ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

ကျွန်ုပ်​တို့​ကမ္ဘာချီ​ညီအစ်ကို​အသင်းအပင်း​ဖြင့် ခွန်အား​ရ

သောမ်ဆင် ခဲ​န်​ဂါ​လီ​ပြောပြ​သည်

၁၉၉၃၊ ဧပြီ ၂၄ ရက်၊ ဇမ်ဘီယာ​နိုင်ငံ၊ လူ​ဆာ​ခါ​မြို့မှာ အဆောက်အအုံ​ငယ် ၁၃ ခု​ပါ​တဲ့ ဌာနခွဲရုံး​အသစ် အနုမောဒနာ [အပ်နှံ]ပွဲ​အစီအစဉ်ကို တက်ရောက်​ဖို့ ကျွန်တော့်​ကို ဖိတ်ခေါ်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် လမ်း​သိပ်​မလျှောက်​နိုင်​လို့ အဆောက်အအုံ​ကို​လိုက်​ပြပေး​မယ့် ခရစ်ယာန်​ညီအစ်မ​က “တစ်ခါ​တစ်ခါ​နား​ဖို့ ကုလားထိုင် တစ်လုံး ယူလာ​ပေး​မယ်​နော်” ဆိုပြီး ကြင်ကြင်နာနာ​ပြော​တယ်။ ကျွန်တော်​က လူ​မဲ၊ သူက လူဖြူ​ဖြစ်​ပေမဲ့ သူ့​အတွက် အဲဒါ​က​အရေး​မကြီး​ခဲ့​ဘူး။ သူ့ရဲ့​ကြင်နာ​မှု​ကြောင့် ဌာနခွဲ​အဆောက်အအုံ​တစ်ခုလုံး​ကို ကျွန်တော်​လည်ပတ်​နိုင်​ခဲ့လို့ သူ့ကို အရမ်း​ကျေးဇူး​တင်​တာ​ပဲ။

နှစ်တွေ​တစ်လျှောက် တွေ့ကြုံ​ခဲ့​တဲ့ ဒီလို​အတွေ့အကြုံ​တွေ​က ကျွန်တော့်​စိတ်​ကို ကြည်နူး​စေတယ်၊ ခရစ်တော်​ရဲ့​နောက်လိုက်​အစစ်​တွေ​ကို ခွဲခြား​သိမြင်​စေမယ့် မေတ္တာကို ယေဟောဝါသက်သေ​ခရစ်ယာန်​အပေါင်းအသင်းတွေ​ထဲမှာ​ရှိတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော့်​ကို ပို​ပြီး​ယုံကြည်​စိတ်ချ​စေတယ်။ (ယောဟန် ၁၃:၃၅; ၁ ပေတရု ၂:၁၇) ယေဟောဝါသက်သေ​ဆို​တဲ့ ကျမ်းစာ​အခြေပြု​အမည်​နဲ့ သိစေချင်​ခဲ့​တဲ့​ဆန္ဒ​ကို လူထုရှေ့​ကြေညာ​ခဲ့​တဲ့ ၁၉၃၁ ခုနှစ်​မှာ အဲဒီ​ခရစ်ယာန်​တွေ​နဲ့ ကျွန်တော်​ဘယ်လို သိကျွမ်း​လာတယ်ဆိုတာ​ကို ပြောပြ​ပါ​ရစေ။—ဟေရှာယ ၄၃:၁၂။

အာဖရိကတွင် အစောပိုင်း​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှု

၁၉၃၁၊ နိုဝင်ဘာ​လမှာ ကျွန်တော့်​အသက် ၂၂ နှစ်​ရှိပြီး မြောက်ပိုင်း​ရို​ဒီး​ရှား (ယခု ဇမ်ဘီယာ) ရဲ့​ကြေးနီ​ကြော​တစ်​ကြော​မှာ​တည်ရှိ​တဲ့ က​စ်​ဝေ​မြို့မှာ ကျွန်တော်​နေခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​နဲ့​အတူ ဘောလုံး​ကစား​တဲ့ သူငယ်ချင်း​တစ်ယောက်​က သက်သေခံတွေ​နဲ့ ကျွန်တော့်​ကို​မိတ်ဆက်​ပေး​ခဲ့တယ်။ သူတို့ရဲ့ အစည်းအဝေး​တချို့​ကို ကျွန်တော်​တက်​ခဲ့တယ်၊ တောင်​အာဖရိက​နိုင်ငံ၊ ကိပ်​တောင်း​မြို့က ဌာနခွဲရုံး​ကို ကျွန်တော်​စာရေး​ပြီး ကျမ်းစာ​လေ့လာ​ဖို့​အထောက်အကူ​ဖြစ်​တဲ့ ဘုရားသခင့်​စောင်းတော် * စာအုပ်​ကို တောင်း​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​စာအုပ်​က အင်္ဂလိပ်​လို​ဖြစ်နေ​တယ်၊ အင်္ဂလိပ်စာ​လည်း ကောင်းကောင်း​မတတ်​တော့ ကျွန်တော်​သိပ်​နားမလည်​ခဲ့​ဘူး။

ကျွန်တော်​ကြီးပြင်း​လာတဲ့ ဒေသ​အနီး ဘဲ​န်ဝီ​ယူ​လူ​ကန်​အနောက်​တောင်ဘက် မိုင် ၁၅၀ လောက်​မှာ ကြေးနီ​ကြော​တစ်​ကြော​ရှိတယ်၊ ကြေးနီ​တွင်း​တွေ​မှာ တခြား​ဒေသက​လူတွေ လာပြီး​အလုပ်​လုပ်ကြတယ်။ သက်သေခံ​အုပ်စု​တချို့က ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​ပြုလုပ်​ဖို့ အဲဒီမှာ မှန်မှန်​စုဝေး​ခဲ့​ကြတယ်။ အတန်ကြာ​တော့ က​စ်​ဝေ​မြို့​အနား​က န​ဒို​လာ​မြို့ကို ကျွန်တော်​ပြောင်းရွှေ့​သွားပြီး အဲဒီမှာ သက်သေခံ​အုပ်စု​တစ်စု​နဲ့ စ​ပေါင်းသင်း​ခဲ့တယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်​ဟာ ဝေ​လ​မင်းသား​လို့​ခေါ်​တဲ့ ဘောလုံး​အသင်းရဲ့​ခေါင်းဆောင်​ဖြစ်တယ်။ ဗဟို​အာဖရိက​မှာ စ​တိုး​ဆိုင်​တွေ​ဖွင့်​ထား​တဲ့ အာဖရိကန်​ကော်ပိုရေးရှင်း​ကုမ္ပဏီ​ရဲ့ လူဖြူ​မန်နေဂျာ​တစ်ယောက်​ဆီ​မှာ အိမ်စေ​လည်း လုပ်တယ်။

ကျွန်တော့်​မှာ ကျောင်း​ပညာ​သိပ်​မရှိဘူး၊ ကျွန်တော့်​အလုပ်ရှင် ဥရောပ​သားတွေ​ဆီကနေ အင်္ဂလိပ်​စကား​နည်းနည်း​ပါး​ပါး တတ်​ထား​တယ်။ ဒါ​ကြောင့် လောက​ပညာ​တိုးတက်​ချင်​လို့ တောင်ပိုင်း​ရို​ဒီး​ရှား (ယခု ဇင်ဘာဘွေ)၊ ပ​လ​မ်​တ​ရီ​မြို့က ကျောင်း​တစ်​ကျောင်း​ကို တက်​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အတောအတွင်း ကိပ်​တောင်း​ဌာနခွဲရုံး​ကို ဒုတိယ​အကြိမ် ကျွန်တော်​စာရေး​လိုက်​သေး​တယ်။ ဘုရားသခင့်​စောင်းတော် စာအုပ်​ကို​ရတဲ့​အကြောင်း၊ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို အချိန်ပြည့်​ထမ်းဆောင်​ချင်​တဲ့​အကြောင်း သူတို့ကို​အသိ​ပေး​ခဲ့တယ်။

သူတို့က “ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို ထမ်းဆောင်​ချင်​တဲ့ သင့်​ဆန္ဒ​ကို ကျွန်တော်​တို့ လေးစားပါ​တယ်။ ဒီ​ကိစ္စ​နဲ့​ပတ်သက်ပြီး ဆုတောင်း​ဖို့ အားပေး​ချင်​တယ်၊ အမှန်တရားကို ပို​ပြီး​သဘောပေါက်​လာဖို့ သင့်ကို ယေဟောဝါ​ကူညီပေး​ပါ​လိမ့်မယ်၊ ကိုယ်တော့်​ရဲ့​အမှုတော်ကို သင်​ထမ်းဆောင်​နိုင်​မယ့် နေရာ​တစ်​နေရာကို ကိုယ်တော်​ရှာပေး​ပါ​လိမ့်မယ်” လို့​ရေးထားတဲ့ ပြန်စာ​ကို​ရလို့ ကျွန်တော်​အံ့အားသင့်​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​စာ​ကို ခဏ​ခဏ​ဖတ်​ပြီး​တဲ့​နောက် ကျွန်တော်​ဘာ​လုပ်သင့်သလဲ​လို့ သက်သေခံ​အတော်များများကို မေးခဲ့တယ်။ “ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို တကယ်ပဲ ထမ်းဆောင်​ချင်​တယ်​ဆိုရင် ချက်ချင်း​စ​လုပ်ဆောင်ပါ” ဆိုပြီး သူတို့အား​ပေး​ခဲ့တယ်။

တစ်ပတ်လုံး အဲဒီ​အကြောင်း ဆုတောင်း​ပြီး နောက်ဆုံး​မှာ လောက​ပညာ​မသင်တော့ဘဲ သက်သေခံတွေ​နဲ့ ဆက်​ပြီး​ကျမ်းစာ​သင်​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ နောက်​တစ်နှစ် ၁၉၃၂၊ ဇန်နဝါရီ​လမှာ ယေဟောဝါ​ဘုရားသခင်​ထံ အပ်နှံ​တဲ့​အထိမ်းအမှတ်​အနေ​နဲ့ ရေ​မှာ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။ န​ဒို​လာ​မြို့ကနေ လူ​အန်​ရှား​မြို့ကို​ပြောင်း​သွားပြီး​တဲ့​နောက် ယုံကြည်သူချင်း ဂျဲနက်​နဲ့ ကျွန်တော်​တွေ့ဆုံ​ခဲ့တယ်၊ ၁၉၃၄၊ စက်တင်ဘာ​လမှာ ကျွန်တော်​တို့​လက်ထပ်ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​လက်ထပ်​တဲ့​အချိန်​မှာ ဂျဲနက်​နဲ့ သားတစ်ယောက်၊ သမီး​တစ်ယောက်​ပါ​လာတယ်။

တဖြည်းဖြည်း​နဲ့ ဝိညာဉ်​ရေး​ဘက်မှာ ကျွန်တော်​တိုးတက်လာ​ပြီး ၁၉၃၇ ခုနှစ်​မှာ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုဆောင်​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ မကြာခင်​မှာပဲ အခု တိုက်နယ်​ကြီးကြပ်မှူး​လို့​ခေါ်​တဲ့ နယ်လှည့်​အမှုဆောင်​အဖြစ် ကျွန်တော့်​ကို ခန့်အပ်​ခဲ့တယ်။ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​တွေ​က ဝိညာဉ်​ရေး​ဘက်​အားပေးဖို့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ အသင်းတော်တွေကို လည်ပတ်ကြ​ရတယ်။

 အစောပိုင်း​နှစ်များ​တွင် ဟောပြောခြင်း

ယေဟောဝါ​သက်သေတွေကို ဖိတ်ခေါ်​ခဲ့​တဲ့ အာဖရိကန်​သူကြီး ဆို​ကို​န်တွီ​ဆီ သွား​လည်ပတ်​ဖို့ ၁၉၃၈၊ ဇန်နဝါရီ​လမှာ ညွှန်ကြားခံ​ခဲ့​ရတယ်။ သူ့​ဆီ​ရောက်​ဖို့ စက်ဘီး​နဲ့ သုံးရက်​သွားခဲ့​ရတယ်။ ကိပ်​တောင်း​ရုံး​ကို သူ​ပို့လိုက်​တဲ့​စာ​ရလို့ ကျွန်တော့်​ကို​လွှတ်လိုက်တဲ့​အကြောင်း  သူ့ကို​ပြောပြ​တဲ့​အခါ  သူ​အရမ်း​ကျေးဇူး​တင်​ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်​ဟာ တစ်​တဲ​ဝင်​တစ်​တဲ​ထွက်၊ ရွာသား​တွေ​ဆီ​သွားပြီး အင်​န်​ဆာ​ခါ (ပြည်သူပိုင်​တဲ) ကိုလာ​ကြဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခဲ့တယ်။ သူတို့​စုဝေး​ရောက်ရှိ​လာတဲ့အခါ သူတို့ကို ကျွန်တော်​ဟောပြောခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​တွေ အတော်များများ စ​နိုင်​ခဲ့တယ်။ ရွာ​သူကြီး​နဲ့ သူ့ရဲ့​စာရေး​က အဲဒီ​က​အသင်းတော်​တွေ​မှာ ကြီးကြပ်မှူး​တွေ စ​ဖြစ်လာ​ခဲ့​ကြတယ်။ အခု​ဆိုရင် ဆာ​မ်ဖီ​ယာ​လို့​ခေါ်​တဲ့ အဲဒီ​ဒေသမှာ အသင်းတော် ၅၀ ကျော်​ရှိသွား​ပြီ။

၁၉၄၂ ခုနှစ်​ကနေ ၁၉၄၇ ခုနှစ်​အထိ ဘဲ​န်ဝီ​ယူ​လူ​ကန်​အနား​တစ်ဝိုက်​က​ဒေသမှာ ကျွန်တော်​အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ အသင်းတော်​တစ်ခုစီ​မှာ ဆယ်ရက်​စီ​နေခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က ဝိညာဉ်​ရေး​ရိတ်သိမ်း​သူတွေ နည်း​လွန်းလို့ “စပါး​ရိတ်​စ​ရာ များစွာ​ရှိ၏။ ရိတ်​သော​သူတို့သည် နည်း​ကြ​၏။ ထို့​ကြောင့် လုပ်ဆောင်​သော​သူတို့သည် စပါး​ရိတ်ခြင်း​ငှာ စေလွှတ်​တော်​မူ​မည်​အကြောင်း စပါးရှင်​ကို ဆုတောင်း​ကြလော့” ဆိုပြီး ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​သခင် ယေရှု​ခရစ်​ပြော​သလို ခံစား​မိတယ်။ (မဿဲ ၉:၃၆-၃၈) အဲဒီ​အစောပိုင်း​အချိန်​က နယ်လှည့်​ရတာ မလွယ်​ဘူး၊ ဒါ​ကြောင့် အသင်းတော်တွေဆီ ကျွန်တော်​လည်ပတ်​တဲ့​အခါ ဂျဲနက်​က ကလေး​တွေ​နဲ့ လူ​အန်​ရှား​မြို့မှာ ကျန်ရစ်​ခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ဂျဲနက်​နဲ့​ကျွန်တော်​တို့ နောက်ထပ်​ကလေး​နှစ်ယောက်​ရတယ်၊ ဒါပေမဲ့ တစ်ယောက်​က ဆယ်လ​အရွယ်မှာ ဆုံးသွား​ရှာတယ်။

အဲဒီတုန်းက မော်တော်ကား​တွေ သိပ်​မရှိတော့ လမ်း​တွေ​လည်း များများ​စား​စား​မရှိဘူး။ တစ်နေ့​ကျ​တော့ မိုင် ၁၂၀ ကျော်​ခရီး​ကို ဂျဲနက်​ရဲ့​စက်ဘီး​စီး​ပြီး ထွက်​လာခဲ့တယ်။ တစ်ခါ​တ​လေ မြစ်ကို​ဖြတ်ကူး​ရတဲ့အခါ စက်ဘီး​ကို​ပခုံး​ပေါ်​တင်၊ လက်တစ်ဖက်​နဲ့​ကိုင်ထား​ပြီး နောက်​တစ်ဖက်​နဲ့ ရေကူး​ရတယ်။ ဒါနဲ့​ပြောပြ​ရဦးမယ်၊ လူ​အန်​ရှား​မြို့မှာ သက်သေခံ​အရေအတွက် အတော်လေး​များ​လာတယ်၊ ၁၉၄၆ ခုနှစ်​မှာ ခရစ်တော်​သေခြင်း​သတိရအောက်မေ့ပွဲကို လူပေါင်း ၁,၈၅၀ တက်ရောက်​ခဲ့တယ်။

ကျွန်ုပ်​တို့​လုပ်ငန်း အတိုက်အခံပြု​ခံရ​ခြင်း

ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​အတွင်း တစ်ချိန်​မှာ ကာ​ဝါ​မ်ဘွာ​ခရိုင်ဝန်​က ကျွန်တော့်​ကို​ဆင့်ခေါ်​ပြီး “အခု ကင်းမျှော်စင်​အသင်းရဲ့​စာအုပ်​တွေ​ကို ပိတ်ပင်​တားမြစ်​လိုက်ပြီ​ဖြစ်​လို့ အဲဒီ​စာအုပ်​တွေ​ကို အသုံးမပြု​စေ​ချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ မင်း​လုပ်ငန်း​အတွက် တခြား​စာအုပ်​တွေ​ရေး​ပြီး အသုံးပြုနိုင်​ဖို့ ကိုးကား​စာအုပ်​တွေ ငါ​ပေး​မယ်” လို့​ပြော​ခဲ့တယ်။

“ကျွန်တော်​တို့​မှာ​ရှိတဲ့ စာပေ​တွေ​နဲ့​ပဲ ကျွန်တော်​ကျေနပ်​ပါ​ပြီ။ နောက်ထပ် ဘာမှ​မလို​တော့​ဘူး” လို့​ကျွန်တော်​ပြန်ဖြေ​ခဲ့တယ်။

“အမေရိကန်​တွေ​အကြောင်း မင်း​မသိ​ဘူး။ မင်းကို သူတို့​လှည့်စား​သွား​လိမ့်မယ်” ဆိုပြီး သူ​ပြော​ခဲ့တယ်၊ (အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​စာပေ​တွေ​ကို အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​မှာ ပုံနှိပ်​ခဲ့တယ်)။

“ကျွန်တော်​နဲ့​ပတ်သက်​တဲ့​သူတွေက ကျွန်တော့်​ကို​လှည့်စား​မှာ​မဟုတ်ဘူး” လို့​ကျွန်တော်​ပြန်​ပြော​ခဲ့တယ်။

အဲဒီနောက် သူက “တခြား​ဘာသာ​တရား​တွေ​လုပ်​သလို စစ်​အတွက် အလှူငွေ​ထည့်​ဖို့ မင်းရဲ့​အသင်းတော်တွေကို မင်း​အားမပေး​နိုင်ဘူး​လား” လို့​မေးတယ်။

“အဲဒါ​က အစိုးရ​အမှုထမ်းတွေရဲ့ အလုပ်ပဲ” ဆိုပြီး ကျွန်တော်​ဖြေ​ခဲ့တယ်။

“မင်း​အိမ်ပြန်​ပြီး စဉ်းစား​ဦး” ဆိုပြီး ကျွန်တော့်​ကို သူ​ပြော​ခဲ့တယ်။

“ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၃ နဲ့ ၂ တိမောသေ ၂:၂၄ မှာ လူ​မ​သတ်​ရ၊ စစ်​မ​တိုက်​ရ​ဆိုပြီး ကျမ်းစာ​က ကျွန်တော်​တို့ကို မိန့်ဆို​ထား​ပါ​တယ်” လို့​ကျွန်တော်​ပြန်ဖြေ​ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော့်​ကို သွားခွင့်​ပြု​လိုက်​ပေမဲ့ အခု မဲ​န်​ဆာ​မြို့​လို့​ခေါ်​တဲ့ ဖော့​ရိုဇ်ဖ​ရီ​မြို့​ခရိုင်ဝန်​က မကြာခင်​မှာ ကျွန်တော့်​ကို ဆင့်ခေါ်​ခဲ့တယ်။ “မင်းတို့​စာအုပ်​တွေ​ကို တားမြစ်​ပိတ်ပင်​လိုက်ပြီ​ဆိုတာ မင်း​သိရ​အောင် ဒီကို​ခေါ်​လိုက်တာပဲ” လို့​သူ​ပြော​ခဲ့တယ်။

“ဟုတ်ကဲ့၊ ကျွန်တော်​သိ​ပြီး​ပါ​ပြီ” လို့​ပြော​လိုက်တယ်။

“ဒါဆိုရင် မင်းရဲ့​အသင်းတော်​အားလုံး​ဆီ​သွားပြီး အဲဒီ​က​စာအုပ်​တွေ​အားလုံး ဒီကို​ယူ​လာဖို့ မင်းရဲ့​ဝတ်ပြုသူချင်း​တွေ​ကို သွား​ပြော​သင့်တယ်။ သဘောပေါက်​လား။”

ကျွန်တော်​က “အဲဒါ ကျွန်တော့်​အလုပ်​မဟုတ်ပါဘူး။ အစိုးရ​အမှုထမ်းတွေရဲ့​တာဝန်​ပဲ” လို့ ပြန်​ပြော​လိုက်တယ်။

အမှတ်တမဲ့​တွေ့ဆုံ​မှု​တစ်ခု​မှ အကျိုး​ရရှိ

စစ်​ပြီး​တဲ့​နောက် ကျွန်တော်​တို့ ဆက်​ဟောပြောခဲ့​ကြတယ်။ ၁၉၄၇ ခုနှစ်​မှာ မ​ဝါ​န်​ဇာ​ရွာ​က အသင်းတော်​တစ်ခု​ကို လည်ပတ်​ပြီး​တာ​နဲ့ လက်ဖက်ရည် ဘယ်မှာ​ရနိုင်မလဲ​လို့ ကျွန်တော်​စုံစမ်း​တော့ လက်ဖက်ရည်​ဆိုင်​ဖွင့်​ထား​တဲ့ မစ္စတာ​န​ကို​ဒီ​အိမ်ကို ညွှန်​ခဲ့​ကြတယ်။ မစ္စတာ​န​ကို​ဒီ​နဲ့ သူ့​ဇနီး​က ကျွန်တော့်​ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ​ကြိုဆို​ပါ​တယ်။ ကျွန်တော် လက်ဖက်ရည်​သောက်​နေတုန်း “ဘုရားသခင် သစ္စာတော်​တည်စေ​သတည်း” စာအုပ်​ထဲမှာ​ပါ​တဲ့ “ငရဲ၊ မျှော်လင့်​လျက် နား​နေရာ​အရပ်” အခန်း​ကို ဖတ်ချင်​သလား​လို့ မစ္စတာ​န​ကို​ဒီကို မေးလိုက်တယ်။

လက်ဖက်ရည်​သောက်​ပြီး​တာ​နဲ့ “ငရဲ​အကြောင်း ခင်ဗျား​ဘယ်လို​သဘောပေါက်​သလဲ” လို့ သူ့ကို​ကျွန်တော်​မေးလိုက်တယ်။ သူ​ဖတ်​လိုက်ရ​တဲ့​အကြောင်းကြောင့် အရမ်း​စိတ်​လှုပ်ရှား​သွားပြီး သက်သေခံတွေ​နဲ့ ကျမ်းစာ​စလေ့လာ​ခဲ့တယ်၊ နောက်ပိုင်း​မှာ သူ့​ဇနီး​နဲ့​အတူ နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။ သူကိုယ်တိုင် သက်သေခံ​မဟုတ်​တော့​ပေမဲ့ သူ့​ဇနီး​နဲ့ သားသမီး​တချို့က သက်သေခံတွေ​ဖြစ်နေ​ကြ​တုန်း​ပဲ။ သူ့​သမီး​တစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့ ပီလ်​နီ​ဆိုရင် ဇမ်ဘီယာ​နိုင်ငံ​က ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဌာနခွဲရုံး​မှာ အခုထိ အမှုဆောင်​နေတုန်းပါပဲ။ ပီလ်​နီ​ရဲ့​အမေ​ဟာ အတော်လေး​အသက်ကြီး​နေပေမဲ့ အခုထိ​တည်ကြည်​တဲ့​သက်သေခံ​တစ်ယောက်​ဖြစ်​နေဆဲ​ပါ။

အရှေ့​အာဖရိက​၏​အရသာ

လူ​ဆာ​ခါ​မြို့မှာ ၁၉၄၈ နှစ်ဆန်း​ပိုင်း​က တည်ထောင်​ခဲ့​တဲ့ မြောက်ပိုင်း​ရို​ဒီး​ရှား​ဌာနခွဲရုံး​က ကျွန်တော့်​ကို တန်​ဂ​န်​ရီ​ကာ (ယခု တန်ဇန်းနီးယား) နိုင်ငံ​ကို​သွားဖို့ တာဝန်​ခန့်အပ်​ခဲ့တယ်။ တောင်တန်း​ဒေသ​ခြေလျင်​ခရီး​ကို ကျွန်တော်၊ ကျွန်တော့်​ဇနီး​နဲ့​အတူ သက်သေခံ​နောက်​တစ်ယောက်​လည်း လိုက်​လာတယ်။ သုံးရက်ကြာ​ပြီး အရမ်း​ကို​ပင်ပန်း​တဲ့​ခရီး​ပဲ။ ကျွန်တော်​က စာအုပ်​ထုပ်​ကို​ထမ်း​တယ်၊ ကျွန်တော့်​ဇနီး​က ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အဝတ်အစား​တွေ​သယ်​တယ်၊ သက်သေခံ​အဖော်​နောက်​တစ်ယောက်​က ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အိပ်ရာလိပ်​တွေ သယ်​တယ်။

အမ်​ဘေ​အာ​မြို့ကို ၁၉၄၈၊ မတ်​လမှာ ကျွန်တော်​တို့​ရောက်တဲ့အခါ အဲဒီ​က​ညီအစ်ကို​တွေ​ကို ကျမ်းစာ​သွန်သင်ချက်​နဲ့ ပို​ကိုက်ညီ​လာ​ရအောင် အတော်လေး ပြုပြင်​ပြောင်းလဲ​ပေး​ခဲ့​ရတယ်။ တစ်ခု​အနေ​နဲ့၊ အဲဒီ​ဒေသက ကျွန်တော်​တို့ကို ကင်းမျှော်စင်​လူတွေ​လို့ လူသိ​များ​ခဲ့​ကြတယ်။ ညီအစ်ကို​တွေ​က ယေဟောဝါသက်သေ​အမည်​ကို ခံယူ​ခဲ့​ကြ​ပေမဲ့လည်း လူအများ​သိအောင် မ​ကြေညာ​ကြဘူး။ အဲဒီအပြင် သက်သေခံ​အချို့​က သေလွန်သူ​တွေ​ကို ဂုဏ်ပြု​တဲ့​ဓလေ့​ထုံးစံ​တချို့​ကို စွန့်​ဖို့​လည်း လို​နေ​သေး​တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့​အတွက် အခက်ဆုံး​က​တော့ လူအားလုံး​ရှေ့မှာ သူတို့ရဲ့​အိမ်ထောင်မင်္ဂလာ​ကို အသရေ​ရှိစေဖို့ တရားဝင်​မှတ်ပုံတင်​ဖို့​ကိစ္စ​ပါ​ပဲ။—ဟေဗြဲ ၁၃:၄။

နောက်ပိုင်း​မှာ ယူ​ဂ​န်​ဒါ​နိုင်ငံ​အပါအဝင် အရှေ့​အာဖရိက​မှာ​ရှိတဲ့ တခြား​ဒေသ​တွေ​မှာလည်း ကျွန်တော်​အမှုဆောင်ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ အင်​တက်​ဘီ​မြို့​နဲ့ က​မ်​ပါ​လာ​မြို့မှာ ခြောက်​ပတ်​လောက် ကျွန်တော်​နေခဲ့ရ​လို့ လူ​အတော်များများကို ကျမ်းစာ​အမှန်တရား သင်ပေး​နိုင်​ခဲ့တယ်။

နယူးယောက်​မြို့​သို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံရ

ယူ​ဂ​န်​ဒါ​နိုင်ငံ​မှာ အတော်ကြာကြာ အမှုဆောင်​ရပြီး​နောက် တန်​ဂ​န်​ရီ​ကာ​ရဲ့​မြို့တော်၊ ဒါ​ရ်​အက်စ်​ဆာ​လာ​အမ်​ကို ၁၉၅၆ နှစ်ဆန်း​ပိုင်း​မှာ ကျွန်တော်​ရောက်တယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော့်​အတွက် ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ကမ္ဘာ့​ဌာနချုပ်​ကနေ စာ​တစ်စောင်​ရောက်နေတယ်။ အဲဒီ​စာ​ထဲမှာ ၁၉၅၈၊ ဇူလိုင် ၂၇ ရက်​ကနေ ဩဂုတ် ၃ ရက်​နေ့​အထိ နယူးယောက်​မြို့မှာ​ကျင်းပ​မယ့် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ​စည်းဝေးကြီး​ကို တက်ရောက်​ဖို့ ပြင်ဆင်​တော့​ဆို​တဲ့ ညွှန်ကြားချက်​တွေ​ပါ​တယ်။ ဒီ​အခွင့်အရေး​ကြောင့် ကျွန်တော်​စိတ်​လှုပ်ရှား​သွားတယ်​ဆိုတာ ပြောစရာ​တောင်​မလိုပါဘူး။

သွားရမယ့်​အချိန်​ရောက်လာတဲ့​အခါ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​နောက်​တစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့ လူ​ကာ မ​ဝါ​န်​ဂို​နဲ့ ကျွန်တော် န​ဒို​လာ​မြို့ကနေ တောင်ပိုင်း​ရို​ဒီး​ရှား၊ စဲ​လ​စ္စ​ဘရီ​မြို့ (အခု ဟာ​ရာ​ရေ) က​တစ်ဆင့် ကင်​ညာ​နိုင်ငံ၊ နိုင်ရိုဘီ​မြို့ကို လေယာဉ်ပျံ​နဲ့​သွားခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီ​ကနေ ကျွန်တော်​တို့ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ​ကြိုဆို​ခဲ့​ကြ​တဲ့ အင်္ဂလန်​နိုင်ငံ၊ လန်ဒန်​မြို့ကို ရောက်သွား​တယ်။ အင်္ဂလန်​ကို​ရောက်တဲ့​ည​မှာ အိပ်ရာဝင်​တဲ့​အခါ ကျွန်တော်​တို့​အာဖရိကန်​တွေ​ကို လူဖြူ​တွေ ဘယ်လို​ဧည့်ဝတ်ပြု​ခဲ့​ကြ​တဲ့​အကြောင်း စိတ်​လှုပ်ရှား​စွာ​နဲ့ အမျှင်​မပြတ်​စကားပြော​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီလို​တွေ့ကြုံ​ပြီး​နောက် ကျွန်တော်​တို့ အရမ်း​အားရှိသွား​ကြတယ်။

နောက်ဆုံး စည်းဝေးကြီး​ကျင်းပ​မယ့် နယူးယောက်​မြို့ကို ကျွန်တော်​တို့​ရောက်​လာကြတယ်။ စည်းဝေးကြီး​အတွင်း တစ်နေ့​မှာ  မြောက်ပိုင်း​ရို​ဒီး​ရှား​က ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ လုပ်ငန်း​အကြောင်းကို ကျွန်တော်​ပြော​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ အဲဒီ​နေ့​က နယူးယောက်​မြို့ရဲ့ ပိုလို​ကွင်း​နဲ့ ရန်ကီး​အားကစားကွင်း​မှာ ပရိသတ်​ပေါင်း ၂၀၀,၀၀၀ နီးပါး​ရှိတယ်။ ကျွန်တော်​ရခဲ့တဲ့ အခွင့်ထူး​ကြီး​အကြောင်း စဉ်းစားမိ​ပြီး အဲဒီ​ည​က ကျွန်တော်​အိပ်​တောင်​မပျော်​နိုင်ဘူး။

စည်းဝေးကြီး ဘယ်လို​ပြီးသွား​မှန်း​တောင်​မသိ​ဘူး၊ ကျွန်တော်​တို့ အိမ်​ပြန်လာ​ကြတယ်။ အပြန်ခရီး​မှာလည်း အင်္ဂလန်​နိုင်ငံ​က ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​ရဲ့ မေတ္တာပါ​ဧည့်ဝတ်​ပျူ​ငှာ​မှု​တွေ​ကို ထပ်​ပြီး​ရခဲ့ကြတယ်။ လူမျိုး၊ အဆင့်အတန်း​မခွဲခြား​ဘဲ ယေဟောဝါ​လူမျိုးတော်ရဲ့​စည်းလုံးမှု​ကို အဲဒီ​ခရီးစဉ်​အတွင်းမှာ ကျွန်တော်​တို့ မေ့​လို့​မရနိုင်​အောင် တွေ့ခဲ့​ရတယ်!

လုပ်ငန်းတော်တွင် ဆက်​ပါဝင်​ခဲ့၊ စမ်းသပ်မှု​များ​ခံ​ခဲ့​ရ

၁၉၆၇ ခုနှစ်​မှာ တိုက်နယ်​တစ်ခု​ကနေ​တစ်ခု​ကို လှည့်လည်​ရတဲ့ ခရိုင်​ကြီးကြပ်မှူး​တစ်ဦး ဖြစ်လာ​တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​က ဇမ်ဘီယာ​မှာ သက်သေခံ​အရေအတွက် ၃၅,၀၀၀ ကျော်​အထိ တိုးတက်​နေပြီ။ နောက်ပိုင်း​မှာ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ကျန်းမာ​ရေး​အခြေအနေ​ကြောင့် ကြေးနီ​ကြော​တစ်​ကြော​မှာ တိုက်နယ်​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ် တာဝန်​ပြန်​ရခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံး ဂျဲနက်​ရဲ့​ကျန်းမာ​ရေး​ဆိုးရွား​လာပြီး ၁၉၈၄၊ ဒီဇင်ဘာ​လမှာ ယေဟောဝါ​ကို​တည်ကြည်​စွာ​နဲ့ သူ​ကွယ်လွန်​သွား​ရှာတယ်။

ဂျဲနက်​ကွယ်လွန်​ပြီး​တဲ့​နောက်​မှာ သူရဲ့​မယုံကြည်​သူ​ဆွေမျိုး​တွေ​က စုန်းကဝေ​အတတ်ပညာ​နဲ့ သူ့ကို​သေ​အောင်​လုပ်တယ်​ဆိုပြီး ကျွန်တော့်​ကို​စွပ်စွဲ​တဲ့​အခါ အရမ်း​ကို စိတ်ထိခိုက်​မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဂျဲနက်​ရဲ့ ရောဂါ​အခြေအနေ​အကြောင်း​သိ​ပြီး ဆရာဝန်​နဲ့​စကားပြော​ခဲ့​ဖူး​တဲ့​သူတချို့​က အဲဒီ​ဆွေမျိုး​တွေ​ကို အမှန်အတိုင်း ရှင်းပြ​ခဲ့​ကြတယ်။ နောက်ထပ်​စမ်းသပ်မှု​တစ်ခု ခံရ​ပြန်​တယ်။ ဆွေမျိုး​တချို့က ဦ​ကူ​ပြာ​နစ်​ကာ လို့​ခေါ်​တဲ့ ရိုးရာ​ထုံးစံ​ကို လိုက်​ခိုင်းတယ်။ ကျွန်တော့်​ဇာတိ​ရဲ့​ထုံးစံ​က အိမ်ထောင်ဖက်​သေသွား​တဲ့​အခါ ကျန်ရစ်သူ​က ကွယ်လွန်​သူရဲ့​ဆွေမျိုးရင်းချာ​တစ်ယောက်​နဲ့ လိင်ဆက်ဆံ​ရမှာ​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော် ငြင်း​ခဲ့​ပါ​တယ်။

နောက်ဆုံး​တော့ ဆွေမျိုး​တွေ​ရဲ့​ဖိအားပေး​မှု ရပ်သွား​တယ်။ ကြံ့ကြံ့ခံ​ရပ်တည်​နိုင်​ဖို့ ကျွန်တော့်​ကို ယေဟောဝါ​ကူညီပေး​လို့ ကျေးဇူး​တင်​လိုက်တာ။ ကျွန်တော့်​ဇနီး​ကို သင်္ဂြိုဟ်​ပြီး တစ်လ​ကြာ​တော့ ညီအစ်ကို​တစ်ယောက်​လာပြီး “ညီအစ်ကို​ခဲ​န်​ဂါ​လီ၊ ညီအစ်ကို​ရဲ့​ဇနီး​သေ​တဲ့​အချိန်​မှာ ဘုရားသခင်​မကြိုက်​တဲ့​ထုံးစံ​တစ်ခု​ကို​မှ မ​လုပ်ခဲ့တဲ့​အတွက် ညီအစ်ကို​ဟာ ကျွန်တော်​တို့အတွက် တကယ့်ကို​အားပေးမှု​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ ကျေးဇူး​အများကြီး​တင်​ပါ​တယ်” လို့​ပြော​တယ်။

အံ့ဖွယ်​ရိတ်သိမ်း​မှု

ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ယောက်​အနေ​နဲ့ အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင်ခဲ့တာ အခု​ဆိုရင် ၆၅ နှစ်​ရှိပါ​ပြီ။ တစ်ချိန်က နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​အနေ​နဲ့ ကျွန်တော်​အမှုဆောင်ခဲ့တဲ့​ဒေသမှာ အသင်းတော်​ရာနဲ့ချီ​ရှိပြီး ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ အတော်များများ​ရှိတာကို တွေ့ရ​လို့ တကယ်​အားရစရာ​ပဲ! ၁၉၄၃ ခုနှစ်​မှာ သက်သေခံ ၂,၈၀၀ ရှိရာ​ကနေ အခု​ဆိုရင် ဇမ်ဘီယာ​မှာ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ကြွေးကြော်​သူ ၁၂၂,၀၀၀ ကျော်​ရှိနေပြီ။ လူဦးရေ ၁၁ သန်း​မပြည့်​တဲ့ အဲဒီ​နိုင်ငံ​မှာ ပြီး​ခဲ့​တဲ့​နှစ်​က သတိရအောက်မေ့ပွဲကို ၅၁၄,၀၀၀ ကျော်​တက်ရောက်​ခဲ့တယ်​လေ။

ကျွန်တော့်​ကို ယေဟောဝါ​ကောင်းကောင်း ဂရုစိုက်​ကြည့်ရှု​ပေး​တယ်။ ကျွန်တော် ဆေး​ကုသ​ခံရ​ဖို့​လို​တဲ့​အခါ ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို​တစ်ယောက်​က ဆေးရုံ​ခေါ်သွား​ပေး​တယ်။ လူထု​ဟောပြောချက်​ပေးဖို့ ကျွန်တော့်​ကို အသင်းတော်တွေက ဖိတ်ခေါ်​နေတုန်းပဲ၊ ဒါက ကျွန်တော့်​အတွက် အားတက်စရာ​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်​ပေါင်းသင်း​တဲ့​အသင်းတော်က ခရစ်ယာန်​ညီအစ်မ​တွေ အလှည့်ကျ​လာပြီး ကျွန်တော့်​အိမ်မှာ သန့်ရှင်းရေး​လုပ်ပေးတယ်၊ ညီအစ်ကို​တွေ​က ကျွန်တော့်​ကို အပတ်​တိုင်း အစည်းအဝေးတွေ​တက်​နိုင်​ဖို့ စီစဉ်​ပေး​တယ်။ ကျွန်တော်​သာ ယေဟောဝါ​ကို ဝတ်မပြု​ရင် ဒီလို​မေတ္တာ​မျိုး ခံစား​ရမှာ​မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျွန်တော်​သိတယ်။ အခုထိ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုမှာ ကျွန်တော့်​ကို​ဆက်​အသုံးပြု​နေပြီး တာဝန်​တွေ ထမ်းဆောင်​နိုင်​သေး​လို့ ဘုရားသခင်​ကို ကျွန်တော်​ကျေးဇူး​တင်​တယ်။

ကျွန်တော့်​မျက်စိ မှု​န်​လာပြီ၊ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​ကို လမ်းလျှောက်သွား​တဲ့​အခါ ခဏ​ခဏ အနားယူ​ရတယ်။ ကျွန်တော့်​လွယ်အိတ်​ဟာ ကျွန်တော့်​အတွက် အရမ်း​လေး​နေလို့ အစည်းအဝေး​မှာ​မလို​တဲ့ စာအုပ်​တွေ​ကို ထုတ်​ထားခဲ့​တယ်။ ကျွန်တော့်​လယ်ကွင်း​ဓမ္မ​အမှု​ဟာ ကျွန်တော့်​အိမ်ကို​လာပြီး ကျမ်းစာ​သင်​တဲ့​သူတွေနဲ့​ပဲ ရှိ​တော့​တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့​နှစ်တွေ​ကို ပြန်​ကြည့်​ပြီး တိုးတက်​ခဲ့​တာတွေကို စဉ်းစား​ရတာ တကယ်​စိတ်​ကြည်နူး​စ​ရာ​ကောင်းတယ်! ဟေရှာယ ၆၀:၂၂ မှာ​မှတ်တမ်း​တင်ထား​တဲ့ ယေဟောဝါ​ရဲ့​စကား ထူးထူးခြားခြား​ပြည့်စုံ​ခဲ့​တဲ့ လယ်ကွင်း​မှာ ကျွန်တော်​အမှုဆောင်ခဲ့​ရ​ပါ​တယ်။ အဲဒီ​ကျမ်းချက်​ထဲမှာ ဒီလို​ပြော​ထား​တယ်– “သူငယ်​တစ်ယောက်​သည် လူ​တစ်ထောင်​ဖြစ်​ရ​လိမ့်​မည်။ အားနည်း​သော​သူ​တစ်ယောက်​သည် အား​ကြီးသော​လူမျိုး​ဖြစ်​ရ​လိမ့်​မည်။ ငါ​ထာဝရ​ဘုရား​သည် အချိန်​ရောက်​လျှင် ထို​အမှုကို​နှိုးဆော်​မည်။” ဇမ်ဘီယာ​နိုင်ငံ​လောက်​မှာပဲ​မဟုတ်ဘူး၊ ကမ္ဘာ​တစ်ဝန်း​မှာ အဲဒီလို​ဖြစ်ပျက်​ခဲ့​တာ​ကို ကျွန်တော်​မြင်တွေ့ခဲ့​ရ​ပါ​ပြီ။ *

[အောက်ခြေ​မှတ်ချက်များ]

[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]

ဇမ်ဘီယာ​ဌာနခွဲ​နောက်ခံ​ဖြင့် သောမ်ဆင်

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

ယနေ့ ဇမ်ဘီယာ​ဌာနခွဲ