တယ်။ အဲဒါ​ကြောင့် ခရစ်ယာန်ဘောင်​ဘာသာရေး​နဲ့ ထိတွေ့မှု​ရှိလာ​ခဲ့တယ်။ ၁၉၅၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​တုန်း​က ကိုလိုနီ​အာဏာပိုင်တွေ​ရဲ့ ဘာသာ​တရား​နဲ့ အနောက်​တိုင်း​ပညာရေး​စနစ်​ကို ခွဲခြား​လို့​မရဘူး။ ကက်သလစ်​မူလ​တန်း​ကျောင်း​ကို တက်​ခဲ့​ရလို့ ကျွန်တော် ရိုမန်ကက်သလစ်​ဖြစ်​ခဲ့​ရတယ်။

ကျွန်တော့်​အသက် ၁၉ နှစ်​ရောက်တဲ့ ၁၉၆၆ ခုနှစ်​မှာ အီဝိုဆာရွာ​ကနေ ၅ မိုင်​လောက်​ဝေး​တဲ့ အီ​ဝို​ဟီ​န်မီ​မြို့က ပီလ်​ဂ​ရင်း နှစ်ခြင်း​အလယ်တန်း​ကျောင်း​ကို တက်ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ဘာသာ​တရား​ပညာရေး​က ပြောင်းလဲ​သွားတယ်။ အခု ပရိုတက်စတင့်​ကျောင်း​ကို ကျွန်တော်​တက်​နေတာမို့ ကက်သလစ်​ဘုန်းကြီး​တွေ​က ကျွန်တော့်​ကို ဆန်း​ဒေး​မားစ်ပွဲ တက်ခွင့်​မပေးတော့ဘူး။

ဒီ​နှစ်ခြင်း​ကျောင်း​ကို ကျွန်တော်​တက်​တော့​မှ သမ္မာကျမ်းစာ​ကို ဦးဆုံး​တွေ့ဖူး​တာ။ ကက်သလစ်​ချာ့ခ်ျ​ကို ကျွန်တော်​ဆက်​တက်​နေပေမဲ့ တနင်္ဂနွေ​နေ့တိုင်း ကက်သလစ်​ချာ့ခ်ျ​မှာ ဆုတောင်း​ဝတ်ပြု​ပြီး​တဲ့​အခါ ကျွန်တော်​ဘာသာ ကျမ်းစာ​ဖတ်​တယ်။ ယေရှုခရစ်ရဲ့​သွန်သင်ချက်​တွေ​ကို ကျွန်တော်​အရမ်း​သဘောကျ​ပြီး အဓိပ္ပာယ်ရှိရှိ အသက်ရှင်​နေထိုင်​ချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်​လာတယ်။ ကျမ်းစာ​ကို​ဖတ်​လေ ဘာသာရေး​ခေါင်းဆောင်​အချို့​ရဲ့ အရေခြုံမှု​နဲ့ လူ​ဝတ်​ကြောင်​အများ​ရဲ့ အကျင့်ပျက်​ဘဝ​ပုံစံ​ကို ပို​ပြီး​စက်ဆုပ်​ရွံရှာ​လာ​လေ​ပဲ။ ခရစ်ယာန်​ဖြစ်ပါ​တယ်လို့ ပြော​ကြ​တဲ့​သူတွေဟာ ယေရှုနဲ့ ကိုယ်တော့်​နောက်လိုက်​တွေ​ရဲ့ သွန်သင်ချက်​တွေ၊ လုပ်ဆောင်ချက်​တွေ​နဲ့ တခြား​စီ​ပဲ​ဆိုတာ ကျွန်တော်​တွေ့​လာတယ်။

အထူးသဖြင့် အဖြစ်အပျက်​တချို့က ကျွန်တော့်​ကို ထိတ်လန့်​စေ​ခဲ့တယ်။ တစ်ခါ​တုန်း​က . . . ခရစ်ယာန်​ဆရာ​ရဲ့ ကုန်စုံဆိုင်​ကို​သွားတဲ့အခါ တံခါး​တိုင်​မှာ ဂျူး​ဂျူး​အဆောင်​လက်ဖွဲ့​တစ်ခု ချိတ်​ထား​တာ​ကို တွေ့​လိုက်တယ်။ နောက်​တစ်ခါ​ကျ​တော့ နှစ်ခြင်း​ကျောင်းအုပ်​ဆရာ​ကြီး​က ကျွန်တော်​နဲ့​မေထုန်ပြု​ဖို့ ကြိုးစား​ခဲ့တယ်။ သူဟာ လိင်​တူ​ဆက်ဆံ​သူ​ဖြစ်​ပြီး တခြား​သူတွေကိုလည်း အဲဒီလိုပဲ စော်ကား​ခဲ့​တာ​ကို နောက်​မှ ကျွန်တော်​သိလိုက်​ရတယ်။ ဒါတွေ​ကြောင့် ကျွန်တော်​က ‘ဒီလို​ကြီး​လေး​တဲ့​အပြစ်တွေ​အတွက် စာရင်း​ရှင်း​ရမယ့် အဖွဲ့သား​တွေ​နဲ့ ခေါင်းဆောင်​တွေ​ရှိတဲ့ ဘာသာ​တရားကို ဘုရားသခင်​ကြိုက်​ပါ့​မလား’ လို့​စဉ်းစား​မိတယ်။

 ဘာသာ​ပြောင်း​ခြင်း

ဒါပေမဲ့​လည်း ကျမ်းစာ​ဖတ်​ရတာ​ပျော်​လို့ အမြဲ​ဖတ်​သွားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ​ပဲ အရင် ၁၅ နှစ်လောက်​က အဖေ​ပြော​ခဲ့​တဲ့ “ဒီ​ကမ္ဘာ​ပေါ်မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ပဲ အေးဆေး​ငြိမ်သက်​ကြတယ်” ဆို​တဲ့​စကား​ကို ကျွန်တော်​ပြန်​စဉ်းစား​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်​ကျောင်း​က သက်သေခံ​လူငယ်တွေဟာ ကဲ့ရဲ့​ပြောင်လှောင်​ခံရ​ပြီး ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​နံနက်​ဝတ်ပြုမှု​မှာ​မပါဝင်​လို့ တစ်ခါ​တ​လေ ဒဏ်ပေး​ခံရ​တာ ကျွန်တော်​တွေ့​လို့ စိုးရိမ်​ခဲ့တယ်။ သူတို့ရဲ့​ယုံကြည်ချက်​တချို့က​လည်း ထူးဆန်း​သလိုပဲ။ ဥပမာ​ပြော​ရ​ရင် ကောင်းကင်​ကို ၁၄၄,၀၀၀ ပဲ​သွားရမယ်​ဆိုတာ​ကို ယုံရခက်​တယ်။ (ဗျာဒိတ် ၁၄:၃) ကောင်းကင်​ကို ကျွန်တော်​သွား​ချင်​တာ​မို့ ကျွန်တော်​မမွေးခင်​ကတည်းက အဲဒီ​အရေအတွက်​ပြည့်​သွားပြီ​လားလို့ စဉ်းစားမိ​သေး​တယ်။

သက်သေခံတွေရဲ့ အကျင့်​နဲ့​စိတ်ထား​တွေ​က ထူးခြားတယ်​ဆိုတာ​တော့​ပေါ်လွင်​တယ်။ ကျောင်း​မှာ​ရှိတဲ့ တခြား​လူငယ်တွေရဲ့ အကျင့်ပျက်၊ အကြမ်းဖက်​လုပ်ရပ်တွေ​မှာ သူတို့​မပါဘူး။ ဘာသာ​တရား​စစ်​ကို လိုက်လျှောက်တဲ့​သူတွေဟာ ဒီ​လောက​နဲ့​သီးခြားနေ​သင့်တယ်လို့ ကျမ်းစာ​ထဲမှာ ကျွန်တော်​ဖတ်​ရတဲ့​အတိုင်းပဲ သူတို့တွေဟာ တကယ်​ကိုပဲ​သီးခြားနေ​ကြတယ်​ဆိုတာ​ကို ကျွန်တော်​တွေ့​တယ်။—ယောဟန် ၁၇:၁၄-၁၆; ယာကုပ် ၁:၂၇။

နောက်ထပ်​စူးစမ်း​လေ့လာ​ဖို့ ကျွန်တော်​ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ ၁၉၆၉၊ စက်တင်ဘာ​လမှာ “ထာဝရ​အသက်​သို့​ပို့ဆောင်သော သမ္မာတရား” စာအုပ်​ကို ကျွန်တော်​ရခဲ့တယ်။ နောက်​တစ်လ​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ရှေ့ဆောင်​လို့​ခေါ်​တဲ့ အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင်​တစ်ယောက်​က ကျွန်တော့်​ကို​ကျမ်းစာ​သင်ပေးတယ်။ ပထမ​သင်အံမှု​မှာ အားတက်သွား​တာ​နဲ့ သမ္မာတရား​စာအုပ်​ကို စနေနေ့​ည​က​စ​ဖတ်​လိုက်တာ နောက်​နေ့,နေ့လယ်​ပိုင်း​မှာ ပြီး​သွားတယ်။ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ကျောင်းနေ​ဖက်​တွေ​ကို ကျွန်တော်​ဖတ်​လိုက်ရ​တဲ့ တကယ်​ကို​ကောင်း​တဲ့​အကြောင်း​တွေ ချက်ချင်းပဲ​ပြောပြ​တော့​တာ​ပဲ။ ကျွန်တော်​တွေ့ရှိ​ခါ​စ​ယုံကြည်ချက်​အသစ်​က ကျွန်တော့်​ကို​ရူးသွပ်​သွား​စေပြီ​လို့ ကျောင်းနေ​ဖက်​တွေ​နဲ့ ဆရာ​တွေ​က ထင်ကြ​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်​မ​ရူး​ဘူးဆို​တာ ကျွန်တော်​သိတယ်။—တမန်​တော် ၂၆:၂၄။

ဘာသာ​အသစ်​တစ်ခု​အကြောင်း ကျွန်တော်​ဟောပြော​နေတယ်​ဆို​တဲ့​သတင်းက မိဘတွေ​ဆီ​ရောက်သွား​တယ်။ ကျွန်တော်​ဘာတွေ​ဖြစ်နေ​သလဲ​ဆိုတာ သူတို့​သိချင်​လို့ အိမ်ကို ချက်ချင်း​ပြန်လာ​ခိုင်းတယ်။ အီလက်ရှာ​မြို့မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ ခရိုင်​စည်းဝေးကြီး​ကို သက်သေခံတွေ​အားလုံး သွား​နေကြ​လို့ ကျွန်တော်​အကြံဉာဏ်​တောင်း​ဖို့ ဘယ်သူမှ​မရှိကြဘူး။ အိမ်​ပြန်​ရောက်တဲ့အခါ အမေနဲ့ တခြား​ဆွေမျိုး​တွေ​က ကျွန်တော့်​ကို မေးခွန်းတွေ​တရ​စပ်​မေး​ပြီး အပြစ်တင်​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျမ်းစာ​ကနေ​သိခဲ့​တာတွေကို ခုခံ​ပြောဆို​ဖို့ အတတ်နိုင်ဆုံး​ကြိုးစား​ခဲ့တယ်။—၁ ပေတရု ၃:၁၅။

ယေဟောဝါ​သက်သေတွေဟာ အယူမှား​ဆရာသမား​တွေ​ပဲ​လို့ သက်သေပြ​တာ မအောင်မြင်တဲ့​အခါ ကျွန်တော့်​ဦးလေး​က နောက်တစ်နည်း ကြိုးစား​ပြန်​ရော။ “ပညာ​ရဖို့ မင်း​ကျောင်း​သွား​တက်တယ်​ဆိုတာ သတိရ​ဦး။ ကျောင်းထွက်​ပြီး လိုက်​ဟောပြောနေ​မယ်​ဆိုရင် မင်းရဲ့​ပညာရေး​က ဘယ်တော့မှ​ပြီး​မှာ​မဟုတ်ဘူး။ ဒီ​ဘာသာ​တရား​အသစ်​ထဲ မဝင်​ခင် ကျောင်း​ပြီး​အောင် မ​စောင့်​နိုင်​တော့​ဘူးလား” ဆိုပြီး ဦးလေး​က ကျွန်တော့်​ကို မေတ္တာ​ရပ်ခံ​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အချိန်တုန်းက သူပြောတာ အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့်​ရှိ​ပုံ​ရလို့ သက်သေခံတွေ​နဲ့ ဆက်​မ​လေ့လာ​တော့​ဘူး။

၁၉၇၀၊ ဒီဇင်ဘာ​လမှာ ကျွန်တော်​ကျောင်းဆင်း​တာ​နဲ့ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​ကို တန်း​သွားခဲ့တယ်၊ အဲဒီ​ကတည်းက ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့​စည်းဝေး​တွေ​ကို ကျွန်တော်​တက်​နေတာ အခုထိ​ပဲ။ ၁၉၇၁၊ ဩဂုတ် ၃၀ ရက်​နေ့မှာ ဘုရားသခင်​ကို အပ်နှံ​ပြီး​ကြောင်း​ပြဖို့ နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။ အဲဒီလို​နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်လို့ ကျွန်တော့်​မိဘတွေ​ရော၊ ရပ်ရွာ​တစ်ခုလုံး​က​ပါ ထိတ်လန့်​ဗြောင်း​ဆန်​သွား​ကြတယ်။ အီဝိုဆာ​ဒေသ​တစ်ဝိုက်​မှာ အစိုးရ​ပညာ​သင်​စရိတ်​ကို ကျွန်တော်​ဦးဆုံး​ရတာ​မို့ ကျွန်တော်​က သူတို့ကို စိတ်​ထိခိုက်အောင် လုပ်တယ်လို့ ပြော​ကြတယ်။ သူတို့​အတော်များများ​က ကျွန်တော့်​ကို အကြီးအကျယ်​မျှော်လင့်​ထား​ကြ​တာ။ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ပညာရေး​နဲ့ ရပ်ကွက်​တိုးတက်ရေး​အတွက် အကျိုးဆောင်​မယ်​လို့ သူတို့​မျှော်လင့်​ထား​ကြ​တာ​ကိုး။

ကျွန်တော့်​ပြောင်းလဲမှု​၏ အကျိုးဆက်များ

ကျွန်တော့်​မိသားစုနဲ့ ရပ်ကွက်​လူကြီးတွေ​က လူ​လွှတ်​ပြီး ကျွန်တော့်​ရဲ့​ယုံကြည်ချက်ကို​စွန့်​ဖို့ ကြိုးစား​ဖျောင်းဖျ​ခဲ့​ကြတယ်။ သူတို့ရဲ့​ကြိုးစား​ဖျောင်းဖျ​မှု​တွေ​ထဲမှာ ကျိန်စာ​လည်း​ပါ​တယ်။ “ဒီ​ဘာသာ​တရား​ကနေ မင်း​မ​ထွက်​ဘူးဆို​ရင် မင်းရဲ့​အနာဂတ်​က ပျက်စီး​မယ့်​ကိန်း​ရှိတယ်။ အလုပ်​ရမှာ​မဟုတ်ဘူး။ မင်း​ကိုယ်ပိုင်​အိမ်​လည်း ဆောက်​နိုင်​မှာ​မဟုတ်ဘူး။ မင်း​အိမ်ထောင်​ပြုပြီး မိသားစု​တစ်စု​ကို ပျိုးထောင်​နိုင်​မှာလည်း​မဟုတ်ဘူး” ဆိုပြီး သူတို့​ပြော​ကြတယ်။

ကျောင်း​ပြီးသွား​တဲ့ ဆယ်လ​အတွင်းမှာပဲ ကျောင်း​ဆရာ​အလုပ်​ရခဲ့တဲ့​အတွက် သူတို့​ပြော​တာ​နဲ့​တခြား​စီ​ပဲ။ ၁၉၇၂၊ အောက်တိုဘာ​လမှာ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ချစ်​ဇနီး ဗရော့​နီ​ကာ​နဲ့ လက်ထပ်ခဲ့​တယ်။ အဲဒီနောက် စိုက်ပျိုးရေး​တိုးချဲ့​ကိုယ်စားလှယ်​တစ်ဦး​အဖြစ် ကျွန်တော့်​ကို အစိုးရ​က​လေ့ကျင့်ပေး​ခဲ့တယ်။ ကား​ဝယ်ပြီး​နောက် အိမ်ကို​စ​ဆောက်​ခဲ့တယ်။ ၁၉၇၃၊ နိုဝင်ဘာ​လ ၅ ရက်​နေ့မှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​သမီးကြီး ဗစ်​တ​ရီ​မွေး​ပြီး နောက်ပိုင်း​မှာ လီ​ဒီ​ယာ၊ ဝေ​လ်​ဖရက်​နဲ့ ဂျို​အဲ​န်း​တို့ မွေးလာတယ်။ ၁၉၈၆ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​သားထွေး​လေး မိုက်ခါ​ကို​မွေးတယ်။ သူတို့​အားလုံး​ဟာ အဖိုးထိုက်တဲ့​ကလေး​တွေ​ဖြစ်တယ်​ဆိုတာ​ရ​ယ်၊ ယေဟောဝါ​ပေး​တဲ့​အမွေ​ဆိုတာ​ကို​ပါ ထင်ရှား​ပါ​တယ်။—ဆာလံ ၁၂၇:၃။

နောက်ကြောင်း​ကို​ပြန်​ကြည့်​တဲ့​အခါ ကျွန်တော့်​ရပ်ရွာ​ရဲ့ မလို​တ​မာ​စိတ်ထား​တွေ​ဟာ ကောင်းချီး​တွေ​ဖြစ်သွား​မှန်း ထင်ရှား​တယ်။ ဒါ​ကြောင့် ကျွန်တော့်​သမီးကြီး​ကို ဗစ်​တ​ရီ​လို့ နာမည်​မှည့်​ခဲ့​တာပေါ့။ မကြာသေး​ခင်​က ကျွန်တော့်​ဆီ​ကို ရပ်ရွာ​ကနေ ဒီ​စာ​ရောက်​လာတယ်– “မင်းကို ဘုရားသခင် ကောင်းချီး​ပေး​နေတာ​ကြောင့် ဖြစ်​နိုင်​မယ်​ဆိုရင် ငါ​တို့​ဆီ​ပြန်လာ​ပြီး ငါ​တို့​ရပ်ရွာ​တိုးတက်ရေး​မှာ ပါဝင်​စေချင်တယ်။”

ဘုရားသခင့်​လမ်းစဉ်၌ ကလေး​များ​ကို​ပြုစု​ပျိုးထောင်​ခြင်း

စည်းစိမ်ဥစ္စာ​ရှာ​ရင်း ကလေး​တွေ​ကို ပြုစု​ပျိုးထောင်​ပေး​တဲ့ ဘုရားသခင်​ပေး​တာဝန်​ကို ထမ်းဆောင်​နိုင်​မှာ​မဟုတ်ဘူးဆိုတာ​ကို ကျွန်တော်​တို့​ဇနီး​မောင်နှံ​သိတယ်။ ဒါ​ကြောင့် ရိုးရှင်းတဲ့​အသက်တာနဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ကျေနပ်​ရောင့်ရဲတတ်​လာတယ်။ တခြား​ဘဝ​ပုံစံ​ကို​ရွေးချယ်​ရင် ဖြစ်ပေါ်​လာနိုင်မယ့်​အကျိုးဆက်​တွေ​ကို ရင်ဆိုင်​မယ့်​အစား ဒီလိုပဲ​နေထိုင်တာကို ကျွန်တော်​တို့​ပို​ကြိုက်တယ်။

ကျွန်တော်​တို့​ဒေသမှာ တခြား​မိသားစု​တွေ​နဲ့​အတူ တိုက်​တစ်လုံး​ထဲမှာ​နေပြီး ရေချိုးခန်း​တစ်ခု၊ မီးဖိုဆောင်​တစ်ခု​ပေါင်း​သုံးတဲ့​အကျင့်​ရှိတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ကျ​တော့ အစိုးရ​ဝန်ထမ်း​တစ်ယောက်​အနေ​နဲ့ ပြောင်း​ခဲ့​ရတဲ့ ဘယ်​မြို့မှာ​မဆို သီးသန့်​အခန်းငှား​နေနိုင်​တာ စိတ်​ချမ်းသာ​စ​ရာ​ပါ​ပဲ။ ဟုတ်​ပါ​တယ်၊ ဒီလို​အခန်း​မျိုး​တွေ​ဟာ ပို​ဈေးကြီး​ပေမဲ့ ဒီလို​နေရ​လို့ ကျွန်တော်​တို့​ကလေး​တွေ​ဟာ မကောင်းတဲ့​သြဇာတွေ​နဲ့ ထိတွေ့မှု​မရှိဘူး။ နှစ်တွေ​တစ်လျှောက်​လုံး​မှာ ကလေး​တွေ​ကို ဝိညာဉ်​ရေး​ကောင်းမွန်​တဲ့​ဝန်းကျင်​မှာ ပြုစု​ပျိုးထောင်​ပေး​နိုင်​လို့ ယေဟောဝါ​ကို ကျွန်တော်​ကျေးဇူး​တင်​ပါ​တယ်။

ဒီ​ပြင် ကျွန်တော့်​ဇနီး​ဟာ ကလေး​တွေ​နဲ့​အတူ အိမ်မှာ​နေပြီး သူတို့ကို ကြည့်ရှု​ပြုစု​နိုင်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​အလုပ်ဆင်း​တဲ့​အခါ မိသားစု​လိုက် အတူတကွ​ပြုလုပ်​ကြဖို့​ကြိုးစား​တယ်။ ဘာပဲ​လုပ်​လုပ် မိသားစု​လိုက်လုပ်​ဆောင်​ကြတယ်။ အဲဒီ​ထဲမှာ မိသားစု​ကျမ်းစာ​သင်အံမှု၊ အသင်းတော်​အစည်းအဝေးတွေ​အတွက် ပြင်ဆင်​တာ၊ တက်ရောက်​တာ၊ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ ပါဝင်​တာ၊ လူမှုရေး​ကိစ္စ​တွေ​မှာလည်း အတူတကွ​လုပ်ဆောင်ကြတယ်။

ကလေး​တွေ​ကို အိမ်မှာ​လောက်​ပဲ​မဟုတ်ဘဲ အခွင့်အရေး​ကြုံ​တိုင်း သွန်သင်​ပေးဖို့ မိဘတွေကို​တိုက်တွန်း​ထား​တဲ့ တရားဟောရာ ၆:၆၊ ၇ က​အကြံဉာဏ်​ကို ကျွန်တော်​တို့ ကြိုးစား​လိုက်လျှောက်​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒါ​ကြောင့် ကလေး​တွေ​ဟာ အပြင်မှာ​အပေါင်းအသင်း ရှာ​မယ့်​အစား အတွင်းမှာပဲ​ရှာကြတယ်။ ဗရော့​နီ​ကာ​နဲ့​ကျွန်တော်​ဟာ ယုံကြည်ခြင်း​မတူတဲ့​သူတွေနဲ့ များများ​မပေါင်းသင်း​တဲ့​အတွက် ကလေး​တွေ​လည်း သူတို့ရဲ့​ပေါင်းသင်းမှု​ကို စိစစ်​တတ်လာ​ကြတယ်။—သု. ၁၃:၂၀; ၁ ကောရိန္သု ၁၅:၃၃။

ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​လမ်းညွှန်မှုနဲ့ သွန်သင်မှု​တွေ​လောက်​ပဲ ကလေး​တွေ​ရဲ့​ဘဝကို အပြုသဘော အကျိုး​သက်ရောက်​တာ​မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်​တို့​အိမ်ကို ဇွဲရှိ​ကြ​တဲ့ ခရစ်ယာန်​တွေ၊ သူတို့​အထဲမှာ အများစုဟာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ နယ်လှည့်​အမှုဆောင်​တွေ အမြဲ​လာလည်ကြ​တယ်၊ အခုလည်း​လာကြတယ်။ ရင့်ကျက်တဲ့ ဒီ​ခရစ်ယာန်​တွေ​နဲ့ ကျွန်တော်​တို့​မိသားစု ပေါင်းသင်း​ရတဲ့​အချိန်​ကြောင့် သူတို့ရဲ့​ကိုယ်ကျိုး​စွန့်​ဘဝ​လမ်းစဉ်​ကို ကလေး​တွေ လေ့လာ​ဆန်းစစ် သင်ယူ​ခွင့်​ရစေ​ခဲ့တယ်။ အဲဒါ​က ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​သွန်သင်ချက်​ကို ပို​ခိုင်မာ​စေ​ခဲ့​ပြီး သမ္မာကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို ကလေး​တွေ​ရဲ့​ကိုယ်ပိုင်​ဖြစ်စေ​ခဲ့တယ်။

ဘုရားသခင်​ဝတ်၌ မွေ့လျော်ခြင်း​အကျိုး​ခံစားရ

အခု ကျွန်တော်​တို့​ကလေး လေးယောက်​နဲ့​အတူ ကျွန်တော့်​ဇနီး​နဲ့​ကျွန်တော်​ဟာ အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင်​နေကြ​တယ်။ ၁၉၇၃ ခုနှစ်​မှာ ပထမဦးဆုံး​အကြိမ် ကျွန်တော်​ရှေ့ဆောင်​ခဲ့တယ်။ နှစ်တွေ​တစ်လျှောက်​မှာ စီးပွားရေး​အခြေအနေ​ကြောင့် တစ်ခါ​တ​လေ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုကို ရပ်​ခဲ့​ရတယ်။ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ခရစ်ယာန်​ကြီးကြပ်မှူး​တွေ​ကို လေ့ကျင့်ပေး​တဲ့ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ဓမ္မ​အမှု​ကျောင်း​မှာ သွန်သင်ပေး​ခွင့်​လည်း ကျွန်တော်​မကြာခဏ​ရခဲ့တယ်။ လောလောဆယ်​မှာ ဆေးရုံ​ဆက်သွယ်ရေး​ကော်မတီ​မှာ အမှုဆောင်ခွင့်​ရတဲ့​အပြင် အူ​ဟော့န်​မော့​ရာ​မှာ မြို့တော်​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ်​လည်း အမှုဆောင်ခွင့်​ရတယ်။

သမီးကြီး​နှစ်ယောက် ဗစ်​တ​ရီ​နဲ့ လီ​ဒီ​ယာ​တို့​ဟာ ခရစ်ယာန်​အကြီးအကဲ​ကောင်း​တွေ​နဲ့ အိမ်ထောင်ကျ​နေကြပြီ။ သူတို့ရဲ့​ခင်ပွန်း​တွေ​နဲ့​အတူ နိုင်ဂျီးရီးယား​နိုင်ငံ၊ အီဂါဒူမာမြို့​က ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဌာနခွဲရုံး​မှာ အမှုဆောင်​နေကြ​တယ်။ သားကြီး​ဝေ​လ်​ဖရက်​က ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုထမ်း​အဖြစ် အမှုဆောင်​နေပြီး သားထွေး​လေး​က​တော့ အခါ​အား​လျော်​စွာ အရန်ရှေ့ဆောင်​ခဲ့တယ်။ ၁၉၉၇ ခုနှစ်​မှာ ဂျို​အဲ​န်း​က အလယ်တန်း​ကျောင်း​ပြီး​တာ​နဲ့ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်းမှာ စ​ပါဝင်​ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော့်​ဘဝရဲ့ အကျိုး​အရှိဆုံး​အတွေ့အကြုံ​တွေ​ထဲမှာ တခြား​သူတွေကို ယေဟောဝါ​ဘုရားသခင်​ရဲ့​အမှုတော်ထမ်း​ဆောင်​ဖို့ ကူညီပေး​ရတာဟာ အကောင်းဆုံး​ပဲ။ အဲဒီ​သူတွေထဲမှာ ကျွန်တော့်​ရဲ့ ဆွေမျိုးသားချင်း​တွေ​တချို့​တ​လေ​ပါဝင်​တယ်။ ကျွန်တော့်​အဖေက ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို ထမ်းဆောင်​ဖို့​ကြိုးစား​ခဲ့​ပေမဲ့ မယား​အများယူ​ထား​တဲ့​ဓလေ့​က အဖေ့​ရဲ့​တိုးတက်မှု​ကို နှောင့်နှေး​စေ​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​ငယ်ငယ်​ကတည်းက လူတွေကို​ချစ်တယ်။ တခြား​သူတွေရဲ့​အခက်အခဲ​ကို ကျွန်တော်​တွေ့​တဲ့​အခါ ကျွန်တော့်​ရဲ့​အခက်အခဲ​တွေ​ဟာ ဘာမှ​မဟုတ်သလို​ဖြစ်သွား​တယ်။ စိတ်ရင်းမှန်​နဲ့ ကျွန်တော်​ကူညီပေး​ချင်​တဲ့​ဆန္ဒ​ကို သူတို့​မြင်​လို့ ထင်​ပါ​တယ်၊ ကျွန်တော်​နဲ့ သူတို့​ရင်ဖွင့်​စကားပြော​ဖို့ လွယ်ကူတယ်။

ဘုရားသခင့်​ရည်ရွယ်ချက်ကို​သိရှိအောင် ကျွန်တော်​ကူညီပေး​ခဲ့​တဲ့​သူတွေထဲမှာ တစ်ယောက်​က​တော့ အိပ်ရာပေါ်​က​မထနိုင်​တဲ့ လူငယ်​တစ်ယောက်​ပါ။ သူက လျှပ်စစ်​ကုမ္ပဏီ​အလုပ်သမား​ဖြစ်​ခဲ့​ပြီး အလုပ်​ထဲမှာ အကြီးအကျယ် ဓာတ်​လိုက်​ခံရ​ပြီး​နောက်​မှာ အောက်ပိုင်း​သေသွား​တယ်။ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​ကို သူ​လက်ခံ​လိုက်ပြီး သူတတ်​သိလာတာတွေကို တဖြည်းဖြည်း​လက်တွေ့​အသုံးချ​ခဲ့တယ်။ ၁၉၉၅၊ အောက်တိုဘာ ၁၄ ရက်​နေ့မှာ ကျွန်တော်​တို့​အိမ်နား​က ချောင်းလေး​မှာ သူ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့​တဲ့​အချိန်​ဟာ ၁၅ နှစ်​အတွင်းမှာ သူ​အိပ်ရာပေါ်​ကနေ​ထ​တာ ဒါဟာ ပထမဦးဆုံး​အကြိမ်​ဖြစ်တယ်။ အဲဒီ​နေ့ဟာ သူ့​အသက်တာမှာ အပျော်ရွှင်ဆုံး​နေ့​ဆိုပြီး သူ​ပြော​ခဲ့တယ်။ အခု​ဆိုရင် အသင်းတော်မှာ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုထမ်း​တစ်ယောက်​ဖြစ်နေ​ပါ​ပြီ။

စည်းလုံး​ပြီး အပ်နှံ​ထား​တဲ့ ယေဟောဝါ​ရဲ့​လူမျိုးတော်​နဲ့ ကိုယ်တော့်​အမှုကို ထမ်းဆောင်​ဖို့ လွန်ခဲ့တဲ့​အနှစ် ၃၀ လောက်​က ရွေးချယ်​ခဲ့​တဲ့​အတွက် ကျွန်တော်​ဝမ်း​မနည်း​ခဲ့​ဘူးဆို​တာ တပ်အပ်ပြော​နိုင်​ပါ​တယ်။ သူတို့​ထဲမှာ မေတ္တာ​စစ်​ထင်ရှား​တဲ့​အလုပ်တွေကို ကျွန်တော်​တွေ့ခဲ့​ပါ​ပြီ။ ယေဟောဝါ​ရဲ့​တည်ကြည်​တဲ့ ကျေးကျွန်​တွေ​ကို ထာဝရ​အသက်ဆု​ပေး​မယ်​ဆို​တဲ့ မျှော်လင့်ချက်​မပါရင်​တောင် ဘုရားသခင်​ဝတ်​မှာ​မွေ့လျော်​တဲ့ အသက်တာကို​ပဲ ကျွန်တော်​လိုချင်​တယ်။ (၁ တိမောသေ ၆:၆; ဟေဗြဲ ၁၁:၆) ဘုရားသခင်​ဝတ်​မှာ​ဒီလို​မွေ့လျော်​ခဲ့လို့ ကျွန်တော့်​ဘဝဟာ တိုးတက်​ပြီး တည်ငြိမ်​ခဲ့​တဲ့​အပြင် ကျွန်တော်​နဲ့ ကျွန်တော့်​မိသားစုကို ရွှင်လန်း​စေ​တာ၊ ကျေနပ်​ရောင့်ရဲ​စေ​တာ အမှန်ပါပဲ။

[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၉၀ ပြည့်နှစ်​တွင် ကျွန်တော့်​ဇနီး၊ သားသမီး​များနှင့်​အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်တော့်​ဇနီး၊ သားသမီး​များ၊ သမက်​နှစ်ယောက်​နှင့်အတူ